Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Οι επόμενες μικροζημιές και η "προγραμματική αντιπολίτευση"

Στην Αυγή διαβάσαμε και το παρακάτω άρθρο του Γ. Κιμπουρόπουλου. Αφορά μια, όχι και τόσο θετική για την Αριστερά αλλά πιθανόν πραγματική, αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος.
Με αφορμή την τελευταία φράση του άρθρου που αναφέρεται στην "προγραμματική αντιπολίτευση" μας ήρθαν κάποια ερωτήματα για αυτόν τον όρο ο οποίος επαναλαμβάνεται συνεχώς από βουλευτές και κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ζητάμε καλόπιστα να μας επεξηγηθεί από όποιον γνωρίζει.

Τι σημαίνει
προγραμματική αντιπολίτευση; Επειδή αναφέρεται συνεχώς σημαίνει ότι κάτι συγκεκριμένο εκφράζει. Γιατί, λοιπόν, δεν αποκαλείται λαϊκή αντιπολίτευση, αριστερή αντιπολίτευση, προγραμματική και κινηματική αντιπολίτευση, αντινεοφιλελεύθερη αντινεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση, ταξική αντιπολίτευση; Τι διαφορές υπάρχουν; Τι διαφορετικό θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ από ότι έκανε πριν την κήρυξη έναρξης της προγραμματικής αντιπολίτευσης; Περιμένουμε να λυθεί το μυστήριο...


Οι επόμενες μικροζημιές,
του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Το θέμα είναι τώρα τι λες/
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε/ Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ/ μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας/Το θέμα είναι τώρα τι λες.
Μανώλη Αναγνωστάκη, «Ο στόχος»


Ακριβώς αυτό είναι το θέμα
. Τώρα, τι λες; Σαν να ακούω ακόμη στ' αφτιά μου τους στεναγμούς ανακούφισης της προπερασμένης Κυριακής απ' όλους όσοι έσπειραν με ελπίδες και προσδοκίες -με κρύα, ζεστή, μισή ή ολάκερη καρδιά, αδιάφορο- τ’ ανεμογκάστρι της κάλπης. Και, πράγματι, δικαιολογείται η ανακούφιση.

Και μπορεί από μιαν άποψη το ισοζύγιο μικροζημιών και μικροκερδών να θεωρηθεί θετικό για την αριστερά, στις συνθήκες της νέας σοσιαλιστικής πλημμυρίδας και συγκράτησης του δικομματισμού στα επίπεδα του 77%, ποσοστού που καθιστά την Ελλάδα πανευρωπαϊκή εξαίρεση. Αλλά, ένας στεναγμός δεν είναι εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος, δεν είναι ανάλυση των τάσεων και των ροπών της κοινωνίας, δεν είναι αποτίμηση του νέου συσχετισμού δυνάμεων. Δεν μπορεί, εν ολίγοις, η συναισθηματική αποφόρτιση της αγωνίας του εκλογικού θανάτου να γίνει εργαλείο στρατηγικής.

Θα μου πείτε, μήπως, αντιστρόφως, ο σχεδόν φανερός θυμός του Περισσού με τους ανεπίδεκτους μαθήσεως ψηφοφόρους απέδωσε κάποια ψύχραιμη ανάλυση για το πώς προέκυψε η θεαματική αλλαγή; Όχι βέβαια. Και στους δύο πόλους της αριστεράς επικράτησαν συναισθηματικές κι αμήχανες προσεγγίσεις της επιλογής του εκλογικού σώματος. Ευγενής συγκατάβαση από τους μεν. Δύσθυμες κρίσεις από τους δε. Κι όμως, δεν είναι γραφειοκρατική πολυτέλεια να αναλύσεις τα αμφίσημα μηνύματα που εκπέμπουν τα κοινωνικά στρώματα αποδομώντας σε χρόνο dt τη φιλελεύθερη πλειοψηφία και απογειώνοντας στον ίδιο χρόνο ρεκόρ την επιμελώς ασαφή σοσιαλδημοκρατική επαγγελία «αλλαγής».

Πολιτικός αναλυτής «ειδικού βάρους» δεν είμαι, αλλά μπορώ να διακρίνω μια ενδιαφέρουσα πολιτική «σοφία» στην επιλογές όσων έφτασαν μέχρι την κάλπη (η «σοφία» των άλλων, που απαξίωσαν, είναι κι αυτή μια παρακαταθήκη ριζικής αμφισβήτησης του κομματικού συστήματος, στον βαθμό που διασταυρωθεί με μια νέα, διακριτή, συναρπαστική πολιτική αξία).

Δύο στοιχεία περιλαμβάνει η σοφία της κάλπης. Πρώτον, έναν εκλογικό τυχοδιωκτισμό που υπόσχεται ταχύτερες και πιο αιφνιδιαστικές αποκαθηλώσεις των πολιτικών «ηγεμόνων». Και δεύτερον, ένα συντομότερο και με βίαιες καμπές πολιτικό κύκλο, που εδραιώνει μια κατάσταση ανασφάλειας για τα κυβερνώντα κόμματα. Αλλά, για να μη θεωρηθεί η κρίση μου προϊόν αθεράπευτης ιστορικής αισιοδοξίας, θα προσθέσω ένα τρίτο στοιχείο: πώς μετατοπίστηκε το εκλογικό σώμα στην παραδοσιακή κλίμακα δεξιάς- αριστεράς; Δεξιότερα ή αριστερότερα;

Παρ’ ότι δεν είμαι καθόλου της άποψης ότι «Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι ίδια κι απαράλλαχτα», αποτολμώ την εκτίμηση ότι οι εκλογείς έκαναν τουλάχιστον ένα «κλικ» δεξιά. Και γιατί απάντησαν με αυστηρά «δικομματικά» κριτήρια στα διλήμματα ακυβερνησίας. Και γιατί επιβράβευσαν το ΠΑΣΟΚ στην δεξιά (επι)στροφή του από την προ έτους αριστερή στροφή του. Και γιατί διακριτά οφέλη (πέραν του πράσινου θριάμβου) επιφύλαξαν μόνο για την ακροδεξιά. Και, τέλος, γιατί στην Αριστερά, απέδωσαν μια μικρή «τιμωρία», περίπου ανάλογα κατανεμημένη στους δυο πόλους της, αλλά αρκετή για να διαιωνίζεται ο γνωστός εμφύλιος για τη «μικροηγεμονία» του χώρου…

Θα μου πείτε: Ο.Κ., αλλά για πόσο ακόμη θα αποτιμούμε τις εκλογές; Για όσο ακόμη οι (ανομολόγητες) μικροζημιές στο αριστερό «νοικοκυριό» θα μεγαλώνουν και θα διευρύνονται. Γιατί αυτός είναι ο βασικός κίνδυνος. Ακόμη κι αν η ύφεση, η δημοσιονομική κρίση και οι επερχόμενες δραματικές επιπτώσεις τους καθιστούν το ΠΑΣΟΚ μια πλειοψηφία υπό προθεσμία και την κυβέρνηση μια εξουσία εν ανασφαλεία, η νέα ηγετική τους ομάδα (νέα επικοινωνιακά αλλά και πολιτικά) διαθέτει μια ατζέντα που, αν μη τι άλλο, εξάπτει την περιέργεια του κοινού. Κινείται στον χώρο του αυτονόητου, αλλά σε μια χώρα (τη χώρα του παρεϊστικου καπιταλισμού) όπου αυτονόητα δεν υπάρχουν.

Κινείται επίσης με μια εντυπωσιακή επικοινωνιακή ταχύτητα που της δίνει αυτοπεποίθηση, ιδιαίτερα τώρα που δεν νιώθει την παραμικρή πίεση εκ δεξιών. Ακόμη και η πυγμή που επέδειξε στα Εξάρχεια ή στην Πειραιώς εις βάρος μεταλλεργατών (και η αντίστοιχη πυγμή που πιθανότατα θα δείξει στο λιμάνι) εκπέμπουν το μήνυμα: «ελέγχω την κατάσταση». Γενικώς, παρ’ ότι η «μεταρρυθμιστική ατζέντα» της κυβέρνησης ανταποκρίνεται σε (εκμοντερνισμένα) αιτήματα και εκκρεμότητες της αστικοδημοκρατικής επανάστασης που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ στη χώρα μας (ανάλογα μ’ αυτά που φιλοδοξούσαν να εκπληρώσουν ο Σημίτης ή ο Καραμανλής, με τα γνωστά τραγελαφικά αποτελέσματα), η νέα «πράσινη πλημμυρίδα» έχει τα φόντα για μια βαθύτερη διείσδυση στην κοινωνία. Προς το παρόν δε, διαθέτει και μια σαφή συμμαχία ανοχής από την κοινωνική και οικονομική ελίτ.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι το ΠΑΣΟΚ, ακόμη κι αν αναγκαστεί να πάρει αποφάσεις ρήξης με στρώματα εργαζομένων, μπορεί για αρκετό καιρό να διεμβολίζει την αριστερά και το ακροατήριό της. Και μάλιστα σε αξιοπρόσεκτο ιδεολογικό βάθος. Αντισταθμίζοντας ακόμη και ακραιφνώς ταξικές επιλογές στο πεδίο της κατανομής του πλούτου με αυτονόητα βήματα θεσμικού εκσυγχρονισμού. Όπως συνέβη και στη δεκαετία του ‘80, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ενσωμάτωνε «γενναιόδωρα» στο κυβερνητικό του πρόγραμμα μέγα πλήθος αστικοδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων που ως τότε μόνον η αριστερά (και διόλου ο αστικός κόσμος) υπεράσπιζε με συνέπεια.

Το φαινόμενο μπορεί να επαναληφθεί και τώρα, όσο η αριστερά διοχετεύει τον όποιο ριζοσπαστισμό της είτε σε χώρους που νιώθει πολιτικά ασφαλής (σε συνδικάτα που ελέγχει), είτε στα πεδία των θεσμών, του κράτους, της δημοκρατίας, της διαφάνειας, της πολιτικής ηθικής, του ελέγχου του δημοσίου πλούτου, όπου εμφανίζει μια προγραμματική στασιμότητα, αρκετή για να κάνει αφόρητο τον ιδεολογικό ανταγωνισμό του ΠΑΣΟΚ. Κι όταν πάσχεις από προγραμματική στασιμότητα, πώς να ασκήσεις προγραμματική αντιπολίτευση;

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Την κενολόγα ρητορεία μπορεί να τη συντρίψει μια ελληνική λέξη.

Προτάσεις!

isatsitna είπε...

Αν δεν κάνω λάθος ο ΣΥΡΙΖΑ και το προηγούμενο διάστημα επεδίωκε παράλληλα με τη στήριξη αγώνων να διατυπώνει προτάσεις. Ακόμα και στα γεγονότα του Δεκέμβρη ο Αλαβάνος διατύπωσε συγκεκριμένες προτάσεις για τη νεολαία, μέχρι και την ανασυγκρότηση της αστυνομίας. Ποιά η διαφορά τώρα;
Άλλο ένα παράδειγμα: Για το λιμάνι του Πειραιά υπάρχει συγκεκριμένη "πρόταση" του ΣΥΡΙΖΑ που λέει ακύρωση σύμβασης, δημόσιο λιμάνι, ανασυγκρότηση-επέκταση.
Επίσης, οι εργαζόμενοι στα σωματεία της wind και vodafone έχουν συγκεκριμένες προτάσεις για το εργασιακό καθεστώς που δουλεύουν.
Επομένως δεν λείπουν οι προτάσεις. Κάτι άλλο λείπει ώστε αυτές οι προτάσεις να υλοποιηθούν!
Και επιστρέφω στην αρχική διαπίστωση, επαναλαμβάνοντας το ίδιο ερώτημα: Τι διαφορετικό σημαίνει για τον ΣΥΡΙΖΑ η "προγραμματική αντιπολίτευση" σε σχέση με αυτό που έκανε στο παρελθόν;
Και αν η "προγραμματική αντιπολίτευση" σημαίνει κάτι διαφορετικό, πότε αποφασίστηκε, από ποιούς και γιατί δεν ενημερώνεται το δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ;

Κ.Π. είπε...

Εκείνος ο Αλαβάμος που είναι;
Περιμέναμε εναγωνίως τούς χρησμούς του όπως μας είχε υποσχεθεί μετά τις εκλογές.
Συσκέπτεται ακόμα με τον εαυτό του στη Νέα Πεντέλη η σχεδιάζουν με τον Κοροβέση την έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα Νοεμβριάτικα με την καθοδήγηση οχι της ΠΡΑΒΔΑ αλλά με την πατσαβούρα ιστοσελίδα της ΕΟΣ
Κ.Π.

Π.Κ. είπε...

Δεν θα αναφερθώ στους χρησμούς του Αλαβάνου αλλά Θα κάνω ένα δικό μου χρησμό!
Χρησμός 1: Είσαι μέλος του ΣΥΝ.
Χρησμός 2: Μέχρι την Άνοιξη χαρακτήριζες τον Αλαβάνο ευφυή, διορατικό, ηγέτη, μεγάλο κεφάλαιο για τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Χρησμός 3: Θεωρείς τον Κύρκο αριστερό και τον Αλαβάνο όχι.
Ελπίζω τουλάχιστον να παίρνεις και κανά φράγκο για τη δουλειά που κάνεις!

Ανώνυμος είπε...

Κύριε το ύφος και το ήθος του λίβελού σας και η εν γένει ασφαλίτικοι και χαφιεδίστικοι υπαινιγμοί σας αφορούν μια αντίληψη για την Αριστερά ως ενός μοχθηρού και αγοραφοβικού μικρόκοσμου όπου όλοι μπορούν να κατακεραυνώνουν όλους για ότι τους καπνίσει. Εγώ μ΄αυτήν την αντίληψη καμμιά σχέση δεν είχα στα πενήντα μου χρόνια. Απόδειξη περίτρανη είναι όσα μου καταμαρτυρείτε για την υπόθεση του ιδεολογικού μου ολισθήματος και ότι τάχα από θαυμαστής και οπαδός του μεγάλου τιμονέρη Αλεκου Αλαβάνου μεχρι και την Άνοιξη ξαφνικά το Καλοκαίρι έγινα οπαδός του Κύρκου.
Άκου λοιπόν χαφιέ , επειδή τον φυσικό μου πατέρα τον έχασα στα είκοσί μου χρόνια
΄΄πατερούληδες΄΄ δεν είχα και δεν έχω ποτέ στη ζωή μου κι αυτό το γνωρίζουν οι παρηκούντες την Ιερουσαλήμ.
Πότε ρε ασφΑΛΗΤΗ συνομίλησα μαζί σου και σου είπα ότι ο Αλαβάνος είναι ευφυής και διορατικός ηγέτης της Αριστεράς και δεν το θυμάμαι.
Εμένα με λένε ΚΥΡΙΑΚΟ ΠΟΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ εσένα ποιό είναι το όνομά σου ρε Μανιαδάκη;
Τώρα όσο για τον Κύρκο ούτε εσύ ούτε εγώ μπορούμε να τον κρίνουμε νομίζω γιατί αυτός έφαγε καμμιά δεκαπενταριά χρονάκια στις εξορίες ενώ εσένα σου δίνει γαλατάκι ακόμα η μαμά σου.
Όσο για πόσα φράγκα μου έδοσαν για να γίνω Ανανεωτικός μάθε για να σου λυθεί η απορία : Θα αποκληρώσει ο δεξιός ο Κύρκος τα παιδιά του και θα μου κληροδοτήσει το δυάρι του στην Καλλιδρομίου. Καλύφθηκες τώρα χαφιέ ;
Και δυό κουβέντες για την Αριστερά . Εγώ την Αριστερά την ονειρεύομαι μεγάλη δυνατή δημοκρατική που θα λύνει προβλήματα και όχι να τρώει τις σάρκες της και να δίνει υπόσταση σε ανύπαρκτους δήθεν λαικούς ηγετίσκους.

isatsitna είπε...

Καλό θα ήταν να συζητάμε για την ουσία της ανάρτησης και τουλάχιστον όχι με χαρακτηρισμούς που δεν τιμούν κανένα. Ούτε τα "Αλαβάμος" και τα "πατσαβούρα" είναι σωστά ούτε τα "παίρνεις κανά φράγκο".
Καθένας βέβαια έχει δικαίωμα να γράφει ότι θέλει.
Απλά η ανάρτηση βάζει σημαντικά ζητήματα που, αν θέλετε, γράψτε γύρω από αυτά τη γνώμη σας κάτι που θα βοηθησει στο βηματισμό που πρέπει να κάνει η αριστερά.
Τα υπόλοιπα δεν βοηθούν.

ΓΔ είπε...

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ…

Κυριάκο με αφορμή το συγκεκριμένο συμβάν μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η ξεχασμένη ιστορία στα μέσα της δεκαετίας του 80.
Τότε που στη κηδεία του Χρήστου Τσουτσουβή η αδελφή του τον αποχαιρέτισε με την φράση : Στο καλό Σπάνκ
Αμολυθήκανε οι ασφαλίτες και στην Αργολίδα γιατί στις αναλύσεις του ο Ντάνος ο Κρυστάλλης είχε πεί ότι η κουβέντα αυτή της ξέφυγε κάτω από το βάρος της συναισθηματικής φόρτισης και είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Τον θυμάσαι τον Αιμίλιο που εμφανίστηκε τότε σαν φίλος του Στέλιου του Αγκούντογλου ; Με πλησίασε ήξερε ότι σαν μαθητής ήμουν στη ΠΜΣΠ και μου ζήτησε επαφή με σένα , τον Ελευθεράκο , τους Παπαγεωργοπουλαίους και τα παιδιά της Κ.Ο. ΜΑΧΗΤΗΣ τον είχε εντυπωσιάσει μάλιστα το σύνθημα της οργάνωσης στον τοίχο όπως μπαίνουμε στην Προσύμνη δεξιά .
Ήξερε το λημέρι του Πέρδικα στον Άγιο Παντελεήμονα ανάμεσα Λίμνες Αγγελόκαστρο και για τα συγγενικά πρόσωπα του Βαγγέλη του Ρογκάκου στο Κούτσι και του Γιώργη του Κονταλώνη στο Κιβέρι. Ενθουσιάστηκα στην αρχή και είχα σκοπό να τον φέρω σε επαφή με τον my friend στο Παναρήτι που είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τον Κονταλώνη. Ώσπου ένα τυχαίο γεγονός χασισοκαλλιέργειας αποκάλυψε την χαφιεδίστικη ταυτότητά του.
Θυμάσαι τι έπαθε όταν είχε ένα κακό συναπάντημα έξω από το νεκροταφείο του Ξηροπήγαδου. Νύχτα έφυγε και από τότε δεν τον ξανάδαμε.
Τά θυμηθήκαμε αυτά στην αυλή του Βαγγέλη που αυτό τον καιρό έχει κατέβει από την Αυστρία και θα μείνει κάμποσο.

ΥΓ . Ναυπλιοτολιανέ δεν σ΄έχω ξεχάσει !

Γ.Δ.

linkwithin

Related Posts with Thumbnails