Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Capitalism, a love story στο Δον Κιχώτη

Το Σάββατο το βράδυ, στον Δον Κιχώτη μπορείτε να δείτε την ταινία- ντοκιμαντέρ:

Πολίτες -Καύση (Μπόμπολας) 1-0

O Μπόμπολας έκανε, τουλάχιστον προσωρινά, πίσω και δεν θα προχωρήσει το εργοστάσιο καύσης στην Θήβα. Μια πρώτη νίκη του κινήματος πολιτών ενάντια στα εργοστάσια καύσης. Διαβάστε την ανακοίνωση πολιτών της Θήβας:

ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, NIKH ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ
Η ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ ΚΑΥΣΗΣ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΩΡ
ΔΕΝ ΕΦΗΣΥΧΆΖΟΥΜΕ – ΕΠΑΓΡΥΠΝΟΥΜΕ

Η ανακοίνωση της εταιρείας ΗΛΕΚΤΩΡ (συμφερόντων Μπόμπολα), με την οποία αποσύρει το σχέδιο της κατασκευής της μονάδας καύσης απορριμμάτων, στη θέση Σέλτσι, αποτελεί μια σημαντική νίκη, αποτέλεσμα της καθολικής αντίδρασης των πολιτών της Θήβας και της Βοιωτίας.

Παρόλο που οι πρώτες επιχειρηματικές κινήσεις έγιναν το 2007, η προώθηση της κατασκευής της μονάδας μεθοδεύτηκε, κυριολεκτικά, πίσω από την πλάτη των πολιτών. Παρά τις καταγγελίες μας, ήδη από το 2008, οι τοπικές αρχές προτίμησαν να αποσιωπήσουν το θέμα. Ακόμη περισσότερο, η δημοτική αρχή της Θήβας με διαδοχικές εκδηλώσεις, ταξίδια και δηλώσεις επιχειρούσε να καλλιεργήσει κλίμα αποδοχής της καύσης στην επαρχία Θήβας. Όταν, πλέον, στις αρχές του περασμένου Ιουνίου, έγινε γνωστή η ύπαρξη προκαταρκτικής μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων με δημοσιεύματα, καταγγελίες, άρθρα και συγκεντρώσεις ενημέρωσης, τόσο ο Δήμαρχος όσο και ο Νομάρχης Βοιωτίας προσπάθησαν να την αποκρύψουν, διαψεύδοντας τις σχετικές καταγγελίες μας. Η συνέχεια υπήρξε τραγελαφική,
καθώς ο Νομάρχης αναγκάστηκε μεν να παραδεχθεί ότι η μελέτη είχε φθάσει στη Νομαρχία, επικαλέστηκε δε ότι την επέστρεψε χωρίς να κρατήσει αντίγραφο!

Οι αποκαλύψεις που ακολούθησαν για το μέγεθος της μονάδας καύσης και τις τεράστιες ποσότητες των αποβλήτων, που θα προέρχονταν κυρίως από αστικά απορρίμματα της Αττικής, οδήγησαν σε μια πρώτη εκδήλωση στη Θήβα με τους φορείς της πόλης που διοργανώσαμε τον Ιούνιο του 2009. Ακολούθησαν καταλυτικά γεγονότα. Η τοπική κοινωνία ξεσηκώθηκε και όλοι οι επιστημονικοί και επαγγελματικοί φορείς της Θήβας συσπειρώθηκαν γύρω από το αίτημα να αποτραπεί με κάθε τρόπο η μονάδα καύσης. Η ολοένα και μεγαλύτερη αντίδραση που απλωνόταν στην τοπική κοινωνία, ανάγκασε τους βουλευτές και τους τοπικούς παράγοντες, αλλά ακόμη και τη δημοτική αρχή, να δηλώσουν την αντίθεσή τους με το σχέδιο της ΗΛΕΚΤΩΡ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, ακόμη και σήμερα, δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα η προκαταρκτική μελέτη του συγκεκριμένου έργου της ΗΛΕΚΤΩΡ, ενώ σχετικές αιτήσεις στο ΥΠΕΚΑ, υποβλήθηκαν αποκλειστικά από την αντιπολίτευση και μέλη των επιτροπών και κινήσεων πολιτών. Η μονάδα που σχεδιάζονταν σε πλήρη ανάπτυξη να καίει, ετησίως, πάνω από 800 χιλ. τόνους αστικών, βιομηχανικών κλπ. αποβλήτων, αφορά μια πανάκριβη μέθοδο, που θα πληρωθεί από τους πολίτες, ενώ παράλληλα ακυρώνει κάθε προσπάθεια ανακύκλωσης και περιορισμού της παραγωγής απορριμάτων και αποβλήτων.

Η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, που κορυφώθηκαν με το συλλαλητήριο στις 12 Μαρτίου 2010, αλλά δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό, οδήγησε στην αναστολή του σχεδίου. Είναι μια σημαντική νίκη, αλλά δεν σημαίνει ότι το θέμα έληξε. Αντίθετα, η ανακοίνωση της ΗΛΕΚΤΩΡ κάνει σαφές ότι μπορεί να επανέλθει, εάν οι συνθήκες αλλάξουν και οι τοπικές αρχές μεταβάλλουν άποψη. Γεγονός που όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι καθόλου απίθανο, ιδιαίτερα μετά τις επικείμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και με δεδομένο ότι πρόκειται για μια τεράστια επένδυση. Σε μια τέτοια περίπτωση οι περιβαλλοντικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες θα είναι ολέθριες για την περιοχή, η οποία έχει ήδη επιβαρυνθεί εξαιρετικά, λόγω της ανεξέλεγκτης βιομηχανικής κυρίως ρύπανσης.

Σε κάθε περίπτωση, και παρόλο που δεν εφησυχάζουμε, δικαιούμαστε να ισχυριζόμαστε ότι η νίκη των πολιτών απέναντι σε ισχυρά οικονομικά κέντρα και τους τοπικούς συμμάχους τους, αποδεικνύει ότι «όταν οι πολίτες συμμετέχουν υπάρχει ελπίδα».


30/4/2010

ΘΗΒΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΒΟΙΩΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Ο Αλέκος Αλαβάνος ενοχλεί

Είναι πρωτοφανής η παραλυσία (σωματική και πνευματική) της αριστεράς απέναντι σε μια κατάσταση που αποκαλύπτει την χρωκοπία του συστήματος, του δικομματισμού και των πολιτικών που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια.
Τη στιγμή που το ένα κομμάτι της αριστεράς θυμάται τα περασμένα μεγαλεία και ονειρεύται τις λαϊκές εξουσίες και που το άλλο βασικό του μέλημμα έχει να μην θιγεί ο ευρωπαϊσμός, τη στιγμή που πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για την αρκίβεια του ΣΥΝ, παίρνουν βόλτα τα κανάλια και ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις με τους πιο βρώμικους δημοσιογράφους, ο Αλ. Αλαβάνος αποτελεί φωτεινή εξαίρεση ενός ανθρώπου που καταλαβαίνει την κρισιμότητα της κατάστασης και έχει μια αιχμηρή άποψη για τα πράγματα. Γι' αυτό και δέχεται τέτοιο πέσιμο από τον δημοσιογραφίσκο του ANTENNA που βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Ενοχλεί ο άνθρωπος δεν είναι φελλός...Δείτε το βίντεο:

Επίσης δείτε τον Α. Αλαβάνο να μιλά σε καφενείο στο Γραμματικό:


Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Βίντεο με τη Νάντια Βαλαβάνη στο Δον Κιχώτη

Αντιγράφουμε από το μπλογκ του Δον Κιχώτη:
"Δεν μπορούμε παρά να ευχαριστήσουμε τη Ν.Βαλαβάνη που μας χάρισε μια πολύ όμορφη βραδυά καθώς και τις Φιλιώ Χαρίτου και Άννα Μπουλμέτη. Ιδιαίτερα συναισθηματική και πραγματική η αρχική παρουσίαση του βιβλίου "Η Μεγάλη Εποχή" από την Φιλιώ Χαρίτου που συμπύκνωσε τα συναίσθήματα, τις εικόνες και τις σκέψεις της γενιάς που έζησε από κοντά το πριν και μετά του '89:"

Δείτε τα βίντεο της εκδήλωσης στο site του Δον Κιχώτη.
Εμείς επιλέξαμε ένα βίντεο με την Ν Βαλαβάνη να διαβάζει το πιο σύγχρονο ποίημα της "Έτσι θα θυμάμαι τον Γενάρη του 2010", το οποίο είχε δημοσιευθεί στο δεύτερο φύλλο της εφημερίδας "Δρόμος της Αριστεράς":


Πέρα από επικίνδυνος, μας περνάει και μαλά_ες

Απάντηση της ΚΟΕ στις δηλώσεις Παπανδρέου για τα συνθήματα που αφορούν το ΔΝΤ. Ο άνθρωπος πέρα από επικίνδυνος μας περνάει και μαλά_ες...:

Ο πρωθυπουργός αναφερόμενος στις 24/4 σε αφίσες της ΚΟΕ δήλωσε ότι θα μπορούσε να προσυπογράψει και εκείνος τα συνθήματα ενάντια στο ΔΝΤ και την Κομισιόν, τονίζοντας όμως ότι αυτοί «δεν θα φύγουν με πέτρες και δεν θα φύγουν με βία. Θα φύγουν όταν εμείς έχουμε βάλει τάξη στην οικονομία μας, όταν εμείς έχουμε δείξει αξιοπιστία».

Καταρχήν, η δήλωση αυτή δεν μας κάνει εντύπωση. Είναι ο κ. Παπανδρέου που αφού υπέκλεψε την ψήφο του ελληνικού λαού, μιλώντας για την ανάπτυξη, τα λεφτά που υπάρχουν και τον σοσιαλισμό, εφαρμόζει τώρα μια πολιτική που οδηγεί την κοινωνία στη βαρβαρότητα. Γιατί λοιπόν και σήμερα να μην προσυπογράψει συνθήματα ενάντια σε αυτούς που ο ίδιος εγκατέστησε πανηγυρικά στη χώρα;

Εκείνο, όμως, που δεν μπορεί να πείσει ούτε μικρά παιδιά σήμερα στην Ελλάδα είναι ότι το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα φύγουν όταν μπει τάξη στην οικονομία. Η αλήθεια είναι ότι θα μείνουν εδώ μέχρι να αφήσουν πλέον μόνο συντρίμμια στην κοινωνία, μέχρι να μην υπάρχει τίποτα άλλο να κλέψουν. Για αυτό ο λαός θα πρέπει να κινητοποιηθεί αποφασιστικά και με κάθε τρόπο να διώξει τους σύγχρονους δυνάστες και όσους τους υπηρετούν.
www.koel.gr

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Εμείς κατά μόνας, αυτοί κατά ριπάς;

Άρθρο του Σωτήρη Γεωργόπουλου, δασκάλου στην Αργολίδα, σχετικά με τα μέτρα της κυβέρνησης που καταλήγει στο: " Κάθε μέρα πρέπει να μεγαλώνει ένα ορμητικό ποτάμι αμφισβήτησης και ανατροπής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που δολοφονεί την ελληνική κοινωνία και το μέλλον της μεγάλης πλειοψηφίας. Αυτοί στο απόσπασμα όχι εμείς.". Διαβάστε το:


Εμείς κατά μόνας, αυτοί κατά ριπάς;

Όπως ομολογείται ρητά πλέον από κάθε πόρο του συστήματος και της κυβέρνησης την Ελλάδα που ξέρουμε πρέπει να την ξεχάσουμε και μάλιστα άμεσα. Το ΔΝΤ είναι εδώ για να προσφέρει την τεχνογνωσία του στην εξόντωση της χώρας με ορίζοντα δεκαετίας και βάλε. Οι πρόθυμοι της κυβέρνησης χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ εκποιούν τη δημόσια περιουσία και ακρωτηριάζουν τη ζωή των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της νεολαίας. Μπροστά σε αυτή τη “θεραπεία- σοκ” να προσπαθήσουμε να αρθρώσουμε κάποιες σκέψεις.

Πρώτο, η όλη ιστορία σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό ξεκίνησε από το δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος των 300 δις ευρώ. Πάνω σε αυτό το δεδομένο στήθηκε μια τεράστια επιχείρηση πλύσης εγκεφάλων μέσω της τηλεοπτικής “Δημοκρατίας”. Ο στόχος ήταν και είναι εύκολος: για όλα φταίει ο δημόσιος τομέας και πιο συγκεκριμένα ο δημόσιος υπάλληλος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολλοί, είναι τεμπέληδες, είναι αργόμισθοι, είναι βαρίδι κλπ κλπ. Άρα; Άρα χρειάζεται μια γενναία απόφαση, να απαλλαχθούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από αυτούς και από τη δαπάνη βέβαια για αυτούς. Επιπλέον, πρέπει το κράτος να απαλλαχθεί και από οποιαδήποτε υπηρεσία δεν αφορά την ασφάλεια, την κρατική καταστολή, το μακρύ χέρι της «Δημοκρατίας». Ας δούμε τώρα τα πράγματα από την ανάποδη. Οι δημόσιοι υπάλληλοι κατέχουν το 23% του εργατικού δυναμικού ήτοι 1,1 εκατομμύρια άνθρωποι δουλεύουν στο δημόσιο, όταν στη Γαλλία είναι στο 30%, στη Σουηδία στο 34%, στη Φιλανδία και στην Ολλανδία στο 27%. Ακόμα, οι δημόσιες δαπάνες ανέρχονται στο 44% του ΑΕΠ δηλαδή λίγο πιο κάτω από το μέσο όρο της ΕΕ των 27. Οι πρωτογενείς δαπάνες του δημοσίου είναι 59 δις ενώ από αυτά τα 25,5 είναι για μισθούς και συντάξεις, δηλαδή πολύ λιγότερα από τα 40 δις που πληρώνουμε σε τοκοχρεολύσια. Έτσι δηλαδή τη δεκαετία 2000-2009 καταβάλαμε περίπου 300 δις για την αποπληρωμή των δανείων και των τόκων αυτών. Πού είναι λοιπόν ο υπερδιογκωμένος τομέας, πού βρίσκεται η πηγή του “κακού”, πού αρχίζει η αλήθεια και πού αρχίζει η μιντιακή πραγματικότητα; Τέλος, να θυμίσουμε ότι στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, το δημόσιο χρέος αγγίζει τα 11,4 τρισεκατομμύρια δολάρια πράγμα που σημαίνει ότι η αποθέωση του ιδιωτικού τομέα και η συρρίκνωση του δημοσίου τομέα δεν φέρνει σε καμία περίπτωση τον παράδεισο επί γης και επίσης ότι το δημόσιο χρέος είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου, του καπιταλισμού. Η χρεομηχανή δεν είναι ελληνική παθογένεια αλλά αποτελεί μια μοναδικά “ευφυή” και αιμοσταγή λύση του συστήματος για να διαιωνίζει τη σύγχρονη δουλεία των ανθρώπων.

Δεύτερο, στο στόχαστρο πλέον του παρασιτικού κατεστημένου μπαίνουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Σε πρώτη φάση το νούμερο που προβάρεται είναι το 10% για μείωση των απολαβών των εργαζομένων. Αυτών δηλαδή που ξεκινάνε σε μεγάλο βαθμό από τα 600 και 700 ευρώ, αυτών που εργάζονται κατά πλειοψηφία 50 και 60 ώρες την εβδομάδα, αυτών που απολαμβάνουν ευέλικτες σχέσεις εργασίας δηλαδή απολύσεις, ανασφάλιστη εργασία, καθυστέρηση πληρωμών, αυτών που δουλεύουν κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη του εργοδότη, αυτών που όντας ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ πρέπει να προσεύχονται να μην αρρωστήσουν και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Πώς άραγε θα μειωθεί το δημόσιο χρέος έτσι; Ποια άλλα άραγε επιχειρήματα χρειάζεται να προτάξουμε για το ότι είναι άδικη η μείωση των μισθών των ιδιωτικών υπαλλήλων;

Τρίτο, είναι δεδομένη η πρόθεση να πετσοκόψουν τις συντάξεις εως και 30% ενώ ήδη προτείνεται η πλήρης κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης. Ταυτόχρονα με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο η πραγματική μείωση θα είναι τρομακτική και θα οδηγήσει στον Καιάδα τις επόμενες γενιές συνταξιούχων αφού θα καθιερωθεί 360 ευρώ βασική σύνταξη για όλους συν από κει και πέρα ένα ποσό με βάση τα χρόνια εργασίας. Βέβαια ο υπολογισμός θα γίνεται με βάση τους μισθούς της τελευταίας 10ετίας ή και περισσότερο και βέβαια τα όρια θα αυξάνονται παράλληλα στα 67 έτη, στα 40 χρόνια δουλειά, με απαγορευτικά αντικίνητρα για τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Για να μην ασχοληθούμε και με τις μητέρες οι οποίες θα «εξισωθούν» βίαια με 15 χρόνια παραπάνω εργασίας.

Τέταρτο, το νομοσχέδιο που πολύ σύντομα θα ανατρέψει πολλά στην ελληνική πραγματικότητα είναι σχεδόν ολοκληρωμένο. Ο περίφημος Καλλικράτης πέρα από την απογύμνωση οποιασδήποτε δημοκρατικής επίφασης έχει απομείνει, ειδικά στην ελληνική περιφέρεια, θα οδηγήσει σε μια τεράστια συρρίκνωση υπηρεσιών, σε χιλιάδες μετατάξεις και πιθανότατα σε χιλιάδες απολύσεις διότι έτσι αποφασίζουν και διατάζουν. Η χρηματοδότηση σχολείων και νοσοκομείων θα περάσει από την σημερινή απαξίωση στην αυριανή διάλυση ή στην ιδιωτική πρωτοβουλία, με το αζημίωτο πάντα. Οι 200 χιλιάδες απολύσεις που οραματίζονται τα think tanks του παρασιτικού αυτού συστήματος, αν δεν μπλοκαριστούν, θα σφραγίσουν το τέλος του κοινωνικού ιστού με πρωτόγονα άγριο τρόπο.

Πέμπτο, οι διαχειριστές της κυβέρνησης ΓΑΠ ετοιμάζουν ένα-ένα νέα σχέδια και νομοσχέδια προκλητικά βάρβαρα. Ενδεικτικά να αναφέρουμε δυο-τρία στοιχεία από το σχολείο που ευαγγελίζεται το υπουργείο παιδείας. Το “πρώτα ο μαθητής” μεταφράζεται σε 30άρια τμήματα παντού, σε εξάντληση των υπερωριών, σε σχεδόν μηδενισμό των προσλήψεων, σε αξιολόγηση μαθητών, εκπαιδευτικών, σχολείων με βάση τα κριτήρια της αγοράς. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ακόμη τις επόμενες ιδιωτικοποιήσεις που ετοιμάζονται: ΔΕΗ, ΟΣΕ, λιμάνια, εκποίηση όλης της δημόσιας περιουσίας. Ενδεικτικά να αναφέρουμε το νέο φορολογικό σαφάρι που στοχοποιεί τους πάντες εκτός από τις off-shore και το μεγάλο κεφάλαιο. Ενδεικτικά να αναφέρουμε την αύξηση των πιο άδικων φόρων, των έμμεσων φόρων, με τη βενζίνη να σκαρφαλώνει στο 1,50 ευρώ.

Έκτο, μια απαραίτητη προϋπόθεση για το προχώρημα και το βάθαιμα όλων των παραπάνω ντιρεκτίβων είναι μια αντίστοιχη επίθεση στα δικαιώματα και τις όποιες δημοκρατικές ελευθερίες των εργαζομένων, της νεολαίας, όποιου αντιστέκεται εν ολίγοις στην καταιγίδα. Η καραμέλα της τρομοκρατίας δεν είναι καθόλου γλυκιά αφού με αυτή τη φτηνή δικαιολογία στήνεται ένας τεράστιος μηχανισμός ελέγχου και καταστολής, οι κάμερες ιεροποιούνται, το ξύλο και τα επικίνδυνα δακρυγόνα γίνονται σημαία της καταστολής και οι επιθέσεις προς παραδειγματισμό γίνονται όλο και πιο εντυπωσιακές: αναίτιος ψεκασμός Μανώλη Γλέζου, αναίτια προφυλάκιση Μάριου Ζ. , αναίτια δολοφονία Λάμπρου Φούντα κ.α.

Έβδομο και τελευταίο, πλανιέται ένα ερώτημα, τι να κάνουμε για να σταματήσουμε αυτό το τσουνάμι που έρχεται να εγκαθιδρύσει το μεσαίωνα στη χώρα και την κοινωνία. Η απουσία ενός αταλάντευτου, μαχητικού υποκειμένου είναι εκκωφαντική. Ο πόλεμος που έχει αρχίσει μπορεί να είναι ανοιχτός ωστόσο οι μάχες χάνονται πριν καν δοθούν αυτή τη στιγμή. Υπό αυτή την έννοια οποιαδήποτε καθυστέρηση στη δημιουργία ενός ανατρεπτικού μετώπου πάλης ενάντια στα νέα μέτρα που πέρασαν ή θα περάσουν είναι εγκληματική. Η ιστορία μπορεί να μας εφοδιάσει με πολύ χρήσιμα συμπεράσματα αλλά όχι μόνο θετικά. Αν προσπαθήσουμε να κωδικοποιήσουμε ένα σχέδιο πάλης αυτό αφορά: στο να φύγει η παράνομη κυβέρνηση Παπανδρέου μαζί με το ΔΝΤ, στο να φύγει η χώρα από την ευρωζώνη και στην επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους. Κάθε μέρα πρέπει να μεγαλώνει ένα ορμητικό ποτάμι αμφισβήτησης και ανατροπής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που δολοφονεί την ελληνική κοινωνία και το μέλλον της μεγάλης πλειοψηφίας. Αυτοί στο απόσπασμα όχι εμείς.

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Η Νάντια Βαλαβάνη για την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της

Η Νάντια Βαλαβάνη μας επισκέφθηκε πριν λίγες μέρες στην παρουσίαση του βιβλίου της "Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΟΧΗ" που πραγματοποιήθηκε στον κοινωνικό χώρο "Δον Κιχώτης". Εκεί, στη συζήτηση που ακολούθησε, φάνηκαν οι πλούσιες γνώσεις της και το ιδιαίτερο πολιτικό κριτήριό της (να μην ξεχνάμε ότι είναι και οικονομολόγος). Παρακάτω δημοσιεύουμε την ομιλία της σε εκδήλωση του Συλλόγου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων 1967-74.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ

Ομιλία στην εκδήλωση
του Συλλόγου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων 1967-74
για την 43η επέτειο από την 21η Απριλίου 1967

της Νάντιας Βαλαβάνη

43 χρόνια πριν, μέσα από μια έντονη πολιτική κρίση και με τα γεγονότα του Ιούλη του ’65 ακόμα νωπά, εγκαθιδρύθηκε με πραξικόπημα ένα δικτατορικό καθεστώς ανώτερων στελεχών του στρατού σε στενή συνεργασία με τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες, προλαβαίνοντας το πραξικόπημα μιας φιλομοναρχικής χούντας των στρατηγών που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσαν ότι αυτοί είχαν τη βούλα στήριξης των ΗΠΑ. Χρειάστηκαν 7 χρόνια, τα τρία τελευταία από τα οποία ήταν και χρόνια σοβαρής οικονομικής κρίσης, για να καταρρεύσουν υπό το βάρος των συνεπειών του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρου και στον απόηχο του μαζικού φοιτητικού και νεολαιίστικου αντιδικτατορικού κινήματος των δύο τελευταίων χρόνων, που κορυφώθηκε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Με τη μεταπολίτευση τερματίστηκε το ανώμαλο μετεμφυλιοπολεμικό καθεστώς που κυριαρχούσε αδιάλειπτα από το 1949 μέχρι και τον Ιούλιο του 1974, δεν έγινε όμως δυνατό η χώρα να μπει σε μια άλλη πορεία ανάπτυξης, προς όφελος της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζόμενων και της νεολαίας, αποτινάσσοντας κάθε μορφή οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης.
Οι μεγάλοι ωφελημένοι από τον οικονομικό εκσυγχρονισμό των τεσσάρων δεκαετιών
που ακολούθησαν με ατμομηχανή τις κατασκευές, τον τουρισμό και τη ναυτιλία, με αύξηση της παραγωγικότητας και κάθε άλλο παρά άσχημους ρυθμούς ετήσιας ανάπτυξης, στάθηκε το μεγάλο κεφάλαιο, ελληνικό και ιδιαίτερα ευρωπαϊκό, καθώς το μισό από το σύνολο των πόρων που έλαβε η Ελλάδα από την Ε.Ε. κατέληξε στη Γερμανία. Η ανάπτυξη συνοδεύτηκε με σταδιακή διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας στο δευτερογενή τομέα και τη γεωργία και τεράστια αύξηση των εισαγωγών. Παρά τη σχετική άνοδο του βιοτικού επιπέδου, η συγκέντρωση του πλούτου σε ακόμα λιγότερες οικογένειες συνεχίστηκε με επιταχυνόμενους ρυθμούς.
Στις 21 Απριλίου και πάλι 43 χρόνια αργότερα, με την έναρξη της συνάντησης, μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης της χώρας μας, των λεγόμενων «εμπειρογνωμόνων», δηλαδή γραφειοκρατών και ανώτερων στελεχών της τρόικας του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ με την ελληνική κυβέρνηση, δρομολογείται ουσιαστικά η κατάλυση της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της χώρας χέρι-χέρι με μια καταλήστευση του κοινωνικού πλούτου του λαού και μια έκπτωση της ζωής των εργαζόμενων, και πριν απ’ όλα των νεότερων γενιών, που ούτε και στα πιο άγρια όνειρα μας, έστω και λίγο καιρό πριν, με τη χώρα ήδη βυθισμένη σε έντονη κρίση, δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική ή η πρώτη αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα στον κόσμο που έχει βρεθεί σε κρισιακή κατάσταση επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Από την Αργεντινή το 2000 μέχρι την Ουγγαρία το 2009, προηγήθηκαν άλλοι. Είναι όμως η πρώτη χώρα της Ευρωζώνης, κι έτσι η κατάσταση της περιπλέκεται με την κατάσταση του ευρώ.
Δε φαίνεται λοιπόν τυχαία η υστερική πολιτική εκστρατεία που κρατάει την Ελλάδα μήνες τώρα στο επίκεντρο της διεθνούς προσοχής. Μπορεί να ερμηνευτεί μόνο με μια αναλογία: Κατά τη δεκαετία του ΄80 η Θάτσερ και οι παγκόσμιοι κύκλοι του νεοφιλελευθερισμού επέλεξαν τη μάχη που δόθηκε με την απεργία των ανθρακωρύχων της Μεγάλης Βρετανίας να την κάνουν εμβληματική της πρώτης φάσης κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού ως παγκόσμια πολιτική αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού μέσα απ’ τη δομική κρίση του ’71-73, σημαίνοντας ως διεθνές υπόδειγμα το τσάκισμα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Σήμερα φαίνεται ότι η Ελλάδα έχει επιλεγεί να γίνει εμβληματική της δεύτερης φάσης κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, αυτής της «εξόδου» από τη δομική κρίση του 2007-2009 επίσης με νεοφιλελεύθερα μέσα: Για διεθνή παραδειγματισμό, τσάκισμα μιας χώρας που μπορούν να την εμφανίζουν ως «απείθαρχη» τόσο δημοσιονομικά όσο κι από την άποψη του τμήματος των εργαζόμενων γυναικών και αντρών και της νεολαίας που αντιστέκεται και κινητοποιείται.
Επειδή το θέμα της μετατροπής της χώρας σε οικονομικό και κατ΄ επέκταση και πολιτικό προτεκτοράτο και ταυτόχρονα σε «πειραματόζωο» των νεοφιλελεύθερων λύσεων οδηγώντας την προς μια «ελεγχόμενη πτώχευση» είναι τεράστιο, θα περιοριστώ σε ορισμένες επισημάνσεις.
Επισήμανση πρώτη: Είναι κοινά αποδεκτό ότι η παρούσα παγκόσμια κρίση δεν είναι μια από τις πολλές κυκλικές κρίσεις που γνώρισε ο καπιταλισμός από την ανάδυση του ως κυρίαρχου τρόπου παραγωγής. Γι αυτό και χαρακτηρίζεται, όπως και οι κρίσεις του 1873 και του 1929, ως δομική κρίση. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των μακρόχρονων κρίσεων είναι ότι οι αντιθέσεις που συσσωρεύτηκαν είναι τέτοιες, ώστε να μη μπορούν να ξεπεραστούν ούτε στη διάρκεια ενός οικονομικού κύκλου ούτε στη βάση της υπάρχουσας διάρθρωσης.
Αυτό είναι βασικό για να ερμηνεύσουμε την κατεύθυνση και το χαρακτήρα των γνωστών μέτρων γενικευμένης κοινωνικής αναδιάρθρωσης που παίρνει σήμερα η κυβέρνηση πλήρως προσαρμοσμένη στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και τα οποία εμφανίζει ως «μονόδρομο». Η επιχειρούμενη αναδιάρθρωση αποτελεί όμως «μονόδρομο» μόνο ως προς τις ανάγκες του συστήματος, ευθέως στρεφόμενη ενάντια στις πραγματικές ανάγκες της χώρας και της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπολιτών μας. Αυτό απονομιμοποιεί ακόμα περισσότερο τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία εκλέχτηκε υποσχόμενη ένα πρόγραμμα αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου από πάνω προς τα κάτω, και όχι, όπως κάνει σήμερα επικαλούμενη την «αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας στις αγορές», αντίστροφα.
Επισήμανση δεύτερη: Ως προς την ΕΕ, το σημείο στροφής, από το οποίο εγκαταλείφθηκαν οι αναδιανεμητικές επαγγελίες για μια Ευρώπη πλήρους απασχόλησης και κράτους πρόνοιας, στηριγμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη και στην αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών-μελών της, στάθηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Με το Μάαστριχτ υιοθετήθηκε πλήρως η νεοφιλελεύθερη ατζέντα, θέτοντας ολόκληρη την Ευρώπη σε τροχιά απορρύθμισης των χρηματιστικών συναλλαγών, πλήρους ρευστοποίησης των εργασιακών σχέσεων, διάλυσης της κοινωνικής ασφάλισης, «κοψοχρονιά» ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας και των οργανισμών κοινής ωφέλειας, φορολογικών καθεστώτων κατάφορα υπέρ των πολυεθνικών. Συμπιέζοντας το κόστος εργασίας και παρακινώντας ταυτόχρονα τις λαϊκές μάζες σε καταναλωτικά πρότυπα και στην με κάθε τρόπο απόκτηση ιδιοκτησίας και μετοχών, για το κυνήγι των οποίων η αναπλήρωση των απωλειών του εργατικού μισθού γινόταν μέσω δανεισμού, πραγματοποιήθηκε μια από τις μεγαλύτερες μεταφορές εισοδήματος από την εργασία στο κεφάλαιο.
Με αυτό τον τρόπο ταυτόχρονα οξύνθηκαν αντιθέσεις που απ’ την άποψη της ουσίας βρίσκονται στη βάση και της σημερινής παγκόσμιας κρίσης. Όπως σημείωνε στο Κεφάλαιο ο Μαρξ, που τον ξαναδιαβάζουν σήμερα στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου: «Η τελική αιτία των πραγματικών κρίσεων παραμένει πάντα η φτώχεια και ο περιορισμός της κατανάλωσης των μαζών, που έρχεται σε αντίθεση με την τάση της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής να αναπτύσσει έτσι τις παραγωγικές δυνάμεις, λες και το όριο της αποτελείται μόνο από την απόλυτη ικανότητα κατανάλωσης της κοινωνίας.»
Έτσι η κρίση που ξεκίνησε το 2007 από το σπάσιμο των φουσκών στις κατοικίες και στο χρηματοπιστωτικό σύστημα στις ΗΠΑ για να συνταράξει το παγκοσμιοποιημένο και ελεύθερο από ρυθμίσεις χρηματοπιστωτικό σύστημα, υπονόμευσε σε μεγάλο βαθμό τη «νομιμοποίηση» του νεοφιλελευθερισμού.
Τρίτη επισήμανση: Η εισαγωγή του ευρώ επιτάχυνε τη διαδικασία αυτής της μεταφοράς εισοδήματος στην Ε.Ε. μέσα κι έξω από την Ευρωζώνη. Το ευρώ θεωρητικά θα μείωνε το κόστος των συναλλαγών, θα αύξαινε τα έσοδα του κεφάλαιου και θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη παραγωγικότητα και επενδύσεις. Όμως η ανάπτυξη αυτή δεν υπήρξε και όταν η παγκόσμια κρίση χτύπησε την πόρτα της, η Ευρώπη έπεσε σε βαθιά ύφεση. Το υποχρεωτικό και πλήρως αυθαίρετο 3% του Συμφώνου Σταθερότητας είχε λίγο-πολύ μέχρι τότε παραβιαστεί από όλα σχεδόν τα κράτη-μέλη, αυτό καλυπτόταν όμως μέσω «δημιουργικής λογιστικής» και πολιτικών συμφωνιών «κάτω απ’ το τραπέζι». Οι ασάφειες και η ασταθής αρχιτεκτονική του ευρώ, χάρη και στη συνένοχη σιωπή των «οργανικών διανοούμενων» στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, αποκρύβονταν από τους λαούς της Ευρώπης μέχρι πρόσφατα.
Σήμερα το βασικό νεοφιλελεύθερο επιχείρημα-δικαιολόγηση για τη φανερή αποτυχία των υποσχέσεων που έφερε το ευρώ είναι ότι χρειάζεται να μειωθεί περαιτέρω η κρατική δράση – όχι ως προς τους τομείς της καταστολής και της ασφάλειας, αλλά μόνο ως προς τις κοινωνικές λειτουργίες του κράτους – και ν΄ απομακρυνθούν οι εναπομείνασες «δυσκαμψίες» στην αγορά εργασίας [διάβαζε: ελεύθερες απολύσεις, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, παραπέρα ελαστικοποίηση της εργασίας]. Με άλλα λόγια, χρειάζεται μεγαλύτερη δόση από το φάρμακο που προκάλεσε την αρρώστια. Αυτό είναι που επιβάλλεται σήμερα από τους ιθύνοντες κύκλους της ΕΕ να κάνει η Ελλάδα με ένα τρόπο που τη βάζει στην ίδια θέση με τις αναπτυσσόμενες χώρες υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και με τη «συναίνεση» των ΗΠΑ.
Τέταρτη επισήμανση: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από το αξίωμα ότι από την κρίση δεν υπάρχουν κερδισμένοι.
Στο επίπεδο των χωρών, πλάι στις αναδυόμενες δυνάμεις της Ασίας, πριν απ’ όλα Κίνα και Ινδία, που διατήρησαν πολύ ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, κερδισμένες βγαίνουν καταρχήν οι ΗΠΑ, καθώς κατ΄ αρχήν τουλάχιστο φαίνεται (γιατί είναι άγνωστη και ασαφής η συνέχεια) ότι παρά το βάθος της κρίσης που πέρασαν απέτρεψαν την ύφεση. Αυτό έγινε δυνατό καταρχήν χάρη σε τεράστια πακέτα κρατικής χρηματοδότησης που στήριξαν, παρά τη μεγάλη άνοδο της ανεργίας, τη ζήτηση αυξάνοντας τα ελλείμματα, με κρατικές ενισχύσεις ακόμα και σε τομείς που η επένδυση δημόσιου χρήματος κάνει να βγάζουν σπυράκια οι αμερικανοί κι ευρωπαίοι νεοφιλελεύθεροι, όπως η παιδεία και η υγεία – με μέτρα δηλαδή που αντιστρατεύονται αυτά που μας επιβάλλουν σήμερα στην Ελλάδα. Κατά δεύτερο λόγο, χάρη στο τύπωμα άφθονου πληθωριστικού δολαρίου, καθώς παρά τα ψηλά αμερικάνικα κρατικά ελλείμματα το δολάριο παραμένει το πρώτο παγκόσμιο ισοδύναμο ενισχύοντας σήμερα τη θέση του έναντι του μέχρι πρόσφατα «σκληρού» ευρώ.
Οι δεύτεροι κερδισμένοι είναι οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες και παγκόσμιοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι που, αν και οι ίδιοι προκάλεσαν την κρίση και υπήρξαν οι φορείς διάδοσης της σε όλο τον κόσμο, πλήρωσαν λιγότερο από κάθε άλλο γι΄ αυτήν: Χάρη στη διοχέτευση, το 2008-2009, προκειμένου να διασωθούν, τεράστιων πακέτων δημόσιου χρήματος, περισσότερο από 12 τρισεκατομμύρια δολάρια από το – καταδικαστέο από τον νεοφιλελευθερισμό ως προς τις οικονομικές λειτουργίες του – κράτος. Αυτό αύξησε κατά το μεγαλύτερο μέρος τους τα κρατικά ελλείμματα, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι βυθισμένες σε δημοσιονομική κρίση οι περισσότερες χώρες.
Στη συνέχεια οι διασωθέντες χρηματοπιστωτικοί οίκοι οργάνωσαν συστηματική επίθεση κερδοσκοπίας στοχοποιώντας τα πιο αδύνατα κράτη, προκειμένου μέσα απ’ τη λεηλασία τους να επιστρέψουν στα παλιά επίπεδα κερδοφορίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους βασικούς υπεύθυνους της κρίσης, η Goldman Sachs, έχοντας λεηλατήσει διαχρονικά την ελληνική οικονομία πρωτοστατεί σήμερα και στην κερδοσκοπική επίθεση ενάντια στη χώρα. Ούτε είναι τυχαίο ότι πρώην στελέχη της, όπως και στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είναι σήμερα τοποθετημένα σε νευραλγικούς τομείς λήψης κυβερνητικών αποφάσεων στην Ελλάδα.
Πέμπτη επισήμανση: Αξίζει να προσεχτεί ιδιαίτερα το λεγόμενο «γερμανικό παράδοξο». Η εικόνα της Ευρωζώνης, στην οποία εμφανίζεται ως κεντρική μια σύγκρουση ανάμεσα στη γερμανική αποδοτικότητα και την περιφερειακή «ανευθυνότητα» κρατών όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία κ.α., ανήκει όντως μόνο στην εικονική πραγματικότητα. Από πολλές απόψεις την τελευταία δεκαετία η αποδοτικότητα της Γερμανίας ήταν χαμηλότερη από εκείνη των λεγόμενων «οικονομιών της περιφέρειας»: Η Γερμανία χαρακτηριζόταν από χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, φτωχή εσωτερική ζήτηση, χαμηλές επενδύσεις, υψηλή ανεργία και ελάχιστη άνοδο της παραγωγικότητας, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν περιορισμένες οι επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες και οι εφαρμογές καινοτομιών. Ο βασικός τομέας που η Γερμανία διέπρεψε ήταν οι εξαγωγές της, και σ΄ αυτές στηρίζεται το πλεονασματικό ισοζύγιο πληρωμών της. Τα δύο τρίτα των γερμανικών εισαγωγών κατευθύνονται όμως στις χώρες της Ευρωζώνης, η οποία έχει συνολικά ελλειμματικό ισοζύγιο. Με άλλα λόγια, το πλεονασματικό ισοζύγιο πληρωμών της Γερμανίας τροφοδοτείται και χρειάζεται ελλειμματικά τα ισοζύγια άλλων χωρών της Ευρωζώνης.
Το επίτευγμα των γερμανικών εξαγωγών οφείλεται σε δύο κυρίως παράγοντες: Στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας των γερμανικών επιχειρήσεων και της Γερμανικής οικονομίας λόγω μιας συμπίεσης του εργατικού κόστους, μέσα στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, μεγαλύτερης από κάθε άλλη χώρα-μέλος της Ευρωζώνης. Αυτή η συμπίεση του εισοδήματος των Γερμανών εργαζόμενων έγινε δυνατή πριν απ’ όλα χάρη στην απουσία συνδικάτων στην Ανατολική Γερμανία, την εύκολη πρόσβαση στους εργαζόμενους και τις οικονομίες των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και χάρη στην αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων και του «κράτους πρόνοιας» κατά την τελευταία 5ετία μέσω της «Ατζέντα 2010» και της νομοθεσίας «Hartz IV», που κατάφερε να περάσει νομοθετικά η τελευταία σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Καγκελάριου Σρέντερ. Κατά δεύτερο λόγο, έγινε δυνατή χάρη στην ανισότιμη και ανισόμετρη ανάπτυξη που εξασφάλιζαν τα διάφορα σύμφωνα και συνθήκες στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Στο παρελθόν οι χώρες της Ευρωζώνης θα υποτιμούσαν το νόσμισμα τους για να κάνουν ακριβότερες τις εισαγωγές τους και φθηνότερες τις εξαγωγές τους. Τώρα με το ευρώ αυτό είναι αδύνατο.
Την τελευταία όμως χρονιά, με την κρίση, η Γερμανία αντιμετωπίζει και υποχώρηση των εξαγωγών της. Απ’ αυτή τη σκοπιά η κρίση του ευρώ την εξυπηρετεί: Η βαθμιαία υποτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου και κατ΄ επέκταση της ισοτιμίας του έναντι των διασυνδεμένων με το δολάριο ασιατικών νομισμάτων, αυξάνει τα περιθώρια ανάκαμψης της Γερμανίας και ενισχύει την ανταγωνιστικότητα της. Γι΄ αυτό και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια σε βάρος του ευρώ με επίκεντρο την Ελλάδα, που αύριο μπορεί να συμπεριλάβουν κι άλλες χώρες από τις (αποκαλούμενες περιφρονητικά) PIGS, προς το παρόν μάλλον τη βολεύουν. Πέρα από τους εσωτερικούς εκλογικούς της λόγους, κυρίως αυτό μπορεί να εξηγήσει την επιθετικότητα της απέναντι στην προοπτική δανεισμού εκτός αγορών των υπερχρεωμένων χωρών, και πριν απ’ όλα της Ελλάδας, και σήμερα απέναντι σε οποιαδήποτε προοπτική δανεισμού της Ελλάδας με επιτόκια μηδενικά ή έστω αντίστοιχα με αυτά που δανείζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τις Τράπεζες (1%) – η ΕΚΤ, που απαγορεύεται να δανείζει τα κράτη που διέσωσαν αυτές τις Τράπεζες με τα χρήματα των εργαζομένων τους… Από την άλλη πλευρά, η κυβένηση της Μέρκελ είναι υποχρεωμένη να πάρει υπόψη της ότι, κατά μεγάλο μέρος, «ιδιοκτήτες» των χρεών των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης είναι Γερμανικές τράπεζες, άρα θα πρέπει να εξασφαλιστεί η συνέχιση της πληρωμής τους.
Ακόμα παραπέρα, ιδεολογικοποιώντας τη στάση της, εμφανιζόμενη ως το βασικό θύμα της ΕΟΚικής νομισματικής ολοκλήρωσης χάριν της οποίας θυσίασε το μάρκο, αποκρύβοντας ότι επί 55 χρόνια - και σήμερα στο πλαίσιο της κρίσης - σε επίπεδο κρατών είναι ο βασικός κερδισμένος των διαδικασιών ολοκλήρωσης ή ότι δανείζοντας την Ελλάδα με 5% θα κερδίσει κατευθείαν περισσότερα από 600 εκατομμύρια ευρώ, τροφοδοτεί ένα καινούργιο και ιδιόρρυθμο γερμανικό οικονομικό εθνικισμό. Η κυριαρχία του δε μπορεί παρά να έχει μακροπρόθεσμες πολιτικές αλλά και πολιτισμικές επιπτώσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Έκτη επισήμανση: Απ’ όλα τα πρόσφατα ιστορικά προηγούμενα, ξέρουμε καλά τι σημαίνει ν΄ αναλάβει το ΔΝΤ να εξασφαλίσει ότι θα πληρωθούν οι γερμανικές και άλλες τράπεζες και χρηματοπιστωτικοί οίκοι που έχουν δανείσει την Ελλάδα. Ξέρουμε το πώς διέλυσε όχι μόνο αναπτυσσόμενες χώρες, όπως αυτές της Υποσαχάριας Αφρικής, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε σκλάβους των πολυεθνικών, αλλά και πολύ πιο προηγμένα κράτη, όπως την Αργεντινή, την Ουγγαρία, τη Λετονία, τη Ρουμανία – ανεβάζοντας δραματικά τη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα, μαζί και τις αυτοκτονίες, ρίχνοντας το μ.ο. ζωής όχι μόνο λόγω της ραγδαίας χειροτέρευσης των συνθηκών της καθημερινής ζωής, τον υποσιτισμό, την επιδείνωση των συνθηκών στέγασης και τον αποκλεισμό απ’ ότι θεωρείται πολιτισμός και στοιχειώδη δικαιώματα εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά και ανεβάζοντας στο κόκκινο, για τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού τους, την ανασφάλεια της καθημερινής ύπαρξης.
Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν 765.000 εγγεγραμμένοι άνεργοι στον ΟΑΕΔ, με το 1/3 των νέων εκτός αγοράς εργασίας, με πρωτοφανέρωτη σημαντική αύξηση της ανεργίας στα πιο παραγωγικά χρόνια, μεταξύ 45-54 ετών, με την πραγματική ανεργία να συμπεριλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος της μερικής απασχόλησης, στο βαθμό που κανείς δε μπορεί να ζήσει με 360-450 ευρώ το μήνα, με το μεγαλύτερο μέρος τόσο των νεαρών πολυ-πτυχιούχων όσο και των συνταξιούχων να εξαρτώνται αντίστοιχα από τους γονείς και από τα παιδιά τους. Με τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις να κλείνουν κατά εκατοντάδες καθημερινά, με τους αγρότες μέχρι το λαιμό στα χρέη, με εντελώς υποτυπώδες κοινωνικό κράτος καθώς λόγω των χρόνιων κι επιδεινούμενων σήμερα προβλημάτων στους τομείς της δημόσιας και – υποτιθέμενης δωρεάν - παιδείας και υγείας, τεράστια ποσά διοχετεύονται κατευθείαν από τις τσέπες των εργαζόμενων στην παραπαιδεία και την ιδιωτική βιομηχανία υγείας, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για τα παλιά και νέα νεοφιλελεύθερα πειράματα που δρομολογούν, στην πιο ακραία μάλιστα εκδοχή τους.
Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να επιτρέψει να περάσει τίποτα απ’ αυτά τα «πακέτα μέτρων», τωρινά και επόμενα. Από το ξήλωμα της κοινωνικής ασφάλισης, που καταδικάζει και τις επερχόμενες γενιές, μέχρι το κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων και τις μαζικές απολύσεις από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Η χώρα οδηγείται σήμερα σε μια ελεγχόμενη, από την ΕΕ και το ΔΝΤ, χρεοκοπία ενώ είναι μια χώρα με μεγάλο πλούτο – μόνο που αυτός συγκεντρώνεται σε χέρια όλο και πιο λίγων, και το κράτος τον διοχετεύει και τον διαχειρίζεται κόντρα στις πραγματικές ανάγκες των πολλών.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι, γυναίκες και άντρες και πριν απ’ όλα οι νέοι, δεν πρέπει να αποδεχτούν ως «μονόδρομο» την καταδίκη τους σε μια μακριά και βασανιστική υπανάπτυξη, που θα καταστρέψει εκατομμύρια ζωές. Να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα σε πολιτικό επίπεδο από αυτούς που έφεραν διαχρονικά τη χώρα στη σημερινή κατάσταση εξασφαλίζοντας τη συνέχιση της πολιτικής κυριαρχίας τους μέσω μιας ενσωμάτωσης στηριγμένης στις πελατειακές σχέσεις, στον εκμαυλισμό και στα ασύστολα, προεκλογικά και μετεκλογικά, ψέματα. Δεν είναι τυχαίο ότι ανάμεσα στο «πολιτικό προσωπικό» του δικομματισμού, όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται, δε βρέθηκε ούτε ένας που να μπορεί να μιλήσει έστω ανάλογα με την Πρωθυπουργό της Ισλανδίας Γιοχάνα Σιγκουρντοτίρ, κάθε άλλο παρά αριστερή, που δήλωσε συνοψίζοντας τα συμπεράσματα της Έκθεσης της «Επιτροπής Αλήθειας» για τη χρεοκοπία της Ισλανδίας: «Οι ιδιωτικές τράπεζες απέτυχαν, το σύστημα επίβλεψης απέτυχε, η κυβέρνηση απέτυχε, τα ΜΜΕ απέτυχαν και κυρίως απέτυχε η ιδεολογία μιας ελεύθερης αγοράς χωρίς κανόνες.»
Κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας χρειάστηκε να κατέβουν οι φοιτητές κι η νεολαία στους δρόμους, διακινδυνεύοντας ακόμα και τη ζωή τους, για να σπάσει το απόστημα. Σήμερα, που σηματοδοτείται ουσιαστικά το τέλος της μεταπολίτευσης, οι εργαζόμενοι, γυναίκες και άντρες, και πριν απ’ όλα οι νέοι άνθρωποι, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν, ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες ιδεολογικές και πολιτικές πεποιθήσεις τους, ότι δεν έχουν να υπολογίζουν παρά μόνο στη δύναμη της αγωνιστικής τους ενότητας. Να συναισθανθούν πόσο σημαντική είναι αυτή τους τη δύναμη και να την κάνουν αισθητή, μαζί με τη θέληση τους, στους τόπους δουλειάς και σπουδών και πριν απ’ όλα στους δρόμους - σε πρωτοφανέρωτη έκταση σε σχέση με ό,τι από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα είχαμε γνωρίσει ως κίνημα. Ασκώντας τη δημοκρατία στην πράξη, ν’ ανοίξουν ταυτόχρονα, με τη μαζική αντίσταση και την πάλη τους, δρόμους για έξοδο απ’ το χρεοκοπημένο πολιτικό σκηνικό, που να επιτρέπουν να μείνει ανοικτό το παρόν και προπαντός το μέλλον. Αυτός, ο δρόμος του συλλογικού και προσωπικού αγώνα, είναι στην πραγματικότητα ο σημερινός «μονόδρομος».
Και οι δυνάμεις που ενδιαφέρονται πράγματι για μια τέτοια εξέλιξη, διατηρώντας τη διαφορετικότητα τους, θα πρέπει να εξασφαλίσουν μια ενότητα δράσης τουλάχιστο ανάλογη με τη λαίλαπα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Αυτό θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά από την άποψη της ενεργούς αγωνιστικής έγερσης μέσα στους εργαζόμενους και θα βοηθήσει αποφασιστικά ώστε η κοινωνική δυναμική, που έτσι κι αλλιώς θ’ αναπτυχθεί, να μην σπαταληθεί σε αδιέξοδα ξεσπάσματα, αλλά να γίνει δυνατό ν΄ αποκτήσει στόχους και χαρακτηριστικά συγκροτημένου κινήματος: Για να μπορέσει να είναι και αποτελεσματική.


Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο ΔυΝαΤο!


Το Σάββατο το 10ο τεύχος του Δρόμου

η εφημερίδα της αριστεράς κάθε Σάββατο στα περίπτερα



Διαβάστε στο Δρόμο που κυκλοφορεί το Σάββατο 24 Απριλίου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς
Έρχονται μεγάλες και απρόβλεπτες κοινωνικές εκρήξεις

Η κρίση δε σταματάει στους αριθμούς
Του Γ.Χ. Χουρμουζιάδη

ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΕΕ: Με την Αριστερά της ρήξης

ΔΙΚΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
Συνέντευξη με τη συγγραφέα Παυλίνα Νάσιουτζικ

ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
Πάτρα , Περιμένει ευλογία ο Άγιος Ανδρέας
Του Βασίλη Λαδά

Η άλλη Θεσσαλονίκη
Στο έλεος της κρίσης και των μεγάλων αλυσίδων η αγορά της πόλης

Η αποκαλυπτική ιστορία των Εθνικών Δανείων
Του Θωμά Παπακωνσταντίνου

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΙ
Εταιρείες θησαυρίζουν με μηδενικά κεφάλαια
HOCHTIEF , VINCI , ΑΚΤΩΡ και Σια στο μεγάλο φαγοπότι
Ρεπορτάζ: Γιώργος Κατερίνης

ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Σε ποια κατάσταση βρίσκουν κοινωνία και εργαζόμενους οι μεγάλες κινητοποιήσεις που έρχονται;

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ
Ένα μέτωπο αγώνα στο ιντερνετ
Του Ραφαέλ Ρίκο Ρίος

ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Η δυσκολία να φτιαχτεί κάτι το διαφορετικό
Ο παραγωγός του ντοκιμαντέρ «Γάζα ερχόμαστε» μιλά στο Δρόμο

ΚΥΠΡΙΑΚΟ
Σε νέες και δύσκολες ατραπούς
Ανταπόκριση από την Κύπρο της Ανδρούλας Γεωργιάδου

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ
Οι αποφάσεις της καθοδήγησης του Μπλόκο
Αρθρο του Χόρχε Κόστα για τον Δρόμο

Ασφαλιστικό
Συνέντευξη με τον Σάββα Ρομπόλη

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ένας χρόνος χωρίς το Νίκο Κουλούρη
Γράφει ο Κώστας Στοφόρος

Ο Μακαρθισμός ως φαντασίωση

Τα δάνεια και το κενό νοήματος στο νησί των καταραμένων του Σκορτσέζε

ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ
Ένα «στιγμιαίο» ολίσθημα…


Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Για μια άλλη Ελλάδα, σε μια άλλη Ευρώπη!

Δημοσιεύουμε ανακοίνωση του Κ.Ο. της ΚΟΕ που βρήκαμε στο site της και αποτελέι μια ολοκληρωμένη (και μεγάλη) τοποθέτηση και πρόταση για τη συγκυρία:

Α.ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ


Η καπιταλιστική κρίση

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι σε εξέλιξη δημιουργώντας ένα σύνθετο τοπίο ρευστότητας, τροποποιήσεων, αναδιατάξεων. Ο βαθμός αταξίας στο σύγχρονο κόσμο κυοφορεί τεράστιες αλλαγές και ανατροπές. Το πρόσημό τους όμως είναι ακόμα αδιευκρίνιστο παγκόσμια, ευρωπαϊκά και εθνικά.


Η παρούσα κρίση είναι ολοκληρωτική χρεοκοπία του ιμπεριαλισμού και των μορφών που σήμερα παίρνει. Η ραγδαία επέκταση της κρίσης ανά τομείς και ηπείρους, αλλά και οι βάρβαρες μορφές μετακύλισής της στις πλάτες λαών και εργαζόμενων, αποδεικνύει ότι το σύστημα που παρουσιάστηκε σαν παντοδύναμο μετά την κατάρρευση του 90-91 και σαν μονόδρομος σήμερα, έχει χρεοκοπήσει.


Η κρίση συνοδεύεται και προκαλεί μεγάλες μετατοπίσεις στις αντιθέσεις, στους ανταγωνισμούς, στη γεωπολιτική. Η διέξοδος των πολεμικών αναμετρήσεων και καταστροφών είναι πάντα ανοικτή. Οι νομισματικοί και εμπορικοί πόλεμοι διαμορφώνουν νέες εντάσεις και αναζητούνται ισορροπίες. Στο περιβάλλον αυτό είναι κρίσιμα τα αποφασιστικά βήματα μιας διεθνούς κοινότητας αγωνιζόμενων λαών και προοδευτικών κινημάτων για να μην εγκαθιδρυθεί το βασίλειο της βαρβαρότητας.

Η ΕΕ είναι στην καρδιά της κρίσης και βγαίνει πληγωμένη όσο ποτέ. Οι αποκλίνουσες στρατηγικές και η έκρηξη των αντιθέσεων μέσα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες συνέπειες για την πορεία του εγχειρήματος της ολοκλήρωσης. Η ενοποίηση όσο προχωρά τυπικά, στην πραγματικότητα απομακρύνεται. Ο ηγεμονικός ρόλος του γερμανικού ιμπεριαλισμού και η αξεδιάλυτη διασύνδεση των θεσμών της ΕΕ με το πιο παρασιτικό και αρπακτικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αποκαλύπτουν πολύ πιο καθαρά σήμερα τη φύση της ΕΕ: μια απολύτως επιθετική, σκληρή και κυνική ιμπεριαλιστική συγκρότηση.

Η ΕΕ πρωτοπορεί σε παγκόσμιο επίπεδο στην εφαρμογή των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών ενάντια στον κόσμο της εργασίας. Εξευτελίζει τις έννοιες της ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Εκτρέπεται ραγδαία από την όποια δημοκρατική νομιμοποίηση από το εκλογικό σώμα. Μεταφέρει εξουσία από την περιφέρεια στο κέντρο. Παραδίδει χώρες ολόκληρες στο θυσιαστήριο των αγορών. Επιδιώκει κοινωνικούς πειραματισμούς – αντεργατικά παραδείγματα για όλη την ήπειρο.


Η ομολογία της ελληνικής χρεοκοπίας

Σήμερα καταρρέει εκκωφαντικά όχι μόνο η ασκούμενη πολιτική του δικομματισμού αλλά η πορεία δεκαετιών. Η παραγωγική αποσυγκρότηση, η οικονομική διάλυση, η κοινωνική οπισθοδρόμηση, τα καθεστώτα κηδεμονίας και οικονομικής κατοχής, ούτε είναι λάθη των τελευταίων ετών, ούτε αποτελούν περιστασιακές συμπτώσεις, ούτε γεννήθηκαν από την παγκόσμια οικονομική κρίση.


Το σημερινό αδιέξοδο είναι προαναγγελθείσα χρεοκοπία τριάντα ετών μετατροπής της χώρας σε μοντέλο του εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού, ασφυκτικά δεμένου στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που κήρυξε τον πόλεμο στην παραγωγή, επειδή αυτό δημιουργούσε ξεκούραστα και ανέφελα υπερκέρδη στην ελληνική άρχουσα τάξη. Είναι προαναγγελθείσα χρεοκοπία της χρεομηχανής και της εξάρτησης, του φόρου υποτέλειας που ο λαός πολλαπλώς πλήρωνε στις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Το νεοφιλελεύθερο αμόκ της καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου, του ξεπουλήματος των πάντων, της εθνικοποίησης των ζημιών και της ιδιωτικοποίησης των κερδών έφερε τη χώρα σε αυτή την κατάσταση.

Τα καθεστώτα κηδεμονίας του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και των αγορών είναι γέννημα θρέμμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν δημοσιονομικό. Είναι πρόβλημα παραγωγικής διάλυσης και αποσυγκρότησης που σήμερα καταλήγει σε δημοσιονομική και δανειακή θηλιά. Ταύτισης της ελληνικής οικονομίας με τον μεταπρατισμό (80% ο τριτογενής τομέας), με απόλυτη εξάρτηση είτε από την τραπεζική επέκταση (κατασκευές), είτε από τη διεθνή οικονομία (τουρισμός). Και φυσικά με εντυπωσιακή κατάρρευση του ισοζυγίου. Η ανάπτυξη της Ελλάδας την προηγούμενη περίοδο δεν πρέπει να κρίνεται με τα νούμερα αύξησης του ΑΕΠ, αλλά με τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά: Ανάπτυξη επισφαλής, σαθρή, αυτοϋπονομευμένη και φυσικά ανάπτυξη που γιγάντωσε τις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες.

Η σημερινή κατάληξη έχει απόλυτη σχέση με την πορεία της Ελλάδας στην Ευρώπη και ειδικά με την ένταξή της στην Ευρωζώνη. Η παραγωγική διάλυση στο όνομα της ελεύθερης αγοράς, η εκτίναξη της ανισότητας κέντρου – περιφέρειας, τα διογκούμενα ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών, η δημοσιονομική ασφυξία, ο νεοφιλελεύθερος ζουρλομανδύας του Συμφώνου Σταθερότητας και η μόνιμη και αδιαπραγμάτευτη επιλογή της ελληνικής πολιτικής τάξης να φορτώνει τα βάρη στην κοινωνία, έχτισαν το σημερινό υπό κατάρρευση μοντέλο.


Η θηλιά στο λαιμό ήταν αναμενόμενη: Παρά τα φτιασιδώματα, οι αριθμοί δεν έβγαιναν και δεν βγαίνουν. Ελλείμματα της τάξης των 30 δις ετησίως και αναγκαίες πληρωμές σε τόκους της τάξης των 14 δις (με τα χρεολύσια να μεταφέρονται από χρόνο σε χρόνο με τοκογλυφική αναχρηματοδότηση), δεν αντιμετωπίζονται, ειδικά σε συνθήκες διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και επαχθούς νέου δανεισμού.

Η παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ έχει δρομολογηθεί. Ακόμη και με αυτόν τον μηχανισμό στήριξης όμως, η κατάρρευση απλά παίρνει παράταση ζωής. Και φυσικά η κηδεμονία γίνεται ολοκληρωτική. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ψευδεπίγραφη καθώς είναι φανερό ότι οι αποφάσεις παίρνονται αλλού. Τα εφιαλτικότερα σενάρια από τις εκλογές και μετά, διαδοχικά επιβεβαιώνονται, την ώρα που η κοινωνία βουλιάζει σε μια πρωτόγνωρη ασφυξία. Τα χειρότερα έπονται.


Ταυτόχρονα, οι εξελίξεις στο επίπεδο της οικονομίας και της κοινωνίας τροφοδοτούν και ευρύτερες εξελίξεις για τη χώρα. Τα νέα επεισόδια της ΝΑΤΟποίησης του Αιγαίου δείχνουν ότι όσο προχωράει σε νέα στάδια η επιτήρηση και η εξάρτηση, θα έχουμε και άλλου είδους πιέσεις και απαιτήσεις στην περιοχή.

Χρεοκοπία της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος
Η κυβερνητική διαχείριση πέρα από
τις συνολικότερες ευθύνες της, σε ότι αφορά τους πρόσφατους χειρισμούς της, χρεοκόπησε. Ο δανεισμός μετά από κάθε «επιτυχία» που διαλαλούσαν τα ΜΜΕ γινόταν πιο δυσβάστακτος και οι δυνατότητές του έχουν πια εξαντληθεί. Ο μηχανισμός στήριξης είναι απολύτως ανεπαρκής για τις δημοσιονομικές και δανειακές τρύπες σε συνθήκες αναπτυξιακής κατάρρευσης. Ακόμα και για τα μέτρα μιας κυβέρνησης των αγορών, του κεφαλαίου, της λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος, η κυβέρνηση Παπανδρέου παρά την ολοσχερή της στήριξη από τους μιλημένους δημοσιογράφους, είναι απολύτως αποτυχημένη.

Έχουμε δηλαδή μια κυβέρνηση υπαλλήλων εντελώς ανίκανη να χαράξει, ακόμα και στα σημερινά πλαίσια, οποιαδήποτε πολιτική που κάτι να κερδίζει ή να περισώζει. Αυτό όμως είναι ένα δευτερεύον στοιχείο. Το βασικό είναι ότι μιλάμε για μια κυβέρνηση απόλυτα και συνειδητά ευθυγραμμισμένη με τις επιταγές των ιμπεριαλιστικών διευθυντηρίων. Απόλυτα και διπλά υποταγμένη στα συμφέροντα των μεγάλων κέντρων στις δύο μεριές του ατλαντικού. Απόλυτα προσηλωμένη στο αποτυχημένο μοντέλο ανάπτυξης των τελευταίων δεκαετιών που οδήγησε στη σημερινή κατάρρευση. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να αμφισβητηθεί, να χτυπηθεί, να συγκεντρώσει τα πυρά της μεγάλης πλειοψηφίας που απειλείται με εξόντωση. Πρέπει να δουλέψουμε για να ωριμάσουν οι όροι αυτή η κυβέρνηση να φύγει, οικοδομώντας μια προοδευτική, λαϊκή, αριστερή διέξοδο.

Αναδεικνύεται όμως σήμερα και η χρεοκοπία συνολικά του πολιτικού συστήματος. Χρεοκοπία πολιτικών, σχέσεων, ιδεολογημάτων, προσώπων, κομμάτων και κυβερνήσεων που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Χρεοκοπία όλων εκείνων των δυνάμεων που έχοντας αναφορά στην κεντροαριστερά, την κεντροδεξιά, τη δεξιά πορεύτηκαν συγκλίνοντας σε «εθνικούς στόχους», «εθνικά οράματα», «προκλήσεις» που αναπόφευκτα οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Χρεοκοπία, όμως, και μιας αριστεράς που είτε αμφισβητώντας υποτιθέμενους «δογματισμούς» είτε αναμασώντας διάφορα συνθήματα, έχασε κάθε δυνατότητα εκπλήξεων, συγκρούσεων, έκφρασης κόσμου, πολιτικής πρωτοβουλίας και οδηγήθηκε στην υποταγή στα σύγχρονα δόγματα ή τουλάχιστον στην έλλειψη πειστικής αμφισβήτησής τους.

Β. ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ

Σήμερα πρέπει να ανοίξει μια κορυφαία αντιπαράθεση για το ποια πορεία πρέπει να πάρει η χώρα. Είναι αγώνας που αφορά την ταυτότητα και την προοπτική της. Πρόκειται για μια μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα σε ένα σύστημα που αυτοδιαψεύδεται και αυτοσυνθλίβεται, συνθλίβοντας και την κοινωνία, και στην ανάγκη υπέρβασής του. Ακόμη κι αν σήμερα αυτή η ανάγκη δεν διατυπώνεται από πολλούς, αντικειμενικά μπαίνει το ζήτημα της συνολικής πορείας της χώρας και του λαού της.

Άμεση ανατροπή των καθεστώτων κηδεμονίας, οικονομικής ασφυξίας και κοινωνικής κατεδάφισης, και πρώτα από όλα του ΔΝΤ.

Πορεία ανασυγκρότησης με κεντρικούς σταθμούς την έξοδο από την Ευρωζώνη, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, σειρά μέτρων προάσπισης του δημόσιου συμφέροντος. Μεσοπρόθεσμο σχέδιο παραγωγικής, οικονομικής ανασυγκρότησης σε όφελος του εργαζόμενου λαού.

Συντονισμός και συνεργασία λαών, κινημάτων, μετώπων, στην κατεύθυνση μιας δημοκρατικής, προοδευτικής αλλαγής στην Ευρώπη.

1. Έξω το ΔΝΤ από την Ελλάδα

Η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης της Ε/Ζ όπου όμως εξέχουσα θέση με άγνωστες παραμέτρους έχει το ΔΝΤ, θα αποδειχτεί χειρότερη από όλες τις προηγούμενες «διεξόδους». Η χώρα και ο εργαζόμενος κόσμος της καταδικάζεται σε παρατεταμένη ασφυξία, με αλλεπάλληλα μέτρα που θα συνοδεύουν την εκταμίευση των δόσεων του δανείου. Τα μέχρι σήμερα μέτρα επιτρέπουν την ενεργοποίηση του μηχανισμού, αλλά οι χρηματαγορές και «διασώστες» τα κρίνουν απολύτως ανεπαρκή για την περαιτέρω εκτέλεσή του.

Η εμπλοκή του ΔΝΤ σημαίνει ότι η κυβέρνηση και τυπικά μεταφέρεται αλλού και το σημερινό της πολιτικό προσωπικό είτε θα καταστεί αναλώσιμο, είτε θα εκτελεί χρέη εκπροσώπου τύπου. Η σημερινή κυβέρνηση είναι απολύτως υπεύθυνη και πρέπει να λογοδοτήσει γιατί οδηγεί τη χώρα από το κακό στο χειρότερο, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα των αγορών, στέλνοντας τους εργαζόμενους στο εκτελεστικό απόσπασμα.

2. Αποχώρηση από την Ευρωζώνη

Η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ και η είσοδος στο κοινό νόμισμα του ευρώ, συνοδεύτηκε από ιαχές και πανηγυρισμούς. Η «ισχυρή Ελλάδα», η προστασία από τις διεθνείς τρικυμίες, η καλύτερη εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, η ασπίδα προφύλαξης, και άλλα τόσα διθυραμβικά, σήμερα έχουν κατεδαφιστεί. Η «προστασία» λόγω του ευρώ έγινε συντρίμμια και θρύψαλα με τον μεγαλύτερο οικονομικό κλυδωνισμό της μεταπολίτευσης και την χειρότερη κοινωνική οπισθοδρόμηση μεταπολεμικά.

Η ένταξη στην Ευρωζώνη αποδεικνύεται κάθε μέρα βαρίδι, καθώς ακόμα και αν δεν δημιούργησε τα σημερινά οικονομικά αδιέξοδα, ωστόσο τα επικύρωσε, τα γιγάντωσε απελπιστικά και αφαίρεσε σημαντικά εργαλεία άμυνας. Βασικοί κανόνες της ΟΝΕ, όπως η απαγόρευση αγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ, η απαγόρευση αλληλεγγύης σε χώρες μέλη, η ανυπαρξία μηχανισμών ύστατης στήριξης, το ίδιο το Σύμφωνο Σταθερότητας, έστειλαν τη χώρα στο εκτελεστικό απόσπασμα των χρηματαγορών.

Η μοναδική θετική πλευρά της ένταξης στο ευρώ, τα χαμηλά επιτόκια και το ισχυρό νόμισμα, πυροδότησαν την ονομαστική ανάπτυξη αλλά έκρυψαν το στρεβλό, υπονομευμένο, επισφαλή και πάνω από όλα άνισο χαρακτήρα της, κουκούλωσαν την κατάρρευση, και τελικά γύρισαν μπούμερανγκ με την υπερχρέωση και τον υπερδανεισμό. Το ευρώ απέκλεισε την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, αλλά επιτάχυνε την υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, την υποβάθμιση των μισθών, του επιπέδου διαβίωσης, των εργασιακών σχέσεων.

Η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ, η ανάκτηση της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, η ανάκτηση της δυνατότητας σχεδιασμού και εκτέλεσης εθνικών προϋπολογισμών, είναι απαραίτητο βήμα για το εγχείρημα της οποιασδήποτε παραγωγικής, κοινωνικής, οικονομικής ανασυγκρότησης, κάτω από ριζικά διαφορετικές προτεραιότητες. Ένα τέτοιο εγχείρημα προϋποθέτει, αλλά και δημιουργεί, νέους συσχετισμούς δύναμης. Δεν θα είναι εύκολος δρόμος, αλλά θα είναι ο μόνος δρόμος που στο τέλος του δεν θα έχει την εκ νέου σύνθλιψη της κοινωνίας, αλλά την ανακούφισή της.

3. Αναδιαπραγμάτευση του χρέους

Η σημερινή οικονομική και κοινωνική ασφυξία έρχεται από παραγωγικά και οικονομικά αδιέξοδα που συσσωρεύονται τρεις δεκαετίες. Η εξυπηρέτηση του χρέους με αυτή τη δημοσιονομική κατάσταση, γίνεται μαθηματικά αδύνατη. Ακόμη και αν τα επιτόκια προσγειωθούν (εξέλιξη που δεν φαίνεται), ή υπάρξει δανεισμός από τον μηχανισμό στήριξης με λίγο χαμηλότερα επιτόκια από την αγορά, οι υποχρεώσεις της επόμενης πενταετίας είναι δυσβάσταχτες. Ειδικά όταν ο παραγόμενος πλούτος της χώρας με τα μέτρα της κυβέρνησης, αλλά και τα αναμενόμενα πρόσθετα λόγω του ΔΝΤ, μειώνεται ραγδαία.

Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους μπορεί να διασώσει ασύλληπτους πόρους που φουσκώνουν κάθε βδομάδα τα χαρτοφυλάκια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Μια τέτοια στάση είναι η ασφαλέστερη ασπίδα έναντι της χρεοκοπίας (που επί της ουσίας έχει υπάρξει χωρίς να εξαγγελθεί, για να εξασφαλιστεί ο διαρκής φόρος αίματος του δημόσιου ταμείου στις χρηματαγορές).

Παράλληλα μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους οφείλει να συνοδευτεί από εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, δραστικό έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων, και πάνω από όλα μακροπρόθεσμο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

10 ΣΗΜΕΙΑ ΜΙΑΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ, ΛΑΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ, 18.4.2010

ΟΜΙΛΙΑ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΑ ΣΠΑΤΑ

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ.
10 ΣΗΜΕΙΑ ΜΙΑΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ, ΛΑΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

«H κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατό. Πριν ο δρόμος της καταστροφής που ανοίγει για τη χώρα γίνει χωρίς επιστροφή. Πριν όλη την Ελλάδα και τον κόσμο της εργασίας της τον παρασύρει η δίνη της ανασφάλειας, της παρακμής, της ανεργίας, της ανέχειας, της κατάθλιψης, του τέλματος.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατό γιατί υπάρχει άμεσα άλλη, πραγματοποιήσιμη πολιτική για τη χώρα, που απαιτεί όμως άλλη κοινωνική πλειοψηφία. Απαιτεί άλλη λαϊκή κυβέρνηση που:

Πρώτο: Πιστεύει και προστατεύει τη λαϊκή κυριαρχία, που αποτέλεσε εξάλλου το θεμελιακό ιδρυτικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ. Δεν εξαπατά παρουσιάζοντας άλλο εκλογικό πρόγραμμα και εφαρμόζοντας το αντίθετό του. Κι αν βρεθεί σε ανάγκη μιας τέτοιας στροφής, ζητά νέες εκλογές ή θέτει τη νέα πολιτική σε δημοψήφισμα.

Δεύτερο: Πιστεύει στον λαό. Κι αν βρεθεί σε δύσκολη θέση, απέναντι σε πιέσεις από μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις, επιδιώκει η ίδια την παλλαϊκή κινητοποίηση, στηρίζεται στους δρόμους και τη νεολαία. Προστατεύει τα κοινωνικά δικαιώματα, κι αν η περίοδος είναι δύσκολη, ζητά την αλληλεγγύη, την καλύτερη δυνατή απόδοση από τον κόσμο της εργασίας, δίνοντας του όμως ένα όραμα ως προοπτική κι όχι ένα βούρκο όπως τώρα.

Τρίτο: Πιστεύει στην αλήθεια. Δεν διστάζει να καταγγείλει ανοικτά την ανομία, το πλιάτσικο, την ληστεία, την απληστία των λεγομένων διεθνών «αγορών» που έχουν φτάσει σε τοκογλυφικά ύψη τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας όταν ακόμη και η μητρόπολη του πλανητικού καπιταλισμού ΗΠΑ παραπέμπει σε δίκη για απάτη και αισχροκέρδεια την Goldman Sachs, κεντρικό σύμβουλο μέχρι πριν λίγο των ελληνικών κυβερνήσεων, και την Paulson Ηedge Fund, κεντρικό κερδοσκόπο με τα ασφάλιστρα και τα επιτόκια των δανείων προς την Ελλάδα.

Τέταρτο: Πιστεύει στην Ελλάδα. Δεν τη διασύρει σε όλο τον κόσμο με μια αυτοκτονική, αυτοκαταστροφική, παθητική και ανόητη στάση υποταγής. Μπορεί να πει με απλά λόγια «Αν είναι να σπείρετε δυστυχία στο λαό, πάρτε το ευρώ σας και γεια σας» και θα δει την επόμενη μέρα τη Μέρκελ, τον Μπαρόζο, τον Σαρκοζί να παρακαλάν και να προσφέρουν άτοκες ενισχύσεις στην Ελλάδα, γιατί αποχώρηση μιας χώρας από την Ευρωζώνη είναι η αρχή του τέλους της.

Πέμπτο: Πιστεύει στην παραγωγική ανάπτυξη της χώρας. Για τη δημοσιονομική αποκατάσταση αντί να στραφεί ενάντια στον κόσμο της εργασίας στρέφεται ενάντια στις εισαγωγές, τις αντιπαραγωγικές δαπάνες. Πρώτα από όλα ενάντια στους περιττούς εξοπλισμούς. Δεν αγοράζει από τη Μέρκελ υποβρύχια που γέρνουν. Δεν αγοράζει από τον Σαρκοζί φρεγάτες και την ίδια στιγμή να στήνεται ο πρωθυπουργός έξω από τα Ιλίσια Πεδία, ζητιάνος, με απλωμένο το χέρι.

Έκτο: Πιστεύει στο Κοινωνικό Κράτος. Αρνείται, για οποιαδήποτε σκοπιμότητα, να καταργήσει κατακτημένα με αγώνες και αίμα δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν μπορεί να αντέξει ότι θα γραφτεί το όνομα του πρωθυπουργού και των υπουργών στην ιστορία ως της πιο αντεργατικής κυβέρνησης, περισσότερο και από τις δικτατορίες του Πάγκαλου, του Μεταξά και του Παπαδόπουλου. Κι αν αισθάνεται την ανικανότητά της να προστατεύσει το Κοινωνικό κράτος προτιμάει να παραιτηθεί με τιμή, παρά να κυβερνήσει μέσα στην ατιμία.

Έβδομο: Πιστεύει στην κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν προκαλεί. Σέβεται τον συνταξιούχο που χρειάζεται ασφάλεια, τον ώριμο εργαζόμενο που θέλει να ζήσει την οικογένεια του με αξιοπρέπεια, το νέο που ψάχνει με σπαραγμό μια θέση εργασίας. Και την αποφασιστικότητά της τη στρέφει ενάντια στο μεγάλο κατεστημένο. Δεν ιεροσυλεί κλέβοντας 100 ευρώ από τον συνταξιούχο και δίνοντας στις μεγάλες τράπεζες, φυσικούς αυτουργούς της κρίσης, 28 δισεκατομμύρια.

Όγδοο: Πιστεύει στη δύναμη του συλλογικού, στον δημόσιο χώρο. Τολμάει να χρησιμοποιήσει ως κεντρικό μοχλό ένα ριζικά νέο δημόσιο τομέα, διαφανή, δημοκρατικό, ανοιχτό στον κοινωνικό έλεγχο για την εξάλειψη της διαφθοράς, σύγχρονο, αποτελεσματικό. Πρώτα από όλα προχωρά σε εθνικοποιήσεις τραπεζών για δημιουργία ενός ισχυρού τραπεζικού πόλου.

Ένατο: Πιστεύει στο ανθρώπινο δυναμικό. Δεν μπορεί να ανεχτεί το ένα στα δύο μαγαζιά στους εμπορικούς δρόμους να έχει την επιγραφή «ενοικιάζεται». Τη μια στις δύο μικρές τουριστικές επιχειρήσεις σε πλειστηριασμό. Τη μία στις δύο αγροτικές εκμεταλλεύσεις σε απελπισία. Αντί για δημοσιονομική θεραπεία σοκ με αρνητική ανάπτυξη, επιδιώκει θετική ανάπτυξη με βαθμιαία δημοσιονομική αποκατάσταση.

Δέκατο: Πιστεύει και υπηρετεί τη νέα γενιά. Αρνείται να καταδικάσει τις νέες και τους νέους των είκοσι, τριάντα και σαράντα ετών στον εξευτελισμό και τις παρακλήσεις για μια θέση εργασίας, σε ανεργία, σε αβεβαιότητα, στις ουσίες, στην παραβατικότητα, στον ρατσισμό. Τους θέτει στο επίκεντρο της πολιτικής της. Και ταυτόχρονα θέτει από σήμερα τις βάσεις για ένα νέο, οραματικό πρότυπο ανάπτυξης, με επίκεντρο τη Νεολαία, την Παιδεία, την Τεχνολογία.»
από ΕΟΣ

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Δυο ποιήματα για το Βερολίνο και τον Μπρεχτ με θέμα την ευγένεια

Με αφορμή την παρουσίαση που διοργανώνεται το Σάββατο στο Δον Κιχώτη, δημοσιεύουμε το παρακάτω ποίημα που περιέχεται στο βιβλίο της Ν. Βαλαβάνη " Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΟΧΗ" (το βρήκαμε εδώ):

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΡΕΧΤ
ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΕΥΓΈΝΕΙΑ

Στον υπέργειο σιδηρόδρομο
στην στάση Bellevue του Βερολίνου
μες στο βαγόνι
με προσπέρασε ένας άνεργος και άστεγος
που σιωπηλά πουλούσε το περιοδικό τους
Αν και παγωνιά, όλο-όλο ένα μπουφάν φορούσε
Καθώς το τρένο εκείνη τη στιγμή
στη στάση σταματούσε, του έδωσα
ό,τι βρισκόταν πρόχειρο στην τσέπη
του παλτού μου -
ένα μάρκο, χωρίς να πάρω το περιοδικό που κόστιζε δυο -
επιπροσθέτως μετατρέποντάς τον σε ζητιάνο
Το πήρε
Την ώρα όμως που του βαγονιού την πόρτα
προσπάθησα ν’ ανοίξω
με πρόλαβε και μου την άνοιξε εκείνος
πάντα σιωπηλός
κλίνοντας μ’ ευγένεια το κεφάλι

Αυτή του η χειρονομία
μ’ έκανε να περπατήσω
χωρίς να βλέπω
κάτω απ’ το χιόνι
όλο το δρόμο μέχρι την Ακαδημία των Τεχνών
και την έκθεση της για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ
Ντρεπόμουνα που υπήρχα
Η κατάσταση του κι η δική μου
είναι το κύκνειο άσμα της χιλιετίας, βέβαια
Και δεν εννοώ το μάλλινο παλτό
ή το μπουφάν στο χιόνι.

II

Καθισμένος στο Café Bauer
με σιγανή μουσική δωματίου
να χαϊδεύει τ’ αυτιά
πίνοντας ζεστή σοκολάτα
και γράφοντας ποιήματα
εύκολο είναι να είσαι άνθρωπος
ευγενικός: όπως εγώ
Δύσκολο είναι να είσαι
περπατώντας μ’ ένα μπουφάν
στο σούρουπο του χιονιού
με άδεια κοιλιά και δίχως
ένα καταφύγιο για τη νύχτα

Πρέπει να είσαι;

Βερολίνο, Café Bauer, 9.3.1998

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Η Νάντια Βαλαβάνη στο Άργος

Το Σάββατο 17 Απριλίου και ώρα 20.00, στον κοινωνικό χώρο "Δον Κιχώτης" (Καλαμαρά 4, Άργος), θα πραγματοποιηθεί παρουσίαση του βιβλίου της Νάντιας Βαλαβάνη "Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΟΧΗ" (εκδόσεις Ταξιδευτής).

Για το βιβλίο θα μιλήσει η Φιλιώ Χαρίτου (εκπαιδευτικός). Ποιήματα θα διαβάσει η Άννα Μπουλμέτη (εκπαιδευτικός) και η συγγραφέας Νάντια Βαλαβάνη.


Περισσότερες πληροφορίες στο http://donquixoteargos.blogspot.com/2010/04/blog-post.html

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Έξοδος από την Ευρωζώνη, στάση πληρωμών, αναδιαπραγμάτευση του χρέους...

Την ιστορία του δημόσιου χρέους (πρώτο βίντεο) παρουσιάσε σε εκδήλωση στα Πατήσια ο οικονομολόγος ιστορικός Θ. Παπακωνσταντίνου κατλήγοντας ότι μόνη λύση (δεύτερο βίντεο) είναι:
1. να φύγουμε από την Ευρωζώνη
2. στάση πληρωμών
3. αναδιαπραγματευση του χρέους.
Επίσης στην ιστοσελίδα της ΕΟΣ (εδώ και εδώ) μπορείτε να δείτε και την άκρως ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του Αλέκου Αλαβάνου.





Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Συγγνώμη, αλλά δεν είναι δήλωση αυτή σ. Τσίπρα!

Για πολλές μέρες έχουμε αποφύγει να ασχοληθούμε με τα τεκταινόμενα εντός της αριστεράς γιατί αυτό που προέχει είναι να ασχοληθούμε με την ανάγνωση της δύσκολης συγκυρίας και να παίξουμε όσο γίνεται έναν ρόλο αντι-πληροφόρησης (με link σε πολλά αξιόλογα μπλογκ με χρήσιμες αναρτήσεις) απέναντι στον βομβαρδισμό των ΜΜΕ.
Όμως η ανάγνωση πριν λίγο της δήλωσης του Α. Τσίπρα σχετικά με το μηχανισμό "διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας πραγματικά μας εξόργισε. Μας εξόργισε όχι επειδή επιβεβαιώνεται ότι δυστυχώς η Αριστερά σε μια πολύ δύκολη για το λαό συγκυρία είναι κατώτερη των περιστάσεων αλλά γιατί η ηπιότητα και η αστοχία αυτής της δήλωσης ξεπερνά κάθε προηγούμενο συγκρινόμενη με τις απαιτήσεις της συγκυρίας.
Τι είπε λοιπόν ο Α. Τσίπρας; Αντιγράφουμε από το site του ΣΥΡΙΖΑ:

Δήλωση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα σχετικά με την ενδεχόμενη ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της ΕΕ.
— Αρχειοθέτηση δελτίο τύπου, Δήλωση
12/04/2010 20:36

Δεν είναι καθόλου σοβαρό [τι λιγότερο αιχμηρό μπορείς να πεις για την κυβέρνηση Παπανδρέου;] εκ μέρους της κυβέρνησης, να θεωρεί επιτυχία και για άλλη μια φορά να πανηγυρίζει για ένα σχέδιο διάσωσης που εμπλέκει το ΔΝΤ στα χωράφια της ευρωζώνης και ως εκ τούτου, αποτελεί μόνιμη απειλή για την Ευρώπη [Αυτό είναι το βασικό; Ότι το ΔΝΤ εμπλέκεται στην στα χωράφια της Ευρωζώνης; Ποιάς Ευρωζώνης; Που κεροσκοπεί με 5% επιτόκιο; Την Ευρωζώνη της Μέρκελ; Ποιός έβαλε το ΔΝΤ στην Ευρωζώνη; Και τελικά, έχει καταλάβει ότι αυτό που απασχολεί τον ελληνικό λαό δεν είναι η εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη αλλά η εμπλοκή του ΔΝΤ στην χώρα μας;]. Και το κυριότερο για έναν μηχανισμό διάσωσης που προϋποθέτει νέα ακόμη πιο σκληρά μέτρα, όπως τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και των εργασιακών σχέσεων [μακάρι να ήταν μόνο αυτά! Προβλέπεται όμως αυτό που συμπυκνώνει η Α. Αλαβάνου στην προηγούμενη ανάρτηση "πώς ετοιμάζονται να αρπάξουν το ψωμί από τις επόμενες γενιές"]

Η κυβέρνηση δεν έχει καμία λαϊκή εντολή να προχωρήσει σε διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και των εργασιακών σχέσεων. Δεν έχει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση να προσφύγει σε έναν μηχανισμό διάσωσης που εμπεριέχει το ΔΝΤ. Το λιγότερο που οφείλει να κάνει η κυβέρνηση είναι να ενημερώσει επισήμως τα πολιτικά κόμματα και να φέρει το θέμα στη Βουλή [Θα προτείναμε στον Α. Τσίπρα να αναφερθεί σύντομα στα "περισσότερα" που οφείλει να κάνει η κυβέρνηση, γιατί αν έκανε δήλωση για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπου υποθηκεύεται το μέλλον της χώρας για να καταλήξει ότι θέλει επίσημη ενημέρωση...τότε...!!! ].

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ 12/04/2010



Επίσης, έχει ενδιαφέρον η σύγκριση της δήλωσης του Α. Τσίπρα με σχετική δήλωση που έκανε πριν τρεις μέρες ο Π. Λαφαζάνης που την θεωρούμε πολύ πιο αξιοπρεπή και εύστοχη. Την αναδημοσιεύουμε:

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος Οικονομικής και Κοινωνικής πολιτικής του ΣΥΝ, αναφερόμενος στην υποβάθμιση από την Fitch και στις πληροφορίες για συμφωνία των όρων πιθανού δανεισμού από ΕΕ- ΔΝΤ, έκανε την παρακάτω δήλωση:

Με ευθύνη και κάλυψη της κυβέρνησης, αυτή την ώρα παίζονται από τις κεφαλαιαγορές και τα διευθυντήρια της ΕΕ και της «παγκοσμιοποίησης» τα πιο άγρια κερδοσκοπικά παιχνίδια σε βάρος της χώρας.

Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα δικαίωμα και δε διαθέτει καμιά λαϊκή νομιμοποίηση για να βάλει τη χώρα, με την «ομπρέλα» της ΕΕ, στο σφαγείο του ΔΝΤ, πράγμα που θα υποθηκεύσει το μέλλον του ελληνικού λαού για δεκαετίες.

Αυτή την ώρα, μόνο μια μεγάλη, ενωτική, λαϊκή κινητοποίηση μπορεί να αποτρέψει τις τραγικές και καταστροφικές εξελίξεις. Να στείλει ένα μήνυμα ανατροπής στους κυρίαρχους σε Ελλάδα και Ευρώπη και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για μια νέα ανορθωτική προοδευτική πορεία της χώρας.

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ 09/04/2010

Από τα παραπάνω ο Α. Τσίπρας κράτησε το "Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα δικαίωμα και δε διαθέτει καμιά λαϊκή νομιμοποίηση" και αφαίρεσε τα "από τις κεφαλαιαγορές και τα διευθυντήρια της ΕΕ και της «παγκοσμιοποίησης» τα πιο άγρια κερδοσκοπικά παιχνίδια σε βάρος της χώρας", "με την «ομπρέλα» της ΕΕ, στο σφαγείο του ΔΝΤ, πράγμα που θα υποθηκεύσει το μέλλον του ελληνικού λαού για δεκαετίες", "μεγάλη, ενωτική, λαϊκή κινητοποίηση μπορεί να αποτρέψει τις τραγικές και καταστροφικές εξελίξεις. Να στείλει ένα μήνυμα ανατροπής στους κυρίαρχους σε Ελλάδα και Ευρώπη και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για μια νέα ανορθωτική προοδευτική πορεία της χώρας."
Απαλοίφθηκαν κάποιες "λεπτομέρειες" δηλαδή και βγήκε η γλυκανάλατη και αδιάφορη δήλωση Τσίπρα...

Ενσυνείδητοι ψευδολόγοι

Ένα ακόμα εξαιρετικό άρθρο της Αλαβάνου στην εφημερίδα "Δρόμος" του προηγούμενου Σαββάτου. Περισσότερα άρθρα θα βρείτε στην ιστοσελίδα της εφημερίδας.

Πώς ετοιμάζονται να αρπάξουν και το ψωμί από τις επόμενες γενιές. Της Αριάδνης Αλαβάνου.

Μέσα στη γενική θυμηδία που προκαλεί η γελοιότητα των επικεφαλής του κράτους, ένα πράγμα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε: όταν είναι να δώσουν εξετάσεις, εργάζονται εντατικά και είναι αποτελεσματικοί. Έτσι, ενόψει των «πανελληνίων» τους της 15ης Μαΐου –στην Ε.Ε. για το νέο πακέτο μέτρων (περικοπές, φορολογικά κ.λπ.) που θα μειώσει άλλα 10 δισ. ευρώ ή 4% το έλλειμμα το 2011- έχουν ανασκουμπωθεί και καταστρώνουν νέα σχέδια μείωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Ήδη έχουν δεσμευτεί, μέχρι τις 15 Απριλίου, να καταλήξουν στο νέο φορολογικό σύστημα και στις αλλαγές του ασφαλιστικού, ώστε να ψηφιστούν οι αντίστοιχοι νόμοι.

Έπεται το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και βεβαίως οι αποκρατικοποιήσεις. Η κυβέρνηση αναζητά, όπως γράφουν φιλικές της εφημερίδες, μια μέγιστη «διαρθρωτική αλλαγή» που θα προκαλέσει «ισχυρό σοκ» διεθνώς και στην Ελλάδα. Δηλαδή, θα συγκινήσει τους «επενδυτές». Με τι συγκινούνται αυτοί οι κόρακες; Με φρέσκια σάρκα, κατά προτίμηση δημοσίου υπαλλήλου, συνταξιούχου ή γενικώς εργαζόμενου.

Οι εικασίες είναι πολλές και όλες έχουν βάση. Λέγεται, λοιπόν, ότι μπορεί να είναι ένα νέο μοντέλο συντάξεων όπου θα υπολογίζονται οι ασφαλιστικές εισφορές όλου του εργασιακού βίου ή της τελευταίας δεκαετίας και το οποίο θα ισχύσει από το 2011 και όχι από το 2013. Στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων σίγουρα, όπως λέγεται, θα πουληθεί η ΔΕΗ. Σημειωτέον ότι είναι με νόμο κατοχυρωμένη η δημόσια ιδιοκτησία στο 51% των μετοχών της κάτι που θεωρείται βέβαιο ότι θα αλλάξει. Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (με τα 4,5 δισ. ευρώ καταθέσεις) θα είναι ένα από τα έπαθλα που θα αρπάξουν οι τράπεζες.


Η Eurobank, η οποία ήδη κατέχει ένα μικρό ποσοστό των μετοχών, ακονίζει τα δόντια της. Και στη σειρά είναι ο ΟΣΕ, η ΕΥΔΑΠ και άλλες δημόσιες υδρευτικές υπηρεσίες κ.ά. Ο Ευ. Βενιζέλος το είπε ευθαρσώς ή θρασύτατα -ποιος τους έβαλε δερβέναγες στη δημόσια περιουσία;- στο Δελτίο του Mega (8/4), ότι η κρατική περιουσία είναι αξίας αντίστοιχης με το δημόσιο χρέος και πρέπει να την «αξιοποιήσουμε».

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν όλα αυτά γίνονται, κυρίως, για να πέσουν τα επιτόκια δανεισμού. Προφανώς όχι. Οι ίδιες εφημερίδες που ωρύονται για το «σοκ» και το «σήμα» που θα δώσει στις αγορές, στις πίσω σελίδες γράφουν ότι η άνοδος των επιτοκίων δανεισμού επηρεάζεται από πολύ πιο ισχυρές οικονομικές δυνάμεις, πέραν της ψυχολογίας, όπως π.χ. από το γεγονός ότι η κρίση δημόσιου χρέους παγκοσμίως οδηγεί σε ζήτηση δανεικών της τάξης των 5 τρισ. δολαρίων το τρέχον έτος και ως γνωστόν ο διαγκωνισμός για δανεικά, αλλά και η αναιμική ανάκαμψη, οδηγεί σε άνοδο των επιτοκίων, ιδίως για τις αδύναμες οικονομίες.

Το σχέδιο που υλοποιείται από την Ε.Ε. και την κυβέρνηση, με την ομόθυμη στήριξη της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ, είναι μια ακόμη πιο ριζική μεταφορά πλούτου από τις φτωχότερες προς τις πλουσιότερες χώρες μέσα στην Ε.Ε. και από τα πιο φτωχά τμήματα του πληθυσμού στα πιο πλούσια μέσα στις χώρες. Ήδη από το 1982 μέχρι το 2008 το ποσοστό της εργασίας στο ΑΕΠ είχε μειωθεί από 58 σε 42%. Με μοχλό την Ε.Ε., η Ευρώπη επιστρέφει στην παλιά καλή εποχή του πλούσιου κέντρου και της φτωχής ημι-αποικιακής περιφέρειας, με φθηνό εργατικό κόστος και υποβαθμισμένες υπηρεσίες, με το δημόσιο πλούτο (επιχειρήσεις, κτίρια, γη, υπέδαφος κ.λπ.) στον «πάγκο του κρεοπώλη», ένας δοκιμασμένος μηχανισμός απόσπασης πόρων και πλούτου από τη σημερινή και τις επόμενες γενιές, σωτήριος για την εξασφάλιση της τεράστιας κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Οι γύπες των αγορών πάνω από το πτώμα της ελληνικής οικονομίας

Το "Ποντίκι" έχει δημοσιεύσει τελευταία αρκετά κείμενα του οικονομολόγου Δ। Καζάκη. Αναδημοσιεύουμε το τελευταίο άρθρο του που περιέχει και αυτό πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Το παρόν άρθρο καθώς και τα προηγούμενα μπορείτε να δείτε στο μπλογκ yοupayyourcrisis ( εδώ, εδώ).

Πηγή : "Το Ποντίκι" , 8/4/2010
Δημήτρης Καζάκης

Τις τελευταίες ιδιαίτερα ημέρες βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλη αναδιανομή ομολόγων του ελληνικού χρέους. Το γεγονός αυτό είναι που κυρίως παρασύρει τα επιτόκια-spread στα ύψη. Μια σειρά επενδυτικές τράπεζες, θεσμικοί επενδυτές και Hedge Fund εκμεταλλεύονται την διαφαινόμενη πτώχευση της χώρας για να αγοράσουν στη δευτερογενή αγορά μεγάλες ποσότητες ελληνικών τίτλων. Είναι δε τέτοια η προσφορά ελληνικών τίτλων από τους αρχικούς κατόχους τους, που οι διεθνείς κερδοσκόποι αγοράζουν κοψοχρονιά. Με τον τρόπο αυτό, σημαντικό μέρος του ελληνικού χρέος τίθεται υπό των έλεγχο των πιο κερδοσκοπικών κεφαλαίων διεθνώς που ειδικεύονται στην εκμετάλλευση υπερχρεωμένων χωρών. Στη διεθνή ορολογία αποκαλούνται Vulture Funds, δηλαδή επενδυτικά κεφάλαια γύπες.

Τι είναι αυτά τα επενδυτικά κεφάλαια;
Είναι διεθνείς θεσμικοί επενδυτές που αγοράζουν τίτλους χρέους που έχει εκδώσει μια επιχείρηση ή ένα κράτος το οποίο βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Στόχος τους είναι να αγοράσουν αυτούς τους τίτλους όσο πιο φθηνά γίνεται και κατόπιν να απαιτήσουν την αποζημίωσή τους από τον εκδότη αυτών των τίτλων, όταν αυτός θα έχει χρεωκοπήσει. Την απαίτησή τους αυτή την στοιχειοθετούν συνήθως με δυο τρόπους: (α) Προσφεύγοντας στα δικαστήρια των ανεπτυγμένων χωρών για να εκδώσουν εκτελεστές αποφάσεις σε βάρος της χώρας-οφειλέτη. (β) Εκβιάζοντας τη χώρα που βρίσκεται υπό καθεστώς πτώχευσης μην επιτρέποντας την αναπροσαρμογή ή την αναδιάρθρωση του χρέους της, αν δεν αμειφθούν πλουσιοπάροχα. Στην περίπτωση, π.χ., της Αργεντινής αυτά τα Vulture Funds κατόρθωσαν λίγους μήνες πριν την επίσημη πτώχευση της χώρας να αγοράσουν αρκετούς τίτλους χρέους μόλις στο 20% της ονομαστικής τους αξίας. Με την κήρυξη της επίσημης χρεωκοπίας και την εγκατάσταση του ΔΝΤ το 2002, αυτοί οι κερδοσκόποι απαίτησαν με δικαστικές αγωγές εναντίον της Αργεντινής να αποζημιωθούν στο ακέραιο της ονομαστικής αξίας των τίτλων που είχαν στα χέρια τους. Η Αργεντινή δεν έχει ξεμπλέξει ακόμη με δαύτους, ενώ πρόσφατα η κυβέρνηση της χώρας κατέφυγε ξανά στο διεθνή δανεισμό με υψηλό κόστος (με επιτόκιο άνω του 10%) προκειμένου να ξεπληρώσει μέρος των απαιτήσεών τους.

Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Για παράδειγμα ένα τέτοιο επενδυτικό κεφάλαιο, το Donegal International με έδρα στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους, προσέφυγε το 2007 στα Βρετανικά δικαστήρια εναντίον της Ζάμπια με το αίτημα να αποζημιωθεί για ένα δάνειο που η συγκεκριμένη χώρα είχε συνάψει με τη Ρουμανία το 1979 και είχε εξαγοράσει ο επενδυτικός οίκος από την Ρουμανική κυβέρνηση. Το δάνειο ήταν ονομαστικής αξίας 15 εκατ. δολ. και είχε συναφθεί με τη Ρουμανία προκειμένου η Ζάμπια να αγοράσει Ρουμάνικα τρακτέρ. Η Donegal το είχε πρόθυμα εξαγοράσει πληρώνοντας μόνο 3,2 εκατ. δολ. Από το δικαστήριο ζητούσε να της επιδικαστεί αποζημίωση συνολικής αξίας 55 εκατ. δολ. Μετά από θετική απόφαση του βρετανικού δικαστηρίου, η Ζάμπια συμφώνησε να συμβιβαστεί στα 15,5 εκατ. δολ.


Το Νοέμβριο του 2009 ένα άλλο Βρετανικό δικαστήριο διέταξε τη Λιβερία να καταβάλει 20 εκατ. δολ. σε δυο επενδυτικά κεφάλαια, στο Hamsah Investments με έδρα τις Βρετανικές Παρθένες Νήσους και την Wall Capital με έδρα τα Νησιά Καϊμάν. Η απαίτηση βασιζόταν σ’ ένα δάνειο 6,5 εκατ. δολ. που η Λιβερία είχε συνάψει με την πρώην Chemical Bank των ΗΠΑ το 1978. Ένα δικαστήριο της Νέας Υόρκης αποφάσισε το 2002 ότι η Λιβερία χρωστούσε 18 εκατ. δολ. και έκτοτε τα δυο επενδυτικά κεφάλαια προσπαθούσαν να εισπράξουν την οφειλή μαζί με τους τόκους υπερημερίας. Κι επειδή η Λιβερία βρισκόταν, όπως και συνεχίζει να βρίσκεται, υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Αφρικανικής Τράπεζας Αναπτύξεως, η απόφαση του βρετανικού δικαστηρίου εκτελέστηκε αναγκάζοντας μια ρημαγμένη χώρα από έναν υπερδεκαετή εμφύλιο να πληρώσει στους γύπες της διεθνούς αγοράς πάνω από το 5% του κρατικού της προϋπολογισμού.

Συνήθως τα επενδυτικά κεφάλαια αυτού του τύπου συνδέονται με επενδυτικές τράπεζες, όπως π.χ. την Goldman Sachs, που τα βοηθούν να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα κεφάλαια και να οικοδομήσουν τις απαραίτητες διασυνδέσεις με τις χώρες που θέλουν να λεηλατήσουν. Μπροστά στη διαφαινόμενη επίσημη χρεωκοπία της Ελλάδας τα κεφάλαια που έχουν συγκεντρωθεί για την εξαγορά τίτλων στη δευτερογενή αγορά ανέρχονται περίπου στα 7 δις ευρώ και έχουν θέσει σαν στόχο την εξαγορά άνω των 45 δις ευρώ ελληνικού χρέους. Τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Πρωταγωνιστές αυτών των εξαγορών είναι τα Hedge Funds που είχαν συναντηθεί σε άτυπο δείπνο εργασίας στο Μανχάταν στις 8 Φεβρουαρίου. Κι όχι μόνο.

Την πόρτα για την είσοδο αυτών των κερδοσκόπων στη διαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους άνοιξε η ίδια η κυβέρνηση με τις δυο εκδόσεις ομολόγων 7ετούς και 20ετούς διάρκειας την Μεγάλη Δευτέρα και Τρίτη. Η κυβέρνηση με την έκδοση του 7ετούς ομολογιακού δανείου των 5 δις ευρώ, που μόλις και μετά βίας κάλυψε χάρις κυρίως στις ελληνικές και κυπριακές τράπεζες, οι οποίες επωμίστηκαν πάνω από το 40% της προσφοράς, όπως και με το 20ετές όπου αντί για ένα 1 δις ευρώ, που ζητούσε, κατόρθωσε να συγκεντρώσει μόλις 390 εκατ. ευρώ, έσπειρε τον πανικό στις αγορές ομολόγων. Με τον τρόπο αυτό το μήνυμα που φρόντισε η κυβέρνηση να περάσει στις αγορές είναι ότι η Ελλάδα αδυνατεί πλέον να αντλήσει τα απαιτούμενα κεφάλαια. Έτσι, αρκετοί κάτοχοι ελληνικών ομολόγων καταμεσής της Μεγάλης Εβδομάδας έτρεξαν να ξεφορτωθούν όπως-όπως τους τίτλους τους στη δευτερογενή αγορά, δημιουργώντας κατάσταση ενός «μίνι» κραχ. Γι’ αυτό και τα spread άρχισαν να καλπάζουν από την επομένη των δυο εκδόσεων.

Την κατάσταση αυτή επιδείνωσε δραματικά και η επίσημη ανακοίνωση ότι προς τα μέσα Απριλίου η χώρα θα επιχειρήσει να εκδώσει ομόλογα δολαρίου, ώστε να επιχειρήσει να αντλήσει κεφάλαια από τις αγορές των ΗΠΑ και της Ασίας. Η ανακοίνωση αυτή στη γλώσσα των αγορών σήμαινε ότι η Ελλάδα επιβεβαίωνε την αδυναμία της να στηριχθεί στο ευρώ και να αντλήσει κεφάλαια από την ευρωπαϊκή αγορά, όπως έκανε χρόνια τώρα. Το αποτέλεσμα είναι να ενισχυθεί το ξεπούλημα ελληνικών τίτλων στη δευτερογενή αγορά και τα επιτόκια να εκτοξευθούν άνω του 7,1%. Ποιος επωφελήθηκε από αυτή την κατάσταση; Μα φυσικά οι κερδοσκόποι των Hedge Funds που βρήκαν την ιδανική ευκαιρία να αγοράσουν ελληνικούς τίτλους κοψοχρονιά, έως και 15% της ονομαστικής τους αξίας, σύμφωνα με πληροφορίες της αγοράς. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση πυροδότησε εδώ και σχεδόν δυο εβδομάδες ένα αλησβερίσι στις αγορές όπου αγοράζεται και πουλιέται όχι μόνο το χρέος της χώρας, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα.

Όλα αυτά συνέβησαν «κατά λάθος»; Εν αγνοία της κυβέρνησης, ή από πρόθεση; Το γεγονός ότι κυβερνητικοί αξιωματούχοι από την εποχή της επίσκεψης του Πόλσον στην Αθήνα τον περασμένο Ιανουάριο, έως και σήμερα δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μεθοδεύουν συναντήσεις με κλιμάκια χρηματιστών και επενδυτικών κεφαλαίων από το εξωτερικό, να μεσολαβούν με τράπεζες και τραπεζίτες και να επιδίδονται σε κάθε είδους «δημιουργική χρηματοπιστωτική πρακτική», όπως κάνει πρώην υπάλληλος της Goldman Sachs που σήμερα βρίσκεται επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για να πιστέψει κανείς στις αθώες προθέσεις των ιθυνόντων.

Η κυβέρνηση έχει βρεθεί παγιδευμένη στη δική της πολιτική και στην πρακτική εθελοδουλίας που εφαρμόζει προκειμένου να εξαγνίσει την ΕΕ και το ευρώ. Από την τακτική που έχει ακολουθήσει μέχρι τώρα έχουμε τα εξής αποτελέσματα:

Πρώτο: Όχι μόνο έχει εξουθενώσει το λαϊκό εισόδημα, έχει τσακίσει την αγορά και έχει βυθίσει την οικονομία σε μια ύφεση που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει σ’ ολόκληρη την μετεμφυλιακή περίοδο της ιστορίας της. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ίδια η Κομισιόν εκτιμά ότι το ΑΕΠ θα υποχωρήσει φέτος περισσότερο από 2,5%, ενώ το Economist υπολογίζει ότι με τις καλύτερες των προϋποθέσεων το ΑΕΠ της χώρας θα υποχωρήσει πάνω από 5% έως το 2014. Αυτό σημαίνει ότι έως το 2014 η ανεργία θα εκτοξευθεί με βάση τον επίσημο τρόπο μέτρησης στο 25-30%.

Δεύτερο: Παρά την σκληρή μονόπλευρη λιτότητα, τα ταμεία της κυβέρνησης είναι περισσότερο άδεια φέτος απ’ ότι πέρυσι. Ο Έρικ Νίλσεν, επικεφαλής οικονομολόγος της Goldman Sachs, εκτιμά σε έκθεση της προηγούμενης εβδομάδας ότι το δημόσιο έλλειμμα, που η κυβέρνηση υπολόγισε σε 12,7% του ΑΕΠ για το 2009, έχει φτάσει στο 16% του ΑΕΠ! Ανάλογες εκτιμήσεις κάνει και η Κομισιόν, η οποία εκτιμά ότι το 2010 θα κλείσει με δημόσιο έλλειμμα της τάξης τουλάχιστον του 13% του ΑΕΠ. Κι όλα αυτά γιατί αφενός η πρωτοφανής απόλυτη μείωση του λαϊκού εισοδήματος και η ως εκ τούτου δραστική συρρίκνωση της εσωτερικής ζήτησης δεν θα αποφέρει τα προσδωκόμενα έσοδα στο κράτος, αφετέρου η διαρκώς αυξανόμενη εξυπηρέτηση του χρέους θα επιβαρύνει δραματικά τις δαπάνες.

Τρίτο: Το δημόσιο χρέος όχι μόνο δεν πρόκειται να συγκρατηθεί, αλλά όλες οι εκτιμήσεις συγκλίνουν στο ότι πρόκειται να εκτοξευθεί σε νέα ύψη. Έως το 2012 θα βρίσκεται στο 150% ενώ η εξυπηρέτησή του θα απορροφά το 35-40% του ΑΕΠ της χώρας!

Το μόνο που έχει καταφέρει η πολιτική της «αποκατάστασης της αξιοπιστίας στις αγορές», είναι να μετατρέψει τη χώρα σε έρμαιο των διεθνών κερδοσκόπων, οι οποίοι μόνο από την αύξηση των επιτοκίων έχουν αποκομίσει πάνω από 13 δις ευρώ επιπλέον κέρδος. Πώς αντιδρά στην κατάσταση αυτή η κυβέρνηση; Συνεχίζει στον ίδιο καταστροφικό μονόδρομο. Επιχειρεί να προλειάνει το έδαφος για τους γύπες της αγοράς, αλλά και για το ΔΝΤ, με τις αποκαλούμενες «μεταρρυθμίσεις». Στη διεθνή πρακτική οι κερδοσκόποι και το ΔΝΤ πάνε χέρι με χέρι. Οι εκβιασμοί από τα διάφορα Vulture Funds και η επιβολή της βίαιης αναδιάρθρωσης του χρέους από το ΔΝΤ έρχονται να συμπληρώσουν ο ένας τον άλλο.

Κι ενώ το παιχνίδι των κερδοσκόπων με την πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης φαίνεται ότι θα συνεχιστεί μέχρις ότου εξασφαλιστούν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για ημέτερους και μη από την αγοραπωλησία της χώρας, το ΔΝΤ εμφανίζεται ήδη έτοιμο να αναλάβει τις τύχες της χώρας. Σύμφωνα με μια έκθεση των Simon Johnson και Peter Boone του Petersen Institute, που συνεργάζονται με το ΔΝΤ στην εκπόνηση σχεδίων «διάσωσης» για χώρες σαν την Ελλάδα, οι επιλογές για τη χώρα είναι τρεις:

Α) Ακόμη πιο δραστική μονόπλευρη λιτότητα η οποία θα πρέπει να ξεκινήσει με 10% στο ΑΕΠ περικοπή των δαπανών του κράτους. Οι περικοπές θα πρέπει θα εξαπλωθούν σ’ όλη την οικονομία με στόχο να μειωθεί το συνολικό εργατικό κόστος τουλάχιστον κατά 20% την πρώτη χρονιά, ώστε να ανακτηθεί η «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας και να μην χρειαστεί να βγει από το ευρώ. Αντίθετα ο Έρικ Νίλσε της Goldman Sachs εκτιμά ότι η «εσωτερική υποτίμηση», προκειμένου η χώρα να μην βγει από το ευρώ, θα πρέπει να είναι ακόμη πιο δραστική και να κινηθεί στο 20 με 25% της εσωτερικής ζήτησης. Όλα αυτά βέβαια σημαίνουν απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ανατροπή της κοινωνικής ασφάλισης, δραστική μείωση αποδοχών, κοκ.

Β) Επίσημη πτώχευση της χώρας με αναστολή πληρωμών τοκοχρεωλυσίων για τουλάχιστον δυο χρόνια. Με την επίσημη πτώχευση η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ και οι κυβερνήσεις των άλλων χωρών της ευρωζώνης, αντί να επωμιστούν το κόστος δανεισμού της Ελλάδας, θα αναλάβουν το κόστος στήριξης των τραπεζών τους που κατέχουν τον κύριο όγκο του ελληνικού χρέους. Η κυβέρνηση της Ελλάδας θα αναλάβει να προστατεύσει τις ελληνικές τράπεζες με απαγορεύσεις αναλήψεων, καθώς και με αποζημιώσεις προς τις ιδιώτες πιστωτές. «Με λίγα λόγια η Ελλάδα θα υποστεί μια τεράστια πιστωτική και οικονομική κατάρρευση, ενώ το ΑΕΠ θα πέσει απότομα.» Μόνο έτσι θα μπορέσει να κρατηθεί η χώρα εντός του ευρώ.

Γ) Εφαρμογή της κλασσικής συνταγής του ΔΝΤ, η οποία προβλέπει έξοδο – έστω προσωρινά – από το ευρώ, υιοθέτηση εσωτερικού πληθωριστικού νομίσματος και δραστική υποτίμησή του έως και 50%. Ταυτόχρονα η χώρα θα προχωρήσει υπό την εποπτεία του ΔΝΤ σε αναδιάρθρωση του χρέους με το να μετατρέψει το κύριο μέρος του από ευρώ σε υποτιμημένο εσωτερικό νόμισμα, που θα μπορεί το κράτος να αντλεί μέσα κυρίως από εσωτερικό δανεισμό, όπως γινόταν και πριν την έλευση του ευρώ. Αφού ακολουθηθεί μια μακρόχρονη πολιτική «εξυγίανσης» της ελληνικής οικονομίας υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ, η χώρα κατόπιν θα είναι ελεύθερη να επιστρέψει στην ευρωζώνη.

Σύμφωνα με πληροφορίες από την Ουάσιγκτον, τόσο η ηγεσία του ΔΝΤ, όσο και η Γερμανία, θεωρούν ως πιο ρεαλιστική με δεδομένη την κατάσταση της χώρας, την τελευταία επιλογή. Το ποια τελικά επιλογή, ή ποια παραλλαγή θα επικρατήσει θα εξαρτηθεί καθαρά από τα συμφέροντα των κερδοσκόπων, των τραπεζών και των ευρωκρατούντων.

linkwithin

Related Posts with Thumbnails