Οι σκέψεις μιας νεαρής συμπολίτσισσάς μας γύρω από τις εκλογές. Το κείμενο γράφτηκε πριν ανοίξουν οι κάλπες.
Πανζουρλισμός! Εκλογές: η διαδικασία κατά την οποία οι πολίτες ενός κράτους επιλέγουν με καθολική ψηφοφορία τους κυβερνητικούς τους αντιπροσώπους. Για ακόμα μια φορά τα ίδια λόγια, οι ίδιες συζητήσεις, οι ίδιες υποσχέσεις, η δημοπρασία της ανθρώπινης ελπίδας.Και τελικά νικητής αναδεικνύεται ξανά ο ίδιος : ο απόλυτος εγωισμός. Είναι τρομακτικό,πώς οι Έλληνες εξακολουθούν να επιλέγουν τις ίδιες κυβερνήσεις απλώς και μόνο επειδή φοβούνται να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους. Φοβούνται να παραδεχθούν, πως η βάση στην οποία έθεσαν όλες τις ελπίδες τους αποδείχθηκε λανθασμένη.πως αυτό που τόσα χρόνια υποστήριξαν με ζήλο και πάθος δεν ήταν αυτο που περίμεναν. Ξεγελάστηκαν και αυτοί, στάθηκαν αδύναμοι, όπως και τόσοι άλλοι. Έτσι σε αυτή τη χώρα ο φόβος διαιωνίζεται και τελικά κυριαρχεί. Φόβος για την αποδοχή του λάθους, για τον πληγωμένο εγωισμό, μα πάνω απ'όλα για την αλλαγή.για την μεταβολή από το συμβιβασμό και τη ρουτίνα σε μια άλλη πραγματικότητα.
Κι όμως ήδη ξέρω πως την επόμενη των εκλογών δεν θα δω τον ουρανό διαφορετικό. Το χειρότερο όμως είναι πως κανείς δεν περιμένει, δεν πιστεύει σε αυτό το διαφορετικό. Μου προκαλεί αλήθεια θαυμασμό, πώς το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ήδη γνωστό πριν από την εκλογική διαδικασία. Όπως ακριβώς είναι γνωστό, πως αλλαγή δεν θα υπάρξει, και η φράση «όλοι είναι ίδιοι» θα παραμένει ως μια ανολοκλήρωτη σκέψη στο μυαλό.
Ίσως τα πράγματα να ήταν τελείως διαφορετικά, αν αποφασίζαμε να δούμε την αλήθεια κατάματα, πέρα από ψεύτικους εγωισμούς και ιδιοτροπίες. Είμαι της άποψης ότι μας κυβερνούν αυτοί που μας αξίζουν. Και ίσως έτσι επιτέλους καταλάβουμε πως η ευθύνη για ό,τι μας συμβαίνει, για τη φτώχεια, την επαιτεία, τα δάνεια, την
αγραμματοσύνη, είναι απολύτως δική μας. Παραμένουμε άνθρωποι ξεγελασμένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό, είτε γιατί στηρίξαμε όσους επέβαλαν αυτή την κατάσταση, είτε γιατί δεν κάναμε αρκετά για να τους αποτρέψουμε.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το δικαίωμα το δώσαμε εμείς.
Το παράλογο των τελευταίων ημερών είναι πως όλοι καταβάθος γνωρίζουμε, μα κανείς δεν τολμά να το παραδεχθεί. Η πολιτική έπαψε να υπηρετεί τους βαθύτερους σκοπούς της από τότε που τα χρήματα άρχισαν να περνούν από τα χέρια των αντιπροσώπων της. Κι όμως, ίσως τίποτα να μην ήταν το ίδιο αν οι πολιτικοί δεν είχαν προσωπική περιουσία. Αν το κέρδος ήταν αποκλειστικά ηθικό, η προσφορά και το ενδιαφέρον για το κοινό καλό.
Ίσως τότε να μην υπήρχαν καν πολιτικοί. Μα τελικά συνειδητοποιώ πως δεν είναι δυνατό κάποιος να κατηγορεί για οτιδήποτε τους κυβερνώντες, από τη στιγμή που ο ίδιος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους έχει επιλέξει ως αντιπροσώπους του.
Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω την περιέργεια που μου προκάλεσε κατά την προεκλογική περίοδο, ο τρόπος με τον οποίο οι πολιτικοί, με όλα όσα έχουν να τους βαραίνουν, μπορούν και επιδιώκουν να βγαίνουν στα Μ.Μ.Ε μιλώντας με τόσο μεγάλη έπαρση και θράσος. Σιχάθηκα να βλέπω και να ακούς τους ατέλειωτους μονολόγους
των ίδιων συνεχώς προσώπων. Και έτσι αναρωτήθηκα σε ποιόν απευθύνονταν. σίγουρα όχι σε εμάς. δεν μπορεί να μας κοροϊδεύουν τόσο φανερά. Και ξαφνικά τρόμαξα συνειδητοποιώντας πως, αν δεν θέλαμε, τίποτα από αυτά δεν θα συνέβαινε. Κι όμως προτιμούμε να γυρίζουμε την πλάτη ακόμα και σε αυτή την πραγματικότητα.
Και ο προεκλογικός αγώνας συνεχίζεται με το περιβάλλον και την αισθητική μας να μολύνονται ολοένα και περισσότερο. Με τις φάτσες των ίδιων συνεχώς ανθρώπων σε τεράστιες ή μικρές αφίσες, σε δρόμους ή σε πλατείες, δημιουργώντας έτσι την εντύπωση πως δεν μπορείς να τους ξεφύγεις. Όπου κι αν κοιτάξεις, θα είναι πάντα εκεί, με το ίδιο γλοιώδες ψευτοχαμόγελο, την αίσθηση της ικανοποίησης και το αν μη τι άλλο διορατικό τους βλέμμα. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η άμετρη πρόκληση. Συγχωρήστε μου που αντιδρώ , αν και μου προσφέρατε ένα κόσμο που όλοι έχουν συνηθίσει να σκύβουν το κεφάλι. Δεν απαξιώνω την πολιτική, παρά τον τρόπο με τον οποίο αυτή ασκείται κατά τις προεκλογικές περιόδους.
Αυτό που παρατήρησα ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο και με γέμισε θυμό, ήταν ο τρόπος με τον οποίο σχεδόν όλα τα κόμματα επέλεξαν να καπηλευτούν προς όφελος τους τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Και έτσι ο θάνατος ενός δεκαπεντάχρονου έγινε μέσο ψηφοθηρίας. Γνωρίζοντας την προσπάθεια που καταβλήθηκε για να μην κομματικοποιηθεί
η όλη αντίδραση μικρών και μεγάλων, μόνο λύπη θα μπορούσα να αισθανθώ. Λυπάμαι για τα αριστερά κόμματα που στα σποτάκια τους παρουσιάζονταν ως καθοδηγητές του όλου κινήματος, και για τα (άκρο)δεξιά που πρόβαλλαν τους εαυτούς τους ως σωτήρες, προστάτες από τα αδίστακτα αν μη τι άλλο δεκαπεντάχρονα. Κι όμως κάπου επιτέλους
πρέπει να υπάρξουν όρια.
Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια καταστρεφόταν συνεχώς. Άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, έχασαν τις περιουσίες τους, καταστράφηκε η παραγωγή τους, κατέληξαν να ζούν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Τα χρέη αυξήθηκαν, τα σχολεία έκλειναν το ένα μετά το άλλο και ένας δεκαπεντάχρονος βρέθηκε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού. Κι
όμως ο κόσμος που ονειρεύτηκαν οι νέοι της γενιάς μου δεν μοιάζει με όλο αυτό. Είναι ο κόσμος που μας παραδώσατε και δεν ξέρω αν είσαστε υπερήφανοι για αυτόν. Μα αν δεν ήσασταν θα κάνατε κάτι για να τον αλλάξετε.
Στη σύγχρονη δημοκρατία έχουμε πια ένα μόνο δικαίωμα: την (ή «τον», όπως θέλουν τελευταία) ψήφο μας. Είναι το μέσο με το οποίο μπορούμε να κάνουμε πιο ενεργή και αποδοτική την αντίδραση μας, γιατί η Ελλάδα δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα. Και αν κάποιοι δεν στήριξαν συγκεκριμένες κυβερνήσεις, πρέπει να αναρωτηθούν τι έκαναν για να τις αποτρέψουν.
Το πρόβλημα είναι πως χάσαμε την αυτοεκτίμηση μας. Πιστέψαμε στους μεσσίες που θα'ρχονταν και έτσι απλά θα έλυναν όλα μας τα προβλήματα.
Ίσως είναι καιρός πια να πιστέψουμε και λίγο στον εαυτό μας και να καταλάβουμε πως «να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο και άλλο εκείνη να σε πεθαίνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου