Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, το Bloco και το die Linke

Σε λιγότερο από ένα μήνα θα πραγματοποιηθεί η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και η συζήτηση έχει ανοίξει στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως και στην ηγεσία. Η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να οργανώσει μια ουσιαστική εσωτερική συζήτηση αφού ο ΣΥΝ δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει τι θέλει.
Το μόνο που υπάρχει είναι η τοποθέτηση του Α. Φλαμπουράρη που ουσιαστικά προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει ο ίδιος ως έχει, με μια γαρνιτούρα δημοκρατικότητας. Μέλη, στην κατά Φλαμπουράρη πρόταση, ορίζονται όχι όσοι θέλουν και συμμετέχουν στοιχειωδώς στις διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αυτοδίκαια είναι όλα τα μέλη των συνιστωσών (ακόμα και πλήρως ανενεργά μέλη συνιστωσών θα γίνουν έτσι "αυτοδίκαια" μέλη του ΣΥΡΙΖΑ!) συν τους ανένταχτους που θα το δηλώσουν. Καταργεί τους ανένταχτους αφού τους μετατρέπει σε συνιστώσα και οι οποίοι θα αυτοψηφίζονται για να στείλουν εκπροσώπους στη Γραμματεία! Ενδιάμεσο όργανο πέρα από την Πανελλαδική Σύσκεψη και τη Γραμματεία δεν αναφέρει πουθενά. Για τα οικονομικά και κυρίως τη μοιρασιά της κρατικής επιχορήγησης που καταλήγει στο ταμείο του ΣΥΝ και από κει μοιράζεται σε υπαρκτές και ανύπαρκτες συνιστώσες (με άγνωστα κριτήρια) δεν λέγεται κουβέντα. ΄
Το μπλογκ της ΠΑΣΑ συνεχίζοντας την καταπληκτική δουλειά που κάνει το τελευταίο διάστημα μετέφρασε τα καταστατικά του γερμανικού Die Linke και του Πορτογαλικού Bloco de Esquerda που σίγουρα έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και για τη συζήτηση που έχει ανοίξει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Γ. Κυριακάκη που αναφέρεται στο παραπάνω ζήτημα:


Όλη η αλήθεια για το BLOCO και το DIE LINKE και γιατί την κρύβουν απο τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ (του Γ.Κυριακάκη)

Σήμερα 30/10 ανέβηκαν στο blog της Πασα, μεταφρασμένα στα ελληνικά τα καταστατικά των αριστερών κομμάτων Bloco de Esquerda της Πορτογαλίας και die Linke της Γερμανίας που στις πρόσφατες εθνικές εκλογές των χωρών τους σημείωσαν εντυπωσιακή άνοδο σε αντίθεση με τον Σύριζα που σημείωσε μικρή πτώση στις δικές μας εκλογές.

Απο καιρό επικρατεί η εντύπωση

στον κόσμο του Σύριζα οτι αυτά τα δύο κόμματα συνιστούν ιδιότυπες συμμαχίες κομμάτων, κάτι σαν τον Σύριζα δηλαδή. Η αλήθεια όπως αποκαλύπτεται απο τα καταστατικά είναι εντελώς διαφορετική! Και τα δύο κόμματα είναι ενιαία κόμματα, το Bloco απο την ίδρυσή του το 1999 και το πρώτο του συνέδριο το 2000 δηλαδή εδώ και 10 χρόνια (!), και το Die Linke απο το 2007 όπως ρητά αναφέρεται στο καταστατικό του.

Πολλοί θα πούν οτι οι συνθήκες στις χώρες αυτές και ειδικά στον χώρο της Αριστεράς είναι διαφορετικές. Η αλήθεια είναι, όντως, οτι οι συνθήκες για την Αριστερά στις χώρες αυτές είναι διαφορετικές, είναι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ απο ότι στην Ελλάδα και να γιατί:

Στην Πορτογαλία παραδοσιακά υπάρχει το πιό ισχυρό και πιο συντηρητικό κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης όπως και ένα απο τα πιό ισχυρά Σοσιαλιστικά κόμματα με μια σχετικά διασπασμένη δεξιά. Το Bloco δημιουργήθηκε το 1999 απο σύμπραξη δύο κομμάτων και μιας πολιτικής ομάδας, του τροτσκιστικού Partido Socialista Revolutionario PSR, του πρώην μαοϊκού Uniao Democratico Popular UDP, και της ομάδας Politica XXI που είχε αποσχιστεί απο το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτή η ομάδα ήταν η μικρότερη απο τις τρείς συνιστώσες και ιδεολογικά συγγενεύει με ιδέες που στην Ελλάδα εκφράζονται απο την Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ! Απο την αρχή το bloco συγκροτήθηκε σε ενιαίο κόμμα με χαλαρές δομές, αφενός μέν για να διεκδικήσει με αξιώσεις θέση στο πολιτικό παιχνίδι και αφετέρου για να μείνει ανοιχτό σε είσοδο νέων οργανώσεων στο σχήμα. Αντί για νέες οργανώσεις όμως στο σχήμα συνέρευσαν πολλοί ανένταχτοι αριστεροί που έβρισκαν στο bloco την κάλυψη ενός κενού στα αριστερά του σοσιαλιστικού κόμματος. Η δομή κόμματος με αποκεντρωμένες διαδικασίες επέτρεψε αυτήν την όσμωση.

Εκλογικά το bloco στην πρώτη του εμφάνιση το 1999 πήρε 2%, ήταν δηλαδή κάτι μεταξύ γκρουμπούσκουλου και κόμματος…Η επιμονή όμως στην γραμμή ”ενιαίο κόμμα με αποκεντρωμένες δομές” με συνεχείς αλλαγές του καταστατικού οδήγησε σε αύξηση της δυναμικής του και το 2002 πήρε 3%. Η συνεχής όμως εισροή ανένταχτων (αφού οι συνιστώσες λειτουργούσαν σαν bloco παρά σαν συνιστώσες, η οργανωτική τους δύναμη αυξήθηκε ελάχιστα ή καθόλου) στο κόμμα, εκτίναξε το ποσοστό του στο 6,5% το 2005, ενώ στις ευρωεκλογές του 2009 με 10,73% ξεπέρασε για πρώτη φορά το Κομμουνιστικό Κόμμα και εξέλεξε 3 ευρωβουλευτές, ενώ στις εθνικές εκλογές με 9,67% διπλασίασε τους βουλευτές του απο 8 σε 16. Σήμερα το Bloco έχει δέκα χιλιάδες μέλη (ο Συνασπισμός μόνος του έχει δεκαεπτά χιλιάδες!) ενώ αρχικά είχε δεν είχε τρείς χιλιάδες. Πάνω απο 60% των μελών είναι ανένταχτοι, αν και στις εκλογές για τα όργανα εκλέγονται συνήθως μέλη συνιστωσών, χωρίς ποσόστωση και χωρίς ειδικές ρυθμίσεις, μόνο και μόνο επειδή ο κόσμος τους αναγνωρίζει την πολιτική εμπειρία και πάνω απο όλα την πολιτική οξυδέρκεια να φτιάξουν και να μεγαλώσουν το bloco σε βάρος του στενού συμφέροντος της συνιστώσας τους.

(ΠΗΓΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ BLOCO: Καταστατικό, Wikipedia, επίσημα sites, σ. NUNO TELES μέλος του bloco, ανένταχτος σε συνιστώσα, φοιτητής πολιτικής οικονομίας στο Λονδίνο)

Στην Γερμανία τώρα που το die Linke πήρε στις εκλογές γύρω στο 11,5 % και αύξησε τις δυνάμεις του κατά περίπου 3,5% το μόνο που μεσολάβησε στην ζωή του κόμματος απο τις προηγούμενες εκλογές ήταν το αμελητέο για το τμήμα διεθνών σχέσεων του ΣΥΝ που το έθαψε, γεγονός της μετατροπής του die Linke σε ενιαίο Κόμμα στο τέλος του 2007. Στις προηγούμενες εκλογές έιχε λάβει μέρος ως εκλογική συμμαχία και είχε πάρει περίπου 8% με τους δυτικούς ψήφους να είναι το μικρότερο ποσοστό και τους ανατολικούς το μεγαλύτερο με τις πάγιες δυνάμεις του PDS στην Ανατολική Γερμανία. Η ομάδα Λαφονταίν είχε επιβιώσει τότε πολιτικά αλλά η κοινοβουλευτική δύναμη του κόμματος τότε είχε στηριχτεί στις ψήφους λίστας και όχι στις ψήφους των περιφερειών όπου είχαν βγεί μόλις 3 βουλευτές (βλ. http://en.wikipedia.org/wiki/German_federal_election,_2009#Results) δηλαδή η σχέση της συμμαχίας με τους ψηφοφόρους δεν είχε ισχυρούς δεσμούς στην βάση των περιφερειών αλλά η ψήφος διασκορπιζόταν σε πολλές περιφέρειες χωρίς να εκλέγονται βουλευτές.

Η απάντηση ήταν κι εδώ η ίδια: Δημιουργία ενιαίου κόμματος! Η δυσκολία για κάτι τέτοιο ήταν τεράστια στη Γερμανία! Για πολλούς δυτικούς το PDS (πρώην ανατολικογερμανικό κομμουνιστικό κόμμα με όμως σαφή και διακριτά ανανεωμένα χαρακτηριστικά) αντιπροσωπεύει ακόμα την Στάζι και για πολλούς ψηφοφόρους του PDS κάθε συνεργασία με δυτικούς σημαίνει προδοσία! Όποιος διαβάσει το καταστατικό θα δεί πόσο σοφά και τολμηρά οι σύντροφοι του PDS και τις ομάδας Λαφονταίν επιχειρούν να ξεπεράσουν αυτόν τον διχασμό στις μεταβατικές διατάξεις! Το καταστατικό τους είναι υπόδειγμα πολιτικής σοφίας και τόλμης, μια πραγματική τομή για την ευρωπαϊκή αριστερά και αντικείμενο μελέτης για τον Πολιτικό επιστήμονα του μέλλοντος!

Το αποτέλεσμα της ενοποίησης και του ενιαίου κόμματος απέδωσε καρπούς σε 2 χρόνια! Απο 3 έδρες στις περιφέρειες το κόμμα ανέβηκε στις 16 ενώ συνολικά κέρδισε 22 έδρες περισσότερες απο το 2005. Το ισοζύγιο δυτικών ανατολικών ψήφων άρχισε να ισοσκελίζεται και η ψήφος στις λίστες των κρατιδίων (όπου συνήθως διοχετεύεται η δυτική ψήφος) ανέβηκε κατα 3,8 % έναντι της ανόδου κατα 3,1% της ψήφου στις περιφέρειες! Κι όλα αυτά απο ένα ενιαίο αριστερό κόμμα! το πιο δύσκολο πολιτικό εγχείρημα στην Γερμανία μετά την ενοποίηση.

(ΠΗΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟ DIE LINKE: Καταστατικό, Wikipedia, επίσημα sites, προσωπική εμπειρία)

Ο σύντροφος Τσίπρας την περασμένη Κυριακή είπε ότι εμείς στην Πάσα έχουμε πολύ προωθημένες θέσεις για τον Σύριζα, τον θέλουμε ενιαίο κόμμα, κι οτι αναζητούμε το Ολλανδικό μοντέλο ή κατι τέτοιο…Συγνώμμη ρε σύντροφε, ολόκληρο (επαγγελματικό;) τμήμα διεθνών σχέσεων έχετε εκεί στον Συνασπισμό; δεν μπορούν να κάνουν μια μετάφραση; δεν μπορούν να μπούν στο wikipedia; Μήπως δεν είναι το Ολλανδικό μοντέλο αυτό που ζητάμε αλλά το Πορτογαλικό; και μήπως δεν ζητάμε λαγούς με πετραχείλια αλλά πολιτική τόλμη και διορατικότητα ανάλογη με αυτήν των Γερμανών συντρόφων; ή μήπως ο διχασμός του γερμανικού λαού είναι δυσκολότερο ζήτημα να διευθετηθεί απο την κόντρα του Μαργαρίτη με τον Ρινάλτι; Ρε σύντροφοι του ΣΥΝ μήπως πρέπει να αρχίσετε να σκέφτεστε διαφορετικά; Και γιατί κρύβετε τόσον καιρό το γεγονός οτι το bloco και το die Linke είναι ενιαία κόμματα; Για να μην συνδεθούν οι εκλογικές επιτυχίες τους με αυτό το στοιχείο; Πανηγυρίζετε για τις εκλογικές τους επιτυχίες και κρύβετε την οργανωτική συγκρότηση που συνέβαλε σε αυτές; “γιατί το οργανωτικό είναι δευτερεύον σε σχέση με το πολιτικό”; Αυτό να το πείτε στους Γερμανούς και τους Πορτογάλους….

Τώρα συντρόφισσες και σύντροφοι του ΣΥΝ και ευρύτερα του Σύριζα, ελπίζω να καταλάβατε γιατί σας κρύβουν όλο αυτόν τον καιρό την αλήθεια για το Die Linke και το Bloco…

Γιάννης Κυριακάκης

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Να καταργηθούν τα διόδια και στον Κορίνθου- Καλαμάτας

Λίγόυς μήνες μετά τις διαμαρτυρίες των "επιτροπών Ακρίβεια-stop" σε διάφορους σταθμούς διοδίων, κινήσεις κατοίκων κυρίως στη βορειο-ανατολική Αττική απειλούν τις συμβάσεις που προσυπέγραψαν και τα δυο μεγάλα κόμματα, προς μεγάλη λύπη των εθνικών εργολάβων.
Στο μπλογκ του ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας αναρτήθηκε η παρακάτω επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω του Π. Λαφαζάνη που αφορά τα διόδια Κορίνθου-Τρίπολης-Καλαμάτας.
Μήπως θα έπρεπε να παρθούν πρωτοβουλίες από τους κατοίκους τουλάχιστον των τριών αυτών νομών, ώστε να πιέσουμε στην κατάργηση των διοδίων; Ή θα συνεχίσουμε να στρίβουμε πριν τα διόδια για να βγούμε στην παλαιά εθνική οδό...

Διαβάστε και το άρθρο "Δίνε, δίνε, να δω τι θα μείνει" από το έντυπο Διέξοδος που είχε κυκλοφορήσει πριν λίγο καιρό.

Ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Π.Λαφαζάνη
προς τους Υπουργούς Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων - Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής - Οικονομικών για την κατάσταση του δρόμου που συνδέει την Κόρινθο με την Καλαμάτα μέσω Τρίπολης και χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους κατοίκους της Αργολίδας.

Οι πολίτες που κινούνται στη διαδρομή Κορίνθου - Τρίπολης - Καλαμάτας έχουν να αντιμετωπίσουν ένα επικίνδυνο και απαρχαιωμένο οδικό δίκτυο, ειδικά στη διαδρομή Τρίπολη-Καλαμάτα. Επιπλέον, όμως, στο κομμάτι Κορίνθου-Τρίπολης, λόγω των έργων δημιουργίας βοηθητικής λωρίδας επιβράδυνσης περιορίζεται ξαφνικά η διέλευση από 2 σε 1 λωρίδα κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα οι οδηγοί, παρά το γεγονός ότι κινούνται σε αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας, να πέφτουν ξαφνικά σε συνθήκες εγκλωβισμού της κυκλοφορίας.

Συνέπεια αυτού είναι ότι η κίνηση γίνεται δύσκολη και επικίνδυνη, ιδιαίτερα σε κακές καιρικές συνθήκες. Ήδη στις λίστες της Τροχαίας καταγράφονται περιστατικά με συγκρούσεις και τραυματισμούς, ενώ οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι εγκυμονούνται σοβαρά πολύνεκρα τροχαία.

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, οι οδηγοί καλούνται να πληρώνουν τα αυξημένα διόδια τη στιγμή, μάλιστα, που ήδη εδώ και μήνες υφίστανται δύσκολες και επικίνδυνες κυκλοφοριακές συνθήκες καθώς και μεγάλες βραδυπορίες.

Κατόπιν τούτων, ερωτώνται οι Υπουργοί:

1. Προτίθενται να προχωρήσουν άμεσα στην κατάργηση των διοδίων στους σταθμούς Νεστάνης και Σπαθοβουνίου, στον συγκεκριμένο αυτοκινητόδρομο, πολύ περισσότερο που οι συνθήκες σε αυτόν τον οδικό άξονα είναι επιεικώς απαράδεκτες;

2. Σε ποιες ενέργειες θα προβούν για την επιτάχυνση των σχετικών έργων προκειμένου να καταστεί πιο ασφαλής και χωρίς μεγάλες βραδυπορίες η διέλευση των αυτοκινήτων στον οδικό άξονα Κορίνθου -Τρίπολης -Καλαμάτας;

3. Υπάρχει χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης των εργασιών της βοηθητικής λωρίδας επιβράδυνσης στο τμήμα Κορίνθου-Τρίπολης, και αν ναι, ποιο είναι αυτό;


ΣΥΡΙΖΑ: Όλοι θέλουν Γραφείο Τύπου, αλλά πού είναι το τιμημένο;

Σε χθεσινά δελτία ειδήσεων εμφανίστηκε ο Π. Σκουρλέτης, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ, έχοντας πίσω του ένα μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει δηλώσεις για την αξιολόγηση του διεθνούς οίκου, Moody's Sovereign Risk και την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας.
Στο site του ΣΥΝ οι παραπάνω δηλώσεις αναφέρεται ότι γίνονται "Εκ μέρους του Γραφείου Τύπου του ΣΥΝ".
Δηλαδή για να γίνει πιο κατανοητό. Εκπρόσωπος γραφείου τύπου μιας συνιστώσας κάνει δήλωση για ένα θέμα μπροστά από το λογότυπο του ΣΥΡΙΖΑ και όχι της συνιστώσας! Δηλαδή εκπρόσωπος του "μέρους" εμφανίζεται σαν εκφραστής του "όλου"...
Είμαστε βέβαιοι ότι στην Συνδιάσκεψη του Νοέμβρη θα αποφασιστεί για 4η (!) φορά η λειτουργία Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο έχουμε ξαναπεί είναι το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα που στερείται Γ.Τ.
Στις πόσες αποφάσεις ο ΣΥΝ θα υποχωρήσει μπροστά στην παραπάνω αυτονόητη ανάγκη;
Γιατί καλές οι διαπιστώσεις της Κεντρικής Πολιτικής επιτροπής, όπου αναφέρεται ότι "Δικαιολογημένες ήταν πολλές φορές οι ενστάσεις συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ για τη δυνατότητα μεγαλύτερης πλουραλιστικής εκπροσώπησης στα πανελλαδικής εμβέλειας ΜΜΕ.", αλλά η πρακτική άλλες προθέσεις δείχνει...

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

ΕΦΕΕ: Η ανασυγκρότηση που δεν πέτυχε και η συζήτηση που δεν έγινε

Με ευθύνη της ΠΑΣΠ (φοιτητική νεολαία του ΠΑΣΟΚ το οποίο τόσο κοπτόταν για την ΕΦΕΕ...) η ΕΦΕΕ δεν ανασυγκροτήθηκε... και δεν πραγματοποιήθηκε για ακόμη μια χρονιά το Πανσπουδαστικό συνέδριο. Οι οπτικές για την χρησιμότητα της ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ είναι πολλές (ακόμα και εντός της αριστεράς).
Το βασικό πρόβλημα παραμένει η αποπολιτικοποίηση στους φοιτητικούς χώρους (παρά τα συχνά ξεσπάσματα της φοιτητικής νεολαίας που μας αιφνιδιάζουν θετικά...) στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν παίξει οι φοιτητικές παρατάξεις του δικομματισμού (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ). Πάρτυ, εκδρομές, συναλλαγές με καθηγητές, υπονόμευση συνελεύσεων.

Και η αριστερά έχει τις δικές της ευθύνες αφού λιγότερο ασχολείται με την ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος και περισσότερο για την άντληση από τις σχολές κομματικών μελών, την αναπαραγωγή αντιπαραθέσεων μακριά από τα πραγματικά προβλήματα και τον εκφυλισμό διαδικασιών (συνελεύσεις, φοιτητικές εκλογές).
Η συζήτηση αυτή είναι μεγάλη. Θα παραμείνουμε στο ζήτημα της ΕΦΕΕ παρουσιάζοντας ένα άρθρο του Χρ. Κατσούλα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αριστερά!:

ΕΦΕΕ: Η ανασυγκρότηση που δεν πέτυχε και η συζήτηση που δεν έγινε, του Χρίστου Κατσούλα


Η δύο φορές διαλυμένη ΕΦΕΕ (μία από τη χούντα και άλλη μία από αυτούς που σήμερα επιχείρησαν την ανασυγκρότηση), τελικά δεν ανασυγκροτήθηκε. Η ομοψυχία δεξιών και κεντροαριστερών συγκροτημάτων στην απόπειρα ανασύστασης (με την ταυτόχρονη στήριξη της αριστεράς) δεν στέφθηκε από επιτυχία. Ακόμη χειρότερα, μπέρδεψε την κυβερνητική απόπειρα συγκρότησης ενός μηχανισμού προστασίας από τις επόμενες κοινωνικές εκρήξεις, με τη θέση της αριστεράς για δομές και όργανα που να υπηρετούν το μαζικό κίνημα. Χρωστιέται επομένως μια ερμηνεία του παλιότερου ρόλου της ΕΦΕΕ, των λόγων που οδήγησαν στη διάλυσή της, και των λόγων που οδήγησαν στη σημερινή απόπειρα ανασύστασης.


Για την ιστορία, το ρόλο, τη διάλυση της ΕΦΕΕ

Η ίδρυση της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας και η δράση της στη δεκαετία του ’60 δεν ήταν άσχετη με την άνοδο του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος, και ήρθε ως αποτέλεσμα αντιπαραθέσεων ιδιαίτερα με το κράτος της Δεξιάς. Πολιτικά όμως παραχωρήθηκε τότε από την αριστερά πολύ έδαφος στην Ένωση Κέντρου και σε εκπροσώπους του κέντρου στους φοιτητικούς χώρους (π.χ. περίπτωση Ν. Κωνσταντόπουλου), και έγιναν πολλοί συμβιβασμοί για να περιχαρακωθεί η αγωνιστική ανάταση του φοιτητικού κινήματος (Ιουλιανά, δολοφονία Σωτήρη Πέτρουλα κ.λπ.).

Η φασιστική δικτατορία διέλυσε την ΕΦΕΕ και κάθε έννοια φοιτητικού συνδικαλισμού. Με την άνοδο του κινήματος, τη διεκδίκηση συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών, την εξέγερση του Πολυτεχνείου, την πτώση της χούντας λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και τη μεταπολίτευση που ακολούθησε με τον ερχομό του Καραμανλή, τέθηκαν επί τάπητος δύο ζητήματα: από τη μια η οργάνωση και συγκρότηση του κινήματος (σύλλογοι και κυρίως ΕΦΕΕ), και από την άλλη η χειραγώγηση και ενσωμάτωση του ριζοσπαστισμού. Έτσι οι αντικειμενικές ανάγκες για τη συγκρότηση του φοιτητικού συνδικαλισμού εκτράπηκαν στο δρόμο της χειραγώγησης του κινήματος και στην εφαρμογή του πολιτικού και κοινωνικού συμβολαίου υπό την ηγεμονία του Καραμανλή.

Στην περίοδο συγκρότησης της ΕΦΕΕ (1975-76) διεξήχθη μια μεγάλη αντιπαράθεση σχετικά με το χαρακτήρα της. Οι ρεφορμιστικές δυνάμεις (που ήταν η εμπροσθοφυλακή του εκσυγχρονισμού, αφού η δεξιά δεν είχε τότε τίποτα στους φοιτητικούς χώρους, και η Νεολαία ΠΑΣΟΚ ήταν σε φάση συγκρότησης και συχνά με πιο ριζοσπαστικές θέσεις από την επίσημη αριστερά) ήθελαν την ΕΦΕΕ ως τριτοβάθμιο όργανο (πρωτοβάθμιοι σύλλογοι ανά σχολή, δευτεροβάθμιες ομοσπονδίες τοπικές ή συγκροτημάτων σχολών, και τριτοβάθμια ΕΦΕΕ που θα εκλεγόταν από αντιπροσώπους των ομοσπονδιών). Το αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα, έχοντας πείρα από καπέλα (π.χ. στη δικτατορία χρησιμοποιήθηκε ο τίτλος "Αντιδικτατορική ΕΦΕΕ" από την ΚΝΕ) αντιτάχθηκε στη συγκρότηση της ΕΦΕΕ ως τριτοβάθμιου οργάνου, και υποστήριξε τη θέση για μια ΕΦΕΕ που θα είναι δευτεροβάθμιο όργανο, στο οποίο θα αντιπροσωπεύονται οι πρωτοβάθμιοι σύλλογοι αναλογικά και με απλή αναλογική. Τελικά η ΕΦΕΕ συγκροτήθηκε έτσι, σαν δευτεροβάθμιο όργανο.

Αυτή και μόνη η πλευρά, η οργανωτική (που κρύβει μια αντίληψη) δεν ήταν αρκετή για να εμποδίσει την πολιτική κυριαρχία του τότε μπλοκ ΚΝΕ – Ρήγα Φεραίου – ν.ΠΑΣΟΚ, το οποίο έδωσε στην ΕΦΕΕ ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα: υπέρτατου καθοδηγητικού οργάνου του κινήματος. Με τη γραμμή και τις "εισηγήσεις" που έκανε η ΕΦΕΕ προς τους συλλόγους, το μπλοκ αυτό επιχείρησε να υποκαταστήσει κάθε συζήτηση μέσα στους συλλόγους. Η διαδικασία ήταν ως εξής: εισηγείται η ΕΦΕΕ και ψηφίζουν ποιοι είναι υπέρ της πρότασης της και ποιοι είναι κατά – δεν επιτρεπόταν δηλαδή η κατάθεση ξεχωριστών πλαισίων από κάθε δύναμη. Προώθησαν έτσι οι δυνάμεις του μπλοκ μια συνδιαχειριστική-εκσυγχρονιστική πολιτική, που αναγκαστικά ήρθε σε σύγκρουση με τις αγωνιστικές στιγμές του κινήματος το οποίο οικοδομήθηκε ενάντια στον εκσυγχρονισμό, τα πειθαρχικά, την εντατικοποίηση, το Νόμο-Πλαίσιο (νόμος 815).

Κάθε φορά που οι φοιτητές κινούνταν αγωνιστικά είχαν απέναντι τους χειρισμούς της ΕΦΕΕ, καθώς χρησιμοποιούνταν η ταμπέλα της και το όποιο κύρος της για να υπονομευτούν οι αγωνιστικές αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων. Επίσης όταν κερδίζονταν μια συνέλευση σε αγωνιστική κατεύθυνση, ήταν αναγκαίο να ξεπεραστεί και το Δ.Σ., που συνήθως ελεγχόταν από το ρεφορμιστικό μπλοκ. Έτσι γεννήθηκαν οι πρώτες συντονιστικές επιτροπές (καταλήψεις Πάτρας 1978, κίνημα καταλήψεων 1979 έως την κατάργηση του ν. 815).

Έτσι, η ΕΦΕΕ τελικά εγγράφηκε στη συνείδηση του φοιτητικού κινήματος σαν ένα όργανο ενσωμάτωσης και συνδιαλλαγής, και όχι σαν εκφραστής των αναγκών του κινήματος, καθώς συμμορφώθηκε σε όλες τις απαγορεύσεις και τις οδηγίες της τότε κυβέρνησης της ΝΔ (μέχρι το 1981).

Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και μέχρι το 1985 η ΕΦΕΕ μετατράπηκε σε προπύργιο της συνδιαλλαγής των δυνάμεων που στηρίζουν την "αλλαγή" (η δεξιά δεν είχε ακόμα ανασυγκροτηθεί). Μέχρι τότε τα πανσπουδαστικά συνέδρια ήταν σημαντικές στιγμές για το φοιτητικό κίνημα. Σε αυτά γινόταν πολιτική συζήτηση και αντιπαράθεση, και χρησιμοποιούνταν σαν αφετηρία για διαδηλώσεις και σημαντικές κινήσεις. Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά "έπρεπε" σιγά-σιγά να εκλείψουν.

Έτσι φτάσαμε από τη μια στην κυριαρχία της ΔΑΠ μέσα στους χώρους των ΑΕΙ και από την άλλη στην πλήρη ανυποληψία της ΕΦΕΕ. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός ατόνησε και εκφυλίστηκε. Οι παρατάξεις ανέλαβαν εργολαβίες, συναλλασσόμενες άμεσα με κλίκες και ομάδες καθηγητών, μοίραζαν σημειώσεις, ανταγωνίζονταν για τα καλύτερα πάρτι και τις εκδρομές – και επικράτησε η αθλιότητα των χουλιγκάνικων καταμετρήσεων το βράδυ των εκλογών.

Η ΕΦΕΕ έπαψε να υφίσταται. Ούτε χούντα τη διέλυσε, ούτε κάποιο πραξικόπημα υπουργείου ή δικαστηρίου. Αυτοδιαλύθηκε από τις παρατάξεις, και δεν κουνήθηκε μύγα ενάντια στον εκφυλισμό αυτό. Γεγονός που δείχνει μια πιο προχωρημένη σαπίλα όλου του οικοδομήματος και της απολιτικοποίησης που κυριάρχησε – με βασικές ευθύνες σε εκείνες τις δυνάμεις που στις αρχές του ’90 είχαν δύναμη στην αριστερά και πρωτοστάτησαν σε αυτό τον εκφυλισμό.

Άρα χρωστάνε όλοι μια εξήγηση γιατί διαλύθηκε η ΕΦΕΕ, γιατί δεν έγιναν τα πανσπουδαστικά συνέδρια. Η σημερινή απόπειρα αναστήλωσης κρύβει την απάντηση σε αυτά τα ζητήματα.

Γιατί επιχειρήθηκε αυτή η ανασυγκρότηση;

Η συζήτηση άρχισε όταν, στο φούντωμα των αγώνων για το άρθρο 16 (που χωρίς την ΕΦΕΕ είχε επιτυχία, και πέτυχε ένα βαθμό συντονισμού), η Αλέκα Παπαρήγα έκανε λόγο για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, τα συνδικαλιστικά όργανα, την ΕΦΕΕ. Έβαλε έτσι ιδέες για το τι πρέπει να γίνει, έτσι και φουντώσει ένα κίνημα που δεν ελέγχεται. Επομένως η κεντρική ιδέα ήταν και είναι ο έλεγχος, η χειραγώγηση (και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης) ενός ευαίσθητου χώρου, και η αναστήλωση μιας δομής και εκπροσώπησης που να μπορέσει να παίξει ρόλο χωροφύλακα και συνομιλητή σε δύσκολες συνθήκες. Στην πορεία μετά το Δεκέμβρη έκανε λόγο για ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό την πίεση που ασκήθηκε για το άσυλο και τους κουκουλοφόρους. Ήταν την ίδια περίοδο που ανακαταλήφθηκε η ΠΟΣΔΕΠ από το ΠΑΣΟΚ και την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ…

Ποια είναι τα ζητήματα σήμερα για την ΕΦΕΕ;

Ποια γραμμή, ποια κατεύθυνση θα υπηρετήσει η ΕΦΕΕ; Οι δυνάμεις εξουσίας προφανώς θέλουν τη συγκρότηση αυτού του οργάνου και τον έλεγχο των συσχετισμών, και όχι την αναγέννηση του φοιτητικού συνδικαλισμού. Αυτή η κίνηση συγκρότησης έγινε στο κενό, σε απουσία μαζικού κινήματος και διαδικασιών βάσης, χωρίς κανένα βήμα σε επίπεδο συλλόγων, συνελεύσεων, αλλαγής και αναγέννησης του φοιτητικού συνδικαλισμού.

Έγινε επίσης σε ένα κλίμα γενικής αδιαφορίας. Ποιος φοιτητής ξέρει κάτι ελάχιστο για όλα αυτά; Ποιος γνωρίζει τι είναι η ΕΦΕΕ, πώς γεννήθηκε, πώς διαλύθηκε τουλάχιστον δύο φορές και γιατί; Πόσοι ξέρουν ποια γραμμή υπηρέτησε στις καλύτερες στιγμές της, ποια ήταν η σχέση της με τους συλλόγους και τις κυβερνήσεις και τα κόμματα, γιατί τη θέλουν σήμερα ξανά;

Από την άλλη, οι καταγγελίες ενάντια σε κάθε δομή και κάθε όργανο κρύβουν ευθύνες και κουκουλώνουν το πρόβλημα. Επομένως, δεν παίρνουμε θέση κατά της ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ – αλλά πάντα, όπως σε παλιότερες εποχές έτσι και τώρα, το κύριο είναι οι γενικές συνελεύσεις και οι διαδικασίες του φοιτητικού συνδικαλισμού (οι οποίες έχουν σήμερα εκφυλιστεί με ευθύνη των δυνάμεων που τώρα πήγαν να "ανασυγκροτήσουν" την ΕΦΕΕ).

Αυτό σημαίνει πως, υπό κανονικές συνθήκες, θα υποστηρίζαμε να έχουν την εξουσία οι συνελεύσεις των φοιτητών. Και πως το δευτεροβάθμιο όργανο θα πρέπει να σέβεται τη θέληση των φοιτητών, και όχι να προσπαθεί να ποδηγετήσει και να υποκαταστήσει τις διαδικασίες του κινήματος, και ειδικά τις συνελεύσεις.

Όλη η δύναμη να είναι στις συνελεύσεις. Βλέπουμε τις συνελεύσεις ως βασικό όργανο και μοχλό ανασυγκρότησης του κινήματος. Η ΕΦΕΕ μπορεί να ανασυγκροτηθεί υπό την ηγεμονία (έστω πολιτική και όχι οργανωτική) του κινήματος. Με την πρωτοβουλία της αριστεράς και όχι του δικομματισμού – και φυσικά να μην κινηθεί στις παλιές, δοκιμασμένες και χρεοκοπημένες ράγες της συναίνεσης και της συνδιαλλαγής.

Χρίστος Κατσούλας

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Θλίψη, οργή και ζήτω οι αμερικανοί...

Ένιωσε θλίψη και οργή ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών κ. Δρούτσας από την προχθεσινή βομβιστική επίθεση στη Βαγδάτη όπου έχασαν την ζωή πάνω από 130 άνθρωποι.
Και είναι λογικό. Κάθε άνθρωπος νιώθει θλίψη και οργή για την απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών. Όμως ο κ. Δρούτσας έχει μάλλον επιλεκτική ευαισθησία καθώς δεν βλέπουμε να εκδίδει ανακοινώσεις για παράδειγμα για τους νεκρούς στο Αφγανιστάν από τις Αμερικάνικες και Νατοϊκές στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής.
Όπως επίσης ακόμα και για το Ιρακ θα μπορούσε να αναφέρει πως το αδιέξοδο που έχει προκύψει στην χώρα και ο εμφύλιος που έχει ξεσπάσει έχει να κάνει με την επέμβαση των αμερικανονατοϊκών δυναμεων, την προκλητική παραμονή τους που αποτελεί μόνιμη πηγή αποστεθεροποίησης και την κυβέρνηση μαριονέτα τους, που ο κ. Δρούτσας "στηρίζει" στην προσπάθεια ανοικοδόμησης... Αλλά τι ζητάμε κι εμείς σε ένα υπουργείο που μιλούνται τα αγγλικά (σε αμερικάνικη προφορά), όπως έλεγε και ο Πάγκαλος...! Άντε καλή 28η Οκτωβρίου!
Στην φώτο από τη συνάντηση του Δρούτσα με τον αμερικάνο πρέσβη πριν 15 μέρες.
Παρακάτω η ανακοίνωση του Κ. Δρούτσα:

«Με θλίψη και οργή πληροφορήθηκα τη νέα τραγωδία που έπληξε τον ιρακινό λαό, ο οποίος δίνει καθημερινά, σε αντίξοες συνθήκες, σκληρό αγώνα για την πρόοδο και την ευημερία του.
Οι χθεσινές τρομοκρατικές επιθέσεις συνιστούν έγκλημα για το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει δικαιολογία. Καταδικάζουμε απερίφραστα τα γεγονότα αυτά, τα οποία αποτελούν ωμές, αποτρόπαιες πράξεις βίας.
Η Ελλάδα στηρίζει την Κυβέρνηση του Ιράκ στις προσπάθειες που κάνει για την ανοικοδόμηση της χώρας και την δημιουργία συνθηκών σταθερότητας και ανάπτυξης.
Εκφράζω τα βαθύτατα συλλυπητήρια και τη συμπαράστασή μου στις οικογένειες των θυμάτων».

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Τι θα γίνει με τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ;

Η ΚΠΕ του ΣΥΝ που πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο δεν πήρε κάποια απόφαση που να βοηθά στην κατανόηση της θέσης του κόμματος ενόψει της συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ που θα γίνει σε ένα μήνα, εκτός από την πρσοπάθεια να ορίσει ο ΣΥΡΙΖΑ "την αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση ως την βασική τακτική, προκειμένου να αποκρουστούν οι νεοφιλελεύθερες επιλογές...".
Οι υπόλοιπες συνιστώσες καθώς και ομάδες ανένταχτων έχουν εκφράσει τις απόψεις τους ή τουλάχιστον έχουν σκιαγραφήσει τις προθέσεις τους. Όμως, πώς μπορεί να γινει μια ουσιαστική συζήτηση όταν στο θέμα του οργανωτικού που έχει ανοίξει εδώ και μήνες η μεγαλύτερη συνιστώσα για τις τουλάχιστον επόμενες 15 ημέρες (επόμενη ΚΠΕ) δεν θα έχει θέσεις;
Οι εκλογές μπορεί να επιτάγχυναν τις συνθέσεις και τους ρυθμούς λειτουργίας και αποφάσεων του ΣΥΝ. Η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ίσως δεν θεωρείτε κάτι τόσο σημαντικό ώστε να μεταβληθούν οι ρυθμοί και να τοποθετηθεί έγκαιρα το κόμμα...
Το μπλογκ Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ προσθέτει την δική του άποψη για την πορεία προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ:


Τι θα γίνει με τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ; 26/10/2009

Μένει ένας μήνας πριν την πολιτική και οργανωτική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και είναι εκπληκτική η ασάφεια και η καθυστέρηση που υπάρχει, με ευθύνη της γραμματείας και των συνιστωσών. Περιμέναμε μετά το τραυματικό και κομματικοπατριωτικό καλοκαίρι, μετά την προεκλογική διάσταση και μετά και την εκλογική ανακούφιση, να έχουμε επιτελεία πολύ πιο ώριμα. Αντίθετα με παρελκυστικό τρόπο
διατηρείται μια κωλυσιεργία όσον αφορά τα κρίσιμα πολιτικά και οργανωτικά ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΚΠΕ του ΣΥΝ συνεδρίασε 20 μέρες μετά τις εκλογές και κατέληξε απλά στην εκτίμηση της εκλογικής δουλειάς. Η πρόταση – εισήγηση του Φλαμπουράρη για τον ΣΥΡΙΖΑ προσέκρουσε και στο Αριστερό Ρεύμα και στην Ανανεωτική Πτέρυγα. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΝ δεν μπορεί να αποφασίσει για τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου διεξάγεται μια πάλη για την κομματική εξουσία ανάμεσα σε τάσεις και μηχανισμούς. Ο επαναπροσδιορισμός του κομματικού χάρτη και των εσωκομματικών ισορροπιών είναι ραγδαίος. Μεταπηδήσεις, μετακινήσεις, μετεγγραφές και αποστασίες, συνθέτουν μια διαρκώς μεταβαλλόμενη ισορροπία.

Η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ -ως συνήθως δειλή, μοιραία, άβουλη και αναρμόδια- αναμένει την πρόταση του ΣΥΝ για να ξεκινήσει τη δημόσια διαβούλευση. Προφανώς δεν μπορεί να γίνει ουσιαστική συζήτηση όσο η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποφασίζει τι ΣΥΡΙΖΑ θέλει. Και είναι τουλάχιστον πρωτότυπο να αποτελεί ο ΣΥΝ το πιο αναποφάσιστο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορεί ή δεν θέλει να παρουσιάσει μια πρόταση. Κι αν ο ΣΥΝ δεν μπορέσει να αποφασίσει ούτε στην επόμενη ΚΠΕ;

Στην πραγματικότητα το πρόβλημα βρίσκεται σε αυτό που τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας στο κλείσιμό του:

«Πήρα πριν από λίγο από έναν πολύ καλό σύντροφο, μέλος του κόμματος είναι, που συμμετέχει σ’ αυτήν την πρωτοβουλία για την αντισυστημική αριστερά…. Έχουν καταθέσει ένα συγκροτημένο πλαίσιο για το πώς θα λειτουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, διαδικασίες, καταστατικά, κανονισμοί, τόσο τοις εκατό ο καθένας, και λέω, μισό λεπτό, για ποιον λόγο υπάρχει αυτή η ανάγκη; Για ποιο λόγο είναι τόσο ελκυστικό σε δικούς μας συντρόφους το ζήτημα του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα, γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα. Πρέπει να είναι ελκυστικό διότι πρέπει να υπάρχει – και θα το δούμε, θα αναρωτηθούμε – έλλειμμα στη δική μας κομματική λειτουργία, αφού μέλη μας θεωρούν τόσο ελκυστικό τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα, σε κόμμα».

Αυτοί δηλαδή που βάζουν με ένταση το ζήτημα της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκοντας ένα ενιαίο φορέα είναι τα μέλη του ΣΥΝ. Πολλές φορές απογοητευμένα από το κομματικό αδιέξοδο, σε ιδιώτευση ή αποστρατεία, που ζεστάθηκαν όσο λίγες φορές στη ζωή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2007, βλέπουν σήμερα σαν μοναδική διέξοδο τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η βάση είναι πρώτα ΣΥΡΙΖΑ και μετά ΣΥΝ. Δεν είναι πλειοψηφία, αλλά πολύ σεβαστή και δυναμική μειοψηφία. Αυτό το πρόβλημα (της αυτοαναίρεσης δηλαδή του ΣΥΝ) έχει να αντιμετωπίσει η ηγεσία και προς τούτο το κατενάτσιο που παίζεται εδώ και δύο εβδομάδες.

Ποιες απόψεις υπάρχουν μπροστά στην συνδιάσκεψη;

Όλοι πλέον αποδέχονται ότι η συνδιάσκεψη έχει και πολιτικό έργο να παράξει. Η μονομερής και πουθενά συμφωνημένη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ στην «αριστερή, προγραμματική αντιπολίτευση», πέρα από τις αντιδράσεις που συνάντησε στο εσωτερικό του ΣΥΝ, είναι ακατανόητη και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ερμηνεία μπορεί να ποικίλει ανάλογα με τις αριστερόστροφες ή δεξιόστροφες πολιτικές διαθέσεις του ερμηνευτή, ωστόσο τα επίσημα χείλη του ΣΥΡΙΖΑ (επικεφαλής και βουλευτές) δεν αφήνουν περιθώρια: η «προγραμματική σύγκλιση» ερμηνεύεται ως θεσμική κατά βάση αντιπολίτευση που θα επισημαίνει τα αρνητικά και τα θετικά. Θυμίζει ολίγη από «κριτική υποστήριξη» παρελθούσων εποχών.

Οι όποιες προτάσεις για το οργανωτικό που έχουν κατατεθεί από τον ΣΥΝ αλλά και από τάσεις και συνιστώσες αποτελούν βασικά επανάληψη των θλιβερών πεπραγμένων:

1. Δεν υπάρχει αποφασιστική τομή στο θέμα των μελών: Όλος ο ΣΥΝ (ακόμη και το Κοκκινοπράσινο) αποδέχεται ότι τα μέλη των συνιστωσών εγγράφονται αυτοδικαίως στον ΣΥΡΙΖΑ και το μόνο καινούριο θα είναι ένα μητρώο ανένταχτων. Παραμένει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ συνάθροιση αρχηγίσκων και πολέμαρχων που θα επικαλούνται τα 17.000 μέλη, τα 1.200 μέλη, τα 300 μέλη ή τα 37 μέλη. Τα μέλη θα είναι άφαντα, εγγεγραμμένα «αυτοδικαίως» και προφανώς εμφανιζόμενα μια φορά τη διετία κατά τα κρίσιμα εσωτερικά δημοψηφίσματα.

2. Δεν υπάρχει αποφασιστική τομή στο θέμα της εξουσίας τον ΣΥΡΙΖΑ. Καλές οι αμεσοδημοκρατικές ευχές, αλλά η «προγραμματική αντιπολίτευση» κάπου πρέπει άμεσα και γρήγορα να αποφασίζεται ή να μην αποφασίζεται. Είναι λίγο δύσκολο να συνεδριάσει κάποιες εκατοντάδες επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ για να καθοριστεί η καθημερινή πολιτική αντιπολίτευση. Το πολιτικό κέντρο ελλείψει σοβαρής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους ρεαλισμού και αποτελέσματος είναι από την ίδρυσή του το ρετιρέ της Κουμουνδούρου, ή ακόμη χειρότερα η Κοινοβουλευτική Ομάδα και οι τηλεστάρ βουλευτές. Η πρώτη Π.Σ. επιχείρησε να αγγίξει το κρίσιμο και ευαίσθητο θέμα του πραγματικού πολιτικού κέντρου του ΣΥΡΙΖΑ για να παραπεμφθεί μια ακόμη φορά στις καλένδες. Αν η γραμματεία δεν μετατραπεί από μια καφενειακή διαβούλευση χαμηλού πολιτικού επιπέδου, χωρίς πραγματικές εξουσίες και αρμοδιότητες, σε όργανο που εκτελεί και εκφράζει τον δημόσιο πολιτικό λόγο και κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, θα εξακολουθεί η αυθαιρεσία, η προσωπική στρατηγική, το ασύδοτο ηγετικό μονοπώλιο.

3. Δεν υπάρχει αποφασιστικός έλεγχος στο θέμα της δημόσιας εκπροσώπησης του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ τα λόγια είναι περιττά, το γραφείο τύπου θα είναι η 4η συνεχόμενη απόφαση των Π.Σ. του ΣΥΡΙΖΑ, που θα αποτελέσει με βεβαιότητα και απόφαση και της 5ης, που δεν θα εφαρμοστεί, για να παραπεμφθεί στην 6η κοκ. Μάλιστα για να ξεπεραστούν οι ενοχλητικοί και αυθάδεις που θέτουν το θέμα του πλουραλισμού, η γραμμή άμυνας (προέρχεται από δια βίου «εκπρόσωπο των ανένταχτων»), είναι να μπει τέρμα στην απαίτηση για πλουραλισμό, γιατί ενισχύει τις ασχήμιες των μικρότερων συνιστωσών, και να αντικατασταθεί από την «ενιαία πολιτική έκφραση». Άρα όχι πια γκρίνια για την Κ.Ο. ή την τηλεοπτική παρουσία, καθώς αρκεί απλά η «συμφωνία». Θα ήταν αγνή και τίμια αυτή η πρόθεση αν προερχόταν από άδολο πρωτοετή φοιτητή αριστερής παράταξης. Όμως προέρχεται από παλαίμαχο της αριστεράς.

4. Δεν υπάρχει ένα όριο στο γελοίο των τόσων και τόσων συνιστωσών. Μάθαμε ότι υπήρξε μια ακόμη διάσπαση (του Κόκκινου) και έτσι οι συνιστώσες γίνονται 13. Γρουσούζικο νούμερο, αλλά τίποτα δεν μας εμποδίζει να γίνουν οσονούπω 14 (όχι ότι ξέρω τίποτα, απλώς εφαρμόζω τους μέχρι σήμερα νόμους κίνησης). Ζωή να ‘χουμε. Όμως η φάμπρικα παραγωγής συνιστωσών που δεν έχουν πραγματικό αυτόνομο και αυτοπροσδιοριζόμενο πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό λόγο ύπαρξης, δεν μπορεί παρά να προβοκάρει διαρκώς τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως συνάντηση διαφορετικών ρευμάτων, αλλά και να προκαλεί τον χλευασμό των εκτός ΣΥΡΙΖΑ και κάποιων εντός ΣΥΝ.
Υπάρχουν ακόμη πάμπολλες συνιστώσες που δεν είναι άλλο από Πολιτικές Κινήσεις του ΣΥΝ των κάποιων δεκάδων μελών, και κάποιες ακόμη που είναι ταμπέλες προσωπικοτήτων της ιστορικής αριστεράς, πραγματικής δύναμης 10-15 μελών.
Το ίδιο ισχύει και για τους “εκπροσώπους των ανένταχτων” που τάχα παραιτήθηκαν (για να ξεπαραιτηθούν κατηγορώντας τους τακτικισμούς Αλαβάνου) και που και για αυτούς ισχύει το ερώτημα αν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης πέρα από το να στηρίζουν την ηγεσία του ΣΥΝ (οι εκπρόσωποι των ανένταχτων), ή να στηρίζουν τον Αλαβάνο (ο μη εκπρόσωπος των ανένταχτων ανένταχτος).

5. Στις περισσότερες προτάσεις υπάρχει η μέριμνα για το οικονομικό, μόνο που είναι ιδιαιτέρως δειλή. Αν η γάγγραινα για τη δική μας αριστερά είναι ένας δημοσιο-υπαλληλίστικος επαγγελματικός μηχανισμός που δεν ξεκουνιέται, τότε όλο το ταμείο πρέπει να μπει στην υπηρεσία και στην αρμοδιότητα του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ. Και ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ να κατανείμει τα απαραίτητα επαγγελματικά στελέχη, χρηματοδοτήσεις κλπ κλπ. Αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η αγελάδα που τρέφει τα κομματικά στελέχη και απλά θα ζητάμε και το 20 ή 25% για τις ανάγκες του κοινού εγχειρήματος.

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Αλλάζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ για να αλλάξουμε τον κόσμο

Ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ η ΠΑΣΑ (Πρωτοβουλία για την Αντισυστημική Αριστερά) κάνει την δικιά της πρόταση η οποία έχει προκύψει από διαδικτυακό, αλλά και φυσικό (συνελεύσεις) διάλογο. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον! Διαβάστε την... και για ότι άλλο επισκεφθείτε το blog της.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ :

ΒΑΛΤΩΜΑ Η ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ;

Είναι θετικό βήμα το ότι επιτέλους και στα «υψηλά» επιτελεία των συνιστωσών αναγνωρίζεται το δημοκρατικό έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όμως για να απαντήσουμε στα «πρακτικά» ερωτήματα ποιοί, πώς και τι θ’ αποφασίσουν στην ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ του Νοεμβρίου, πρέπει πρώτα ν’ απαντήσουμε ποιός είναι ο πολιτικός φορέας της αριστεράς που ονειρευόμαστε.

Υπάρχουν 2 επιλογές :

Θέλουμε μια μίζερη εκλογική συμμαχία ακίνδυνη για το σύστημα, στο όριο της κοινοβουλευτικής επιβίωσης που απλά θα εκφωνεί αριστερές αναλύσεις και προτάσεις, θα κάνει «προγραμματική αντιπολίτευση» και θα την ψηφίζει μέρος της κοινωνικής αριστεράς επειδή δεν έχει καμιά καλύτερη επιλογή ; Θέλουμε με άλλα λόγια ένα «καλό» ΚΚΕ ; Ή μήπως θέλουμε
έναν ενιαίο πολιτικό φορέα στην προοπτική μιας μεγάλης αντισυστημικής αριστεράς που θα συμβάλλει ώστε η κοινωνία να παίρνει στα χέρια της τη ζωή της, που θα πρωτοστατεί σε νικηφόρες μάχες, θ’ αλλάζει τους πολιτικούς συσχετισμούς, θ’ ανοίγει δρόμους για βαθιές ανατροπές;

Κι επειδή στην εποχή μας οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, όταν λέμε «αντισυστημική», διευκρινίζουμε ότι δεν εννοούμε μια αριστερά της «αντισυστημικής» και «αντικαπιταλιστικής» φλυαρίας. Αλλά μια αριστερά που μπορεί να συσπειρώνει και να κινητοποιεί όλους τους ανθρώπους που μάχονται πολύμορφα στην πράξη το σημερινό οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό-πολιτισμικό σύστημα, ανεξάρτητα από το αν πιστεύουν ότι «θεσμό – το θεσμό θα κατακτήσουμε το σοσιαλισμό» ή ότι «ένας είναι ο σωστός ο πόλεμος, ο πετροπόλεμος». Μια αριστερά που πολεμά το σύστημα και μέσα στους αστικούς θεσμούς και στους δρόμους και σε νέους θεσμούς και παντού. Μια αριστερά που το πώς θα πολιτεύεται δεν θα εξαρτάται ούτε από τις δημοσκοπήσεις, ούτε από τις πιέσεις των καναλαρχών, ούτε από τις ιδιοτελείς φιλοδοξίες παραγόντων, ούτε από τις μικροεξουσιαστικές βλέψεις διαφόρων μηχανισμών, ούτε από τον άκρατο υποκειμενισμό μερικών 10άδων επαγγελματικών στελεχών. Αλλά θα εξαρτάται από τη συλλογική βούληση των χιλιάδων κοινωνικά ενεργών μελών της, που θα αποτυπώνεται σε αποφάσεις που πάρθηκαν σε ανοικτές, απόλυτα διαφανείς δημοκρατικές διαδικασίες.

Αν μας ενδιαφέρει να βαδίσουμε το 2ο δρόμο τότε δεν μπορούμε να πάμε στην ΠΣ με διαδικασίες που αναπαράγουν όλες τις χρόνιες παθογένειες της αριστεράς. Θα πρέπει να επιδιώξουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, να πιάσουμε το νήμα από κει που το αφήσαμε την άνοιξη του 2007 και να επιδιώξουμε να ενεργοποιηθούν οπωσδήποτε και άμεσα όλοι οι άνθρωποι που «έφαγαν πόρτα» μετά την πρώτη ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την ΠΣ του Νοεμβρίου. Τότε τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ αντί να κηρύξουν την επανίδρυση της αριστεράς, ανακήρυξαν το μοίρασμα της ηγεμονίας τους επί της αριστεράς. Την ευθύνη γι αυτό το τεράστιο πολιτικό λάθος επωμίζονται άπασες οι συνιστώσες και οι τάσεις με σειρά μεγέθους, ακολουθούν οι «ανένταχτοι» της Γραμματείας, αλλά και όλοι και όλες εμείς, απλά μέλη συνιστωσών ή ανένταχτοι-ες, που αφήσαμε στα χέρια των γραφειοκρατικών επιτελείων μια τόσο σοβαρή υπόθεση. Αλλά χειρότερη από αυτό καθεαυτό το λάθος είναι η μη αναγνώρισή του. Δυστυχώς κανένα επιτελείο συνιστωσών δεν τόλμησε να κάνει κριτικό απολογισμό.

Επομένως στην ΠΣ δεν «ψεκάζουμε – σκουπίζουμε και κλείνουμε» το οργανωτικό, αλλά ανοίγουμε την αυλαία της επανίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ καλώντας όλον τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ να μετέχει όπως μπορεί, με όρους αυτοοργάνωσης, αυτοθέσμισης, οριζόντιας δικτύωσης, διεκδικώντας το κέντρο των κρίσιμων αποφάσεων να είναι το σύνολο των μελών.

Ποιοι συμμετέχουν στην ΠΣ

Σε σχέση λοιπόν με το πρώτο ερώτημα ποιοι συμμετέχουν στην ΠΣ, απαντάμε πως στην ΠΣ δεν μετέχουν αντιπρόσωποι, αλλά ΟΛΑ τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν. Διότι με όλα όσα μεσολάβησαν από το Δεκέμβρη του 2008 και μετά, έχουν ατονήσει και τυπικά και ουσιαστικά όλες οι σχέσεις αντιπροσώπευσης εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε διαδικασία εκλογής ή διορισμού αντιπροσώπων, αυτή τη στιγμή, θα οδηγήσει σε ενδυνάμωση των στοιχίσεων σε τάσεις και συνιστώσες, θα ενεργοποιήσει όλους τους μηχανισμούς, όχι όμως τους ανθρώπους της Αριστεράς. Δυστυχώς από τους χιλιάδες αριστερούς ανθρώπους που είχαν κατακλύσει με ενθουσιασμό τις διαδικασίες της 1ης Πανελλαδικής σύσκεψης και τις πρώτες ανοικτές συνελεύσεις, ελάχιστοι είναι ενταγμένοι/ες σε τοπικές ή θεματικές επιτροπές. Οι περισσότεροι στην καλύτερη περίπτωση έχουν «ξενερώσει» και στη χειρότερη έχουν αγανακτήσει. Αυτές οι χιλιάδες πρέπει να κληθούν ξανά για να κάνουμε όλοι μαζί μια νέα αρχή.

Δεν πρόκειται για «τρελή» επινόηση δική μας. Παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Ενρίκε Σαντάγκο, στελέχους του ΚΚ Ισπανίας και της «Ενωμένης Αριστεράς» στην ΕΠΟΧΗ 18/10 σχετικά με την διαδικασία επανίδρυσης της Αριστεράς : « Ξεκινήσαμε προτείνοντας μια συζήτηση για το νέο πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής, εναλλακτικής και μεταρρυθμιστικής αριστεράς. Δημιουργούμε φόρουμ συζήτησης και σύγκλησης σε τοπικό και κλαδικό- θεματικό επίπεδο, με άξονα όλα τα οργανωμένα κινήματα…… Τα φόρουμ αυτά θα πραγματοποιήσουν το Μάιο του 2010 μια πρώτη γενική σύσκεψη για να ψηφίσουν το νέο πρόγραμμά τους. Η συμμετοχή θα είναι ανοικτή σε όλους,. Δεν θα υπάρξει εκλογή αντιπροσώπων. Όλες οι οργανώσεις που συμμετέχουν στην ΕΑ συμφωνούν να προχωρήσουμε στην επανίδρυση… Αυτή τη στιγμή δημιουργήσαμε ένα περιβάλλον πλήρους διαφάνειας στην ΕΑ, με την ηλεκτρονική καταγραφή των μελών μας…, ενώ παράλληλα η κάθε τάση θα μπορεί να ελέγχει ανά τρίμηνο πώς προχωρά η εγγραφή των μελών. Κανείς πια δεν θα μπορεί να διαμορφώνει τα παιχνίδια του γράφοντας και ξεγράφοντας μέλη για να διαμορφώνει νέους συσχετισμούς.»

Ποιοι/ες είναι τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ

Σε σχέση με το δεύτερο ερώτημα ποιοί/ές είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, απαντάμε πως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι όλοι όσοι αποδέχονται το γενικό πολιτικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ έτσι όπως έχει διατυπωθεί σε ένα ή περισσότερα κεντρικά ντοκουμέντα (πρόγραμμα, εκλογική διακήρυξη, 15 σημεία) αποδέχονται τον Κανονισμό Λειτουργίας του και πληρώνουν τη συνδρομή τους. Μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνονται αυτομάτως όλα τα μέλη των συνιστωσών του, όπως μέλη ενός συλλόγου δεν είναι αυτομάτως όλα τα μέλη των παρατάξεων που λειτουργούν στο πλαίσιο του συλλόγου. Σε κανένα συλλογικό όργανο δεν ισχύει η αυτόματη εγγραφή χωρίς την προσωπική συνειδητή συναίνεση του ενδιαφερόμενου να αποκτήσει τα σχετικά δικαιώματα και να αναλάβει τις αντίστοιχες υποχρεώσεις. Η ελάχιστη απόδειξη της συνειδητής ένταξης του ενδιαφερομένου είναι η συνδρομή. Η αυτόματη εγγραφή των μελών των συνιστωσών, αφενός αποτελεί παραβίαση της ελεύθερης βούλησης αρκετών μελών π.χ. του ΣΥΝ από την «ανανεωτική πτέρυγα» που έχουν δηλώσει δημόσια ότι δεν συμφωνούν με το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ. Αφετέρου κινδυνεύει να διαμορφώσει στοιχισμένες ομάδες μελών που θα καλούνται από τον εκάστοτε μηχανισμό ανάλογα με την κρισιμότητα της ψηφοφορίας, χωρίς να έχουν την υποχρέωση να προσφέρουν στο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ελάχιστο που είναι η συνδρομή.

Οικονομική Διαφάνεια

Το τρίτο κρίσιμο ζήτημα είναι ότι δεν μπορούμε να πάμε σε μια οργανωτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ κρύβοντας κάτω από το χαλί το θέμα της διάθεσης των πόρων. Το εάν θέλουμε ή όχι ΣΥΡΙΖΑ και το τι ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε θα κριθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από τους πόρους που θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και από το πώς θα τους διαθέσει. Αυτή τη στιγμή υπάρχει πλήρης αδιαφάνεια όσον αφορά την αξιοποίηση της κρατικής επιχορήγησης, τους βουλευτές, τα γραφεία τους και τα αποσπασμένα στελέχη από το δημόσιο. Οι πόροι αυτοί δεν προέρχονται από συνδρομές μελών των συνιστωσών. Είναι δημόσιο χρήμα που εισέρευσε στα ταμεία του ΣΥΡΙΖΑ χάρη στους εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτα απ’ όλα λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να λογοδοτήσει στους ψηφοφόρους του για το πώς χρησιμοποιήθηκαν. Αλλά ούτε εκεί σταματά η υποχρέωση λογοδοσίας. Εφόσον τα χρήματα αυτά προέρχονται από την φορολόγηση της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να λογοδοτεί δημόσια σε όλη την κοινωνία. Διαφορετικά κανείς μας δεν μπορεί να ελέγξει την ειλικρίνεια των πολιτικών απόψεων που διατυπώνονται από τάσεις και συνιστώσες. Απαιτούμε ενόψει της ΠΣ να υπάρξει απόλυτη οικονομική διαφάνεια. Και μιας και δεν υπήρξε ποτέ σοβαρό ταμείο ΣΥΡΙΖΑ, όλο το βάρος πέφτει σε κάθε συνιστώσα χωριστά ανάλογα με τα ποσά που διαχειρίστηκε. Συνιστώσες που δεν θα δώσουν στη δημοσιότητα αναλυτικά στοιχεία για τα ποσά που διαχειρίστηκαν (π.χ. πόσα και ποια επαγγελματικά στελέχη και για ποια ακριβώς καθήκοντα) θα πρέπει να αποκλειστούν από το δικαίωμα διορισμού εκπροσώπων τους σε οποιοδήποτε όργανο και να συμμετέχουν σαν μέλη. Παράλληλα βέβαια θα πρέπει να συζητηθεί το θέμα του οικονομικού προϋπολογισμού του 2009. Αν ισχύσει η συμφωνία ανάμεσα στις συνιστώσες για την κατανομή της κρατικής επιχορήγησης ανάμεσά τους και την δημιουργία ταμείου ΣΥΡΙΖΑ από τις ελεημοσύνες τους, όποτε και αν θελήσουν, τότε θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για κάποια επιτελεία δεν αποτελεί «στρατηγική πολιτική επιλογή», αλλά επενδυτική οικονομική επιλογή. Αναλυτικότερα για το πώς προτείνουμε να χρησιμοποιείται η κρατική επιχορήγηση για την χρηματοδότηση των κοινωνικοπολιτικών δράσεων της Αριστεράς και όχι της γραφειοκρατικής της υπόστασης, μπορείτε να δείτε στο blog http://dosepasa.wordpress.com

Όλες οι σημαντικές αποφάσεις από τα μέλη

Το τέταρτο στη διαδικασία, αλλά πρώτο σε σημασία είναι το ότι στο οργανωτικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ θα ξεκαθαρίζεται ότι στόχος είναι όλες οι σημαντικές αποφάσεις να λαμβάνονται από τα μέλη. Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί μια κατάσταση όπου τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ μαθαίνουν την πολιτική των συμμαχιών του, από τα μπαλκόνια των προεκλογικών συγκεντρώσεων ή από τα media. Ονειρευόμαστε έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας δεν είναι δυνατόν να αναπαράγουμε μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ έναν κόσμο ανισότητας και πολιτικής ιεραρχίας.

Ώσμωση όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς διαμεσολαβήσεις

Σε όλη την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2007-2009 αποδείχτηκε ότι όποτε υπήρξαν δυναμικές, αυτές ήταν αποτέλεσμα ώσμωσης και συγχώνευσης μελών διαφορετικών συνιστωσών και ανένταχτων, όποτε υπήρξε βάλτωμα, αυτό ήταν αποτέλεσμα κομματικών πατριωτισμών και στοιχίσεων πίσω από μεγάλους και μικρούς μηχανισμούς των τάσεων και των συνιστωσών. Κατά συνέπεια ένα σύστημα εκλογής οργάνων όπου συνιστώσες διορίζουν εκπροσώπους και οι ανένταχτοι ψηφίζουν χωριστά «προβεβλημένους ανένταχους» ανεξάρτητα από την κατανομή των ποσοστών, θα αναπαράγει τις στοιχίσεις και παραγοντισμούς και δεν πρόκειται να οδηγήσει σε νέες δημιουργικές συνθέσεις. Γιατί ν’ απαγορεύσουμε στους «ανένταχτους» να ψηφίσουν μέλη συνιστωσών και αντίστροφα; Απ’ την άλλη η παρουσία διορισμένων εκπροσώπων των συνιστωσών στα όργανα μαζί με εκλεγμένους είναι επί της ουσίας ένα αντιδημοκρατικό μέτρο γιατί τα μέλη των συνιστωσών εκπροσωπούνται διπλά και μέσω αυτών που εξέλεξαν στα πλαίσια των γενικών ψηφοφοριών και μέσω αυτών που διόρισαν. Ο βέλτιστος τρόπος αντιπροσώπευσης είναι όλοι εκλεγμένοι και εκ των υστέρων διορθωτικές παρεμβάσεις σε περίπτωση που έχουν αποκλειστεί μειοψηφούσες τάσεις. Ο διορισμός εκπροσώπων των συνιστωσών στα όργανα μπορεί να γίνει αποδεκτός σε ποσοστό το ανώτατο μέχρι 50% και μόνον σαν μεταβατικό μέτρο με χρονικό ορίζοντα το πολύ 2 έτη.

Σε όλα τα παραπάνω συχνά αντιπαρατίθεται το επιχείρημα ότι η θέσμιση της άμεσης δημοκρατίας δεν λύνει από μόνη της τα προβλήματα του πολιτικού προσανατολισμού. Φυσικά και δεν τα λύνει από μόνη της. Μπορεί να μην είναι «και αναγκαία και ικανή συνθήκη», είναι όμως απολύτως αναγκαία εάν θέλουμε να επιχειρήσουμε ν’ αλλάξουμε και τα μικρά και τα μεγάλα στον κόσμο που μας περιβάλλει.

Τέλος επειδή δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε πότε θα βρεθεί σχέδιο ισορροπίας μεταξύ των συνιστωσών και των τάσεων, όσοι και όσες θεωρούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μέλλον ας προχωρήσουμε άμεσα στη δημιουργία κυττάρων ΣΥΡΙΖΑ και στην οριζόντια δικτύωσή τους.

ΥΓ. Οι ιδέες που παρουσιάσαμε σε μεγάλο βαθμό αποτυπώνονται στο συλλογικό σχέδιο επεξεργασίας εσωτερικού κανονισμού του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο διαμορφώνεται δυναμικά μέσα από σύστημα wiki και είναι αναρτημένο στο http://dosepasaorganotika.pbworks.com/FrontPage Στη διαμόρφωση του μέχρι στιγμής έχουν συμμετάσχει δεκάδες σ/φοι και σ/φισες. Η διαδικασία αυτή προτάθηκε να υιοθετηθεί από τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μέχρι στιγμής (23/10) δεν υπήρξε ανταπόκριση.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙ-ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

24 ΟΚΤΩΒΡΗ 2009

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Κρατήστε ένα stage στο Δημόσιο, για τον Πάγκαλο...

Μπάχαλο έχει προκύψει με τα προγράμματα stage. Ύστερα από 3ωρη συνεδρίαση ο Πάγκαλος ανακοίνωσε την κατάργηση των συμβάσεων stage στο δημόσιο και τους ΟΤΑ και τη μη μοριοδότηση όσων εργάστηκαν σε τέτοια προγράμματα.
Απαράδεκτο είναι ότι δεν προβλέπεται καμία ευνοική μεταχείριση- μοριοδότηση (για να μην το πούμε μονιμοποίηση) σε όσους δουλεύουν για πολλούς μήνες και με διαδοχικές συμβάσεις σε τέτοια προγράμματα καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Όλοι αυτοί είναι, παραφράζοντας το τραγούδι, "σαν να μην δούλεψαν μια μέρα"!
Αν το παραπάνω είναι απαράδεκτο, τραγική μπορεί να χαρακτηριστεί η απόφαση να ακυρωθούν οι συμβάσεις stage όσων προσλήφθηκαν μετά την προκύρηξη των εκλογών και να μην πληρωθούν, άκουσον άκουσον, τις ημέρες που ήδη έχουν εργαστεί!
Η παραπάνω απόφαση ξεπερνά κάθε φαντασία! Οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν τον αδιαφανή τρόπο επιλογής τους που καθορίστηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση! Λες και αδιαφανείς διαδικασίες στα stage υλοποιήθηκαν μόνο από τις 4 Σεπτέμβρη και μετά!
Για το παραπάνω πρόβλημα όμως έχουμε μια πρόταση:

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΘΟΎΝ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΑΝ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ! ΤΙ ΛΕΣ Κ. ΠΑΓΚΑΛΕ; ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ;

Επίσης κάτι τελευταίο. Τι φταίνε οι εργαζόμενοι όταν ξέρουμε ποιοί προσέλαβαν προεκλογικώς εργαζομένους; Για παράδειγμα, ο Νομάρχης Αργολίδας λίγο μετά τις εκλογές και στο απόγειο των εσωκομματικών νεοδημοκρατικών μαχαιρωμάτων, είπε δημόσια στα τοπικά μέσα ότι η Έλσα διόριζε μέχρι και τρεις μέρες πριν τις εκλογές με stage! Πού είναι ο εισαγγελέας να επέμβει; Λέει αλήθεια ο Νομάρχης ή καθένας λέει ότι του κατέβει σε αυτή την χώρα και στο τέλος την πληρώνουν οι εργαζόμενοι;

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Εργασιακός μεσαίωνας στον Τύπο της Πάτρας

Όργιο καταπάτησης εργασιακών δικαιωμάτων και εκβιασμών λαμβάνει χώρα τους τελευταίους μήνες στον Τύπο της Πάτρας.
Προχθες 21/10 πραγματοποιήθηκε προειδοποιητική 24ωρη απεργία της ΕΣΗΕΠΗΝ και της Ένωσης Εργατοϋπαλλήλων Τεχνιτών Τύπου Πάτρας στις τέσσερις εφημερίδες που έχουν απλήρωτους εργαζομένους από 2-8 μήνες (Αλλαγή, Γεγονότα, Ημέρα, Σημερινή) ζητώντας παράλληλα την ανάκληση των απολύσεων που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα, με τελευταίο παράδειγμα αυτό της Κατερίνας Παγουλάτου.
Να προσθέσουμε ότι υπάρχουν απολύσεις εργαζομένων που είχαν πραγματοποιήσει επίσχεση εργασίας πριν λίγους μήνες διεκδικώντας δεδουλευμένα προηγούμενων μηνών. Οι εργαζόμενοι παρέμεναν απλήρωτοι ενώ τους χρωστούσαν υπόλοιπα αδείας από το 2008!
Ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας "ΗΜΕΡΑ" απειλούσε προχθες ότι θα κλείσει αν δεν ανασταλεί η σημερινή απεργία. Φυσικά η απεργία πραγματοποιήθηκε κανονικά και η "ΗΜΕΡΑ" ανακοίνωσε ότι βάζει λουκέτο. Πρωτοφανές, να επικαλείται μια επιχείρηση 24ωρη απεργία των εργαζομένων της σαν αιτία για να κλείσει! Τι άλλο θα ακούσουμε;

Διαβάστε την ανακοίνωση της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου – Ηπείρου – Νήσων και της Ένωσης Υπαλλήλων και Γραφικών Τεχνών:


Οι εργαζόμενοι δε θα επιτρέψουν να κλείσει η ιστορική εφημερίδα ΗΜΕΡΑ

22 Οκτωβρίου 2009


Τα Διοικητικά Συμβούλια της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου – Ηπείρου – Νήσων και της Ένωσης Υπαλλήλων και Γραφικών Τεχνών χαιρετίζουν την καθολική συμμετοχή των συναδέλφων στην 24ωρη απεργία της Τετάρτης 21 Οκτωβρίου, στις εφημερίδες «Αλλαγή», «Γεγονότα», «Ημέρα» και «Σημερινή» της Πάτρας.
Το μήνυμα που εστάλη ήταν σαφές. Οι εργαζόμενοι στον Τύπο δεν πρόκειται να δεχθούν πρακτικές που παγιώνουν καταστάσεις αυθαιρεσίας και παρανομίας και θα συνεχίσουν τους αγώνες τους έως ότου επέλθει καθεστώς πλήρους νομιμότητας σε ό,τι αφορά στην κανονική καταβολή των αμοιβών, στην ασφαλιστική κάλυψη των συναδέλφων, στην απαρέγκλιτη τήρηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και στην διασφάλιση των θέσεων εργασίας.
Η ενότητα του κλάδου είναι η μεγάλη ισχύς του, κάτι που επιβεβαιώθηκε στην συνέλευση των εργαζομένων στις τέσσερις εφημερίδες, το μεσημέρι της Τετάρτης στα γραφεία της ΕΣΗΕΠΗΝ και φυσικά στην απεργία της ίδιας μέρας.
Οι εργαζόμενοι στον Τύπο διεκδικούν το αυτονόητο και το νόμιμο. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Διεκδικούν την αξιοπρεπή διαβίωση τους, την εργασιακή τους ασφάλεια και το δικαίωμα σε μια κανονική σύνταξη.

Σε ό,τι αφορά στην παράνομη και προσχηματική απόφαση του ιδιοκτήτη της εφημερίδας «Ημέρα» κ. Θεόδωρου Καμπέρου να αναστείλει την έκδοση της εφημερίδας, με άλλοθι την απεργία των εργαζομένων, τα Διοικητικά Συμβούλια της Ένωσης Συντακτών και της Ένωσης Υπαλλήλων Τύπου και Γραφικών Τεχνών, διαμηνύουν στον κ. Καμπέρο ότι αν αναζητεί άλλοθι και προσχήματα ας ψάξει αλλού να τα βρει και όχι στην δίκαιη απεργία των εργαζομένων.
Η απόφαση αυτή εξωθεί στην ανεργία περίπου 50 εργαζόμενους, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί το πείσμα της ιδιοκτησίας. Δεν είναι δυνατόν η κοινή γνώμη της πόλης να δεχθεί ότι η κήρυξη μιας 24ωρης απεργίας μπορεί να έχει ως φυσιολογικό αποτέλεσμα την αναστολή λειτουργίας ενός μέσου ενημέρωσης.
Καλούμε τον κ. Θεόδωρο Καμπέρο να ανακαλέσει την απόφαση του, καλούμε επίσης τους φορείς της πόλης να υποστηρίξουν το αίτημα επαναλειτουργίας της εφημερίδας, με τον ίδιο αριθμό εργαζομένων και στην βάση της τήρησης όλων των προβλεπομένων από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας όρων και προϋποθέσεων.

Έκτακτη είδηση

Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε όνομα!
Σήμερα Πέμπτη 22/10/09, μετά από μια μαζικότατη, διαδικτυακή ψηφοφορία, που ξεπέρασε σε συμμετοχή την εκλογή Παπανδρέου το 2004, το όνομα του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Το τελευταίο διάστημα ο πρόεδρος του κινήματος δεχόταν πιέσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλά και από δημοσιογράφους, να απαντήσει στο δίλημμα Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα. Ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα είχε διαρρεύσει η μυστική συνάντηση των Διαμαντοπούλου, Κατσέλη, Χρυσοχοΐδη και Μπιρμπίλη στο υπουργείο Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων για το θέμα αυτό και επιπλέον φημολογείται ότι ο υπουργός προστασίας του Πολίτη πρότεινε το όνομα ΠΑΒΟΚ, δηλαδή Πράσινη Ανάπτυξη Βαρβαρότητας Όπου (μυρίζει) Κίνημα. Τελικά, μετά την εισήγηση του προέδρου υπέρ της Βαρβαρότητας, την ονοματοδοσία του κινήματος ανέλαβε γνωστό γραφείο διαφήμισης (που είχε βοηθήσει και στην ανεύρεση του slogan πρώτα ο Πολίτης) με γνώμονα την πιο ευρεία αποδοχή. Μετά, λοιπόν, από τα πρώτα gallop προκρίθηκαν τα εξής: το Πασόκ και Δέος (με σαφή αναφορά στο δόγμα G. W. Bush) και το πιο λαϊκό Μπατσόκ (ο νεολογισμός και πάλι ανήκει στο Μιχάλη Χρυσοχοΐδη). Με μια ισχνή διαφορά 150 ψήφων το αποτέλεσμα δικαίωσε τελικά τους υπερατλαντιστές, και πλέον το Πασόκ και Δέος είναι το επίσημο όνομα του κινήματος. Κλείνοντας, να αναφέρουμε ότι μειοψήφισε η πληθωρική πρόταση του Θόδωρου Πάγκαλου που προσπάθησε να συγκεράσει τα δύο ονόματα σε ένα ως Μπατσόκ και Δέος.

Πα σοκ και δέος στα Εξάρχεια...

Όπως αναφέραμε και στην προηγούμενη ανάρτηση, χθες το βράδυ οι πράσινοι τρομοκράτες του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη αποκάλυψαν με τον πιο έκδηλο τρόπο το τι είδους "δημοκρατία" έχουμε στην Ελλάδα και το τι είδους "σοσιαλισμό" πρεσβεύει το Πασοκ. Με πλήρη κάλυψη των χαρακτηριστικών τους και με απύθμενο θράσος συνέλαβαν τη "φωνή" του πολυτεχνείου, το Δημήτρη Παπαχρήστο, το δημοσιογράφο Στέλιο Ελληνιάδη και το δημοσιογράφο Σωτήρη Δαματόπουλο. Δικαίως ο Νίκος Μανιός υποστηρίζει ότι στη χούντα τουλάχιστον γνώριζε ο κόσμος γιατί έπρεπε να αντισταθεί, ενώ σήμερα, στην κατ' επίφαση δημοκρατία, είναι πιο δύσκολο να δούμε πίσω από την μιντιακή πραγματικότητα την πραγματική ανελευθερία που οικοδομείται καθημερινά.
Και επειδή (όπως λέει άλλη μια φορά ο παλιός, καλός Νιόνιος) "έφτασε η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις..." θα πρέπει και η Αριστερά στους αγώνες και τις εξεγέρσεις που θα ξεσπάσουν γρήγορα ή πιο γρήγορα να αποφασίσει με ποιους θα πάει: με τους "ταπεινούς και καταφρονεμένους" ανθρώπους ή με τα κολλάρα και τις γραβάτες...;

Από τα κατεχόμενα Εξάρχεια και τη Νίκαια

Η τηλεοπτική "δημοκρατία" προχωράει. Ο Χρυσοχοίδης στα ΜΜΕ τονίζει την ευαισθησία του για τους πολίτες, για τους διαδηλωτές και τους μετανάστες, ενώ στους δρόμους η αυθαιρεσία της αστυνομίας δεν διαφέρει σε τίποτα από τις εποχές Πολύδωρα και Μαρκογιαννάκη. Η κοινωνία βλέπει από τους τηλεοπτικούς δέκτες δημοσιογράφους να συγχαίρουν τον υπ. Προστασίας του Πολίτη για την τάξη που προσπαθεί να επιβάλει και η κοινωνία ,από την άλλη, βιώνει την αστυνομική τρομοκρατία και ομάδες αστυνομικών που δρούν σαν συμμορίες, καθώς και εφαρμογή του τέως κακού και νυν καλού (για την κυβέρνηση του ΓΠ) κουκουλονόμου. Πρόκειται για πολιτική αλητεία και θράσος του κ. Χρυσοχοϊδη και της νέας κυβέρνησης της "σοσιαλιστικής" βαρβαρότητας.
Στο πλαίσιο των νέων ηθών της αστυνομίας έγινε εισβολή αστυνομικών στο βιβλιοπωλείο - καφέ Φλοράλ στα Εξάρχεια ύστερα από παρουσίαση βιβλίου! Το οργουελικό τοπίο στις φωτογραφίες και τα βίντεο των δεκάδων αστυνομικών με τα κράνη πάνω στην πλατεία των Εξαρχείων είναι εικόνες κατεχόμενης χώρας και όχι στοιχειωδώς αστικά δημοκρατικής. Ακούστε στο κόκκινο την μαρτυρία του δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας Στ. Ελληνιάδη και του δημοσιογράφου στην κρατική τηλεόραση Σωτήρη Δαματόπουλου.
Κρατάμε την φράση του Στ. Ελληνιάδη προς τον Χρυσοχοϊδη ότι "με αυτή την όξυνση οδηγεί τα πράγματα σε νέες τραγωδίες..." και στη συνέχεια ότι "πλησιάζουμε στην επαίτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου και η ευθύνη θα τον βαρύνει εξ ολοκλήρου...". Στο τέλος έχει σημασία και η συγγνώμη που ζήτησαν αστυνομικοί από τον ίδιο όταν ο επικεφαλής έλειπε...
Για την ίδια ιστορία ακούστε μια σημαντική μαρτυρία του Νίκου Μανιού που συγκρίνει το σημερινό αστυνομικό κράτος με την εποχή της Χούντας και καλεί τον Χρυσοχοϊδη να πάρει τα ΜΑΤ και να πάει σπίτι του..
Σε άλλο σημείο, στη Νίκαια, ξυλοκοπήθηκαν άνθρωποι που συμμετείχαν σε διαδήλωση για τον δολοφονημένο μετανάστη. Ακούστε στο κόκκινο τη μαρτυρία του Σπύρου Χαλκιά δημοσιογράφου του City.

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Σε εφαρμογή ο σύγχρονος νόμος 4000 "περί τεντιμποϊσμού" από το ΠΑΣΟΚ

Δανειζόμαστε την παρακάτω ανάρτηση από το βαθύ κόκκινο, το οποίο με την σειρά του την πήρε από την κατάληψη ΕΣΗΕΑ:

Με τον περιβόητο "κουκουλονόμο" διώκονται οι 5 από τους 8 συλληφθέντες κατά τη διάρκεια της χθεσινής πορείας στο αστυνομικό τμήμα της Νίκαιας για τη δολοφονία του μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ. Πέρα από πλημμελήματα, στους 5 από αυτούς έχει αποδοθεί και κακούργημα με βάση την νέα διάταξη περί διατάραξης κοινής ειρήνης που αφορά υποκίνηση ή ενεργή συμμετοχή σε πλήθος ατόμων που ασκούν βία έχοντας καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου.

Συνεχίζεται με ακραίους πλέον
όρους η επίδειξη σοσιαλιστικής πυγμής. Σε λιγότερο από ένα μήνα διακυβέρνησης καταρρέουν πλέον μια-μια οι ψευδαισθήσεις όσων πίστεψαν έστω και για μια στιγμή ότι το βγαλμένο από τη φορμόλη σύνθημα της αλλαγής θα είχε κάποιον πραγματικό αντίκτυπο με θετικό πρόσημο στην καθημερινή τους ζωή. Το ΠΑΣΟΚ ήρθε να εφαρμόσει με τη "σοσιαλιστική" του τεχνογνωσία τις κατασταλτικές μεθόδους που θέσπισε η "επάρατος δεξιά" για να αντιμετωπιστούν οι κοινωνικές εκρήξεις που προκαλεί η οικονομική και πολιτική εξουσία που με τόσο σθένος εκπροσωπούν. Μια αναδρομή στις αντιδράσεις που είχε προκαλέσει η νομοθετική ρύθμιση για τις κουκούλες μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως φαρσοκωμωδία.

"Νόμο-φάρσα για τις κουκούλες προωθεί η κυβέρνηση" έγραφαν στις 18 Μαρτίου 2009 τα αντιπολιτευόμενα τότε "Νέα" σε ρεπορτάζ σχετικά με την πρόταση νόμου του τότε υπουργού Δικαιοσύνης που προέβλεπε ότι η χρήση κουκούλας ή η αλλοίωση των χαρακτηριστικών του προσώπου όποιου συλλαμβάνεται να διαπράττει συγκεκριμένα αδικήματα, όπως διατάραξη κοινής ειρήνης, διακεκριμένες φθορές και σωματικές βλάβες, θα θεωρείται ιδιαίτερα επιβαρυντική περίσταση και ο δράστης που θα συλλαμβάνεται θα τιμωρείται με βαρύτατες ποινές. Ο τύπος κατέγραφε την περίοδο εκείνη αντιδράσεις τόσο από τη πλευρά της αντιπολίτευσης όσο και από ολόκληρο το νομικό κόσμο.

Ανάμεσα στις αντιδράσεις, ιδιαιτέρως γελοία μοιάζει σήμερα η συνέντευξη του νυν υπουργού δημοσίας τάξεως Χρυσοχοΐδη στο "ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ" στις 22 Μαρτίου του 2009.

Ερώτηση: Η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να κάνει πιο αυστηρές τις ποινές για όσους διαπράττουν αδικήματα φορώντας κουκούλες και να διώκεται αυτεπαγγέλτως όποιος εξυβρίζει δημόσιο λειτουργό. Πιστεύετε ότι αυτά τα μέτρα θα αποδώσουν; Θα περιορίσουν τη δράση των κουκουλοφόρων;
Χρυσοχοΐδης: Σε καμία περίπτωση. Οι ρυθμίσεις αυτές καθαυτές είναι αστείες. Πέραν του ότι δεν στέκουν νομικά, θα πέσουν και αυτομάτως σε αδράνεια διότι πολύ απλά προσκρούουν πρακτικά στην ίδια την κοινή λογική. Αυτό που με ανησυχεί και πρέπει να ανησυχεί όλους τους προοδευτικούς πολίτες είναι η βαθιά συντηρητική και αναχρονιστική στροφή που επιχειρεί με τέτοια μέτρα η κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι το ακροατήριο στην προκειμένη περίπτωση είναι οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ. Οπως αντιλαμβάνεστε, η συνεργασία ΝΔ ΛΑΟΣ ή, αν θέλετε, η αφομοίωσή τους, μολονότι αποκηρύσσεται ρητορικά, συμβαίνει ήδη. Αλίμονο, όμως, αν επιχειρούμε να λύσουμε εξαιρετικά σύνθετα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, όπως αυτό των κουκουλοφόρων, βάζοντας μπροστά την ατζέντα του κ. Καρατζαφέρη. Ας παραδεχτεί επιτέλους ο κ. Καραμανλής ότι αποφάσισε να εκχωρήσει την πρωθυπουργία στον αρχηγό του ΛΑΟΣ και δευτερευόντως στον κ. Σουφλιά.

Κι όμως ο νόμος ψηφίστηκε στο Α' θερινό τμήμα της βουλής και μόλις 7 μήνες μετά από αυτή τη συνέντευξη του αμερικανοτσολιά Χρυσοχοΐδη όχι μόνο δεν έπεσε σε αδράνεια αλλά αυτός πρώτος πρόκαμε να τον εφαρμόσει σε διαδήλωση οργής για το βασανισμό και το θάνατο ενός μετανάστη. Και βέβαια πλέον δεν τίθεται θέμα βαθιάς "συντηρητικής και αναχρονιστικής στροφής" της κυβέρνησης με ακροατήριο τους νοικοκυραίους του ΛΑΟΣ αφού πλέον οι αντιεξουσιαστές είναι στην εξουσία.

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Οι επόμενες μικροζημιές και η "προγραμματική αντιπολίτευση"

Στην Αυγή διαβάσαμε και το παρακάτω άρθρο του Γ. Κιμπουρόπουλου. Αφορά μια, όχι και τόσο θετική για την Αριστερά αλλά πιθανόν πραγματική, αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος.
Με αφορμή την τελευταία φράση του άρθρου που αναφέρεται στην "προγραμματική αντιπολίτευση" μας ήρθαν κάποια ερωτήματα για αυτόν τον όρο ο οποίος επαναλαμβάνεται συνεχώς από βουλευτές και κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ζητάμε καλόπιστα να μας επεξηγηθεί από όποιον γνωρίζει.

Τι σημαίνει
προγραμματική αντιπολίτευση; Επειδή αναφέρεται συνεχώς σημαίνει ότι κάτι συγκεκριμένο εκφράζει. Γιατί, λοιπόν, δεν αποκαλείται λαϊκή αντιπολίτευση, αριστερή αντιπολίτευση, προγραμματική και κινηματική αντιπολίτευση, αντινεοφιλελεύθερη αντινεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση, ταξική αντιπολίτευση; Τι διαφορές υπάρχουν; Τι διαφορετικό θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ από ότι έκανε πριν την κήρυξη έναρξης της προγραμματικής αντιπολίτευσης; Περιμένουμε να λυθεί το μυστήριο...


Οι επόμενες μικροζημιές,
του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Το θέμα είναι τώρα τι λες/
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε/ Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ/ μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας/Το θέμα είναι τώρα τι λες.
Μανώλη Αναγνωστάκη, «Ο στόχος»


Ακριβώς αυτό είναι το θέμα
. Τώρα, τι λες; Σαν να ακούω ακόμη στ' αφτιά μου τους στεναγμούς ανακούφισης της προπερασμένης Κυριακής απ' όλους όσοι έσπειραν με ελπίδες και προσδοκίες -με κρύα, ζεστή, μισή ή ολάκερη καρδιά, αδιάφορο- τ’ ανεμογκάστρι της κάλπης. Και, πράγματι, δικαιολογείται η ανακούφιση.

Και μπορεί από μιαν άποψη το ισοζύγιο μικροζημιών και μικροκερδών να θεωρηθεί θετικό για την αριστερά, στις συνθήκες της νέας σοσιαλιστικής πλημμυρίδας και συγκράτησης του δικομματισμού στα επίπεδα του 77%, ποσοστού που καθιστά την Ελλάδα πανευρωπαϊκή εξαίρεση. Αλλά, ένας στεναγμός δεν είναι εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος, δεν είναι ανάλυση των τάσεων και των ροπών της κοινωνίας, δεν είναι αποτίμηση του νέου συσχετισμού δυνάμεων. Δεν μπορεί, εν ολίγοις, η συναισθηματική αποφόρτιση της αγωνίας του εκλογικού θανάτου να γίνει εργαλείο στρατηγικής.

Θα μου πείτε, μήπως, αντιστρόφως, ο σχεδόν φανερός θυμός του Περισσού με τους ανεπίδεκτους μαθήσεως ψηφοφόρους απέδωσε κάποια ψύχραιμη ανάλυση για το πώς προέκυψε η θεαματική αλλαγή; Όχι βέβαια. Και στους δύο πόλους της αριστεράς επικράτησαν συναισθηματικές κι αμήχανες προσεγγίσεις της επιλογής του εκλογικού σώματος. Ευγενής συγκατάβαση από τους μεν. Δύσθυμες κρίσεις από τους δε. Κι όμως, δεν είναι γραφειοκρατική πολυτέλεια να αναλύσεις τα αμφίσημα μηνύματα που εκπέμπουν τα κοινωνικά στρώματα αποδομώντας σε χρόνο dt τη φιλελεύθερη πλειοψηφία και απογειώνοντας στον ίδιο χρόνο ρεκόρ την επιμελώς ασαφή σοσιαλδημοκρατική επαγγελία «αλλαγής».

Πολιτικός αναλυτής «ειδικού βάρους» δεν είμαι, αλλά μπορώ να διακρίνω μια ενδιαφέρουσα πολιτική «σοφία» στην επιλογές όσων έφτασαν μέχρι την κάλπη (η «σοφία» των άλλων, που απαξίωσαν, είναι κι αυτή μια παρακαταθήκη ριζικής αμφισβήτησης του κομματικού συστήματος, στον βαθμό που διασταυρωθεί με μια νέα, διακριτή, συναρπαστική πολιτική αξία).

Δύο στοιχεία περιλαμβάνει η σοφία της κάλπης. Πρώτον, έναν εκλογικό τυχοδιωκτισμό που υπόσχεται ταχύτερες και πιο αιφνιδιαστικές αποκαθηλώσεις των πολιτικών «ηγεμόνων». Και δεύτερον, ένα συντομότερο και με βίαιες καμπές πολιτικό κύκλο, που εδραιώνει μια κατάσταση ανασφάλειας για τα κυβερνώντα κόμματα. Αλλά, για να μη θεωρηθεί η κρίση μου προϊόν αθεράπευτης ιστορικής αισιοδοξίας, θα προσθέσω ένα τρίτο στοιχείο: πώς μετατοπίστηκε το εκλογικό σώμα στην παραδοσιακή κλίμακα δεξιάς- αριστεράς; Δεξιότερα ή αριστερότερα;

Παρ’ ότι δεν είμαι καθόλου της άποψης ότι «Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι ίδια κι απαράλλαχτα», αποτολμώ την εκτίμηση ότι οι εκλογείς έκαναν τουλάχιστον ένα «κλικ» δεξιά. Και γιατί απάντησαν με αυστηρά «δικομματικά» κριτήρια στα διλήμματα ακυβερνησίας. Και γιατί επιβράβευσαν το ΠΑΣΟΚ στην δεξιά (επι)στροφή του από την προ έτους αριστερή στροφή του. Και γιατί διακριτά οφέλη (πέραν του πράσινου θριάμβου) επιφύλαξαν μόνο για την ακροδεξιά. Και, τέλος, γιατί στην Αριστερά, απέδωσαν μια μικρή «τιμωρία», περίπου ανάλογα κατανεμημένη στους δυο πόλους της, αλλά αρκετή για να διαιωνίζεται ο γνωστός εμφύλιος για τη «μικροηγεμονία» του χώρου…

Θα μου πείτε: Ο.Κ., αλλά για πόσο ακόμη θα αποτιμούμε τις εκλογές; Για όσο ακόμη οι (ανομολόγητες) μικροζημιές στο αριστερό «νοικοκυριό» θα μεγαλώνουν και θα διευρύνονται. Γιατί αυτός είναι ο βασικός κίνδυνος. Ακόμη κι αν η ύφεση, η δημοσιονομική κρίση και οι επερχόμενες δραματικές επιπτώσεις τους καθιστούν το ΠΑΣΟΚ μια πλειοψηφία υπό προθεσμία και την κυβέρνηση μια εξουσία εν ανασφαλεία, η νέα ηγετική τους ομάδα (νέα επικοινωνιακά αλλά και πολιτικά) διαθέτει μια ατζέντα που, αν μη τι άλλο, εξάπτει την περιέργεια του κοινού. Κινείται στον χώρο του αυτονόητου, αλλά σε μια χώρα (τη χώρα του παρεϊστικου καπιταλισμού) όπου αυτονόητα δεν υπάρχουν.

Κινείται επίσης με μια εντυπωσιακή επικοινωνιακή ταχύτητα που της δίνει αυτοπεποίθηση, ιδιαίτερα τώρα που δεν νιώθει την παραμικρή πίεση εκ δεξιών. Ακόμη και η πυγμή που επέδειξε στα Εξάρχεια ή στην Πειραιώς εις βάρος μεταλλεργατών (και η αντίστοιχη πυγμή που πιθανότατα θα δείξει στο λιμάνι) εκπέμπουν το μήνυμα: «ελέγχω την κατάσταση». Γενικώς, παρ’ ότι η «μεταρρυθμιστική ατζέντα» της κυβέρνησης ανταποκρίνεται σε (εκμοντερνισμένα) αιτήματα και εκκρεμότητες της αστικοδημοκρατικής επανάστασης που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ στη χώρα μας (ανάλογα μ’ αυτά που φιλοδοξούσαν να εκπληρώσουν ο Σημίτης ή ο Καραμανλής, με τα γνωστά τραγελαφικά αποτελέσματα), η νέα «πράσινη πλημμυρίδα» έχει τα φόντα για μια βαθύτερη διείσδυση στην κοινωνία. Προς το παρόν δε, διαθέτει και μια σαφή συμμαχία ανοχής από την κοινωνική και οικονομική ελίτ.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι το ΠΑΣΟΚ, ακόμη κι αν αναγκαστεί να πάρει αποφάσεις ρήξης με στρώματα εργαζομένων, μπορεί για αρκετό καιρό να διεμβολίζει την αριστερά και το ακροατήριό της. Και μάλιστα σε αξιοπρόσεκτο ιδεολογικό βάθος. Αντισταθμίζοντας ακόμη και ακραιφνώς ταξικές επιλογές στο πεδίο της κατανομής του πλούτου με αυτονόητα βήματα θεσμικού εκσυγχρονισμού. Όπως συνέβη και στη δεκαετία του ‘80, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ενσωμάτωνε «γενναιόδωρα» στο κυβερνητικό του πρόγραμμα μέγα πλήθος αστικοδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων που ως τότε μόνον η αριστερά (και διόλου ο αστικός κόσμος) υπεράσπιζε με συνέπεια.

Το φαινόμενο μπορεί να επαναληφθεί και τώρα, όσο η αριστερά διοχετεύει τον όποιο ριζοσπαστισμό της είτε σε χώρους που νιώθει πολιτικά ασφαλής (σε συνδικάτα που ελέγχει), είτε στα πεδία των θεσμών, του κράτους, της δημοκρατίας, της διαφάνειας, της πολιτικής ηθικής, του ελέγχου του δημοσίου πλούτου, όπου εμφανίζει μια προγραμματική στασιμότητα, αρκετή για να κάνει αφόρητο τον ιδεολογικό ανταγωνισμό του ΠΑΣΟΚ. Κι όταν πάσχεις από προγραμματική στασιμότητα, πώς να ασκήσεις προγραμματική αντιπολίτευση;

Γιατί η σύμβαση με την Cosco είναι "αποικιοκρατική";

Χρήσιμες απόψεις φιλοξενεί η σημερινή "αυγή" σχετικά με τη σύμβαση της Cosco, την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων των λιμενεργατών και τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα της σύμβασης. Στη συνέχεια μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη του Γιώργου Νουχουτίδη προέδρου της Ένωσης Λιμνεργατών στον ΟΛΠ, του Γιώργου Κατρούγκαλου, δικηγόρου και αναπληρωτή καθηγητή ΔΠΘ και το κείμενο της Αναστασίας Φρατζεσκάκη μέλους του Δ.Σ. ΕΜΥ/ΟΛΠ:

Συνέντευξη του Γ. Νουχουτίδη στον Κ. Ζαγαρά

* Πώς βλέπετε τους χειρισμούς της νέας κυβέρνησης στο θέμα του λιμανιού;

Έχουμε κάνει ένα αγώνα τρία χρόνια, αυτά τα τρία χρόνια οι βουλευτές Πειραιά του ΠΑΣΟΚ και ο νομάρχης και ο δήμαρχος που προέρχονται από τον ίδιο χώρο βρίσκονταν στο πλευρό των εργαζομένων. Παράλληλα είχαν, όπως κι εμείς, ονομάσει κι αυτοί με τη σειρά τους τη σύμβαση “λεόντειο” και “αποικιοκρατικού” χαρακτήρα. Προεκλογικά επίσης είχαν έρθει εδώ οι υποψήφιοι βουλευτές ΠΑΣΟΚ Α' και Β' Πειραιά και η πρόταση που έκαναν ήταν “επαναδιαπραγμάτευση- αναθεώρηση- ακύρωση”. Κι αυτό όπως λέγανε θα γινόταν μέσα από μία επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης, ζητώντας να κυριαρχεί το δημόσιο συμφέρον και το management να περάσει στα χέρια του δημοσίου.

Σήμερα ωστόσο διαπιστώνουμε από τα επίσημα χείλη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ότι αλλάζει εντελώς το περιεχόμενο των προεκλογικών τους δεσμεύσεων. Μιλάνε πλέον με γνώμονα ότι η Cosco είναι μέσα στο λιμάνι και δεν πάνε σε μία ριζική επαναδιαπραγμάτευση ούτε ακύρωση της σύμβασης. Συνεπώς μπορούμε να μιλάμε ξεκάθαρα για αναντιστοιχία λόγων και έργων.

* Πώς βλέπετε επίσης τις προθέσεις της να προχωρήσει σε επέκταση της συμφωνίας;

Εδώ να σημειώσουμε ότι υπάρχει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, η προβλήτα I έχει 5 γερανογέφυρες και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ανταγωνιστεί την προβλήτα II που έχει 14. Η νέα κυβέρνηση μας λέει πως επιθυμεί μία “σύμπραξη”. Θα έπρεπε όμως να δούμε το βάθος και το περιεχόμενο αυτής της έννοιας. Να δούμε τι σημαίνει σύμπραξη, ποιος έχει το management της εταιρείας, πόσο τοις εκατό έχει το ελληνικό δημόσιο, ποιος κάνει τις προσλήψεις, πώς περιφρουρούνται οι εργασιακές σχέσεις κ.λπ. Άρα να την αναφέρει κανείς ως λέξη τη “σύμπραξη” μπορεί να λέει κάτι, ως περιεχόμενο όμως αποτελεί μία φωτοβολίδα. Ίδωμεν.

* Ποιες είναι οι εργασιακές συνθήκες που προβλέπει η σύμβαση με την Cosco;

Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει την επόμενη ημέρα. Αυτό που προβλέπει η σύμβαση παραχώρησης είναι να εφαρμοστεί η εργατική νομοθεσία. Η εργατική νομοθεσία ωστόσο συμπεριλαμβάνει: Εθνική Συλλογική Σύμβαση, προγράμματα stage, άνεργοι από τον ΟΑΕΔ, δελτίο παροχής υπηρεσιών, 4ωρα και μερική απασχόληση. Γεγονός που εμείς το θεωρούμε απαράδεκτο, καθώς θα έπρεπε τουλάχιστο να διασφαλιστούν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) που ισχύουν στα λιμάνια ως ελάχιστη προστασία των εργαζομένων. Για να δείξουν τέλος πάντων ότι έχουν μία ευαισθησία και να μην επιτρέψουν την Cosco να επιβάλλει εργασιακό μεσαίωνα.

* Μέχρι πότε είστε διατεθειμένοι να συνεχίσετε τις απεργιακές κινητοποιήσεις; Θα συνεχίσετε ακόμα και αν, όπως λέει η κυβέρνηση, διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας;

Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν γίνουν δεκτά τα αιτήματά μας. Έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας ότι εμείς δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουμε. Εμείς πιστεύουμε ότι αυτή την στιγμή δεν υπερασπιζόμαστε συντεχνιακά μας δικαιώματα. Πέρα από εργαζόμενοι είμαστε και ενεργοί πολίτες αυτής της χώρας, που έχουμε λόγο και δυνατότητα να κρίνουμε κάθε σύμβαση παραχώρησης δημόσιου πλούτου. Συγκεκριμένα για τον ΟΛΠ θεωρούμε ότι αποτελεί πνεύμονα οικονομικής ανάπτυξης όχι μόνο του Πειραιά, αλλά και όλης της χώρας. Συνεπώς θα υπερασπιστούμε τα “ιερά και τα όσια” που έχουμε για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί.

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, να τονίσουμε ότι οι θέσεις εργασίας δεν μπορούν να διασφαλιστούν με τους ιδιώτες. Μόνο το δημόσιο είναι αυτό που μπορεί να τις διασφαλίσει.
* Εκπρόσωποι του επιχειρηματικού και εμπορικού κόσμου μιλάνε για καταστροφικές επιπτώσεις στην αγορά από την απεργία, τι απαντάτε σε αυτό;

Πράγματι υπάρχει κόσμος που έχει δίκιο να διαμαρτύρεται και είναι κατανοητό. Αυτό όμως που θα πρέπει να είναι σε όλους κατανοητό ότι από το 1977 είχαν να γίνουν κινητοποιήσεις στον Πειραιά. Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από τη στιγμή που η κυβέρνηση της Ν.Δ. αποφάσισε να ξεπουλήσει τον ΣΕΜΠΟ του λιμανιού.

Εμείς ζητάμε από τους εμπόρους, τους μικρομεσαίους επαγγελματίες να σταθούν στο πλευρό μας γιατί πρέπει να έχουν στον νου τους ότι οι εργαζόμενοι υπερασπίζονται αυτή τη στιγμή το δημόσιο συμφέρον. Γιατί οι εργαζόμενοι είναι και καταναλωτές και χωρίς να έχουν χρήματα δεν μπορεί να δουλέψει το εμπόριο. Πέρα όμως από αυτό, πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε πως αν εγκατασταθεί η κινέζικη εταιρεία θα υπάρξουν μεταποιητικές επιχειρήσεις που ουσιαστικά θα καταστρέψουν ό,τι αυτή τη στιγμή υπάρχει. Αυτό συνέβη όπου πήγε και εγκαταστάθηκε η Cosco, ακόμα και εκεί που είχε μόλις το 10-15% ενός λιμανιού.

* Διάφοροι κύκλοι εξαπολύουν επίθεση εναντίον σας κάνοντας λόγο για τις αμοιβές σας ότι είναι “πολύ υψηλές”. Τι απαντάτε σε αυτό;

Να υπογραμμίσουμε αρχικά ότι δεν υπάρχει ούτε 1 ευρώ που δίνετε στους εργαζόμενους και δεν είναι θέμα ΣΣΕ. Από την άλλη πλευρά, για πάνω από 10 χρόνια δεν έχουν γίνει προσλήψεις, όπως εμείς ζητούσαμε, με αποτέλεσμα μέρος του προσωπικού που απασχολείτε αυτή τη στιγμή να κάνει 500 περίπου 8ωρα το χρόνο (Σαββατοκύριακα, αργίες κ.λπ.). Αποτέλεσμα αυτού είναι οι υψηλές αποδοχές. Ορισμένοι επιδιώκουν να διαβάλουν και να διασύρουν τους εργαζόμενους για να χρησιμοποιήσουν ως άρμα την πρακτική αυτή ώστε να συκοφαντήσουν συνολικά την εργατική τάξη.
Γιατί δεν μας άκουσαν ούτε μία στιγμή ώστε να γίνουν προσλήψεις προτιμώντας την ίδια στιγμή να πληρώνουν υπερωρίες με προσαύξηση 50%; Αυτό από μόνο του τα λέει όλα.


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Γ. ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ ΣΤΟΝ Κ. ΖΑΓΑΡΑ

* Ποια είναι τα ζητήματα που προκύπτουν από τη σύμβαση μεταξύ ΟΛΠ Α.Ε. - και Cosco;

Το βασικότερο πρόβλημα της σύμβασης είναι ότι δεν εξασφαλίζει ότι η εμπορευματική κίνηση στο λιμάνι του Πειραιά θα γίνεται με τρόπο που να εξυπηρετεί το κοινωνικό συμφέρον. Το Σύνταγμα μας στο άρθρο 106 επιβάλλει στο κράτος να εξασφαλίζει ότι η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας (παρ. 2). Για τον σκοπό αυτό υπάρχει κρατική υποχρέωση (τουλάχιστον) για άμεση εποπτεία στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας ή σε φορείς που παρέχουν υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο (παρ. 3). Και για τους δύο παραπάνω λόγους η σύμβαση αυτή που παραχωρεί μια δημόσια υπηρεσία σε έναν ιδιώτη θα έπρεπε να μην αποσκοπεί κυρίως στο οικονομικό κέρδος του τελευταίου ή στην είσπραξη του αντίτιμου από το δημόσιο αλλά στην εξυπηρέτηση της δημόσιας υπηρεσίας. Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.

Οι εργαζόμενοι αντιδρούν κυρίως σε αυτήν την εξαφάνιση του δημόσιου συμφέροντος από το λιμάνι. Βεβαίως, και το ίδιο τους το εργασιακό μέλλον βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Παραχωρείται στην Cosco η προβλήτα ΙΙ, γνωστή ως Σ.ΕΜΠΟ (Σταθμός Εμπορευματοκιβωτίων), η μοναδική προβλήτα που λειτουργεί στον ΟΛΠ εδώ και 20 χρόνια και έχει κατασκευαστεί με ίδια κεφάλαια. Εκεί απασχολούνται άμεσα 750 εργαζόμενοι (από το σύνολο των 1600 της ΟΛΠ Α.Ε.) που μόλις τελειώσει η φάση «δανεισμού» τους προς την νέα εταιρεία δεν θα έχουν πλέον αντικείμενο εργασίας. Αν καταργηθούν οι θέσεις τους, αντιλαμβάνεστε ότι θα απολυθούν, παρά τις εγγυήσεις που είχε προβλέψει για αυτούς ο νόμος.

* Για ποιους λόγους θεωρείτε, αν εξαιρέσουμε τα εργασιακά ζητήματα, πως είναι αποικιοκρατική η σύμβαση;

Όχι μόνον η διάρκεια της σύμβασης (35 χρόνια!), αλλά κυρίως η έλλειψη οποιασδήποτε αποτελεσματικής εποπτείας εκ μέρους του δημοσίου δικαιολογεί, νομίζω, τον χαρακτηρισμό αυτό. Για παράδειγμα, δεν εξασφαλίζεται με αυτήν η συνέχεια της δημόσιας υπηρεσίας. Ακόμη και εάν η νέα εταιρεία αποφασίσει να κλείσει το λιμάνι, η ΟΛΠ μπορεί να αντιδράσει μόνον εάν εγκαταλείψει τη λειτουργία του για συνεχές χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 15 ημερών. Και πάλι και τότε δεν καταγγέλλεται η σύμβαση, μια που αυτή προβλέπει ότι η ΟΛΠ οφείλει να δώσει «εύλογη (sic!) προθεσμία στην ανάδοχο η οποία δεν θα είναι μικρότερη των πενήντα ημερών. Η κινεζική δε εταιρεία, έχει δυνατότητα να στείλει την υπόθεση στην διαιτησία, πέραν και αυτού του διαστήματος. Άλλο παράδειγμα: Στο σχέδιο καταστατικού της αναδόχου (άρθρο 2 στ'), που επίσης κυρώθηκε με τον νόμο της Νέας Δημοκρατίας, μεταξύ των σκοπών της αναδόχου περιλαμβάνονται η «προστασία της εθνικής ασφάλειας και της δημόσιας τάξης»! Αντιλαμβάνεστε ότι δεν ήταν μόνον τα «ασημικά» της εθνικής οικονομίας που φαίνεται ότι ήταν διατεθειμένη να ξεπουλήσει η προηγούμενη κυβέρνηση…

* Η κυβέρνηση λέει πως δεν είναι δυνατή η ακύρωση της σύμβασης και μιλάει για επαναδιαπραγμάτευση. Ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα κρίσιμα θέματα που πρέπει να τεθούν στην επαναδιαπραγμάτευση;

Η προηγούμενη κυβέρνηση προσπάθησε να καλύψει τις τερατώδεις αυτές προβλέψεις της σύμβασης με έναν εξίσου τερατώδη σε έκταση και περιεχόμενο κυρωτικό νόμο, που (με τα παραρτήματα του) φτάνει τις 2527 σελίδες. Η νομοθετική κύρωση όμως δεν εμποδίζει την επαναδιαπραγμάτευση, τουλάχιστον εκείνων των ρυθμίσεων που είναι εξόφθαλμα αντισυνταγματικές. Το κρισιμότερο θέμα είναι η αποκατάσταση του δημοσίου στη δημόσια υπηρεσία του λιμανιού. Υπάρχουν πολλές νομικές μορφές για τούτο και θεωρώ ότι οι εργαζόμενοι είναι πρόθυμοι να δεχθούν οποιαδήποτε από αυτές εξασφαλίζει τα εργασιακά τους δικαιώματα και το δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον.

* Θεωρείτε πως είναι εφικτή η ακύρωση της συμφωνίας με την Cosco;

Όπως γνωρίζετε, η ομοσπονδία των εργαζομένων και το σωματείο των λιμενεργατών έχουν ασκήσει αίτηση ακύρωσης που συζητήθηκε στην Ολομέλεια του Συμβούλιου της Επικρατείας. Θέλω να ελπίζω ότι το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της χώρας μας θα ελέγξει και θα ακυρώσει όσα αντισυνταγματικά περιλαμβάνει η σύμβαση αυτή.


ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ Α. ΦΡΑΝΤΣΕΣΚΑΚΗ

Με αφορμή την πολυήμερη απεργία των εργαζομένων στα λιμάνια με αίτημα να ακυρωθεί η σύμβαση που έχει υπογραφεί μεταξύ του ΟΛΠ και της Cosco ένα τμήμα της συζήτησης έχει στραφεί στα αρνητικά σημεία της σύμβασης παραχώρησης.

Η κριτική των εργαζομένων μπορεί να συμπυκνωθεί σε δύο ομάδες επιχειρημάτων, εκείνα που είναι ενάντια στο δημόσιο συμφέρον και εκείνα που αφορούν τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων.

Όσον αφορά την προστασία του δημόσιου συμφέροντος, να σημειώσουμε ότι από τη σύμβαση απουσιάζουν παντελώς ρήτρες που θα εξασφαλίζουν τον ελεγκτικό και εποπτικό ρόλο του δημοσίου επί της σύμφωνης με το δημόσιο συμφέρον εξέλιξη της σύμβασης. Συνεπώς δεν προκύπτει από πουθενά με σαφήνεια ότι το ελληνικό δημόσιο θα μπορεί για παράδειγμα να ελέγχει αν τηρείται η σχετική νομοθεσία για την προστασία του περιβάλλοντος, για την τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας ή ασφάλειας του χώρου.

Επιπλέον προβλέπονται οι εξής παράνομοι όροι:

Στην Cosco παραχωρείται το δικαίωμα να παρέχει το δημόσιο αγαθό της μεταφοράς. Το ελληνικό κράτος οφείλει να διασφαλίσει ότι αυτού του είδους η υπηρεσία θα παρέχεται απρόσκοπτα.

Σύμφωνα με τη σύμβαση ο ΟΛΠ- διότι το ελληνικό Δημόσιο δεν εμφανίζεται πουθενά- θα έχει το δικαίωμα να καταγγείλει την σύμβαση μόνο στην περίπτωση που η Cosco εγκαταλείψει τη λειτουργία του λιμανιού για συνεχές χρονικό διάστημα 15 ημερών. Αυτό σημαίνει ότι η Cosco μπορεί όσες φορές θέλει να σταματά τη λειτουργία του λιμανιού έως και 14 ημέρες, αρκεί την 15 να αποκαθιστά τη λειτουργία της δημόσιας υπηρεσίας.

Σχετικά τώρα με τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν θα ήταν παράλογο να πούμε ότι υποσκάπτονται. Αυτό γιατί πουθενά στη σύμβαση δεν αναφέρεται ότι οι εργαζόμενοι στα λιμάνια είναι μία ιδιαίτερη επαγγελματική ομάδα με συγκεκριμένες δεξιότητες που αυτό συνεπάγεται και συγκεκριμένες αμοιβές και εργασιακά δικαιώματα. Τα τελευταία περιγράφονται και διασφαλίζονται μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που τα όριά τους όμως εξαντλούνται στους Δημόσιους Οργανισμούς Λιμένων. Παράλληλα δίδεται ρητά το δικαίωμα στην Cosco να προσλαμβάνει εργαζόμενους από την ελεύθερη αγορά, πλήρους ή μερικής απασχόλησης, να τους αμείβει είτε ως ανειδίκευτους εργάτες ή ιδιωτικούς υπαλλήλους, και βεβαίως να τους κάνει ατομικές συμβάσεις εργασίας ή ακόμη και συμβάσεις έργου.

Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται ένα φτηνό και ανασφαλές εργατικό δυναμικό το οποίο θα λειτουργεί ως μέσο εκβιασμού για να περισταλούν και οι εργασιακές διεκδικήσεις των ήδη εργαζόμενων στον ΟΛΠ, προκειμένου ο τελευταίος να μπορεί να είναι ανταγωνιστικός απέναντι στην Cosco.

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Ο ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας για την εκπόιηση του λιμανιού του Πειραιά

Την αναστολή των κινητοποιήσεων αποφάσισαν οι λιμενεργάτες, ύστερα από τη συμφωνία του υπουργείου οικονομίας και της Cosco να λειτουργεί το επόμενο 15 ήμερο το λιμάνι από τον ΟΛΠ και στο ίδιο διάστημα να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις για την σύμβαση.
Η θέση των λιμενεργατών είναι δύσκολη από τη στιγμή που έχουν μείνει με την πολιτική στήριξη μόνο της αριστεράς. Η ΝΔ υπερθεματίζει της σύμβασης που υπέγραψε, το ΛΑΟΣ γαυγίζει να μην φύγουν οι Κινέζοι, όσοι από το ΠΑΣΟΚ στέκονταν (για τους δικούς τους λόγους) στο πλευρό των λιμενεργατών τους τράβηξε το αυτί η ηγεσία του κινήματος, τα ΜΜΕ άρχισαν την γνωστή ιστορία για τις αμοιβές των εργαζομένων και ο λαγός κ. Μίχαλος τους σένρει στα δικαστήρια.
Η συνέχεια του αγώνα θα γίνει πιο δύσκολη. Θα πέσουν όλα τα μέσα και θα αυξηθούν πιέσεις και εκβιασμοί ώστε να κατευθύνουν τον αγώνα σε μια μικρή αλλαγή των όρων της σύμβασης με περισσότερες εγγυήσεις για τα εργασιακά δικαιώματα.

Επιμένουμε ότι η αριστερά πρέπει να κάνει τα πάντα ώστε να κερδηθεί ο αγώνας για την ακύρωση της σύμβασης. Θα είναι ανάσα για τον λαό η πρώτη ήττα του πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού, των ιδιωτικοποιήσεων. Είδομεν...

Ο ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας με ανακοίνωσή του τάσσεται υπέρ ενός δημόσιου λιμένα και το συνδέει με την προσπάθεια εκποίησης της δημόσιας περιουσίας στον νομόα μας. Διαβάστε την ανακοίνωσή του:


ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ «ΠΛΟΥΤΟΥ» …ΜΑΛΛΟΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ «ΘΥΜΑ» ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ.

Το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο μέχρι τώρα πιστά υπηρέτησε τόσο το ΠΑΣΟΚ, επί της Κυβέρνησης Σημίτη, όσο και η Νέα Δημοκρατία, ήταν πολύ απλό στη σύλληψή του. Η δημόσια περιουσία πρέπει να περάσει σε κάθε περίπτωση στους ιδιώτες, είτε με τη μορφή της πώλησης, είτε της μακροχρόνιας ενοικίασης, που ουσιαστικά ισοδυναμεί με πώληση. Έτσι «εκποιήθηκαν» και από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από τη Νέα Δημοκρατία, τα ΞΕΝΙΑ του ΕΟΤ, παραλίες, το αεροδρόμιο των Σπάτων, οι εθνικοί δρόμοι, η γέφυρα του Ρίου – Αντιρρίου, τα δημόσια έργα (σχολικά και πανεπιστημιακά κτίρια, φοιτητικές εστίες) μέσω ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα), ο ΟΤΕ, η Ολυμπιακή…
Στο νομό μας, εκτός από τα δύο Ξενία και τον Αμφιτρύωνα, για τα οποία ακόμη περιμένουμε την απάντηση στις δύο διαδοχικές ερωτήσεις που έχει καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, για το εάν πληρώνεται το ενοίκιο, είχαμε διάφορες απόπειρες για την παραχώρηση της Καραθώνας σε ιδιώτες, αλλά και την τσιμεντοποίησή της, τη διαδικασία, η οποία εκκρεμεί μέχρι σήμερα, κατασκευής πανεπιστημιακού κτιρίου στη Δαλαμανάρα μέσω ΣΔΙΤ.
Η λογική που βάζει τα κέρδη πάνω από τις κοινωνικές ανάγκες είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει στην εγκατάλειψη και τον σιδηρόδρομο στην περιοχή μας, αφού για κάποιους μπορεί να μην είναι κερδοφόρο…
Θα πρέπει επίσης να θυμίσουμε τα σχέδια του Δήμου Ναυπλίου για την παραχώρηση σχεδόν όλου του λιμανιού σε ιδιώτες, προκειμένου να το εκμεταλλευτούν για στάθμευση…για το καλό μας πάντα!
Ότι λοιπόν από τη δημόσια περιουσία μπορεί να αποφέρει κέρδος στους ιδιώτες, οι διαδοχικές Κυβερνήσεις, θεωρούσαν σκόπιμο να εκποιηθεί.
Προεκλογικά, σημαντικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και νυν αρμόδιοι Υπουργοί (Κατσέλη, Παπακωνσταντίνου), κατήγγειλαν τη σύμβαση παραχώρησης του λιμανιού του Πειραιά στην κινεζική COSCO.
Σήμερα, οι εργαζόμενοι του λιμανιού με απεργία από την 1η Οκτωβρίου, θέλουν να αποτρέψουν την παραχώρηση στην κινεζική COSCO. Δίνουν τον αγώνα τους, ένα σημαντικό τμήμα του δημόσιου πλούτου της χώρας, όπως είναι τα λιμάνια να παραμείνει στο Κράτος.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δείχνει με το «καλημέρα» ότι δεν θέλει να τηρήσει ούτε καν αυτά που έλεγε προεκλογικά χαρακτηρίζοντας τη σύμβαση «αποικιοκρατική».
Να υπενθυμίσουμε ότι η σύμβαση προέβλεπε σκανδαλώδεις ρυθμίσεις υπέρ της Cosco (φοροελαφρύνσεις, δάνεια με εγγυήσεις δημοσίου,…), ότι το λιμάνι είναι κερδοφόρο (35 εκ. ευρώ κέρδη το 2007), ότι ο μόνος που έχει όφελος από την επίμαχη σύμβαση είναι η Κινέζικη εταιρεία η οποία θα χρησιμοποιήσει το λιμάνι και τη γύρω περιοχή για εισαγωγή κινέζικων προϊόντων και τη διακίνησή τους, σαν προϊόντα που κατασκευάστηκαν στην Ε.Ε.
Οι δυσκολίες στην αγορά από τη συνεχιζόμενη απεργία των λιμενεργατών έχουν υπεύθυνο την προηγούμενη και την παρούσα κυβέρνηση και όχι αυτούς που αγωνίζονται για να κρατήσουν δημόσιο το λιμάνι.
Καλούμε τους συμπολίτες μας στην Αργολίδα να δείξουν αλληλεγγύη στον αγώνα των λιμενεργατών. Μια νίκη που θα εμποδίσει το ξεπούλημα του λιμανιού είναι νίκη όλων μας. Είναι στήριγμα στους αγώνες και στο νομό μας για να υπερασπιστούμε τον δημόσιο χαρακτήρα υποδομών που εκποιούνται στους ιδιώτες.

Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας
Παρασκευή 15/10/2009

linkwithin

Related Posts with Thumbnails