Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Η ομιλία του Ρ. Ρινάλντι στην Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Ανεβάζουμε την ομιλία του Ρούντι Ρινάλντι που εκφωνήθηκε στην Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Την ανεβάζουμε, όχι γιατί λέει κάτι ιδιαίτερα καινούριο, αλλά γιατί είναι από τις ελάχιστες τοποθετήσεις με αυτοκριτικά στοιχεία. Αυτό ζητούσε ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ και γι'αυτό έγινε η Πανελλαδική Σύσκεψη. Τα θέματά της ήταν ο απολογισμός των ευρωεκλογών (κι εκεί αναμέναμε όλοι αυτοκριτικές και άνοιγμα των προβλημάτων) και προτάσεις για τη συνέχεια (εκεί αναμέναμε συγκεκριμένες λύσεις). Συγκρίνετε την τοποθέτηση του Ρούντι Ρινάλντι με εκείνη του Αλέξη Τσίπρα. Δίκαια η τοποθέτηση του δεύτερου θεωρήθηκε προσβλητική (πολιτική ανάλυση... και τέρμα στην εσωστρέφεια) και εκτός θέματος (δείτε σχολιασμό της ΕΟΣ). Ελπίζουμε να δυναμώσουν οι υπαρκτές φωνές εντός ΣΥΝ που ζητούν έναν ΣΥΝ με διαφορετική συμπεριφορά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και στον κόσμο του.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ελπίζω αυτό το σώμα να βοηθήσει στο να μπορέσουμε να ξανακερδίσουμε την αξιοπιστία του κόσμου γύρω από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματικά να παραμείνει μία ελπίδα. Απ' αυτήν την άποψη θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια. Δεν θα μιλήσω σαν να είμαστε σε μία συνέλευση, θα μιλήσω όσο πιο ουσιαστικά μπορώ.
Ξεκινάω με μία αυτοκριτική. Και αυτό που κάνω δεν είναι τυχαίο, που ξεκινάω από 'κει.
Στην 2η πανελλαδική σύσκεψη που κάναμε πριν από μερικούς μήνες, το κλίμα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε δεν ήταν καλό. Μπήκαμε μέσα στην πανελλαδική σύσκεψη προσπαθώντας να δημιουργήσουμε ένα κλίμα ούτως ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει με άλλον αέρα σε μία πολιτική μάχη. Όταν αναρωτιόμασταν πώς να τοποθετηθούμε, υπήρχε η ανάγκη να κάνουμε και μία κριτική, γιατί ο «υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ» ήτανε κριτικός και τότε, παραδείγματος χάρη οι αποφάσεις της πρώτης συνδιάσκεψης δεν είχαν καν εφαρμοστεί και το δεύτερο ήταν το να δώσουμε έναν τόνο στο ότι πάμε να δώσουμε μία πολιτική μάχη και χρειάζεται συσπείρωση και ενότητα για να δοθεί η μάχη. Φάνηκε από την συνέχεια ότι αυτό δεν ήταν αρκετό.

Το τι ακολούθησε μέσα στον ενάμιση μήνα της προεκλογικής περιόδου και το τι κάναμε ή το τι δεν κάναμε, το τι έπρεπε να κάνουμε και δεν το κάναμε και το τι έγινε τότε, είναι πολύ σημαντικά θέματα που για κάθε υπεύθυνη αριστερή δύναμη, για κάθε αριστερό άνθρωπο, επιβάλλεται μία αυτοκριτική τοποθέτηση, αν είχε ευθύνες πάνω σε όλα αυτά που συνέβησαν είτε δεν συνέβησαν. Όσον αφορά εμάς, την ΚΟΕ, στα πλαίσια της Εκλογικής Επιτροπής, δηλώνουμε ότι δεν δώσαμε τη μάχη που έπρεπε να δοθεί και αυτό έγινε κυρίως για να μη δημιουργήσουμε προβλήματα, πιστεύαμε ότι μπορούσε να πάει καλά το εγχείρημα και έπρεπε να πάει καλά αυτό το εγχείρημα, και δεν πήγαμε να δημιουργήσουμε κι άλλη ένταση, και δεν είχαμε κατανοήσει πόσο σημαντικός ήταν αυτός ο πόλεμος που μας γινόταν από όλες τις πλευρές, διαρκώς, συνεπώς, ανελλιπώς. Και βεβαίως δεν είχαμε κατανοήσει και μία διαβρωτική κίνηση που υπήρχε μέσα στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σ' όλη αυτή την εκλογική προσπάθεια που υπήρχε και γι' αυτό θα μιλήσω μετά, μιλάνε κι άλλοι και καλό είναι να τα βάλουμε όλα και να βγουν όλα στο φως. Και επίσης, προσέξτε, δεν αντιληφθήκαμε και τη σημασία που είχε αυτό το πρόβλημα της «δυαρχίας» που εμφανίστηκε μέσα στην προεκλογική περίοδο, και δημιούργησε κι αυτό προβλήματα. Και εργαστήκαμε μέσα στο πλαίσια της Εκλογικής Επιτροπής, παίρνοντας προτάσεις, βλέποντας κριτικές, λειτουργώντας συνθετικά για να μπορέσει να πάει καλά. Αυτοκριτικά λέω ότι δεν έφτανε αυτό. Έπρεπε και τότε να το πω έτσι, πιο παραστατικά, να χτυπηθεί ένα χέρι στο τραπέζι, να ειπωθεί «σύντροφοι, δεν δίνονται έτσι μάχες, δεν κερδίζονται έτσι πόλεμοι», μ' αυτόν τον τρόπο πάμε για φούντο, σ' αυτή την κατάσταση και δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Και υπάρχει ένα γιατί, σύντροφοι, γιατί δεν είναι μόνο να κάνεις αυτοκριτική, είναι να λες «γιατί». Πιθανόν να είχαμε επηρεαστεί κι εμείς ότι θα 'χουμε ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα. Πιθανόν να είχαμε επηρεαστεί κι εμείς και να θέλαμε μία καλή εκλογική καταγραφή. Και αυτό το πράγμα δηλαδή, όταν λέμε ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ το πιο σημαντικό πράγμα είναι η σχέση του με την πραγματικότητα, είναι τι αισθητήρες είχαμε μέσα από την κοινωνία για το πώς θα πάμε στις εκλογές; Τι μας χάιδευε τα αυτιά; Ποια αντίληψη κυριαρχούσε; Η αντίληψη που κυριαρχούσε ήταν το θα 'χουμε ένα καλό εκλογική αποτέλεσμα, ότι θα πάμε καλά. Γιατί; Γιατί έτσι το λένε οι δημοσκοπήσεις της προηγούμενης χρονιάς ή οι δημοσκοπήσεις οι τωρινές ή γιατί έχουμε μάθει στις επιτυχίες, και θα 'χουμε άλλη μία επιτυχία. Κι ότι θα την έχουμε σχετικά εύκολα. Ενώ βοούσε, βοούσε, η ατμόσφαιρα με άλλα μηνύματα. Και το πιο σημαντικό είναι το αποτέλεσμα στις φοιτητικές εκλογές.. δεν τα λάβαμε υπόψη μας αυτά τα μηνύματα. Και βεβαίως είχαμε μία πολιτική τακτική, μια επικοινωνία, η οποία ήταν άνευρη, αυτά που είπε ο συντονιστής κι εγώ συμφωνώ για να μην πω άλλα πράγματα. Σ' αυτά πιστεύω ότι κάναμε τις κριτικές μας, αλλά δεν άκουγε κανείς. Οι αποφάσεις δεν παίρνονταν στην Κεντρική Εκλογική Επιτροπή, προχωρούσαν τα πράγματα όπως ήθελαν ορισμένοι κι αυτό είναι ένα από τα θέματα που πρέπει να μας απασχολήσει. Αυτό είναι πιο ουσιαστικό, να μιλήσουμε συγκεκριμένα για το θέμα της δημοκρατίας ή της συλλογικής λειτουργίας και συγκρότησης του εγχειρήματός μας κι όχι γενικά και αφηρημένα. Κι απ' αυτή την άποψη νομίζω ότι υπάρχει ένα ζήτημα αυτοκριτικής της ΚΟΕ και το δηλώνουμε εδώ, δημόσια, μπροστά στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και νομίζω ότι κάθε αριστερή δύναμη πρέπει να μπορεί να τοποθετείται ουσιαστικά και υπεύθυνα βλέποντας και τις δικές της ευθύνες.

Αμέσως μετά το εκλογικό αποτέλεσμα πιστεύω ότι κρατήσαμε μια συνεπή, αποφασιστική στάση ξεκαθαρίσματος των ζητημάτων και τοποθετηθήκαμε έγκαιρα με όποιους τρόπους μπορούσαμε, και δώσαμε μάχη για να είναι ενωμένος, συσπειρωμένος ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να ανασυνταχτεί. Αλλά το να ανασυνταχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει πολλή δουλειά. Αυτό που ραγίσαμε για ένα χρόνο, ενάμιση, έτσι όπως το διαχειριστήκαμε, θέλει τουλάχιστον σκληρή δουλειά έξι μηνών, να το ξαναστηλώσεις. Να ξανακερδίσεις την εμπιστοσύνη. Δεν είναι το θέμα πώς θα πας στις εκλογές αν γίνουν γρήγορα.. ας το ξεχάσουμε λίγο αυτό. Δεν είναι λίγο, είναι σημαντικό θέμα, αλλά τέλος πάντων η αξιοπιστία του κόσμου έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία. Και θεωρώ ότι η ΚΟΕ προσπαθεί αυτή την περίοδο συνθετικά, υπερβαίνοντας και τον εαυτό και τις αντιλήψεις της, να δει έναν ΣΥΡΙΖΑ που να έχει πολιτική συγκρότηση, πολιτική λειτουργία, και μας ενδιαφέρει η ενότητα με συνιστώσες, ανένταχτους ανθρώπους, και εδώ υπάρχουν και δύο κείμενα. Και υπογράψαμε σε δύο κείμενα. Και αυτό δημιουργεί περιέργεια. Γιατί σε δύο κείμενα; Γιατί είναι διαφορετικές οι συσπειρώσεις που είχαν δημιουργηθεί, είναι διαφορετικές οι διαδικασίες ή ταυτόχρονες, και προσπαθείς να συνθέσεις. Και μακάρι τα πρακτικά πράγματα για το τι αλλαγές χρειάζεται τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ να παρθούνε από το σύνολο των συνιστωσών, μέσα και ο Συνασπισμός. Αυτό θα ήταν ένα τεράστιο βήμα για να πάμε μπροστά.

Τώρα, θεωρώ ότι κεντρικό πρόβλημα είναι η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα και την κρίση. Εκεί πρέπει να αναμετρηθούμε. Έχει σχέση ο ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα; Είναι δεμένος με την πραγματικότητα; Ακουμπάει στην πραγματικότητα; Κάποιες στιγμές ακούμπησε. Αυτός ο λόγος που είπε, πριν από ενάμιση χρόνο, για το 16, για τη συνταγματική αναθεώρηση, για τους αγώνες κ.λπ., ακούμπησε. Αυτό σιγά-σιγά χάθηκε. Μετά εμφανιζόμασταν να λέμε για τα παράσημά μας και τους αγώνες που έχουμε κάνει, χωρίς να προβάλουμε τις προτάσεις μας. Να σας κάνω μία ερώτηση. Κάναμε πολλή φασαρία για το πρόγραμμα. Τι αξιοποιήσαμε απ' το πρόγραμμα; Ακούσατε πουθενά για το πρόγραμμα, σ' όλη την προεκλογική περίοδο; Ακούσατε να το δείχνουμε, έτσι, είτε το μεγάλο, είτε το μικρό, και να λέμε «να, το πρόγραμμά μας, έχουμε προτάσεις». Αυτές είναι οι προτάσεις, αυτά και τα λοιπά.. Ούτε αυτό δώσαμε. Και απλά λέγαμε ότι είμαστε στο Βοτανικό, είμαστε εκεί, στο Δεκέμβρη, είμαστε σ' όλα.. Αυτό δεν είναι πειστικό. Ο κόσμος ήθελε πολιτικές προτάσεις στην κατεύθυνση που έβαλε ο Καρατζαφέρης. Κι εκεί το χάσαμε. Το χάσαμε τελείως. Το χάσαμε. Και μας γινόταν πόλεμος και δεν αντιδράσαμε. Κι εδώ υπάρχουν ευθύνες. Γιατί; Γιατί; Και στο γιατί, εγώ έδωσα μία ερμηνεία. Γιατί τα μυαλά μας είχανε πάρει αέρα. Γιατί πιστεύαμε σε μία εύκολη επικράτηση. Γιατί θέλαμε εύκολα να ξεμπερδεύουμε με όλα τα θέματα. Και δημιουργήσαμε κι άλλα προβλήματα. Κι άλλα προβλήματα στο ίδιο το εγχείρημα. Και μετά αντί να δούμε τις ευθύνες, δημιούργησαν πολλαπλή, καταστροφική κρίση για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και γίνανε συγκεντρώσεις στη Βαλτετσίου, και τρομοκρατήσαμε τον κόσμο, ότι «Αμάν, τι θα γίνει, φοβερός τριγμός στη Βαλτετσίου», με μια συγκέντρωση που έγινε από κάτω. Δημιουργήσαμε μπλοκάρισμα της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, να μην γίνουνε συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, να περιμένουμε τις αποφάσεις της πολιτικής επιτροπής, να αναβάλουμε αυτή τη διαδικασία μία εβδομάδα για να τελειώσει η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ, για να φτάσουμε σε κάτι άλλο. «Ελάτε το Σεπτέμβρη, να σας πούμε το εκλογικό πρόγραμμα, κι όσοι είσαστε πρόθυμοι, μπορεί και να προχωρήσουμε». Όχι σύντροφοι, όχι σύντροφοι. Να ψάξουμε, πιο συλλογικά να επεξεργαστούμε το θέμα.

Το πολιτικό σύστημα, ο Πρετεντέρης και τα λοιπά, έχουν ένα σύνθημα «Βυθίσατε τον ΣΥΡΙΖΑ», «διαλύστε τον ΣΥΡΙΖΑ». Και υπάρχει, προσέξτε, ένας λαός του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται σε όλες τις συνιστώσες, σε όλα τα κόμματα, και στον Συνασπισμό μέσα, που θέλει να υπερασπιστεί αυτή την κατάκτησή του που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα εγχείρημα μ' όλες τις αδυναμίες του. Εγώ θα το έλεγα «υπαρκτό ΣΥΡΙΖΑ», κατά τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που πλέον έχει ξεπεράσει αυτά τα πράγματα, και πεισματικά, με μεγάλο πείσμα, κι εδώ ο κόσμος σήμερα, και το απόγευμα θα περάσει κι άλλος κόσμος από εδώ πέρα, κατακαλόκαιρο με 40 βαθμούς, να λέει ταυτόχρονα «δεν το εγκαταλείπουμε, δεν μπορεί να βυθιστεί, πρέπει να συνεχίσει αυτή την πορεία». Κι απ' αυτή την άποψη δηλαδή, αυτό το πείσμα εμένα με συγκινεί. Εμένα αυτό το πείσμα με συγκινεί. Λέω ότι πρέπει να δοθεί αυτή η μάχη. Οι μάχες πότε κερδίζονται, πότε δεν κερδίζονται. Και η παρακμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα έργο που δεν θέλω να το δω. Αλλά πρέπει να προστατευτούμε για να μην το δούμε αυτό το έργο. Πρέπει να προστατευτούμε συνολικά. Και προχωράω παραπέρα. Για την αξιοπιστία συμφωνώ έτσι όπως τα 'πε ο συντονιστής και πιστεύω ότι θέλουμε μία δουλειά εξάμηνη, να δώσουμε περιθώρια σ' αυτό το πράγμα και να πάμε λίγο πιο σχεδιασμένα και μελετημένα. Και λέω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να 'χει αποφάσεις και οι αποφάσεις να εφαρμόζονται. Προσέξτε κάτι. Θέλετε να πατάμε το χαζοκούτι και να βλέπουμε μισούς ανανεωτές, μισούς αριστερορευματίες, το βράδυ, στην τηλεόρασή μας; Αυτό το 'χουμε αποφασίσει εδώ και ενάμιση χρόνο να τελειώσει. Πότε θα τελειώσει σύντροφοι; Δεν μπορούμε, λέει, γιατί διαλέγουν αυτοί πού θα πάνε. Μπα; Μπα; Έτσι είναι; Δεν μπορεί η αριστερά να λύσει αυτό το θέμα; Να τη βράσω αυτή την αριστερά που δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα. Να τη βράσω. Φτάνει με τα τετελεσμένα. Φτάνει με το ο Συνασπισμός αποφασίζει, θέτει όρους κ.λπ. Θέλει κάτι πιο δημοκρατικό, πιο ευρύχωρο. Πιο ευρύχωρο γύρω από αυτό. Και εδώ χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και οι διαδικασίες του. Κάνουμε μία συγκεκριμένη πρόταση, σήμερα, εδώ, μπροστά σ' όλον τον κόσμο. Και λέμε, δεν μπορεί να συνεχιστεί γύρω από την πολιτική γραμμή, η κατάσταση που υπάρχει μέχρι σήμερα. Ποια είναι η κατάσταση που υπάρχει μέχρι σήμερα; Η πολιτική γραμμή εκφωνείται, είτε από τον πρόεδρο Αλαβάνο, είτε από τον πρόεδρο Τσίπρα, είτε απ' την πολιτική γραμματεία του Συνασπισμού είτε σε τελική ανάλυση από τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιες φορές. Και καμιά φορά τη μαθαίνουμε ακόμα και εμείς, από τα ΜΜΕ. Φτάνει αυτό. Τι μπορεί να το αντικαταστήσει; Προτείνουμε τη δημιουργία μιας επιτροπής εργασίας. Που να πάρουνε μέρος σ' αυτή την επιτροπή εργασίας, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιος άλλος από την κοινοβουλευτική ομάδα, 3 άτομα, 3-4 άτομα από τη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, να παίρνουνε μέρος ο γραμματέας και ο πρόεδρος του Συνασπισμού, και σε αυτή την ομάδα εργασίας, να δεσμευτούνε όλοι να παρουσιάσουν τι λένε για την όλη κατάσταση. Και να 'χουν μια εισήγηση που να λέει: Πολιτική κατάσταση σήμερα. Κύριο: 1,2,3. Για το θέμα των συνεργασιών: 1,2,3. Για το θέμα 2 υπάρχει αυτή η άποψη, και εκείνη η άποψη. Για το θέμα της τακτικής μας: 1,2. Κι αυτό το πράγμα να εισηγηθεί, στη Γραμματεία, στο κεντρικό συντονιστικό, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και να συνιστά μία πολιτική γραμμή και τακτική για την περίοδο. Δεν μπορώ να περιμένω να ακούσω την εισήγηση που θα γίνει το 2ο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου στο Διαρκές Συνέδριο του ΣΥΝ με θέματα αυτά και να πω α, ναι, έτσι θα πάμε. Ούτε μπορώ να μάθω ότι κεντρικός πολιτικός μας συνεργάτης είναι οι Οικολόγοι Πράσινοι, είτε γιατί το λέει η ανανεωτική πτέρυγα, είτε γιατί το λέει ο Συνασπισμός. Δεν θα το 'χουμε συζητήσει βρε παιδιά.

Τελειώνω με ένα θέμα ακόμα. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και μία πτέρυγα που υπάρχει. Με την Ανανεωτική Πτέρυγα. Πιστεύω ότι χωράμε όλοι. Θα μπορεί η ανανεωτική πτέρυγα να έρχεται και στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και να δεσμεύεται κι αυτή. Να λέει τις απόψεις της και να δεσμεύεται. Και μετά, όμως, θα υλοποιείται η γραμμή ΣΥΡΙΖΑ. Όχι η γραμμή αυτή που μας αρέσει εμάς. Και μας είπε ένας από Θεσσαλονίκη, ανανεωτής, που ήρθε στο βήμα εδώ πέρα, «Έτσι είμαστε εμείς, πολυτασικό κόμμα και λέμε δημόσια τις απόψεις μας»

Κι εγώ του απαντάω: η Αριστερά είναι κάτι διαφορετικό, που έμαθε από τα φόρουμ, τα κινήματα, από όλες τις εμπειρίες της αριστεράς να συζητάει δημοκρατικά, να καταλήγει κάπου, και να μεγαλώνει την ενότητα θέλησης και δράσης. Και όταν δίνει μία πολιτική μάχη, δεν μπορεί ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Και δεν μπορεί κάποιος να καταπολεμάει την ίδια ιδέα, αυτή την οποία αυτή τη στιγμή τη δέχεται για να κερδίσει απλά θέσεις. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν είναι αριστερό ρε παιδιά. Τελευταίο και τελείωσα, συγνώμη, ξέρω ότι μίλησα λίγο παραπάνω. Η Έλενα Πατρικίου έχει ένα άρθρο που δημοσίευσε η εφημερίδα Αριστερά! , κάνω και λίγη διαφήμιση, που έχει έναν υπότιτλο που εμένα με προβλημάτισε. Και λέει «ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και τον αριστερισμό, ίσως εμείς». Είναι γόνιμος υπότιτλος. Πρέπει να πούμε όχι στη σοσιαλδημοκρατία, δεν υπάρχει χώρος για σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις αναμόρφωσης του νεοφιλελευθερισμού, και μπορεί να επιλέξουμε τον αριστερισμό σαν μία εύκολη λύση. Καταγγελία, καταγγελία, καταγγελία, και τίποτα άλλο. Ανάμεσα σ' αυτά τα δύο πράγματα, χρειάζεται η πολιτική και η τακτική. Και εδώ πιστεύω ότι έχουμε λίγους που μπορούνε να σκεφτούνε γι' αυτά και πρέπει όλος ο χώρος μας να μπορέσει να συνθέσει πολιτική και τακτική. Για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει πρωταγωνιστική δύναμη. Αυτό είναι το στοίχημα. Γιατί το στοίχημα δεν είναι με ποιον εύκολο τρόπο θα τη βγάλουμε την κρίση στην οποία έχουμε πέσει αυτή τη στιγμή για να πάμε στις επόμενες εκλογές. Σας ευχαριστώ.

Εναλλακτικές καλοκαιρινές προτάσεις!

Μιας και αύριο ξεκινάει ο μήνας που οι περισσότεροι κάνουν τις διακοπές τους να προτείνουμε και μεις κάποιες διαφορετικές διακοπές, διαφορετικές διότι προσφέρουν ένα συνδυασμό καλοκαιρινής χαλάρωσης αλλά ταυτόχρονα ιστορικής περιπλάνησης, κινηματικής δράσης ή ακόμη εναλλακτικής κουλτούρας σε σχέση με τα κυρίαρχα τουριστικά πρότυπα.


Πρώτα πρώτα είναι η κατασκήνωση της ΚΟΕ στη χωριό Αετομηλίτσα, στο Γράμμο. Ένα οδοιπορικό στα χνάρια του ΔΣΕ από τις 19 ως τις 24 Αυγούστου. Παρέα με τον αξιωματικό του ΔΣΕ Ηλία Μεταλλίδη οι κατασκηνωτές θα έχουν την ευκαιρία να ανιχνεύσουν μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
[πληροφ
ορίες : Στρατής-6939158613,Τάσος-6932851407]



Έπειτα είναι το ΟΙΚΟ - CAMPING στη Μεσοχώρα Τρικάλων από τις 5 ως τις 15 Αυγούστου. Η Μεσοχώρα αντιστέκεται τόσο στο φράγμα όσο και στην εκτροπή του Αχελώου και ζητά την αλληλεγγύη μας. Επισκεφτείτε τη σελίδα mesochora.gr και δείτε το μεγαλείο της φύσης στο το ΟΙΚΟ - CAMPING είναι έτοιμο!
[πληροφορίες : 6972702494,
6942476998]



Τέλος, λίγο καθυστερημένα το μάθαμε και το αναφέρουμε, στο Βαρικό Πιερίας ξεκινάει σήμερα το 4ο Αντιρατσιστικό Κάμπινγκ. Το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και η κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό" διοργανώνουν ένα τριήμερο αλληλεγγύης στους μετανάστες (31 Ιουλίου-2 Αυγούστου).
[πληροφορίες : 2103306286, 6974363037]

Καλές διακοπές λοιπόν!

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

Κάντε λίγο υπομονή!

Θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την εμφάνιση του blog. Στόχος είναι να γίνει πιο εύχρηστο και πιο πλούσιο σε περιεχόμενο. Υπάρχει ενδεχόμενο να χαθούν στοιχεία τα οποία θα προσπαθήσουμε άμεσα να ανακτήσουμε...
Ελπίζουμε το μετά να είναι καλύτερο από το πριν!

ΟΣΕ: Οργανισμός Στυγνής Εκμετάλλευσης

Από 1η Αυγούστου σύμφωνα με δήλωση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Μανιάτη θα παραδοθεί στους πολίτες της Αργολίδας η κλειστή εδώ και χρόνια γραμμή του τρένου που θα συνδέει το νομό με την πρωτεύουσα. Συμπτωματικά, την ίδια μέρα πολλοί Έλληνες και μη που ανήκουν στα χαμηλά και μεσαία οικονομικά στρώματα θα νιώσουν καλά την πρώτη από τις τρεις αυξήσεις στα εισιτήρια του ΟΣΕ. Μέσα στους επόμενους 16 μήνες τα εισιτήρια των τρένων θα αυξηθούν συνολικά από 26% εως 135%!!!Το πιο τραγικό είναι ότι οι αυξήσεις για άλλη μια φορά είναι εξόφθαλμα άδικες και πλήττουν κυρίως εκείνους που παίρνουν το απλό, φθηνό τρένο! Παρακολουθήστε μετά από 16 μήνες το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη:
το πλέον ακριβό εισιτήριο (Intercity Express, Α' θέση) διαμορφώνεται από τα 63,5 Εuro στα 80 Εuro, αύξηση 16,5 Εuro ή 26%.
Το πλέον φθηνό (Απλό τρένο, Β' θέση) σκαρφαλώνει από τα 15,1 Εuro στα 35,5 Εuro, ήτοι αύξηση 20,4 Εuro
ή 135%!!!
Και απόλυτα και σχετικά οι αυξήσεις είναι μεγαλύτερες στο απλό τρένο!
Αν τώρα έρθουμε στο δικό μας τρένο και συνυπολογίσουμε τα λίγα δρομολόγια, τις χαμηλές ταχύτητες και την άγνοια του κόσμου τότε το συμπέρασμα είναι εύκολο.

Παρά, λοιπόν, την πρόσκαιρη χαρά ή ευφορία που μπορεί να δημιουργεί η (προεκλογική;) λειτουργία της γραμμής, η οριστική απαξίωση του δικτύου του ΟΣΕ και στην Αργολίδα φαντάζει δυστυχώς πιο κοντινή παρά τη χρόνια υπομονή των Αργολιδέων...

Αριβάν Οσμάν Αζίζ, άλλο ένα θύμα της μηδενικής ανοχής στους μετανάστες...

Πριν 2 μέρες έφυγε από τη ζωή στα 29 του χρόνια ο Αριβάν Οσμάν Αζίζ, Κούρδος μετανάστης. Στις 3 Απριλίου στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας δέχθηκε εγκληματική επίθεση από λιμενικούς στο κεφάλι διότι προσπάθησε δύο φορές να κρυφτεί σε φορτηγό που θα ταξίδευε στην Ιταλία. Φαίνεται ότι το πήραν προσωπικά οι λιμενικοί και τον τιμώρησαν για την απειθαρχία του. Βέβαια ο άτυχος νέος απλά διεκδικούσε το όνειρο, να φτάσει δηλαδή στη Σουηδία, όπου βρίσκονταν κάποιοι συγγενείς του. Από τις 5 Απριλίου νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις ενώ στο πλευρό του βρισκόταν ο πατέρας του τις τελευταίες 10 μέρες μετά από μεγάλη προσπάθεια να εξασφαλίσει βίζα. Τελικά ο Αριβάν "πλήρωσε" την καταγωγή του, το χρώμα του και ακόμα περισσότερο τη μηδενική ανοχή στη μετανάστευση που καλλιεργούν μαζί ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, με τις ευλογίες πάντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την ίδια στιγμή άλλοι 45 Κούρδοι μετανάστες που ξεβράστηκαν στα δυτικά της Κρήτης φορτώθηκαν σε λεωφορεία προκειμένου να απελαθούν στην Τουρκία. Την ύστατη στιγμή (Τρίτη βράδυ) κάτω από την πίεση φορέων και οργανώσεων η πομπή σταμάτησε στη Ροδόπη και είναι άγνωστο τι θα συμβεί. Ζήσε το δράμα σου στην Ελλάδα...

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

"Συζητήθηκε" και ψηφιστηκε από το Νομαρχιακό Συμβούλιο ο δεματοποιητής!!!

Ονειρο ήταν και πέρασε. Ξυπνήσαμε λίγο απότομα είναι η αλήθεια στη συνεδρίαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου! Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Από τα τρία πιο σημαντικά θέματα που συζητήθηκαν, πρώτο συζητήθηκε το ζήτημα των αδρανών υλικών, δεύτερο το θέμα του ιχθυοτροφείου και τρίτο το θέμα του δεματοποιητή.
Το πρώτο θέμα συζητήθηκε για πάνω από μισή ώρα με τη συμμετοχή του δημάρχου Ναυπλίου. Το δεύτερο επίσης κάτι πάνω από μισή ώρα. Σε αυτό τοποθετήθηκε και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γ. Μανιάτης. Το τρίτο θέμα συζητήθηκε με κινηματογραφική ταχύτητα σε περίπου 7 λεπτά! Ας γίνουμε πιο αναλυτικοί:

Τελειώνοντας το δεύτερο θέμα ο κ. Μανιάτης αποχωρεί. Το ζήτημα του δεματοποιητή στην Ερμιονίδα ανοίγει ο Νομάρχης κ. Σωτηρόπουλος. Αναφέρεται στη σημασία του προβλήματος των σκουπιδιών με τις ανεξέλεγκτες χωματερές... και την ανάγκη να προχωρήσουν καταρχήν οι δεματοποιητές.
Στην υπάλληλο της Νομαρχίας που εισηγήθηκε την θετική γνωμοδότηση για την ΜΠΕ έκανε ο Μπάμπης Αντωνιάδης δυο σημαντικά ερωτήματα: α) Αν τα δέματα παρεμείνουν τελικά πάνω από δυο χρόνια (τόσα ανέφερε η ΜΠΕ) ποιές μπορεί να είναι οι συνέπειες; Υπάρχει κίνδυνος ρύπανσης; β) Τι γίνεται με τα βαρεά μέταλλα, από τη στιγμή που ο βιολογικός δεν έχει σύστημα απομετάλλωσης; Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση ήταν ότι θα υπάρχει κίνδυνος ρύπανσης και θα χρειαστούν κάποιες επιπρόσθετες ενέργειες και στην δεύτερη ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία πρόβλεψη για τα βαρέα μέταλλα. Στο μεταξύ ο κ. Νομάρχης, αρκετά νευρικός θα παρατηρούσαμε, και χωρίς να έχει προκληθεί από κανέναν εκτόξευε ειρωνείες, μιλώντας για πολίτες από το Ναύπλιο που εμποδίζουν να γίνει ένα έργο στην Ερμιονίδα το οποίο θέλουν εκεί όλοι οι κάτοικοι, τόνιζε όλο περηφάνεια το φοβερό του επιχείρημα ότι καλύτερα δεματοποιημένα τα σκουπίδια παρά ανεξέλεγκτα όπως είναι τώρα, μιλούσε για πολίτες που προσπαθούν να μονοπωλήσουν την περιβαλλοντική ευαισθησία, ότι έχουμε όλοι ευθύνες, ενώ προσπαθούσαν να επισπεύσουν την διαδικασία προς την
ψηφοφορία.
Η Β. Χριστοπούλου ρώτησε τον κ. Νομάρχη αν έχει υπόψη του το παράδειγμα του Κουρουπητού και τις συνέπειες που είχε εκεί η λειτουργία δεματοποιητών. Η απάντηση του κ. Νομάρχη ήταν σύντομη και σαφέστατη: Δεν με ενδιαφέρει τι έγινε εκεί!
Στη συνέχεια το λόγο πήρε (πραγματικά πήρε, αφού όλοι πίεζαν να ψηφιστεί η γνωμοδότηση και για να μιλήσεις έπρεπε να φωνάζεις ώστε να σου δώσουν ένα λεπτό χρόνο...) ο Γιώργος Αντωνόπουλος επικεφαλής της νομαρχιακής κίνησης "Αργολίδα, κοινωνία των πολιτών". Αναφέρθηκε στις ευθύνες των κυβερνήσεων που άφησαν να γιγαντωθεί και να γίνει τεράστιο το πρόβλημα των σκουπιδιών, στην κοροϊδία της δεματοποίησης αφού δεν λύνει κανένα πρόβλημα απλά μετατρέπει τα σκουπίδια σε δέματα και στην ανάγκη ανακύκλωσης αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε σοβαρά το πρόβλημα των σκουπιδιών.
Τέλος, κατάφερε και μίλησε ο Δημήτρης Κοδέλας. Στην αρχή ζήτησε από τον Νομάρχη να σταματήσει να μιλά υποτιμητικά και προσβλητικά και να δείξει περισσότερο σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που με ειλικρίνεια και γνησιότητα για χρόνια παλέυουν για μια ουσιαστική λύση στο θέμα των σκουπιδιών. Διεκόπη από τον νομάρχη ο οποίος ξεκίνησε τα "δεν θα μου υποδείξεις πώς θα μιλάω...". Συνεχίζοντας ο Δ. Κοδέλας ανέφερε ότι είναι απαράδεκτη η απάντησή του ("Δεν με ενδιαφέρει") στο ερώτημα της Β. Χριστοπούλου για τον Κουρουπητό και καλό θα ήταν να ενημερωθεί, αφού δημιουργήθηκε μεγάλη ρύπανση και πληρώθηκαν σοβαρά πρόστιμα στην ΕΕ. Στη συνέχεια
ανέφερε ότι δεν είναι αληθές, αυτό που ανέφερε ο νομάρχης, ότι όλη η Ερμιονίδα επιθυμεί τη λύση των δεματοποιητών. Μάλιστα πριν λίγους μήνες έγινε εκδήλωση για τα σκουπίδια στην οποία συμμετείχαν 200 άνθρωποι, οι οποίοι τάχθηκαν ενάντια στους δεματοποιητές και υπέρ της λύσης της ανακύκλωσης. Εκείνη τη στιγμή ο νομάρχης πέταξε την ατάκα "Φίλοι σας ήταν" (εννοώντας τους 200)! Τόνισε ότι είναι πραγματικά πρωτότυπο το ΝΣ να στηρίξει τη λύση των δεματοποιητών όταν δεν υπάρχει καν Περιφεριακός Σχεδιασμός για τα σκουπίδια και το Ν.Σ. θα έπρεπε τουλάχιστον πριν πάρει θέση στο θέμα να απαιτήσει από τον Περιφεριάρχη να ξεκαθαριστεί ποιά θα είναι η τελική μέθοδος διαχείρισης. Ανεφερε ότι τα δέματα μπορούν να πάνε μόνο για καύση, γύρω από την οποία υπάρχουν ισχυρά συμφέροντα, και ζήτησε από το ΝΣ να πάρει θέση αν είναι υπέρ ή κατά της καύσης.
Εν συνεχεία ο νομάρχης έκανε ένα δίλεπτο κλείσιμο και ΟΜΟΦΩΝΑ (πλην ΚΚΕ που απουσίαζε) ψηφίστηκε η γνωμοδότηση.
Να τονίσουμε τα εξής:
Ενώ στα υπόλοιπα θέματα διάφοροι νομαρχιακοί σύμβουλοι ήταν λαλίστατοι, στο συγκεκριμένο θέμα του δεματοποιητή, άκρα του τάφου σιωπή...

Ο κ. Μανιάτης αποχώρησε
ακριβώς πριν συζητηθεί το θέμα του δεματοποιητή. Προφανώς θεωρεί ο ίδιος και η παράταξη του ΠΑΣΟΚ στο Ν.Σ., η οποία υπερψήφισε τη γνωμοδότηση, ότι τα δέματα είναι μέρος της πράσινης ανάπτυξης. Ένα βαψιματάκι και μπορούν να γίνουν, τα πράσινα δέματα. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει άμεσο εκλογικό συμφέρον, όπως με τα ιχθυοτροφεία...
Ο νομάρχης ήταν έντονα προκλητικός, ειρωνικός και αντιδημοκρατικός απέναντι στους πολίτες που τοποθετήθηκαν. Του αφιερώνουμε το:

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Σχετικά με τα σκουπίδια και τη συνεδρίαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου

Όπως, εδώ και μέρες, έχουν αναρτήσει και άλλα μπλογκ της περιοχής, αύριο θα πραγματοποιηθεί νομαρχιακό συμβούλιο με πολύ σημαντικά θέματα. Ξεχωρίζουμε το ζήτημα των σκουπιδιών : "ΘΕΜΑ 10ο: Γνωμοδότηση ως προς την ΜΠΕ του έργου: Δεματοποίηση/ προσωρινή αποθήκευση μετά τη συλλογή και μεταφορά αστικών σύμμεικτων απορριμμάτων (Α.Σ.Α) στο Δήμο Κρανιδίου του Ν. Αργολίδας". Αφήστε μας για λίγο να ονειρευτούμε. Στις 3 ξεκινάει η συνεδρίαση. Ο νομάρχης από την αρχή φαίνεται εκνευρισμένος. Ξεκινά η διαδικασία. Στην εισήγησή του αναφέρεται στη γνωμοδότηση που πρέπει να κάνει η νομαρχία για την ΜΠΕ του δεματοποιητή στο Δήμο Κρανιδίου. Έξαλλος σημειώνει ότι έχει εξοργιστεί από τις δηλώσεις του περιφεριάρχη Πελοποννήσου που διάβασε στον Αναγνώστη και οι οποίες έκλειναν το μάτι στην καύση. Ζητά από το νομαρχιακό συμβούλιο να αποφασίσει τα εξής: α. Καμία χωροθέτηση δεματοποιητών αν πρώτα δεν δεσμευτεί η Περιφέρεια για την τελική μέθοδο διαχείρισης των απορριμάτων. β. Όχι στις μεθόδους θερμικής επεξεργασίας (καύση). γ. Σύσκεψη με καλεσμένους όλους τους τοπικούς φορείς του νομού με θέμα το πού βρίσκεται η ανακύκλωση στο νομό και τι βήματα πρέπει να γίνουν ώστε να ξεπεραστούν τα εμπόδια που υπάρχουν.
Κάπου εδώ ξυπνάμε και αύριο θα μάθουμε τι πραγματικά θα γίνει.
Υπάρχουν πολλές πιθανότητες, η εξής μια (που θα έλεγε και πολύ καλός μας δάσκαλος ο Νοικοκυράκης), να υπερψηφιστεί η ΜΠΕ. Σχετικά με τους δεματοποιητές και τον χώρο απόθεσης των δεμάτων διαβάσαμε επίσης και το ενδιαφέρον ρεπορτάζ της εφημερίδας "Αργολικά".
Η συμφωνία είναι η εξής: Ο Δ. Άργους βάζει τον χώρο για τους δεματοποιητές και ο Δ. Ναυπλίου βάζει τον χώρο απόθεσης των δεμάτων. Και για να μην νοιώθουμε κομπάρσοι, εμείς κερνάμε τα σκουπίδια.
Φοβεροί οι δυο Δήμοι! Διέταξε ο Περιφεριάρχης δεματοποιητές και τρέχουν να υλοποιήσουν. Χωρίς να ξέρουν ή να έχουν δεσμεύσεις ούτε για το πόσο θα μείνουν τα δέματα (ακόμα και εργοστάσιο καύσης να αποφασιστεί θέλει τουλάχιστον 2 χρόνια για να φτιαχτεί) ούτε τι μέθοδος θα εφαρμοστεί (τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια). Γνωρίζοντας βέβαια ότι τα δέματα μόνο για καύση ή θάψιμο μπορούν να πάνε και γνωρίζοντας επίσης το παράδειγμα του Κουρουπητού, όπου τα δέματα έσκασαν και έφαγαν κι άλλα πρόστιμα από την ΕΕ λόγω της ρύπανσης που δημιουργήθηκε.
Σε όλα αυτά μπλέκεται και ο Δ. Ν.Κίου, αφού ο Δ. Ναυπλίου έχει βρει υποψήφιο οικόπεδο εκεί. Διαμαρτύρεται και ο Δ. Ν. Κίου. Ο οποίος στη διαμάχη πριν λίγες μέρες με το Δ. Άργους για την χωματερή η οποία άναψε και ο καπνός πήγαινε προς το χωριό, ζήτησε την καλύτερη λειτουργία της (!), και όχι φυσικά άλλου είδους διαχείριση των σκουπιδιών (ανακύκλωση...).

Η λογική έχει δραπετεύσει από το νομό μας και, δυστυχώς, όχι μόνο για το καλοκαίρι!


Διαβάστε σχετικά με την διαχείριση των απορριμάτων και την καύση δυο ενδιαφέροντα άρθρα: Το ένα είναι του Χρ. Καραμάνου (σε μορφή ξεχωριστών μικρών κειμένων, όπως βρίσκονται στην εφημερίδα) και δημοσιεύτηκε στην εφ. Αριστερά! και το άλλο του Γ. Τόλιου (αν και δεν μας τα είπε πολύ καλά στην Σύσκεψη...) και δημοσιεύτηκε στην Αυγή.


Η κυβέρνηση, πιστή στο δόγμα «νόμος και τάξη», στέλνει τα ΜΑΤ ενάντια στους κατοίκους του Γραμματικού για να αρχίσει η κατασκευή ΧΥΤΑ στην περιοχή τους. Το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει και στην Κερατέα. Όπως πριν ένα χρόνο στη Λευκίμμη, που υπήρξε μια νεκρή από τα ΜΑΤ.
Όπως και στο Ελληνικό Ιωαννίνων. Ο δικομματισμός επιμένει στους ΧΥΤΑ, μια απαράδεκτη περιβαλλοντικά μέθοδο, εξαιρετικά επικίνδυνη για την υγεία. Την ίδια ώρα η Δυτική Αθήνα στενάζει από τις επεκτεινόμενες χωματερές στα Λιόσια, στη Φυλή. Στη Θεσσαλονίκη, νωπές οι μνήμες από τη χωματερή –τοξική βόμβα των Ταγαράδων, ο δε ΧΥΤΑ Μαυρορράχης λειτουργεί «προσωρινά» εδώ και ένα χρόνο. Ενώ στην πολύπαθη Βοιωτία του εξασθενούς χρωμίου, ο Μπόμπολας ετοιμάζει εργοστάσιο καύσης απορριμμάτων, εξίσου περιβαλλοντικά επικίνδυνο, το οποίο θα προβληθεί σαν η δήθεν σωτήρια λύση. Το μεγάλο κεφάλαιο και ο δικομματισμός αντιμετωπίζουν τα σκουπίδια σαν ένα νέο επιχειρηματικό ελντοράντο. Που θα το πληρώσουν οι πολίτες με πολλαπλασιασμό (όχι απλή αύξηση) των δημοτικών τελών. Λύση στο πρόβλημα υπάρχει: η ανακύκλωση - απλή, φθηνή, με άμεση εφαρμογή. Κι αν η ανακύκλωση δεν προχωρά, αυτό οφείλεται στο ότι είναι αντίθετη με τα συμφέροντα του αστισμού. Η αγωνιζόμενη κοινωνία μπορεί και πρέπει να την επιβάλλει.

ΧΥΤΥ, ΟΧΙ ΧΥΤΑ, ΟΧΙ ΚΑΥΣΗ
Ανακύκλωση εδώ και τώρα και «από τα κάτω»
Το κύριο χαρακτηριστικά μιας εναλλακτικής πρότασης για τη διαχείριση των αστικών απορριμμάτων είναι η ανάκτηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου όγκου από αυτά και η ταφή όσο το δυνατόν μικρότερου. Μπορούμε απλά και εύκολα να ανακτήσουμε το χαρτί, τα μέταλλα, το πλαστικό και το γυαλί, να παράγουμε λίπασμα από τα οργανικά απορρίμματα (τροφές κλπ).
Διαλογή στην πηγή. Είναι η βάση της ανακύκλωσης. Δηλαδή κάθε νοικοκυριό αποθηκεύει τα σκουπίδια σε διαφορετικές σακούλες και τα αποθέτει σε διαφορετικούς κάδους. Δεν είναι κάτι το δύσκολο. Σίγουρα είναι μια αλλαγή συνήθειας αλλά αν σκεφθεί κανείς το κόστος της διατήρησης των παλιών συνηθειών –και για το περιβάλλον αλλά ακόμη και για την τσέπη του – τότε συνειδητοποιεί την ανάγκη της αλλαγής. Σήμερα λειτουργεί στην Αττική (Ασπρόπυργος) ένα εργοστάσιο «μαϊμού ανακύκλωσης», το οποίο η κεντρική εξουσία και η τοπική αυτοδιοίκηση προβάλλουν σαν τάχα μεγάλο επίτευγμα. Εκεί γίνεται διαλογή των απορριμμάτων κυρίως με τα χέρια (… Πακιστανών) και ανακτώνται μόνον τα μεταλλικά κουτιά. Το ποσοστό ανάκτησης ανακυκλώσιμων υλικών είναι ελάχιστο, κάτω από 10%. Το υπόλοιπο τμήμα των σκουπιδιών γίνεται δέματα και οδεύει για ταφή. Αύριο, αν φτιάξουν εργοστάσιο καύσης θα πηγαίνει για καύση –προς κέρδη των επιχειρηματιών. Αν όμως είχαμε ανακύκλωση στην πηγή, τότε το ποσοστό ανάκτησης ανακυκλώσιμων υλικών υπερβαίνει το 50%. Μειώνεται δραστικά ο όγκος των απορριμμάτων προς ταφή. Γίνονται «υπολείμματα» και μάλιστα σχεδόν ακίνδυνα για το περιβάλλον Αντί για ΧΥΤΑ πάμε στο ΧΥΤΥ. Μια τεράστια διαφορά - δεν είναι μόνον ένα γράμμα.
Κομποστοποίηση. Πρόκειται για τη διαχείριση των οργανικών απορριμμάτων: καθάρισμα τροφών, υπόλοιπα τροφών. Αυτά μπορεί να συλλέγονται και να μετασχηματίζονται σε λίπασμα είτε οικιακά με μικρούς κάδους (οπότε χρησιμοποιείς το λίπασμα που παράγεται) είτε συλλογικά σε ξεχωριστούς κάδους που θα εγκαταστήσουν οι δήμοι. Το ποσοστό των ανακυκλώσιμων υλικών μπορεί έτσι να ανέβει στο 85%, οπότε το υπόλοιπο που θα πηγαίνει στους ΧΥΤΥ είναι πολύ μικρό. Θα έπρεπε δε να υπάρχει μια πολιτική επιδότησης της αγοράς τέτοιων κάδων, ενώ μέσα από διαδημοτική συνεργασία θα μπορούσε κάλλιστα να φτιαχτεί ένα εργοστάσιο κατασκευής στην Ελλάδα
4 κάδοι. Σε επίπεδο Δήμων η συγκέντρωση των απορριμμάτων μπορεί να οργανωθεί με 4 διαφορετικούς κάδους. Στον ένα πηγαίνει το χαρτί. Στον άλλον πηγαίνουν όλα τα υπόλοιπα ανακυκλώσιμα υλικά (πλαστικά, μέταλλα, γυαλί, ξύλο), τα οποία στη συνέχεια διαχωρίζονται εύκολα στα εργοστάσια διαλογής. Στον τρίτο πηγαίνουν τα οργανικά που μπορούν να γίνουν κομπόστ. Και στον τέταρτο πηγαίνουν τα υπολείμματα, που προορίζονται για ΧΥΤΥ. Έτσι κάθε νοικοκυριό, πρέπει να διαχωρίζει τα απορρίμματα του σε τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες.
Ανακύκλωση συσκευών και μηχανών. Εκτός από τα καθημερινά οικιακά απορρίμματα ιδιαίτερη σημασία έχει η ανακύκλωση πολλών πραγμάτων, που συνήθως μέχρι τώρα τα πετάγαμε μαζί με τα απορρίμματα. Από τις μπαταρίες, μέχρι τα λάστιχα και από τις ηλεκτρικές συσκευές μέχρι τα αυτοκίνητα. Συνυφασμένη με την ανακύκλωση είναι η στροφή σε προϊόντα με μεγάλο χρόνο ζωής –πράγμα που μειώνει την κερδοφορία του κεφαλαίου ενώ αποτελεί ανάσα για τον πλανήτη.
Απλή, οικολογική και φθηνή. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ανακύκλωσης που πρέπει ευρύτερα στην κοινωνία να συνειδητοποιηθεί. Είναι κάτι το εύκολο. Το κόστος της είναι μικρό, καθώς η περισσότερη δουλειά γίνεται από κάθε νοικοκυριό. Δεν χρειάζεται μεγάλες εισαγωγές. Ούτε τις μεγάλες επιχειρηματικές επενδύσεις και τις ΣΔΙΤ. Σαν κουλτούρα δεν ταιριάζει με τις «ιδιωτικοποιήσεις». Συνυφασμένη με την ανακύκλωση είναι η στροφή σε ένα αντισυγκεντρωποιητικό, αντιμονοπωλιακό και αποκεντρωμένο παραγωγικό πρότυπο, καθώς αυτό μόνον συνεπάγεται λιγότερες συσκευασίες, μεγαλύτερος χρόνος ζωής και επαναχρησιμοποίηση των προϊόντων.

Γλωσσάρι
ΧΥΤΑ: Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων. Μια μέθοδος που ήρθε στην Ελλάδα με καθυστέρηση στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Διαμορφώνεται μια εδαφική λεκάνη, η οποία υποτίθεται ότι στεγανοποιείται με τεχνικές μεθόδους (αυτή είναι η «υγεινομικότητα») και εκεί αποτίθενται όλα τα απορρίμματα που παράγει η κοινωνία. Τα προβλήματα τους είναι πολλά: Δεσμεύουν μεγάλες εκτάσεις. Η στεγανοποίηση τους συνήθως αστοχεί -κι αυτό σε μια σεισμογενή χώρα σαν την Ελλάδα δεν είναι παράξενο. Έτσι υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα. Στην περίπτωση του Γραμματικού, για παράδειγμα, αυτό θα σημάνει τη μόλυνση της Λίμνης του Μαραθώνα. Τόσο απλά. Στην Ελλάδα ο υπάρχον σχεδιασμός προβλέπει την κατασκευή ακόμη 120 ΧΥΤΑ, ενώ ακόμη και η ΕΕ έχει κόψει τις επιδοτήσεις.
ΧΑΔΑ: Χώρος Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων. Πιο απλά: Χωματερές. Εκατοντάδες υπάρχουν στην Ελλάδα. Σε τοπία μοναδικής ομορφιάς αλλά ακόμη και μέσα σε αστικό ιστό. Η χωματερή των Ταγαράδων στη Θεσσαλονίκη, μια περιβαλλοντική βόμβα με τοξικά απορρίμματα, πιάνει φωτιά κάθε λίγο, δηλητηριάζοντας με διοξίνες τους κατοίκους.
ΧΥΤΥ: Χώρος Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων. Αυτή είναι η σωστή μέθοδος και προϋποθέτει εκτεταμένη Ανακύκλωση με διαλογή στην πηγή. Αν συνδυαστεί με εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού και με σωστή συντήρηση του (φορτηγά, κάδοι) τότε η υπόθεση των σκουπιδιών «καθαρίζει».
Μπίζνες με τα σκουπίδια
Η κεντρική ευθύνη για το σημερινό χάλι στο ζήτημα των σκουπιδιών βρίσκεται στην αμαρτωλή συμμαχία κεντρικού κράτους-δικομματισμού –τοπικής αυτοδιοίκησης –επιχειρηματικών ομίλων. Αυτοί ευθύνονται για την τραγική κατάσταση με τις χωματερές. Οι χωματερές στη Δυτική Αθήνα έγιναν πεδίο παρασκηνιακών συμφωνιών, καθώς οι Δήμοι πληρώνουν ποσά δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ για τα σκουπίδια που θάβονται εκεί –ποσά που αδιαφανώς διαχειρίζεται το συντονιστικό τους όργανο. Τεράστια τα ποσά που πληρώνονται και για τη μεταφορά των σκουπιδιών. Μεγάλα συμφέροντα πιέζουν λοιπόν για τη διαιώνιση αυτής της τραγικής κατάστασης. Μέχρι και τη λυματολάσπη της Ψυτάλειας αποδέχθηκαν να μεταφερθεί εκεί, με το αζημίωτο βέβαια –γεγονός που ξεσήκωσε μεγάλες κινητοποιήσεις των κατοίκων, που πάλι με τα ΜΑΤ και τα καπνογόνα αποκρούστηκαν.
Η ίδια αμαρτωλή συμμαχία είναι που επί χρόνια μπλοκάρει την εφαρμογή της ανακύκλωσης (νόμος 2939/2001). Το κόλπο είναι απλό. Πρώτα θέλουν να βγάλουν λεφτά από τις εργολαβίες των ΧΥΤΑ. Μετά όταν οι ΧΥΤΑ γεμίσουν, θα λανσάρουν σα δήθεν σωτηρία τη λύση της καύσης. Μια λύση πανάκριβη, με εισαγόμενη τεχνολογία και περιβαλλοντικά ιδιαίτερα επικίνδυνη, καθώς παράγει τοξική στάχτη, που μπορεί να μολύνει εδάφη, λίμνες και υδροφόρους ορίζοντες. Ήδη οι Δήμαρχοι Αθήνας και Πειραιά, Ν. Κακλαμάνης και Π. Φασούλας έχουν υπογράψει μνημόνιο συνεργασίας, που πρακτικά θα οδηγήσει στη μεταφορά των σκουπιδιών στη Θήβα, όπου ετοιμάζεται το πρώτο εργοστάσιο καύσης, από την εταιρία ΕΛΑΚΤΩΡ του Μπόμπολα.

Η Δυτική Αθήνα δεν αντέχει
Μέχρι σήμερα τα μισά σκουπίδια της Ελλάδας συσσωρεύονται στη Δυτική Αθήνα, στο πιο φτωχό τμήμα της πρωτεύουσας. Η κατάσταση έφθασε προ πολλού στο μη περαιτέρω. Αυτό όμως δεν αντιμετωπίζεται φτιάχνοντας ΧΥΤΑ και καταστρέφοντας και άλλες περιοχές. Η λύση είναι η άμεση στροφή στην ανακύκλωση, που αν γίνει τότε δεν θα μιλάμε για σκουπίδια όπως τα γνωρίζουμε σήμερα –κι έτσι το ζήτημα της διαχείρισης και της ταφής μπαίνει σε διαφορετική βάση.
Πάντως είναι ιδιαίτερα προκλητικό, τα ΜΜΕ και τα κόμματα του πλούτου να συκοφαντούν τους κατοίκους που αντιστέκονται στους ΧΥΤΑ. Γι’ αυτό, αν όχι ο πρώτος ΧΥΤΥ της Αττικής αλλά έστω το πρώτο Κέντρο Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, θα προτείναμε να γίνει σε ένα από τα πλούσια προάστια της Αθήνας. Να δούμε τι θα έκαναν οι επώνυμοι …



Η εναλλακτική πολιτική διαχείρισης απορριμμάτων
του Γ. ΤΟΛΙΟΥ*

Τα τελευταία γεγονότα στο Γραμματικό της Αττικής και η βίαιη επίθεση των ΜΑΤ κατά των κατοίκων που διαμαρτύρονταν για την εγκατάσταση ΧΥΤΑ στην περιοχή, έφερε και πάλι στην επιφάνεια το μεγάλο πρόβλημα της πολιτικής διαχείρισης απορριμμάτων τόσο στην Αττική όσο και σε ολόκληρη τη χώρα. Υπενθυμίζουμε ότι με βάση τον νόμο 3164/2003, που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, προβλεπόταν στο πλαίσιο του «περιφερειακού σχεδιασμού διαχείρισης απορριμμάτων» η δημιουργία τριών «χώρων υγειονομικής ταφής απορριμμάτων» (ΧΥΤΑ) στην Αττική (Φυλή, Γραμματικό και Κερατέα).

Το 2006 η Ν.Δ. με απόφαση του ΥΠΕΧΩΔΕ (319/22-2-06) προέβη σε τροποίηση του «περιφερειακού σχεδιασμού» και εκτός από τη δημιουργία ΧΥΤΑ, προέβλεπε τη δυνατότητα αξιοποίησης και άλλων μεθόδων επεξεργασίας ή προεπεξεργασίας αποβλήτων (πριν τη λεγόμενη «υγειονομική ταφή» σε ΧΥΤΑ), όπως δημιουργία Κέντρων Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, Μονάδων Επεξεργασίας Σύμμεικτων Αστικών Στερεών Αποβλήτων, Εργοστάσια Οργανικών Απορριμμάτων (κομποστοποίησης, παραγωγής βιοερίου), κ.ά.

Αδιέξοδα της πολιτικής διαχείρισης

Ωστόσο, ο συγκεκριμένος σχεδιασμός, ακόμα κι αν προς στιγμήν αποδεχτούμε τη «λογική» του, έχει έλθει σε αδιέξοδο και έχει γίνει εμφανής η αποτυχία του, αν λάβουμε υπ' όψη ότι από το 2010 απαγορεύεται η ταφή απορριμμάτων χωρίς επεξεργασία (Οδηγία 1999/31/ΕΚ) και οι ΧΥΤΑ πρέπει ώς το 2013 να μετατραπούν σε ΧΥΤΥ (χώροι υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων). Ειδικότερα στην Αττική, εκτός από τον ΧΥΤΑ Φυλής (που συγκεντρώνει όλα τα απορρίμματα της Αττικής... ακόμα και της Κορίνθου, ξεπερνώντας κατά τρεις φορές τη δυναμικότητά του), υπάρχουν επίσης μόνο πέντε Κέντρα Διαλογής και Ανακύκλωσης Υλικών (Φυλή, Ελευσίνα, δύο στον Ασπρόπυργο και Μαρούσι), καθώς και Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης στα Άνω Λιόσια που δημιουργήθηκε πριν το 2004.

Επίσης από τους 148 ΧΥΤΑ που προβλέπονταν να δημιουργηθούν σε διάφορες περιοχές της χώρας, λειτουργούν σήμερα μόνο 45 και οι υπόλοιποι είτε βρίσκονται στο στάδιο της κατασκευής, είτε σε διαδικασίες δημοπράτησης, ενώ ορισμένοι έχουν «κολλήσει» εντελώς. Επίσης εξακολουθούν να λειτουργούν 411 παράνομες χωματερές ΧΑΔΑ (χώροι ανεξέλεγκτης διαχείρισης απορριμμάτων) οι οποίες θά 'πρεπε να είχαν κλείσει έως το τέλος Ιουνίου 2009, με αποτέλεσμα κοινοτικά πρόστιμα (34 εκατ. ευρώ ημερησίως για κάθε παράνομη χωματερή), πολλαπλές αρνητικές συνέπειες στη δημόσια υγεία και στο περιβάλλον (αποβολή διοξειδίου άνθρακα, μεθάνιο, διοξινών, μόλυνση υδροφόρου, εστία πυρκαγιών, απειλή εμφάνισης μεταδοτικών ασθενειών κ.ά.).

Από την άλλη, η «πολιτική διαχείρισης» αποκτά όλο και περισσότερο στοιχεία «μπίζνες» (εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης) με άμεση ανάμειξη ιδιωτικών επιχειρήσεων και μεγάλων πολυκλαδικών ομίλων, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα απορρίμματα ως νέο πεδίο κερδοσκοπίας, απόσπασης δωρεάν κρατικών ενισχύσεων, συμβάσεων ΣΔΙΤ, κ.λπ., καλυμμένες μάλιστα με τον μανδύα της «πράσινης οικονομίας». Δεν είναι τυχαίο που τελευταία, λόγω των αδιεξόδων της πολιτικής διαχείρισης, «ζεσταίνονται» σενάρια καύσης απορριμμάτων (θερμικής επεξεργασίας) με την είσοδο μεγαλο-επιχειρηματιών (Μπόμπολα, Κόκκαλη, Λάτση, Κοπελούζου, κ.ά.), σε μια αγορά που υπολογίζεται να φέρει στα ταμεία τους 400 εκατ. ευρώ ετησίως, από τα οποία 200 εκατ. ευρώ στην περιοχή Αττικής!

Εναλλακτική πολιτική διαχείρισης

Αφετηρία μιας σύγχρονης εναλλακτικής πολιτικής διαχείρισης απορριμμάτων με όρους προστασίας της δημόσιας υγείας, του περιβάλλοντος και της βιώσιμης ανάπτυξης, πρέπει να υπολογίζει τις τεχνολογικές εξελίξεις, τις θετικές εμπειρίες άλλων χωρών, τον ουσιαστικό διάλογο με κοινωνικούς φορείς και τη συναίνεση των τοπικών κοινωνιών, κατά τη χωροθέτηση των διαφόρων μονάδων επεξεργασίας. Συνοπτικά οι κυριότεροι άξονες μιας τέτοιας πολιτικής είναι οι εξής:

Α) Δραστική μείωση της «παραγωγής» πάσης φύσεως σκουπιδιών (ιδιαίτερα στερεών αστικών αποβλήτων που ξεπερνούν τα 6,5 εκατ. τόνους ημερησίως) από νοικοκυριά και επιχειρήσεις, με συστηματική ενημέρωση, σταδιακή αλλαγή του καταναλωτικού προτύπου, μείωση της χρήσης υλικών συσκευασίας και γενικά των απορριμμάτων από βιομηχανικές, εμπορικές κ.λπ. επιχειρήσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 35% του συνολικού βάρους των σκουπιδιών αποτελούνται σήμερα από υλικά συσκευασίας, ενώ στα τρόφιμα φθάνουν 10-12%!

Β) Πολιτική επαναχρησιμοποίησης υλικών (μπουκάλια, ρουχισμός, τσάντες για ψώνια αντί πλαστικές σακούλες μίας χρήσης, οικιακή κομποστοποίηση οργανικών, κ.ά.), καθώς και εφαρμογή ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή (ειδικοί κάδοι), επαναχρησιμοποίηση ανακυκλωμένων υλικών, δημιουργία δικτύου δημοτικών και διαδηματικών κέντρων ανακύκλωσης σε όλη τη χώρα κ.ά. Σήμερα, μόλις το 13% των σκουπιδιών ανακυκλώνονται σε σχέση με 35% στην Ε.Ε. (στη Γαλλία 70%), ενώ στους ΧΥΤΑ πηγαίνει το 87% σε σχέση με 49% στην Ε.Ε.

Γ) Εφαρμογή κομποστοποίησης στα βιοαποδομήσιμα για την παραγωγή βιοαερίου, ηλεκτροπαραγωγής, βιολιπασμάτων κ.ά. Στην Ελλάδα παράγονται κάθε χρόνο 17 εκατ. τόνοι οργανικά απόβλητα τα οποία μένουν αδιάθετα. Η μη κομποστοποίησή τους, εκτός από την απώλεια βιοαερίου, επιβαρύνει την ατμόσφαιρα με μεθάνιο εντείνοντας το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Επίσης αποφυγή της καύσης απορριμμάτων (θερμικής επεξεργασίας), απόρριψη της αρχής ο «ρυπαίνων πληρώνει», εφαρμογή μέτρων αποτροπής και απαγόρευσης. Δημιουργία δημόσιων, δημοτικών, διαδημοτικών κ.λπ., μη κερδοσκοπικών φορέων διαχείρισης απορριμάτων και όχι μετατροπή τους σε πεδίο κερδοσκοπικής δράσης των μεγάλων συμφερόντων.

Δ) Ελαχιστοποίηση των υπολειμμάτων σκουπιδιών και θάψιμό τους σε μεγάλες ΧΥΤΥ με εθνικό σχεδιασμό, μακριά από κατοικημένες περιοχές, με περιβαλλοντικά, κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια. Ουσιαστικός δημόσιος διάλογος με κοινωνικούς και αυτοδιοικητικούς φορείς και εξασφάλιση συναίνεσης των τοπικών κοινωνιών, αντί της χρήσης ΜΑΤ!

Με μια τέτοια μακροπρόθεσμη στρατηγική διαχείρισης, τα σκουπίδια από όνειδος για τους κατοίκους της Αττικής και των μεγάλων πόλεων, μπορούν να αποφέρουν πολλαπλά οφέλη ελαχιστοποιώντας τα όποια προβλήματα για τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Αυτήν την πολιτική διεκδικούν με διάφορους τρόπους οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες, ιδιαίτερα του Γραμματικού, Κερατέας και Φυλής στην περιοχή Αττικής.


www.ytolios.gr, e-mail:tolios@syn.gr

* Ο Γ. Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών και μέλος Ε.Γ. του Συνασπισμού.

Citroen vs Porsche













Το citroen είναι του 1999 και θα πρέπει να πληρώσει αυξημένα τέλη κυκλοφορίας γιατί είναι παλιό και προκαλεί πολλούς ρύπους...Το Porsche πάλι, είναι καινούριο οπότε είναι οικολογικό...Τώρα πρέπει να αγοράσουμε αυτοκίνητο, την άνοιξη έπρεπε να αγοράσουμε κλιματιστικό και κουφώματα (με επιδότηση παρακαλώ), το φθινόπωρο κάτι άλλο, πάντα για το περιβάλλον.Το περιβάλλον είναι προτεραιότητα για την κυβέρνηση μας και το αποδεικνύει καθημερινά. Ωραία...Τώρα στη θέση της λέξης περιβάλλον δοκιμάστε τη λέξη αγορά και δείτε πόσο ωραία ταιριάζει. Οι βιομηχανικές παραγγελίες έκαναν βουτιά 30% στην ευρωζώνη αυτή τη χρονιά. Μήπως να αλλάξουμε λεξικά;
Εμείς λοιπόν να αφιερώσουμε τους στίχους του Brecht σε όλους τους κατόχους μικρών αυτοκινήτων, μικρών μισθών, μικρών διακοπών :

Τον πεινασμένο, που σ 'άρπαξε
Το τελευταίο ψωμί, σαν εχτρό τον αντιμετωπίζεις.
Μα τον κλέφτη, που δεν πείνασε ποτέ του
Δεν ορμάς ν' αρπάξεις από το λαρύγγι.

[Ποιος είναι ο εχτρός σου, απόδοση Νάντια Βαλαβάνη]

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Επιτέλους ελεύθερη η Χριστίνα Κυριμοπούλου!

Η 20χρονη Χριστίνα Κυριμοπούλου αποφυλακίστηκε την Παρασκευή 24 Ιουλίου, μετά από 5 χρόνια στις φυλακές ανηλίκων, κάτω από την πίεση απλών πολιτών, πανεπιστημιακών και διαφόρων κινήσεων για τα δικαιώματα των κρατουμένων. Η συλλογή υπογραφών μέσω του διαδικτύου είχε τελικά και αξία πρακτική.
Ακολουθεί το άρθρο της Αφροδίτης Κουκουτσάκη, καθηγήτριας Παντείου, από το οποίο ενημερωθήκαμε για τη θετική εξέλιξη της αποφυλάκισης της Χριστίνας Κ.
[blog crimevssocialcontrol]

punishment park ή το πειθαρχικό θυσιαστήριο

Βγήκε λοιπόν η Χριστίνα Κυριμοπούλου από τη φυλακή. Κατακαλόκαιρο. Παρασκευή 24 Ιουλίου, μεσημέρι και μόλις 3 ώρες ο διαθέσιμος χρόνος για να κινητοποιηθεί ό, τι είχε καταφέρει, ενίοτε με τεράστιο προσωπικό κόστος, να στηθεί από μη κρατικούς φορείς κι εθελοντές για να βοηθήσει την μετάβασή της στην ελεύθερη ζωή.

Η ιστορία όλο και περισσότερο θυμίζει την ιδέα του Punishment Park που, αν θυμάμαι καλά, 3 ώρες περιθώριο είχαν δώσει κι οι διώκτες στους διωκόμενους εκείνης της ταινίας. Κι επειδή σ’ αυτές τις ιστορίες αυτονόητα δεν υπάρχουν, ας ξεκινήσουμε από ό, τι θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, καθώς τα νομικά κείμενα δεν έχουν αλλάξει και συνεχίζουν να προβλέπουν με τον ίδιο κυνισμό ότι η ποινή πρέπει να τείνει στη βελτίωση και την κοινωνική επανένταξη του εγκληματία.

Το «πείραμα» Χριστίνα Κυριμοπούλου ξεκίνησε γιατί κρίθηκε από το δικαστήριο ότι για εκείνο το 14χρονο κορίτσι δεν υπήρχε εκτός φυλακής ένα υποστηρικτικό περιβάλλον να την υποδεχθεί. Αν θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι οι σωφρονιστικοί κανόνες είναι αυτό που σημαίνει ο επιθετικός προσδιορισμός τους, στην πορεία φάνηκε ότι το πείραμα έπαιρνε περίεργη τροπή, προετοιμάζοντας ακριβώς το αντίθετο από το, θεωρητικά, προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Τι θα περίμενε κανείς, αν είχε την αφέλεια να πάρει τοις μετρητοίς την ρητορική περί κοινωνικής επανένταξης; Να υποχωρήσει το τιμωρητικό κομμάτι και να ενεργοποιηθεί το υποστηρικτικό, θεσμοί κοινωνικής πρόνοιας, εξειδικευμένη φροντίδα. Η φυλακή, όμως, δεν διαψεύδει τον εαυτό της. Δεν προετοιμάζει την κοινωνική επανένταξη, παγιώνει τον αποκλεισμό ό, τι κι αν διατείνονται οι υποστηρικτές ή οι θεσμικοί φορείς του τιμωρητικού μηχανισμού.

Κάπως έτσι, λοιπόν, η Χριστίνα Κυριμοπούλου μπήκε στα αζήτητα, μπλεγμένη στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και αθροίζοντας χρόνο ποινής, χρόνο που ροκάνιζε η κρεατομηχανή για την απόκρυψη μιας ανάρμοστης εικόνας, αυτή την "κανονικότητα" η οποία συντηρεί την παθολογία της φυλακής. Αυτή την κανονικότητα, όμως, την διατάραξε η κινητοποίηση για την αποφυλάκισή της Χριστίνας Κυριμοπούλου, όταν απρόβλεπτα πολύς κόσμος ζητούσε να επιστρέψει στην ελεύθερη ζωή και να ‘χει θρέψει φτερά για να πετάξει.

Επειδή όμως δεν είμαστε καλόψυχοι φιλάνθρωποι που ελπίζουμε στη σωτηρία της ψυχής μας, ξέραμε πολύ καλά το περιεχόμενο της ανάρμοστης εικόνας και τι παράγει το σωφρονιστικό σύστημα όταν αναλαμβάνει να αναθρέψει ένα παιδί. Και είχαμε φροντίσει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια για την ομαλή μετάβασή της Χριστίνας Κυριμοπούλου στην κανονικότητα που της στέρησε η «κανονικότητα» του τιμωρητικού εγκλεισμού. Πλην όμως δεν είχαμε προβλέψει ότι η κρεατομηχανή δεν συγχωρεί όποιον αμφισβητήσει την εξουσία της. Μήνες τώρα στηνόταν ένα δίχτυ προστασίας για να προλάβει μια ελεύθερη πτώση. Μήνες τώρα, χρόνο που μας παρείχε αφειδώς η γραφειοκρατία που μετέθετε συνεχώς την απόφαση της αποφυλάκισης. Και ξαφνικά, κατακαλόκαιρο, μια Παρασκευή μεσημέρι, ξεπεράστηκαν όλα τα γραφειοκρατικά εμπόδια κι ανακοινώθηκε ότι η Χριστίνα Κυριμοπούλου αποφυλακίζεται σε 3 ώρες.

3 ώρες αγώνα δρόμου και όχι μόνο στη διαδρομή Αθήνα-Ελαιώνα αλλά και στις διαδρομές μιας ανθρωπιστικής προσέγγισης αυτού του γεγονότος, μιας προσέγγισης μη βίαιης και με απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα της Χριστίνας Κυριμοπούλου.

3 ώρες αγώνα δρόμου για να δοκιμαστεί η αντοχή που είχε το δίχτυ προστασίας των εθελοντών που αμφισβήτησαν το αποτέλεσμα του πειράματος, σύμφωνα με το οποίο η Χριστίνα Κυριμοπούλου δεν μπορεί να ζήσει ελεύθερη γιατί το κράτος δεν προβλέπει τη λειτουργία υποστηρικτικών θεσμών που θα βοηθήσουν την ομαλή της μετάβαση στην ελευθερία. Κι εφόσον δεν τους προβλέπει το κράτος, θα έπρεπε να αποδειχθεί ότι η παράταση του εγκλεισμού ήταν μια ορθολογική επιλογή.

Έτσι, σ’ αυτό το bras de fer μ' ένα ανελέητο μηχανισμό, η αποφυλάκιση έπρεπε να γίνει με τρόπο που και εμείς να πάρουμε το μάθημά μας και η τρωθείσα αξιοπιστία του τιμωρητικού μηχανισμού να αποκατασταθεί.

Κι όμως, δεν δοκιμάστηκε η αντοχή που είχε το δίχτυ προστασίας γιατί δεν τηρήθηκε κανένας από τους κανόνες του παιγνιδιού. Την Χριστίνα την ρίξανε από την άλλη μεριά του τοίχου, έτσι ώστε να δούμε πως ένα σκουπιδάκι είναι εντέλει κι όχι πουλί για να μπορεί να πετάει ελεύθερο.

Γι’ αυτό όλα ξεκινάνε πάλι από την αρχή γιατί ο στόχος ήταν και παραμένει να κερδίσει η Χριστίνα τη ζωή της και όχι το κύρος και την αξιοπιστία του το πειθαρχικό θυσιαστήριο.

Καλοτάξιδη να ‘σαι Χριστίνα σ’ αυτή τη φουρτουνιασμένοι θάλασσα.

Κι εμείς θα δείξουμε ότι είμαστε εντελώς ανεπίδεκτοι σε ασκήσεις πειθαρχίας.

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Μετά την προβολή... συνεχίζουμε!

Παρακάτω μπορείτε να δείτε(;) δυο φωτογραφίες από την χθεσινή προβολή. Όπως θα καταλάβετε, δεν έχουμε αλλοιώσει τα πρόσωπα για να μην αναγνωρίζονται, απλά οι φωτογραφίες βγήκαν εξαιρετικά... χάλια! Έστω κι έτσι, μια γενική εικόνα μπορείτε να την έχετε.
Εμείς, απλά να πούμε ότι χαρήκαμε πολύ την χθεσινή προβολή. Η υποδομή (προτζέκτορας- πανί- ήχος- καρέκλες), έστω και με ανορθόδοξους τρόπους, στήθηκε και με ευχάριστο τρόπο παρακολουθήσαμε την ταινία. Η ταινία ήταν καθηλωτική, δημιουργώντας πολλές σκέψεις και προβληματισμούς και φέρνοντάς μας πιό κοντά στην πραγματικότητα των μεταναστών.
Ευχαριστούμε όσους ήρθαν, ειδικά τους μετανάστες που βρέθηκαν εκεί, και ιδιαίτερα μια ομάδα νέων από την Παλασιτίνη οι οποίοι μας βοήθησαν και στο στήσιμο.
Ευχαριστούμε φυσικά το περίπτερο δίπλα που μας έδωσε ρεύμα (αν περιμέναμε από τον Δήμο...σωθήκαμε.).
Προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν και σε όσους δεν θέλησαν να έρθουν (υπάρχουν και αυτοί, τι να κάνουμε...) να βρουν κάποιο τρόπο να δουν την ταινία! Στέλνοντάς μας mail μπορούμε να την δανείσουμε σε όποιον το επιθυμεί.
Συνεχίζουμε!

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Την Πέμπτη προβάλουμε αντιρατσιστική ταινία στο πάρκο Μπόνη

Το να μην επιτρέψουμε να ενσταλάξει ο ρατσισμός και η ξενοφοβία στις ζωές και στην ψυχή μας δεν είναι μόνο θέμα ανθρωπιάς και πολιτισμού. Αφορά και το αν θα συνηδειτοποιήσουμε ότι υπεύθυνοι για τα προβλήματά μας είναι οι οικονομικά και πολιτικά ισχυροί και όχι ο διπλανός μας. Αφορά το αν τελικά θα ζήσουμε σε μια κοινωνία ενότητας, σεβασμού και αλληλεγγύης ή σε μια κοινωνία αποσύνθεσης, κανιβαλισμού, καχυποψίας και έχθρας. Αφορά τέλος, το αν έχουμε συνείδηση της ευθύνης μας, όταν στέλνουμε στρατό έξω από τα σύνορά μας και όταν συναινούμε στη διάλυση και οικονομική καταλήστευση χωρών.
Στο site: www.provoles.gr η ταινία περιγράφεται ως εξής:

"Το οδοιπορικό δύο Αφγανών από το Πακιστάν στο Ιράν, από το Ιράν στην Τουρκία, από την Τουρκία στην Ιταλία, από την Ιταλία στη Γαλλία και από τη Γαλλία στην Αγγλία. H γεωγραφία της Κόλασης. Δηλαδή «In this world» του Μάικλ Γουιντερμπότομ, που ελληνικώς μεταφράστηκε «Στα σύνορα του κόσμου». H ταινία που κέρδισε την Χρυσή Αρκούδα του Φεστιβάλ Βερολίνου. Και την κέρδισε για έναν και μοναδικό - αισθητικό - λόγο. Γιατί το όνομα του κινηματογράφου είναι... Οβίδιος. Ο όγκος του σεναρίου καταλαμβάνει μόλις δύο σελίδες. Δύο ρακένδυτοι και υποψήφιοι «μελλοθάνατοι» εξέρχονται από τη μαύρη τρύπα του Αφγανιστάν για να σκαρφαλώσουν στην... Αχερουσία! Ώστε αν όλα πάνε καλά και αν γλιτώσουν από την ασφυξία της νταλίκας, την αφαγία δεκάδων ημερών, την απληστία της σκλαβεμπόρων και από τα χέρια της Αστυνομίας, να γίνουν οδοκαθαριστές στην οδό Αθηνάς του Λονδίνου. Που σημαίνει, πως αν είσαι Αφγανός, είσαι τριπλός και... πολυμορφικός. Πρώτα... βομβαρδισμένος, ύστερα «κρέας» δουλεμπόρων και στο τέλος βίδα στα... βομβαρδιστικά. Πώς συμβαίνει με τα βουβάλια. Και το κρέας και το δέρμα, και το τρίχωμα και τα δόντια και τα εντόσθια. Να αξιοποιήσουμε τα πάντα. Ακόμα και τα νύχια. Υπέροχα! "


Η προβολή θα πραγματοποιηθεί στο πάρκο Μπόνη στο Άργος, την Πέμπτη 23 Ιούλη, στις 21.00.

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Τι είδαμε στην Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ;

Πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Η συμμετοχή του κόσμου δεν θύμιζε τη συμμετοχή στις προηγούμενες Συνδιασκέψεις, αλλά ήταν μεγάλη σε σχέση με την εποχή που έγινε (τέλη Ιουλίου) και το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ομιλητών δήλωσαν θυμωμένοι με την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, επέμειναν στην μη αλλαγή πλεύσης σε σχέση με τις βασικές αρχές συγκρότησης και τις κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ, επέμειναν στην υλοποίηση των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, αναζήτησαν τρόπους ώστε να επιλυθεί το οργανωτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τρεις τοποθετήσεις ξεχωρίσαμε. Η μια είναι μιας εργαζόμενης από την Πάτρα (να μας συγχωρεί που δεν συγκρατήσαμε το όνομά της), η δεύτερη της Ελένης Πορτάλιου και η δεύτερη του Μανώλη Γλέζου.
Η πρώτη
με έναν αυθόρμητο, λαϊκό και απλό λόγο εξέφρασε τον θυμό της απέναντι στη διαμορφωμένη κατάσταση τονίζοντας ότι δεν ανέχεται άλλο ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ να είναι ο αφισοκολλητής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και πιο ειδικά της ηγεσίας της μεγαλύτερης συνιστώσας. Δεν ανέχεται να εκτίθεται, να δίνει κοινωνικές μάχες και να μην έχει λόγο και ρόλο πουθενά αλλού. Δεν ανέχεται να καταστρατηγούνται αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και να μην υπάρχει συλλογικότητα και έλεγχος, αλλά αυθαιρεσία.
Η Ελένη Πορτάλιου πραγματικά εξοργισμένη από το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απογοητεύσει κόσμο που τον παρακολουθούσε, τον στήριζε και τον ψήφισε, τόνισε με εξαιρετικό τρόπο τον ηθικό και πολιτιστικό εκφυλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, για στάσεις και συμπεριφορές εντός του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχουν καμία σχέση με τις αρχές της Αριστεράς, που ντροπιάζουν τους εκατοντάδες αγωνιστές που έτρεξαν και τρέχουν για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Μανώλης Γλέζος μίλησε για τις ιδρυτικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ τις οποίες ο ίδιος σε συνέντευξη τύπου ανακοίνωσε και αφορούσαν "ένα σχήμα συνεργασίας της αριστεράς με ισοτιμία των συνιστωσών και χωρίς ηγεμονισμούς", για να ασκήσει έντονη κριτική στον Α. Φλαμπουράρη (εκπροσωπεί τον ΣΥΝ στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ) ο οποίος σε συνέντευξή του στον τύπο, μόλις τελευταία, παραδέχτηκε αυτές τις αρχές, ενώ τις αρνιόταν πεισματικά έως τώρα στις συνεδριάσεις της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφέρθηκε στην Ανανεωτική Πτέρυγα θεωρώντας χρήσιμη την συμμετοχή της στο εγχείρημα, κριτικάροντας όμως έντονα τη στάση στελεχών της να υπονομεύσουν την εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ (προπαγάνδιζαν άκυρο ή ψήφο στους Οικολόγους Πράσινους). Χαρακτηριστικά ανέφερε ότι ενόψει των Ευρωεκλογών ο ίδιος είχε κάνει προτάσεις στη Γραμματεία που καμία τους δεν υλοποιήθηκε και παρόλα αυτά με δικιά του πρωτοβουλία κάθε μέρα συμμετείχε σε συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπου μπορούσε να πάει. Εδώ, μας εξέπληξε το ότι αποκάλυψε ότι στην προεκλογική περίοδο δεν του ζητήθηκε καμία βοήθεια, ήταν εκτός οποιουδήποτε προγραμματισμού και όπου πήγαινε, πήγαινε με δικιά του πρωτοβουλία. Στη συνέχεια, υπεραμύνθηκε του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής του κατεύθυνσης ενώ έκανε και μια ριζοσπαστική πρόταση: Στις βουλευτικές εκλογές οι τωρινοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να μην συμμετέχουν σε εκλογικές περιφέρειεςπου σίγουρα θα εκλεγούν, αλλά σε περιφέρειες που χρειάζεται "κάτι παραπάνω" για να εκλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ βουλευτή.
Κάποια άλλα στοιχεία που μας έκαναν εντύπωση είναι η απουσία πολλών βουλευτών εκλεγμένων με τον ΣΥΡΙΖΑ φυσικά, από τη διαδικασία.
Εντυπωση μας κάνει επίσης που η απόφαση της Πανελλαδικής Σύσκεψης δεν υπάρχει ακόμα ανεβασμένη στο site του ΣΥΡΙΖΑ. Στο site, δεν υπάρχει καν το παραμικρό για την πραγματοποίηση της Σύσκεψης. Φαίνεται ότι οι διαχειριστές θα το ξαναζωντανέψουν προεκλογικά. Μέχρι τότε ενημερωθείτε από τις συνιστώσες ή από τα μπλογκ! Πραγματικά θα μας ενδιέφερε πάντως το ποιός/ ποιοί είναι υπεύθυνοι για το site...
Δεν μας κάνει εντύπωση το ότι ΞΑΝΑ-αποφασίστηκε η υλοποίηση των αποφάσεων της πρώτης Συνδιάσκεψης.
Το συμπέρασμα από τη Σύσκεψη είναι ότι η βάση του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει, καταλαβαίνει και αντιδρά. Δεν είναι διατεθιμένη να εκχωρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξεπεραστεί και ακούστηκαν πολλές προτάσεις που δείχνουν τη μοναδικό δρόμο που είναι: ενότητα-τήρηση αποφάσεων -συλλογικές αποφάσεις- πλουραλισμός- οργανωτική συγκρότηση- συμμετοχή και έλεγχος- στροφή στην κοινωνια.
Τέλος, μας είναι ιδιαίτερα τιμητική αναφορά που γίνεται σε εμάς από το μπλογκ http://feleki.wordpress.com/, όπου κάποιος
Βασίλη Λυρίτσης χαρακτηρίζει όσους θέλουν την εμβάθυνση του ΣΥΡΙΖΑ "έκανε κι η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο". Απλά να του αναφέρουμε ότι
α) η μύγα μπορεί να έβγαλε κώλο αλλά δεν θα στήσει κιόλας
β) όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται
γ) ας ρωτήσει τον κ. Κωσταντόπουλο γιατί το 2004 έκανε συμμαχικό σχήμα μαζί με τις μύγες,
δ) στα υπόλοιπα που αναφέρει οι απαντήσεις δόθηκαν από δεκάδες ανθρώπους στην Σύσκεψη. Ας ήταν εκεί να ακούσει. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τις πολιτικές- οργανωτικές προτάσεις του (ή της ανανεωτικής πτέρυγας) για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εάν ο σοσιαλισμός με δημοκρατία έχει την ίδια δημοκρατία που έχουν επιτρέψει μέχρι τώρα να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε ο Στάλιν θα είναι μπροστά τους ο ορισμός του Δημοκράτη!
Προφανώς ο συντάκτης δεν ξέφυγε από τα εγωκεντρικά του αδιέξοδα.


Υγ. Όλα τα παραπάνω εκφράζουν σήμερα, όπως και πάντα, τις απόψεις αυτών που τις αναρτούν και όχι κατάνάγκη όλων όσων συμμετέχουν στο Αριστερό Σχήμα.

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Δύο κείμενα ενόψει της Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ

Ενόψει της Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ που θα γίνει στην Αθήνα (στο ΣΕΦ) το Σαββατοκύριακο έχει ξεκινήσει η συζήτηση για την συνέχεια του εγχειρήματος. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε 2 σχετικά κείμενα. Το πρώτο έχει τίτλο "Τι ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόμαστε και πώς θα τον πετύχουμε" και υπογράφεται από τους ΔΕΑ, Ενεργοί Πολίτες, ΚΕΔΑ, ΚΟΕ, Οικοσοσιαλιστές, Μαρία Φραγκιαδάκη, (μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ). Το δεύτερο με τίτλο "O μονόδρομος του ΣYPIZA: Aριστερόστροφη πορεία και δημοκρατική οργανωτική συγκρότηση του ΣYPIZA" υπογράφεται από ΔΕΑ, ΚΟΕ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΡΟΖΑ.

Τι ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόμαστε και πώς θα τον πετύχουμε

H περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμη για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκτιμήσεις και προτάσεις που ακολουθούν, αποτελούν μια προσπάθεια συμβολής στο ξεπέρασμα της κρίσης και στη συνέχιση μιας πορείας ενός ΣΥΡΙΖΑ, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες των εργαζομένων, της κοινωνικής Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παιδί μιας ανάγκης βαθύτερης από τους σχεδιασμούς των όποιων επιτελείων κομμάτων και οργανώσεων, μιας ανάγκης ισχυρότερης από τις σκοπιμότητες της στιγμής και των συσχετισμών. Εκφράζει την ανάγκη να καλυφθεί ένα πραγματικό κενό στην ελληνική κοινωνία: να αποκτήσει οντότητα, μορφή και σχήμα, φωνή, λόγο και πράξη, υπολογίσιμη και βιώσιμη πολιτική παρουσία, η κοινωνική και πολιτική Αριστερά. Να αποτελέσει η σημερινή Αριστερά –μέσα από τη διαφορετικότητά της– μια πρωταγωνιστική, ανεξάρτητη από τον δικομματισμό, πολιτική και κοινωνική δύναμη. Να μπορέσει να συσπειρώσει και να εκφράσει, να δώσει υπόσταση στο δυναμικό της διάσπαρτης κοινωνικής Αριστεράς, των «ανένταχτων» –μη οργανωμένων σε κόμματα και οργανώσεις– και των νέων που δίνουν το παρών σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες.

Η σημερινή κατάσταση που βιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι αποτέλεσμα επιλογών που έγιναν, επιθέσεων και πολέμου που του έγινε, φυσιογνωμίας που δεν αποκτήθηκε ή ήταν θολή, ευκαιριών που δεν αξιοποιήθηκαν και λαθεμένων αντιλήψεων για την πολιτική και την επικοινωνία στις σύγχρονες συνθήκες.

Απ’ αυτή την άποψη, το «όλα από την αρχή» δεν μας αφορά. «Κάποια» δεν μπορούν να συζητηθούν από την αρχή. Είναι τα κοινά συμφωνημένα για το τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, από τι αποτελείται, ο ρόλος των συνιστωσών του, ο πολιτικός του προσανατολισμός και η στόχευση, η σχέση του με το σύστημα, τον δικομματισμό και την κεντροαριστερά, η πάγια προσπάθεια για τη συσπείρωση ολόκληρης της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Στη βάση αυτή, ας μας επιτραπούν ορισμένες εκτιμήσεις και συμπεράσματα:

Το εκλογικό αποτέλεσμα

Το άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα (μιλάμε για μια ήττα που μπορεί να αντιστραφεί αν αναλυθεί σωστά και βγουν χρήσιμα συμπεράσματα) οφείλεται, κυρίως, στο ότι:
• Το ζήτημα της καπιταλιστικής κρίσης δεν προβλήθηκε και δεν εστιάστηκε, όσο έπρεπε και απαιτούσαν οι καιροί, ως κεντρικός άξονας παρέμβασης, ως η κεντρική πολιτική ατζέντα, γύρω από την οποία η ριζοσπαστική Αριστερά έχει προτάσεις και λύσεις για τον κόσμο της εργασίας. Η κεντρικότητα της κρίσης χάθηκε και δεν φάνηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο «πολιτικός οργανισμός» που παλεύει ενάντια στην κρίση και τις συνέπειές της.
• Δεν κατορθώσαμε, την προεκλογική περίοδο, να βάλουμε στην ατζέντα της πολιτικής «συζήτησης» τι γίνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη και ειδικά στην ευρωπαϊκή Αριστερά, σχετικά με την κρίση. Και υπήρχαν πολλά που θα μπορούσαμε να προβάλουμε σαν συντονισμένη πανευρωπαϊκή απάντηση των εργαζομένων απέναντι στην κρίση.Οι θέσεις και οι προτάσεις μας για την ΕΕ που με τόσο κόπο διατυπώθηκαν, αγνοήθηκαν και συχνά συκοφαντήθηκαν.
• Δεν διαφοροποιηθήκαμε από τα υπόλοιπα κόμματα και δεν καταγραφήκαμε σαν κάτι διαφορετικό ποιοτικά, αν και η σύνθεση του ψηφοδελτίου μάς έδινε αυτή τη δυνατότητα. Η εικόνα «όλοι ίδιοι είναι» συμπεριλάμβανε και εμάς και δυνητικά ψηφοφόροι μας προτίμησαν το μπάνιο ή την αποχή και δεν έβλεπαν γιατί να μας προτιμήσουν.
• Οι θετικές εναλλακτικές προτάσεις που επεξεργαστήκαμε (15 σημεία, πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ, προτάσεις της Κ.Ο. κ.λπ.) και κυρίως οι αγώνες και οι αντιστάσεις, που ενισχύσαμε το προηγούμενο διάστημα, δεν μπόρεσαν να αξιοποιηθούν.
• Η επικοινωνιακή μας καμπάνια, εξαιτίας των παραπάνω, αλλά και μιας ευφορίας που στηριζόταν σε δημοσκοπικά και όχι πραγματικά δεδομένα, ήταν άνευρη, όχι διακριτή, χαλαρή, δεν στόχευε στην ανάδειξη των προβλημάτων του κόσμου της εργασίας και στην ανάγκη μιας άλλης πολιτικής.
• Δεν αξιοποιήθηκαν όλα τα στελέχη, δεν υπήρχε ένας σχεδιασμός για την αξιοποίηση και τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεών μας, ούτε και σχέδιο για τα αδύναμα σημεία, που χρειάζονταν ενίσχυση. Η εκλογική επιτροπή δεν μπόρεσε να παίξει το ρόλο της, ενώ προβλήματα που δεν επιλύθηκαν στο προηγούμενο διάστημα, μπήκαν με σφοδρότητα να λυθούν κατά την προεκλογική περίοδο.
Περιοριζόμαστε σε αυτά που θεωρούμε κομβικά. Θα μπορούσαν να προστεθούν και άλλα. Όμως δεν είναι της παρούσης και εξάλλου οι συνιστώσες έχουν ήδη περιγράψει και άλλες πλευρές.

Η μήτρα της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ

Αν όμως θέλουμε να ψάξουμε λίγο για τη μήτρα της σημερινής κρίσης θα οδηγηθούμε αναγκαστικά στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Στη μη εφαρμογή των αποφάσεών της και βεβαίως στη μη αξιοποίηση της μεγάλης «ζήτησης για ΣΥΡΙΖΑ» που υπήρχε τότε στην κοινωνία. Στην ουσία, με διάφορα προσχήματα, μπλοκαρίστηκε η εφαρμογή των αποφάσεων αυτών από τη μεγαλύτερη συνιστώσα που και τότε προτιμούσε έναν ΣΥΡΙΖΑ-εκλογική ομπρέλα. Η μη εφαρμογή των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ σήμαινε στην πράξη μπλοκάρισμα των όρων πολιτικής συγκρότησης και λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι παλίνδρομες κινήσεις, οι αμφιλεγόμενες δηλώσεις, η εξαγγελία πολιτικών προτάσεων χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, η ακύρωση στην πράξη μιας πλουραλιστικής εκπροσώπησης στα ΜΜΕ ήταν η συνέχεια της μη εφαρμογής των αποφάσεων της Συνδιάσκεψης. Έτσι όμως η αυθαιρεσία και ένα καθεστώς μονομερών επιλογών στις σχέσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, εμπεδώνονταν, γεννώντας απογοήτευση και αποστράτευση.

Και σήμερα;

Σήμερα είναι αναγνωρισμένη η κρίση φυσιογνωμίας και η κρίση προοπτικής ενός σχήματος, που έχει ορισμένα τυπικά χαρακτηριστικά εγχειρήματος κοινής δράσης και πολιτικής συνεργασίας, αλλά ουσιαστικά λειτουργεί περισσότερο σαν ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και όχι σαν ΣΥΡΙΖΑ μετωπικός ή συνεργατικός πολιτικός οργανισμός της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η «εκφώνηση» του εγχειρήματος και οι προσδοκίες του κόσμου της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς κάνουν λόγο για έναν ΣΥΡΙΖΑ που αποτέλεσε τη «μεγαλύτερη πολιτική καινοτομία που εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 20 χρόνια». Η πραγματικότητα όμως, ο «υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ», κουτσουρεύτηκε, εμποδίστηκε να ψηλώσει και να ριζώσει, γιατί αυτό θα ξεπερνούσε κατά πολύ συνήθειες, πρακτικές και θα τάραζε τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής ζωής. Έτσι φτάσαμε σε μια κρίση, σε έναν ή πολλούς κόμπους που πρέπει να επιλυθούν τώρα.
Η ανώμαλη προσγείωση που έγινε με το εκλογικό αποτέλεσμα και η κρίση που εμφανίστηκε μετεκλογικά, μπορούν, ίσως, να αποτελέσουν την τελευταία ευκαιρία να λυθούν πραγματικά ορισμένα ζητήματα –πολιτικά και οργανωτικά– που να επιτρέψουν τη συνέχιση, με κάποιους όρους, του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια η πραγματικότητα τα τελευταία δύο χρόνια ήταν απλόχερη και μας παρουσίασε δύο-τρεις πολύ μεγάλες «ευκαιρίες», αλλά εμείς φανήκαμε μίζεροι και αδύναμοι να τις αξιοποιήσουμε. Μπροστά μας έχουμε την τελευταία, μάλλον, ευκαιρία: Ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ο πολιτικός οργανισμός, που αντιπαλεύει την κρίση, ενώνει τον κόσμο που πλήττεται από την κρίση, ανοίγει έναν δρόμο για την Αριστερά. Ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ το απαιτεί, θέλει και μπορεί. Ο πολιτικός ΣΥΡΙΖΑ θα θελήσει; Και θα καταφέρει να αντιστοιχηθεί μ’ αυτή τη λαϊκή απαίτηση;

Η μη αναγνώριση των αιτιών της κρίσης, η προσκόλληση σε ένα σχήμα που έχει ήδη ξεπεραστεί από τη ζωή, η φοβερή διάσταση λόγων και έργων σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ («Ο ΣΥΡΙΖΑ στρατηγική επιλογή» χωρίς να το εννοούμε) και η εμμονή σε μια εκδοχή ΣΥΡΙΖΑ όπου τα μονοπώλια και τα προνόμια της μεγαλύτερης συνιστώσας είναι θέσφατο, οδηγεί αντικειμενικά σε κλιμάκωση της κρίσης. Ιδιαίτερα όταν μια ηγεσία αρνείται ουσιαστικά να πάρει τις ευθύνες της για μια εκλογική αποτυχία, ενώ, ταυτόχρονα, κάνει επιλογές και συνεργασίες ή ανέχεται φωνές στο εσωτερικό του χώρου της, που είτε βάλλουν ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ είτε τον βλέπουν σαν την «παράταξη» με την οποία κατεβαίνουν στις εκλογές.
Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι θυμωμένος με όσους, τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά, δηλώνουν με κάθε ευκαιρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε (και θέλουμε) είναι ένα αριστερίστικο κατόρθωμα, που ακυρώνει βασικά χαρακτηριστικά της ανανεωτικής Αριστεράς. Οι ισχυρισμοί δεν σκύβουν καθόλου στα κείμενα και στις διακηρύξεις μας, όπου πουθενά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ορίζεται ως συνέχεια ή ενότητα της «ανανεωτικής» Αριστεράς, γιατί τότε θα όφειλαν να αναφέρονται και όλες οι άλλες εκδοχές Αριστεράς που στεγάζονται στο εγχείρημα. Αντίθετα, το πρωτότυπο του εγχειρήματος, συνδέεται με το «ριζοσπαστική», που εκφράζει την προοπτική της συσπείρωσης όλων των γνωστών ρευμάτων, ιδεολογικών και πολιτικών, της κομμουνιστικής Αριστεράς, αλλά και άλλων προοδευτικών αριστερών δυνάμεων. Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε στις αναφορές και τους φόβους για τη δημιουργία «νέου κόμματος» που επιστρατεύεται, ώστε να μην αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στοιχειώδη λειτουργία και συγκρότηση. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδιαίτερα θυμωμένος, που βλέπει να στήνονται ειδύλλια, χωρίς να μπαίνουν όροι και κανόνες λειτουργίας απέναντι στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που με σεβασμό στην όποια ιδιαίτερη άποψη, θα υποχρεώνουν, ταυτόχρονα, όλους να σέβονται και να εφαρμόζουν τις κοινές θέσεις και προτάσεις του κοινού εγχειρήματός μας. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ φοβάται ότι αυτοί οι συμβιβασμοί στηρίζονται σε μιαν ακόμα πιο αφυδατωμένη μορφή ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ξένοι προς την κουλτούρα και την πολιτική ηθική της Αριστεράς, και δικαιολογημένα ανησυχεί. Κάθε απομάκρυνση από την αφετηριακή συνάντηση με κύριο κανόνα την ισοτιμία χωρίς ηγεμονισμούς δημιουργεί επικίνδυνα ρήγματα στο εγχείρημα.

Χρειάζεται, επίσης, να σημειωθεί ότι όλα αυτά εξελίσσονται σε συνθήκες που χρειάζονται γενναίες και τολμηρές αποφάσεις για την αντιστροφή του άσχημου κλίματος και το ξεπέρασμα της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαίος στην ελληνική κοινωνία, όταν είναι ζωντανός, κινηματικός, οραματικός, όταν γεννάει και γονιμοποιεί ιδέες και πράξη που μετασχηματίζουν την πραγματικότητα και τους συσχετισμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώνεται και ζαρώνει, διαλύεται, όταν χρησιμοποιείται σαν όχημα εκλογικής διάσωσης και μόνο. Ο επιστρατευμένος «κομματικός πατριωτισμός» είναι αδιέξοδος, αλλά και ανίκανος να ξεπεράσει την κρίση, γιατί αποκόβεται από την πραγματικότητα και τις λαϊκές ανάγκες. Ο πατριωτισμός αυτός είναι τέκνο των μηχανισμών και των φιλοδοξιών και όχι τμήμα ενός πολιτικού σχεδίου. Είναι σχεδία διάσωσης σε ταραγμένα νερά, που οι επιβάτες της δεν φέρουν σωσίβια, νομίζοντας ότι διευθύνουν ένα ασφαλές υπερωκεάνιο.

Κατά την άποψή μας ούτε η σχεδία ούτε το όποιο πλοιάριο πρέπει να βουλιάξουν. Για να γίνει αυτό, χρειάζονται απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα που έχουμε. Όσοι θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά η μαζική οργάνωση του κόμματός τους υπονομεύουν ουσιαστικά το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κεντρικότητα της κρίσης

Ξεκινάμε από το θέμα της πολιτικής γραμμής και της εξωστρεφούς δραστηριότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα για το ξεπέρασμα της άσχημης κατάστασης, για την ανασυγκρότησή του.

Το κεντρικό ερώτημα παγκόσμια, ευρωπαϊκά, ελλαδικά είναι σε ποια κατεύθυνση θα οδηγήσει τον πολιτικό άξονα η κρίση. Αριστερά ή δεξιά;

Το πρόβλημα για την Αριστερά είναι η πολιτική της ταυτότητα, η κοινωνική της απεύθυνση και ο κεντρικός πολιτικός στόχος στη σημερινή εποχή της κρίσης.

Να εμφανιστεί και να είναι πραγματικά η Αριστερά, ο μόνος πολιτικός οργανισμός, που παλεύει ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, που ενώνει το λαό και οργανώνει την αντίστασή του, που ο κεντρικός πολιτικός της στόχος είναι ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα.
Να χτίσουμε το κοινωνικό μέτωπο που θα ενώνει τα τμήματα του λαού που πληρώνουν τις συνέπειες της κρίσης και θα δημιουργεί τους όρους αντίστασής του.

Να σκεφτόμαστε διαρκώς πως χρειάζεται ενότητα λόγων και πράξης. Να ενώνουμε σε επίπεδο συνοικίας και πόλης, σε επίπεδο χώρων και κλάδων εργασίας τους άνεργους, τους απολυμένους, τους μικρομεσαίους, τους εργαζόμενους, τους νέους και τις γυναίκες. Να συγκροτούμε παντού μέτωπα, επιτροπές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, μέτωπα δικαιωμάτων, παιδείας, πολιτισμού περιβάλλοντος κ.λπ.

Η ενότητα στη δράση, η ενότητα της Αριστεράς σήμερα είναι πιο αναγκαία από χθες. Μια ενότητα που θα οξυγονώσει την Αριστερά, που θα της αυξήσει τα ακροατήρια, που θα δημιουργήσει ευκαιρίες και δυνατότητες. Που θα κάνει την Αριστερά το αντίπαλο δέος του συστήματος, την Αριστερά εκφραστή και εκπρόσωπο των λαϊκών στρωμάτων που δέχονται τις συνέπειες της κρίσης.

Αν η κρίση μας οδηγεί σε ένα άλλο πολιτικό σύστημα, τότε ο σημαντικότερος πολιτικός αγώνας είναι η επιλογή και η προβολή του από την πλευρά της Αριστεράς, άρα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Η καθημερινή της ατζέντα, η καθημερινή κοινωνική της δράση πρέπει να επικεντρώνει στα βασικά προβλήματα που απασχολούν τους συνηθισμένους ανθρώπους και τις «επικίνδυνες τάξεις» κατά τον Μαρξ.

Πρέπει να ξαναδημιουργηθούν οι δεσμοί μέσα στους χώρους δουλειάς, μέσα στην πόλη, με αυτούς τους συνηθισμένους ανθρώπους που σήμερα ψηφίζουν ΛΑΟΣ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Δεν μπορεί να μας συγκινεί, κυρίως, η μεταμοντέρνα έκδοση και εκδοχή της Αριστεράς που αντικαθιστά την πολιτική με την επικοινωνία, το κίνημα με την εικόνα, την πολιτική δουλειά με τον ακτιβισμό, που περισπάται σε δευτερεύοντα ζητήματα, απότοκα των βασικών αντιθέσεων, σοβαρά μεν αλλά σήμερα κάπως δευτερεύοντα και χωρίς δυνατότητα αντιπαράθεσης και ενότητας με τον κύριο όγκο των λαϊκών στρωμάτων, που πλήττονται καίρια σ’ όλα τα βασικά δικαιώματα και κατακτήσεις και βιώνουν στο πετσί τους τον βάρβαρο και απάνθρωπο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και τις πολιτικές του.

Η ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ

Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο η Αριστερά με τις θετικές προτάσεις και τον λόγο της προβάλλει ως βασική δύναμη μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας και επιδιώκει λύσεις, μεταρρυθμίσεις, αλλαγές που να ανοίγουν το δρόμο σε μια μεγάλη αλλαγή και όχι να μετατρέπεται σε συμπληρωματική δύναμη του δικομματισμού. Ο αγώνας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και το δικομματισμό στην Ελλάδα περνά μέσα από την ενίσχυση του ρόλου της Αριστεράς, μέσα από την κοινή της δράση, μέσα από τη συσπείρωση δυνάμεων σε ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα-μέτωπο. Η τακτική για την επίτευξη αυτού του στρατηγικού στόχου πρέπει να είναι ευέλικτη, πλούσια, και κυρίως να στέλνει τα σωστά μηνύματα για το τι θέλουμε να κάνουμε, έχοντας σταθερό αριστερό προσανατολισμό. Να μας ανοίγει δρόμο για τον στρατηγικό στόχο και να μην «δουλεύει» για άλλες δυνάμεις.

Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ ορίζεται με αυτήν την ταυτότητα και φυσιογνωμία και εκπονεί έναν σχεδιασμό συγκρότησης και παρέμβασης με βάση αυτήν την αξιολόγηση και πλαίσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τώρα, μετά από μια εκλογική ήττα που δημιούργησε πολλές αναταράξεις, μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Ή να συνεχίσει όπως ήταν μέχρι πριν ή να αλλάξει. Αλλαγές που θα θερμάνουν τον κόσμο που έχουμε απογοητεύσει, αλλαγές που θα σημάνουν πολιτική υπέρβαση μηχανισμών και γραφειοκρατίας, αλλαγές που θα ενισχύουν στη λαϊκή συνείδηση τον αριστερό, ριζοσπαστικό προσανατολισμό του, αλλαγές που θα αυξάνουν τη συλλογικότητα και τη δημοκρατία, δηλαδή την ουσιαστική συμμετοχή. Αλλαγές που θα τερματίζουν τα δύο πρόσωπα, που το ένα ακυρώνει το άλλο, την ίδια στιγμή που πρέπει στο εσωτερικό του να ακούγονται όλες οι φωνές.

Είναι αναγκαία η ενοποίηση των διάφορων κέντρων λήψης αποφάσεων, έτσι ώστε η Κεντρική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκρίνεται συνθετικά στα θέματα πολιτικής γραμμής και τακτικής της κάθε περιόδου. Τέτοια που να προσανατολίζει, να συνενώνει, να συντονίζει τον πολιτικό και κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ στις δύσκολες και αντιφατικές συνθήκες που δημιουργούνται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναβαπτιστεί πρώτα και κύρια μέσα στον κόσμο του. Να τον ακούσει καλά και να αντιστοιχηθεί με τις επιθυμίες του. Επιθυμία του είναι να μην έχουμε δύο φωνές. Επιθυμία του είναι μια πολιτική γραμμή που να τον φέρνει σε επαφή με τους συνηθισμένους ανθρώπους και τις «επικίνδυνες τάξεις». Επιθυμία του είναι η πολιτική του στράτευση.
Γι’ αυτό και στο οργανωτικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα έχει εξελιχτεί σε πολιτικό, πρέπει να εξασφαλιστεί η εφαρμογή όλων των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και ταυτόχρονα να προωθήσουμε στα πλαίσια της Οργανωτικής Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Οκτώβρη ιδέες όπως:

* • Συλλογική, ενιαία, αποτελεσματική πολιτική διεύθυνση (επεξεργασία γραμμής). Η Γραμματεία και Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή να είναι ο τόπος όπου γίνεται η επεξεργασία, η εκπόνηση, ο έλεγχος και παίρνονται οι αποφάσεις για τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η κατάσταση να εκφωνείται η πολιτική γραμμή από κορυφαίους παράγοντες χωρίς συνεννόηση και συζήτηση.
* • Συστήνεται μια επιτροπή εργασίας με περιεχόμενο την επεξεργασία και την πρόταση προς την Γραμματεία πολιτικής γραμμής και τακτικής. Η επιτροπή αυτή αποτελείται από μέλη της Γραμματείας και της Κοινοβουλευτικής ομάδας.
* • Ενιαία πανελλαδική λειτουργία, όχι ενιαίο κόμμα σήμερα, αλλά διπλές εντάξεις, κάρτα μέλους.
* • Θητείες σε όλα τα όργανα, Συνδιασκέψεις και Σώματα.
* • Επικύρωση από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη των Κεντρικών Οργάνων (Κεντρική Γραμματεία, Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή).
* • Ενιαία έκφραση προς τα έξω (τύπος, επικοινωνία, κ.λπ.), με Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ και επίσημο εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ.
* • Περιοδικό μηνιαίο, θεματολογικό με τις πολιτικές απόψεις και τις αντιπαραθέσεις.
* • Όλες οι επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ συγκροτούνται, να λειτουργούν κανονικά και να οργανώνουν την εξωστρεφή δραστηριότητα σε κεντρικά θέματα σύμφωνα με τις αποφάσεις των τοπικών Συνελεύσεων, τις εισηγήσεις της Γραμματείας και το υλικό που πρέπει να βγαίνει.

Είμαστε ανοιχτοί σε όποιες προτάσεις και ιδέες μπορούν να δυναμώσουν πραγματικά τον ΣΥΡΙΖΑ, να δώσουν πνοή στο εγχείρημά του, να θέσουν κανόνες στο τρόπο λειτουργίας και δράσης του, ώστε να είναι αποτελεσματικός, ρεαλιστικός, κοινωνικός και πολιτικός. Στα πλαίσια της Οργανωτικής Συνδιάσκεψης μπορούμε να ανταλλάξουμε σκέψεις και ιδέες για να προχωρήσει –χωρίς αποκλεισμούς– η «μεγαλύτερη πολιτική καινοτομία που εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 20 χρόνια».

Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να ανακατέψουμε τα χαρτιά με τρόπο που να κάνουμε γρήγορα βήματα μπροστά.

ΔΕΑ, Ενεργοί Πολίτες, ΚΕΔΑ, ΚΟΕ, Οικοσοσιαλιστές, Μαρία Φραγκιαδάκη, (μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ)

O μονόδρομος του ΣYPIZA:
Aριστερόστροφη πορεία και δημοκρατική οργανωτική συγκρότηση του ΣYPIZA

1. «Ούτε βήμα πίσω»
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η συνέχιση της αριστερόστροφης πορείας αποτελεί μονόδρομο. Κάθε άλλη επιλογή θα τον περιθωριοποιήσει ως πολιτικό χώρο, θα αυξήσει τις εντάσεις στο εσωτερικό του, θα απογειώσει την αποσυσπείρωση, ιδιαίτερα του «ανένταχτου» κόσμου, και βεβαίως θα αυξήσει τις φυγόκεντρες τάσεις προς άλλους πολιτικούς χώρους, κυρίως το ΠΑΣΟΚ.
Όταν λέμε «αριστερόστροφη πορεία» εννοούμε πρωτίστως τα εξής:

1. Την έμπρακτη και συνεχή αντιπαράθεσή του με τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης, τη μονομερή απεύθυνσή του στους «από κάτω», την κατηγορηματική απόρριψη των νεοφιλελεύθερων σοσιαλδημοκρατικών στρατηγικών για την εκτόνωση της κρίσης και την ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών που θα ενισχύουν τους δεσμούς του με το χώρο της εργασίας γενικά, και της επισφαλούς εργασίας ειδικότερα, με τη νεολαία και με εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης κι έτσι θα αναβαθμίζουν τη «λαϊκότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στην πολιτική του, όσο και στην κοινωνική σύνθεσή του. Ως εκ τούτου, είναι εκ των ων ουκ άνευ ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει πρωτοβουλίες αγώνων για τα θέματα της κρίσης, της ανεργίας, της φτώχειας κ.λπ.

2. Την κατηγορηματική δέσμευση του συνόλου των συνιστωσών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι αποκλείεται υπό οποιεσδήποτε συνθήκες να συμμετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας ή σε «οικουμενικές» λύσεις για την αντιμετώπιση του ενδεχομένου «ακυβερνησίας». Τούτο αποτελεί βασική προϋπόθεση για την προστασία του χώρου από την «κεντροαριστερή λεηλασία» αλλά και για την έναρξη μιας γόνιμης συζήτησης για τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού πόλου και ενός προγράμματος που θα εκφράζει πραγματικές αλλαγές στους ταξικούς συσχετισμούς στην κοινωνία. Ελάχιστη αφετηρία γι’ αυτά θεωρούμε πως αποτελούν τα «15 σημεία» αλλά και το υπόλοιπο προγραμματικό υλικό όπως διαμορφώθηκε στην 2η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της οικολογίας, ενώ υποστηρίζουμε τις κοινές δράσεις με άλλες δυνάμεις, δεν συμφωνούμε με την πολιτική συνεργασία με δυνάμεις όπως οι Οικολόγοι Πράσινοι, που αφήνουν ανοιχτή την πόρτα της κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ (και όχι μόνο...).

3. Την αποφασιστική αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με τις αστικές στρατηγικές της «ασφάλειας» και της «κοινωνικής διαίρεσης», που συμπυκνώνονται πρωτίστως στην αντιμετώπιση των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων. Οποιαδήποτε διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ (ή των συνιστωσών του) από το πεδίο «προβλήματα των μεταναστών» στο πεδίο «πρόβλημα μετανάστευσης», οποιαδήποτε υποχώρηση από την «υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων» στην «προστασία της δημοκρατικής ομαλότητας» σημαίνει την υποταγή του στην κυρίαρχη ρητορική, τη μετάλλαξή του σε «αριστερή εκσυγχρονιστική δύναμη», δηλαδή συμπληρωματική δύναμη του συστήματος.

4. Την αποσαφήνιση και την εμβάθυνση της ιδεολογικοπολιτικής φυσιογνωμίας του ως αντινεοφιλελεύθερου αντικαπιταλιστικού χώρου, απολύτως ανταγωνιστικού με την κυβερνητική πολιτική, τα κόμματα εξουσίας και το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος.
Με πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας του ΣΥΡΙΖΑ ως συνόλου αλλά και κάθε συνιστώσας του ξεχωριστά, των διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών παραδόσεων και αναφορών, των αντιφάσεων και των ισορροπιών, θεωρούμε ότι τα προηγούμενα παραμένουν εφικτά υπό τις εξής προϋποθέσεις:

* 1. Την απόκτηση της δυνατότητας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ως χώρου να αποφασίζει και να εφαρμόζει την πολιτική του με όρους στοιχειώδους πολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειας.
* 2. Προστασία του ΣΥΡΙΖΑ από εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις συνιστωσών, και κυρίως του ΣΥΝ. Αν είναι εύλογο η κατάσταση του ΣΥΝ, της μεγαλύτερης συνιστώσας, να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι παράλληλα διαλυτικό ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται όμηρος των τεκταινομένων στον Συνασπισμό. Για να είμαστε απολύτως σαφείς διευκρινίζουμε τούτο: Ένα ανασυνθετικό εγχείρημα τύπου ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να επιχειρηθεί χωρίς τον Συνασπισμό, υπονομεύεται όμως έως ακυρώσεως αν στον Συνασπισμό κυριαρχήσει μια αντίληψη «διατασικών συναινέσεων» (ειδικά με δυνάμεις που συστηματικά αρνούνται ή και υπονομεύουν το συριζικό εγχείρημα) που ανατρέπουν τη ριζοσπαστική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.
* 3. Την ανάδειξη από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιας άλλης πολιτικής κουλτούρας σε αντίθεση με τις συμπεριφορές της αστικής πολιτικής, χωρίς διαγκωνισμούς για θέσεις εξουσίας, διαμεσολάβηση, ηγεμονισμούς, συμμαχίες χωρίς αρχές κ.λπ.


2. Για έναν ΣΥΡΙΖΑ των μελών και των συνιστωσών, για έναν ΣΥΡΙΖΑ των ανοιχτών δομών και διαδικασιών, για έναν ΣΥΡΙΖΑ της δημοκρατίας

Αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι μετά και τις τελευταίες εξελίξεις ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε κρίσιμη φάση. Είναι επίσης αυτονόητο, για όσους έχουν την παραμικρή σχέση με το εγχείρημα αυτό, ότι η οργανωτική (ανα)συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ.
Το οργανωτικό θέμα δεν είναι –τουλάχιστον για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ– κάτι δευτερεύον. Είναι ένα ζήτημα κατεξοχήν πολιτικό, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να υπερβεί τα στενά όρια μιας εκλογικής συμμαχίας και να μετατραπεί σε μια σοβαρή ελπίδα για ανασυγκρότηση της Αριστεράς και αντεπίθεση του κινήματος.
Χρειάζονται, λοιπόν, νέες δομές και νέες διαδικασίες. Δομές και διαδικασίες που θα χωράνε τόσο μέλη συνιστωσών και συνιστώσες ως σύνολα, με την αυτοτελή της δράση όποια το επιθυμεί, όσο και τους λεγόμενους ανένταχτους/ες.

Εν όψει της Πανελλαδικής Σύσκεψης του Οκτωβρίου για τα οργανωτικά θέματα του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνουμε ως γενικό πολιτικό/οργανωτικό πλαίσιο τα εξής δέκα σημεία:

* 1. Πρέπει άμεσα να λειτουργήσουν παντού Τοπικές, Κλαδικές και Θεματικές Επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ, με μέλη, ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες, ανάδειξη οργάνων και διαύλους αμφίδρομης επαφής με τα κεντρικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πώς (το πώς, όχι το αν) θα εξασφαλιστούν στοιχειώδεις κανόνες πλουραλισμού, ισοτιμίας και δημοκρατίας (ποσοστώσεις, ψηφοφορίες, εκλογές κ.λπ.) είναι προς συζήτηση.
* 2. Μεταφορά του κέντρου βάρους των αποφάσεων στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικοποίηση και θεσμοποίηση της συλλογικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τακτική λειτουργία των «ενδιάμεσων» οργάνων μεταξύ Τοπικής Επιτροπής και Γραμματείας. Τα όργανα αυτά αντιμετωπίζουν όλα τα μείζονα πολιτικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτά λογοδοτεί η Γραμματεία. Όχι στα κλειστά διευθυντήρια και στα αρχηγικά/προσωποκεντρικά σχήματα.
* 3. Ενιαία κέντρα αποφάσεων. Αναβάθμιση των κοινών λειτουργιών Κ.Ο. και Γραμματείας και άμεση ουσιαστική και μόνιμη σύνδεση των δύο οργάνων.
* 4. Λειτουργία της Κ.Ο. και της ευρωβουλευτικής ομάδας σε συριζικό/πλουραλιστικό πλαίσιο.
* 5. Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ. Επιτέλους, πλουραλιστική εκπροσώπηση στα ΜΜΕ.
* 6. Έντυπο του ΣΥΡΙΖΑ.
* 7. Ενίσχυση της Οργανωτικής Επιτροπής, που συντονίζει τη δράση των Τοπικών και παρακολουθεί την εφαρμογή των αποφάσεων των Πανελλαδικών.
* 8. «Συριζική» ρύθμιση των οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση τις ανάγκες του εγχειρήματος. Δημιουργία πραγματικού και ισχυρού ταμείου του ΣΥΡΙΖΑ.
* 9. Θεσμοί εναλλαγής στα όργανα και σε καίριες θέσεις.


Κάποια από τα παραπάνω έχουν αποφασιστεί επανειλημμένα αλλά δεν έχουν εφαρμοστεί, ενδεικτικό μιας ορισμένης «διαπαραταξιακής» (ή, ακόμα χειρότερα) ηγεμονικής αντίληψης που κυριαρχεί συχνά στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προφανές ότι από πουθενά δεν προκύπτει (δεν έχει τεθεί, άλλωστε) ότι τέτοιες ριζικές αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ οδηγούν σε ενιαίο κόμμα, σε διάλυση των συνιστωσών κ.λπ.

Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πληγωμένος, από ένα κακό αποτέλεσμα και από μια καταστροφική διαχείριση του αποτελέσματος αυτού. Αυτός ο κόσμος, τόσο μέλη των συνιστωσών όσο και «ανένταχτοι/ες», ο κόσμος που το προηγούμενο διάστημα έδωσε μια μεγάλη μάχη, αυτός είναι που αρνείται να γυρίσουμε πίσω, αυτός είναι που «επιβάλλει» το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει, ενάντια σε ηγεμονισμούς, ενάντια σε κομματικές αναδιπλώσεις, ενάντια σε υποχωρήσεις μπροστά στις πιέσεις του συστήματος. Ας τον ακούσουμε, ας το ρισκάρουμε.

ΔΕΑ, ΚΟΕ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΡΟΖΑ

linkwithin

Related Posts with Thumbnails