Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Παρουσίαση των εκτιμήσεων της ΚΟΕ για τη συγκυρία (video)

Την Πέμπτη,15 Δεκέμβρη, πραγματοποιήθηκε στο Ρέθυμνο, εκδήλωση με τίτλο «Κάτω η νέα κατοχή, εμπρός για την μεταπολίτευση του λαού», την οποία διοργάνωσε η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας στα πλαίσια μιας σειράς εκδηλώσεων παρουσίασης της πολιτικής της πρότασης για την πολιτική, κοινωνική και οικονομική διέξοδο της χώρας.
Η εισήγηση, που έγινε από το στέλεχος της ΚΟΕ, Ρούντι Ρινάλντι, και η συζήτηση που ακολούθησε κινήθηκαν πάνω σε τέσσερις άξονες. Αρχικά, έγινε ανάλυση της νέας καθεστωτικής φάσης στην οποία έχει μπει η χώρα μετά την επιβολή του Mνημονίου και την απόβαση της τρόικα. Για εξελίξεις που σφραγίζουν τη μετάλλαξη της χώρας σε ένα σύγχρονο προτεκτοράτο. Το ζήτημα της δημοκρατίας χαρακτηρίστηκε ως το κεντρικό στοιχείο που θα απασχολήσει τις αντιστάσεις και τα κινήματα του 21ου αιώνα. Ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός που αναπτύχθηκε το τελευταίο διάστημα στη χώρα, ήταν ένα ζήτημα το οποίο επίσης αναλύθηκε και συζητήθηκε σε βάθος. Τέλος, έγινε κριτική στη στάση που κράτησε η Αριστερά αυτά τα δύο χρόνια.


Εισήγηση του Ρούντι Ρινάλντι, Ρέθυμνο, 15/12/2011


Δευτερομιλία του Ρούντι Ρινάλντι, Ρέθυμνο, 15/12/2011

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Η «στάση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ» είναι οι σημαντικοί κρίκοι;

To άρθρο που ακολουθεί είναι από το Δρόμο του περασμένου Σαββάτου. Στο σημερινό τεύχος υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο αφιέρωμα στην Ε.Ε.

Κρίσιμα ζητήματα για τη δράση της Αριστεράς και το στόχο του παλλαϊκού Μετώπου. 
Του Χρίστου Καραμάνου

Στις συζητήσεις που γίνονται στην Αριστερά προβάλλεται από ορισμένους σ. η άποψη ότι η στάση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ είναι τα δυο κεντρικά ζητήματα για τη στρατηγική της Αριστεράς. Πιο χαρακτηριστικά απ’ όλους ο σ. Π. Λαφαζάνης λέει: «Αυτά τα δύο θέματα είναι οι κρίκοι πάνω στους οποίους μπορεί να πιαστεί κανείς για να ανοίξει καινούργιους δρόμους στη χώρα μας… Η Αριστερά πρέπει να βγει δυνατά, θαρρετά, ενωμένα και αποφασιστικά και να αναδείξει αυτούς τους δύο κεντρικούς κόμβους, ως τους κρίκους πάνω στους οποίους μπορεί να οικοδομηθεί μια νέα προοδευτική πρόταση σοσιαλιστικής προοπτικής για την Ελλάδα. Η οποία μπορεί να λειτουργήσει ως ντόμινο και για την υπόλοιπη Ευρώπη, για το σύνολο της Ε.Ε.» (από την ομιλία στην εκδήλωση της ιστοσελίδας ISKRA, 24/11/11).
Δεν αμφιβάλλουμε για τη σημασία των δύο αυτών ζητημάτων. Το ζήτημα που πρέπει να διερευνήσουμε, όμως, είναι το πώς συναρθρώνονται σε ένα πρόγραμμα διεξόδου για τη χώρα και το λαό, το αν όντως αποτελούν τους κεντρικούς κόμβους και τους αποφασιστικούς κρίκους για τη δράση της Αριστεράς και πολύ περισσότερο για ένα παλλαϊκό Μέτωπο.
Η συστημική ιδεολογία του ευρωπαϊσμού εμπόδισε ακόμη και τη συζήτηση για τις πραγματικές συνέπειες από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. και στο ευρώ. Μια πορεία 30 χρόνων, μια στρατηγική επιλογή του αστισμού ήδη από τη δεκαετία του ’60, ουδέποτε αντιμετωπίστηκε από την Αριστερά με πραγματικά ανταγωνιστικό τρόπο. Παράλληλα, ο ευρωπαϊσμός παραμένει το ισχυρό όπλο του συστήματος, παρά το πλήγμα που έχει δεχθεί στη λαϊκή συνείδηση τον τελευταίο χρόνο, παρά τη βαθιά και εντεινόμενη κρίση στην Ευρωζώνη. Το ζήσαμε αυτό και πρόσφατα: «Θέλετε να μείνει ή να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ;» ήταν το εκβιαστικό δίλημμα-απάντηση στην πρωτοφανή πανελλαδική κινητοποίηση του λαού στις 28 Οκτώβρη.
Σίγουρα χρειάζεται γύρω από το ζήτημα του ευρώ και της Ε.Ε. να γίνει συστηματική δουλειά από μέρους της Αριστεράς και να προβληθεί μέσα στο λαό: τεκμηρίωση, αποκάλυψη των συνεπειών, διερεύνηση με συστηματικό τρόπο του ποιος είναι ο εναλλακτικός δρόμος, ποιες οι αντικειμενικές δυνατότητες, ποια κοινωνικά μπλοκ μπορούν να τον στηρίξουν. Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι αυτό. Όμως, αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι η έξοδος από το ευρώ είναι το κεντρικό σύνθημα δράσης ή ένα από τα κεντρικά «συνθήματα δράσης» για το λαϊκό κίνημα. Στις τωρινές συνθήκες μάλλον αποτελεί «ζήτημα ζύμωσης». Συνεπώς, χρειάζεται η Αριστερά να κάνει ουσιαστική δουλειά ετοιμασίας, υποδομής και ζύμωσης. Άμεσα, όχι στο μέλλον. Σε συνδυασμό και με ιεράρχηση σε σχέση με τα άλλα καθήκοντα, δίνοντας φυσικά κύριο βάρος στα ζητήματα της δράσης. Μόνον έτσι μπορεί να γίνει, ώστε σε μια πορεία τα ζητήματα ζύμωσης να συμβάλουν κι αυτά σε μια διαδικασία ανατροπής συσχετισμών, να μετατραπούν σε επόμενη φάση σε ζητήματα μαζικής λαϊκής δράσης. Από εκεί και πέρα υπάρχουν μια σειρά ζητήματα που χρειάζεται να εξετάσουμε.

Η κεντρική στόχευση της Αριστεράς
Η κεντρική στόχευση της Αριστεράς οφείλει να είναι, συνολικά και ενιαία, το ζήτημα της Αντίστασης στο ειδικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα, στο καθεστώς των Μνημονίων και της τρόικας, αυτό που εύστοχα ο λαός χαρακτηρίζει χούντα και νέα κατοχή –σίγουρα εκεί τείνει η κατάσταση. Η ανατροπή αυτού του ειδικού καθεστώτος, το ολοκληρωτικό και συθέμελο γκρέμισμά του μέσα από τον παλλαϊκό ξεσηκωμό, μια νέα αυθεντικά λαϊκή κατάσταση πραγμάτων, η μεταπολίτευση του λαού, οφείλει να αποτελεί την κεντρική στόχευση της Αριστεράς. Η κεντρική πολιτική σημασία, η αμεσότητα –αλλά και το εφικτό– αυτού του στόχου, προκύπτουν άμεσα από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού, τόσο στις πλατείες όσο και την 28η Οκτωβρίου.
Ο αδύναμος κρίκος του συστήματος στην Ελλάδα είναι αυτό το ίδιο το ειδικό καθεστώς που επιβάλλεται, η χούντα και η «νέα κατοχή». Συνολικά και ενιαία παρμένο αυτό το ειδικό καθεστώς, πρέπει να αποτελέσει την κεντρική στόχευση της Αριστεράς και όχι το σύνθημα «στάση πληρωμών-έξοδος από το ευρώ». Αυτό είναι ένα δεύτερο συμπέρασμα.
Το να γκρεμιστεί το ειδικό καθεστώς, έχει μια θεμελιώδη προϋπόθεση: την οργάνωση του λαού και παραπέρα την οργάνωση του λαϊκού ξεσηκωμού. Αυτό το κεντρικότατο καθήκον θα όφειλε να αναληφθεί από την Αριστερά. Δυστυχώς, αυτό δεν φαίνεται να γίνεται τουλάχιστον μέχρι στιγμής - άλλοι από συστημισμό άλλοι γιατί φοβούνται ότι ο στόχος δεν είναι αρκούντως αντικαπιταλιστικός.
Τρίτο συμπέρασμα: Είναι μάλλον αυταπάτη ότι αν ρίξουμε ένα σύνθημα, όπως το «στάση πληρωμών-έξοδος από το ευρώ», ξεμπερδεύουμε και βάζουμε το νερό στ’ αυλάκι. Ο κεντρικός πολιτικός κόμβος δεν είναι αυτός σήμερα, αλλά η οργάνωση του λαού και παραπέρα η οργάνωση του λαϊκού ξεσηκωμού.

Ζύμωση - δράση
Μιλώντας για την τωρινή κατάσταση, το αίτημα για έξοδο από την Ευρωζώνη και συνολική ρήξη με την Ε.Ε. δεν έχει τον ίδιο επείγοντα χαρακτήρα, σαν κατεύθυνση δράσης μέσα στο λαϊκό κίνημα, με τη στάση πληρωμών. Το ζήτημα της στάσης πληρωμών στους τοκογλύφους δανειστές μπορεί γρήγορα να αποτελέσει ένα παλλαϊκό αίτημα. Συνδεδεμένο, μάλιστα, με τη μη αναγνώριση του χρέους ως υποχρέωση του ελληνικού λαού. Το είδαμε αυτό να γίνεται στην Ισλανδία. Αυτό πρέπει να συνοδεύεται, κυρίως σε επίπεδο ζύμωσης, από το «μπορούμε να ζήσουμε και έξω από το ευρώ», έχουμε τις δυνάμεις, το φυσικό πλούτο, το ανθρώπινο δυναμικό, έχουμε γείτονες και άλλες χώρες με τους οποίους μπορούμε να συνεργαστούμε σε ισότιμη βάση, χρειαζόμαστε μόνο νέους, ριζικά διαφορετικούς, πολιτικούς όρους, για να οικοδομήσουμε ένα παραγωγικό μοντέλο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας, πρώτα και κύρια, σήμερα, στην ανάγκη της επιβίωσής της.
Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι για το παλλαϊκό μέτωπο, στις τωρινές συνθήκες, το μεν ζήτημα της στάσης πληρωμών αποτελεί βασική κατεύθυνση, η δε έξοδος από την Ευρωζώνη δεν αποτελεί απόλυτη προϋπόθεση. Αυτό είναι ένα τέταρτο συμπέρασμα.

Για τον «άλλο δρόμο»
Ανάγοντας το σύνθημα «στάση πληρωμών-έξοδος από το ευρώ», ως κύριο περιεχόμενο της ανατροπής, γίνεται ένα ακόμη πιο σοβαρό λάθος από τα προηγούμενα. Χάνεται η κεντρική πολιτική στόχευση, προβάλλεται ένας επιμέρους στόχος σαν κεντρικός και αποκόπτεται από την πολιτική προϋπόθεση της Ανατροπής. Γίνεται, έτσι, το λάθος του οικονομισμού. Υποτιμάται η ανατρεπτική και επαναστατική διάσταση που έχει σήμερα η διεκδίκηση της Ανεξαρτησίας και της πραγματικής Δημοκρατίας.
Σήμερα στην Ελλάδα μπορεί να σχηματιστεί μια ευρύτατη συμμαχία, με πυρήνα το σύγχρονο και διευρυνόμενο προλεταριάτο του χεριού και του μυαλού και με ισχυρή ενότητα με τα υπό συμπίεση και προλεταριοποίηση μικροαστικά στρώματα. Μια ευρύτατη συμμαχία, χωρίς αστικές προσμείξεις, σε ολοκληρωτική ρήξη με το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, που να θέσει πρώτα και κύρια τα ζητήματα της ανεξαρτησίας, της πραγματικής δημοκρατίας, της άλλης πορείας του τόπου και της κοινωνικής επιβίωσης μέσα από την απαλλαγή από τη θηλιά του χρέους και από όλο το αντιδραστικό, αντιλαϊκό και αντεργατικό πλαίσιο.
Αν γίνει αυτό, αν τα πράγματα σπρωχτούν από τις δυνάμεις του κομμουνισμού και της Αριστεράς στην Ελλάδα, μέσα από ένα πλατύ παλλαϊκό μέτωπο, ως το πιο προχωρημένο σήμερα ορατό και εφικτό σημείο του παλλαϊκού ξεσηκωμού, κι αν παράλληλα κάνουμε από τώρα όλη εκείνη την αναγκαία δουλειά υποδομής και ζύμωσης, ακριβώς για να υπάρξει μια σύγχρονη νοηματοδότηση των εννοιών του σοσιαλισμού, του δημόσιου, του συλλογικού, του ταξικού, αν σήμερα περπατήσουμε αυτό το δρόμο, τότε θα είμαστε κοντά, αύριο, μέσα από ένα μεγάλο παρατεταμένο αγώνα και θυσίες, να νικήσουμε και να διώξουμε τη μαύρη αντίδραση της τρόικας και των ντόπιων υπηρετών της, να επιβιώσουμε και να διασώσουμε τη χώρα και τις επόμενες γενιές και να αποκτήσουμε εκείνη τη θέση δύναμης, ώστε, μεθαύριο, να βάλουμε μπροστά, πάλι μέσα από ένα παρατεταμένο αγώνα, το χτίσιμο μιας κοινωνίας της ζωντανής εργασίας του χεριού και του μυαλού.
Συνεπώς, ο εστιασμός στο δίπολο «στάση πληρωμών-έξοδος από το ευρώ», ως του βασικού κρίκου για να ανοίξουν καινούργιοι δρόμοι στη χώρα μας, για να οικοδομηθεί μια πρόταση σοσιαλιστικής προοπτικής, είναι λαθεμένος, οδηγεί στον οικονομισμό, κυρίως γιατί υποτιμά τον κεντρικό άξονα της ανατροπής: Ανεξαρτησία, πραγματική Δημοκρατία, άλλη πορεία του τόπου, κοινωνική επιβίωση. Αυτό είναι ένα πέμπτο συμπέρασμα.
Το σύνθημα «στάση πληρωμών-έξοδος από το ευρώ» έχει μια θεμελιώδη προϋπόθεση και εξίσου θεμελιώδη επόμενα βήματα. Η θεμελιώδης προϋπόθεση είναι η ανατροπή μέσα από τον παλλαϊκό ξεσηκωμό του ειδικού καθεστώτος και η ανάδειξη μιας νέας πολιτικής κατάστασης (κάποιας νέας μορφής διακυβέρνησης) που αυτή θα επιβάλει τη στάση πληρωμών. Τα εξίσου θεμελιώδη επόμενα (ή και συνυφασμένα) βήματα είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση, η ολόπλευρη ανασυγκρότηση του τόπου (πολιτιστική, θεσμική), το ξήλωμα του ιμπεριαλισμού από τη χώρα, βαθύτεροι μετασχηματισμοί στην παραγωγική διαδικασία, στην πολιτική λειτουργία αλλά και σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής. Όμως, οι διάφορες δυνάμεις που υποστηρίζουν το σύνθημα, κάθε άλλο παρά έχουν κοινή αντίληψη τόσο για τις προϋποθέσεις του όσο και για τα επόμενα βήματα. Άλλοι υποτιμούν το δημοκρατικό και ανεξαρτησιακό περιεχόμενο της ανατροπής, ενώ δεν αναφέρονται στην παραγωγική ανασυγκρότηση (καθώς τάχα αποπνέει παραγωγικισμό). Μπορεί, άραγε, να πείσεις μαζικά λέγοντας «έξω από το ευρώ» αλλά μη απαντώντας στο «μετά τι;». Άλλοι παραμένουν προσανατολισμένοι στον κοινοβουλευτικό δρόμο, σε μια εκλογική ανατροπή συσχετισμών, ενώ άλλοι συνεχίζουν να εκπροσωπούνται κεντρικά πολιτικά από μια ευρωπαϊστική αντίληψη την ίδια στιγμή που αναγγέλλεται ως κεντρικός πολιτικός κόμβος η έξοδος από το ευρώ. Αυτές οι αντιφατικές πολιτικές προσεγγίσεις οδηγούν το κοινό σύνθημα να μένει ξεκρέμαστο, να μην μπορεί να συγκροτήσει ένα άλλο σχέδιο, πειστικό για το λαό. Αυτό είναι ένα έκτο συμπέρασμα.
Συμπερασματικά, είναι σημαντικά για την Αριστερά τα ζητήματα της στάσης πληρωμών και της εξόδου από το ευρώ και την Ε.Ε., αλλά δεν πρέπει να ταυτίζονται μεταξύ τους, να έχουν διαφορετική διάσταση με κριτήριο τις κύριες αντιθέσεις στη χώρα την κατάσταση στο λαϊκό κίνημα. Το κυριότερο είναι ότι δεν μπορούν να υποκαταστήσουν, να υπερκεράσουν, την αναγκαία κεντρική πολιτική στόχευση απέναντι στο ειδικό καθεστώς που μας επιβάλλεται και τον παλλαϊκό ξεσηκωμό. Από την άποψη αυτή δεν μπορούν να αποτελέσουν τον πυρήνα για ένα στοιχειωδώς συνεκτικό σχέδιο της Αριστεράς.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Η ΚΟΕ για τις συνεργασίες

Για τις συνεργασίες με βάση την ανάγκη δημιουργίας ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου ανατροπής του κατοχικού καθεστώτος και διεξόδου της χώρας


1. Με πληθώρα δηλώσεων και τοποθετήσεων, εκπρόσωποι όλου του καθεστωτικού πολιτικού φάσματος «υπερβαίνουν» τις αντιθέσεις τους και καλούν στην παράταση ζωής της δίχως καμιά λαϊκή νομιμοποίηση κυβέρνησης Παπαδήμου «ώσπου να ολοκληρώσει το έργο της»: δηλαδή τον πλήρη εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού και το ξεπούλημα ολόκληρης της χώρας. Τα ξένα και εγχώρια επιτελεία των από πάνω, παρά τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, συναινούν στη συνέχιση του «πειράματος» που δοκιμάζουν στην Ελλάδα εδώ και δύο σχεδόν χρόνια. Έτσι, είναι πολύ πιθανό, και μάλιστα σχετικά σύντομα, το λαϊκό κίνημα να βγει στους δρόμους με ακόμη πιο «στοιχειώδη» αιτήματα από αυτά που προέβαλε στην πρώτη φάση μετά την επιβολή του μνημονίου, όπως: εκλογές, δημοκρατία, να σταματήσει το φίμωμα του λαού.

2. Σε αυτή την κατάσταση, η Αριστερά θα όφειλε να προχωρά σε τολμηρά ανοίγματα προς τα πλατιά λαϊκά στρώματα, αλλά και συλλογικότητες, που αποδεσμεύονται από το δικομματικό εναγκαλισμό μιας προηγούμενης περιόδου, και είναι προϊόν μιας τεράστιας μετατόπισης συνειδήσεων η οποία συντελείται τα τελευταία 2-3 χρόνια. Σήμερα είναι επείγον, είναι πιο αναγκαίο παρά ποτέ να ενταθεί η προσπάθεια συσπείρωσης όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που διεκδικούν την κατάργηση των υποδουλωτικών συμφωνιών και μνημονίων, το διώξιμο της τρόικας, την ανατροπή του ιδιότυπου κατοχικού καθεστώτος και όλου του πολιτικού προσωπικού που το υπηρετεί.

3. Ένα τέτοιο μέτωπο θα είναι σαφώς ευρύτερο από την Αριστερά – η οποία θα πρέπει να κερδίσει τη θέση της μέσα σε αυτό, θα πρέπει να πείσει για τη χρησιμότητά της, για να συμβάλει ώστε αυτό το πλατύ λαϊκό μέτωπο να εκπληρώσει το πρόγραμμά του, να μην χειραγωγηθεί και αποπροσανατολιστεί από αστικά επιτελεία και ιμπεριαλιστικά κέντρα. Φυσικά, για να γίνει δυνατό να υλοποιηθεί αυτός ο στόχος, που υπηρετεί τα πιο βασικά συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας και αποσκοπεί στη σωτηρία του λαού και της χώρας, η Αριστερά οφείλει να αντιληφθεί τις ανάγκες του σήμερα. Οφείλει να αντιληφθεί τις ραγδαίες και τρομακτικές αλλαγές που είναι σε εξέλιξη, και άρα να πάψει να σκέφτεται και να δρα «όπως χτες». Μέχρι τώρα δεν έχει επιτευχθεί κάτι τέτοιο.

4. Το πολιτικό πλαίσιο που θα μπορούσε να συσπειρώσει σήμερα ευρύτατες λαϊκές μάζες είναι δυνατό να συμπυκνωθεί στο τρίπτυχο «Να φύγει η τρόικα και όλοι οι υπηρέτες της – Να καταργηθούν όλα τα μνημόνια – Ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και πραγματική δημοκρατία». Στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη προχωρήσει σε ανοίγματα προς άλλες πολιτικές, κυρίως, δυνάμεις. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι ικανοποιητική η μέχρι στιγμής επιτυχία στο θέμα των συνεργασιών και της οικοδόμησης του μετώπου. Το βασικό εμπόδιο έγκειται στην ανεπαρκή, ακόμη, κατανόηση των ραγδαίων αλλαγών τόσο στη γενικότερη κατάσταση όσο και στις συνειδήσεις πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Η βούληση του ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει εκλογικά αυτόν τον κόσμο δεν αρκεί, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εγκολπώνεται τα αιτήματα και τους πόθους που εκφράστηκαν στις πλατείες, στις παρελάσεις κ.λπ. – δηλαδή όσα θέτει ο διάχυτος ριζοσπαστισμός των λαϊκών δυνάμεων.

5. Φαίνεται πως, μπροστά στην αδυναμία συγκρότησης ενός τέτοιου μετώπου με βασικό κορμό την Αριστερά, λόγω και της άρνησης άλλων δυνάμεων, η ηγεσία του ΣΥΝ μοιάζει να προνομοποιεί «αναγκαστικά» το άνοιγμα προς το «σοσιαλιστικό χώρο» απευθυνόμενη σε προσωπικότητες και στελέχη που αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ. Ο περιορισμός των επιδιωκόμενων συνεργασιών σε τέτοια βάση είναι προβληματικός για τους εξής λόγους: Α) Δεν βρίσκεται στην τροχιά οικοδόμησης ενός πλατιού μετώπου. Δεν οικοδομεί διαδικασίες για τη δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου, ούτε εντάσσεται σε τέτοιες διαδικασίες. Β) Δεν κατανοεί την ευρύτητα του λαϊκού ριζοσπαστισμού, που διαπερνά πλέον όλους τους πολιτικούς χώρους και αποδεσμεύεται από αυτούς, καταλογίζοντάς τους αναξιοπιστία. Γ) Στοχεύει «ρεαλιστικά» σε ένα καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα, και όχι στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Δ) Ακόμη και η κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ στην πλειοψηφία της δεν έχει διόλου καλή γνώμη για πολλές από τις προσωπικότητες (πλην λαμπρών εξαιρέσεων) και τα στελέχη που μέχρι πολύ πρόσφατα συμμετείχαν ενεργά στο διαχρονικό αντιλαϊκό πάρτι. Τη στιγμή που επιχειρείται να δημιουργηθούν αναχώματα για να συγκρατηθεί η αμφισβήτηση, ακόμα και εάν επιδιωκόταν μια απλή εκλογική συνεργασία θα όφειλε να έχει διαμορφωθεί ένα πολιτικό πλαίσιο για τη σαφή και έμπρακτη δέσμευση ιδίως των στελεχών που απομακρύνονται από το ΠΑΣΟΚ και πλησιάζουν την Αριστερά, έχοντας προηγουμένως υπηρετήσει επί μακρόν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Διαφορετικά, θα είναι δικαιολογημένη η υποψία ότι αυτά τα στελέχη βλέπουν την Αριστερά απλά ως όχημα για την εξασφάλιση κάποιων εδρών και για το ξαναπλασάρισμά τους στην κεντρική πολιτική σκηνή.

6. Επαναλαμβάνουμε για μια ακόμη φορά ότι είμαστε αντίθετοι με τη διαχρονική αντίληψη μεγάλου τμήματος των ηγεσιών της Αριστεράς, ότι το ΠΑΣΟΚ (όπως παλιότερα το Κέντρο) ανήκει γενικά σε έναν φανταστικό «προοδευτικό χώρο», σε αντίθεση με την «επάρατη Δεξιά». Εδώ και καιρό η ζωή έχει αποφανθεί: το ΠΑΣΟΚ δεν εκπροσωπεί κάποια «σοσιαλδημοκρατία» έτσι όπως μπορεί να την είχε η Αριστερά στο μυαλό της. Αντίθετα, είναι βασικός πυλώνας του αστισμού στην Ελλάδα. Η μετεμφυλιακή διχοτόμηση της ελληνικής κοινωνίας δεν υφίσταται πλέον, και άρα η μετεξέλιξη της «κεντρώας δημοκρατικής παράταξης», το ΠΑΣΟΚ, δεν αποτελεί ένα έστω μακρινό συγγενή της Αριστεράς που συχνά παρεκτρέπεται και συμπεριφέρεται «ενάντια στη φύση του». Άρα πρέπει έστω και τώρα, έστω καθυστερημένα, να εγκαταλειφθεί ο κεντροαριστερός «άξονας σκέψης» πάνω στον οποίο εδράζεται η τακτική (ίσως και η στρατηγική!) της Αριστεράς. Αντίθετα, είναι αναγκαία μια ανεξάρτητη αριστερή πολιτική, που θα απευθύνεται τολμηρά στο ριζοσπαστισμό για να συγκροτήσει ένα μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο με τους στόχους που αναφέρθηκαν.

7. Συμπερασματικά, η επιμονή στη συνεργασία με «διαφοροποιούμενους» οι οποίοι απλώς επιζητούν μια προσωρινή στέγη που θα τους δώσει τη δυνατότητα να οικοδομήσουν με ξένα υλικά ένα δικό τους εγχείρημα, βλάπτει και την Αριστερά και το λαϊκό ριζοσπαστισμό, που δεν μπορεί ούτε να εμπνευστεί ούτε να εκφραστεί μέσα από τέτοια «μέτωπα». Την ίδια στιγμή, είναι αναγκαίο να αγκαλιαστούν όλοι οι τίμιοι άνθρωποι που με ειλικρίνεια αποδεσμεύονται από τον πασοκισμό και επιθυμούν να εργαστούν έμπρακτα για ένα πλατύ ανατρεπτικό μέτωπο. Χρειάζονται, γι’ αυτό, σαφή κριτήρια και πλαίσια συνεργασίας, τα οποία τουλάχιστον θα περιορίζουν τα όποια λάθη όταν επιζητούμε την απόκτηση δεσμών με τις λαϊκές δυνάμεις που εγκαταλείπουν το δικομματισμό.

8. Για όλους αυτούς τους λόγους, η ΚΟΕ θεωρεί όχι δευτερεύον το ζήτημα των διαδικασιών που θα επιλεχθούν για τη συγκρότηση του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου, αν όντως αυτός είναι ο στόχος. Άρα, αντιτίθεται σε συναντήσεις με «παράγοντες του σοσιαλιστικού χώρου» οι οποίες καταλήγουν σε κατά μόνας κλείσιμο συμφωνιών, που εμφανίζονται κατόπιν ως τετελεσμένα τα οποία δεν συζητούνται και τα πληροφορούμαστε με ανακοινώσεις μέσω των ΜΜΕ. Ταυτόχρονα, η ΚΟΕ τονίζει ότι δεν θεωρεί παγιωμένη και αμετακίνητη τη στάση των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς, πολιτικής και κοινωνικής. Με αυτή την έννοια, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απευθύνονται σε αυτές τις δυνάμεις και, για να έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες αποδοχής, πρέπει επίσης να διαπερνώνται από πνεύμα υπέρβασης των υπαρκτών, σήμερα, καταστάσεων. Έτσι θα προωθηθεί η υπόθεση του μεγάλου πολιτικού και κοινωνικού μετώπου ως μοναδικής αξιόπιστης απάντησης στα σημερινά αδιέξοδα της χώρας, και θα γίνει αντιληπτό από τους πάντες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί ειλικρινά τη συγκρότησή του.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Είμαστε εκατομμύρια εξεγέρσεις στην καρδιά του προβλήματος!

Πρόσωπο της χρονιάς για το πασίγνωστο σε όλη την υφήλιο περιοδικό είναι ο διαδηλωτής. Από την αραβική άνοιξη ως την Αθήνα, από το κίνημα Occupy Wall Street που σαρώνει ολόκληρη την Αμερική ως τη Μόσχα.
Βέβαια, ήδη από το εξώφυλλο με την αναφορά στη Μόσχα γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια μιας λεπτής και μελετημένης πίεσης στη Ρωσία του Πούτιν. Πέρα από κάθε αμφιβολία η Ρωσία υπό τη μπαγκέτα του Πούτιν έπαψε να είναι σάκος του μποξ για την Αμερική και αυτό δεν είναι αποδεκτό. Τα χούγια, φυσικά, δεν κόβονται... Άλλωστε πριν 10 μέρες περίπου το πανεθνικό τηλεοπτικό δίκτυο Fox της Αμερικής παρουσίασε Έλληνες διαδηλωτές της Αθήνας ως Ρώσους πολίτες αντιπολιτευόμενους τον Πούτιν... Χωρίς να μειώνουμε τα ρεύματα αντίθεσης στον Πούτιν στη Ρωσία θεωρούμε ότι η αναφορά αυτή είναι προβοκατόρικη.
Αν όμως μείνουμε στην ουσία θα διαπιστώσουμε ότι για πρώτη φορά ίσως στην ανθρώπινη ιστορία οι λαοί (και μέσω μιας παγκόσμιας, οριζόντιας, καθολικής, ταχύτατης δικτύωσης και αλληλοτροφοδότησης) αποκτούν τόσο κοινή αντίληψη απέναντι σε κομβικά για την ανθρώπινη κοινωνία ζητήματα. Ήδη δεκαετίες τώρα επωάζεται σε όλο τον κόσμο το αντιπολεμικό κίνημα, από την εποχή του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου αλλά και του Βιετνάμ ως τις μέρες μας με την 1η παγκόσμια αντιπολεμική διαδήλωση στις 15 Φλεβάρη 2003. Ταυτόχρονα, για πρώτη φορά το οικολογικό κίνημα είναι τόσο αποδεκτό από εκατομμύρια ανθρώπους, ειδικά μετά τις ανυπολόγιστες “φυσικές” καταστροφές των τελευταίων ετών και τα πυρηνικά “ατυχήματα” τύπου Φουκουσίμα. Έπειτα, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, οι μεγάλες ανατροπές στην αποδοχή της ανεξιθρησκείας, της διαφορετικότητας και των ομοφυλόφιλων, τα κινήματα τέχνης του δρόμου, οι καταλήψεις κτιρίων και επανάκτησης εδαφών και πολλά ακόμα μικρότερα ή παρόμοια συμβάντα έχουν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για μια διεθνή, πολυεπίπεδη, καθοριστική και ολοκληρωτική αναμέτρηση των δύο δυνάμεων του πλανήτη, των λαών και της ζωντανής εργασίας από τη μία και του γερασμένου κόσμου της καπιταλιστικής εξουσίας από την άλλη. [Παρένθεση, αν το 19ο αιώνα η Αμερική έδωσε το Σικάγο και το εργατικό οχτάωρο (γεγονός που σήμανε συναγερμό στις Η.Π.Α. και αντιμετωπίστηκε από την ηγεσία του αστικού κόσμου με δολάρια στην καλύτερη και αίμα στη χειρότερη περίπτωση) τότε η Ε.Σ.Σ.Δ. ήταν η πρώτη έφοδος στον ουρανό. Η ανταπόκριση και στήριξη της Ε.Σ.Σ.Δ. από τις μάζες στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και στη Γηραιά ήπειρο ήταν από θετική, ουδέτερη ως και αρνητική αλλά σίγουρα (για διάφορους λόγους που ξεφεύγουν της ανάλυσης του παρόντος σημειώματος) δεν ήταν καταλυτική στην υπέρβαση γιγάντιων θεωρητικών και πρακτικών προβλημάτων.]
Προχωρώντας, λοιπόν, ένα βήμα πιο μπροστά σήμερα, με την αραβική άνοιξη, τους αγανακτισμένους σε Ελλάδα και Ισπανία και με το κίνημα Occupy Wall Street τίθενται με εμφατικό τρόπο ζητήματα άκρως σημαντικά και μάλιστα βρίσκουν μια τεράστια, σχεδόν καθολική αποδοχή. Πρώτον, το κίνημα Occupy Wall Street, όπως υποστηρίζει, δεν έχει άλλα αιτήματα παρά μόνο ένα: ζητά μια επανάσταση του αυτονόητου, το 1% να αφήσει το 99% του κόσμου να φτιάξει μόνο του τη ζωή του. Η απήχηση του κινήματος είναι απίστευτη και οι μορφές δράσης τόσο απρόβλεπτες που πραγματικά το μέλλον μοιάζει να βρίσκεται εδώ. Οι εξεγέρσεις στη βόρεια Αφρική από την άλλη, βγαλμένες από τα πιο αγωνιστικά όνειρα του 21ου αιώνα, δείχνουν με σαφήνεια το όραμα: Δημοκρατία και Χειραφέτηση. Κανένας δικτάτορας δεν μπορεί να είναι πάνω από την οργή του λαού και η αραβική άνοιξη ακόμα γκρεμίζει ιδεολογικά τείχη και χτίζει παγκόσμια οράματα. Τέλος, οι αγανακτισμένοι του ευρωπαϊκού νότου περικυκλώνουν, πέραν των άλλων, και τους περικυκλωτές τους: ποια μεταφυσική δύναμη μπορεί να αποφασίζει ότι θα υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι σε όλη την Ευρώπη; Ποια καταστροφική δύναμη μπορεί να υπόσχεται δεκαετίες λιτότητας; Όλοι οι μηχανισμοί δυστυχίας, από το Δ.Ν.Τ. και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα ως τη λέσχη Μπίλντερμπεργκ και το δίδυμο Μερκοζί μπαίνουν στο στόχαστρο και οι λαοί ζητούν κι εδώ διαδηλώνοντας: όχι άλλη χρεοκρατία, όχι άλλη λιτότητα, όχι άλλη συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου, όχι άλλη καταστολή για τα κέρδη των επιχειρήσεων, όχι άλλη υποδούλωση σε πολυεθνικές εταιρίες, σε μεγάλες χώρες ή σε πιστωτικά ιδρύματα. Όλα τα παραπάνω βρίσκουν ευήκοα ώτα από την παγωμένη Αλάσκα ως τις παραγκουπόλεις της Ασίας και από τους flexicurity εργαζόμενους ως τη νεολαία του iphone και του Twitter .
Εν ολίγοις, ένα νήμα (κόκκινο;) αρχίζει να ξετυλίγεται που οδηγεί στην έξοδο από το λαβύρινθο της καταστροφής. Ας μη γελιόμαστε όμως, ο Μινώταυρος είναι ακόμα ζωντανός και διψάει για αίμα, έστω και με λυγισμένο το ένα πόδι σαν τον ταύρο έξω από το χρηματιστήριο της ανθρώπινης δυστυχίας, στη Wall Street…

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Κυριακή 4/12 - Το νέο ψήφισμα των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας

πηγή: dikaioma.gr
Συνάδελφοι εργάτες
Ο βιομήχανος Μάνεσης έδειξε για ακόμα μια φορά το πρόσωπο που έχουν όλοι οι βιομήχανοι. Έκανε άλλες 16 απολύσεις την ώρα που διαδηλώναμε μπροστά στο Υπουργείο, μετά από 32 μέρες απεργίας. Είναι αδίστακτοι αλλά και τρομοκρατημένοι.
Νομίζουν ότι μπορούν να μας φοβίσουν, ότι μπορούν να μας λυγίσουν.
Κύριοι βιομήχανοι, εμείς δεν είμαστε σαν του ανθρώπους σας! Για το χαλυβουργό δεν έχει γυρισμό! 35 μέρες απεργίας είναι μεγάλο σχολείο! Είναι πανεπιστήμιο που δεν έχετε πάει!
Βιομήχανε Μάνεση. Η γενική συνέλευση των χαλυβουργών σου απαντάει!
Άκουσέ το καλά! Είμαστε όλοι απολυμένοι! Πίσω στη δουλειά θα γυρίσουμε όλοι! Σκλάβους δε θα μας κανείς! Έλα εσύ μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ.
Συνάδελφοι εργάτες, εργαζόμενοι
Στην Ελληνική Χαλυβουργία οι βιομήχανοι με την μαύρη κυβέρνησή τους δοκιμάζουν την αντοχή όλης της εργατικής τάξης.
Αν σπάσουμε εμείς, δε θα αφήσουν τίποτα όρθιο! Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους τίποτα δε θα είναι το ίδιο!
Τη δύναμη που μας δίνετε δεν πρόκειται να την προδώσουμε! Δεν κατεβήκαμε σε τέτοιο σκληρό αγώνα για να περάσουμε την ώρα μας! Για να τα διπλώσουμε στις δυσκολίες και τις απειλές. Υπερασπιζόμαστε τη ζωή μας και το ψωμί των παιδιών μας!
Θα γυρίσουμε μόνο αν νικήσουμε! Για αυτό σας θέλουμε στο πλευρό μας, πιο κοντά στον αγώνα.
Σε όλα τα εργοστάσια ετοιμάζονται να κάνουν τα ίδια, σε αρκετά ξεκίνησαν κιόλας: εκ περιτροπής εργασία, διήμερα, τριήμερα, μειώσεις μισθών πάνω από 30%, απολύσεις, απλήρωτοι για μήνες.
Οι βιομήχανοι κλιμακώνουν την επίθεσή τους. Και οι εργάτες θα κάνουμε το ίδιο! Εμείς είμαστε πιο δυνατοί! Και είμαστε ακόμα στην αρχή!
Η γενική συνέλευση των απεργών χαλυβουργών καλέι σε σύσκεψη τη Δευτέρα 5/12/2011 και ώρα 10:30 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας: Όλα τα σωματεία του Θριασίου. Εργοστασιακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα, λαϊκές επιτροπές, συλλόγους. Κάθε τίμιο συνδικαλιστή που αντιστέκεται.
Είναι προσκλητήριο αγώνα, να μη λείψει κανείς!
Να οργανώσουμε την απάντησή μας. Να προκηρύξουμε και να οργανώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις:
• 24ωρη Απεργία για όλο το Θριάσιο για την Παρασκευή 9 Δεκέμβρη.
• Μεγάλη συγκέντρωση έξω από την πύλη της Χαλυβουργίας
Να βροντοφωνάξουμε: Κάτω τα χέρια από τα δικαιώματά μας που κατακτήθηκαν με αίμα. Σκλάβοι για τα κέρδη των βιομηχάνων δε θα γίνουμε!
Συνάδελφοι εργάτες
Μην ακούτε τα ψέματα των βιομηχάνων και των ανθρώπων τους, δεν θα δουλεύουν αυτοί με μισθούς πείνας, δε θα βρεθούν αυτοί στην ανεργία! Αυτοί πληρώνονται καλά για τη βρώμικη δουλειά τους!
Μην τους φοβάστε, είναι ανίσχυροι όταν οι εργάτες πάρουν απόφαση για αγώνα!
Η νίκη των χαλυβουργών, νίκη όλων των εργατών!

Η γενική συνέλευση των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας.
Ασπρόπυργος 4/12/2011

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Η Ελλάδα ως Βέλγιο ή ως Λουξεμβούργο…

Η Ελλάδα ως Βέλγιο ή ως Λουξεμβούργο…
Παραλείψεις και σιωπές του αριστερού λόγου. 
του Ρούντι Ρινάλντι

Παρακολουθώντας ομιλίες γραμματέων και προέδρων, κοινοβουλευτικών εκπροσώπων, βουλευτών και εκπροσώπων Τύπου, διαβάζοντας ανακοινώσεις και αποφάσεις καθοδηγητικών οργάνων, κύρια άρθρα αριστερών εντύπων κ.λπ. κυρίως όμως από την εν γένει πολιτική συμπεριφορά κομμάτων - συσπειρώσεων δυνάμεων της Αριστεράς, αποκομίζεται η εντύπωση πως η Ελλάδα είναι μια χώρα περίπου σαν το Βέλγιο ή το Λουξεμβούργο.
Η διαπίστωση αυτή, που σε πρώτη ματιά μοιάζει υπερβολική, είναι αληθής.
Για τον αριστερό λόγο του συρμού, υπάρχει πρόβλημα με το Μνημόνιο, με τα μέτρα που επιβάλλονται στους εργαζόμενους, με μερικές μη κανονικές διαδικασίες στη Βουλή, με την καταπάτηση κάποιων δικαιωμάτων και μόνιμη επωδός-διέξοδος, κάτι σαν λύση, είναι η αναμονή νέων εκλογών, όπου όλες οι αριστερές δυνάμεις ελπίζουν να αυξήσουν την εκλογική τους επιρροή και αυτό με τη σειρά του να βοηθήσει για κάτι καλύτερο.
Αντίστοιχα, οι αριστερές δυνάμεις σε Βέλγιο και Λουξεμβούργο, μπορούν να καταγγέλλουν τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλει η αστική τάξη και οι πολιτικές της νεοφιλελεύθερης Ε.Ε., να καλούν τους εργαζόμενους σε ορισμένους αγώνες και να ετοιμάζονται για την αντιμετώπιση εκλογικών διαδικασιών. Ορισμένες από αυτές θα θέτουν και το ζήτημα του συντονισμού των αγώνων στην Ευρώπη.
Κάπως έτσι συνεχίζεται η πολιτική ζωή, η διαιώνιση ενός πολιτικού συστήματος, η ύπαρξη ορισμένων πολιτικών σχηματισμών, ενώ βουλιάζουν κοινωνίες στην κρίση, αλλάζουν καθεστώτα, αλλάζει ολόκληρη η Ευρώπη…

Τι παραλείπεται στην ελληνική περίπτωση;
Δεν θα επεκταθούμε σε μια κριτική της πολιτικής συμπεριφοράς της ευρωπαϊκής Αριστεράς, για την οποία πολλά μπορούν να ειπωθούν. Στα δικά μας, όμως, πρέπει να τονιστούν μεγάλες ηχηρές σιωπές και παραλείψεις:
α) Η χώρα, συνολικά, έχει εισέλθει σε μια καθεστωτική φάση που όσο περνά ο καιρός βαθαίνουν, ποιοτικά, ορισμένα χαρακτηριστικά της. Στη χώρα μας από την ψήφιση του Μνημονίου, πριν από δύο περίπου χρόνια, υπάρχει ένα νέο καθεστώς και τούτες τις μέρες με το πραξικόπημα Μέρκελ-Σαρκοζί που επέβαλαν τον τραπεζίτη Παπαδήμο ως πρωθυπουργό, χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, βαθαίνει τα χαρακτηριστικά της υποδούλωσης της χώρας. Σε σχέση με αυτά -που ο λαός τα αντιλαμβάνεται αμέσως- η Αριστερά (σχεδόν ολόκληρη με μικρές εξαιρέσεις) δεν τα αποδέχεται και περίπου τα κατακρίνει. Δεν αποδέχεται ότι υπάρχει συνολικό πρόβλημα πολιτικού συστήματος (ορισμένοι ακόμα μιλάνε για δικομματισμό) γιατί φοβάται μήπως συμπεριληφθεί και η ίδια σε αυτό. Δεν αποδέχεται ότι υπάρχει ένα ειδικό καθεστώς (που πρέπει να ανατραπεί) αλλά η συνέχεια μιας συνηθισμένης κατάστασης. Δεν θέλει να ακούσει τίποτα για «χούντα», για «κατοχή» κ.λπ. γιατί τα θεωρεί υπερβολικά και ανυπόστατα. Έτσι, όμως, έρχεται σε ρήξη και με τις πλατείες και με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στις παρελάσεις, έρχεται σε αντίθεση με έναν επεκτεινόμενο λαϊκό ριζοσπαστισμό.
Η Αριστερά δεν θέλει να καταλάβει αυτό που διαισθητικά καταλαβαίνει όλος ο λαός: το καθεστώς που εμπεδώνεται και παίρνει ανοιχτά τα χαρακτηριστικά μιας αρμοστείας και υποδουλώνει τη χώρα στους δανειστές, καταργεί κάθε επίφαση δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας, κάνει κουρελόχαρτο το Σύνταγμα, υπαγορεύει νόμους και δίκαιο από ξένα κέντρα και μετατρέπει όλο το πολιτικό κόσμο σε υπογράφουσες «γλάστρες», δεν θα μετακινηθεί, δεν θα παραδώσει, δεν θα «εκδημοκρατιστεί». Όσο μεταβατικό και να είναι μας οδηγεί σε μια μετάβαση προς μια ολοκληρωτική δικτατορία και εκτροπή. Αυτό που θα τη διαδεχθεί ομαλά θα είναι ένα πλήρως υποταγμένο, ουσιαστικά κατοχικό και δωσίλογο προσωπικό, δηλαδή η φυσιολογική μετεξέλιξη αυτού που τώρα οικοδομείται με διατάγματα, πραξικοπήματα, δυνάμεις κρούσης των τροικανών και γκαουλάιτερ.
Αυτά δεν ανατρέπονται με εκλογές. Χρειάζεται, κατ’ αρχάς, μια πολύπλευρη ενίσχυση της λαϊκής διαθεσιμότητας. Χρειάζεται ο ξεσηκωμός του λαού, χρειάζεται η στοχοθέτηση μιας μεταπολίτευσης του λαού που θα ανοίξει το δρόμο στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδο και σωτηρία της χώρας. Στα λόγια η Αριστερά μπορεί να ψελλίζει κάτι για ξεσηκωμό, δεν κάνει όμως τα αναγκαία βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν κάνει όμως και το άλλο: Δεν ανοίγει τολμηρά και θαρραλέα τις διαδικασίες για να συγκροτηθεί ένα ρωμαλέο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο του λαού, που στις παρούσες συνθήκες «συγκυβέρνησης» θα μπορούσε να ήταν και πρώτη πολιτική δύναμη μέσα στο λαό και σε όποιες πολιτικές αναμετρήσεις όποτε και αν γίνονταν. Και αυτήν την ευκαιρία δεν τη λογαριάζουν, γιατί κάθε σχηματισμός υπολογίζει στα «δικά» του ποσοστά και μόνο.
β) Παραλείπεται συνολικά το ζήτημα της ανεξαρτησίας, της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας και μάλιστα σε μια συγκυρία ευρύτατων αλλαγών σε όλα τα μέτωπα. Το ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο και οι ανακατατάξεις που συντελούνται, τα νέα «τόξα» που δημιουργούνται, λησμονούνται και ο λόγος αφορά μόνο τις εξελίξεις στην Ευρώπη και δη στην Ευρωζώνη. Όμως και αυτές ακόμα (που είναι σοβαρότατες και κρισιμότατες) δεν παρατηρούνται στο πλαίσιο των γενικότερων ανακατατάξεων και το τι σενάρια θα τροφοδοτήσουν ή ήδη τροφοδοτούν στην νοτιο-ανατολική Μεσόγειο ή τα Βαλκάνια, ούτε το πώς το αμερικανικό τόξο θα συμπεριφερθεί ειδικά στο Νότο της Ευρώπης μετά τις δύο αλλαγές κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Ιταλία. Η κρίση της Ευρωζώνης και του ευρώ, σύμπτωμα και αυτό της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και το βάθεμά τους έχουν οδηγήσει σε αναδιατάξεις όλων των μεγάλων δυνάμεων και όσα μέλλοντα να γίνουν δείχνουν μια όξυνση και ένταση όλων των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Οι εξελίξεις στον αραβικό κόσμο, τα νέα δόγματα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, η ελληνοτουρκικές σχέσεις, το ζήτημα της ονομασίας της Φίρομ, αλλά και οι σχεδιασμοί για τη Θράκη και η αθρόα είσοδος νέων κυμάτων μεταναστών (περίπου 550 κάθε μέρα, σύμφωνα με το περιοδικό Επίκαιρα), όλα αυτά θα εμφανιστούν με ιδιαίτερη ένταση και θα λειτουργήσουν στην πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας.

Είναι τυχαίες αυτές οι «παραλείψεις»; Πώς μπορεί να εξηγηθούν;
Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο κυριότερος είναι η συστημική λογική, το μη ξεπέρασμα των ορίων του συστημισμού, η προσκόλληση στις προδιαγραφές αυτού του υπαρκτού πολιτικού συστήματος και οι πολλαπλές εξαρτήσεις που απορρέουν από την καθωσπρέπει συμμετοχή σε αυτό. Δεύτερος λόγος είναι η μη εμπιστοσύνη στο λαό, στις δυνάμεις του και τους αγώνες του. Από δω και η αντίληψη πως η Αριστερά είναι κάτι υπεράνω του λαού, ο οποίος δεν καταλαβαίνει την ορθή γραμμή, δεν ξέρει, δεν αντιλαμβάνεται, ρέπει προς το αυθόρμητο και ανεξέλεγκτο και αυτό μπορεί να την θέσει σε δοκιμασία. Τρίτος λόγος, είναι η αντίληψη πως η χώρα δεν είναι πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά εξαρτημένη, άρα είτε συμμετέχει στην ιμπεριαλιστική λεία έστω από υποδεέστερη θέση (ΚΚΕ), είτε δεν μπορεί να γίνει οποιοδήποτε βήμα χωρίς αλλαγή των συσχετισμών εντός της Ευρώπης (ΣΥΝ).
Η αποσάθρωση του πολιτικού συστήματος, όπως το γνωρίσαμε μέχρι τώρα, οφείλεται εν μέρει στο ότι χρεοκοπούν τα πελατειακά αναχρονιστικά χαρακτηριστικά του (στοιχεία που και οι σημιτικοί εκσυγχρονιστές ήθελαν να ξεπεράσουν), εν μέρει στο ότι το πολιτικό σύστημα έφερε τη σφραγίδα κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Κυρίως όμως αποσαθρώνεται γιατί το κοινωνικό συμβόλαιο που το στήριζε δεν υπάρχει πλέον και οι διάφορες πλευρές που το συγκροτούσαν διαλύονται και γκρεμίζονται από τις επιβαλλόμενες μνημονιακές πολιτικές. Αυτή η κατάρρευση του κοινωνικού συμβολαίου (που μέρος του ήταν το ανώτερο πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό της Αριστεράς), οδηγεί σε τεκτονικές αλλαγές του πολιτικού στοιχείου, τέτοιες που η επίσημη Αριστερά αδυνατεί να διαβάσει, παράλληλα δε, φέρνει στο φως νέες μορφές έκφρασης και συγκρότησης όπως έδειξαν οι πλατείες, οι κινήσεις όπως η Σπίθα του Μ. Θεοδωράκη, οι διαδηλώσεις την 28η Οκτωβρίου και άλλες που θα δούμε στο προσεχές μέλλον.

Κούβα της Μεσογείου;
Ο γνωστός και μη εξαιρετέος παρτενέρ της νέας «κυβέρνησης» κ. Καρατζαφέρης, δήλωσε πως αν ενωθεί η Αριστερά στην Ελλάδα, θα μετατραπεί η χώρα μας σε Κούβα της Μεσογείου. Λαλίστατος, όπως πάντα, είπε συγκεκριμένα: «Στην τρόικα είπα πως με την πολιτική της θα φέρει την Αριστερά στην εξουσία. Θα γίνουμε η Κούβα της Μεσογείου. Τους είπα ότι δεν χρειάζονται οι δικές μας υπογραφές, αλλά της Παπαρήγα και του Τσίπρα, γιατί αυτούς θα φέρουν στην εξουσία μέσα σε λίγους μήνες. Πρέπει να είναι πιο συγκρατημένοι».
Υπερβολικός; Πιθανόν. Αλλά η δυναμική που θα υπήρχε -αν ήταν άλλη η συμπεριφορά της Αριστεράς- με δεδομένο της πλήρους ευθυγράμμισης του αστικού μνημονιακού τόξου, θα ήταν μεγάλη. Ένα ευρύ παλλαϊκό μέτωπο, ένα μέτωπο εθνικής και λαϊκής αναγέννησης που θα εκφράζει λαϊκά κοινωνικά και πατριωτικά αισθήματα και συμφέροντα θα μπορούσε, πράγματι, να προσδώσει στην πολιτική ζωή της χώρας μια «λατινοαμερικανική» γεύση. Όχι ως Κούβα, αλλά περισσότερο ως τις άλλες χώρες της ηπείρου, στις οποίες δημιουργήθηκαν μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά μπλοκ που πρωταγωνιστούν στις χώρες τους και τις οδήγησαν σε μια τροχιά ρήξεων με τον ιμπεριαλισμό.
Μια τέτοια εξέλιξη, δεν πρόκειται να προκύψει, όσο αντιμετωπίζεται η Ελλάδα ως Βέλγιο ή Λουξεμβούργο ή διαφορετικά ειπωμένο, όσο η Αριστερά παραμένει στο έδαφος των κραυγαλέων παραλήψεών της σε συνθήκες που το μαζικό λαϊκό κίνημα, συχνά-πυκνά, για δύο χρόνια θέτει ακριβώς τέτοια ζητήματα. Μετά μας φταίει το «αυθόρμητο»…
πηγή: Δρόμος

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Επανασύνδεση ρεύματος στο Άργος (βίντεο)


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Πριν λίγες μέρες πληροφορηθήκαμε ότι επι 15 ημέρες τρίτεκνη οικογένεια με τη μητέρα άνεργη ζει χωρίς ρεύμα. Όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό: όχι φως, όχι θέμανση, νερό κρύο, μη λειτουγία οποιασδήποτε ηλεκτρικής συσκευής κλπ
Παρότι η κίνησή μας αφορά κυρίως το χαράτσι που έχει ενσωματωθεί στους λογαριασμούς της ΔΕΗ θεωρήσαμε αυτονόητο να επανασυνδέσουμε το ρεύμα. Είναι ζήτημα στοιχειώδους ανθρωπιάς να εξασφαλίσουμε ότι συνάνθρωποί μας δεν θα ζουν σαν τα ποντίκια. Είναι ζήτημα στοιχειώδους ευαισθησίας να μην αφήσουμε κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα.
Δεν πρέπει να αφήσουμε η κοινωνία να γίνει σαν αυτούς που μας κυβερνούν: αδίστακτη, αδιαφορη, απάνθρωπη.
Ειδικα σήμερα που η ανεργία, η φοροεπιδρομή, το χτύπημα μισθών και συντάξεων, η καθίζηση στην οικονομία οδηγούν στην ακραία φτώχεια χιλιαδες οικογένειες η διασφαλιση στοιχειωδών όρων ζωής και επιβίωσης είναι για εμάς αδιαπραγμάτευτη. Το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό. Είναι απαραίτητο για την επιβίωση. Το ρεύμα δεν κόβεται. Δεν θα επιτέψουμε καμία οικογένεια στην πόλη μας να ζήσει στο σκοτάδι.
Καλούμε τους συμπολίτες μας να συνεχίσουν να μην πληρώνουν το χαράτσι του τέλους ακινήτων παρά μόνο την αξία ρεύματος μέσω ΑΤΜ και να συμβαλουν στη συλλογή εκατονταδων υπογραφών που θα σταλούν από την επιτροπή μας με εξώδικο στη ΔΕΗ. Ο άδικος, αντισυνταγματικός αυτός φόρος πρέπει να καταργηθεί.

Επιτροπή ενάντια στα χαράτσια
για την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια
τηλ. επικοινωνίας: 6947-944049, 6936-730668

Διαβάστε στο Δρόμο του Σαββάτου 26/11

 
 
Δηλώνουμε υπεύθυνα ότι θα εφαρμόσουμε στο ακέραιο τις διαταγές της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ

 
  • ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Χαράτσια και αντίσταση
  • Αμπντάλα Ελ Χαρίφ, Πανεθνικός Γραμματέας του Δημοκρατικού Δρόμου, Οι εκλογές θα περάσουν, αλλά ο αγώνας για Δημοκρατία στο Μαρόκο θα συνεχιστεί, συνέντευξη στον Πέτρο Αλ Αχμάρ
  • Η Αριστερά πρέπει να ξεφύγει από τη στρατηγική του ευρωπαϊσμού, του Κώστα Λαπαβίτσα
  • Η Ελλάδα ως Βέλγιο ή ως Λουξεμβούργο…, του Ρούντι Ρινάλντι
  • Το νέο γερμανικό déjà vu της Ευρωζώνης, του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
  • Μαριναλέδα: Εκεί που η ουτοπία συναντάει την πραγματικότητα και το… ποδόσφαιρο! Ένα οδοιπορικό από τον Γιώργο Κτενά
  • Ο Ζack de la Rocha των Rage Against The Machine στέλνει μήνυμα στους εξεγερμένους του κόσμου
  • Φοιτητές σε «ιερά εξέταση» στο Φυσικό της Κρήτης, του Μάριου Διονέλλη
  • Θεσσαλονίκη: Διώξεις με σκηνοθεσία για Όσκαρ για την παρέλαση, του Γιώργου Βορεινού
 
 
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ Η ΥΛΗ
 
editorial
Ευρωζωστήρας
 
ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Χαράτσια και αντίσταση
Η σιδερένια μνημονιακή φτέρνα δεν τρομάζει το λαό, της Μαίρης Ευθυμιάτου
Aκόμη και η Κομισιόν λέει «όχι» στο χαράτσι!
Πολλαπλασιάζονται και ενοποιούνται οι εστίες αντίστασης στο χαράτσι
 
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το μπλοκ εξουσίας συγκροτείται με τις δηλώσεις υποταγής, του Γιώργου Τσίπρα
Γνώμη: Αγώνες σε καθεστώς κατάρρευσης, του Φειδία Παϊρίδη
Το νέο γερμανικό déjà vu της Ευρωζώνης, του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Scripta Manent, Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Σεραφείμ Μάξιμος (1899-1962): «Οικουμενική». Μια κυβερνητική δικτατορία στη Βουλή και διά της Βουλής στο λαό
Οι «μεταβατικοί» έβγαλαν τα μαστίγια, του Δημήτρη Υφαντή
Η Αριστερά πρέπει να ξεφύγει από τη στρατηγική του ευρωπαϊσμού, του Κώστα Λαπαβίτσα
Σουρεαλισμός στην αποικία Ελλάδα και σε χρόνους ευρωατλαντικού politically correct
Μ. Γλέζος: «Η χώρα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο», της Ισμήνης Αναγνωστάκη
Η υπογραφή, ο ξύλινος λόγος και… η κενή εστία
«Ο Αντώνης έκανε το καθήκον του», του Χρήστου Πραμαντιώτη
Φοιτητές σε «ιερά εξέταση» στο Φυσικό της Κρήτης, του Μάριου Διονέλλη
Θεσσαλονίκη: Διώξεις με σκηνοθεσία για Όσκαρ για την παρέλαση, του Γιώργου Βορεινού
 
ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και το βέλος της προόδου, του Βαλάντη Στεργίου
Δολοφονική επίθεση της ΠΑΣΠ σε φοιτητές
Η Ελλάδα ως Βέλγιο ή ως Λουξεμβούργο…, του Ρούντι Ρινάλντι
 
ΔΙΕΘΝΗ
«Επιστροφή στην Ασία» και αναβάθμιση της αμερικανικής κυριαρχίας, της Αριάδνης Αλαβάνου
Εφτά «τρομοκράτες» στην ισπανική Βουλή!
Για δυνατούς λύτες το παζλ της Συρίας, της Αλίκης Βεγίρη
Βγάλτε το Απαρτχάιντ από το μενού!
Αμπντάλα Ελ Χαρίφ, Πανεθνικός Γραμματέας του Δημοκρατικού Δρόμου,
Οι εκλογές θα περάσουν, αλλά ο αγώνας για Δημοκρατία στο Μαρόκο θα συνεχιστεί, συνέντευξη στον Πέτρο Αλ Αχμάρ
Πολιτική κρίση στην Αίγυπτο: Η αντίφαση ανάμεσα στη λαϊκή επαναστατικότητα και τη «δημοκρατική μετάβαση»
 
ΕΡΓΑΣΙΑ
Η αγωνία στην Alapis γεννά αγώνες, του Γιώργου Κατερίνη
Τσεκούρι και στα βαρέα: «Εξοφλήθηκε» άλλη μια επιταγή της τρόικας
Το μοντέλο Cosco ξεσηκώνει όλα τα λιμάνια
Ολυμπία Οδός: Έξωση του σωματείου… αλά γαλλικά, της Κατερίνας Παγουλάτου
 
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Μαριναλέδα: Εκεί που η ουτοπία συναντάει την πραγματικότητα και το… ποδόσφαιρο! Ένα οδοιπορικό από τον Γιώργο Κτενά
Μια γωνιά της Κρήτης στα χνάρια της «Μπάρτσα»
Ακροδεξιοί θεατρινισμοί, του Νίκου Ταυρή
Τα Μέτωπα της Ιουδαίας…, του Μάριου Διονέλλη
Mediaλογώντας: Έχασαν τα ευρωπαϊκά φτερά τους τα παπαγαλάκια, της Ματίνας Παπαχριστούδη
14 χρόνια διασυρμός στα δικαστήρια, του Παναγιώτη Βήχου
Λουκέτο στο κολυμβητήριο Ηρακλείου
 
Η άλλη Θεσσαλονίκη
Επιτροπές πολιτών, του Χαρίλαου Μαρκόπουλου
Η συμπρωτεύουσα λέει «όχι» στο χαράτσι, του Νίκου Νούλα
 
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Κατά πού πέφτει η Βαϊμάρη; της Δέσποινας Κουτσούμπα
Άραγε, υπάρχει ελπίς; της Χριστίνας Ανδρέου
Κόντρα στον καιρό: Ο Ζack de la Rocha των Rage Against The Machine στέλνει μήνυμα στους εξεγερμένους του κόσμου
To μυστικό της Ηannah, του Κώστα Στοφόρου
Χαμένος Παράδεισος, του Κώστα Στοφόρου
Ηρόστρατος: Πολιτισμός ή βαρβαρότητα
 
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ του Στέλιου Ελληνιάδη
Από έρωτα πεθαίνουν οι αριστεροί!
 
Εναλλάξ του ΚΙΜΠΙ
The euromafia manager
 
Όσα θάφτηκαν
Ο μέγας αλχημιστής
 
Εν τέλει
Βαρύς χειμώνας, του Κωνσταντίνου Σκηνιώτη
 
Σκιτσάρουν ο Πέτρος Ζερβός και ο Latuff

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΕΥΡΩ...Δεν ΞΕΥΡΩ, του Δημήτρη Πουλικάκου

ΕΥΡΩ...Δεν ΞΕΥΡΩ
από τον Δημήτρη Πουλικάκο

Οσο πιο πολύ ακούω από διάφορα «δολιοφθορικά» ΜΜΕ (τηλεοπτικά αλλά όχι μόνο) πως μόνο η Ευρώπη και η ευρωζώνη θα μας «σώσουνε» από την καταστροφή (και με θέσφατες -είναι βλέπετε και του συρμού ο όρος- συνταγές) και πως ο μόνος πρωθυπουργός που «υποδεικνύεται» για να μας περάσει απ' αυτή την υποχρεωτική ατραπό είναι ο Παπαδήμος (από τους αρχιτέκτονες -μην ξεχνάμε- των «δημιουργικών λογιστικών» της κυβέρνησης Σημίτη, που μας βάλανε από την «πόρτα υπηρεσίας» στο ευρώ και μας φορέσανε -εν είδει ζουρλομανδύα- την ευρωζώνη), τόσο τείνω να πιστεύω (με αυξανόμενη πεποίθηση) πως καλύτερα εν τέλει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, με ίδιες δυνάμεις, είτε με τη δραχμή, είτε με όπως ονομαστεί το αυτόχθον (το «αβορίγινο») αυτό νόμισμα! Και βέβαια (κι εδώ θα συμφωνήσω με το ΚΚΕ), εκτός ευρωζώων και εκτός ΝΑΤΟ, που όλο πετιέται κι αυτό εκεί που δεν το σπέρνουν...

ΝΑ ΚΑΕΙ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ...

Απορώ γιατί λέμε για τη Βο(υ)λή (και για τη χώρα ολάκερη εξάλλου), πως πρόκειται για «μπουρδέλο»!... Συγνώμη, αλλά τα μπουρδέλα διοικούνται με «άψογο» τρόπο και λειτουργούνε «ρολόι»!.. Αντιθέτως, θα 'πρεπε ίσως να 'τανε το ευκταίο, το να λειτουργεί η Βο(υ)λή αυτή με τη «συνέπεια» ενός μπουρδέλου! Δυστυχώς πλέον, στις μέρες μας, ο πιο προσήκων όρος -και για τη χώρα και γι'αυτό το Κε(-οι)νοβούλιό της- θα ήτανε το «κωλοχανείο», στο οποίο σίγουρα τα πάντα είναι χαοτικά και όπου anything goes, που λένε κι οι «φίλοι» μας οι αγγλοσάξονες! Αυτά για το ποιος όρος αντικατοπτρίζει την πραγματική κατάσταση της χώρας, όπως κυρίως την κατάντησε αυτή η Βο(υ)λή (και όχι μόνη της ασφαλώς)...

Το άλλο θέμα τώρα... Κάποιες αναντιστοιχίες (ευγενικά οροθετούμενο): Από τη μια, έχουμε το πώς τοποθετείται ο κόσμος, ο (κυρίαρχος που λένε) λαός... Τα συναισθήματα είναι φυσικά ακραία αυτόν τον καιρό... Βλέπουμε π.χ. συνθήματα που (υπο)δηλώνουν οργή/απελπισία... «ΛΑΕ ΣΤΑ ΟΠΛΑ»... «ΚΡΕΜΑΛΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ»... Στα γήπεδα (που θα μπορούσε κανείς να πει, πως είναι κάτι το αντίστοιχο και με τις «αγορές» των αρχαίων προγόνων(;) μας), η ευρηματικότητα του εσωτερικού κλαυσίγελου που προκαλεί η επικαιρότητα (και ο τρόπος που αυτή «πλασάρεται» από τον τηλεοπτικό «κόσμο»-αλλά και όχι μόνο), εκφράζεται με άγρια τραγικό, «χιουμοριστικό» τρόπο... «ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΦΑΠΑ» (αναφορά στο καθιερωμένο παλιό έθιμο, μετά τη σαββατιάτικη -συνήθως- επίσκεψη στο κουρείο της γειτονιάς)... «ΑΛΗΤΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ΘΑ ΚΑΨΟΥΜΕ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΒΟΥΛΗ»... «ΚΛΩΤΣΙΑ ΚΑΙ ΞΕΒΡΑΚΩΜΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΟΥΛΕΥΤΗ, ΡΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΝΑ ΠΑ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ»... «ΚΑΙΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ ΣΕ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΡΟΜΟΥΣ,ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΦΟΥΝΤΩΣΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ (σ.σ. ΜΑΣ) ΚΑΨΕΙ ΟΛΟΥΣ»... Είναι λίγα, αλλά πολύ χαρακτηριστικά, από τα πάμπολλα συνθήματα και κυρίως «σήματα» που στέλνουν απελπισμένα και αγανακτισμένα, τα πανό των γηπέδων και τα γκραφίτι στους τοίχους όλων των πόλεων, κωμοπόλεων και χωρίων, της επικράτειας!.. Κι από την άλλη, ο «αξιόπουστας», ο «σπουδαρχίδης», οι περί αυτούς υπόλοιποι «σπουδαρχίδηδες» και τα ακκιζόμενα και ναρκισσευόμενα παπαγαλίζοντα φερέφωνα μιας αρειμάνειας και τραγικά γελοίας τυπολατρικής σοβαροφάνειας, που συνεχίζουν απτόητοι, και με αυστηρά και με (την εκάστοτε) κομματική «βούλα» ξύλινη γλώσσα των ουσιαστικά αγράμματων, να οδηγούν αυτόν τον ιδιότυπο πανεθνικό χορό του Ζαλόγγου, όπου στο βάθος του γκρεμού που πέφτουμε και τσακιζόμαστε, υπάρχουν τα ευρώ της «σωτηρίας» μας!..

Και η μαλακία έχει όρια...ή μήπως δεν έχει;... Λυπάμαι πολύ,...
Μήτs.ο.s. Π.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Η ύλη του σημερινού Δρόμου (12/11)

Κυβέρνηση Big Bank
Οι ευρωκράτες διόρισαν υπαλλήλους
  • Είναι κατοχή, είναι χούντα και είναι. Νοέμβρης, του Δημήτρη Υφαντή
  • Συνέντευξη με τον Γιώργο Κασιμάτη: Εμπαιγμός της δημοκρατίας και του Συντάγματος
  • Συνέντευξη με τον Μανώλη Γλέζο: Ο λαός δεν έχει ανάγκη από σωτήρες
  • Η Ευρωζώνη σκοτώνει και τη δημοκρατία, του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
  • Αριστερά και Λαϊκό Μέτωπο, του Βαλάντη Στεργίου
  • Συνέντευξη με τον Τάσο Κατίντσαρο: Απαίτηση μια μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά
  • Τι είναι το Μέτωπο του «OXI» που προτείνει το ΕΠΑΜ, του Δημήτρη Καζάκη
  • Τύμπανα πολέμου στο Ιράν, της Αριάδνης Αλαβάνου
  • Αντάρτικο σε όλη την Ελλάδα για το χαράτσι των ακινήτων, του Μάριου Διονέλλη
  • Η Αριστερά και η καθοριστική στιγμή, της Νάντιας Βαλαβάνη
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ Η ΥΛΗ
editorial
Πανηγυρισμοί εθελόδουλων για την «εκλογή» αρμοστή
ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Είναι κατοχή, είναι χούντα και είναι. Νοέμβρης, του Δημήτρη Υφαντή
Γιώργος Κασιμάτης: Παιχνίδι εμπαιγμού της δημοκρατίας και του Συντάγματος, συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Γνώμη: Σιωπές, κραυγές και ψίθυροι δισεκατομμυρίων. Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Η Ευρωζώνη σκοτώνει και τη δημοκρατία, του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Για ένα παλλαϊκό Μέτωπο του «Όχι», του Χρίστου Καραμάνου
Τι είναι το Μέτωπο του OXI που προτείνει το ΕΠΑΜ, του Δημήτρη Καζάκη
Εφιαλτικά στοιχεία για ανεργία και ελαστική εργασία, της Μαίρης Ευθυμιάτου
Catastroika, οι ιδιωτικοποιήσεις από το δικό μας πρίσμα, του Λεωνίδα Βατικιώτη
Μανώλης Γλέζος: Ο λαός δεν έχει ανάγκη από σωτήρες, συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο
Έκκληση, του Περικλή Π. Βασιλόπουλου
Scripta Manent, Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Μαξ Χορκχάιμερ (1895-1973) - Τεοντόρ Β. Αντόρνο (1903-1969): Πολιτιστική Βιομηχανία
Αριστερά και Λαϊκό Μέτωπο, του Βαλάντη Στεργίου
Αποκρουστικό σκηνικό στην πλάτη του λαού, του Χρήστου Πραμαντιώτη
Κυβέρνηση: του Κουτρούλη ο γάμος, του Στέλιου Ελληνιάδη
ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η Ελλάδα στη. συγκέντρωση του Die Linke στη Φρανκφούρτη
Τάσος Κατίντσαρος: Απαίτηση μια μετωπική αντικαπιταλιστικής Αριστερά, συνέντευξη στον Νίκο Ταυρή
Εντολή μη νομιμοποίησης της Βουλής και της κυβέρνησης
Εκδήλωση του ΜΑΑ «για ένα αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο»
ΔΙΕΘΝΗ
Τύμπανα πολέμου στο Ιράν, της Αριάδνης Αλαβάνου
Για την κρίση της Ευρωζώνης και τις προοπτικές της Ελλάδας
Η ευρωπαϊκή Banktopia και ο Σούπερ Μάριο
Το κράτος - πειρατής ξαναχτυπά ανενόχλητο
Από τη Βρετανία στη Χιλή, με μια στάση στις ΗΠΑ: Πληθαίνουν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο, της Αλίκης Βεγίρη
Τέλος εποχής για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι
ΕΡΓΑΣΙΑ
Απάντηση της ΠΟΕ-ΟΤΑ σε δημοσίευμα του Δρόμου
Κατάργηση συμβάσεων με. ντρίπλα στη Vodafone Φοίνικα Θεσσαλονίκης
Κωνσταντίνος Κρέτσης (αντιπρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Ερρίκος Ντυνάν): Κόκκινη γραμμή η αποπληρωμή των δεδουλευμένων έως τέλη Νοέμβρη, συνέντευξη στη Μαίρη Ευθυμιάτου
Στο δρόμο του αγώνα οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Αντάρτικο σε όλη την Ελλάδα για το χαράτσι των ακινήτων, του Μάριου Διονέλλη
Ταχύρυθμα υπερεντατικά
Το Αρκάδι δείχνει το δρόμο.
Πανευρωπαϊκό μνημόνιο στον Τύπο, της Μαρίας Λούκα
Jim Boumelha, πρόεδρος Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων και εργαζόμενος στο BBC: «Να οικοδομηθεί μια πλατιά συμμαχία με την κοινωνία», συνέντευξη στη Μαρία Λουκά
Mediaλογώντας: Η κατασκευή συναίνεσης σε 46 τηλεοπτικές ώρες ενημέρωσης, της Ματίνας Παπαχριστούδη
Η άλλη Θεσσαλονίκη
Ζώντας στις δυτικές συνοικίες, της Ντίνας Κασάπη
Αντιπλημμυρική προστασία της λεκάνης της Μυγδονίας, του Γιώργου Θεοδωρόπουλου
Αντί να τους πάμε στα δικαστήρια, μας πηγαίνουν
Ο e-Καλλικράτης και η e-απάτη, του Βαγγέλη Σπάθα
Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ρηνιώ Κυριαζή: Να κάνουμε έξοδο Μεσολογγίου, να μη σταθούμε στο εγώ, συνέντευξη στον Δημήτρη Οικονόμου
Κόντρα στον καιρό: Περί χάους, του Σταύρου Γεωργά
Ηλεκτρικές Αναγνώσεις, του Κώστα Στοφόρου
Ο δρόμος ανοίγεται μεταφράζοντας.: Οριζοντιότητα - Φωνές λαϊκής εξουσίας στην Αργεντινή
ΘΕΑΤΡΟ: Ένα τίμιο πείραμα
Παρέμβαση: Παλλαϊκός ο χαρακτήρας του αριστερού μετώπου, του Ανέστη Ταρπάγκου
Ηρόστρατος
Πολιτισμός ή βαρβαρότητα
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ του Στέλιου Ελληνιάδη
Από την Αριστερά του πολιτισμού στον πολιτισμό της Αριστεράς
Εναλλάξ του ΚΙΜΠΙ
Ανακαταλάβετε το Πολυτεχνείο!
Όσα θάφτηκαν
Ο Μάκης κι ο Κανένας
Εν τέλει
Η Αριστερά και η καθοριστική στιγμή, της Νάντιας Βαλαβάνη
Σκιτσάρουν ο Γιάννης Αντωνόπουλος, ο Πέτρος Ζερβός και ο Latuff

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Μόνο αυτοί μπορούν να μας σώσουν!

Μα καλά, δε μπορούν να συννενοηθούν; Δε βλέπουν καθόλου σκαι και μεγκα;

Προτείνουμε κυβέρνηση εθνικής νεότητας αξιοποιώντας όλους τους σημαντικούς αντρες και γυναίκες στην χώρα. Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία για την χώρα ΔΕΝ περισσεύει κανείς:

πρόεδρος της δικτατορίας: Αντζελα Μέρκελ
πρωθυπουργός: Κώστας Σημίτης
αντιπρόεδρος α: Κώστας Καραμανλής
αντιπρόεδρος β: Κώστας Μητσοτακης
υπουργείο δημοψηφισμάτων και φαπας: Γ. Παπανδρέου
υπουργείο επαναδιαπραγματεύσεων: Α. Σαμαρας
υπουργείο κωλοτούμπας & άλλων ζογκλερικών: Γ. Καρατζαφέρης
υπουργείο αντίστασης και παλης: Λ. Κατσέλη, Ε. Καιλή
υπουργείο επικοινωνίας και προπαγανδας: Πρετεντέρης, Πορτοσάλτε
τα υπουργεία υγείας και παιδείας για οικονομικούς λόγους καταργούνται.
υπουργείο κλιματικής και πολιτικής εναλλαγής: Γ. Μανιάτης (να βαλουμε και έναν από τον τόπο μας ντε!)

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Η ΚΟΕ για τις πολιτικές εξελίξεις

Όλοι στους δρόμους! 
Δεν υπάρχει «εθνική σωτηρία» με μνημόνια και τρόικα

Βρισκόμαστε εν μέσω καταιγίδας ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων. Ο καταλύτης είναι ο λαϊκός παράγοντας. Αυτός απομόνωσε, απονομιμοποίησε, περιθωριοποίησε την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο λαός δήλωσε βροντερό «ΟΧΙ» στο έκτακτο καθεστώς της τρόικας και των μνημονίων. Οι τεράστιες συγκεντρώσεις της 48ωρης απεργίας, το ιστορικό γεγονός της μετατροπής των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου σε ημέρα του «ΟΧΙ στη νέα κατοχή» δεν ήταν οι τελευταίες σταγόνες, αλλά τα πιο πρόσφατα ορμητικά κύματα στο ποτήρι της αγανάκτησης.

Μπροστά στα αδιέξοδα της πολιτικής του, ο «πρωθυπουργός» Παπανδρέου επιχείρησε ένα γενικό εκβιασμό με την απόφαση για δημοψήφισμα επικύρωσης της κατάπτυστης συμφωνίας υποτέλειας. Δεν ήταν σίγουρος αν θα φτάσουμε μέχρι το δημοψήφισμα, αλλά θεώρησε ότι έτσι θα εκβιάσει το πολιτικό σύστημα, ορισμένους διεθνείς παράγοντες στηριζόμενος σε άλλους, αλλά και τον ίδιο το λαό. Το σοβαρό ενδεχόμενο να εισπράξει, αν τολμούσε να φτάσει μέχρι το δημοψήφισμα για τη συμφωνία, ένα νέο βροντερό «ΟΧΙ» στην υποτέλεια και τη νέα κατοχή, μιας και ο λαός είναι έτοιμος με κάθε ευκαιρία και με κάθε κόστος να εκδιώξει την κυβέρνηση και την τρόικα, σήμανε συναγερμό στα ευρωπαϊκά και τα ντόπια επιτελεία.

Αυτό που έγινε χτες στις Κάννες είναι μια νέα μαύρη σελίδα στην ιστορία του ραγιαδισμού και της υποτέλειας στη χώρα μας, αντάξια των παραδόσεων της ξενόδουλης αστικής τάξης. Μόνο με το αμερικανοκρατούμενο εμφυλιακό και μετεμφυλιακό κράτος ίσως μπορεί να συγκριθεί. Μέρκελ και Σαρκοζί σε ζωντανή σύνδεση να ανακοινώνουν τι είδους δημοψήφισμα μπορεί να κάνει και τι όχι ο ελληνικός λαός, και να απειλούν με πείνα τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους σαν γνήσιοι μαφιόζοι. Και ο «πρωθυπουργός» Παπανδρέου, ο πιο θλιβερός κομπάρσος που πέρασε ποτέ από τις Κάννες, να περιμένει στη γωνία του και να βγαίνει να επικυρώσει καταϊδρωμένος τις αποφάσεις που ανακοινώνουν οι Ευρωπαίοι εκβιαστές.

Ο εκβιασμός Μέρκελ – Σαρκοζί σημαίνει: «Εμείς αποφασίζουμε για τις τύχες σας. Εσείς θα σκάτε και θα υπακούετε. Είστε σε ειδικό καθεστώς και ο λαός σας δεν θα έχει λόγο – είναι λαός υπό κηδεμονία και σε καταστολή. Ή θα κάνετε «εθνική συναίνεση» με όρο ότι θα μας υπηρετείτε, ή αλλιώς σας αποβάλλουμε από την ευρωζώνη αφού πρώτα σας ξεζουμίσαμε – και φυσικά θα απαιτήσουμε να συνεχίσετε να μας πληρώνετε». Απέναντι σε αυτό τον εκβιασμό, το πολιτικό σύστημα της υποτέλειας, τα κόμματά του και τα μεγάλα μέσα «ενημέρωσης» τι απάντησαν; Στήριξη του τροϊκανού καθεστώτος με κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». Τι πιο λογικό για ένα σύστημα που δεν μπορεί να ζήσει έξω από την κηδεμονία των εκβιαστών και των τοκογλύφων, που έχει συνδέσει τη μοίρα του με την υπηρέτηση ξένων αφεντάδων.

Ο λαός όμως μπορεί! Ανατρέποντας αυτό το άθλιο καθεστώς. Διώχνοντας, δηλαδή, τρόικα και μνημόνια και βάζοντας τέλος στο σάπιο πολιτικό σύστημα. Ενώνοντας τις τεράστιες δυνάμεις του στην κατεύθυνση μιας άλλης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής διεξόδου. Μια τέτοια διέξοδος θα σήμαινε άμεσα στάση πληρωμών προς τους δανειστές και προώθηση μιας μεγάλης εκστρατείας παραγωγικής ανασυγκρότησης, ώστε να σταθεί ο λαός στα πόδια του και να σταματήσει να ζει υπό καθεστώς κηδεμονίας και εκβιασμών. Στο δρόμο της πραγματικής Δημοκρατίας, Ανεξαρτησίας και Χειραφέτησης. Αυτός είναι ο δρόμος της πραγματικής σωτηρίας, επιβίωσης και ελευθερίας για το λαό και τη χώρα.

Αποφασίζοντας να μπει σε αυτό το δρόμο, ο λαός δεν θα φοβηθεί να έρθει σε ρήξη με όλους εκείνους τους παράγοντες και μηχανισμούς που θέλουν μια χώρα καθηλωμένη και ταπεινωμένη, ένα μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό προτεκτοράτο, βυθισμένο στην εξαθλίωση και την υποδούλωση. Έτσι θα σταλεί από την Ελλάδα σε όλους τους λαούς μήνυμα αξιοπρέπειας και αντίστασης. Η ευρωζώνη, βυθισμένη σε μια μακρόχρονη πορεία εσωτερικών ανταγωνισμών και διάλυσης, δεν μπορεί να σωθεί πάνω στα ερείπια όλων των λαϊκών και δημοκρατικών κατακτήσεων. Το ευρώ, αφού αποτέλεσε ένα σκληρό νόμισμα-όχημα για τη μεταφορά πλούτου στους λίγους και ισχυρούς, όχημα των πιο μαύρων και αντιλαϊκών επιλογών, τώρα χρησιμοποιείται ως αδιαπραγμάτευτο θρησκευτικό δόγμα σε βάρος της κοινωνίας. Όμως δεν υπάρχει άλλο δόγμα πέρα από την επιβίωση και την αξιοπρέπεια του λαού!

Η συναίνεση όλου του αστικού κόσμου στη βάση της αποικιοκρατικής δανειακής σύμβασης, όπως διέταξαν Μέρκελ και Σαρκοζί από τις Κάννες, αποτελεί πρόκληση για το λαό και την εκφρασμένη θέλησή του. Οι μάσκες έπεσαν. Ο μέχρι χτες «αντιμνημονιακός» Σαμαράς δηλώνει σήμερα παρών για μια κυβέρνηση στην υπηρεσία των μνημονίων, της τρόικας και της τελευταίας αποικιοκρατικής δανειακής σύμβασης. Δεν πρόκειται για «εθνική σωτηρία» αλλά για συντεταγμένη πορεία διάλυσης της κοινωνίας και της χώρας. Καμιά κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», «σωτηρίας», «συναίνεσης» ή όπως αλλιώς θέλουν να τη βαφτίσουν δεν θα γίνει αποδεκτή, τη στιγμή που όσοι αυτές τις ώρες ετοιμάζουν αυτές τις λύσεις, θέλουν τη διαιώνιση του έκτακτου καθεστώτος και της τροϊκανής επικυριαρχίας. Δεν υπάρχει ενότητα με το λαό γονατισμένο. Δεν υπάρχει σωτηρία με τη χώρα προσκυνημένη. Δεν υπάρχει καμιά συναίνεση με τα μνημόνια σε ισχύ και την τρόικα στην Ελλάδα. Ο λαός θα ψηφίσει και πάλι στους δρόμους, και θα στείλει πάλι καθαρό μήνυμα, φωνάζοντας «ΟΧΙ» στη νέα κατοχή.

Ο λαός δεν ζήτησε ποτέ ούτε λύση μέσω εκλογών, ούτε δημοψήφισμα με όρους Παπανδρέου ή Ε.Ε. (παρόλο που μέσα από οποιαδήποτε τέτοια διαδικασία, θα έβρισκε τρόπο να εκφραστεί η οργή και το ΟΧΙ), ούτε, πολύ περισσότερο, κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» στην υπηρεσία της τρόικας. Γι’ αυτό και η ανάδειξη μιας νέας τροϊκανής κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», στο βαθμό που γίνει, αποτελεί κατάφωρη εκτροπή και αντιδημοκρατική, πραξικοπηματική μεθόδευση. Ο λαός μίλησε πολλές φορές και μίλησε πολύ καθαρά: Πάλεψε στους δρόμους για την ανατροπή της κυβέρνησης, που σήμερα παραπαίει, για το γκρέμισμα όλου του σάπιου πολιτικού συστήματος, για να μπει τέλος στη χούντα της τρόικας και των μνημονίων. Απαίτησε πραγματική Δημοκρατία και Ανεξαρτησία. Αυτή είναι η σαφής λαϊκή εντολή που δόθηκε, και κανείς ας μην την υποτιμάει. Γι’ αυτά θα συνεχίσει να αγωνίζεται ο λαός, και για την ανατροπή κάθε κυβέρνησης της τρόικας και των μνημονίων. Ο ρόλος της Αριστεράς δεν είναι να ζητάει γενικώς εκλογές αλλά να συμβάλλει σε αυτό τον αγώνα, να συμβάλλει στη δημιουργία ενός πολύμορφου λαϊκού μετώπου για τη διέξοδο της χώρας.

Δεν υπάρχει «εθνική σωτηρία» με μνημόνια και τρόικα
Στάση πληρωμών, παραγωγική ανασυγκρότηση, Δημοκρατία
Κοινωνικό - πολιτικό μέτωπο για τη διέξοδο της χώρας
Στους δρόμους για να φύγουν όλοι
ΟΧΙ στη νέα κατοχή - Μεταπολίτευση του λαού
πηγή: ΚΟΕ

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Διαχωριζόμαστε από τους διαχωρισμούς

Δελτίο Τύπου ΚΟΕ - 1/11/2011

Κατανοούμε τον πανικό του «επίσημου» πολιτικού συστήματος μπροστά στο νέο βροντερό αντικατοχικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού όπως εκδηλώθηκε την 28η Οκτωβρίου, λίγες μόλις μέρες μετά τη μαζικότερη γενική πολιτική απεργία από την πτώση της χούντας, η οποία διατράνωσε την πλήρη απονομιμοποίηση της «κυβέρνησης» Παπανδρέου.

Αντίθετα, δεν κατανοούμε τους «διαχωρισμούς» που, σε αντίθεση από την πρώτη εύστοχη δημόσια τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, εκφράζει ένα δεύτερο «Δελτίο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ», το οποίο εκδόθηκε αυθαίρετα την επόμενη μέρα με ευθύνη του Συνασπισμού και διαχωρίζεται από όσα συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη.

Με τη σειρά μας, διαχωριζόμαστε πλήρως από τις δηλώσεις του βουλευτή κ. Παπαδημούλη, που ζήτησε «να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του νόμου» (!) ο πολίτης ο οποίος επιτέθηκε στον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μαγκούφη στα Τρίκαλα – τον οποίο πολίτη απελευθέρωσε με υποδειγματικό τρόπο ο λαός της πόλης μέσα από την κλούβα της Αστυνομίας αμέσως μετά τη σύλληψή του.

Χαιρετίζουμε ολόθερμα τη στάση του Μανόλη Γλέζου και του Μίκη Θεοδωράκη, που τιμούν το αντιστασιακό παρελθόν τους «διαβάζοντας» ορθά τη λαϊκή οργή και την ιστορική σημασία της έκφρασής της στη μετατροπή των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου σε μεγαλειώδεις αντικατοχικές διαδηλώσεις απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας.

Ενάντια στις μανούβρες του καταρρέοντος και συνένοχου σημερινού πολιτικού συστήματος, ο ελληνικός λαός θα τσαλαπατήσει τα εκβιαστικά και τρομοκρατικά διλήμματα των νέων Τσολάκογλου, και θα συνεχίσει τον παρατεταμένο αγώνα του για επιβίωση και ελευθερία, μέχρι να διώξει την κατοχή και να ανοίξει το δρόμο για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας.
Πηγή: http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4040:2011-11-01-12-52-41&catid=193:2010-01-26-15-02-35&Itemid=115 

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Παρελάσεις - λαός - αριστερά

Όσοι συμμετείχαμε στις παρελάσεις ζήσαμε στοιχεία μιας λαϊκής παρέμβασης, ανυπακοής, λαϊκής επικαιροποίησης της επετείου της αντίστασης που δημιούργησε νέους φόβους στο πολιτικό σύστημα και ειδικά στο έντονα μπλεγμένο με τη νέα φάση της τρόικας προσωπικό του. Πέρα από τις πρωτοβουλίες που πάρθηκαν από καθε λογής συλλογικότητες για να δωθεί αυτός ο χαρακτήρας στις φετινές παρελάσεις εντυπωσιακή ήταν η μαζική θετική αποδοχή - συμμετοχή - υποστήριξη των διαμαρτυριών από τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που παρακολουθούσε τις παρελάσεις. Η φετινή επέτειος αντί για μια εθιμοτυπική διαδικασία, που θα έδινε το δικαίωμα στα κυβερνητικά στελέχη να καπηλεύονται την αντίσταση του '40 ενώ οδηγούν την χώρα στην κηδεμονία, μετατράπηκε σε σταθμό της αντίστασης του λαού μας στο μέλλον που του επιφυλάσσουν.
Εντύπωση δημιουργεί η απουσία του ΚΚΕ (ως γραμμή και προσανατολισμός γιατί πολύς κόσμος του ΚΚΕ είμαστε σίγουροι ότι χάρηκε και ενίσχυσε τις λαϊκές διαμαρτυρίες) από αυτές τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Και ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί η ακραία υποβάθμιση των γεγονότων από τον Ριζοσπάστη (29-30/10) από τον οποίο όχι απλα απουσιαζει από το εξώφυλλο η οποιαδήποτε αναφορά αλλά για να βρούμε κάτι για τις παρελάσεις χρειάστηκε να πάμε στη σελίδα 29 όπου πάνω από την ενημέρωση για την αλλαγή της ώρας(!) υπάρχει μια αστικού δημοσιογραφικού τύπου απλή παρουσίαση των γεγονότων!
Ίσως είναι χρήσιμο να διαβαστεί ένα άρθρο του προηγούμενου Δρόμου (δεν αναφέρεται φυσικά στις παρελάσεις αλλά στις συναντήσεις των προέδρων των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς με τον πρωθυπουργό) με τίτλο: H θεσμολαγνεία έχει και τα όριά της.

Σχετικα με τα γεγονότα των παρελασεων ανα δημοσιεύουμε ανακοίνωση της ΚΟΕ:



Ο λαός σήμερα μίλησε. Ο λαός χαμογέλασε. Χιλιάδες σε όλες τις πόλεις της χώρας τίμησαν με τον καλύτερο τρόπο την επέτειο του αντιφασιστικού αγώνα και διαδήλωσαν κατά της νέας κατοχής. Οι «επίσημοι» πολιτικοί εκπρόσωποι της τρόικας σχεδόν παντού φυγαδεύτηκαν κάτω από τη λαϊκή οργή. Η περήφανη νεολαία έδειξε για μια ακόμα φορά απίστευτη ωριμότητα και συνείδηση. Φορώντας μαύρα περιβραχιόνια, γυρνώντας την πλάτη στους «επίσημους», δείχνοντας με κάθε τρόπο ότι δεν συμβιβάζεται με τη θέση του δούλου στο προτεκτοράτο που φτιάχνουν.


Χτες ο «πρωθυπουργός» - βοηθός του Ράιχενμπαχ, προσπάθησε με τηλεοπτικό διάγγελμα να φτιάξει κλίμα «εθνικής επιτυχίας» και να αντιστρέψει την πραγματικότητα. Παρουσίασε την υποδούλωση για σωτηρία και τη χρεοκοπία για θρίαμβο. Σήμερα ο λαός του απάντησε ηχηρά, κάνοντας φύλλο και φτερό την προπαγάνδα του. Πρέπει να το χωνέψουν: Δεν μπορούν πλέον να κυβερνήσουν, είναι απομονωμένοι, θα καταρρεύσουν κάτω από το βάρος της λαϊκής οργής.

Τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης, η Νέα Δημοκρατία, το ΛΑ.Ο.Σ., η ΔΗ.ΣΥ. (Μπακογιάννη) αλλά και η ΔΗΜ.ΑΡ. (Κουβέλης) στήριξαν την κυβέρνηση, σε μια νέα επίδειξη συναίνεσης. Αντιμετώπισαν εχθρικά τη λαϊκή διαμαρτυρία, καλώντας ουσιαστικά σε σιωπή τους νέους και το λαό. Μιλούν για μικρές ομάδες και μειοψηφίες, ενώ είναι φανερό ότι παντού ήταν η τεράστια πλειοψηφία των πολιτών που εξέφρασε την οργή της. Βλέπουν «αμαύρωση» της επετείου, ξεχνώντας ότι ο λαός δεν έχυσε το αίμα του πριν 71 χρόνια και σε όλη τη διάρκεια της κατοχής, για να επιστρέψουν σήμερα οι Γερμανοί τοποτηρητές. Ξεχνούν ότι τις παρελάσεις για το πατριωτικό - αντιφασιστικό ΟΧΙ δεν τις αμαυρώνει με την παρουσία του ο λαός, αλλά οι σύγχρονοι δοσίλογοι, οι εκπρόσωποι της τρόικας, οι φορείς της νέας υποτέλειας και κατοχής.

Ο πρόεδρος της δημοκρατίας κ. Παπούλιας θεωρεί αντιδημοκρατική την εκδήλωση της οργής του λαού και θυμίζει ότι 15 χρονών πολεμούσε το ναζισμό και τη γερμανική κατοχή. «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα» λέει ο λαός. Τι κάνει ενάμιση χρόνο τώρα που ξεφτιλίζονται η Δημοκρατία, το Σύνταγμα και η Βουλή που υποτίθεται ότι υπηρετεί; Γιατί δεν ακούει το λαό και καλύπτει τη νέα γερμανική κατοχή; Γιατί δεν γύρισε πίσω ούτε ένα από τα αντισυνταγματικά πατσαβούρια (μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, δανειακές συμβάσεις, νομοσχέδια) που κάθε τόσο του φέρνουν να υπογράψει; Γιατί δεν παραιτήθηκε; Έτσι θα τιμούσε το παρελθόν του, τον 15χρονο αντάρτη που θυμίζει ότι υπήρξε, και θα κέρδιζε τη λαϊκή εκτίμηση. Τώρα δίκαια εισπράττει την ανυποληψία και τη λαϊκή κατακραυγή για το πολιτικό σύστημα. Θυμήθηκε τώρα την πλειοψηφία και ότι κάθε τέσσερα χρόνια γίνονται εκλογές. Δεν βλέπει ότι έκλεψαν την ψήφο του λαού με ψεύτικες υποσχέσεις για να οδηγήσουν σχεδιασμένα τη χώρα στη χρεοκοπία και τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας στην εξαθλίωση.

Η ΚΟΕ χαιρετίζει τις χιλιάδες λαού που βγήκαν σήμερα στους δρόμους, δείχνοντας το δρόμο του πολύμορφου μαζικού αγώνα ενάντια στη νέα κατοχή. Θα γίνουν κι άλλα βήματα, θα αντιμετωπιστούν νέες δυσκολίες, θα βρεθούν και νέες μορφές, αλλά ένα είναι σίγουρο: Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και θα συνεχιστεί μέχρι να δοθεί διέξοδος στη χώρα έξω από τα καταστροφικά δίχτυα που σήμερα την έχουν μπλέξει. Σε ένα μέτωπο για αυτή τη διέξοδο θα πρέπει να ενωθούν πλήθος κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.

Τα μέλη της ΚΟΕ σε όλη την Ελλάδα συμμετείχαν στις εκδηλώσεις της λαϊκής διαμαρτυρίας, τιμώντας έτσι την επέτειο της αντίστασης στους κατακτητές. Μαζί με επιτροπές αγώνα, λαϊκές συνελεύσεις, συλλόγους, τοπικά κινήματα, μετωπικά σχήματα. Μαζί με χιλιάδες λαού. Θεωρούμε χρέος μας να βρισκόμαστε μέσα στο λαό και δίπλα στο λαό, οπουδήποτε ζει, αντιμετωπίζει προβλήματα, αγωνίζεται. Αυτό είναι το νόημα ύπαρξης της Αριστεράς και ειδικά σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Να διώξουμε κυβέρνηση – τρόικα
Η Ελλάδα δεν θα γίνει προτεκτοράτο
Καμιά συναίνεση χωρίς δημοκρατία και ανεξαρτησία

linkwithin

Related Posts with Thumbnails