Τι θα γίνει με τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ;

Η ΚΠΕ του ΣΥΝ που πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο δεν πήρε κάποια απόφαση που να βοηθά στην κατανόηση της θέσης του κόμματος ενόψει της συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ που θα γίνει σε ένα μήνα, εκτός από την πρσοπάθεια να ορίσει ο ΣΥΡΙΖΑ "την αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση ως την βασική τακτική, προκειμένου να αποκρουστούν οι νεοφιλελεύθερες επιλογές...".
Οι υπόλοιπες συνιστώσες καθώς και ομάδες ανένταχτων έχουν εκφράσει τις απόψεις τους ή τουλάχιστον έχουν σκιαγραφήσει τις προθέσεις τους. Όμως, πώς μπορεί να γινει μια ουσιαστική συζήτηση όταν στο θέμα του οργανωτικού που έχει ανοίξει εδώ και μήνες η μεγαλύτερη συνιστώσα για τις τουλάχιστον επόμενες 15 ημέρες (επόμενη ΚΠΕ) δεν θα έχει θέσεις;
Οι εκλογές μπορεί να επιτάγχυναν τις συνθέσεις και τους ρυθμούς λειτουργίας και αποφάσεων του ΣΥΝ. Η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ίσως δεν θεωρείτε κάτι τόσο σημαντικό ώστε να μεταβληθούν οι ρυθμοί και να τοποθετηθεί έγκαιρα το κόμμα...
Το μπλογκ Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ προσθέτει την δική του άποψη για την πορεία προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ:

Τι θα γίνει με τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ; 26/10/2009

Μένει ένας μήνας πριν την πολιτική και οργανωτική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και είναι εκπληκτική η ασάφεια και η καθυστέρηση που υπάρχει, με ευθύνη της γραμματείας και των συνιστωσών. Περιμέναμε μετά το τραυματικό και κομματικοπατριωτικό καλοκαίρι, μετά την προεκλογική διάσταση και μετά και την εκλογική ανακούφιση, να έχουμε επιτελεία πολύ πιο ώριμα. Αντίθετα με παρελκυστικό τρόπο
διατηρείται μια κωλυσιεργία όσον αφορά τα κρίσιμα πολιτικά και οργανωτικά ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΚΠΕ του ΣΥΝ συνεδρίασε 20 μέρες μετά τις εκλογές και κατέληξε απλά στην εκτίμηση της εκλογικής δουλειάς. Η πρόταση – εισήγηση του Φλαμπουράρη για τον ΣΥΡΙΖΑ προσέκρουσε και στο Αριστερό Ρεύμα και στην Ανανεωτική Πτέρυγα. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΝ δεν μπορεί να αποφασίσει για τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου διεξάγεται μια πάλη για την κομματική εξουσία ανάμεσα σε τάσεις και μηχανισμούς. Ο επαναπροσδιορισμός του κομματικού χάρτη και των εσωκομματικών ισορροπιών είναι ραγδαίος. Μεταπηδήσεις, μετακινήσεις, μετεγγραφές και αποστασίες, συνθέτουν μια διαρκώς μεταβαλλόμενη ισορροπία.

Η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ -ως συνήθως δειλή, μοιραία, άβουλη και αναρμόδια- αναμένει την πρόταση του ΣΥΝ για να ξεκινήσει τη δημόσια διαβούλευση. Προφανώς δεν μπορεί να γίνει ουσιαστική συζήτηση όσο η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποφασίζει τι ΣΥΡΙΖΑ θέλει. Και είναι τουλάχιστον πρωτότυπο να αποτελεί ο ΣΥΝ το πιο αναποφάσιστο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορεί ή δεν θέλει να παρουσιάσει μια πρόταση. Κι αν ο ΣΥΝ δεν μπορέσει να αποφασίσει ούτε στην επόμενη ΚΠΕ;

Στην πραγματικότητα το πρόβλημα βρίσκεται σε αυτό που τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας στο κλείσιμό του:

«Πήρα πριν από λίγο από έναν πολύ καλό σύντροφο, μέλος του κόμματος είναι, που συμμετέχει σ’ αυτήν την πρωτοβουλία για την αντισυστημική αριστερά…. Έχουν καταθέσει ένα συγκροτημένο πλαίσιο για το πώς θα λειτουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, διαδικασίες, καταστατικά, κανονισμοί, τόσο τοις εκατό ο καθένας, και λέω, μισό λεπτό, για ποιον λόγο υπάρχει αυτή η ανάγκη; Για ποιο λόγο είναι τόσο ελκυστικό σε δικούς μας συντρόφους το ζήτημα του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα, γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα. Πρέπει να είναι ελκυστικό διότι πρέπει να υπάρχει – και θα το δούμε, θα αναρωτηθούμε – έλλειμμα στη δική μας κομματική λειτουργία, αφού μέλη μας θεωρούν τόσο ελκυστικό τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα, σε κόμμα».

Αυτοί δηλαδή που βάζουν με ένταση το ζήτημα της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκοντας ένα ενιαίο φορέα είναι τα μέλη του ΣΥΝ. Πολλές φορές απογοητευμένα από το κομματικό αδιέξοδο, σε ιδιώτευση ή αποστρατεία, που ζεστάθηκαν όσο λίγες φορές στη ζωή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2007, βλέπουν σήμερα σαν μοναδική διέξοδο τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η βάση είναι πρώτα ΣΥΡΙΖΑ και μετά ΣΥΝ. Δεν είναι πλειοψηφία, αλλά πολύ σεβαστή και δυναμική μειοψηφία. Αυτό το πρόβλημα (της αυτοαναίρεσης δηλαδή του ΣΥΝ) έχει να αντιμετωπίσει η ηγεσία και προς τούτο το κατενάτσιο που παίζεται εδώ και δύο εβδομάδες.

Ποιες απόψεις υπάρχουν μπροστά στην συνδιάσκεψη;

Όλοι πλέον αποδέχονται ότι η συνδιάσκεψη έχει και πολιτικό έργο να παράξει. Η μονομερής και πουθενά συμφωνημένη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ στην «αριστερή, προγραμματική αντιπολίτευση», πέρα από τις αντιδράσεις που συνάντησε στο εσωτερικό του ΣΥΝ, είναι ακατανόητη και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ερμηνεία μπορεί να ποικίλει ανάλογα με τις αριστερόστροφες ή δεξιόστροφες πολιτικές διαθέσεις του ερμηνευτή, ωστόσο τα επίσημα χείλη του ΣΥΡΙΖΑ (επικεφαλής και βουλευτές) δεν αφήνουν περιθώρια: η «προγραμματική σύγκλιση» ερμηνεύεται ως θεσμική κατά βάση αντιπολίτευση που θα επισημαίνει τα αρνητικά και τα θετικά. Θυμίζει ολίγη από «κριτική υποστήριξη» παρελθούσων εποχών.

Οι όποιες προτάσεις για το οργανωτικό που έχουν κατατεθεί από τον ΣΥΝ αλλά και από τάσεις και συνιστώσες αποτελούν βασικά επανάληψη των θλιβερών πεπραγμένων:

1. Δεν υπάρχει αποφασιστική τομή στο θέμα των μελών: Όλος ο ΣΥΝ (ακόμη και το Κοκκινοπράσινο) αποδέχεται ότι τα μέλη των συνιστωσών εγγράφονται αυτοδικαίως στον ΣΥΡΙΖΑ και το μόνο καινούριο θα είναι ένα μητρώο ανένταχτων. Παραμένει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ συνάθροιση αρχηγίσκων και πολέμαρχων που θα επικαλούνται τα 17.000 μέλη, τα 1.200 μέλη, τα 300 μέλη ή τα 37 μέλη. Τα μέλη θα είναι άφαντα, εγγεγραμμένα «αυτοδικαίως» και προφανώς εμφανιζόμενα μια φορά τη διετία κατά τα κρίσιμα εσωτερικά δημοψηφίσματα.

2. Δεν υπάρχει αποφασιστική τομή στο θέμα της εξουσίας τον ΣΥΡΙΖΑ. Καλές οι αμεσοδημοκρατικές ευχές, αλλά η «προγραμματική αντιπολίτευση» κάπου πρέπει άμεσα και γρήγορα να αποφασίζεται ή να μην αποφασίζεται. Είναι λίγο δύσκολο να συνεδριάσει κάποιες εκατοντάδες επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ για να καθοριστεί η καθημερινή πολιτική αντιπολίτευση. Το πολιτικό κέντρο ελλείψει σοβαρής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους ρεαλισμού και αποτελέσματος είναι από την ίδρυσή του το ρετιρέ της Κουμουνδούρου, ή ακόμη χειρότερα η Κοινοβουλευτική Ομάδα και οι τηλεστάρ βουλευτές. Η πρώτη Π.Σ. επιχείρησε να αγγίξει το κρίσιμο και ευαίσθητο θέμα του πραγματικού πολιτικού κέντρου του ΣΥΡΙΖΑ για να παραπεμφθεί μια ακόμη φορά στις καλένδες. Αν η γραμματεία δεν μετατραπεί από μια καφενειακή διαβούλευση χαμηλού πολιτικού επιπέδου, χωρίς πραγματικές εξουσίες και αρμοδιότητες, σε όργανο που εκτελεί και εκφράζει τον δημόσιο πολιτικό λόγο και κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, θα εξακολουθεί η αυθαιρεσία, η προσωπική στρατηγική, το ασύδοτο ηγετικό μονοπώλιο.

3. Δεν υπάρχει αποφασιστικός έλεγχος στο θέμα της δημόσιας εκπροσώπησης του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ τα λόγια είναι περιττά, το γραφείο τύπου θα είναι η 4η συνεχόμενη απόφαση των Π.Σ. του ΣΥΡΙΖΑ, που θα αποτελέσει με βεβαιότητα και απόφαση και της 5ης, που δεν θα εφαρμοστεί, για να παραπεμφθεί στην 6η κοκ. Μάλιστα για να ξεπεραστούν οι ενοχλητικοί και αυθάδεις που θέτουν το θέμα του πλουραλισμού, η γραμμή άμυνας (προέρχεται από δια βίου «εκπρόσωπο των ανένταχτων»), είναι να μπει τέρμα στην απαίτηση για πλουραλισμό, γιατί ενισχύει τις ασχήμιες των μικρότερων συνιστωσών, και να αντικατασταθεί από την «ενιαία πολιτική έκφραση». Άρα όχι πια γκρίνια για την Κ.Ο. ή την τηλεοπτική παρουσία, καθώς αρκεί απλά η «συμφωνία». Θα ήταν αγνή και τίμια αυτή η πρόθεση αν προερχόταν από άδολο πρωτοετή φοιτητή αριστερής παράταξης. Όμως προέρχεται από παλαίμαχο της αριστεράς.

4. Δεν υπάρχει ένα όριο στο γελοίο των τόσων και τόσων συνιστωσών. Μάθαμε ότι υπήρξε μια ακόμη διάσπαση (του Κόκκινου) και έτσι οι συνιστώσες γίνονται 13. Γρουσούζικο νούμερο, αλλά τίποτα δεν μας εμποδίζει να γίνουν οσονούπω 14 (όχι ότι ξέρω τίποτα, απλώς εφαρμόζω τους μέχρι σήμερα νόμους κίνησης). Ζωή να ‘χουμε. Όμως η φάμπρικα παραγωγής συνιστωσών που δεν έχουν πραγματικό αυτόνομο και αυτοπροσδιοριζόμενο πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό λόγο ύπαρξης, δεν μπορεί παρά να προβοκάρει διαρκώς τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως συνάντηση διαφορετικών ρευμάτων, αλλά και να προκαλεί τον χλευασμό των εκτός ΣΥΡΙΖΑ και κάποιων εντός ΣΥΝ.
Υπάρχουν ακόμη πάμπολλες συνιστώσες που δεν είναι άλλο από Πολιτικές Κινήσεις του ΣΥΝ των κάποιων δεκάδων μελών, και κάποιες ακόμη που είναι ταμπέλες προσωπικοτήτων της ιστορικής αριστεράς, πραγματικής δύναμης 10-15 μελών.
Το ίδιο ισχύει και για τους “εκπροσώπους των ανένταχτων” που τάχα παραιτήθηκαν (για να ξεπαραιτηθούν κατηγορώντας τους τακτικισμούς Αλαβάνου) και που και για αυτούς ισχύει το ερώτημα αν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης πέρα από το να στηρίζουν την ηγεσία του ΣΥΝ (οι εκπρόσωποι των ανένταχτων), ή να στηρίζουν τον Αλαβάνο (ο μη εκπρόσωπος των ανένταχτων ανένταχτος).

5. Στις περισσότερες προτάσεις υπάρχει η μέριμνα για το οικονομικό, μόνο που είναι ιδιαιτέρως δειλή. Αν η γάγγραινα για τη δική μας αριστερά είναι ένας δημοσιο-υπαλληλίστικος επαγγελματικός μηχανισμός που δεν ξεκουνιέται, τότε όλο το ταμείο πρέπει να μπει στην υπηρεσία και στην αρμοδιότητα του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ. Και ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ να κατανείμει τα απαραίτητα επαγγελματικά στελέχη, χρηματοδοτήσεις κλπ κλπ. Αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η αγελάδα που τρέφει τα κομματικά στελέχη και απλά θα ζητάμε και το 20 ή 25% για τις ανάγκες του κοινού εγχειρήματος.