Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Ξανά για την αριστερά και το κίνημα των πλατειών

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε έναν πολύ ενδιαφέρον, ως συνήθως, σχολιασμό για την αριστερά και το κίνημα των πλατειών. Μάλλον σε αυτή την ιδιαίτερη και ψυχοπαθολογική σχέση αριστεράς και αυθόρμητου κινήματος αναφέρεται πολύ εύστοχα κομμάτι της τελευταίας ανακοίνωσης της ΚΟΕ

"Η καλύτερη υπηρεσία που έχει σήμερα να προσφέρει η αριστερά είναι να βγει από το κάδρο του πολιτικού συστήματος και να μην φοβηθεί να συνεισφέρει στην ανατροπή του, να σεβαστεί αυτό το ακηδεμόνευτο κίνημα και να μην μεταφέρει αγχωμένα τις πολιτικές της αναλύσεις θέλοντας να τις επιβάλει. Ο μέχρι σήμερα χαρακτήρας του κινήματος εξασφαλίζει τη μαζικότητά του και τη γνήσια έκφραση της λαϊκής θέλησης"

Ας δούμε όμως πώς τα περιγράφει το μπλογκ "αναμνήσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ":

Μετά από πολύμηνη σιγή ασυρμάτου, οι «αναμνήσεις από τον Σύριζα» δεν μπορούν να μην ασχοληθούν με τη νέα περίλαμπρη επιτυχία της καθ’ ημάς αριστεράς. Το μαοϊκό απόφθεγμα του τίτλου συνοψίζει άψογα την αριστερή ταχτική ου μην και στρατηγική απέναντι στους Αγανακτισμένους του Συντάγματος.

Γιατί δεν γίνεται ρε φίλε κοτζάμ αριστερά, ρεφορμιστική, επαναστατική ή ερμαφρόδιτη να κωλοχτυπιέται μήνες και να μην μπορεί να φτιάξει μια τέτοια κατάσταση ούτε στο υποδεκαπλάσιό της. Κι έρχεται και το κάνει ποιος; Το facebook!

Ε όχι.

Όπως υπογράμμισε γνωστό στέλεχος της επανάστασης «δεν μπορώ να το πιστέψω. Κάτι άλλο υπάρχει από πίσω». Και καλά, η άτιμη η CIA βάλθηκε να ξεδοντιάσει την στέρεα αξιοπιστία του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Δικαίωμά της.

Αλλά άμα το δούμε από την σκοπιά της διοργάνωσης, ο εργάτης ο σωστός, ο ντούρος, ο πρόστυχος, ο έμπυρος, δεν ενημερώνεται ρε παιδιά από το facebook. Έλεος. Ενημερώνεται από την αφίσα, από την προκήρυξη και από τα κόκκινα συνθήματα στους τοίχους.

Αυτές τις μέρες δεν θα ήθελα να ‘μουνα στη θέση του Φίλη. Διότι ο Νίκος το ξέρει από παλιά ότι ο Αλαβάνος είναι φαρμακόγλωσσος. Τρεις στις τέσσερις ατάκες που αμολάει, βγαίνουν αληθινές. Τι τα ήθελε τα περί «Ταχρείων»; Και δώστου δεν είναι Κάιρο η Αθήνα. Και δώστου δεν είναι Ταχρίρ το Σύνταγμα. Και δώστου πόσο επικίνδυνος ο Αλέκος. Και όχι τίποτε άλλο άντε να βγάλουν φτερά οι νεολαίοι του ΣΥΝ που είδαν κόσμο στην πλατεία και μπήκαν, αλλά άμα πει κανείς «ψιτ ο Αλαβάνος» γυρνάνε τρομαγμένοι.

Η πλάκα είναι ότι το Μέτωπο πάσχιζε να φτιάξει την πλατεία για τις 23 Ιούνη κι είχε οργανώσει σύσκεψη για αυτό στις 27 Μάη. Όμως δεν πρόκαμε, διότι η ζωή έχει άλλους ρυθμούς, και η πλατεία γέμισε ένα μήνα πριν, χωρίς πολλά πολλά. Δεν είναι κακό, πολύς κόσμος γλύτωσε το τρέξιμο, τις συσκέψεις, τις αναλύσεις, τις εχτιμήσεις και τις αφισοκολλήσεις. Μπορεί να γλίτωσε και κάνα φράγκο που θα το δινε στον ψυχαναλυτή του.

Μέσα στον γενικό ορυμαγδό, ο Λαφαζάνης έβγαλε τη γραμμή «να δώσουμε αριστερό προσανατολισμό». Προσπερνώ την κακεντρέχεια του ξαδέρφου μου του Φώντα που αναρωτήθηκε πως «άμα ο Παναγιώτης δεν μπορεί να δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Κουμουνδούρου, πώς θα δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Συντάγματος;»

Στέκομαι όμως στην αυταρέσκεια, στην αφέλεια και στη συγκινητική αυτοπεποίθηση ότι οι παριστάμενοι περιμένουν έμπλεοι αγωνίας την αριστερά να τους δώσει γραμμή.

Μήνες και μήνες, σύμπασα η αριστερά, από το ΚΚΕ μέχρι την Ανταρσύα και σύμπασα η συνδικαλιστική πρωτοπορία, από το ΠΑΜΕ, μέχρι τον Μητσάρα τον Στρατούλη και τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων, χύναν τόνους σάλιου και ιδρώτα για να πείσουν ότι το να «πάμε Σύνταγμα και να μείνουμε Σύνταγμα» είναι ανέφικτο, τυχοδιωκτικό και άσκοπο. Η σωστή διαδήλωση δεν πάει να μείνει στο Σύνταγμα, δεν επιτρέπει ελληνικές σημαίες, έχει μπροστά τα Πρωτοβάθμια και το Σουμουτου, περνά τρέχοντας το Σύνταγμα διότι πέφτει χημικό με το τσουβάλι και μετά έχει να το λέει για βδομάδες, περιμένοντας την επόμενη γενική απεργία που θα κηρύξουν οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.

Μόλις λοιπόν κυκλοφόρησε στην πιάτσα η συγκέντρωση της Τετάρτης έπεσε ειρωνία. Το καλό βέβαια με το facebook είναι ότι μπορείς να σβήσεις τα σχόλια που έκανες. Κι έτσι τα φαρμακερά σχόλια για τους απολίτικους, ελληναράδες, γηπεδοχουλιγκάνους, αγανακτισμένους ΟΝΝΕΔίτες, φασιστικά αποβράσματα, αλλά και φλώρους της πλατείας Συντάγματος, εξηφανίσθησαν και δώσαν τη θέση τους σε παραινέσεις παρέμβασης και εμπλοκής.

Ο ΣΥΝ στραβοκατάπιε τους Ταχρείους, το Κοκκινοπράσινο κάνει ότι δεν βλέπει τις ελληνικές σημαίες και δεν ακούει το βάρβαρο «και α και ου γαμώ το Δουνουτου», ο Τσίπρας έκανε και φιλική δήλωση διότι σου λέει τι έχω να χάσω; Φασούλι το φασούλι ανεβαίνει το ποσοστό. Κι εκεί που την πρώτη μέρα η ΠΓ του ΣΥΝ μέτραγε πόσες ελληνικές σημαίες κουνιούνται στο Σύνταγμα, ο όγκος των αγανακτισμένων, αλλά και η εξαιρετικά πολιτική συνέλευση της πλατείας, έδωσε το πρόσταγμα: Μετάαααααβολή!

Ο ίδιος ο προσφιλής μου Δημοσθένης αφού προβληματίστηκε από το συμβάν (εδώ μιλάμε πάντα με όρους Μπαντιού), κι αφού βεβαίως γκρίνιαξε διότι οι συγκεντρωμένοι δεν πάνε έξω από το Χρηματιστήριο ή την Τράπεζα της Ελλάδος, απεφάνθη ότι: «Τη διαδικασία αυτή, είτε θα την παρατηρεί κανείς και θα τη σχολιάζει απ’έξω, σαν κάτι εξωτικό και όχι τόσο τέλειο όσο θα όφειλε εξαρχής, είτε θα μπει για να δει -και να επηρεάσει- δυνατότητες και όρια». Οι αναγνώστες του Red Notebook ήταν ήδη τόσο ανατριχιασμένοι με τους αγανακτισμένους που έλουσαν τον Δημοσθένη με χαρακτηρισμούς. Ξεχνούν ότι και ο οπορτουνισμός θέλει την οξυδέρκειά του.

Όμως το ρεσιτάλ της πολιτικής αρχών εδόθη από την επαναστατική αριστερά. Στην αρχή χέσιμο με τη σέσουλα, μετέπειτα ένας κάποιος (ψιλός) προβληματισμός και τέλος κλιμάκωση της παρέμβασης με τη μαζική μπούκα στη Συνέλευση το Σαββατόβραδο. Η οποία ειρήσθω εν παρόδω θύμιζε εισβολή Ούννων σε μια κατά τα λοιπά ανθρώπινη διαδικασία. Περικύκλωσαν το προεδρείο, απαιτούσαν το λόγο πριν τους κοινούς θνητούς μαλάκες, βούτηξαν τα μικρόφωνα και θυμηθήκαμε όλοι την ωραία εποχή της Πισικάπα.

Τα συνδικάταααα ούρλιαζε ο ένας. Γενική απεργίαααα βράχνιαζε ο άλλος. Πολιτικό πλαίσιοοο γκάριζε ο τρίτος. Για καμιά ώρα η πλατεία έμοιαζε με φοιτητική συνέλευση τριανταπεντάρηδων και σαρανταπεντάρηδων.

Συνάδελφοι έλεγε ο ένας νομίζοντας ότι μιλάει στου Γκίνη. Σύντροφοι απαντούσε ο άλλος νομίζοντας ότι μιλάει στην ΟΒα του. Παιδιά ηρεμία ίδρωνε ο συντονιστής νομίζοντας ότι μιλά σε φυσιολογικούς ανθρώπους.

Είχε προηγηθεί ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων ο οποίος αποφάσισε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος μαζεμένος και να μην πάει η μαχόμενη κι από τα κάτω συνδικαλιζόμενη αριστερά να δώσει τη σωστή γραμμή. Τι διάολο πρωτοπορία είμαστε άμα αφήνουμε τους απολιτίκ φλώρους του real-democracy να διεξάγουν μια συνέλευση χιλιάδων ανθρώπων;

Να πάμε να τους επηρεάσουμε έλεγε ο ένας. Να πάμε να τους προστατεύσουμε έλεγε ο άλλος. Να πάμε να τους πολιτικοποιήσουμε έλεγε ο τρίτος. Και δεν εβρέθη κανένας θαρραλέος να συνοψίσει την γραμμή σε μια φράση: Να πάμε να τους διώξουμε… Εκεί ήταν το ζουμί.

Τέτοιες ώρες σκέφτεσαι στα σοβαρά: Μήπως αν έλειπε η αριστερά τα πράγματα θα ήταν καλύτερα;

Κι αναγκαστικά σε πιάνει μια μελαγχολία. Κανένας από την αριστερά δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι τέτοιο. Κανένας δεν προβληματίστηκε από αυτή την αδυναμία. Κανένας δεν αναρωτήθηκε για την απαξίωση και τη στοχοποίηση όλου του πολιτικού συστήματος και όλης της Βουλής. Κανένας δεν έμαθε. Κατά πλειοψηφία οι αριστεροί χλεύασαν, απαξίωσαν, κορόιδεψαν. Στην καλύτερη στάθηκαν αμήχανοι και είπαν «έτσι είναι τα αυθόρμητα κινήματα». Και στο τέλος μπούκαραν να δώσουν τη γραμμή.

Δεν θέλει πολύ να καταλάβεις πως όπου δεν σκάει το χημικό του Ματατζή, σκάει η βλακεία του αριστερού.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Οι αγανακτισμένοι και η Αριστερά

Το κίνημα των πλατειών έκανε κάτι που εδώ και μήνες είχε προτείνει ο ακατανόμαστος και οι μετωπο-ακατανόμαστοι. Τότε έπεσαν πάνω οι διάφοροι που ανήκουν σε μια αριστερά της ησυχίας, του προσχεδιασμένου, του τσελεμεντέ. Ένα δείγμα μπορείτε να θυμηθείτε σε αυτό το βίντεο (εκπομπή του Ν. Φίλη στο Κόκκινο).
Για το κίνημα των πλατειών και τη στάση του ΚΚΕ δεν χρειάζεται να γίνει λόγος. Η πιο σοβαρή ερμηνεία δείχνει ότι πρόκειται για εξωγήινους αντικομμουνιστές που θέλουν να φράξουν το δρόμο προς τη λαϊκή εξουσία. Άσε που και αυτό το facebook ακούγεται πολύ ύποπτο...

Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που είχε κάτι από... τι;

Οι «αγανακτισμένοι» και η Αριστερά. Toυ Χρίστου Κατσούλα.

Την Τετάρτη το απόγευμα ένιωθες μια περίεργη συγκίνηση. Αλλά και μια εκρηκτική αντιφατικότητα. Έκπληξη και χαρά, που τόσος κόσμος, έξω από το κύκλωμα του συνδικαλισμού, της πολιτικής και της Aριστεράς, πλημμύρισε την πλατεία Συντάγματος. Ένιωθες και θυμό ή απογοήτευση από την κάθε απόχρωσης Aριστερά που δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα αντίστοιχο γεγονός. Κι ο θυμός μεγάλωνε, βλέποντας το σνομπάρισμα, την αφ' υψηλού κριτική, τη συνειδητή απουσία ή και το χλευασμό: Από τη Δημοκρατική Αριστερά, μέχρι την Αναρχία.
Ίσως είναι δείγμα της ρευστότητας των καιρών μας ότι το γεγονός της 25ης Μάη έστειλε τόσο αδιάβαστη την Aριστερά. Είχαμε γκρίνια, απαξίωση, ειρωνεία και στην καλύτερη περίπτωση αμηχανία. Είχαμε και φωτογραφικά ντοκουμέντα – καταπέλτη με εφτά ολόκληρες ελληνικές σημαίες που ως γνωστόν αποτελούν απόδειξη ακροδεξιού σχεδίου.
Με τη γνωστή ευελιξία αρχών που χαρακτηρίζει τη σύγχρονο κίνημα, αυτά μεταστράφηκαν -μετά από δυο ή τρία εικοσιτετράωρα- σε μεγαλεπήβολες σκέψεις: «η επανάσταση δεν παραγγέλνεται», «η εξέγερση δεν έχει ημερομηνία», «θα δώσουμε αριστερό προσανατολισμό», «φυτώριο εξέγερσης το Σύνταγμα», «τα αυθεντικά κινήματα δεν έχουν σχέδιο» κ.λπ. Κι όμως, υπάρχουν ακόμα αριστεροί σχηματισμοί που αδυνατούν να βγάλουν έστω και μια απλή ανακοίνωση που να χαιρετίζει τις πλατείες.
Την 25η Μάη δεν τη δημιούργησε κανένα κόμμα σκέτο, κανένα κόμμα με κάλυψη - απόκρυψη, κανένα συνδικάτο, καμιά ΓΣΕΕ ή ΑΔΕΔΥ, κανένα οργανωμένο ή ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, κανένας Συντονισμός Πρωτοβάθμιων, καμιά συνέλευση εξεγερμένων. Τα κλασικά σχήματα της πολιτικής και του συνδικαλισμού, τα εξ αδρανείας ή εκ κληρονομιάς εργαλεία της αριστερής ιστορίας, με βίαιο τρόπο αποδείχτηκαν ανεπαρκή. Φυσιολογικά, λοιπόν, στην Αριστερά περίσσεψαν τα ξινισμένα μούτρα.
Ο ένας δεν νιώθει καλά, διότι άμα μια συγκέντρωση δεν έχει το λάβαρο του κόμματος είναι ανάχωμα στην ορμητική εξάπλωση του ταξικού κινήματος.
Ο άλλος ζορίζεται διότι θυμάται ότι τα περί πλατείας τα είπε πρώτος ο Αλαβάνος. Και θα ήθελε να μην θυμάται τα περί «Ταχρείων» που γράφονταν πριν από τρεις μήνες.
Άλλος απογοητεύτηκε διότι τα εγχειρίδια λένε πως πρέπει να έχεις και ολοκληρωμένη γραμμή και σωστό πλαίσιο και προωθημένα αιτήματα και αφίσα με υπογραφές, και πρέπει να κάνεις πορεία τουλάχιστον από τα Προπύλαια αν όχι από το Μουσείο.
Άλλος παραξενεύτηκε διότι η αυτοθέσμιση και η αμεσοδημοκρατία είναι ωραία, αλλά τι γίνεται άμα έχει την ελληνική σημαία στην πλάτη;
Άλλος εκνευρίστηκε που ο μεσόκοπος με την μπλούζα των ΟΥΚ ανέμιζε μανιωδώς την ελληνική σημαία. Άλλος τρελάθηκε που ο προηγούμενος μεσόκοπος ανεμίζοντας τη σημαία ούρλιαζε ότι «η χούντα δεν τελείωσε το '73».
Άλλος παρατήρησε ότι τα συνθήματα έχουν γηπεδική χροιά. Κι άλλος θυμήθηκε ότι την ίδια γηπεδική χροιά είχαν τα συνθήματα των μαθητών του Δεκέμβρη.
Άλλος ξενέρωσε από την τόση μη βία. Κι άλλος ανάσανε, διότι συνήθως όταν βρισκόταν στο Σύνταγμα έτρεχε γρήγορα πνιγμένος από χημικά. «Δεν αρκούν και δεν ανησυχούν το σύστημα» οι συγκεντρώσεις «αγανακτισμένων πολιτών», σχολίασε η Αλέκα Παπαρήγα. Κι όμως, το ανησυχούν. Πολύ περισσότερο από μια Αριστερά ή ένα συνδικαλισμό που είναι μέρος του προβλήματος και της καθήλωσης, παρά μέρος της λύσης και της υπέρβασης. Με έναν αλλόκοτο τρόπο, το γεγονός της 25ης Μάη ήρθε να θυμίσει ότι το Μνημόνιο, η τρόικα και η χρεοκοπία, άλλαξαν πολλά πράγματα. Άλλαξαν και νοηματοδοτήθηκαν λέξεις απλές: Δημοκρατία, ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, πολιτική, πολιτικοί, κόμματα, Αριστερά. Η ηθική επίκληση για «πραγματική δημοκρατία τώρα» των Ισπανών μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική από μακροσκελείς αναλύσεις. Η αναξιοπιστία της Αριστεράς και του συνδικαλισμού είναι δικαιολογημένη και απόλυτα εξηγήσιμη. Η αντιπολιτική οργή έχει και στοιχεία υγείας. Η διάρρηξη δεσμών και σχέσεων με το πολιτικό σύστημα, έχει παράπλευρες απώλειες, αλλά είναι αναγκαία. Η εθνική αξιοπρέπεια δεν μπορεί να βρωμάει εθνικισμό. Η λαϊκή συμμετοχή δεν θέλει κηδεμόνα και η πολιτική διαμεσολάβηση, δεν σημαίνει κλειστές διεργασίες. Τα μεγάλα κινήματα δεν συμφωνούνται σε κομματικές συσκέψεις, τουλάχιστον όχι στην εποχή μας. Το «να φύγετε» αποτελεί έξοχο πλαίσιο, βαθιά πολιτικό και συγκεκριμένα ενοποιητικό.
Ό,τι γεννιέται κι είναι νέο, φρέσκο και καινούργιο, πρέπει να μας προβληματίζει θετικά και όχι αρνητικά. Δείγμα αλλαγής των καιρών μας η 25η Μάη. Κι ανεξάρτητα από την κατάληξή της, την επιτυχία της, το ενδεχόμενο φούσκωμα ή ξεφούσκωμά της, εκείνη η συγκέντρωση άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της.
Ένας μπλόγκερ έγραψε πως «η αγανάκτηση έχει όνομα και επώνυμο και πάει Σύνταγμα». Σίγουρα η πλατεία ήταν γεμάτη από αγανάκτηση. Αλλά όχι μόνο αγανάκτηση. Η πλατεία είχε και ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν με τη συλλογική παρουσία και δράση. Αυτό μοιάζει με ένα πρωτόγονο συμπέρασμα για την πολιτικοποιημένη κοινωνία. Για τις ευρύτερες παρέες, αποτελεί ένα βήμα καθόλα επαναστατικό. Αν η Αριστερά αντιτάξει το σκεπτικισμό, την απαξίωση, ή την αυτιστική μεταφορά των σύνηθων συμπεριφορών της στην πλατεία Συντάγματος, θα χάσει μια από τις τελευταίες ευκαιρίες να μην αποτελέσει το ευκολότερο θύμα της πολιτικής στην εποχή της κρίσης.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Όλοι στις πλατείες μέχρι να φύγουν!

Με τις σκηνές μας κατασκηνώνουμε - με τις κατσαρόλες μας διαδηλώνουμε. Όλοι και όλες στο Σύνταγμα και στις πλατείες, καθημερινά στις 6μμ! πηγή: dikaioma.gr

Σε Ναύπλιο και Άργος έχουν κανονιστεί συγκεντρώσεις για αύριο στις 18.00 στην πλατεία τριών Ναυάρχων και στο θεατράκι της πλ. Αγ. Πέτρου αντίστοιχα.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

«Είμαστε ξύπνιοι. Τι ώρα είναι; Ώρα να φύγουν!»

Η ΚΟΕ χαιρετίζει την αυθόρμητη, γνήσια, ακηδεμόνευτη, δημοκρατική κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων πολιτών κάθε ηλικίας και προέλευσης, κυρίως νέων, που έστειλαν μια συγκλονιστική απάντηση. Αυτή η τεράστια λαϊκή αφύπνιση εκφράζει την βαθιά οργή και αντίθεση προς το Μνημόνιο, την τρόικα, το πολιτικό σύστημα που τα στηρίζει, και τη «συναίνεση» που θέλει να στήσει.

Η σημερινή κοσμοπλημμύρα των αγανακτισμένων, αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει καμιά συναίνεση στο κοινωνικό ολοκαύτωμα που επιδιώκουν η τρόικα και τα κόμματα του μνημονίου. Πολύ περισσότερο, δείχνει ότι ο λαός δεν αναγνωρίζει και δεν νομιμοποιεί πια αυτό το καθεστώς, ζητά να φύγει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας και της διαπλοκής. Ένα πολιτικό σύστημα που κατέλυσε την δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική αξιοπρέπεια.

Η κυβέρνηση, η τρόικα, τα κόμματα που στήριξαν το μνημόνιο, τα κόμματα που κυβέρνησαν και συνέβαλαν στην πρωτόγνωρη καταστροφή που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα και οι εργαζόμενοι, οι πολιτικοί και το κομματικό προσωπικό που υπηρέτησαν με το αζημίωτο τη διαπλοκή κι έφεραν τη χρεοκοπία, πρέπει να το καταλάβουν:

Είναι ώρα να φύγουν.

Ο νέος γύρος αγώνων πρέπει να συνεχιστεί, να κλιμακώσει και να βαθύνει τους στόχους του μέχρι να φθάσουμε σε μια μεταπολίτευση του λαού: Με την ανατροπή του μνημονίου, της τρόικας και του υπόλογου πολιτικού συστήματος. Με απαίτηση για την πιο πλατιά δημοκρατία. Με παραγωγική ανασυγκρότηση και άμεση ανακούφιση των εργαζομένων.

Ένα χρόνο πριν ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φ. Σολάνας δήλωνε:

«…Οι κυβερνήσεις πέφτουν! Η κυβέρνηση του Φερνάντο ντε λα Ρούα, στα τέλη του 2001, αψήφησε τη λαϊκή διαμαρτυρία, όπως κάνει σήμερα και η κυβέρνηση της Ελλάδας. Και κατέληξε να φύγει με το ελικόπτερο! Πώς αψηφάς έναν εξεγερμένο λαό που έχει καταλάβει όλες τις πλατείες της χώρας;»

Κάτω η χούντα τρόικας – Μνημονίου – κυβέρνησης και «προθύμων»!

Καμιά συναίνεση στο κοινωνικό ολοκαύτωμα!

Πραγματική δημοκρατία!

Αγώνας για πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας!
πηγή: www.koel.gr

Η στιγμή τους έχει έρθει...

Ανακοίνωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΦΘΑΝΕΙ

Το Μέτωπο χαιρετίζει από την καρδιά του τις πρωτοβουλίες της νεολαίας για τις πλατείες, ξεκινώντας από τις σημερινές.Το Διαδίκτυο παίζει μεγάλο ρόλο, γιατί καταργεί τα σύνορα, μέσα στην κοινωνία. Μια ιδέα στα Χανιά γίνεται την ίδια στιγμή γνωστή στη Κομοτηνή. Δεν είναι όμως, μόνο το Διαδίκτυο. Η ιδέα για την πλατεία Συντάγματος συζητιέται και προωθείται μέσα σε ομάδες ανέργων στις γειτονιές, στα κινήματα πόλης του «δεν πληρώνω», παντού.
Το σημαντικό είναι ότι οι πρωτοβουλίες αυτές δεν εγγράφονται σε κανένα κομματικό σχέδιο του πολιτικού συστήματος. Είναι πηγαίες. Είναι ελεύθερες. Μπορούν να καταστρώσουν το δικό τους δημοκρατικό σχέδιο. Και για αυτό έχουν τεράστια δύναμη.
Όλα τα σχέδια της Ευρ. Ένωσης στηρίζονταν σε μια σταθερά. Δεν υπάρχει παρέμβαση του λαού. Οι μηνιαίες λιτανείες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ήταν καλοδεχούμενες. Δεν τους απειλούσαν σε τίποτα. Αυτό αλλάζει. Στο προσκήνιο μπαίνει η νεολαία και ο λαός.
Τα χθεσινά μεσάνυχτα ήταν ορόσημο στην ιστορία της χώρας. Η χθεσινή ημέρα έκλεισε με την κωμωδία των συναντήσεων ενός ξεπερασμένου πολιτικού συστήματος. Η σημερινή ημέρα ξημέρωσε με την νεολαία και το λαό να αρχίζει να παίρνει το λόγο.
Η πλατεία Συντάγματος είναι πια στο προσκήνιο. Και η κεντρική πλατεία της Λάρισας. Και η πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη. Παντού. Ίσως μένουν ώρες ακόμη. Ίσως μέρες. Ίσως βδομάδες. Η στιγμή τους έχει έρθει.

Αθήνα, 25/5/2011

Η φωτογραφία είναι από τη συγκέντρωση στο Ναύπλιο και την βρήκαμε στο μπλογκ της Άλλης Πρότασης. 

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Σαν τον κλέφτη ο Παπανδρέου στο Ναύπλιο

Ο πρωθυπουργός που υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού με το «λεφτά υπάρχουν» και παρέδωσε μετά τις εκλογές τη χώρα και το λαό στην μέγγενη του ΔΝΤ και των αγορών επισκέπτεται την πόλη του Ναυπλίου αύριο Παρασκευή στις 11 στο Βουλευτικό.

Η επίσκεψή του αυτή κρατήθηκε κρυφή, σαν επτασφράγιστο μυστικό. Έγινε γνωστή μόλις το μεσημέρι της Πέμπτης. Σε άλλες εποχές η συνέχεια στο μπλογκ της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Η Τέχνη εξημερώνει τον άνθρωπο, τα «ζώα» όμως;

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε συχνά πυκνά τους ανθρώπους της Τέχνης να διολισθαίνουν σε θέσεις που πολύ απέχουν από το στερεότυπο, εν πολλοίς, δίπολο που έχουμε στο μυαλό μας: καλλιτέχνης=προοδευτικός. Κάποτε ο άνθρωπος της κουλτούρας πράγματι είχε ταυτιστεί με τις υψηλότερες αξίες και τα ευγενέστερα ιδανικά και όχι τυχαία. Ωστόσο, σε αυτή την βαθιά καμπή της ιστορίας, οι αντιστάσεις πολλών καταρρέουν και βλέπουμε ξάφνου τις λαμπρές φωνές να μετασχηματίζονται σε σκοτεινά σκιάχτρα. Δύο τέτοια παραδείγματα έκαναν την εμφάνισή τους τις τελευταίες 2-3 μέρες. Από τη μια ο ρηξικέλευθος σκηνοθέτης που έθεσε με την κινηματογραφική του ματιά καίρια και καυστικά ερωτήματα σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο και την ατομική ηθική(βλ. Δαμάζοντας τα κύματα, Χορεύοντας στο σκοτάδι, Οι ηλίθιοι) Λαρς Φον Τρίερ δηλώνει ότι καταλαβαίνει τον Χίτλερ και ακροβατεί με το ναζισμό. Από την άλλη ο “δικός μας” Νιόνιος, ο τραγουδοποιός της Συννεφούλας, του Βρώμικου Ψωμιού και του Βιετνάμ Γιε Γιε Διονύσης Σαββόπουλος δηλώνει ότι πρέπει να στείλουμε τους μετανάστες στα μικρά νησιά να καλλιεργήσουν εκτάσεις. Να τους χαιρόμαστε...

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Ένα πεσμένο παιδί είναι μόνο...

Ένα τραγούδι του Γιώργου Σαρρή (που είχε δημιουργηθεί με αφορμή τα Δεκεμβριανά) και δυο ποιήματα που μας στάλθηκαν στο μέιλ σχετικά με τα τελευταία γεγονότα (άγριος ξυλοδαρμός διαδηλωτή, πογκρόμ σε μετανάστες):

Η νύχτα είναι μεγάλη

Το έμαθες;
Του μάτωσαν τον εγκέφαλο,
διόλου τυχαία.
Ήταν στο κόκκινο ποτάμι.
Άτυχος είπαν πως είναι
και το έγκλημα ονόμασαν συμβάν.

Έλα κοντά.
Έχω κι άλλα.
Θυμάσαι τον φόνο;
Έκαναν κι άλλο.
Για εκδίκηση.

Ξένος ήταν
και η μάνα του δεν το έμαθε ακόμα
Ίσως και να μην το μάθει ποτέ.
Ίσως και να μην πρέπει να το μάθει.
Ίσως και να μην μπορεί. Στις γειτονιές της έχει πόλεμο.
Αυτοί που πήραν εκδίκηση κι εκεί δολοφονούν.

Σταματώ εδώ.
Βλέπω το πρόσωπο σου δεν χωρά άλλη θλίψη.
Μα δεν είναι μόνο θλίψη είναι και θυμός μαζί.
Το χειρότερο, είναι και ανημποριά να το αλλάξουμε.

Βράδυασε.
Ρίξε την κουβέρτα πάνω σου να κρύψει τον πόνο.

Θα ξημερώσει άραγε;
Θυμάσαι τη νύχτα των κρυστάλλων;
Τότε που δεν ξημέρωσε ποτέ.
Έτσι νιώθω, να νυχτώνει, μόνο να νυχτώνει.

Τι είναι οι ξένοι;
Πάντως δεν είναι ο Ρουαν.
Αυτός είναι Αλβανός δεν είναι ξένος.
Ξένη είναι η κυρά Μαρία.
Γυρνούσε από την εκκλησία και σαν με είδε
δεν μίλησε.
Ξένη είναι η εξουσία.
Ποτέ δε νιάστηκε για μένα.
Έξω οι ξένοι.
Έξω η κυρα Μαρία. Έξω η εξουσία της.
Ίσως να συμφωνώ τελικά.

Μη σβήνεις το φως.
Φοβαμαι μήπως δεν ξαναανάψει.
Και οι άνθρωποι; μου λες.
Πού είναι οι άνθρωποι;
Πού πήγαν;
Δεν θα έρθουν πάλι;

Ο καπνός στο δωμάτιο
κάνει περίεργα σχήματα μέχρι να εξαφανιστεί
σα να μην υπήρξε ποτέ.
Όμως ένα παιδί δεν έχει πατέρα.
Ένας πατέρας δεν έχει παιδί.
Σα να μην υπήρξαν ποτέ.

Και η τηλεόραση συνεχίζει να παίζει
σε ανάλυση υψηλή
για να μην χαθεί σταγόνα από το ψέμα
σε ένταση δυνατή
να μην ακούγονται οι κραυγές
παρά μόνο το νανούρισμα.

Αυτή η άνοιξη μυρίζει θάνατο
και η ανθισμένη τριανταφυλλιά
πιο πολλά από ποτέ
αγκάθια έχει
να καρφώνουν
κορμιά και μυαλά.

Το παιδί του στο σχολείο ρώτησε ο μπαμπάς του πού είναι
απάντηση δεν πήρε
ένα δάκρυ έσκισε το βιβλίο μπροστά του
και δεν το ξαναείδαμε από τότε.

Πήγε αργά. Κλείσε το φως.
Σκέπασε το παιδί.
Η νύχτα είναι μεγάλη.

red spirit
spiritred2010@gmail.com

"Μόνο ένα σπασμένο κεφάλι".......γιατί η πρώτη μορφή βίας είναι πολιτική!
Σπασμένα κεφάλια από ΜΑΤ
Σπασμένα κεφάλια από αυτοκτονίες
Σπασμένα κεφάλια μιας "ξαφνικής" δυστυχίας
Σπασμένα κεφάλια ανασφάλιστων
Σπασμένα κεφάλια ανέργων
Σπασμένα κεφάλια υπαλλήλων
Σπασμένα κεφάλια άστεγων
Σπασμένα κεφάλια διαδηλωτών
Σπασμένα κεφάλια εργαζομένων
Σπασμένα κεφάλια αγροτών
Σπασμένα κεφάλια νεόπτωχων
Σπασμένα κεφάλια απεργών
Σπασμένα κεφάλια χρεοκοπημένων
Σπασμένα κεφάλια ασθενών
Σπασμένα κεφάλια φορτηγατζήδων
Σπασμένα κεφάλια εμπόρων
Σπασμένα κεφάλια μεταναστών
Σπασμένα κεφάλια συμβασιούχων
Σπασμένα κεφάλια λιμενεργατών
Σπασμένα κεφάλια συνταξιούχων
Σπασμένα κεφάλια κατοίκων
Σπασμένα κεφάλια νέων
Σπασμένα κεφάλια φοιτητών
Σπασμένα κεφάλια συζύγων
Σπασμένα κεφάλια παιδιών...

Σπασμένα κεφάλια λαών.

Σπασμένα κεφάλια "καθυστέρησης"
Σπασμένα κεφάλια "εθνικής σωτηρίας"…
Σπασμένα κεφάλια προπάντων μιας "απαραίτητης (δημοσιονομικης) πειθαρχίας".

Σπασμένα κεφάλια υποκριτών!

...που "καταδικάζουν τη βία" που οι ίδιοι εξαπέλυσαν στο σώμα της κοινωνίας
και ξεχνάνε ότι στη σειρά των "σπασμένων κεφαλιών"
κάθε κεφάλι, δεν είναι τίποτα περισσότερο….
Μόνο ένα σπασμένο κεφάλι!- Νικολόπουλος Βασίλης
http://itaksi.blogspot.com/2011/05/blog-post_8026.html

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

63 χρόνια από τη Νάκμπα

Με αίμα βάφτηκε η 63η επέτειος της Νάκμπα (σημαίνει καταστροφή). Πάνω από 12 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν και εκατοντάδες τραυματίστηκαν από τους Ισραηλινούς στρατιώτες σε πορείες που έγιναν προς τα σύνορα με το Ισραήλ. Η Νάκμπα συνεχίζεται. Το ίδιο και η αντίσταση.

63 χρόνια από τη Νάκμπα: Η κατοχή συνεχίζεται η αντίσταση επιμένει
Ανακοίνωση του Συλλόγου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό «Ιντιφάντα»

Στις 15 Μάη συμπληρώνονται εξήντα τρία χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, τη μεγάλη Καταστροφή (Νάκμπα) των Παλαιστινίων. Εξήντα τρία χρόνια από την απώλεια του 78% της ιστορικής Παλαιστίνης από τους Παλαιστίνιους (που το ’48 ήταν το 55% του πληθυσμού), εξήντα τρία χρόνια από τον ξεριζωμό εφτακοσίων πενήντα χιλιάδων Παλαιστινίων από τα σπίτια τους, εξήντα τρία χρόνια από την ίδρυση ενός ρατσιστικού και πολεμόκαπηλου κράτους, που επιδίδεται σε συστηματικές διακρίσεις σε βάρος των παλαιστινιακής καταγωγής πολιτών του και ασκεί διαρκή τρομοκρατία σε βάρος όλων των γειτονικών κρατών (με αποκορύφωμα τη στρατιωτική κατάληψη το ’67 της Δυτικής Όχθης, της Αν. Ιερουσαλήμ, της Γάζας και των υψίπεδων του Γκολάν).

Η φετινή επέτειος της Νάκμπα σημαδεύεται από αντιφατικές πολιτικές εξελίξεις. Από τη μια μεριά, το Ισραήλ συνεχίζει την ουσιαστική κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, τις δολοφονικές στρατιωτικές επιχειρήσεις σε βάρος των Παλαιστινίων, τα βασανιστήρια, την κράτηση χιλιάδων πολιτικών κρατούμενων, το στραγγαλισμό της Γάζας, τον εποικισμό της Δ. Όχθης και της Αν. Ιερουσαλήμ. Από την άλλη, οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο δημιουργούν ένα καινούργιο πολιτικό δεδομένο. Οι δικτατορίες που κατέρρευσαν ή καταρρέουν, δεν αποτελούσαν μόνο ακραία αυταρχικά καθεστώτα, αλλά έπαιζαν ενεργό ρόλο (είτε με την πράξη είτε με την απραξία τους) στη διαιώνιση τους status quo στη Μέση Ανατολή, κι επομένως στην παγίωση της κατοχής της παλαιστινιακών εδαφών. Ο νέος άνεμος που φυσάει στον αραβικό κόσμο μπορεί να αποδειχτεί ευνοϊκός για την παλαιστινιακή υπόθεση.

Επιπλέον, η συμφωνία που υπογράφτηκε στο Κάιρο μεταξύ των παλαιστινιακών πολιτικών δυνάμεων, μπορεί να βοηθήσει τον απελευθερωτικό αγώνα στο βαθμό που εξασφαλίσει: α) τη συγκέντρωση των δυνάμεων στην αντίσταση και όχι στους εμφύλιους ανταγωνισμούς, β) τη μαζική ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα σε αγωνιστική κατεύθυνση, γ) τον πλήρη σεβασμό των δημοκρατικών ελευθεριών σε Γάζα και Δυτική Όχθη, δ) την ανυποχώρητη προσήλωση στα θεμελιώδη δικαιώματα των Παλαιστινίων.

Εξήντα τρία χρόνια μετά τη Νάκμπα, η Παλαιστίνη παραμένει το μέτρο όχι μόνο της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, αλλά της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς μας. 
πηγή:  
http://r-freepalestine.blogspot.com/2011/05/63.html

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Δολοφονούν δικαιώματα, δημοκρατία, ανθρώπους

Μια κοινωνία κατατεμαχισμένη και μια σιδηρόφρακτη δημοκρατία τύπου Λατινικής Αμερικής είναι ο στόχος και το αποτέλεσμα των Τροϊκανών πολιτικών που εφαρμόζει η χούντα ΓΑΠ. Όσον αφορά το πρώτο δείτε ανακοίνωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, όσον αφορά το δεύτερο αποκαλυπτική είναι η παρακάτω ανακοίνωση:

Ανακοίνωση Τοπικής Επιτροπής ΕΙΝΑΠ Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας

11/5/2011

Σήμερα γίναμε μάρτυρες της ατέλειωτης και ασύλληπτης βαρβαρότητας που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση των μνημονίων προκειμένου να καταστείλει κάθε υγιή αντίδραση πολίτη που αντιστέκεται στα σχέδια που απεργάζεται το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και εφαρμόζουν πιστά οι υπηρέτες τους στη χώρα.

Δεκάδες τραυματισμένοι – χτυπημένοι από τα ΜΑΤ διαδηλωτές διακομίστηκαν με το ΕΚΑΒ ή ήλθαν μόνοι τους στο νοσοκομείο μας. Οι περισσότεροι με θλαστικά τραύματα στο κεφάλι. Ανάμεσά τους 30χρονος διαδηλωτής που διακομίστηκε σε βαριά, προθανάτιο κατάσταση, με ανισοκορία και τεράστιο επισκληρίδιο αιμάτωμα. Αυτήν τη στιγμή χειρουργείται από συναδέλφους μας που αγωνίζονται να σώσουν τη ζωή του.
Καταγγέλλουμε την αστυνομική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα.
Καταγγέλλουμε όλα τα μέλη της Ελληνικής Κυβέρνησης και τον πρωθυπουργό της χώρας για την δολοφονική απόπειρα ενάντια στον συγκεκριμένο συμπολίτη μας που είναι σε βαριά κατάσταση και κινδυνεύει η ζωή του, αλλά και ενάντια σε όλους τους άλλους διαδηλωτές.
Η βία και η καταστολή ενάντια στο λαό που αντιστέκεται έχουν κοντά ποδάρια.
Η κυβέρνηση, με την ασύστολη τακτική του βιασμού όλων των λαϊκών δικαιωμάτων που είναι απαραίτητα για την επιβίωση, αλλά και με την ωμή άσκηση βίας που άμεσα απειλεί τις ζωές συμπολιτών μας, το μόνο που καταφέρνει είναι να μεγαλώνει το πείσμα και την απόφαση που έχουμε πάρει να αγωνιστούμε μέχρις εσχάτων για να έχει ο λαός μας ψωμί, παιδεία και ελευθερία.
Δεν θα ησυχάσουμε μέχρις ότου τιμωρηθούν οι ένοχοι της δολοφονικής απόπειρας! Δεν θα ησυχάσουμε μέχρις ότου κερδίσει ο λαός μας όλα όσα δικαιούται!

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Ποιές είναι οι αιτίες του Δημόσιου Χρέους

Στα τελευταία φύλλα του Δρόμου υπάρχουν κάποια πολύ κατατοπιστικά κείμενα για διάφορα θέματα που αφορούν την κρίση (τράπεζες, ευρώ, Δημόσιο χρέος). "Ποιές είναι οι αιτίες του χρέους" είναι ο τίτλος κειμένου του Χ. Καραμάνου που βρήκαμε στο τελευταίο τεύχος του Δρόμου και αναδυκνείει σημαντικές πλευρές του ζητήματος (στις φωτογραφίες μπορείτε να βρείτε και συμπληρωματικούς πίνακες που βρίσκονται στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας):

Ποιες είναι οι αιτίες του Δημόσιου Χρέους
"Πάρτι" διαρκείας για το μεγάλο κεφάλαιο τις πολυθενικές και τους ημετέρους.
Του Χρίστου Καραμάνου.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η συνολική πολιτική που ακολουθήθηκε στην Ελλάδα -και μάλιστα διαχρονικά- οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην υπερχρέωση της χώρας. Η χρέωση υπήρξε, ανέκαθεν, εργαλείο ελέγχου των χωρών από τις Μεγάλες Δυνάμεις, βασικό εργαλείο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, αφαίμαξης και καθυπόταξης των λαών (ο πιστωτής δένει πολύ πιο γερά αυτόν που δανείζεται απ’ ό,τι ο πωλητής αυτόν που αγοράζει τα εμπορεύματα, γράφει ο Λένιν). Η χρέωση παραμένει στις συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού βασικός μοχλός για την πολιτική και οικονομική κυριαρχία των (κρατικών και υπερεθνικών) ιμπεριαλιστικών κέντρων των πολυεθνικών και την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. 

Συνεπώς, μόνο για λόγους ανάλυσης θα μπορούσαμε, να εντοπίσουμε ορισμένες ξεχωριστές αιτίες του Δημόσιου Χρέους (Δ.Χ.).

Το Δ.Χ. της Ελλάδας πέρασε από 28% του ΑΕΠ το 1980 στο 61,5% του ΑΕΠ το 1989 και στο 110% του ΑΕΠ το 1993. (βλ. Πιν.1). Έκτοτε και μέχρι το 2008 παραμένει πάνω-κάτω στα επίπεδα του 100-110% του ΑΕΠ για να εκτιναχθεί στη συνέχεια στο επίπεδο κοντά στο 150% του ΑΕΠ που είναι σήμερα (βλ. Πιν. 2). Τα απόλυτα μεγέθη είναι ακόμη πιο χαρακτηριστικά: από 117 δισ. ευρώ το 1999 έφθασε στα 261 δισ. το 2008, πριν εκτοξευθεί στα 320 δισ. το 2010. Μέσα σε μια δεκαετία, που κυριάρχησε η αστική ρητορική της «ισχυρής Ελλάδας», του ευρώ, της Ολυμπιάδας και της ανάπτυξης, μέσα σε αυτήν τη δεκαετία το χρέος υπερδιπλασιάστηκε. Σα βασικές αιτίες της έκρηξης του Δ.Χ., ειδικά για τα τελευταία χρόνια, θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τις εξής:

1) Παραγωγική αποδιάρθρωση
Πρόκειται για τη βασικότερη αιτία, άμεση συνέπεια της προσαρμογής στις απαιτήσεις της Ε.Ε. και του Συμφώνου Σταθερότητας. Στο άρθρο Το ευρώ βασική αιτία του Δημόσιου Χρέους (βλ. Δρόμος φ.58) τεκμηριώσαμε αυτόν τον ισχυρισμό, ιδίως με το γεγονός ότι ακόμη μεγαλύτερη και από αυτήν την ίδια την διόγκωση του χρέους, υπήρξε η συσσώρευση του εμπορικού ελλείμματος της χώρας (μεταξύ 1999 και 2008 είχαμε αύξηση χρέους κατά 144 δισ. ευρώ και συσσώρευση εμπορικού ελλείμματος 167 δισ. ευρώ). Σημειώνουμε, όμως, ότι από την παραγωγική αποδιάρθρωση υπήρξαν κερδισμένοι. Πρώτοι μεταξύ αυτών οι χώρες του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, που προώθησαν αλματωδώς τις εξαγωγές τους στην Ελλάδα –και πρώτη μεταξύ των πρώτων η Γερμανία. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τη δήλωση του επικεφαλής του Eurogroup (και επί δεκαετίες βασικού παράγοντα της ευρωκρατίας) Ζαν Κλοντ Γιούγκερ: «Γνωρίζαμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά δεν μιλούσαμε, γιατί Γερμανία και Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά».

2) Χρεομηχανή
Η Ελλάδα, τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 συνάπτει δάνεια προκειμένου να πληρώσει τόκους προηγούμενων δανείων. Το δε κεφάλαιο των παλαιότερων δανείων δεν αποπληρώνεται, αντίθετα μετακυλίεται από χρονιά σε χρονιά. Αυτή τη λειτουργία ονομάζουμε χρεομηχανή. Ένα φαινόμενο που έχει συμβεί σε πολλές περιόδους στην ελληνική ιστορία (αναλυτικά στο βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα). Οι πιστωτές (ιδίως το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο) θησαυρίζουν καθώς το αρχικό κεφάλαιο κάθε δανείου έχει, σε ορισμένες περιπτώσεις, φθάσει να πληρώνεται δύο και τρεις φορές μέσω των τόκων.
Επισημαίνουμε ότι σε ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού Χρέους τα επιτόκια δανεισμού ήταν υπερβολικά και πεδίο «τρελής» κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Στη χρεομηχανή εντάσσονται, επίσης, οι διάφορες μεθοδεύσεις με swaps και άλλα χρηματιστηριακά κόλπα (περίπτωση Goldman Sachs).
Μια εποπτική εικόνα της χρεομηχανής δίνει ο Πίνακας 3. Εκεί συγκρίνουμε τα ετήσια ελλείμματα (που συσσωρευόμενα δημιουργούν το Δ.Χ.) με την πληρωμή, ετησίως, των τόκων του Χρέους. Δεν αναφερόμαστε στο αρχικό κεφάλαιο των δανείων, διότι αυτό ουσιαστικά δεν αποπληρώνεται, απλά μετακυλίεται από χρόνο σε χρόνο, με έκδοση νέων ομολόγων. Από τη σύγκριση προκύπτει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του ετήσιου ελλείμματος προέρχεται από την πληρωμή των τόκων. Και άρα το κράτος, δανειζόμενο για να καλύψει τα ελλείμματα, στην ουσία καλύπτει κυρίως την πληρωμή των τόκων.
Στο ζήτημα της χρεομηχανής είναι κρίσιμος ο ρόλος της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους.

3) Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα
Πρόκειται για την κορυφή του παγόβουνου της χρεομηχανής. Με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας (Σ.Σ.) θεσμοθετήθηκε ότι κάθε κράτος απαγορεύεται να δανείζεται απ’ ευθείας από την ΕΚΤ. Αντίθετα, επιτρέπεται να δανείζονται απ’ ευθείας από την ΕΚΤ οι εμπορικές τράπεζες. Πρόκειται για προκλητική ρύθμιση, συνέπεια της οποίας ήταν οι εμπορικές τράπεζες (ξένες και ελληνικές) να επωφελούνται από τα χαμηλά επιτόκια της ΕΚΤ και ειδικά τα τελευταία χρόνια να δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο της τάξεως του 1% και να δανείζουν αυτά τα ποσά στο Ελληνικό Δημόσιο με επιτόκια της τάξεως του 5%. Η διαφορά καθαρό και εύκολο κέρδος για τις εμπορικές τράπεζες. Στο ζήτημα αυτό, επίσης, είναι κρίσιμος ο ρόλος της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους.

4) 108 δισ. στις τράπεζες - όλο το Μνημόνιο
Με χαριστικές ρυθμίσεις των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ οι ελληνικές τράπεζες έχουν αποκτήσει τη δυνατότητα να πάρουν από το Δημόσιο ταμείο 23 δισ. ευρώ σε μετρητά (ή εξομοιούμενα ομόλογα) και 85 δισ. ευρώ σε εγγυήσεις του Δημοσίου για να λάβουν δάνειο από άλλες τράπεζες. Σύνολο 108 δισ. ευρώ. (βλ. και φάκελο για τράπεζες Δρόμος φ. 52, εκεί αναφερόμαστε στα 78 δισ., πρόσφατα ο κ. Παπακωνσταντίνου πέρασε ρύθμιση για άλλα 30 δισ. ρύθμιση που ψηφίστηκε από ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ). Δηλαδή, όλα το δάνειο που η τρόικα δίνει στην Ελλάδα (110 δισ.) πάει στις τράπεζες. Μάλιστα, οι τράπεζες ήδη (στοιχεία Νοεμβρίου 2010) έχουν λάβει 8 δισ. ευρώ σε μετρητά, που ήδη έχουν περάσει στο Δ.Χ., καθώς και 30 δισ. ευρώ σε εγγυήσεις.
Είναι προφανές ότι σε περίπτωση χρεοκοπίας αυτά τα ποσά θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο το Δ.Χ. Καθόλου τυχαία σε αυτές οι προκλητικότατες μεθοδεύσεις δίνεται ελάχιστη δημοσιότητα.

5) Φορολογική ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου
Από τα στοιχεία του Πίνακα 4 προκύπτει ότι ο λαός είναι αυτός που πληρώνει τους φόρους. Οι έμμεσοι φόροι (η μορφή φορολογίας που κυρίως πλήττει τα λαϊκά στρώματα) εκτοξεύονται, το ίδιο και η άμεση φορολογία των πολιτών. Αντίθετα μειώνονται οι φόροι που πληρώνουν οι εταιρίες. Αυτό οφείλεται σε πληθώρα διαδοχικών χαριστικών ρυθμίσεων και αποφυγής φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου. Ο συντελεστής φορολόγησης των επιχειρηματικών κερδών μειώθηκε από 35% το 1999 στο 25 % το 2008. Ήδη η κυβέρνηση Παπανδρέου τον πήγε ακόμη χαμηλότερα στο 20%. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι οι 4 μεγαλύτεροι ελληνικοί τραπεζικοί όμιλοι στο διάστημα 2000 -2009 (βλ. Δρόμος, φ. 52) είχαν συνολικά κέρδη 36 δισ. ευρώ και πλήρωσαν φόρο μόλις 6 δισ. ευρώ (ποσοστό 16%). Μια μετριοπαθής εκτίμηση είναι ότι αν δεν υπήρχαν οι χαριστικές ρυθμίσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο, τότε την τελευταία δεκαετία θα μπορούσε να συγκεντρωθεί ένα ποσό της τάξεως των 40 δισ. ευρώ, δηλαδή περίπου το 15% του συνολικού Δημόσιου Χρέους (το 2008).

6) Εξοπλιστικές και στρατιωτικές δαπάνες
Οι συνέπειες της πρόσδεσης στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ είναι τεράστιες, με την Ελλάδα να βρίσκεται σταθερά επί δεκαετίες στην 4η-5η θέση παγκοσμίως σε ό,τι αφορά τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς ως προς το ΑΕΠ (κυμαίνεται στο αστρονομικό μέγεθος μεταξύ 4-5%), με διαδοχικές «αγορές του αιώνα» για αεροπλάνα, φρεγάτες, υποβρύχια που γέρνουν. Η περικοπή αυτών των δαπανών κατά 50%, αίτημα απολύτως εύλογο και ρεαλιστικό, μόνο στη δεκαετία 1999-2008 εκτιμάται ότι θα μείωνε το Δ.Χ. (το 2008) κατά περίπου 15%. Η εδαφική ακεραιότητα της χώρας (καθόλου δεδομένη σήμερα) θα μπορούσε να διασφαλιστεί με μια άλλη πολιτική, όχι στρατοκεντρική, αλλά στηριγμένη στην αλληλεγγύη των λαών. Μια πολιτική που θα έδινε στη χώρα μεγάλο κύρος και υποστήριξη μέσα στους λαούς του πλανήτη – το πιο ισχυρό «αποτρεπτικό όπλο».

7) Αποικιοκρατικές δημόσιες συμβάσεις
Πατροπαράδοτο χαρακτηριστικό του ελληνικού καπιταλισμού. Στα μεγάλα έργα, στις κρατικές προμήθειες, στις εξοπλιστικές δαπάνες. Το μεγάλο κεφάλαιο και κυρίως οι ξένες πολυεθνικές, σε πλήρη διαπλοκή με το πολιτικό σύστημα, αναλαμβάνουν τις συμβάσεις με μεγάλα καπέλα (και 50% και 100%). Ένα 10% (αποτελεί άγραφο νόμο) επιστρέφει στο πολιτικό σύστημα με τη μορφή μίζας. Οι περισσότερες μεγάλες γερμανικές εταιρίες έχουν δραστηριοποιηθεί στην Ελλάδα με αυτό το πλαίσιο. Υπάρχουν περιπτώσεις που η προκλητικότητα ξεπερνά κάθε όριο: οι αυτοκινητόδρομοι, η Αττική Οδός και η Γέφυρα Ρίου Αντίρριου. Μια συναφή πλευρά αποτελούν τα φαραωνικά και άχρηστα έργα. Κορυφαίο παράδειγμα η Ολυμπιάδα του 2004, με επίσημο κόστος 9,5 δισ. ευρώ και πραγματικό πολύ μεγαλύτερο. Τα σκάνδαλα που έρχονται στην επικαιρότητα λόγω του ανταγωνισμού των επιχειρηματικών ομίλων (όχι λόγω του κρατικού ελέγχου) είναι η άλλη όψη των αποικιοκρατικών συμβάσεων.
Αν δεν υπήρχε αυτό το «πάρτι» μεγάλου κεφαλαίου και πολυεθνικών, σίγουρα το Δ.Χ. θα ήταν πολύ μικρότερο. Πόσο, δεν είναι εύκολο να εκτιμηθεί. Σίγουρα κατά μερικές δεκάδες δισεκατομμυρίων λαμβάνοντας υπ’ όψιν μόνο τις συμβάσεις της τελευταίας 15ετίας.

8) Ιδιωτικοποιήσεις
Το κράτος ξεπουλά κυριολεκτικά το δημόσιο πλούτο, σε πολύ χαμηλές τιμές, (ΟΤΕ, Εθνική Τράπεζα, Ιονική Τράπεζα, ΔΕΗ κ.λπ.), ενώ παράλληλα χάνει μεγάλα έσοδα που θα είχε κάθε χρόνο Θα άξιζε να γίνει μια προσέγγιση που να συγκρίνει τα ποσά που εισέπραξε το κράτος από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με τα ποσά εκείνα που θα μπορούσε να έχει εισπράξει αν είχε τα κέρδη των δημόσιων αυτών επιχειρήσεων. Μια ένδειξη αποτελεί ότι η συμμετοχή των Γερμανών στον ΟΤΕ αποσβένεται μέσα σε 3 ή 4 το πολύ χρόνια.

Συμπέρασμα
Αν δεν υπήρχαν όλες οι παραπάνω αιτίες το Δημόσιο Χρέος θα ήταν πολύ μικρότερο - ίσως να μην υπήρχε καν. Το κρίσιμο είναι να διαπιστωθεί από την παραπάνω ανάλυση ότι η λειτουργία του χρέους ήταν πεδίο τεράστιας κερδοφορίας πολλών παραγόντων. Του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου, των πολυεθνικών κολοσσών, του μεγάλου κεφαλαίου της Ελλάδας. Η χρέωση ήταν μια σκόπιμη και μεθοδευμένη πολιτική. Όλοι αυτοί που έβγαλαν από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού τεράστια κέρδη, δεν έχουν σήμερα κανένα δικαίωμα να επιβάλλουν Μνημόνια. Μια στάση τους αξίζει: η στάση πληρωμών. Να μείνουν απλήρωτοι, γιατί ο ελληνικός λαός τους έχει πληρώσει διπλά και τρίδιπλα.

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Η απέναντι όχθη για τις εκλογές ενόψει του 15ου συνεδρίου της ΟΛΜΕ

Ανακοίνωση της παράταξης "Απέναντι ΄Όχθη" η οποία με τις διαρκείς παρεμβάσεις και τη σταθερή παρουσία στους αγώνες αναδεικνύει έναν άλλο τύπο συνδικαλισμού:

ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ
ΣΤΟ 15ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΛΜΕ

Στις προσεχείς εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων του κλάδου στο συνέδριο της ΟΛΜΕ παρουσιάζεται για πρώτη φορά, μετά από δεκαετίες ίσως, μια μεγάλη ευκαιρία: να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς στο ΔΣ. Αυτό το ΔΣ δεν είναι ικανό να χαράξει τακτική και στρατηγική για το κίνημα των εκπαιδευτικών: άλλοτε αδρανεί κι άλλοτε προκηρύσσει απεργίες για την τιμή των όπλων εκ των προτέρων αποτυχημένες. Δεν είναι ικανό να καταθέσει μια συγκροτημένη και πειστική εναλλακτική πρόταση απέναντι στον καταιγισμό της κυβερνητικής πολιτικής στην Παιδεία. Δεν είναι ικανό να αφουγκραστεί τις ανάγκες, τα προβλήματα και τις ανησυχίες των συναδέλφων αφού βρίσκεται κλεισμένο στους τέσσερις τοίχους των γραφείων και με ελάχιστες εξαιρέσεις αποτελείται από ανθρώπους που έχουν χρόνια να μπουν σε σχολική αίθουσα. Και, τέλος, δεν είναι ικανό – με σημαντική εδώ ευθύνη του προέδρου - να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις επικοινωνιακές ανάγκες του κλάδου καθώς δε μπορεί να σταθεί σε καμία δημόσια αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και τα φερέφωνά της.
Για να γίνει αυτό, θα πρέπει η ήττα που υπέστησαν οι παρατάξεις της ΝΔ (ΔΑΚΕ) και του ΠΑΣΟΚ (ΠΑΣΚ) στις εκλογές για την ανάδειξη των ΔΣ των ΕΛΜΕ, να ολοκληρωθεί και να στείλουν όσο το δυνατόν λιγότερους αντιπροσώπους στο συνέδριο. Αν επιβραβεύσουμε για άλλη μια φορά τη στάση τους όλα αυτά τα χρόνια, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Αντίθετα θα πρέπει να ενισχυθούν δυνάμεις, όπως η Απέναντι Όχθη, Ομάδα Εκπαιδευτικών για τη Συλλογική Δράση στην Αργολίδα, που δεν καθόρισαν τη στάση τους ανάλογα με το ποιο κόμμα βρίσκεται στην εξουσία, που αντιπάλεψαν με συνέπεια τις κυρίαρχες επιλογές, που δεν έκαναν συνδικαλισμό καριέρας ή κατάληψης θέσεων, αλλά στάθηκαν πάντοτε δίπλα στο συνάδελφο στα μεγάλα και μικρά προβλήματά του. Που δεν πολιτεύτηκαν με βάση παρωχημένες αντιλήψεις και δογματισμούς αλλά με γνώμονα το καλό του δημόσιου σχολείου και το επίπεδο ανάπτυξης του εκπαιδευτικού κινήματος. Που ενδιαφέρθηκαν εξίσου για την αντίσταση στην κυβερνητική πολιτική και για την επεξεργασία μιας θετικής πρότασης για το σχολείο, την οικονομία, την κοινωνία και τον πολιτισμό.
Φίλες και φίλοι,
Κατεβαίνουμε σ’ αυτές τις εκλογές γιατί έχουμε και λόγο και έργο ν’ αναδείξουμε. Κυρίως όμως αποτελούμε την εναλλακτική πρόταση για το συνδικαλισμό σήμερα, αυτήν που αναδείχθηκε φέτος πρώτη δύναμη στην Αργολίδα. Κι αυτή η πρόταση είναι η συμμετοχή και η συλλογική δράση για το σχολείο που ονειρευτήκαμε ενάντια στον εφιάλτη που ζούμε σήμερα.
Απέναντι Όχθη, ομάδα εκπαιδευτικών για τη συλλογική δράση

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Ποια είναι η λύση στο πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων;

Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ πιέζουν ασφυκτικά και ο Δήμος Λαυρεωτικής φαίνεται να σύρεται πίσω από αυτές. Για να απαντήσει στα πιεστικά χρονοδιαγράμματα και χωρίς εμπιστοσύνη στο κίνημα των πολιτών και στη λύση της εναλλακτικής διαχείρισης απορριμμάτων ο Δήμος Λαυρεωτικής αναζητεί μαγικές λύσεις επεξεργασίας των στερεών αποβλήτων. Υπάρχουν και διαφορετικές φωνές όπως αυτή που εκφράζεται σε κείμενο του antixyta. Το βέβαιο είναι πως μόνο η συμμετοχή-εισβολή των πολιτών της Λαυρεωτικής μπορεί να αλλάξει τους όρους με τους οποίους διεξάγεται η συζήτηση και φυσικά το περιεχόμενό της. 
Όπως και να έχει και ανεξαρτήτως έκβασης των συζητήσεων ο αγώνας τους παραμένει φάρος και οδηγός για το μέλλον γιατί πολύ απλά ααπέδειξε ότι "μπορούμε να τους νικήσουμε" αν σηκωθούμε λίγο πιο ψηλά...
Αξίζει να διαβάσετε ένα ενδιαφέρον κείμενο του Τ. Κεφαλά για τη διαχείριση απορριμμάτων με αφορμή τις συναντήσεις ΥΠΕΚΑ και Δήμου Λαυρεωτικής που δημοσιεύτηκε στο Δρόμο.

Ποια είναι η λύση στο πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων;

Πρώτες σκέψεις και προτάσεις μετά την συνάντηση της ηγεσίας του ΥΠΕΚΑ και του δημάρχου Λαυρεωτικής. Του Τάσου Κεφαλά.

Υποθέτω ότι δεν είμαι ο μόνος που δεν έγινε καθόλου σοφότερος από τα όσα ανακοινώθηκαν, επίσημα, από τους συμμετέχοντες στην «περίφημη» συνάντηση της υπουργού Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, του γενικού γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης και των εκπροσώπων των κατοίκων της Λαυρεωτικής. Η ολοκλήρωση (;) της διαβούλευσης μετατέθηκε για άλλη μια βδομάδα και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να δημοσιοποιήσει την εναλλακτική πρόταση που συζητείται. Κι αν για το Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ) και την κυβέρνηση αυτό μπορεί να εξηγηθεί (δεν είναι δική τους πρόταση) προκαλεί τεράστια απορία το γιατί οι εκπρόσωποι της Λαυρεωτικής τηρούν τέτοια μυστικοπάθεια. Τι έχουν να κρύψουν; Δεν θεωρούν τους πολίτες της περιοχής άξιους να γνωρίζουν για ποιο πράγμα, τελικά, έδωσαν τον πολύμηνο αγώνα, που έδωσαν; Οι πολίτες της Φυλής, του Γραμματικού και της υπόλοιπης Αττικής δεν θα ήταν χρήσιμο να γίνουν κοινωνοί μιας διαγραφόμενης εξέλιξης, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφορά όλους τους πολίτες της Αττικής; Αν είναι τόσο καλή η κυοφορούμενη ιδέα, δεν θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να κοινοποιηθεί, να αποτελέσει έμπνευση και για τις άλλες περιοχές και να ζητηθεί η δυναμική και κινηματική της υποστήριξη; Όπως έγινε τόσους μήνες με τον αγώνα ενάντια στην αστυνομική βία και την καταστολή; Ποιον εξυπηρετεί μια διαβούλευση πίσω από κλειστές πόρτες; Δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε ένας λογικός άνθρωπος σε αυτόν τον τόπο, που να αυταπατάται πιστεύοντας ότι το μέτωπο των πολιτών, στην οποιαδήποτε διαβούλευση, δυναμώνει, όταν οι ίδιοι παραμένουν ανενημέρωτοι και στο περιθώριο των εξελίξεων.

Κάποια πρώτα συμπεράσματα

Αναγκαστικά, ο όποιος σχολιασμός στηρίζεται στο εξαιρετικά φειδωλό δελτίο τύπου του δήμου Λαυρεωτικής (http://attikanea.blogspot.com/2011/04/blog-post_4141.html#more), στο λίγο πιο φλύαρο δελτίο τύπου του ΥΠΕΚΑ (http://www.ypeka.gr/Default.aspx?tabid=362&sni[524]=960&language=el-GR) και στις, ελεγχόμενης εγκυρότητας διαρροές στα μέσα ενημέρωσης και στα διάφορα blogs. Με την όποια επιφύλαξη, επαναλαμβάνω, επιβάλλει αυτή η κατάσταση, μπορούμε να συμπεράνουμε τα παρακάτω.
Πράγματι, στην πρόταση των εκπροσώπων της Λαυρεωτικής συμπεριλαμβάνεται μονάδα θερμικής επεξεργασίας - αεριοποίησης - ενεργειακής αξιοποίησης. Το ΥΠΕΚΑ και η κυβέρνηση δεν εγκαταλείπουν τη λογική της κεντρικής διαχείρισης, αφού μιλούν για διαχείριση ποσοτήτων πολλαπλάσιων αυτών που αντιστοιχούν στις περιοχές της Λαυρεωτικής και του Σαρωνικού. Οπότε, η ιδέα της αποκεντρωμένης διαχείρισης «πάει περίπατο».
Καταρρίπτεται το μοναδικό «ατού» αυτής της πρότασης, η υποτιθέμενη, δηλαδή, εξάλειψη της ανάγκης για διαχείριση υπολειμμάτων και εξεύρεσης Χώρου Υγειονομικής Ταφής (ΧΥΤ). Το θέμα τίθεται με απόλυτη σαφήνεια από την πλευρά του ΥΠΕΚΑ.
Όχι μόνο τίθεται θέμα κατασκευής ΧΥΤ, αλλά, από την πλευρά του ΥΠΕΚΑ, δεν έχει καθόλου εγκαταλειφθεί η χωροθέτησή του στο Οβριόκαστρο, ενδεχομένως με κάποιες επουσιώδεις αλλαγές στο μέγεθος και τη χωρητικότητα.
Μπαίνει με έμφαση το θέμα του κόστους, γεγονός που επιβεβαιώνει την εκτίμηση για το υψηλό κόστος τέτοιων σύνθετων μονάδων και για την αναμενόμενη σημαντική μετακύλισή του στα δημοτικά τέλη.
Για τον ίδιο λόγο αφήνει ορθάνοιχτο το δρόμο για την εκχώρηση της διαχείρισης σε ιδιωτικά συμφέροντα. Για ενδεχόμενη συμμετοχή του δήμου μιλά το ΥΠΕΚΑ. Το ίδιο «χρυσωμένο χάπι», δηλαδή, που σερβίρει ο «δήθεν» αγανακτισμένος δήμαρχος Φυλής.
Σημειώνεται, τέλος, η αθόρυβη μετατόπιση του δήμου Λαυρεωτικής, από την απόρριψη του περιφερειακού σχεδιασμού, στη θέση «για επιλογή μεθόδου διαχείρισης των στερεών αποβλήτων των Δήμων Λαυρεωτικής και Σαρωνικού, φιλικής προς το περιβάλλον, σύμφωνης με την ισχύουσα νομοθεσία και σε έκταση του ΒΙΟ.ΠΑ. Κερατέας» Τι να σημαίνει, άραγε, αυτή η δήλωση νομιμοφροσύνης; Άλλα ακούγαμε, μέχρι πρότινος.


Δεν αποτελεί λύση η ενεργειακή αξιοποίηση

Θα το λέμε, συνεχώς, και με όσο γίνεται μεγαλύτερη σαφήνεια. Η ενεργειακή αξιοποίηση (σε όλες της τις εκδοχές), ως κεντρική επιλογή στη διαχείριση των απορριμμάτων αντιστρατεύεται αυτό που όλος ο κόσμος αντιλαμβάνεται ως πρώτη προτεραιότητα. Τη μείωση του όγκου των σκουπιδιών, τη διαλογή και την ανακύκλωση, συμπεριλαμβανομένης της κομποστοποίησης, που, ιδιαίτερα, για τα Μεσόγεια και τη Λαυρεωτική, έχει τεράστια σημασία. Η ενεργειακή αξιοποίηση απαιτεί, σε σταθερή βάση, πολλά σκουπίδια, κατά προτίμηση, αδιάλεχτα. Και έχει μηδαμινό ενεργειακό αποτέλεσμα. Για όσους σερβίρουν ενεργειακά παραμύθια, αξίζει να πούμε πως μια μονάδα θερμικής επεξεργασίας, της τάξης των 30.000 τόνων/χρόνο, θα συνδυαστεί, πιθανότατα, με μια μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ενεργειακά αντίστοιχης με το 1/500, το πολύ, των γειτονικών μονάδων της ΔΕΗ στο Λαύριο. Την οποία, στο τέλος, θα την επιδοτήσουμε κι από πάνω, σαν ΑΠΕ.
Ταυτόχρονα, είναι αντιπεριβαλλοντική και ακριβή, χωρίς κανένα κοινωνικό ανταποδοτικό όφελος. Και, ταυτόχρονα, ναρκοθετεί την αποκεντρωμένη διαχείριση και τον κοινωνικό έλεγχο στη διαχείριση των σκουπιδιών.
Για όλους αυτούς τους λόγους η επιλογή, που φαίνεται ότι έχει γίνει από το δήμο Λαυρεωτικής και όσους συντάσσονται μαζί του, πάσχει σοβαρά. Και με αυτό τον τρόπο, έχει εγκλωβιστεί σε μια διαδικασία που το «πάνω χέρι» το έχει η κυβέρνηση και το υπουργείο, με τους κατοίκους της περιοχής σε ρόλο θεατή. Η επιλογή μιας συμβιβαστικής λύσης, κακής μάλιστα, που θα μπορούσε, ενδεχομένως, να χωρέσει στον υφιστάμενο περιφερειακό σχεδιασμό είναι αδιέξοδη. Και δεν βοηθά, για δύο λόγους. Αφενός, γιατί λύνει τα χέρια της κυβέρνησης στην απρόσκοπτη εκτέλεση των υπόλοιπων εγκαταστάσεων του σχεδιασμού της και, αφετέρου, γιατί βάζει τεράστια εμπόδια στον αγώνα που δίνουν και έχουν να δώσουν χιλιάδες κάτοικοι άλλων περιοχών, ιδιαίτερα της δυτικής Αθήνας και του Θριασίου, απέναντι στο τεράστιο φορτίο που σηκώνουν δεκάδες χρόνια και καλούνται και στο μέλλον να συνεχίσουν να το κάνουν.


Υπάρχει διέξοδος

Επιλογή υπάρχει και έχει διατυπωθεί δημόσια και με τον πιο σαφή τρόπο. Είναι η συμπαράταξη όλων σε ένα παναττικό μέτωπο διεκδίκησης ριζικής ανατροπής και επανασχεδιασμού από μηδενική βάση του περιφερειακού σχεδιασμού, στη βάση μιας εναλλακτικής πρότασης, που περιλαμβάνει τα παρακάτω.
Σοβαρές πολιτικές πρόληψης, μείωσης των αστικών απορριμμάτων και επαναχρησιμοποίησης υλικών. Ένα ευρύ και ισχυρό δίκτυο διαλογής στην πηγή, ανακύκλωσης και κομποστοποίησης, σε οικιακό, εργασιακό και στενό τοπικό επίπεδο. Ένα σύστημα αποκεντρωμένων εγκαταστάσεων ολοκληρωμένης διαχείρισης, σε επίπεδο μεγάλων δήμων ή ομάδων δήμων.
Η Πρωτοβουλία Συνεννόησης για τη Διαχείριση των Απορριμμάτων, καθώς και ένα υπό διαμόρφωση παναττικό μέτωπο συλλογικοτήτων και ενεργών πολιτών θα συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη τους με βάση αυτές τις βασικές αρχές. Θα είναι εξαιρετικά ωφέλιμο για όλους, οι πολίτες, πρωτίστως, της Κερατέας και της ευρύτερης Λαυρεωτικής, αλλά και ο δήμος Λαυρεωτικής, να μην επιλέξουν θέση αποστασιοποίησης από αυτό το κοινό μέτωπο. Χρόνος υπάρχει. Θέληση υπάρχει;

* Ο Τάσος Κεφαλάς συμμετέχει στην Πρωτοβουλία Συνεννόησης για τη Διαχείριση των Απορριμμάτων, prosynat@gmail.comΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. .

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Καλέ μας άνθρωπε, αντίο...



Δεν ήταν συχνός στο σάπιο star system. Σεμνός, αδιαμεσολάβητος, γνήσιος, άνθρωπος. Ας μην κλαίνε τα ΜΜΕ για το χαμό του, οι μέρες αυτές ανήκουν στους πραγματικούς ανθρώπους.


Αντίο Θανάση, αντίο καλέ μας Άνθρωπε…

Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας εκφράζει τα θερμότερα συλλυπητήριά της στην οικογένεια του Θανάση Βέγγου για τον χαμό του μεγάλου μας ηθοποιού.
Ο Θανάσης, που μας έμαθε να τον αποκαλούμε έτσι, με το μικρό του όνομα, να τον αναγνωρίζουμε σαν τον «καλό μας άνθρωπο» της γειτονιάς, να τον νοιώθουμε σαν δικό μας άνθρωπο, ταυτίστηκε και έκφρασε μέσα από το τρέξιμο και το έργο του, τα όνειρα, τους πόθους, τις χαρές και τις λύπες ενός ολόκληρου λαού που αγωνίζονταν να επιβιώσει, να φτιάξει τη ζωή του, να προοδεύσει κόντρα στα σημεία και τις δυσκολίες των καιρών.
Το γέλιο, τα δάκρυα και οι ατάκες του βγαλμένα μέσα από το σώμα, την καρδιά και αυτή “την φάτσα”, όπως ο ίδιος έλεγε, συμπύκνωναν το αστείρευτο πνεύμα και ενέργεια του και μία προσωπική εμπειρία και διαδρομή από τις φτωχογειτονιές του Φαλήρου, τη Μακρόνησο, το παιδί για όλες τις δουλειές των κινηματογραφικών στούντιο που έγινε ο μεγαλύτερος κωμικός μας, που φαλήρησε σαν επιχειρηματίας αλλά μας κατέκτησε σαν άνθρωπος. Η προσωπική του ιστορία του δεν ήταν άλλη από την ιστορία του ελληνικού λαού «της περιφέρειας» όπως έλεγε, των φτωχογειτονιών των αστικών κέντρων, αυτών που προσπαθούσαν να γευτούν κάτι από το όνειρο ενός συνεχούς αγώνα να εκσυγχρονιστούν και να συντονιστούν με έναν κόσμο που δεν είναι δικός τους.
Ο Θανάσης με το τρανταχτό του γέλιο και πάνω απ’ όλα με την σπάνια ακεραιότητα χαρακτήρα και το ασσάλευτο ήθος του αντιπαρέβαλε έναν άλλον κόσμο απέναντι στον παραλογισμό και την αλλοτρίωση που γεννούσε η κάθε εξουσία. Αντιπαρέβαλε και κράτησε ζωντανό τον κόσμο, τον πολιτισμό και την αξιοπρέπεια των από κάτω που ζητάνε απεγνωσμένα τους από πάνω να τους ακούσουν, χτυπώντας το ταβάνι της εξουσίας καμιά φορά με το σκουπόξυλο, όπως έκανε σε κάποια από τις ταινίες του.
Για τον Θανάση δεν μπορούμε να κλάψουμε. Οι μνήμες που μας χάρισε δεν μας το επιτρέπουν. Μπορούμε μόνο ακόμα και αυτή την τραγική στιγμή να νοιώσουμε το γέλιο, τη δύναμη και την ελπίδα να αναβρύζουν αστείρευτα μέσα από τις θύμησες και τις στιγμές που ζήσαμε μαζί του.
Μπορούμε μόνο να πούμε ένα ταπεινό και μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπο που μας έμαθε τι σημαίνει να αγωνίζεσαι σε αυτή τη ζωή με χαρά, με αξιοπρέπεια, με το κεφάλι ψηλά.

3/5/2010
Το Γραφείο Τύπου της ΚΟΕ

ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Θ. ΒΕΓΓΟΥ

Μακρονησιώτης έφηβος, νέος ανειδίκευτος εργάτης, μαζικός στις πρώτες του εμφανίσεις, όπως στη «Μαγική Πόλη» του Κούνδουρου, για δεκαετίες εθνικός ήρωας του θεάματος όπως ο Καραγκιόζης, ώριμος και δραματικός πρωταγωνιστής στα στερνά του ο Θανάσης Βέγγος έφυγε. Έφυγε άκακος και πράος , όπως ο τύπος που συμβόλιζε σχεδόν πάντα, κι άφησε πίσω του την Ελλάδα όπως τη συμβόλιζε πάντα : τη χώρα όπου ο αθώος λαός, που δεν φταίει σε τίποτε, ενοχοποιείται και την πληρώνει άγρια πάντα. «Η χώρα της σφαλιάρας», η Ελλάδα της τρόικα, θα θυμάται πάντα τον «Θανάση» της.

Αθήνα, 3/5/2011

linkwithin

Related Posts with Thumbnails