Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Διαβάστε στο Δρόμο του Σαββάτου 31/7

· Αντιδημοκρατικός κατήφορος με εντολή της τρόικας. Η κοινωνία στο χακί.

· Κυβέρνηση και τρόικα ανοίγουν τα κλειστά επαγγέλματα για τα μονοπώλια με πρόσχημα τον πόλεμο στις συντεχνίες.

· Αιγαίο και Κόσσοβο στη δίνη γεωπολιτικών συγκρούσεων

· Η αριστερά μπροστά στις αυτοδιοικητικές εκλογές

· Αλαβάνος εναντίον Σακοράφα; Φαντασιώσεις θερινής νυκτός.

· Ντοκουμέντο: 5 κινέζοι αξιωματούχοι στο πλευρό των απεργών

· Ο ποδοσφαιρικός Μίκης Θεοδωράκης. Μια άγνωστη πτυχή του διάσημου μουσικοσυνθέτη.

Ακόμα διαβάστε άρθρα των: Δημήτρη Σεβαστάκη, Παναγιώτη Λαφαζάνη, Χρήστου Ρουμπάνη, Βασίλη Κεχαγιά

Επίσης διαβάστε συνέντευξη με τον καθηγητή Βασίλη Αλεξίου

Σκιτσάρουν ο Πάνος Μαραγκός, o Latuff και ο Πέτρος Ζερβός

Δρόμος, η εφημερίδα που γράφεται από όλη την αριστερά για όλη την αριστερά

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Να επιτάξουν τους κλέφτες

Τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να φέρουν τους φορτηγατζήδες σε αντιπαράθεση με άλλα κοινωνικά στρώματα (ροδακινοπαραγωγούς).
Κρίμα που ο ιδιοκτήτης βυτιοφόρου δεν ήταν στο πάνελ να βουτήξει τον Καψή και να έχουμε άλλα...


από το Βαθύ Κόκκινο

Η οργή του κόσμου όσο και να αποκρύβεται από τα ΜΜΕ εκφράζεται με πολλές αφορμές. Δείτε τι έγινε στη συναυλία προς τιμή του Μ. Θεοδωράκη
http://remember6may.blogspot.com/2010/07/interamerican.html

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Τρόικα, Καλλικράτης, Εκλογές

Οι φετινές εκλογές στην "αυτοδιοίκηση" φαίνονται πολύ διαφορετικές από άλλες εκλογές. Η Τρόικα, το μνημόνιο, η φασιστικοποίηση σε όλα τα επίπεδα, δημιουργούν ένα νέο πλαίσιο. Όπως αναφέρει ο Νίκος Γαλάνης σε άρθρο του στο Δρόμο: "Νέα εποχή, νέο κράτος, νέο μοντέλο αυτοδιοίκησης". Ενδιαφέρον και επίκαιρο.

Νέα εποχή, νέο κράτος, νέο μοντέλο αυτοδιοίκησης
Για τις αυτοδιοικητικές και περιφερειακές εκλογές. Του Νίκου Γαλάνη.

Οι εκλογές του Νοεμβρίου για τα αυτοδιοικητικά όργανα έχουν δύο βασικές διαφορές από όσες γνωρίσαμε μέχρι σήμερα: γίνονται σε μια περίοδο οξύτατης οικονομικής κρίσης – ελεγχόμενης χρεοκοπίας και επιτροπείας της χώρας από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. και γίνονται με ένα νέο εκλογικό και περιφερειακό σύστημα, γεγονός που τους προσδίδει ιδιαίτερη σημασία.

Επί της ουσίας, βρισκόμαστε μπροστά σε δύο αλλαγές-τομές, μπροστά σε δύο «νέες» μορφές του σύγχρονου κράτους: Από τη μια έχουμε ένα μη νομιμοποιημένο κράτος (απόρριψη λαϊκής κυριαρχίας, μειωμένη εθνική κυριαρχία) που διαμορφώνεται και επιβάλλεται από το καθεστώς ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ και από την άλλη στο όνομα της «αυτοδιοίκησης», έχουμε έναν τεμαχισμό αρμοδιοτήτων του κεντρικού κράτους σε περιφερειακά κρατίδια, εξαρτημένα και ελεγχόμενα οικονομικά –κι όχι μόνο– από το κεντρικό κράτος (κεντρική διοίκηση).
Η νέα αρχιτεκτονική του σύγχρονου Καλλικράτη στηρίζεται στους σύγχρονους δούλους (εργαζόμενους) και εξυπηρετεί τις δυνάμεις της αγοράς. Η νέα αρχιτεκτονική
απομακρύνει τον πολίτη, συρρικνώνει τη δημοκρατία, απαξιώνει το πολιτικό στοιχείο, θεοποιώντας την αγορά. Όλα είναι ανταποδοτικά, όλα είναι εμπόρευμα. Η τοπική αυτοδιοίκηση γίνεται συνολικά ευάλωτη στο ληστρικό κεφάλαιο. Παιδεία, υγεία, πρόνοια, περιβάλλον, περνάνε ως αρμοδιότητες στην τοπική αυτοδιοίκηση, χωρίς, μάλιστα, τους αντίστοιχους οικονομικούς πόρους.

Ο Καλλικράτης σχεδιάστηκε από την αγορά και αφορά την αγορά και το «νέο» καθεστώς. Ο Καλλικράτης εναρμονίζεται με τη συνθήκη της Λισσαβόνας (2009), έχει ελεγχθεί από το ΔΝΤ και είναι «αναπόσπαστο κομμάτι του προγράμματος σταθερότητας και ανάπτυξης», όπως δήλωσε ο αρμόδιος υπουργός, Γ. Ραγκούσης. Σε τελική ανάλυση, βρισκόμαστε μπροστά σε προσαρμογή – εναρμόνιση του ελληνικού καπιταλισμού στα υπερεθνικά – παγκοσμιοποιημένα, δηλαδή, ευρωπαϊκά δεδομένα.

Οι πολλαπλές αρμοδιότητες και οι ανύπαρκτοι πόροι – Νέα πεδία για τις αγορές

Η τοπική αυτοδιοίκηση –πέρα από τα ισχύοντα– αναλαμβάνει μεταξύ άλλων, την ανέγερση σχολικών κτιρίων, τις πολεοδομικές εφαρμογές, την πρόνοια, την προστασία της δημόσιας υγείας, τις αδειοδοτήσεις τοπικών οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων, την ένταξη των μεταναστών και την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, τη δημιουργία του e-ΚΕΠ.

Οι περιφέρειες αναλαμβάνουν το σχεδιασμό και προγραμματισμό της ανάπτυξης και τη διαχείριση του ΕΣΠΑ. Αναπτυξιακές αρμοδιότητες, όπως υποδομές, μεταφορές, επικοινωνίες, δηλαδή δρόμοι, λιμάνια, δίκτυα κ.λπ. Επίσης, αρμοδιότητες χωροταξίας, πολεοδομίας, ενέργειας, περιβάλλοντος, βιομηχανίας, φυσικών πόρων, πολιτισμού και αθλητισμού, γεωργίας, κτηνοτροφίας, αλιείας κ.λπ.

Οι πόροι των δήμων θα προέρχονται από τους Κεντρικά Αυτοτελείς Πόρους (ΚΑΠ), δηλαδή, από τη φορολογία (από φόρο εισοδήματος ποσοστό 20%, ΦΠΑ 12% και φόρο ακίνητης περιουσίας 50%) και από το ΕΣΠΑ. Προσοχή, η σύνδεση ΟΤΑ και ΦΠΑ, κατά δήλωση Ραγκούση, προωθείται για να γίνει η τοπική αυτοδιοίκηση αρωγός «στη μεγάλη εθνική προσπάθεια της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής». Άρα θα έχουμε και δήμους-κυνηγούς φόρων. Δήμοι φορομπήχτες και φοροκυνηγοί, είναι το νέο μοντέλο αυτοδιοίκησης.

Κουβέντα δεν γίνεται για κάλυψη των τυχόν ελλειμμάτων των ΟΤΑ από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στην κρίση και στην ύφεση, πόσοι ΟΤΑ δεν θα βρεθούν ελλειμματικοί άραγε; Εδώ ακριβώς προκύπτει και μια άλλη συνέπεια του Καλλικράτη.

Μέσα από την περιφεριοποίηση θα έχουμε μια σαφή κατηγοριοποίηση. Περνάμε σε ολοκληρωτικά ταξικές ζώνες, άρα και προσφερόμενες υπηρεσίες σε πρόνοια, υγεία, παιδεία κ.ά. Πολλές ταχύτητες, όχι μόνο στην ευρωζώνη, αλλά και στην επικράτεια της Ελλάδας. Μπροστά, μάλιστα, σε πιθανά οικονομικά αδιέξοδα των περιφερειών θα έχουμε και την αναγκαία «ελευθερία» εκχώρησης –ή καλύτερα ξεπουλήματος– γης και στρατηγικών τομέων ή την ενεργοποίηση μεγάλων πολυεθνικών για την υφαρπαγή και εκμετάλλευση των πλούσιων «χυμών», που είναι πλέον υγεία και παιδεία, τουρισμός, υποδομές κ.ά. Η Ελλάδα πωλείται μέσω ΔΝΤ, μέσω περιφεριοποίησης-κατατεμαχισμού.

Με τις συνενώσεις ο Καλλικράτης δημιουργεί το κατάλληλο πεδίο ενοποίησης που συμφέρει και διευκολύνει πολιτικά τις αγορές, όταν ενοποιεί γεωγραφικά, οικονομικά και αναπτυξιακά περιοχές όπου μπορεί να «επενδύσει» το πολυεθνικό κεφάλαιο. Ίσως είναι υπερβολή, αλλά δίπλα στην ομάδα Scoda Ξάνθη θα δούμε και την περιφέρεια Coca cola Ξάνθη.

Ανεπιθύμητη η λαϊκή συμμετοχή – Απούσα η δημοκρατία

Η αυτοδιοίκηση σαν πραγματικός λαϊκός θεσμός υπήρξε στις περιοχές που έλεγχε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) και διαλύθηκε με την ήττα του αριστερού κινήματος. Στην αυτοδιοίκηση ιστορικά και «θεσμικά» συνυπάρχουν δύο πράγματα: Από την μια άμεσες διαδικασίες ελέγχου και μορφές πολιτικής από το λαό –ιδιαίτερα στα πρώτα, ηρωικά, χρόνια της αυτοδιοίκησης όπου στις λαϊκές γειτονιές οι κάτοικοι μαζί με την δημοτική αρχή φτιάχνανε έργα, διεκδικούσαν κ.ο.κ- και από την άλλη, οι κρατικές λειτουργίες που δεν είναι ουδέτερες αλλά αποτυπώνουν και αναπαράγουν το χαρακτήρα του κεντρικού κράτους και τις επικρατούσες σχέσεις.

Αυτή η αντίθεση είναι βασικό στοιχείο της αντιπαράθεσης για το τι αυτοδιοίκηση θέλουμε. Αλλά και βασικό στοιχείο για να αντιληφθούμε ότι η μετατροπή των αυτοδιοικήσεων σε κράτος διαλύει, αντιστρέφει για την ακρίβεια, την όποια σχέση με το λαό, μετατρέποντας τους «τοπικούς άρχοντες» σε τοπικούς δυνάστες. Και η πορεία προς την κατεύθυνση αυτή, στο όνομα της δημοκρατίας πάντα, δεν είναι μόνο επιβολή της δεξιάς ή του δικομματισμού. Αποτέλεσε και πάγιο αίτημα της Αριστεράς, η οποία μια ζωή ζητούσε αρμοδιότητες για να μπορέσει να εφαρμόσει το υποτιθέμενο πρόγραμμα της. Και αν για κάποια στιγμή εμφανίστηκε, καθαρά δημαγωγικά το σύνθημα «όχι αρμοδιότητες χωρίς πόρους», πολύ σύντομα το κάνανε… γαργάρα προκειμένου να αναβαθμίσουν το θεσμικό τους ρόλο κ.λπ. Η αντιπαράθεση αυτή ισχύει ακόμα και στον Καλλικράτη και φαίνεται στις εντελώς τυπικές αντιδράσεις, αν και θα μπορούσε να έχει ξεσηκωθεί όλη η Ελλάδα.

Πέρα από το ότι δεν υπήρξε τοπική και περιφερειακή διαδικασία για τη διοικητική μεταρρύθμιση, αλλά επιβλήθηκε από τα πάνω, πέρα από το ότι το ζήτημα της απλής αναλογικής έχει σβηστεί από τα εκλογικά λεξικά, ο Καλλικράτης συγκεντρώνει όλο και περισσότερη εξουσία και αρμοδιότητες (άρα και δυνατότητα αυθαιρεσίας και διαπλοκής – διαφθοράς) στο άτομο - δήμαρχο. Το τοπικό κράτος (περιφέρεια – δήμος) θα εκφράζει σχέσεις ανάμεσα σε κυβερνώμενους και κυβερνώντες, την ίδια στιγμή που θα εκφράζει και σχέσεις υποταγής στην κεντρική διοίκηση και την οικονομική εξουσία. Όλα θα ελέγχονται από τις δύο τελευταίες. Αυτό δεν σημαίνει ούτε αυτοδιοίκηση, ούτε αποκέντρωση.

Είναι μύθος επίσης, ότι περισσότερες αρμοδιότητες σημαίνουν περισσότερη εξουσία. Γιατί, πέρα από τους οικονομικούς πόρους που είναι βασικό, το κυρίαρχο είναι ποιοι ασκούν την εξουσία και προς όφελος ποιων. Ο λαός ή η αγορά; Για τον λαό ή για την αγορά; Ανάπτυξη για ποιους και από ποιους; Το νομικό και οικονομικό πλαίσιο τα καθοδηγεί όλα αυτά με τέτοιο τρόπο που οι απαντήσεις είναι πάντα προς την ίδια κατεύθυνση προκαθορισμένες.

Επίσης, ενώ ο δήμαρχος εκλέγεται με το 50%+1 σε αντίθεση με το 42% που ίσχυε στις προηγούμενες εκλογές, στα υπόλοιπα αιρετά όργανα, έχουμε ακόμα πιο συγκεντρωτικό χαρακτήρα του εκλογικού συστήματος. Με το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, το 60% των εδρών πηγαίνει στον πρώτο συνδυασμό –πέρα από το γεγονός ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να φτιαχτεί εκλογικός συνδυασμός, και άρα θα έχουμε σε πολλές περιπτώσεις αποκλεισμό συνδυασμών, κυρίως της Αριστεράς. Κουβέντα, βέβαια, για δημοψηφίσματα, λαϊκές τοπικές συνελεύσεις κ.λπ.

Απολύσεις, κατάργηση ΝΠΔΔ – Η επίθεση κλιμακώνεται

Με τον Καλλικράτη ανοίγει ο δρόμος για απολύσεις, μετατάξεις, μεγάλη εργασιακή ανασφάλεια, χτύπημα της μονιμότητας, υποβάθμιση υπηρεσιών και αναβάθμιση - προνομιοποίηση του ιδιωτικού σε αντίθεση με το δημόσιο χαρακτήρα υπηρεσιών.

Καταργούνται πάνω από 5.000 ΝΠΔΔ και δημοτικές επιχειρήσεις, όπου, μάλιστα, πηγαίνει απευθείας η κρατική χρηματοδότηση (βλ. νομαρχίες). Αυτό σημαίνει απολύσεις περίπου 35.000 συμβασιούχων σε κρίσιμους τομείς (καθαριότητα, βρεφονηπιακοί σταθμοί κ.λπ.), ανασφάλεια όλων των υπαλλήλων που εργάζονται με σχέση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, μετατάξεις στους μόνιμους και στους αορίστου χρόνου, αλλά και επίσημοι ψίθυροι για το αβέβαιο της μονιμότητας, στο βαθμό που δεν θα υπάρχει η θέση για την οποία έχει προσληφθεί ο υπάλληλος.

Το σχέδιο δραστικής μείωσης του δυναμικού που εργάζεται στο δημόσιο εξυπηρετείται από τον Καλλικράτη και τις αλλαγές που επιχειρεί, ενώ θα εμφανιστεί περίπου αυτονόητη και ζητούμενη από τους υπόλοιπους η απόλυση χιλιάδων υπαλλήλων.

Όλα τα παραπάνω, δηλαδή, το πολιτικό και οικονομικό τοπίο (οικονομική κρίση - Μνημόνιο – έρπουσα πολιτική κρίση – ένταση αντιλαϊκών μέτρων και απόγνωση λαϊκών μαζών) και η νέα μορφή κράτους και αυτοδιοίκησης, πρέπει να συνυπολογιστούν για μια ουσιαστική πολιτική παρέμβαση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των αγωνιζόμενων πολιτών ενάντια στο στραγγαλισμό της ζωής, της εργασίας, του περιβάλλοντος, της πόλης, της χώρας.

Στα ζητήματα αυτά θα αναφερθούμε σε επόμενα άρθρα και δημοσιεύσεις από τις στήλες του Δρόμου.

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Γιορτή στο πτώμα της Δημοκρατίας;

36 χρόνια Δημοκρατίας. Αστικής Δημοκρατίας. Δηλαδή της ελευθερίας των λίγων να εκμεταλλεύονται τους πολλούς. Ή μήπως ούτε καν αστικής Δημοκρατίας; Ή καλύτερα Δημοκρατίας του ΔΝΤ και των ευρωπαίων επιτρόπων; Δημοκρατία μιας δουλικής κυβέρνησης που τη μετέτρεψε σε αστική πραξικοπηματική Δημοκρατία; Ίσως αστική κηδεμονευομένη Δημοκρατία; Ή κηδευομένη Δημοκρατία; Ή μήπως να κάνουμε ένα stress test για να μάθουμε πόση δημοκρατία έχουμε;
Ή όπως λέει ο
αναρχογατούλης:
Σήμερα η γιορτή της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο...Γιορταστε τη ''Δημοκρατια΄΄ που φτιαξατε κομενη και ραμενη στα μετρα σας...Μα τωρα ''ΣΩΠΑΣΤΕ'' ...Να Τιμησουμε κι'εμεις τους Νεκρους μας!!!




Και με αφορμή την ιστορική αναδρομή για τη δημοκρατία και τους αγώνες για αυτή αξίζει να διαβάσετε το ένθετο του προηγούμενου τεύχους της εφημερίδας "Δρόμος" σχετικά με τα Ιουλιανά με μια διαφορετική παρουσίαση των γεγονότων από εκείνη που επικεντρώνει στην αποστασία.... Μπορείτε να το βρείτε εδώ (σελίδες 17-24).





Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Διαβάστε στο Δρόμο του Σαββάτου 24/7

Ειδικό αφιέρωμα για τα 36 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο με άρθρα-αναλύσεις των Νάντιας Βαλαβάνη, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου και Χριστίνας Μπάρτσα

Κυβερνούν με πραξικοπήματα και διατάγματα. Νέο αντισυνταγματικό ξέσπασμα του υπουργού εργασίας, του Γιάννη Θεωνά

Ο καθηγητής Γιάννης Κουζής μιλά για την κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων και κάνει λόγο για μεταλλαγμένους σοσιαλιστές

Θέμα: Στο ίδιο έργο θεατές. Γιατί ξανακάηκε η Αττική, του Λεωνίδα Σακλαμπάνη

Οι "γιορτές" για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην εποχή του ΔΝΤ

Τσακίζουν την κοινωνία, αλλά σώζουν την Τράπεζα Πειραιώς και στρώνουν το χαλί για χρυσοφόρες τραπεζικές συμφωνίες

Η Αριστερά μπροστά στις αυτοδιοικητικές εκλογές

Θεσσαλονίκη: Ο αγώνας των πολιτών ανέστειλε την καύση αποβλήτων στον ΤΙΤΑΝ ΑΕ, του Γιώργου Θεοδωρόπουλου

Δημοσιογράφος – φάντασμα στο ΙΔΕΚΕ, του Κώστα Στοφόρου

Ζαγορισίων (Βίος και) Πολιτεία: Από τον πολιτισμό στον τουρισμό, του Βασίλη Δαλκαβούκη

Διαλύουν και τη διαδικασία αδειοδότησης των τεχνικών επαγγελμάτων, του Βασίλη Τσάκου

Σε αναταραχή οι φυλακές, του Λεωνίδα Σακλαμπάνη

Κυβέρνηση και αστυνομία στηρίζουν τη ληστεία των διοδίων, του Νίκου Νούλα

Διαβάστε στα διεθνή: Άρθρο του Φιντέλ Κάστρο για τη στρατηγική της Αμερικής και μια ανάλυση για τις νέες ταραχές στη Γαλλία

Περίπτερο Ιδεών, περιπτεράς ο Στέλιος Ελληνιάδης: Μπαράκ Ομπάμα: Νόμπελ Ειρήνης για ξεκάρφωμα

Επίσης, άρθρα των Νίκου Χουντή και Κώστα Μελά

Σκιτσάρουν ο Πάνος Μαραγκός, o Latuff και ο Πέτρος Ζερβός



Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Μεγάλη διαρροή πετρελαίου στην Κίνα

Αναμεταδίδουμε την παρακάτω είδηση από το econews.gr για δύο λόγους: ο πρώτος διότι, σε σχέση με την τεράστια δημοσιότητα της ανυπολόγιστης καταστροφής που προκαλεί καιρό τώρα η διαρροή πετρελαίου ελέω BP, αυτή η υπόθεση παραμένει σχετικά άγνωστη. Ο δεύτερος διότι πολλοί και διάφοροι στο αχανές διαδίκτυο προσπαθούν ακριβώς πάνω σε αυτή την ανεπάρκεια ενημέρωσης να βγάλουν λάδι τη BP και να δικαιολογήσουν τα αδικιολόγητα. Οπότε μπορούμε να αναφωνήσουμε Έλεος! και με τα εξαιρετικά ανεπαρκή μέτρα πρόληψης παντού όπου υπάρχουν πετρελαιάδες και πετροδόλαρα αλλά και με τη σπέκουλα για το ποιανού η ευθύνη είναι μεγαλύτερη κλπ.

Τις παραλίες της Κίτρινης Θάλασσας απέκλεισαν οι Αρχές της Κίνας λόγω της πετρελαιοκηλίδας που προκλήθηκε την Παρασκευή στο λιμάνι Dalian, έπειτα από εκρήξεις σε αγωγούς που μετέφεραν αργό πετρέλαιο.

Αμέσως ξεκίνησαν προσπάθειες για τον περιορισμό της πετρελαιοκηλίδας, ενώ το λιμάνι έκλεισε.

Στις επιχείρηση συμμετέχουν 40 σκάφη συλλογής πετρελαίου και εκατοντάδες αλιευτικά. Παράλληλα, Κινέζοι εργάτες προσπαθούν να καθαρίσουν τις παραλίες της Κίτρινης Θάλασσας από το πετρέλαιο, ωστόσο είναι εφοδιασμένοι μόνο με γάντια και περιπλέκουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Πέντε ημέρες μετά την έκρηξη των αγωγών, το πετρέλαιο διαχέεται σε έκταση 430 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι η διαρροή πετρελαίου σταμάτησε, ωστόσο οι πληροφορίες σχετικά με την ποσότητα που έχει ήδη διαρρεύσει είναι συγκεχυμένες.

Στην περιοχή έχει σπεύσει και ομάδα της περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace, προκειμένου να εκτιμήσει την κατάσταση και να καταγράψει την επιχείρηση εκκαθάρισης της πετρελαιοκηλίδας.

Η Greenpeace Κίνας τράβηξε φωτογραφίες που μαρτυρούν το μέγεθος της καταστροφής και εκφράζει φόβους ότι η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη συγκριτικά με τις αρχικές εκτιμήσεις.

Σύμφωνα με Κινέζους αξιωματούχους, «η πετρελαιοκηλίδα θέτει σε μεγάλο κίνδυνο τη θαλάσσια ζωή, την ποιότητα των υδάτων και τα θαλάσσια πτηνά».

Οι παραλίες έχουν καλυφθεί ολοσχερώς με πετρέλαιο και το έργο των εργατών που συμμετέχουν στην επιχείρηση καθαρισμού είναι πάρα πολύ δύσκολο καθώς δεν είναι εφοδιασμένοι με ειδικές στολές και φορούν μόνο γάντια.

Σημειώνεται ότι σύμφωνα με την κρατική τηλεόραση της Κίνας στη θάλασσα έχουν διαρρεύσει 1.500 τόνοι πετρελαίου, ωστόσο ακόμα δεν υπάρχουν επίσημα και ακριβή στοιχεία σχετικά με την πραγματική ποσότητα.

Πηγή Associated Press


Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Κανείς για το τρένο;

Η κυβέρνηση συζητά (με τις σοφές υποδείξεις και του ΔΝΤ φυσικά) το σχέδιο εξυγίανσης του ΟΣΕ. Από ότι κυκλοφορεί στον Τύπο η κυβέρνηση αποφάσισε να το παίξει κουβαρντάς. Έτσι θα πληρώσει η ίδια λέει το έλλειμμα των 10 δις του ΟΣΕ. Σαν να χρωστάτε σε κάποιον ο οποίος χρωστάει αλλού και να πηγαίνετε να του λέτε με ύφος "Άσε ρε θα τα πληρώσω εγώ". Κι αυτό, γιατί τα 7 περίπου από τα 10 δις είναι χρέη του κράτους προς τον ΟΣΕ, τα οποία περιέργως και ύστερα από αρκετή νεοφιλελεύθερη και πρασινο-μπλε χημεία χρωστά ο ΟΣΕ στο κράτος...!
Κατά τα άλλα με μηδενικό πια χρέος αναζητείται αγοραστής του 49% της ΤΡΙΝΟΣΕ στον οποίο θα παραδωθεί και το managment. Η συνέχεια του ξεπουλήματος είναι η γνωστή. Απολύσεις ή εθελούσιες με στόχο να υπάρχει ένας οδηγός σε δυο τρένα, κατάργηση μειωμένων εισητηρίων για να μη λερώνονται από φτωχούς και βρωμιάρηδες τα καινούρια βαγόνια (χωρίς τουαλέτες παρακαλώ) και φυσικά το μέλλον μη κερδοφόρων γραμμών θα επανεξετάζετε συνεχώς.

Δείτε μια παρουσίαση (μετά σχολιασμού) των σχεδίων για τον ΟΣΕ και εδώ.
Ύστερα από όλα αυτά, εμείς επιμένουμε να στηρίζουμε τις περσινοαυγουστιάτικες απόψεις του βουλευτή και υφυπουργού ΠΕΚΑ κ. Γιάννη Μανιάτη (όπως παρουσιάσαμε σε προηγούμενο κουίζ). Μπορείτε να τις ακούσετε ξανά:



Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Χρέος, ευρώ και οι θέσεις της Αριστεράς

Η συζήτηση στην Αριστερά για το χρέος, την κρίση και την πρόταση διεξόδου συνεχίζεται. Το ζήτημα (παύση πληρωμών ή όχι, έξοδος από το ευρώ ή όχι) είναι κατεξοχήν πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Αν η αριστερά δέχεται ως μονόδρομο το ευρώ τότε
α) αν η χώρα μας ακολουθήσει - κάτω από την πίεση κινήματος και αλλαγής συσχετισμών- μια άλλη πολιτική (εθνικοποιήσεις, αναδιανομή...) και τύχει του εκβιασμού της ΕΕ - αναμενόμενο αφού η πολιτική αυτή θα είναι σε αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ΟΝΕ- τότε προφανώς σύμφωνα με τη θεωρία του μονόδρομου θα πρέπει να συμμορφωθούμε στις πιέσεις της ώστε να μην βρεθούμε εκτός ευρωζώνης και "καταστραφούμε"...
β) περιορίζεται η λογική μας και το σχέδιο της αριστεράς στην αναμονή αλλαγής των συσχετισμών πανευρωπαϊκά. Δηλαδή πάμε σε μια λογική αντίστοιχη του ΚΚΕ. Στην μια περίπτωση παραπέμπονται όλα στη Λαική Εξουσία. Στην άλλη παραπέμπονται όλα στην αναμονή αλλαγής των συσχετισμών σε μερικές δεκάδες χώρες της ευρωπαϊκής ηπέιρου ώστε αν αλλάξει κατεύθυνση συνολικά το οικοδόμημα της ΕΕ. Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα του κόσμου "τι να κάνουμε".
Με αφορμή αυτά μπορείτε να διαβάσετε 3 κείμενα, 2 του οικονομολόγου Κ. Λαπαβίτσα
και ένα του οικονομολόγου Δ. Καζάκη, τα οποία επιχειρηματολογούν την ανάγκη εξόδου από το ευρώ και εφαρμογής μιας άλλη πολιτικής:


Κυριακή, 11 Ιουλίου 2010
Το χρέος, το ευρώ και οι θέσεις της αριστεράς (Α Μέρος)

ΠΗΓΗ:
ΑΥΓΗ & YOUPAYYOURCRISIS
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ

Τα ζητήματα του ευρώ και του χρέους είναι απολύτως αλληλένδετα. Ή, για να γίνω ακριβέστερος, το βαθύτερο πρόβλημα είναι το ευρώ, που οδήγησε στον τεράστιο όγκο χρέους των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης.
Πώς λοιπόν θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του ελληνικού χρέους; Είναι προφανές ότι η πολιτική λιτότητας είναι καταστροφική, διότι ανατροφοδοτεί το χρέος. Η αναγκαιότητα της παραγραφής προκύπτει αβίαστα, ακόμη και από τη σκοπιά των χρηματοπιστωτικών κύκλων του εξωτερικού, που ήδη προετοιμάζονται
Η κριτική του κ. Καλλωνιάτη κατά της Πρωτοβουλίας Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών ("Αυγή", 4.7.2010) είναι καλόπιστη και ενημερωμένη, άρα ευπρόσδεκτη. Δυστυχώς είναι άστοχη. Αλλά θέτει ζητήματα ζωτικής σημασίας για την τρέχουσα κρίση. Ας αρχίσουμε από κάτι για το οποίο όλοι σχεδόν συμφωνούμε, δηλαδή την ανάγκη βαθιάς παραγραφής του χρέους. Και ερωτώ αμέσως. Δεν θα ήταν στοιχειώδες να αναγνωριστεί ότι το αίτημα της παραγραφής προέρχεται ακριβώς από το ρεύμα εναντίον του οποίου στρέφει τα βέλη του ο κ. Καλλωνιάτης; Όταν θέσαμε το ζήτημα της επερχόμενης χρεωκοπίας στις αρχές του 2010, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με θεωρητικές απεραντολογίες περί κρίσεων και συνωμοσιών. Αποτελεί ουσιαστική πολιτική πρόοδο ότι έγινε αποδεκτό το αίτημα της παραγραφής. Προσβλέπουμε σε παρόμοια εξέλιξη και με το ευρώ, μόνο που εδώ οι αγκυλώσεις είναι τεράστιες.


Τα ζητήματα του ευρώ και του χρέους είναι απολύτως αλληλένδετα. Ή, για να γίνω ακριβέστερος, το βαθύτερο πρόβλημα είναι το ευρώ, που οδήγησε στον τεράστιο όγκο χρέους των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης. Μετά την είσοδο στην ΟΝΕ, οι περιφερειακές χώρες εμφάνισαν συστηματικά ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών. Το 2008 η Ελλάδα σημείωσε γιγαντιαίο έλλειμμα της τάξης του 15% του ΑΕΠ, αλλά και η Ισπανία και η Πορτογαλία κυμάνθηκαν γύρω στο 10%. Τα ελλείμματα προήλθαν από την υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας, σε σχέση κυρίως με τη Γερμανία, που εμφάνισε αντίστοιχα πλεονάσματα. Ο ανταγωνιστικός θρίαμβος του γερμανικού κεφαλαίου βασίστηκε στο πάγωμα των γερμανικών μισθών. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ από τη φύση της επιφέρει τρομακτικές πιέσεις στη μισθωτή εργασία σε ολόκληρη την Ευρωζώνη. Το γερμανικό κεφάλαιο αποδείχτηκε ικανότερο των άλλων στο επωφελές αυτό έργο. Απόκτησε έτσι ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, που δεν μπορούσαν οι περιφερειακές χώρες να αντισταθμίσουν μέσω υποτίμησης, δεδομένης της ΟΝΕ.


Το χρέος της περιφέρειας είναι απόρροια αυτής της εξέλιξης. Τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών ισοσταθμίστηκαν από την εισροή ξένων κεφαλαίων, κυρίως τραπεζικών δανείων από τη Γερμανία και τη Γαλλία. Βρέθηκε λοιπόν η περιφέρεια καταχρεωμένη στο κέντρο, αλλά και οι τράπεζες του κέντρου εξαιρετικά εκτεθειμένες στις χώρες της περιφέρειας. Οι υπολογισμοί του Research on Money and Finance (RMF) φέρουν τη συνολική έκθεση γύρω στο 1 τρισ. ευρώ, ποσό υπεραρκετό για την κατάρρευσή των τραπεζών, αν η περιφέρεια χρεωκοπήσει. Το χρέος βέβαια ποικίλλει ανάλογα με τις συνθήκες της κάθε χώρας. Στην Ισπανία και την Πορτογαλία είναι κυρίως ιδιωτικό, διότι ο δημόσιος τομέας παρέμεινε σχετικά περιορισμένος. Στην Ελλάδα είναι κυρίως δημόσιο λόγω της φύσης του κράτους, αλλά και των πεπραγμένων της δεκαετίας του 1980. Είναι αυτονόητο ότι η τρέχουσα κρίση αποτελεί συνέχεια της ιστορικής αναταραχής του 2007-9, η οποία προκάλεσε την επιδείνωση των δημόσιων οικονομικών κυρίως λόγω της κατάρρευσης των φορολογικών εσόδων. Αλλά τα προβλήματα της περιφέρειας, καθώς και η παρανοϊκή στροφή της Ευρωζώνης προς τη λιτότητα, οφείλονται στις δομές του ευρώ. Οι ΗΠΑ, που ήταν στο επίκεντρο της κρίσης του 2007-9, για την ώρα ακολουθούν πολύ διαφορετική πορεία. Η μέγγενη που συντρίβει την Ευρώπη είναι ιδίας κοπής και εδράζεται στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Πώς λοιπόν θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του ελληνικού χρέους; Είναι προφανές ότι η πολιτική λιτότητας είναι καταστροφική, διότι ανατροφοδοτεί το χρέος. Η αναγκαιότητα της παραγραφής προκύπτει αβίαστα, ακόμη και από τη σκοπιά των χρηματοπιστωτικών κύκλων του εξωτερικού, που ήδη προετοιμάζονται. Το ερώτημα είναι, πώς πρέπει να γίνει; Η παραγραφή πρέπει να γίνει με όρους που θα προστατεύουν τα λαϊκά στρώματα. Άρα απαιτείται παύση πληρωμών για να αφαιρεθεί η πρωτοβουλία από τους δανειστές. Θα ακολουθήσει επαναδιαπραγμάτευση με στόχο το δραστικό 'κούρεμα', σε ποσοστό που θα διαφανεί στην πράξη, ίσως της τάξης του 50%-60%. Θα πρέπει βεβαίως να υπάρξει απόλυτη διαφάνεια, που σημαίνει πλήρη ενημέρωση για τη διάρθρωση του χρέους και τον χαρακτήρα των συμβάσεων. Μόνο έτσι θα μπορούμε πραγματικά να γνωρίζουμε τι είναι "απεχθές", τι πρέπει να αποπληρωθεί και ποιος έχει ευθύνες.
Η ανάληψη της πρωτοβουλίας από τα κάτω είναι απολύτως αναγκαία για να διασφαλιστούν τα πενιχρά πλεονεκτήματα που έχει η Ελλάδα. Πρώτο και κυριότερο, για να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά το όπλο της έκθεσης των τραπεζών του κέντρου στα ελληνικά χρέη. Πέραν τούτου, για να αξιοποιηθεί το γεγονός ότι ο κύριος όγκος του δημοσίου χρέους είναι ομόλογα που φαίνεται πως έχουν εκδοθεί στη βάση της ελληνικής νομοθεσίας (ίσως το 90%) και κατέχονται από σχετικά λίγους δανειστές, κυρίως τράπεζες. Μπορούν να αποφευχθούν, δηλαδή, δικαστικές περιπέτειες με χιλιάδες ξένους ομολογιούχους στη βάση της βρετανικής νομοθεσίας. Υπάρχει ελπίδα να καταφέρει η Ελλάδα να κλείσει γρήγορα τη χαίνουσα πληγή του χρέους και, αν το θελήσει και έχει παράλληλα ανακτήσει την αξιοπιστία της, να επιστρέψει στις παγκόσμιες αγορές. Ο κ. Καλλωνιάτης μάλλον συμφωνεί με τα παραπάνω επί της ουσίας. Τον ενοχλεί όμως η ιδέα ότι πρέπει να συμβούν με παράλληλη έξοδο από το ευρώ. Προτιμά τη "συνεργατική" παραγραφή εντός της ΟΝΕ, διότι μπορεί να αποτελέσει "κοινό άξονα των διεκδικήσεων όλου του εργατικού κινήματος". Δυστυχώς εδώ εγκαταλείπουμε το πεδίο του ορθολογισμού και μπαίνουμε στον χώρο του ευχολογίου.
Παραγραφή εντός της ΟΝΕ, αν γίνει, θα συμβεί υπό την αιγίδα των τραπεζών, εξουδετερώνοντας το ισχυρότερο όπλο της Ελλάδας. Στην καλύτερη περίπτωση θα σημάνει ένα ελαφρό 'κούρεμα', με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και ίσως μείωση επιτοκίων. Τα επιτόκια δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου θα παραμείνουν κατά πολύ υψηλότερα των γερμανικών. Πάνω απ" όλα, η αδυναμία υποτίμησης, αλλά και η λιτότητα που πνίγει την Ευρωζώνη, θα διαιωνίσουν το ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα του κέντρου. Το πρόβλημα του χρέους θα επανεμφανιστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Πρόκειται για αδιέξοδη επιλογή για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Τα πυρά του κ. Καλλωνιάτη όμως στρέφονται κυρίως εναντίον της ίδιας της ιδέας της εξόδου, την οποία θεωρεί καταστροφική. Πριν απαντήσω στις αιτιάσεις του, θα ήθελα να διορθώσω ένα απλό σφάλμα. Ισχυρίζεται, λοιπόν, ότι αν το "κούρεμα" είναι 50%, αλλά ταυτόχρονα υπάρξει υποτίμηση της νέας δραχμής επίσης κατά 50%, δεν θα προκύψει καμία ελάφρυνση από την έξοδο. Πρόκειται για σύγχυση της αριθμητικής με την οικονομική ανάλυση.
Αν υπάρξει μείωση του δημοσίου χρέους στο μισό, ενόσω ο παραγωγικός ιστός της Ελλάδας παραμένει ο ίδιος, το βάρος του χρέους θα πέσει αυτομάτως στο μισό. Είναι εύκολο να ιδωθεί αυτό από την πλευρά των δανειστών, οι οποίοι φυσικά θα επωμιστούν πραγματική οικονομική ζημία ισοδύναμη του μισού του χρέους. Δεν έχει καμία σημασία αν η ελληνική παραγωγή θα αποτιμάται κατόπιν σε ευρώ, σε νέες δραχμές ή σε ρούβλια. Αν παράλληλα συμβεί υποτίμηση, το πραγματικό βάρος του χρέους θα μειωθεί περισσότερο, καθώς θα βελτιωθεί η δυνατότητα εξαγωγών, και άρα η εξυπηρέτηση του εναπομείναντος χρέους. Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι όντως το ποσοστό του χρέους ως προς το ΑΕΠ εκτινάσσεται όταν γίνει υποτίμηση, για να μειωθεί ταχέως με την επαναδιαπραγμάτευση και την άνοδο των εξαγωγών. Μου επιρρίπτει, λοιπόν, ο κ. Καλλωνιάτης ότι αποκρύπτω τις δυσκολίες επιστροφής στη δραχμή και παραπλανώ τον κόσμο. Προς επίρρωση επιστρατεύει τους εμπειρογνώμονες της Τράπεζας της Ελλάδας, αλλά και τους Baldwin και Wyplosz. Κάπου εκεί θα κρύβεται και ο Eichengreen, του οποίου το όνομα δεν αναφέρεται, αλλά γίνεται χρήση του παιδαριώδους επιχειρήματός του ότι η έξοδος είναι αδύνατη διότι η χώρα έχει πολλά ΑΤΜ.
Δυστυχώς η επίκληση της αυθεντίας δεν αρκεί. Η τεχνική πλευρά της επιστροφής στη δραχμή παραμένει απλό νομισματικό πρόβλημα. Θα χρειαστεί να κλείσουν οι τράπεζες, ας πούμε για μιά βδομάδα, ενώ θα τους δοθεί εντολή να αποτιμούν τα εγχώρια στοιχεία ισολογισμού σε νέες δραχμές. Η αναλογία είναι θέμα πολιτικής επιλογής και μπορεί να διαφέρει για τους ιδιώτες και τις επιχειρήσεις. Η ευκολότερη λύση θα ήταν το ένα προς ένα. Όταν θα ανοίξουν ξανά οι τράπεζες, θα υπάρξει παράλληλη κυκλοφορία του ευρώ και της νέας δραχμής. Πολλά προϊόντα θα έχουν δύο τιμές, ενώ σταδιακά θα γίνει αναπροσαρμογή συμβολαίων και άλλων χρηματικών υποχρεώσεων. Πρόκειται για φαινόμενα που έχουν συχνά παρατηρηθεί στη νομισματική ιστορία. Παραπλήσια μορφή τους, αν και απλούστερη λόγω της σταθερής ισοτιμίας της παλαιάς δραχμής προς το ευρώ, γνώρισε και η Ελλάδα όταν υιοθετήθηκε το ευρώ. Εν ολίγοις, θα υπάρξει αναταραχή τιμών, η οποία θα κρατήσει μερικούς μήνες, ώσπου να προσαρμοστεί η οικονομία στο νέο νόμισμα και να εκλείψει το ευρώ από την εγχώρια κυκλοφορία. Προφανώς η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί ως προς το ευρώ. Είναι εξίσου προφανές ότι και η υποτίμηση και η αναταραχή τιμών θα έχουν κόστος. Αλλά δεν υπάρχει καμία λύση της παρούσας κρίσης χωρίς κόστος. Το ζήτημα είναι το κόστος να ελαχιστοποιηθεί, να κατανεμηθεί δίκαια και, το κυριότερο, να αλλάξει την κοινωνική ισορροπία υπέρ της εργασίας. Η έξοδος από την ΟΝΕ είναι παρασάγγας η προσφορότερη επιλογή για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Το χρέος, το ευρώ και οι θέσεις της αριστεράς (Β' μέρος)

Στο πρώτο μέρος του άρθρου που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Κυριακήςσχολιάζοντας την κριτική του Κώστα Καλλωνιάτη από το φύλλο της "Αυγής" την Κυριακή 4 Ιουλίου, αναλύθηκαν τα ζητήματα του ευρώ και του χρέους, οι δυνατότητες διαχείρισης για τις σημερινές συνθήκες της ελληνικής οικονομίας καθώς και η περίπτωση παραγραφής εντός ΟΝΕ. Αναλύσαμε επίσης και την περίπτωση επιστροφής στη δραχμή. Σήμερα ακολουθεί το δεύτερο μέρος του άρθρου.
Για να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος, η υποτίμηση θα δημιουργήσει πεδίο κερδοσκοπίας για τους κάτοχους του ευρώ. Θα χρειαστούν, λοιπόν, άμεσος έλεγχος των κεφαλαιακών ροών και συνεχής παρέμβαση στην αγορά συναλλάγματος για να ελεγχθεί η κίνηση της ισοτιμίας και να μην αφεθεί στην τύχη της. Η υποτίμηση θα φέρει επίσης πληθωριστικές πιέσεις, οι οποίες θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με νομισματική πολιτική αλλά και έλεγχο τιμών. Ο πληθωρισμός, από την άλλη, θα ασκήσει πίεση στο λαϊκό εισόδημα και άρα θα χρειαστεί άμεση πολιτική αναδιανομής του εισοδήματος και του πλούτου. Η υποτίμηση, όμως, θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της εγχώριας παραγωγής, θα τονώσει τις εξαγωγές και άρα θα προστατεύσει την απασχόληση. Τα επιχειρήματα του κ. Καλλωνιάτη στο συγκεκριμένο δεν πείθουν. Το πιθανότερο είναι ότι μια μικρή και σχετικά ανοιχτή οικονομία, όπως η ελληνική, θα αντιδράσει θετικά στην υποτίμηση. Ο τουρισμός και μόνο είναι περίπου 20% του ελληνικού ΑΕΠ. Να σημειωθεί ότι από τις αρχές του 2010 το ευρώ έχει υποτιμηθεί γύρω στο 15% και ως εκ τούτου οι ελληνικές εξαγωγές εκτός Ευρωζώνης έχουν σημειώσει ουσιαστική ανάκαμψη. Το πιθανότερο είναι ότι θα ανακάμψουν και προς τις χώρες της Ευρωζώνης, αν η νέα δραχμή υποτιμηθεί.

Είναι προφανές ότι όλα αυτά θα πρέπει να συμβούν με δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία επί των τραπεζών αλλά και άλλων μεγάλων τομέων της οικονομίας. Θα δημιουργηθεί έτσι βάση για βιομηχανική πολιτική που θα επιδιώξει την παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας, έξω από το ασφυκτικό πλαίσιο της ΟΝΕ. Περιττό να ειπωθεί ότι θα χρειαστεί ριζική αναδιάθρωση του κράτους με λαϊκό έλεγχο και δημοκρατικές διαδικασίες. Όσοι θεωρούν ότι αυτές τις προτάσεις συνιστούν διαχείριση του καπιταλισμού δείχνουν πόσο λίγο κατανοούν το περιεχόμενο της κοινωνικής αλλαγής. Δεν είναι περίεργο ότι ακούγονται τέτοιες φωνές, δεδομένου ότι εδώ και δύο δεκαετίες η ελληνική αριστερά αρκείται σε ασκήσεις επί χάρτου, ενώ περισσεύει η επαναστατική κενολογία. Στην πραγματικότητα οι προτάσεις της πρωτοβουλίας προωθούν την αλλαγή ισορροπίας υπέρ της εργασίας και ανοίγουν τον δρόμο για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Ξαφνιάζει όμως που ο κ. Καλλωνιάτης, οι απόψεις του οποίου για την ΟΝΕ ουσιαστικά δεν έρχονται σε ρήξη με την επίσημη προσέγγιση, επικαλείται τον επαναστατικό διεθνισμό. Παρουσιάζει δε τις ιδέες της πρωτοβουλίας ως διχαστικές του "διεθνούς εργατικού κινήματος". Εθελοτυφλεί, δηλαδή, ως προς τον πραγματικό χαρακτήρα της ΟΝΕ, όπως αυτός φάνηκε στην πορεία της κρίσης. Ούτε τη συναδέλφωση των εργαζομένων ευνοεί, ούτε αποτελεί διευρυμένο πεδίο πάλης. Είναι ένα εκμεταλλευτικό κατασκεύασμα που βάθυνε τον διαχωρισμό κέντρου-περιφέρειας στην Ευρώπη και ήδη μεταλλάσσεται προς ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση.
Οι ιδέες της πρωτοβουλίας προωθούν ριζοσπαστική κοινωνική τομή. Είναι βαθιά διεθνιστικές διότι πηγάζουν από τις ιστορικότερες παραδόσεις του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος. Αν οι Έλληνες εργαζόμενοι κάνουν το πρώτο βήμα σπάζοντας τη μέγγενη της ΟΝΕ, θα ανοίξουν τον δρόμο και για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει η αριστερά να μη φοβάται το διεθνές κεφάλαιο, να εμπιστεύεται τον εαυτό της και να έχει σοσιαλιστικό όραμα. Ας ελπίσουμε ότι η παρούσα συζήτηση θα συμβάλει σε μια τέτοια εξέλιξη.

Αναδιαπραγμάτευση ή άρνηση του χρέους; Μια κριτική της κριτικής.
του Δ. Καζάκη

ΠΗΓΗ:
15/7/2010

Η κριτική του κ. Μπινιάρη (http://ardin.gr/node/3587) είναι παντελώς άστοχη και κάθε άλλο παρά άρτια από «τεχνική» άποψη. Πρώτα και κύρια γιατί ξεκινά από μια ριζικά διαφορετική αφετηρία. Για μένα η πολιτική που ακολουθείται από την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, την κυβέρνηση και η οποία σιγοντάρεται από ποικίλους «ειδικούς» και μη, σαν τις «αυθεντίες» στις οποίες αναφέρεται εμμέσως πλην σαφώς ο κ. Μπινιάρης, δεν είναι μονόδρομος όπου το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στους θεούς της αγοράς και στην ευγενική κατανόηση των αρπαχτικών της. Με εξέπληξε επίσης η άγνοια επί του θέματος που επιδεικνύει ο κ. Μπινιάρης, αν και θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα και περισσότερα. Ας είναι όμως.
Καταρχάς δυο απλές παρατηρήσεις: Πρώτο, το να απαντά κανείς ότι αν εφαρμοστεί μια πρόταση με την οποία διαφωνεί θα σημάνει την απόλυτη καταστροφή, και μάλιστα χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα, αλλά εκδήλωση δογματικής προσκόλλησης σε κάποιες δικές του «απόλυτες αλήθειες» που τις θεωρεί τόσο δεδομένες ώστε δεν κάνει καν τον κόπο να επεξεργαστεί τα επιχειρήματα την άλλης άποψης. Και θα δούμε παρακάτω πώς το κάνει αυτό ο κ. Μπινιάρης. Δεύτερο, η άγνοια δεν υπήρξε ποτέ επιχείρημα. Όταν δεν γνωρίζεις κάτι οφείλεις να το μάθεις πριν μιλήσεις και μάλιστα πριν θεωρήσεις τον εαυτό σου ικανό να ασκήσει κριτική.

Η καταγωγή της πρότασης για άρνηση του χρέους

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεν γνωρίζω την παιδεία του κ. Μπινιάρη και ούτε με ενδιαφέρει να την μάθω, απλά τον πληροφορώ ότι οποιοδήποτε σοβαρό εγχειρίδιο κι αν ανοίξει σχετικό με τα ζητήματα του δημόσιου χρέους, θα διαπιστώσει ότι η πρότασή μου καταγράφεται ως τουλάχιστον μια από τις μεθόδους αντιμετώπισης των υπέρογκων δημόσιων χρεών από το 19ο αιώνα έως τις ημέρες μας. Πρόκειται για την πρόταση που στα αγγλικά αποδίδεται ως repudiation of debt. Φυσικά θα μας επιτρέψει η χάρη του να προσδώσουμε στη δική μας πρόταση εκείνα τα ειδικά χαρακτηριστικά που νομίζουμε ότι προσιδιάζουν στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Ελπίζω να μας επιτρέπει να κρατήσουμε την αναγκαία ανεξαρτησία σκέψης και προβληματισμού, που για μας αποτελεί την πεμπτουσία της επιστήμης, και η οποία μας αποτρέπει να παπαγαλίζουμε ή να αναμασάμε τις συνταγές ακαδημαϊκών και άλλων «ειδικών» στους οποίους αναφέρεται.
Ο πρώτος που έθεσε το θέμα του κατά πόσο ένα υπέρογκο δημόσιο χρέος οφείλει να αποπληρωθεί ή όχι, ήταν ο πατέρας της επιστημονικής πολιτικής οικονομίας, ο Άνταμ Σμιθ, ο οποίος τόλμησε να προτείνει τη χρεωκοπία του κράτους ως την μόνη συμφέρουσα λύση. Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις οικονομικής θεωρίας, γνωρίζει πολύ καλά ότι την εποχή του Σμιθ η έννοια της χρεωκοπίας του κράτους δεν είχε το νόημα που έχει σήμερα, αλλά ταυτιζόταν με την έννοια της μονομερούς διαγραφής ή ακύρωσης των χρεών. Από τη δεύτερη ή τρίτη δεκαετία του 19ου αιώνα η πρόταση αυτή διαχωρίστηκε από την έννοια της χρεωκοπίας και καταγράφηκε στα βιβλία της δημόσιας οικονομίας ως άρνηση ή ακύρωση του χρέους.
Ένας άλλος πολύ σημαντικός οικονομολόγος, τον οποίο φαντάζομαι να έχει ακουστά ακόμη κι ο κ. Μπινιάρης, ο οποίος τάχθηκε υπέρ της ακύρωσης των δημόσιων χρεών ήταν ο Τζον Μέϊναρντ Κέϊνς. Το έκανε αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όταν είδε ότι η έκρηξη του δημόσιου χρέους σε όλες τις χώρες ήταν τέτοια που το έκανε αδύνατο να εξυπηρετηθεί. Στη θέση αυτή προσχώρησαν πολλοί γνωστοί οικονομολόγοι της εποχής. Την επόμενη φορά που ο κ. Μπινιάρης θα σκεφτεί να επικαλεστεί σύγχρονους ακαδημαϊκούς και νομπελίστες, καλά θα κάνει να ξεφυλλίσει τον κατάλογο των οικονομολόγων εκείνης της εποχής που τάχθηκαν υπέρ της μονομερούς κατάργησης του χρέους, να μετρήσει τα μεγέθη, τα αναστήματα στην επιστήμη και έπειτα ας έρθει να μας πει ότι δεν γνωρίζει κανέναν άλλο που να έχει υποστηρίξει την πρόταση που έχουμε καταθέσει.
Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έγινε τρομακτική προσπάθεια να εξοβελιστεί η πρόταση αυτή από τα βιβλία της δημόσιας οικονομίας, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Βλέπετε ο ρόλος των τραπεζών και μάλιστα των πολυεθνικών είχε γίνει κυρίαρχος και επιδοτούσαν σωρηδόν έδρες και τομείς στα πανεπιστήμια και τις ακαδημίες. Όσο περισσότερο οι καριέρες και τα νόμπελ εξαρτήθηκαν, ειδικά στον αγγλοσαξονικό κόσμο, από τις χορηγίες των χρηματαγορών, τόσο περισσότερο εξαφανίζονταν προτάσεις και απόψεις που για τους διεθνείς τραπεζίτες και χρηματιστές ήταν απολύτως αιρετικές. Μόνο πολύ προικισμένοι και έντιμοι επιστήμονες επέμειναν να μην παίρνουν το χαπάκι της αμνησίας, ή και της ανοησίας, που συνοδεύει σχεδόν πάντα τις μεγάλες χορηγίες. Έτσι στα βιβλία τους ακόμη και σήμερα θα βρει κανείς να περιγράφεται η λύση του repudiation of debt, αλλά τις περισσότερες φορές να συνδέεται με ριζικές επαναστατικές αλλαγές, σαν να ήταν μόνο η επανάσταση του 1917 στη Ρωσία και η κινέζικη επανάσταση του 1948 που μπόρεσαν δήθεν να προχωρήσουν σε άρνηση και ακύρωση του χρέους.

Η άρνηση του χρέους ισοδυναμεί με πάλη για τη δημοκρατία

Βέβαια, όποιος έχει έστω και στοιχειώδη επαφή με το αντικείμενο γνωρίζει ότι η πρόταση αυτή γεννήθηκε από τις μεγάλες αστικές επαναστάσεις του 18ου αιώνα στις ΗΠΑ και τη Γαλλία, ενώ έχει υιοθετηθεί ως πολιτική από πολλούς λαούς έως σήμερα στην πάλη τους για να κατακτήσουν την κυριαρχία τους. Γιατί, ναι, η αλήθεια είναι ότι η υλοποίηση αυτής της πρότασης προϋποθέτει έναν λαό που παλεύει, αγωνίζεται για να θεμελιώσει την κυριαρχία του, να απαλλάξει τη χώρα του από τα δεσμά της υποτέλειας και της υποδούλωσης. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η θεμελιώδης πολιτική διαφορά με τον κ. Μπινιάρη. Η δημοκρατία, η οποία συνδέεται πρώτα και κύρια με την λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία, είναι αδύνατη όσο υπάρχουν τα δεσμά του δημόσιου χρέους και το καθεστώς υποταγής στους υπερκρατικούς μηχανισμούς των αγορών. Και, αντίθετα με τον κ. Μπινιάρη, εγώ θεωρώ ότι η δημοκρατία όχι μόνο είναι απόλυτα εφικτή, αλλά θεωρώ το λαό αυτής της χώρας ικανό να την επιβάλει παρά τις όποιες αντιξοότητες. Αυτό δεν με κάνει «πολιτικό», απλά με κάνει δημοκράτη. Τι να κάνουμε, όλοι έχουμε τις «αδυναμίες» μας. Και η δική μου βρίσκεται στο να θεωρώ ότι δεν μπορεί να υπάρξει αυθεντικά επιστημονική αντιμετώπιση του προβλήματος αν δεν ξεκινά κανείς από την ανάγκη να κατακτηθεί επιτέλους η δημοκρατία σ’ αυτή τη χώρα από τον ίδιο τον λαό. Αν αυτό θεωρείται από τον κ. Μπινιάρη και τους ομοϊδεάτες του ανήκουστο, τρελό, καταστροφικό, τότε δεν έχουν πάρα να με στήσουν στον τοίχο.
Η απάντηση στο ζήτημα του δημόσιου χρέους δεν είναι οικονομική, αλλά πρωτίστως πολιτική. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά όλοι οι επιφανείς μελετητές του ελληνικού δημόσιου χρέους από την εποχή του μεσοπολέμου ακόμη. Όταν ο Ξεν. Ζολώτας έγραφε το 1931 ότι ο περιορισμός της υφιστάμενης δανειακής επιβάρυνσης της Ελλάδος «δεν είναι επιστημονικόν πρόβλημα, αλλ’ αποτελεί ζήτημα επιδεξίου χειρισμού, επιτυχών διαπραγματεύσεων και ευνοϊκών συνθηκών εις την διεθνήν αγοράν κεφαλαίου,» δεν μετατρεπόταν σε «πολιτικό» αλλά σε συνεπή οικονομικό αναλυτή που γνωρίζει ότι η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους είναι πρωτίστως ζήτημα συσχετισμού δύναμης στις διεθνείς αγορές και αποφασιστικότητας μιας χώρας να τα βάλει με τους ισχυρούς. Επιπλέον την εποχή εκείνη για να υποστηρίξει κανείς την ακύρωση των χρεών στην υπερχρεωμένη Ελλάδα του Ελ. Βενιζέλου που βάδιζε ολοταχώς προς την επίσημη χρεωκοπία του 1932, δεν ήταν εύκολο πράγμα. Η επίκληση του προφανούς, δηλαδή της ακύρωσης του χρέους, αποτελούσε ιδιωνυμικό αδίκημα στην Ελλάδα. Και μόνο η διατύπωση αυτής της πρότασης αρκούσε για να χάσει κάποιος σαν τον Ξ. Ζολώτα την καθηγητική του έδρα και να συρθεί στα δικαστήρια με το ιδιώνυμο. Και μόνο η αναφορά στην άρνηση του δημόσιου χρέους αποτελούσε προσβολή εναντίον των «εθνικών συμφερόντων», που τότε όπως και σήμερα ταυτίζονταν με τα συμφέροντα των χρηματιστών, των τοκογλύφων και των μεγάλων δυνάμεων που τους στήριζαν στις απαιτήσεις τους έναντι της χώρας. Η χρεωκοπία του 1932, η καταστροφή και ο φασισμός που την ακολούθησε αποτέλεσε την αναπόδραστη συνέπεια των κυρίαρχων πολιτικών που αρνήθηκαν την μονομερή ακύρωση των χρεών της χώρας.
Ελπίζω να μην οδηγηθούμε στην ίδια κατάσταση και τώρα. Αν και οφείλουμε να πούμε ότι την απεργάζονται ήδη αυτή την κατάληξη τόσο οι ευρωκρατούντες και το ΔΝΤ, όσο και το εγχώριο πολιτικό σύστημα του σύγχρονου δωσιλογισμού. Η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένα ότι ο δρόμος που οδηγεί αναγκαστικά σ’ αυτήν την κατάληξη είναι εκείνος που ξεκινά με την πεποίθηση ότι μπορεί να τα βρει κανείς με τους δυνατούς μέσα από διαπραγματεύσεις και προσαρμογές στις απαιτήσεις τους. Ενώ ο μόνος δρόμος, όσο δύσκολος κι αν φαντάζει, όσο επίπονος ή αντίξοος κι αν είναι, που μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή για το λαό και τη χώρα, είναι να κάνουμε το ανήκουστο: να αρνηθούμε το χρέος και να τα βάλουμε με τους δυνατούς βασισμένοι στη δύναμη ενός ρωμαλέου πλειοψηφικού λαϊκού κινήματος. Η ιστορία δεν έχει δείξει άλλον δρόμο. Όσο κι αν διάφοροι κατά καιρούς ονειρεύονταν «μέσους δρόμους», ή «μέσες λύσεις».

Ποια είναι τα πραγματικά στοιχεία του χρέους;

Ας πάμε πιο κάτω. Πώς ξέρουμε πώς τα 85% των δανείων πήγαν στις τσέπες διεθνών τοκογλύφων, κοκ; Μα από τους Ισολογισμούς Χρέους του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και φυσικά τα διαθέσιμα στοιχεία από τον ΟΔΔΗΧ. Αν ο κ. Μπινιάρης τα αγνοεί, αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Όσον με αφορά έχω γράψει και δημοσιεύσει πάνω από 30 σημειώματα σχετικά με το δημόσιο χρέος το τελευταίο τρίμηνο, όπου παρουσιάζω αναλυτικά τα στοιχεία αυτά. Κανείς δεν τόλμησε δημόσια να τα αμφισβητήσει, εκτός από κάποιους ελάχιστους που αποδεδειγμένα τρέφουν μαύρα μεσάνυχτα για το θέμα. Ας μου επιτρέψει ο κ. Μπινιάρης να μην τα επαναλαμβάνω κάθε φορά που γράφω ένα άρθρο.
Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΔΔΗΧ, τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου της περιόδου 2005-2010 ανήκουν κατά 43% σε επενδυτικές τράπεζες, κατά 22% σε διαχειριστές κεφαλαίων, κατά 15% σε Ασφαλιστικά Ταμεία και Εταιρείες, κατά 8% σε διαχειριστές ενεργητικού, κατά 5% σε κεντρικές τράπεζες, κατά 4% σε Hedge Funds και κατά 4% σε λοιπούς επενδυτές. Αν από τα 15% των Ασφαλιστικών Ταμείων και Εταιρειών αφαιρέσουμε τουλάχιστον το 5% που ανήκει σε ασφαλιστικές εταιρείες και προσθέσουμε το 4% των «λοιπών επενδυτών» υποθέτοντας ότι όλοι τους είναι μικροκαταθέτες, συνάγεται ένα 14%, το οποίο για κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι το υπόλοιπο κομμάτι που ανήκει σε τυπικούς κερδοσκόπους της διεθνούς αγοράς. Χωρίς βέβαια να έχουμε την αυταπάτη πώς οι διαχειριστές των ασφαλιστικών ταμείων και οι διάφοροι ιδιώτες καταθέτες δεν λειτούργησαν κερδοσκοπικά αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα. Να πώς προκύπτουν τα νούμερα που αναφέρω, τα οποία δεν είναι καθόλου «τυχαία» όπως, εν τη αγνοία του, νομίζει ο κ. Μπινιάρης. Εκτός κι αν ο εν λόγω κύριος τρέφει τέτοια σύγχυση επί του θέματος ώστε να νομίζει ότι οι επενδυτικές τράπεζες, οι διαχειριστές κεφαλαίων και ενεργητικού, κλπ. δεν λειτουργούν ως κερδοσκόποι στην αγορά. Κάτι βέβαια που ούτε καν οι «αυθεντίες» στις οποίες αναφέρεται δεν τολμούν να αρνηθούν.
Επιπλέον, έχει γίνει και πιο αναλυτικός υπολογισμός για το που πήγαν τα δάνεια αυτά – τουλάχιστον για την τελευταία δεκαετία – στο άρθρο του Θανάση Σούμπλη που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του Εμπρός. Απ’ όπου πάλι προκύπτει αυτό το 15% που αναφέρεται στο άρθρο μου. Τέλος γνωρίζουμε από τα επίσημα στοιχεία ότι μόνο την τελευταία δεκαετία το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε πάνω από 450 δις ευρώ για εξυπηρέτηση δανείων. Αν σκεφτεί κανείς ότι το τρέχον χρέος ήταν στις 31/12/2009 κοντά στα 300 δις ευρώ, αυτό σημαίνει ότι μόνο την τελευταία δεκαετία το έχουμε πληρώσει ήδη μιάμιση φορά. Αν αυτό δεν είναι τοκογλυφία, τότε τι είναι;

Υπάρχει άραγε διαφθορά;

Μπορεί κάποιοι να προσγειώθηκαν στον πλανήτη γη μόλις προσφάτως, αλλά όλοι όσοι κατοικοεδρεύουν σε τούτο τον τόπο τουλάχιστον από την μεταπολίτευση έως σήμερα, γνωρίζουν πολύ καλά που πήγαν τα λεφτά και το αν έγιναν έργα, ή τι σόι «έργα» έγιναν. Την εποχή της εκτίναξης του δημόσιου δανεισμού είχαμε ταυτόχρονα την ολοκληρωτική διάλυση του ήδη ασθενικού παραγωγικού ιστού της ελληνικής οικονομίας, τη διαρκή συμπίεση των λαϊκών εισοδημάτων, την μονιμοποίηση της μαζικής ανεργίας και της ανέχειας σε πολύ πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Από την άλλη είχαμε τα σκάνδαλα των προβληματικών, του χρηματιστηρίου, της ολυμπιάδας, των μεγάλων έργων, την κορύφωση της πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς σε επίπεδα πρωτόγνωρα ακόμη και για την Ελλάδα, κοκ. Είναι λοιπόν περίεργο να υποθέσει κανείς – ακόμη κι αν δεν γνωρίζει τα στοιχεία των δανείων – ότι ο δανεισμός της χώρας χρηματοδότησε ένα άθλιο και σάπιο καθεστώς ρεμούλας και κερδοσκοπίας; Είναι περίεργο να πει κανείς ότι ο λαός και η χώρα δεν είχε καμμιά ωφέλεια από το δανεισμό αυτόν;
Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζουμε επακριβώς που πήγαν τα δανεικά και ποιος επωφελήθηκε από αυτά; Όχι βέβαια. Πρώτα και κύρια γιατί οι συγκεκριμένες δανειακές συμβάσεις, αλλά και οι διαδρομές των ελληνικών ομολόγων στην αγορά, δεν δημοσιοποιούνται. Το κράτος δεν δημοσιοποιεί – ως όφειλε – αναλυτικά στοιχεία, ανά σύμβαση δανείου και έκδοσης ομολόγων, για να ξέρουμε ποιος εμπλέκεται, με ποιους όρους, από ποια χέρια περνούν τα ομόλογα, που καταλήγουν, κοκ. Γι’ αυτό τον λόγο εγώ μαζί με αρκετούς άλλους, ειδικούς και μη, έχουμε διατυπώσει εδώ και καιρό τα εξής θεμελιώδη αιτήματα:
1. Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών του κράτους ώστε να δούμε τι έγιναν τα λεφτά, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανεισμού και ποιος συγκεκριμένα επωφελήθηκε από αυτές.
2. Κατάργηση κάθε έννοιας παραγραφής και ασυλίας για όλους όσους διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Όποιος πολιτικός ή επιχειρηματίας, κόμμα ή επιχείρηση, έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη και η περιουσία του να δημευθεί.
Βέβαια, κάποιος μπορεί να ρωτήσει: Που το ξέρουμε ότι υπήρξε λεηλασία του δημόσιου πλούτου από πολιτικούς και επιχειρηματίες; Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να θέσει στα σοβαρά ένα τέτοιο ερώτημα, δεν σημαίνει καθόλου ότι αυτό το ερώτημα χρήζει και σοβαρής απάντησης.

Μπορεί μια κυβέρνηση σαν τη σημερινή να δώσει λύση;

Το μόνο πραγματικό ερώτημα που υπάρχει – τουλάχιστον για όσους έχουν αίσθηση της πραγματικότητας – είναι αν μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση μέσα από το σημερινό πολιτικό σύστημα που να είναι σε θέση να ικανοποιήσει τα παραπάνω αιτήματα. Μπορεί να υπάρξει μια τέτοια κυβέρνηση; Και βέβαια όχι. Όχι μόνο γιατί το σημερινό δικομματικό πολιτικό σύστημα με όλες τις εφεδρείες του στα δεξιά και τα αριστερά είναι τόσο διεφθαρμένο, διάτρητο και ανάξιο, αλλά και γιατί ένα τέτοιο άνοιγμα του κράτους στην κοινωνία μέσα από την κατάργηση όλων των στεγανών και των απορρήτων προϋποθέτει αληθινή δημοκρατία, δηλαδή λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία. Κι έτσι καταλήγουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε: Οι διαφορετικές προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους δεν διαχωρίζονται στη βάση των οικονομικοτεχνικών τους χαρακτηριστικών, ή ως προς την εκτίμηση των δυσκολιών, αλλά από το κατά πόσο θεωρούν εφικτή και επιθυμητή τη δημοκρατία για τον τόπο. Όποιος θεωρεί ότι δημοκρατία δεν είναι παρά ο κοινοβουλευτικός μανδύας που καλύπτει τα απόκρυφα μιας διεφθαρμένης απολυταρχίας της εκάστοτε κυβέρνησης και ενός κράτους που έχει παραδοθεί σε ντόπια και ξένα μεγάλα συμφέροντα, τότε είναι αδύνατο να καταλάβει την πρόταση για άρνηση του χρέους.
Τώρα, υπάρχουν ορισμένοι που ενώ καταπίνουν την κάμηλο, αναζητούν εναγωνίως συνενόχους σε κοινωνικά στρώματα που επωφελήθηκαν από το καθεστώς λεηλασίας της χώρας. Υπήρξαν τέτοια στρώματα; Φυσικά και υπήρξαν. Όμως πρόκειται για μια συντεταγμένη πολιτική των κυβερνήσεων ώστε να οικοδομήσουν μια κοινωνία συνενόχων. Μάθανε στον αγρότη να παίρνει την επιδότηση χωρίς να νοιάζεται για την παραγωγή του. Εθίσανε τον δημόσιο υπάλληλο στην αξία της λούφας και του λουφέ, ώστε να μην νοιάζεται για την άθλια κατάσταση της δημόσιας διοίκησης και του κράτους. Ενθαρρύνανε την επαγγελματική διανόηση να κάνει βουτηχτικές στα γνωστά κοινοτικά κονδύλια ώστε να μην ασχολείται στα σοβαρά με τη διαρκή κατάπτωση της επιστήμης, της έρευνας και της ίδιας της χώρας. Και σήμερα οι ίδιες δυνάμεις που στήσανε όλο αυτό το κόλπο, που έκαναν τα πάντα για να χάσει η κοινωνία κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας και φιλότιμου, γυρίζουν και κατηγορούν την ίδια την κοινωνία για τη δική τους αθλιότητα και διαφθορά.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να ανακτήσει η κοινωνία τη χαμένη της τιμή. Κι αυτός είναι να πιστέψει στη δύναμη της, να αντιληφθεί την αξία του συλλογικού αγώνα, να ξεπεράσει τους μπαμπούλες που σκόπιμα σπέρνουν ορισμένοι στις τάξεις των λαϊκών μαζών ώστε να μην ξεσηκωθούν και ξεριζώσουν το κακό από τη ρίζα του. Όσο όμως προχωρά αυτή η αδιέξοδη κατάσταση, όσο η ίδια ή επιβίωση του λαού και της χώρας θα τίθεται επί τάπητος, όσο θα πολώνεται εξ αντικειμένου η κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου, τόσο οι λαϊκές μάζες θα ξεπερνούν την αμηχανία και το αίσθημα συνενοχής που σπέρνει καθημερινά η κυρίαρχη προπαγάνδα. Και τότε είναι σίγουρο ότι θα ζήσουμε αληθινά ηρωικές εποχές, εποχές ανάτασης και ελπίδας για ολόκληρη την κοινωνία που θα μείνουν στην ιστορία. Όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα.

Τι θα γίνει άμα φύγουμε από το ευρώ;

Κι ερχόμαστε τώρα στο κυρίως επίδικο ζήτημα. Τι θα γίνει άμα φύγουμε από το ευρώ και την ευρωζώνη; Θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει; Θα έρθει η συντέλεια του κόσμου; Θα χάσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε; Θα μας λιώσουν οι κολοσσοί των αγορών; Όλα αυτά μαζί και πολλά ακόμη έχουμε να πάθουμε στη νοσηρή φαντασία όσων νομίζουν ότι το να τα βάλουμε με τις αγορές, την ευρωζώνη και τους ισχυρούς αποτελεί συνώνυμο της καταστροφής. Όμως ας ηρεμίσουμε λίγο και ας σοβαρευτούμε.
Καταρχάς, από πού προκύπτει ότι με το να φύγουμε από το ευρώ και να επανέλθουμε σε εθνικό νόμισμα θα οδηγηθούμε σε απανωτές υποτιμήσεις και θα εκτιναχθεί ο πληθωρισμός; Επειδή μας το λένε όλοι εκείνοι που ευθύνονται σήμερα για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας και το παπαγαλίζουν άνθρωποι σαν τον κ. Μπινιάρη; Δεν θα έπρεπε να μας το αποδείξουν αντί να το θεωρούν ως δεδομένο, ως θέσφατο; Που πήγαν οι «αυθεντίες» του κ. Μπινιάρη σ’ αυτό το ζήτημα, όταν αρκετοί απ’ αυτούς υποστηρίζουν την ανάγκη εξόδου από το ευρώ χωρίς να ισχυρίζονται ότι θα επέλθουν οι γνωστοί λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί για την Ελλάδα;
Για να καταλάβει κανείς πόσο παραμύθι είναι η επίκληση της καταστροφής της Ελλάδας λόγω εξόδου από το ευρώ, θα αναφέρουμε απλά την περίπτωση των Βρετανών οικονομικών συμβούλων του Centre for Economics and Business Research (CEBR) που κάλεσε η ίδια η κυβέρνηση πριν λίγες εβδομάδες για να τους συμβουλευτεί τι θα συμβεί αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ. Σύμφωνα με τους Times του Λονδίνου (30/5), ο επικεφαλής του CEBR, Νταγκ ΜακΓουίλλιαμς, απάντησε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με το τι θα υποστεί το νέο νόμισμα της Ελλάδας μετά την έξοδο από το ευρώ: «Εγκαταλείποντας το ευρώ θα σήμαινε ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί κατά 15%.» Αποτελεί καταστροφή μια υποτίμηση κατά 15%; Με εξαίρεση τα επίσημα και ανεπίσημα παπαγαλάκια της ΕΚΤ και της ΕΕ, που όμως δεν προσκομίζουν κανένα σοβαρό αποδεικτικό στοιχείο μιας και ο σκοπός τους είναι μόνο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, δεν υπάρχει κανείς σοβαρός οικονομικός αναλυτής ανά τον κόσμο που να θεωρεί ότι θα υποστεί καταστροφή η Ελλάδα αν φύγει από το ευρώ. Αυτό που λένε είναι ότι η Ελλάδα θα περάσει μια περίοδο νομισματικής αστάθειας που άλλοι την προσδιορίζουν σε λίγους μήνες και άλλοι σε ένα με δυο χρόνια, έως ότου η συναλλαγματική αξία της νέας δραχμής θα σταθεροποιηθεί μέσα από την ανάκαμψη της οικονομίας της. Σ’ αυτό που συμφωνούν όλοι είναι ότι αυτός που πιθανόν να υποστεί την καταστροφή είναι το ίδιο το ευρώ, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα νέο νόμισμα;

Κι όλα αυτά από αναλυτές που δεν υιοθετούν τα μέτρα ή την κατεύθυνση πολιτικής που προτείνουμε για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας γνωρίζει ότι υπάρχουν δυο τρόποι να δημιουργήσεις νόμισμα: Ο πρώτος είναι να το ρίξεις στις αγορές, βορά και έρμαιο των κερδοσκόπων και να περιμένεις που, πότε και πώς θα σταθεροποιηθεί η αξία του. Με ότι συνεπάγεται για την οικονομία και την κοινωνία σου. Αυτό συμβαίνει με το ευρώ, που είναι εκ φύσεως τέτοιο νόμισμα. Όμως αυτό συνέβαινε και με την παλιά δραχμή που οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν ως εργαλείο ραγδαίας υποτίμησης της εθνικής οικονομίας και των εισοδημάτων από εργασία προς όφελος των ντόπιων και ξένων κερδοσκόπων.
Ο δεύτερος είναι να δημιουργήσεις ένα εθνικό νόμισμα που να υποστηρίζει και να υποστηρίζεται από την πραγματική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και πρωτίστως της παραγωγικής της βάσης. Αν θέλει πραγματικά κάποιος την παραγωγική ανάπτυξη της οικονομίας προς όφελος του λαού και της χώρας, τότε δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνει αυτό παρά μόνο έχοντας το δικό του νόμισμα. Ούτε η οικονομική θεωρία, αλλά ούτε και η ιστορική εμπειρία έχει να επιδείξει άλλο τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα σχήματα παγκόσμιου χρήματος, όλες οι νομισματικές ενώσεις, όλα τα συστήματα σταθερών ισοτιμιών και σταθερής νομισματικής αξίας, με πιο γνωστό εκείνο του χρυσού κανόνα, απέτυχαν παταγωδώς αφήνοντας πίσω τους ερείπια εκείνες ειδικά τις χώρες που ήταν πιο αδύναμες και εξαρτημένες από την παγκόσμια αγορά.
Ο Αλέξανδρος Διομήδης, ιδρυτής και πρώτος διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, προσπαθώντας να αντλήσει συμπεράσματα από την τραγωδία της επίσημης χρεωκοπίας του 1932 τόνιζε την «ανάγκη οικονομικής αυτονομίας», έναντι του μοντέλου της νομισματικά σταθερής δραχμής κλειδωμένης με τη χρυσή βρετανική λίρα, προκειμένου η ελληνική οικονομία να είναι ανοιχτή στην παγκόσμια αγορά και στις κυρίαρχες δυνάμεις της: «Η Ελλάς πρέπει απαραιτήτως να φροντίση πώς θα ζη, θα τρέφεται, θα κινήται, θα εργάζεται, με ίδια κατά το πλείστον εφόδια. Πως θ’ ασφαλίση με δυνάμεις αντλουμένας εκ του ιδίου αυτής τόπου, σχετικήν τουλάχιστον ισορροπίαν και μείζονα ή κατά το παρελθόν οικονομικήν αυτοτέλειαν. Αι προσπάθειαί της πρέπει προς αυτό το αποτέλεσμα να τείνουν.» Δεν ήταν οπαδός της οικονομικής αυτάρκειας, αλλά πίστευε ότι αν δεν σταματήσει η εξάρτηση της οικονομίας από το εξωτερικό, αν δεν στηριχθεί η ελληνική οικονομία πρωτίστως σε εσωτερικούς όρους συσσώρευσης και ανάπτυξης δεν πρόκειται να πάψει να είναι έρμαιο των συγκυριών στην παγκόσμια αγορά που αναγκαστικά οδηγούν τη χώρα στην χρεωκοπία όταν ξεσπούν μεγάλες παγκόσμιες κρίσεις. Το ίδιο ισχύει και σήμερα.
Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο αν δεν διαθέτει η οικονομία το δικό της νόμισμα, ένα νόμισμα που να ελέγχει και να προσαρμόζει κάθε στιγμή στις ανάγκες της; Φυσικά και όχι. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο είτε είναι παντελώς άσχετος με το θέμα, είτε είναι πολύ μεγάλος απατεώνας. Μπορεί το ευρώ να λειτουργήσει ως τέτοιο νόμισμα για την ελληνική οικονομία; Μόνο όποιος δεν γνωρίζει την ιδιοσυστασία και την λειτουργία του ευρώ, ή απλά προτάσσει άλλες σκοπιμότητες, μπορεί να απαντήσει θετικά στο ερώτημα. Μπορεί να έχουμε ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης στην ελληνική οικονομία με το ευρώ; Μόνο όποιος δεν γνωρίζει ή δεν θέλει να γνωρίζει τι συναίβει τη δεκαετία του ευρώ μπορεί να θεωρεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο εφικτό. Άλλωστε στον κόσμο της φαντασίας όλα είναι εφικτά. Όμως στον αληθινό κόσμο έχει αποδειχτεί ότι το ευρώ λειτούργησε καταλυτικά τόσο για την οικονομική καταστροφή που έχει υποστεί η χώρα, όσο και για την χρεωκοπία της.

Πώς μπορούμε να αποφύγουμε τις διαρκείς υποτιμήσεις;

Πώς μπορεί να υπάρξει ένα εθνικό νόμισμα που να μην υποτιμιέται διαρκώς και να μην πυροδοτεί τον πληθωρισμό; Πρώτα και κύρια χτυπώντας τις εσωτερικές αιτίες των υποτιμήσεων και του πληθωρισμού και αυτές δεν είναι νομισματικές, αλλά έχουν άμεση σχέση αφενός με την συνολική κατάσταση και τις εξαρτήσεις της οικονομίας και αφετέρου με τις μονοπωλιακές καταστάσεις στην εσωτερική αγορά. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι το χτύπημα των μονοπωλίων και των καρτέλ, ντόπιων και ξένων, που κυριαρχούν στην ελληνική οικονομία, η αντιστροφή της σχέσης ιδιωτικών κερδών και αμοιβών που υπάρχει σήμερα, η άμεση ενίσχυση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων ιδίως στους τομείς της παραγωγής, η εθνικοποίηση κρίσιμων τομέων της οικονομίας και πρωτίστως του τραπεζικού συστήματος, ο πολλαπλασιασμός του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων με όρους άμεσης απόδοσης και στήριξης της εθνικής οικονομίας, όπως και η γενναία αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου, μαζί με μια ριζικά διαφορετική πολιτική ένταξης στο διεθνή καταμερισμό εργασίας μέσα κυρίως από διακρατικές προγραμματικές συμφωνίες, εναλλακτικές μορφές εμπορικών σχέσεων, ανοίγματα σε χώρες και περιοχές όπου η Ελλάδα σήμερα είναι απούσα και την επιβολή ενός επιλεκτικού ανταγωνιστικού πλαισίου για την προστασία των πιο σημαντικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια δυναμική που να μην αφήσει το νόμισμά της να κατρακυλά στις διεθνείς αγορές, ούτε να επιτρέψει την εκδήλωση πληθωριστικών πιέσεων. Την απόδειξη γι’ αυτό κ. Μπινιάρη θα την βρείτε στις εργασίες του Άγγελου Αγγελόπουλου, του Ξενοφών Ζολώτα, του Δημήτρη Μπάτση και εκατοντάδων άλλων οικονομολόγων όχι μόνο της αριστεράς, που μετά το τέλος του πολέμου τόλμησαν να είναι αρκούντως έντιμοι και ανεξάρτητοι στη σκέψη τους ώστε να μην δεχθούν ότι οι εκάστοτε θεωρίες της «ψωροκώσταινας» απηχούν την πραγματικότητα.
Όλα αυτά τα μέτρα έχουν διατυπωθεί και αναλυθεί πολλές φορές. Τόσες φορές που δεν δικαιολογείται ακόμη κι ο κ. Μπινιάρης να κάνει πώς δεν τα γνωρίζει. Άλλωστε, ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος απ’ όσους υποστηρίζουν την άρνηση του χρέους και την έξοδο από το ευρώ δεν είπαμε ποτέ ότι αρκούν αυτά από μόνα τους για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Αυτό που ισχυριζόμαστε από την αρχή είναι ότι αυτά αποτελούν την απαρχή, την αφετηρία μιας ριζικά διαφορετικής πορείας στην οικονομία και την πολιτική του τόπου. Μόνο έτσι έχουν νόημα.
Τώρα, επειδή βλέπω ότι ο κ. Μπινιάρης έχει ιδιαίτερο καημό με τις καταθέσεις στις τράπεζες, έχω να του πω να μην ανησυχεί. Πριν προλάβουμε εμείς, που προτείνουμε όλα αυτά τα καταστροφικά, να εξανεμίσουμε τις καταθέσεις, θα το έχουν κάνει οι σημερινοί κρατούντες. Η πολιτική που ασκείται είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα «στεγνώσει» την οικονομία από κάθε ρευστότητα. Είναι κάτι που συμβαίνει ήδη και κλιμακώνεται μέρα τη μέρα. Με την κάλυψη της τρόικας και της κυβέρνησης η καταθετική βάση των τραπεζών, όση έχει απομείνει, λεηλατείται ασύστολα από τις ίδιες τις τράπεζες προκειμένου να καλύψουν τις «μαύρες τρύπες» του ενεργητικού τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αργά ή γρήγορα θα προχωρήσουν σε δέσμευση των καταθέσεων με τη μια ή την άλλη μορφή. Κι αυτό είναι πολύ πιθανό να συμβεί μαζί με την ανακοίνωση του πλάνου αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, το οποίο δεν προτείνουν απλά οι καθόλου ανιδιοτελείς και ανεξάρτητες «αυθεντίες» που υπονοεί ο κ. Μπινιάρης, αλλά επεξεργάζονται ήδη το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, έστω κι αν επίσημα το αρνούνται.
Αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αν και όποτε κληθούμε να εφαρμόσουμε την πολιτική που προτείνουμε. Θα έχουμε να αναστηλώσουμε μια οικονομία και μια κοινωνία εντελώς διαλυμένη, χωρίς ίχνος ρευστότητας στην αγορά και τις τράπεζες, με εισοδήματα πείνας και μαζική ανεργία πρωτοφανή, με κατεστραμμένους τους τρεις από τους τέσσερεις ελευθεροεπαγγελματίες, βιοτέχνες, αγρότες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Κι από πάνω φορτωμένη με τα υπέρογκα βάρη του αναδιαρθρωμένου χρέους της και των ιδιωτικοποιημένων υποδομών της. Μπορεί να αναστηλωθεί μια οικονομία σ’ αυτή την κατάσταση δίχως δικό της νόμισμα, δίχως να αποκτήσει τον έλεγχο στους διαθέσιμους πόρους και στις υποδομές της; Μπορεί να γίνει με δεδομένο το καθεστώς εξάρτησης και υποταγής της χώρας που υπάρχει σήμερα;

Η ιδεολογία της υποτέλειας και της υποταγής

Κάποιοι νομίζουν ότι δεν μπορεί να γίνει. Δικαίωμά τους. Άλλωστε όταν ένα έθνος, ένας λαός βρίσκεται σε ιστορική καμπή, όπως βρισκόμαστε εμείς σήμερα, όταν καλείται να ανατρέψει την τυραννία είτε του οθωμανικού ζυγού τον 19ο αιώνα, είτε του ναζιστικού και φασιστικού ιμπεριαλισμού στη δεκαετία του 1940, είτε των αγορών και του πολιτικού τους προσωπικού σήμερα, υπάρχουν πάντα κάποιοι που θεωρούν αδιανόητο για έναν μικρό και ασήμαντο λαό να τα βάλει με τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής του. Όμως από πότε η λιποψυχία, η αδυναμία να στρατευθείς σ’ αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη ο λαός και ο τόπος αποτελεί επιχείρημα;
Δεν με ξαφνιάζει που ο κ. Μπινιάρης αδυνατεί να κατανοήσει την πολιτική μου θέση. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν οι ομοϊδεάτες του στην κατοχή την πολιτική θέση όσων στρατεύονταν στο ΕΑΜ και στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της εποχής. Τα ίδια νομικά, πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα επικαλούνταν και τότε, όπως και σήμερα. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν την πάλη για λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία τις πολλές δεκαετίες των «πέτρινων χρόνων» που ακολούθησαν τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν την σαφή εντολή για αλλαγή πλεύσης της χώρας που έδωσε ο λαός το 1981. Γι’ αυτό και δικαιολόγησαν τους ληστοσυμμορίτες κυβερνώντες που ανέλαβαν να εξαγοράσουν τη συνείδηση ενός ολόκληρου λαού για να ξεχάσει τι του είχαν υποσχεθεί όταν του έκλεψαν την ψήφο.
Σήμερα επικαλούνται κυριολεκτικά ανοησίες. Ας δούμε μερικές. Δεν προβλέπεται νομική διαδικασία αποχώρησης από την ευρωζώνη, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη όλων των χωρών-μελών, οπότε θα μας πνίξουν με αγωγές και άλλα τέτοια φαιδρά. Πρώτον, η καταγγελία της σχέσης μας μπορεί και πρέπει να είναι μονομερής. Κι αυτό γιατί είναι αποδεδειγμένα ετεροβαρής, καταχρηστική σε βάρος της χώρας μας και θέτει ανεπίτρεπτους περιορισμούς στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας μας. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που η ΕΕ και η ευρωζώνη μας έχουν επιβάλλει ένα καθεστώς εποπτείας και κηδεμονίας που δεν προβλέπεται ούτε καν από τη συνθήκη της Λισαβόνας. Εδώ δεν μπορεί να σταθεί ούτε καν σαν επιχείρημα η αποδοχή από την κυβέρνηση της χώρας, μιας και δεν πήρε εντολή για να αποδεχτεί ούτε το μνημόνιο, ούτε την αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση που μας επέβαλε η τρόικα. Και μόνο αυτά αρκούν για να αποχωρήσουμε μονομερώς από την ευρωζώνη χωρίς να ακολουθήσουμε καμμιά προβλεπόμενη διαδικασία. Αρκεί να έχουμε μια κυβέρνηση που υπηρετεί στα αλήθεια το λαό και το συμφέρον της χώρας και όχι μια δράκα δωσίλογους όπως σήμερα.
Σε μια τέτοια περίπτωση τι μπορούν να μας κάνουν; Τίποτε απολύτως. Οι φλυαρίες περί αγωγών εναντίον μας αποτελούν αποκυήματα φαντασίας και ανοησίας άνευ προηγουμένου. Πρώτα και κύρια γιατί μια τέτοια κίνηση της Ελλάδας θα έχει σοβαρό αντίχτυπο στο εσωτερικό των χωρών-μελών της ευρωζώνης. Δεν θα υπάρξει χώρα στην ευρωζώνη όπου δεν θα τεθεί εκ των πραγμάτων θέμα παραμονής της στο ευρώ. Ειδικά στις χώρες του Νότου. Όχι μόνο γιατί θα το θέτουν οι ίδιοι οι λαοί, που σήμερα παρά το γεγονός ότι καταγράφουν σε όλες τις σφυγμομετρήσεις την αντίθεσή τους με το ευρώ δεν έχουν θέσει θέμα εξόδου, αλλά γιατί οι ίδιες οι εξελίξεις θα το επιβάλουν. Μια αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ θα επιταχύνει δραματικά τις διαδικασίες διάλυσης που ενυπάρχουν και εκδηλώνονται ήδη στην ευρωζώνη. Κι αυτό είναι προς όφελος όχι μόνο του λαού μας, αλλά και των άλλων λαών που βρίσκονται φυλακισμένοι στην ευρωζώνη. Όποιος νομίζει, ειδικά στις σημερινές συνθήκες βαθύτατης κρίσης του ευρώ, ότι η αποχώρηση της Ελλάδας με τους όρους που θα επιβάλει ο λαός της, θα γίνει αναίμακτα για την ευρωζώνη, τότε χρειάζεται ταχύτατα αποτοξίνωση από τις δόσεις ηλιθιότητας που διοχετεύει η κυρίαρχη προπαγάνδα.

Η ανάγκη επανίδρυσης του κράτους και της δημοκρατίας

Αυτό τρέμουν οι ευρωκρατούντες γι’ αυτό και έχουν βάλει διάφορους δήθεν αντικειμενικούς «αναλυτές» να σπέρνουν το φόβο με βλακώδη επιχειρήματα. Όπως και να ‘χει υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα με το κατά πόσο μπορεί ή πρέπει να αναγνωρίσει ο λαός τη «συνέχεια του κράτους» με το σημερινό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Κατά τη γνώμη μου η ανάδειξη μιας ριζικά διαφορετικής διακυβέρνησης του τόπου προϋποθέτει το κόψιμο της «συνέχειας του κράτους» , δηλαδή τη νομικοπολιτική αποσύνδεσή της με τις προκάτοχες κυβερνήσεις και το πολιτικό σύστημα που τις στήριζε. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση που σέβεται και προασπίζει τα αληθινά συμφέροντα της χώρας, αν δεν κόψει τον ομφάλιο λώρο με όλο το προηγούμενο καθεστώς. Κι αυτό δεν θα γίνει μόνο ρηματικά, ούτε μόνο με την άμεση εφαρμογή ριζικά διαφορετικών πολιτικών, σαν κι αυτών που προτείνουμε, αλλά και μέσα από την «επανίδρυση του κράτους». Όχι όπως το εννοούσε και έπραττε ο Καραμανλής, αλλά με την έννοια της κατάκτησης της δημοκρατίας. Πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο με την προκήρυξη Συντακτικής Συνέλευσης ή Εθνοσυνέλευσης κατά τα ειωθότα της ελληνικής ιστορίας, με μοναδικό σκοπό την υιοθέτηση ενός νέου αληθινά δημοκρατικού Συντάγματος, ενός νέου «ιδρυτικού νόμου» του ελληνικού κράτους που θα θεσπίζει και θα προασπίζει την λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Με αυτή την έννοια το ελληνικό κράτος που θα προκύψει μέσα από αυτή τη διαδικασία θα είναι ένα νέο κράτος, τόσο ως νομικό πρόσωπο, όσο και ως πολιτική συγκρότηση, τόσο προς τα μέσα, όσο και προς τα έξω.
Όσο για το «νέο άγνωστο πολιτικό μοντέλο» που υποτίθεται ότι προτείνω κατά τον κ. Μπινιάρη, απλά θα του πω ότι πρόκειται για τη δημοκρατία όπως την παλεύει ο ελληνικός λαός σ’ ολόκληρη την ιστορία του. Προφανώς δεν μπορεί να συγκινήσει όποιον νιώθει τέτοια χαμέρπεια προς τα κυρίαρχα «πολιτικά μοντέλα» που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας και τα οποία την έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάντια. Ελπίζουμε ότι πολύ σύντομα ο ίδιος ο λαός, που τόσο καταφανώς περιφρονεί ο κ. Μπινιάρης, να του δώσει ορισμένα πολύ άμεσα και πρακτικά μαθήματα για το πώς εννοεί τη δημοκρατία και τι νιώθει πραγματικά για το «γνωστό πολιτικό μοντέλο» που υπάρχει σήμερα.

Ο ενδοτισμός στον τρόπο αντιμετώπισης του χρέους

Τέλος, ενώ ο κ. Μπινιάρης αρέσκεται να ερωτά, δεν του αρέσει καθόλου να απαντά. Έτσι δεν απαντά σε κανένα από τα ερωτήματα του άρθρου μου, αλλά δεν πειράζει. Η υπόθεση του κ. Μπινιάρη ότι μπορεί να γίνει αναδιαπραγμάτευση και αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας με επιτόκιο 1% πάνω από το επιτόκιο της Γερμανίας, δείχνει για μια ακόμη φορά με πόση ελαφρότητα και προχειρότητα χειρίζεται το όλο θέμα. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι μπορεί να συμβεί αυτό σε μια διεθνή αγορά όπου κυριαρχεί η γενικευμένη αναταραχή και η πρωτοφανής αμφιβολία για την προοπτική του δημόσιου χρέους όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, τότε θα πρέπει η χώρα μας να πληρώνει επιτόκιο στο δεκαετές ομόλογο της τάξης του 4%. Μπορεί να εξυπηρετήσει η Ελλάδα ένα δημόσιο χρέος σήμερα με επιτόκιο της τάξης του 4%; Ακόμη και αν υποστεί «κούρεμα» της τάξης του 30%; Τα στατιστικά δεδομένα λένε ότι δεν μπορεί. Να δώσουμε ένα παράδειγμα για να γίνουμε κατανοητοί. Το 2001, τον πρώτο χρόνο της ένταξής μας στο ευρώ, το δημόσιο χρέος της χώρας βρισκόταν στα 145,9 δις ευρώ. Το 2009 το δημόσιο χρέος της χώρας είχε αυξηθεί κατά 152,6 δις ευρώ και είχε φτάσει αισίως τα 298,5 δις ευρώ. Με άλλα λόγια μέσα στα χρόνια του ευρώ το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε, παρά το γεγονός ότι το μέσο σταθμικό κόστος δανεισμού κυμάνθηκε αυτή την περίοδο γύρω στο 4,04%. Κι έτσι από 23,3 δις ευρώ (ή το 16% του ΑΕΠ) που στοίχιζε στο ελληνικό δημόσιο η εξυπηρέτηση του χρέους το 2001, έφτασε αισίως να υπερβαίνει τα 77,2 δις ευρώ (ή το 32% του ΑΕΠ) το 2009.
Τι σημαίνουν αυτά τα νούμερα; Σημαίνουν ότι με μέσο σταθμικό κόστος δανεισμού γύρω στο 4% ετήσια, το δημόσιο χρέος αυξανόταν κατά μέσο όρο γύρω στα 17 δις ευρώ κάθε χρόνο και η ετήσια εξυπηρέτησή του γύρω στα 6 δις ευρώ. Αν λοιπόν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας υποστεί ένα «κούρεμα» της τάξης του 30% και κατέβει από τα 300 δις ευρώ στα 210, θα καλυτερέψουν τα πράγματα; Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι με κάποιον μαγικό τρόπο οι αγορές αποφασίσουν να κατεβάσουν τα επιτόκια από το 7% και πλέον που είναι σήμερα, στο 4% μόνο και μόνο γιατί έτσι θέλει ο κ. Μπινιάρης, τότε τι θα συμβεί; Αυτό που θα συμβεί είναι ότι το δημόσιο χρέος της χώρας θα έχει επανέλθει στο σημερινό επίπεδο μέσα σε λιγότερο από μια πενταετία. Κι όλα αυτά θεωρώντας ότι θα έχουμε τις συνθήκες δανεισμού που υπήρχαν στις διεθνείς αγορές την περίοδο 2001-2009. Πράγμα αδιανόητο για όλους τους αναλυτές ανά τον κόσμο. Το καλύτερο δυνατό σενάριο αναδιάρθρωσης που μπορεί να σκεφτεί ο κ. Μπινιάρης είναι να αναβάλει την επίσημη πτώχευση της χώρας για μια πενταετία. Εύγε.
Κι εν τω μεταξύ; Τι θα έχει συμβεί εν τω μεταξύ; Τι «αποζημιώσεις πιστωτικού κινδύνου» θα δοθούν στους κατόχους των ελληνικών ομολόγων που θα δεχθούν το «κούρεμα»; Ή μήπως θα το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους; Εκτός κι αν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει τον ισχυρισμό του κ. Μπινιάρη ότι «δεν θα έχουν άλλη επιλογή». Λες και μιλάμε για τον μπακάλη της γειτονιάς που δεν μπορεί να εισπράξει βερεσέδια. Όσο βρισκόμαστε εντός του ευρώ οι δανειστές έχουν πάντα εναλλακτική επιλογή. Κι αυτή είναι η κατοχή και η δήμευση της χώρας. Αυτό δηλαδή που γίνεται σήμερα με το καθεστώς της τρόικας.
Χώρια το γεγονός ότι εντός του ευρώ, η χώρα ακόμη κι αν το επιθυμούσε δεν θα μπορούσε να αναδιαπραγματευτεί το χρέος της. Το κάνει η τρόικα στο όνομά της. Και η αναδιάρθρωση που θα υπάρξει δεν θα πάρει καθόλου υπόψη της το αν μπορεί ή όχι να σηκώσει το βάρος η χώρα και ο λαός της. Το βασικό κριτήριο είναι τι συμφέρει τις ευρωπαϊκές τράπεζες, τα επενδυτικά κεφάλαια και το ευρώ. Γι’ αυτό και σήμερα ο Έλληνας εργαζόμενος χάνει εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα που είχε κατακτήσει από την εποχή της πρώτης κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου στις αρχές του 20ου αιώνα. Γι’ αυτό και συντρίβεται το εισόδημα του και καταργείται η κοινωνική ασφάλιση. Γι’ αυτό και καταδικάζεται στην ανεργία και την ανέχεια. Γι’ αυτό και ο ελευθεροεπαγγελματίας, ο βιοτέχνης, ο αγρότης και ο μικρομεσαίος αντιμετωπίζει τον απόλυτο αφανισμό. Γι’ αυτό και ολόκληρη η χώρα έχει βγει στο σφυρί. Πόσο Μπινιάρης πρέπει να είναι κανείς για να πιστέψει έστω και για μια στιγμή ότι υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί να υπάρξει αναδιαπραγμάτευση και αναδιάρθρωση του χρέους έστω και κατά φαντασία υπέρ της χώρας και του λαού;
Τέλος, να μου επιτρέψετε να θεωρώ τον χρόνο μου αρκετά πολύτιμο για να τον καταναλώνω με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν ούτε καν τα βασικά στοιχεία του προβλήματος και αρκούνται να αναμασούν ότι διαβάζουν στον τύπο και μάλιστα σ’ ένα μόνο κομμάτι της διατεταγμένης δημοσιογραφίας. Όσο για τα περί παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, δεν θεωρώ ότι ο κ. Μπινιάρης έχει τα προσόντα για να συζητήσει μαζί μου τόσο σοβαρά προβλήματα θεωρίας με τα οποία ασχολούμαι από εικοσαετίας, δηλαδή από την εποχή ακόμη που οι «αυθεντίες» του έλεγαν ότι το ζήτημα της κρίσης έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί αντικείμενο της οικονομικής θεωρίας. Μπορεί το κραχ του 2008 να τους ξύπνησε από τον λήθαργο της νεοφιλελεύθερης αποχαύνωσης που είχαν βυθιστεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν στα σοβαρά να προσεγγίσουν τα ζητήματα που αναδεικνύει η σύγχρονη παγκόσμια κρίση.

Δημήτρης Καζάκης
15/7/2010



Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Για την εκδήλωση της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ για το τρένο

Με επιτυχία, σε σχέση με τη δύσκολη περίοδο και άλλες παράλληλες πολιτιστικές δραστηριότητες που υπήρχαν την ίδια μέρα, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ για το τρένο.
Οι δυο ομιλητές ( Δήμος Γεωργίου & Κώστας Μπρούσαλης)αναφέρθηκαν στην ιστορικότητα του τρένου, στη σημασία και τα πλεονεκτήματά του έναντι άλλων μέσων μετακίνησης, στις πολιτικές απαξίωσης του σιδηροδρόμου, σε τεχνικά-οργανωτικά προβλήματα της γραμμής της Πελοποννήσου και στις προοπτικές του.
Η χρόνεια ενασχόλησή τους με το θέμα και η αγάπη τους για το τρένο έκαναν και τις δυο τοποθετήσεις ενδιαφέρουσες και χρήσιμες διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον των πάνω από 40 ανθρώπων που παρακολούθησαν την εκδήλωση.
Την συζήτηση βοήθησε αρκετά και η παρέμβαση του Σταθμάρχη Άργους (Γιάννης Μιχαλόπουλος), η τοποθέτηση του οποίου έβγαλε κάποιες «ειδήσεις»:
1. Η γραμμή Πελοποννήσου θα συνεχίσει την λειτουργία της και δεν θα κλείσει όπως ακουγόταν το τελευταίο διάστημα.
2. Ο χρόνος ταξιδιού από Ναύπλιο για Αθήνα θα μειωθεί αρκετά φθάνοντας τις 2 ώρες και δέκα λεπτά από 2 ώρες και 40 λεπτά που είναι σήμερα και τα δρομολόγια θα αυξηθούν σε 6 με 7.
3. Για πολλά χρόνια μέχρι και σήμερα γίνεται συστηματική προσπάθεια εγκληματικής απαξίωσης του τρένου. Ένα μικρό αλλά απτό παράδειγμα είναι το ότι με το που πάρθηκε η απόφαση να συνεχίσει να λειτουργεί η γραμμή, μέσα σε μια βδομάδα επιδιορθώθηκαν 10 από τις 16 διαβάσεις που δεν λειτουργούσαν μέχρι σήμερα.

Η συζήτηση που ακολούθησε περιστράφηκε γύρω από:
- τις ευθύνες της Τ.Α. στην μη αξιοποίηση του τρένου καθώς και στην ανάγκη ολοκληρωμένων συνδέσεων των μέσων μαζικής μεταφοράς με χρήσιμους και συχνούς προορισμούς των πολιτών,
- το ζήτημα τις ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ και του τι μπορεί αυτό να σημαίνει για την αλλοίωση του κοινωνικού, οικονομικού και ασφαλούς χαρακτήρα του μέσου (εδώ το μόνο που μπορεί να σώσει τον σιδηρόδρομο είναι το χαμηλό ενδιαφέρον επενδυτών…)
- την ανάγκη παραπέρα μείωσης του χρόνου, αύξησης των δρομολογίων, δραστικής μείωσης του χρόνου μετεπιβίβασης στην Κόρινθο και διαφημιστικής προώθησης του σιδηροδρόμου.
- την ανάγκη ενεργοποίησης της κοινωνίας για να διεκδικήσουμε έναν αναβαθμισμένο, σύγχρονο, δημόσιο σιδηρόδρομο και της προσπάθειας να δημιουργηθεί Σύλλογος Φίλων Σιδηροδρόμου στην Αργολίδα
- συμπεριφορές κάποιων εργαζομένων στον ΟΣΕ (χωρίς να τσουβαλιάζεται η πλειοψηφία που με αυταπάρνηση προσφέρει σπουδαίο έργο) που δυσφημούν ουσιαστικά με τη στάση τους τον σιδηρόδρομο και το πώς θα μπορούσαν τέτοια φαινόμενα να περιοριστούν και να είναι βελτιωμένη η παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες.
-πολλά άλλα ζητήματα
Στη συζήτηση που ακολούθησε τον λόγο πήραν οι:

Γιάννης Μιχαλόπουλος
Κώστας Καράπαυλος
Χρήστος Δερζέκος
Παύλος Γκαμπέσης
Γιώργος Αντωνόπουλος
Δημήτρης Κοδέλας

Ευτυχώς η Κοινή Δράση φρόντισε ώστε όσοι έλειψαν από την εκδήλωση (δημοτικές αρχές Άργους & Ναυπλίου, νομαρχία, στελέχη του ΠΑΣΟΚ) να μπορούν μέσω βίντεο να ενημερωθούν για τα όσα ειπώθηκαν. Αναμένουμε να ανέβουν τα βίντεο στο μπλογκ της
Κοινής Δράσης.

Στην φώτο ρεπορτάζ της εφημερίδας Δρόμος για την ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ.


Έτσι μεθόδευσαν την παράδοση στο ΔΝΤ

Από το Δρόμο της Αριστεράς [πηγή: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ]

Το επιτελείο του Γ. Παπανδρέου μαζί με την ΤτΕ και σε στενή συνεργασία με την Goldman Sachs έκαναν μεθοδευμένα και συνειδητά όλες τις αναγκαίες κινήσεις, ώστε να ενταθεί η έως πνιγμού πίεση προς την οικονομία της χώρας από το χρηματιστικό κεφάλαιο και να ακυρωθούν οι όποιες εναλλακτικές δυνατότητες.

Τα όσα έρχονται στο προσκήνιο, σχετικά με τη διαχείριση των ελληνικών ομολόγων από την Τράπεζα της Ελλάδας, καθώς και ορισμένες άλλες κινήσεις του στενού επιτελείου του Γ. Παπανδρέου, ένα πράγμα αποδεικνύουν. Μπορεί η οικονομική κατάσταση της χώρας να ήταν ιδιαίτερα κακή, αλλά η χρεοκοπία και η παράδοση στα νύχια του ΔΝΤ και της Ε.Ε. δεν ήταν καθόλου μονόδρομος.

Οσο αναδεικνύει , αλλά και η αναταραχή -και πάλι- προκάλεσε στο οικονομικό επιτελείο η εκ νέου κατάθεση ερώτησης από 15 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τη Βάσω Παπανδρέου, σχετικά με τους χειρισμούς της ΤτΕ, είναι άκρως ενδεικτικά του παρασκηνίου και των μεθοδεύσεων, που ακολουθήθηκαν για να παραδοθεί η χώρα στο ΔΝΤ.

Ακόμη και μετά το φθινόπωρο του 2009 υπήρχαν άμεσα βραχυπρόθεσμες εναλλακτικές λύσεις, που θα μπορούσαν, μάλιστα, (αν υπήρχαν άλλοι πολιτικοί συσχετισμοί υπέρ του λαού) να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση, προς όφελος των εργαζομένων. Αλλά το επιτελείο του Γ. Παπανδρέου με την Τράπεζα της Ελλάδας, σε στενή συνεργασία με την Goldman Sachs έκαναν μεθοδευμένα και συνειδητά τις αναγκαίες κινήσεις, ώστε να ενταθεί η έως πνιγμού πίεση προς την οικονομία της χώρας από το χρηματιστικό κεφάλαιο και να ακυρωθούν εναλλακτικές δυνατότητες. Οι ευθύνες είναι τεράστιες, απέναντι στο λαό.

Ιδού, πώς προώθησαν την εκχώρηση της χώρας στο ΔΝΤ και την Ε.Ε:

1. Στις 5 Οκτωβρίου, την επομένη ακριβώς του εκλογικού θριάμβου του ΠΑΣΟΚ, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. προβόπουλος, ο οποίος από πριν απ' τις εκλογές βρισκόταν σε συνεννόηση με τον Γ. Παπανδρέου και τον Γ. Παπακωνσταντίνου, προβαίνει σε μια αδιανόητη κίνηση. Επιτρέπει
τις «ανοιχτές πωλήσεις» των ελληνικών ομολόγων, διευρύνοντας το χρόνο εκκαθάρισης (δηλαδή πληρωμής) των πωλήσεων, που ήταν τρεις ημέρες κατά 10 επιπλέον ημέρες.
Στη συνέχεια δε, περιορίζει τις όποιες ποινές, σε περίπτωση που η συναλλαγή δεν εκκαθαρισθεί ούτε καν μετά την παρέλευση των 10 ημερών. Οι κινήσεις αυτές ανοίγουν το δρόμο στην υποτιμητική κερδοσκοπία πάνω στα ελληνικά ομόλογα.

Η αξία τους μπορεί να χειραγωγείται από τους διαχειριστές των μεγάλων κεφαλαίων και να πέφτει διαρκώς, ενώ την ίδια στιγμή εκτοξεύονται τα επιτόκια δανεισμού της χώρας (spreads) καθώς και τα ασφάλιστρα του χρέους (CDS), αποφέροντας τεράστια κέρδη στο χρηματιστικό κεφάλαιο.
Ενώ, την ίδια στιγμή, η χώρα «πνίγεται» από τα επιτόκια δανεισμού, όπως ζήσαμε την προηγούμενη περίοδο.

Χωρίς αυτή τη διευκόλυνση των 10 ημερών και την επί της ουσίας ακύρωση των ποινών, σε περίπτωση μη εκκαθάρισης, όλο αυτό το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να παιχτεί. Άξιος ο (ευμεγέθης) μισθός του κ. Προβόπουλου -που τυγχάνει και καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

2. Στις 3 Νοεμβρίου 2009 έγινε ένα, ιδιαίτερης σημασίας, γεύμα εργασίας μεταξύ του πρωθυπουργικού επιτελείου, παρόντος του Γ. Παπανδρέου, με την κεντρική διοίκηση της Goldman Sachs.
Goldman Sachs συντονίζει τις διαδικασίες διαχείρισης του ελληνικού δημόσιου χρέους στις διεθνείς αγορές, επικεφαλής ενός κονσόρτσιουμ 21 τραπεζών. Την ίδια στιγμή, η Goldman Sachs ποντάρει τεράστια κεφάλαια στη χρεοκοπία της Ελλάδας.
Το τι διαμείφθηκε στη συγκεκριμένη σύσκεψη δεν έγινε γνωστό, αλλά η κατεύθυνση είναι προφανής και επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα: προς τη χρεοκοπία ή την ελεγχόμενη χρεοκοπία.


Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γ. Παπανδρέου, παρακάμπτοντας στην περίπτωση αυτή τις διαδικασίες της ανοιχτής διακυβέρνησης και τα βιογραφικά, έχει τοποθετήσει επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους, τον Π. Χριστοδούλου, πρώην στέλεχος της ίδιας της Goldman Sachs.

3. Η Goldman Sachs αναλαμβάνει, υποτίθεται, να βρει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Στην πραγματικότητα, σταθερά προσανατολισμένη στη γραμμή της χρεοκοπίας, πετυχαίνει να «κάψει» κάθε τέτοια δυνατότητα. Αυτό έγινε με το ενδεχόμενο αγοράς ομολόγων από την Κίνα.
Το ίδιο έγινε στα μέσα Φλεβάρη, με την περίπτωση αγοράς ελληνικών ομολόγων ύψους 20 δισ. ευρώ από αυστραλιανό fund με επιτόκιο 4,4%- πολύ καλύτερο από το 6-7% που έδιναν τότε οι λεγόμενες αγορές.

Έχοντας κλείσει όλες αυτές τις «οδούς διαφυγής» η προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ» μπορούσε να παρουσιαστεί ως μονόδρομος.
Στις 3 Μάρτη ανακοινώθηκε το πρώτο πακέτο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων από την κυβέρνηση (μείωση μισθών, αύξηση ΦΠΑ στο 21%, άνοιγμα ασφαλιστικού) και στις 25 Μάρτη πάρθηκε η απόφαση για τη δημιουργία του «μηχανισμού στηριξης» από ΔΝΤ και Ε.Ε.

4 .Όμως, ακόμη και όλη αυτή η μεθόδευση δεν ήταν αρκετή. Χρειαζόταν να γίνει και η κατάλληλη μεθόδευση για την ενεργοποίηση του «μηχανισμού στήριξης». Έτσι, λίγες μέρες μετά τις 6 Απριλίου, υπάρχει εκείνη η διαβόητη δήλωση κυβερνητικού αξιωματούχου που αμέσως έκανε το γύρο του κόσμου, ότ,ι η Ελλάδα θα ζητήσει την αναθεώρηση του μηχανισμού, καθώς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα κριτήριά του. Γίνεται χαμός! Τα spread εκτινάσσονται και το χρηματιστήριο καταρρέει.

Σε λίγες μέρες, στις 23 Απριλίου, ο Γ. Παπανδρέου ανακοινώνει την προσφυγή στο «σίγουρο λιμάνι» του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Στις 6 Μαΐου ψηφίζεται το επαίσχυντο Μνημόνιο, από τη Βουλή. Η κρίσιμη δήλωση της 6ης Απριλίου, αυτή που πυροδότησε τον τελικό γύρο για την προσφυγή σε ΔΝΤ και Ε.Ε., δεν έγινε επίσημα γνωστό από ποιο κυβερνητικό στέλεχος προήλθε. Όλες, όμως, οι πληροφορίες συγκλίνουν στον Π. Χριστοδούλου, όπως προαναφέρθηκε, στενό συνεργάτη του Γ. Παπανδρέου.


Να φύγουν, να εκδιωχθούν


Τα στοιχεία που παραθέτουμε είναι συγκεκριμένα και αδιάψευστα. Η έλευση του ΔΝΤ και της Ε.Ε. δεν ήταν αναπόφευκτη. Η τρόικα εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, με βάση την προδοτική μεθόδευση του στενού πρωθυπουργικού κέντρου και τη συνεργασία της Τράπεζας της Ελλάδας.

«Αρχιτέκτονες» της μεθόδευσης δύο κεντρικοί κόμβοι του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού: Το χρηματιστικό κέντρο με πυρήνα την Goldman Sachs και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που παράρτημα της αποτελεί η Τράπεζα της Ελλάδας. Ο αμερικανικός και ο ευρωπαϊκός παράγοντας (με προεξάρχον το γερμανικό χρηματιστικό κεφάλαιο που, ουσιαστικά, διοικεί την ΕΚΤ) σχεδίασαν και οι Παπανδρέου, Προβόπουλος και λοιποί εκτέλεσαν. Είναι αυτονόητο το αίτημα: να παραιτηθούν, να φύγουν, να εκδιωχθούν. Δεν έχουν καμιά θέση στην ελληνική πολιτεία.


Η ΤτΕ δεν άκουγε τη Νομική της Υπηρεσία!

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που ανάφέρεται σε ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή 15 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τη Βάσω Παπανδρέου, Ανάλογη ερώτηση είχαν καταθέσει και πριν από δύο μήνες, ενώ ερώτηση έχει καταθέσει και ο Π. Λαφαζάνης. Οι απαντήσεις του υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, καθώς και τα στοιχεία που επικαλείται ως απάντηση η ΤτΕ, είναι «άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε».

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ανταπαντώντας σε αυτήν την παρελκυστική τακτική, επικαλούνται τέσσερις γνωμοδοτήσεις της Νομικής Υπηρεσίας της ΤτΕ (30/12/2009, 01/02/2010, 04702/.2010 και 11/02/2010), που επισημαίνει «τον κίνδυνο υποτιμητικής κερδοσκοπίας και χειραγώγησης που δημιουργεί η κατάργηση του υποχρεωτικού πλειστηριασμού και η παράλληλη κατάργηση του διακανονισμού των συναλλαγών τρεις (3) ημέρες μετά την συναλλαγή (Τ+3) με την εισαγωγή τεχνικών διακανονισμού που ισχύουν σε μη οργανωμένες αγορές (OTC), όπως η ανακύκλωση των συναλλαγών για δέκα (10) εργάσιμες ημέρες, μετά το Τ+3 και την κατάργηση των κυρώσεων για μη διακανονισμό των συναλλαγών και πέραν αυτής της περιόδου».

Η νομική υπηρεσία της ΤτΕ, αντίθετα, είχε προτείνει «την αυστηριοποίηση των κυρώσεων που προβλέπει ο Κανονισμός του Συστήματος Αυλών Τίτλων, για να μπορούν να λειτουργούν, αποτρεπτικά, για πράξεις κερδοσκοπίας».

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Διαβάστε στο Δρόμο του Σαββάτου, 17 Ιουλίου

Αποκαλύπτεται το σκάνδαλο παράδοσης της χώρας στο ΔΝΤ. Πώς Παπανδρέου και Προβόπουλος έστησαν τις μπίζνες με την Goldman Sachs, επιταχύνοντας τη χρεοκοπία. Μιλούν στο Δρόμο Αλέξης Τσίπρας - Βασίλης Μουλόπουλος

Η καταδίκη των εργαζομένων έχει πλέον και τη σφραγίδα της ΓΣΕΕ

Εξαγορές και συγχωνεύσεις στις τράπεζες, που ενισχύονται προκλητικά με δισεκατομμύρια

Ο πόλεμος Κόκκαλη - Βαρδινογιάννη και ο ρόλος του Νίκου Κωνσταντόπουλου

Μια αποκαλυπτική συνέντευξη της πανεπιστημιακού Τζίνας Πολίτη

Ο Γιώργος Μανιάτης μιλά στο Δρόμο για το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης

Επίσης, συνεντεύξεις με τον Παλαιστίνιο αγωνιστή Τζαμάλ Τζούμα και τον Μπασάντα από το Νεπάλ

Mη χάσετε το νέο ένθετο Δρόμοι της Ιστορίες, που είναι αφιερωμένο στα Ιουλιανά

Και όπως κάθε Σάββατο αποκαλυπτικά ρεπορτάζ για την κοινωνία, τους εργαζόμενους, τη νεολαία

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Καλά καταλάβατε. Ο Γ. Μανιάτης είναι!

Το κουίζ ήταν μάλλον πολύ εύκολο. Δεν ξέρω πώς νιώσατε όταν το ακούσατε. Κάποιοι θα γελάσατε, κάποιοι θα απορήσατε, κάποιοι πιο ψιλιασμένοι κάτι θυμόσασταν από τις δηλώσεις Μανιάτη και περιμένατε ότι δεν θα τηρηθούν.

Το ζητούμενο είναι ότι γίνεται ξεκάθαρο το δούλεμα προς τους Αργολιδείς( και όχι μόνο). Κι αυτό γιατί δεν θα απορούσε κανείς αν στην θέση του ήταν ο Πάγκαλος. Όμως ο Γ. Μανιάτης έχει βασίσει όλο το προφίλ του στην (δήθεν) εντιμότητα, την (δήθεν) ειλικρίνεια, την (δήθεν) αξιοπιστία, την λαϊκότητα. Ο μύθος κατέρρευσε και ο Γ. Μανιάτης είναι ολοκληρωτικά έκθετος. Κι αυτό δεν πρέπει να μας χαροποιεί επιδή δήθεν δικαιώθηκαν όσοι το προέβλεπαν αλλά να μας θυμώσει. Γιατί το ψέμμα και η ανακολουθία έχουν και τα όριά τους!

Όσον αφορά την εκδήλωση της Κοινής Δράσης, είναι μοναδική (και ίσως η τελευταία) ευκαιρία να σώσουμε το τρένο. Αν η εκδήλωση πάει καλά και κυρίως καταλήξει και σε επόμενες κινήσεις-δράσεις υπεράσπισης του σιδηροδρόμου τότε ίσως να ελπίζουμε σε ματαίωση των σχεδίων κυβέρνησης-τρόικας(τουλάχιστον των πιο εφιαλτικών που μιλούν για σταμάτημα της γραμμής). Γι'αυτό και οι παρουσίες αύριο θα έχουν ξεχωριστή σημασία.

Περιμένουμε να δούμε καταρχήν ανθρώπους της αριστεράς, ανθρώπους που βρίσκονται σε δημόσιες θέσεις (δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι,... ή κάποιοι εκπρόσωποί τους -ιδίως αυτοί που ανήκουν στο λεγόμενο προοδευτικό χώρο ή ακόμα και στην αριστερά- και ειδικά από περιοχές που περνάει το τρένο ), ανθρώπους που θέλουν θα έρθουν από Σεπτέμβρη να μας ζητήσουν ψήφο για τις αυτοδιοικητικές εκλογές (δημοτικές ή περιφερειακές), ανθρώπους της βάσης του ΠΑΣΟΚ που κατανοούν το ζήτημα και δεν υποκύπτουν στον παραλυμένο και παραλυτικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ και φυσικά περιμένουμε να δούμε πολίτες που δεν ξέχασαν αυτά που την επομένη των εκλογών ξέχασε ο κ. Γ. Μανιάτης και δεν ψαρώνουν στην προπαγάνδα κυβέρνησης- ΜΜΕ για τον σιδηρόδρομο.

Και για τις απουσίες και για τις παρουσίες θα σας ενημερώσουμε, καλώς εχόντων των πραγμάτων, το Σάββατο.


linkwithin

Related Posts with Thumbnails