tag:blogger.com,1999:blog-5370747964755343892024-03-13T17:29:40.594+02:00Αριστερό Σχήμα στην ΑργολίδαΑριστερό γιατί όλα πάνε... Δεξιά
Σχήμα γιατί είμαστε η σύνθεση πολλών γραμμών που αλλάζουν συνέχεια μορφές...Αριστερό Σχήμαhttp://www.blogger.com/profile/04845401370870178821noreply@blogger.comBlogger1242125tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-64038279630023183322013-06-15T10:14:00.001+03:002013-06-15T10:14:58.223+03:00"Μαζί να φάμε γιατί μαζί δεν τα φάγαμε": Πάνω από 30 Συλλογικές Κουζίνες και δομές Κοινωνικής Αλληλεγγύης την Κυριακή στην ΕΡΤ<a href="http://left.gr/news/mazi-na-fame-giati-mazi-den-ta-fagame-pano-apo-30-syllogikes-koyzines-kai-domes-koinonikis#sthash.a5yr3lsP.cmfs">&quot;Μαζί να φάμε γιατί μαζί δεν τα φάγαμε&quot;: Πάνω από 30 Συλλογικές Κουζίνες και δομές Κοινωνικής Αλληλεγγύης την Κυριακή στην ΕΡΤ</a>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-78045952326801700272013-06-13T17:07:00.000+03:002013-06-14T10:00:09.035+03:00ΕΡΤ ΠΑΝΤΟΥ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<iframe allowtransparency="no" frameborder="0" height="400" marginheight="0" marginwidth="0" scrolling="no" src="http://www.thepressproject.gr/tvplayer/newplayer.php?w=596&h=400" width="596"></iframe></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-28048257324573183262013-06-13T13:36:00.002+03:002013-06-13T13:36:24.265+03:00Ξεσηκωμός για πραγματική Δημοκρατία!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="article-header">
<div class="module-title">
<div class="module-title2">
<div class="module-title3">
<h1 class="title">
<a href="http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4277:2013-06-12-14-51-44&catid=193:2010-01-26-15-02-35&Itemid=115" style="visibility: visible;"><span><span style="color: red;">Ξεσηκωμός</span></span><span style="color: red;"> για πραγματική Δημοκρατία!</span></a> </h1>
</div>
</div>
</div>
</div>
<div class="module-content">
<strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;"><img alt="2013 06 12 ert 2" height="198" src="http://www.koel.gr/images/stories/anak/2013/2013_06_12_ert_2.jpg" style="float: left; margin: 10px 10px 5px;" width="263" />Δελτίο Τύπου της ΚΟΕ - 12/6/2013</span></strong><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Δεν
είναι ώρα για μεγάλα λόγια. Η κυβέρνηση του Σαμαρά και των συνεταίρων
του πουλάει τη χώρα και εξοντώνει τη Δημοκρατία. Όλος ο λαός μιλάει για
χούντα και έχει δίκιο. Τι άλλο είναι όταν μπαίνει λουκέτο στη δημόσια
τηλεόραση μέσα σε μια μέρα, όταν με τα ΜΑΤ επιβάλλεται σιωπητήριο στην
ενημέρωση, όταν γίνεται κουρελόχαρτο το Σύνταγμα, όταν στήνεται πάρτι
πλιάτσικου σε βάρος της δημόσιας περιουσία, του πολιτισμού και της
ιστορικής μνήμης αυτού του λαού, όταν κυβερνά με διατάγματα μια
ακροδεξιά παρέα γύρω από τον πρωθυπουργό, όταν πετιούνται στην ανεργία
χιλιάδες οικογένειες με μια υπογραφή, όταν πουλιέται η χώρα στους
καναλάρχες;</span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Το
ρίξιμο του σήματος της δημόσιας τηλεόρασης, μετά τις αδιανόητες
χτεσινές δηλώσεις Κεδίκογλου και πριν τις ακόμα πιο προκλητικές
σημερινές δηλώσεις Σαμαρά ότι «προστατεύει το δημόσιο συμφέρον», είναι
ευθεία βολή σε βάρος της χώρας και του λαού. Η κυβέρνηση Σαμαρά, κάτω
από το βάρος των αποτυχιών της σε όλους τους τομείς, δεν διστάζει να
προχωρήσει σε οποιονδήποτε τυχοδιωκτισμό νομίζοντας ότι έτσι θα τα
καταφέρει να κρατηθεί στην εξουσία.</span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Πρέπει
να διώξουμε τώρα τους αδίστακτους υπαλλήλους της τρόικας και των
διαπλεκόμενων συμφερόντων γιατί το μόνο που μπορούν να εγγυηθούν είναι η
ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας. Για να γίνει αυτό χρειάζεται
ανένδοτος πολιτικός αγώνας για να πέσει η κυβέρνηση των αντιδημοκρατικών
πραξικοπημάτων και εκτροπών. Τη στιγμή που το μνημονιακό καθεστώς
ευτελίζει και παρακάμπτει το κοινοβούλιο, τον αποφασιστικό ρόλο για την
ανατροπή του δεν μπορεί παρά να τον έχει η μαζική λαϊκή ενεργοποίηση, ο
παλλαϊκός συναγερμός και ξεσηκωμός.</span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Αυτό
που διακυβεύεται δεν είναι μόνο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας,
δεν είναι μόνο οι χιλιάδες απολύσεις, δεν είναι μόνο ο νέος κύκλος
φτωχοποίησης και εκτόξευσης της ανεργίας. Είναι η ίδια η σωτηρία της
χώρας και της Δημοκρατίας. Αυτό είναι που κινητοποίησε αμέσως χτες
δεκάδες χιλιάδες πολίτες στην Ελλάδα αλλά και ανάμεσα στους Έλληνες του
εξωτερικού. Ο σημερινός αγώνας για πραγματική Δημοκρατία στην Ελλάδα
συναντιέται με τους αγώνες των λαών για τη Δημοκρατία όλη την τελευταία
περίοδο στη Μεσόγειο, τον ευρωπαϊκό Νότο, την Ευρώπη, τον Κόσμο.</span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Η
μαζική απαίτηση για πραγματική Δημοκρατία, για να πάρει ο λαός το
μέλλον στα δικά του χέρια ενάντια στις κλίκες της εκμετάλλευσης και της
διαφθοράς είναι που θα ανοίξει νέους δρόμους για τη διέξοδο της χώρας
και τη μεταπολίτευση του λαού. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ, των μελών, των
βουλευτών, των φίλων του σε όλη τη χώρα δεν μπορεί παρά να είναι αυτή
την ώρα στην πρώτη γραμμή για να γίνει πράξη αυτή η απαίτηση, για να
δοθεί ζωή σε ένα πολιτικό ρεύμα ανατροπής, αλλαγής και διεξόδου.</span><br />
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-27464649392305693482013-06-12T10:57:00.001+03:002013-06-12T10:57:37.789+03:00Δημοκρατία ή Χούντα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-fGGZ9t9FDoU/UbgpuBUDTyI/AAAAAAAABOY/EIPbMMAWJPU/s1600/993772_10201069495355512_1430453251_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://1.bp.blogspot.com/-fGGZ9t9FDoU/UbgpuBUDTyI/AAAAAAAABOY/EIPbMMAWJPU/s400/993772_10201069495355512_1430453251_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-65705133941823982013-06-12T10:21:00.000+03:002013-06-12T10:21:33.808+03:00Μαύρο στην κυβέρνηση και όχι στην ΕΡΤ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="article-header">
<div class="module-title">
<div class="module-title2">
<div class="module-title3">
<h1 class="title">
<a href="http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4276:2013-06-11-17-09-34&catid=193:2010-01-26-15-02-35&Itemid=115" style="visibility: visible;"><span>Μαύρο</span> στην κυβέρνηση και όχι στην ΕΡΤ</a> </h1>
</div>
</div>
</div>
</div>
<div class="module-content">
<strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;"><img alt="2013 06 11 ert" height="174" src="http://www.koel.gr/images/stories/anak/2013/2013_06_11_ert.jpg" style="float: left; margin: 10px;" width="294" />Δελτίο Τύπου της ΚΟΕ - 11/6/2013</span></strong><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Η
κυβέρνηση με ένα ωμό πραξικόπημα ανακοίνωσε το κλείσιμο της δημόσιας
ραδιοτηλεόρασης. Με μια ακόμα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου επιχειρεί
όχι μόνο ένα καθοριστικό χτύπημα στην ενημέρωση και στους εργαζόμενους,
αλλά ένα τελειωτικό χτύπημα στην ίδια τη δημοκρατία, με κυνισμό που
παραπέμπει ευθέως σε άλλες εποχές. Η χυδαία επίθεση Κεδίκογλου εναντίον
των εργαζομένων έδειξε ακόμα και στους πιο καλοπροαίρετους, ακόμα και
στους πιο ανυποψίαστους, ποιο ρόλο έχουν αναλάβει και μέχρι πού μπορούν
να φτάσουν κουρελιάζοντας τη δημοκρατία και το Σύνταγμα.</span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Ό,τι
δημόσιο έχει απομείνει ξεπουλιέται ή κλείνει για να υπηρετηθούν τα
συμφέροντα ημετέρων, και εν προκειμένω των διαπλεκόμενων εργολάβων της
ενημέρωσης και των troika news, που προωθούν συστηματικά τη χειραγώγηση
και τρομοκράτηση του ελληνικού λαού. Το κράτος παραχωρεί τη θέση του στα
ιδιωτικά συμφέροντα.</span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Δεν
υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα χωρίς δημόσιο πυλώνα ενημέρωσης κόντρα στη
μονοφωνία, κόντρα στην υποκουλτούρα και τον ευτελισμό. Η δημόσια
ραδιοτηλεόραση είναι περιουσία του λαού και έχει να υπηρετήσει
συγκεκριμένους στόχους, οι οποίοι προφανώς χαλάνε τους σχεδιασμούς της
εθελόδουλης κυβέρνησης.</span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Και
μόνο η ενημέρωση του απόδημου ελληνισμού, και μόνο η ανάδειξη όλων των
θεμάτων που δεν αποτελούν είδηση για τα ιδιωτικά κανάλια της διαπλοκής,
και μόνο η παρουσία του δημόσιου σήματος σε κάθε ξεχασμένη γωνιά της
χώρας, επιτάσσουν να ορθώσει ο λαός αποφασιστικά το ανάστημά του.</span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Με
δεδομένη την αλληλεγγύη στους χιλιάδες εργαζόμενους της δημόσιας
ραδιοτηλεόρασης, ο λαός μπορεί να αποτρέψει το νέο πραξικόπημα. Μπορεί
με τη μαζική παρουσία του στους δρόμους να ανατρέψει την εθελόδουλη
κυβέρνηση. Μπορεί «να ρίξει μαύρο στην τρόικα εσωτερικού» προστατεύοντας
το σήμα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, προστατεύοντας την ίδια τη
δημοκρατία.</span><br />
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-5458775817347616192013-06-10T17:05:00.003+03:002013-06-10T17:07:10.721+03:00Να ξανασκεφτούμε την πρωτοβάθμια Αυτοδιοίκηση <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="itemIntroText">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><b>Άρθρο του συμπολίτη μας Κώστα Γκότση που δημοσιεύτηκε στο Δρόμο αυτό το Σάββατο. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><a href="http://www.edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=12120:%CE%BD%CE%B1-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CE%B8%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%B7&Itemid=51">Αναγκαίος ένας λεπτομερής απολογισμός και μια ουσιαστική συζήτηση</a>. Του Κωνσταντίνου Γκότση</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="itemFullText">
<div style="text-align: justify;">
<b>1. Οι μεταρρυθμίσεις στην Aυτοδιοίκηση και η απουσία απολογισμού</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Από
το 1981 μέχρι σήμερα το ΠΑΣΟΚ προχώρησε σε διάφορες μεταρρυθμίσεις στην
πρωτοβάθμια Aυτοδιοίκηση, οι οποίες μερικά χρόνια αργότερα είτε
ακυρώνονται, είτε τροποποιούνται, συνήθως από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ! <br />
Υπάρχει,
όμως, μια σταθερά στις μεταρρυθμίσεις αυτές: Η διαρκής προσπάθεια για
συνενώσεις των δήμων και η κατάργηση των κοινοτήτων. Αυτό ξεκίνησε
αρχικά μέσα από τα σχέδια για τις εθελοντικές συνενώσεις των δήμων και
κοινοτήτων στη δεκαετία του 80, με λιγοστά αποτελέσματα, και στη
συνέχεια το 1997-1999 με την εφαρμογή του Προγράμματος Καποδίστριας
(νόμος 2539/1997), με το οποίο είχαμε την κατάργηση της συντριπτικής
πλειοψηφίας των κοινοτήτων και την αναγκαστική συνένωσή τους σε δήμους.
Στη μεταρρύθμιση αυτή είχε, μεταξύ των άλλων, προβληθεί ότι με τη
σύσταση των νέων δήμων, που θα προκύψουν από τις αναγκαστικές
συνενώσεις, θα υπάρξει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και λιγότερος
τοπικισμός. <br />
Και ενώ κανένας απολογισμός δεν έγινε για το Πρόγραμμα
Ι. Καποδίστριας, η κυβέρνηση προχώρησε εσπευσμένα στην ψήφιση του
σχεδίου «Καλλικράτης», (νόμος 3852/2010), με το οποίο «σάρωσε» και
εξαφάνισε τόσο την πρωτοβάθμια όσο και τη δευτεροβάθμια (Νομαρχιακή)
Αυτοδιοίκηση, καταπατώντας βάναυσα τη διοικητική αυτοτέλεια των
υπαρχόντων ΟΤΑ, εφόσον τους κατάργησε χωρίς να ρωτηθούν και σε πολλές
περιπτώσεις παρά την εκφρασμένη αντίθετη βούλησή τους. <br />
Κάθε συζήτηση
για μεταρρυθμίσεις στην Tοπική Aυτοδιοίκηση προϋποθέτει απολογισμό, του
τι έγινε μέχρι σήμερα. Δεν μπορεί, μέσα σε μια νύκτα να καταργείται η
Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση και να ιδρύεται η Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση,
χωρίς να έχει γίνει η παραμικρή συζήτηση για το θέμα, ιδίως για το πώς
λειτούργησε η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, από το 1995 μέχρι το 2010.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2. «Αποτελεσματικότητα» - σύγχυση αρμοδιοτήτων</b><br />
Στην
Ελλάδα, από τα μεταπολιτευτικά τουλάχιστον χρόνια, υπάρχει μια διάχυτη
αίσθηση, ότι «κάτι δεν πάει καλά» στην κρατική διοίκηση και στην τοπική
Αυτοδιοίκηση. Την άποψη αυτή προβάλλουν, μεταξύ των άλλων, ορισμένοι
δημοσιογράφοι και πολιτικοί. Όμως, συνήθως, δεν αναφέρεται συγκεκριμένα
και με επιχειρήματα τι είναι αυτό «που δεν πάει καλά» και ποιες είναι οι
αιτίες αυτής της κατάστασης. <br />
<a name='more'></a><br />
Ειδικά όμως ως προς την Τοπική
Αυτοδιοίκηση, ασκείται συνεχώς εδώ και πολλά χρόνια μια κριτική, η οποία
επικεντρώνεται κυρίως σε θέματα αποτελεσματικότητας, διαφάνειας και
διαφθοράς. Τι συμβαίνει ακριβώς; Ποια είναι τα θέματα εκείνα στα οποία η
Αυτοδιοίκηση είναι αναποτελεσματική; Ουσιαστικά, η Τοπική Αυτοδιοίκηση
κατηγορείται και χλευάζεται, ακόμη και από τους εκπροσώπους της
κεντρικής κρατικής διοίκησης, επειδή δεν υλοποιεί στο χώρο της υποθέσεις
που όμως δεν της ανήκουν, αλλά ανήκουν αποδεδειγμένα στο κράτος!
Αναφερόμαστε εδώ στις κρατικές υποθέσεις (ή στις «αρμοδιότητες που
συνιστούν αποστολή του κράτους», όπως αναφέρει το άρθρο 102, παρ. 1, του
Συντάγματος). Χαρακτηριστικά αναφέρουμε στην κατηγορία αυτή, τα
απορρίμματα, το νερό και το οδικό δίκτυο. Και οι τρεις όμως αυτές
υποθέσεις υπάγονται στην κατηγορία των κρατικών και επομένως το κράτος
όφειλε να τις διαχειρίζεται, με την έννοια ότι αυτό είναι αρμόδιο να
λαμβάνει τις αποφάσεις για το σχεδιασμό και την υλοποίησή τους. Για όλα,
δε, αυτά τα θέματα τα οποία ανήκουν στην αρμοδιότητα του κράτους,
ζητούνται ευθύνες από τους δήμους! <br />
Η σύγχυση αυτή σχετικά με το θέμα
των αρμοδιοτήτων οφείλεται σε πολλούς λόγους. Κυρίως όμως οφείλεται στο
ίδιο το κράτος, το οποίο ιδίως μετά την αναθεώρηση του 2001 μεταβιβάζει
συνεχώς κρατικές υποθέσεις στους δήμους, καθώς επίσης και στη στάση των
εκπροσώπων της τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι οποίοι εσφαλμένα θεωρούν ότι
αυτές οι αρμοδιότητες τους ανήκουν, ενώ συνεχώς διεκδικούν και άλλες
κρατικές υποθέσεις!</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b>3. Τοπική Αυτοδιοίκηση / κρατική διοίκηση στο ισχύον Σύνταγμα</b><br />
Σ’
αρκετές περιπτώσεις, έχω την αίσθηση, ότι ορισμένοι πολιτικοί, ακόμη
και από το χώρο της Αριστεράς, αναφέρονται στα θέματα της κρατικής
διοίκησης και της τοπικής Αυτοδιοίκησης, παραβλέποντας ή αγνοώντας τα
σχετικά άρθρα, 101 και 102 του Συντάγματος. Σύμφωνα με το άρθρο 101 «η
διοίκηση του κράτους οργανώνεται σύμφωνα με το αποκεντρωτικό σύστημα»,
ενώ προβλέπεται η διάκριση των οργάνων του κράτους σε κεντρικά και
περιφερειακά. Τα τελευταία «έχουν αποφασιστική αρμοδιότητα για τις
υποθέσεις της Περιφέρειάς τους».<br />
Ιστορικά από το 1975 μέχρι και την
31/12/1994 περιφερειακά όργανα του κράτους ήταν οι διορισμένοι από το
κράτος Νομάρχες και οι νομαρχιακές υπηρεσίες. Στη συνέχεια και για ένα
μεταβατικό διάστημα δύο περίπου ετών (1995-1996), περιφερειακά όργανα
ήταν οι επίσης διορισμένοι από το κράτος «Περιφερειακοί Διευθυντές», που
λειτουργούσαν σε επίπεδο νομού. Τους τελευταίους διαδέχθηκαν οι γενικοί
γραμματείς Περιφερειών, που λειτουργούσαν σε επίπεδο Περιφέρειας (13
συνολικά σε όλη τη χώρα), οι οποίοι παρέμειναν μέχρι την 31/12/2010,
οπότε και είχαμε τη σύσταση των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων (7 συνολικά σε
όλη τη χώρα), με επικεφαλής τους γενικούς γραμματείς Αποκεντρωμένης
Διοίκησης. Με βάση το ισχύον Σύνταγμα, επομένως, πάντοτε υπήρχαν μέχρι
σήμερα περιφερειακά όργανα του κράτους.<br />
Εδώ τίθενται δύο ερωτήματα:
α) Είναι δυνατόν, με βάση το ισχύον Σύνταγμα, να μην υπάρχουν καθόλου
περιφερειακά όργανα του κράτους, είτε στο νομό είτε σε επίπεδο
Περιφέρειας, ανεξάρτητα από το πώς αυτά μπορούν να ονομάζονται και τις
ακριβείς αρμοδιότητες που θα έχουν; Μπορούμε, δηλαδή, να καταργήσουμε
σήμερα τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, χωρίς αναθεώρηση του Συντάγματος;
β) Πολιτικά θεωρούμε σκόπιμο να μην υπάρχουν περιφερειακά όργανα του
κράτους, ανεξάρτητα αν αυτό απαιτεί συνταγματική αναθεώρηση ή όχι;<br />
Η
απάντηση είναι αυτονόητη. Θα πρέπει να υπάρχουν περιφερειακά όργανα του
κράτους προκειμένου να διαχειρίζονται τις «κρατικές υποθέσεις», οι
οποίες ούτε μπορούν, ούτε θα πρέπει να μεταβιβαστούν στους ΟΤΑ.
Αναφέρομαι, ενδεικτικά, εν προκειμένω στην Παιδεία (σχολεία, διευθύνσεις
εκπαίδευσης κ.λπ.), στην Υγεία (νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας), στο δασικό
οικοσύστημα (διευθύνσεις δασών), στην εθνική άμυνα (στρατός), στην
οικονομία (ΔΟΥ κ.λπ.). Πιστεύει κανείς ότι οι παραπάνω αρμοδιότητες θα
πρέπει να μεταβιβαστούν από το κράτος στους ΟΤΑ; Πιστεύει κανείς ότι δεν
θα πρέπει να υφίστανται οι παραπάνω υπηρεσίες αποκεντρωμένες στις
Περιφέρειες και στους νομούς;<br />
Οι διακηρύξεις για την κατάργηση των
Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, οφείλονται -εν πολλοίς- στη σύγχυση που έχει
προκληθεί από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, για τη μεταβίβαση συλλήβδην
όλων των αρμοδιοτήτων (και των κρατικών) στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>4. Να ξανασκεφτούμε την Τοπική Αυτοδιοίκηση</b><br />
Οφείλουμε
να συζητήσουμε, ουσιαστικά, όλα τα ζητήματα που αφορούν στην τοπική
Αυτοδιοίκηση. Ξεκινώντας από τα θέματα των εννοιών, της λειτουργίας, του
ρόλου της, με τη συνδρομή επιστημών, όπως η Ιστορία, η Ανθρωπολογία, η
Λαογραφία. <br />
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση υφίσταται ιστορικά στη χώρα μας,
μέσα από το θεσμό της κοινότητας, στη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Τον
Δεκέμβρη του 1833 οι χιλιάδες κοινότητες της Τουρκοκρατίας καταργήθηκαν
και ολόκληρη η επικράτεια διαιρέθηκε σε 750 περίπου δήμους. Οι
κοινότητες επανασυστάθηκαν το 1912 με το νόμο ΔΝΖ΄/1912, με τον οποίο
είχαμε πλέον στην Ελλάδα 6.000 πρωτοβάθμιους ΟΤΑ (δήμους-κοινότητες). Η
εκ νέου κατάργησή τους συνέβη, όπως προαναφέρθηκε, το 1999 με το
πρόγραμμα Ι. Καποδίστριας. <br />
Αναφερόμενος στις κοινότητες της
Τουρκοκρατίας ο Β. Νιτσιάκος σημειώνει: «…η κοινότητα την εποχή αυτή δεν
αποτελεί απλώς “μονάδα αγροτικού οικισμένου χώρου” με κοινωνικές,
οικονομικές, πολιτικές και πολιτισμικές λειτουργίες∙ είναι μια
πραγματικότητα τόσο σε βιωματικό όσο και σε επίπεδο συνείδησης.
Δημιουργείται ένα κοινοτικό πνεύμα, μια αίσθηση κοινής καταγωγής και
μοίρας, που από ένα σημείο κι έπειτα αυτονομείται από γεωγραφικούς,
πολιτικούς ή άλλους περιορισμούς». Επισημαίνει, δε, στη συνέχεια ότι
ορισμένες παραδόσεις τους, το κοινοτικό πνεύμα, επιβιώνουν για πολλά
χρόνια μετά, ακόμη και για αιώνες¹.<br />
Οι άνθρωποι μιας κοινότητας
οριοθετούν και οργανώνουν, μέσα στο χρόνο, το χώρο της, ο οποίος και
αυτός εξελίσσεται επίσης ιστορικά, μέσα από τις κοινωνικές αλλαγές, που
επιτελούνται στην κοινότητα. Πολύ πριν το κράτος καθορίσει διοικητικά
την κτηματική περιφέρεια μιας κοινότητας, αυτή έχει οριστεί από την ίδια
την κοινότητα, μέσα από μια διαδικασία επικοινωνίας και σύγκρουσης με
τις όμορες κοινότητες. <br />
Το πρόγραμμα Ι. Καποδίστριας και στη συνέχεια
το σχέδιο Καλλικράτης, αδιαφορούν για όλα τα παραπάνω. Οι ΟΤΑ
αναδιατάσσονται εκ των άνω, με κριτήρια υποτίθεται διοικητικά,
«αποτελεσματικότητας». Τα πολιτισμικά, ιστορικά, κοινωνικά κριτήρια
ουδόλως λαμβάνονται υπ' όψιν.<br />
Η έννοια της «τοπικής αυτονομίας», όπως
αυτή έχει κατοχυρωθεί από τις διατάξεις του νόμου 1850/1989 «Κύρωση του
Ευρωπαϊκού Χάρτη της Τοπικής Αυτονομίας», έχει πλήρως καταστρατηγηθεί,
με τις μεταρρυθμίσεις, οι οποίες έχουν οδηγήσει στη δημιουργία δήμων σε
επίπεδο πλέον επαρχίας. Το άρθρο 5 του νόμου αυτού ορίζει: «Για κάθε
μεταβολή των τοπικών εδαφικών ορίων, πρέπει προηγουμένως να ζητείται η
γνώμη των ενδιαφερομένων Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ενδεχομένως
διά της οδού του δημοψηφίσματος εκεί όπου ο νόμος το επιτρέπει». Πότε,
αλήθεια, και με ποιο τρόπο ρωτήθηκαν οι ενδιαφερόμενοι ΟΤΑ;</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>5. Τα πραγματικά ζητήματα σήμερα</b><br />
Πρέπει
άμεσα να αναλογιστούμε, μέσα από έναν συστηματικό απολογισμό ποια ήταν
τα πραγματικά αποτελέσματα όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων. Στη συνέχεια
να επιλεγούν εκείνες οι διαδικασίες (διαλόγου, λαϊκών συνελεύσεων,
δημοψηφισμάτων), ώστε να εκφραστούν οι τοπικές κοινωνίες, των πρώην
δήμων και κοινοτήτων. Όσοι/όσες το επιλέξουν, να δρομολογηθεί η
επιστροφή στο καθεστώς των παλιών δήμων και κοινοτήτων, μέσα όμως από
την αποσαφήνιση των αρμοδιοτήτων τους, τον επανακαθορισμό του ρόλου και
των εξουσιών των οργάνων διοίκησής τους, την εισαγωγή θεσμών άμεσης
δημοκρατίας, με την προώθηση της διακοινοτικής /διαδημοτικής
συνεργασίας. Η διαδικασία αυτή προϋποθέτει την άμεση κατάργηση του
«Καλλικράτη».</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>(1) Β. Νιτσιάκος, Παραδοσιακές κοινωνικές δομές, Εκδ. Οδυσσέας, Αθήνα 1991, σ. 47.</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>* Ο Κωνσταντίνος Γκότσης είναι δικηγόρος</i></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-41216557595249964062013-06-08T10:07:00.003+03:002013-06-08T10:08:11.238+03:00 Σάββατο=Δρόμος της Αριστεράς!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-FFkpaDNBSJ0/UbLXm3ax-iI/AAAAAAAABOA/9G5ubDj62o4/s1600/944421_489065877839351_1441068283_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-FFkpaDNBSJ0/UbLXm3ax-iI/AAAAAAAABOA/9G5ubDj62o4/s320/944421_489065877839351_1441068283_n.jpg" width="220" /></a></span></span></div>
<b><span style="color: red;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Αυτό το Σάββατο ο Δρόμος περιέχει και άρθρο του συμπολίτη μας Κώστα Γκότση.</span></span></span></b><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Επίσης:</span></span><br />
<h5 class="uiStreamMessage userContentWrapper" data-ft="{"type":1,"tn":"K"}">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody"><span class="userContent">Μη χάσετε και αυτό το Σάββατο το Δρόμο της Αριστεράς!<br /> <br /> Κεντρικό θέμα:<br /> <br /> Καλός και κακός μπάτσος<br /><span class="text_exposed_show"> <br /> ξανά ΔΝΤ και Ε.Ε.<br /> <br /> Προμελετημένο έγκλημα το «λάθος» του Μνημονίου<br /> <br /> Οι συνιστώσες της τρόικας διαπληκτίζονται για την ευθύνη<br /> <br /> <br /> Επίσης διαβάστε:<br /> <br /> Ξέσπασε η οργή δεκαετιών στην Τουρκία<br /> <br /> · Ένα ακόμη επεισόδιο στον κύκλο των εξεγέρσεων της Μεσογείου<br /> <br /> · Στοιχεία από Αραβική Άνοιξη και πλατείες «αγανακτισμένων»<br /> <br /> ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ<br /> <br /> «Ελάτε να σας εκμεταλλευτούμε» - Η μετανάστευση Ελλήνων και Νοτιοευρωπαίων, επίσημη πολιτική της Γερμανίας<br /> <br />
Συνέντευξη με τον Γιώργο Ρούγα, πρόεδρο ελληνικής κοινότητας
Ντίσελντορφ: Πλούτος για τις γερμανικές επιχειρήσεις ο ιδρώτας των
Ελλήνων<br /> <br /> Στο δρόμο για το Ιδρυτικό<br /> <br /> Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ<br /> <br /> Πυκνό πρόγραμμα συζήτησης με το λαό<br /> Για τη συμβολή της Αριστερής Πλατφόρμας<br /> Η ΚΟΕ για το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ<br /> Ίσως η τελευταία ευκαιρία της Αριστεράς -της Τζίνας Πολίτη<br /> Ή εμείς ή αυτοί! Αλλά ποιοι στ' αλήθεια είμαστε εμείς; -του Φίλιππου Βαμβουκάκη<br /> · Και τρία νέα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ γράφουν για τη μέχρι σήμερα εμπειρία τους από το υπό διαμόρφωση νέο κόμμα<br /> <br /> <br /> <br /> Η ανοιχτή πληγή των γεωπολιτικών απειλών<br /> <br />
Η περιπλοκή της εξέγερσης στην Τουρκία δεν θα αναστείλει ούτε την
επιθετικότητα του καθεστώτος Ερντογάν, ούτε τους σχεδιασμούς των
ευρω-ατλαντικών δυναμικών κέντρων<br /> <a name='more'></a><br /> <br /> Η «Κεντροαριστερά» ξανάρχεται!<br /> <br /> Με όχημα το αντιρατσιστικό, επιχειρείται ο εγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η ανασύσταση της πολιτικής γεωγραφίας<br /> <br /> ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Η Φυλή της αλληλεγγύης<br /> <br /> <br /> <br /> Το Ηράκλειο αντιστέκεται σε τραπεζίτες και ΔΕΗ<br /> Δυναμικές κινητοποιήσεις παρά την αστυνομοκρατία <br /> <br /> <br /> Και στις σελίδες του πολιτισμού, μεταξύ άλλων:<br /> <br /> Κώστας Σταυρόπουλος: Παρέμεινε μέχρι το τέλος ύποπτος σαν την. αλήθεια<br /> <br /> Εφημερίδα Δρόμος. Αναζητήστε την κάθε Σάββατο στα περίπτερα</span></span></span></span></span></h5>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-53273459458013845302013-06-07T12:48:00.000+03:002013-06-07T12:51:20.169+03:00Για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, για τη συζήτηση και τις προτάσεις για τον ενιαίο φορέα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Με <span style="color: red;">κόκκινο </span>μέρικα σημεία από την προχθεσινή ανακοίνωση της ΚΟΕ για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, για τη συζήτηση και τις προτάσεις για τον ενιαίο φορέα που θεωρούμε ιδιαίτερα καίρια:</span></b><br />
<br />
<h1 class="title">
</h1>
<b><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;"><img alt="2012 11 04 ristera mnimonio 3" height="148" src="http://www.koel.gr/images/stories/arthra/2012/2012_11_04_ristera_mnimonio_3.jpg" style="float: left; margin: 10px;" width="200" />Ανακοίνωση της ΚΟΕ - 5 Ioυνίου 2013</span></b><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;"><b><span style="color: red;">Η
ΚΟΕ βρίσκεται σε διαδικασία </span><span style="color: red;">συζήτησης και διαβούλευσης</span></b> σχετικά με την
κατάσταση στο ΣΥΡΙΖΑ και τις προτάσεις που γίνονται εν όψει του
Συνεδρίου. Προετοιμάζεται για την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα.
Σε Πανελλαδική Σύσκεψη της οργάνωσης που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα,
έγινε μια πρώτη συζήτηση για αυτά τα θέματα.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Μιας
και είμαστε ήδη στη φάση της προσυνεδριακής συζήτησης του ΣΥΡΙΖΑ,
συνοψίζουμε παρακάτω τις βασικές ιδέες και σκέψεις μας όπως μέχρι
στιγμής διαμορφώνονται, ώστε ανοικτά και καθαρά να είναι σε γνώση όσων
ενδιαφέρονται.</span><br />
<i><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;"><span style="color: red;"><b>Το
συνέδριο</b></span> ως ιδρυτικό σώμα και πολιτικό γεγονός θα πρέπει να μιλήσει και
<span style="color: red;"><b>να στείλει</b></span> <span style="color: red;"><b>μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ προς την κοινωνία, προς το κίνημα και προς
το εσωτερικό του.</b></span></span></i><br />
<br />
<b><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Α. Προς την κοινωνία</span></b><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Να
αντιληφθεί και να δείξει ότι <span style="color: red;"><b>αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ το μήνυμα της
κοινωνίας</b></span>. Μέσα από ουσιαστικό πολιτικό λόγο και χωρίς κανένα ίχνος
υπεροψίας.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;"><span style="color: red;"><b>Η
κοινωνία δεν έχει πάει «στον καναπέ»</b></span> όπως εύκολα πολλές φορές
διατυπώνεται. Βρίσκεται μπροστά σε <span style="color: red;"><b>αδιέξοδα που δημιουργούνται από τη
σημερινή κατάσταση «ισορροπίας» και πολιτικής εμπλοκής</b></span>. Στέκεται
επιφυλακτικά και κριτικά απέναντι στα κόμματα και τις πολιτικές τους,
νοιώθει ότι, ακόμα και οι πολιτικές δυνάμεις που δεν στέκονται απέναντί
της, δεν ανταποκρίνονται πραγματικά στις αγωνίες και τις ανάγκες της.
Στέλνει <span style="color: red;"><b>αίτημα διάσωσης και διεξόδου από τη σημερινή καταστροφική
πορεία</b></span>.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;"><span style="color: red;"><b>Η
Ελλάδα κρατιέται στη ζωή από την πρωτοβουλία και την αθόρυβη
ενεργοποίηση χιλιάδων ανθρώπων</b></span>. Φαίνεται αυτό στην αλληλεγγύη, τα
νοσοκομεία, την παιδεία, την υπευθυνοποίηση για τη διάσωση τομέων, για
να κρατηθούν όρθιοι τομείς του κράτους, των υπηρεσιών και της παραγωγής.
Είναι απαραίτητη η κοινωνικοπολιτική ανασυγκρότηση χώρων και κοινωνικών
ομάδων, όπως η Παιδεία και οι καθηγητές, η Υγεία, η νεολαία, και ο
συνδυασμός τους ως βάση για μια νέα κοινωνική αφετηρία σωτηρίας και
ανόρθωσης.</span><br />
<br />
<b><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Β. Προς το λαϊκό κίνημα</span></b><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Να
υποστηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ σθεναρά την <span style="color: red;"><b>ανάγκη δημιουργίας ενός μεγάλου
πολιτικού ρεύματος διεξόδου και ανατροπής</b></span> και να πάρει πρωτοβουλίες στην
κατεύθυνση αυτή.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Ενός πολιτικού ρεύματος που:</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
<span style="color: red;"><b>θα συγκρουστεί συνολικά με το Πολιτικό Σύστημα</b></span>. Στην κατεύθυνση
κατάκτησης της πραγματικής δημοκρατίας και απονομής της δικαιοσύνης. Σε
αντίθεση με την προσπάθειά που γίνεται να ανασυγκροτηθεί αυτό και πάλι
σε βάρος του λαού,</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
θα είναι, ως γνήσιο πολιτικό ρεύμα, ευρύτερο και από τον ίδιο το
ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι <span style="color: red;"><b>δύναμη υποστήριξης, ελέγχου, εμβάθυνσης της μετάβασης
σε ένα μετατροϊκανό ξέφωτο</b></span>,</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
δεν θα «καπελώνεται» αλλά <span style="color: red;"><b>θα αναδεικνύει μέσα από τη λαϊκή δράση
αιτήματα και ανάγκες επιβίωσης, διάσωσης και διεξόδου της χώρας</b></span>.</span><br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<b><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Γ. Προς το εσωτερικό του φορέα</span></b><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Μήνυμα μιας νέας πορείας με αυξημένο το ρόλο της βάσης και του νέου δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Όπως οι συνιστώσες ήταν ουσιαστικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και τώρα
είναι αναγκαίο και ουσιαστικό να περάσουμε σε μια νέα φάση, αυτήν του
πραγματικά ενιαίου φορέα. Αυτό όμως δεν γίνεται οργανωτικά και με
διατάγματα. Πρόκειται για <b><span style="color: red;">μετάβαση και διαδικασία</span></b>. Όλοι γνωρίζουν πως <span style="color: red;"><b>τα
μεγαλύτερα προσκόμματα προς τον ενιαίο φορέα δεν προέρχονται από τις
συνιστώσες γενικώς αλλά κύρια από τη μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ,
από παλιές συνήθειες και νοοτροπίες</b></span>.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Για να υπάρχει όντως ενιαίος φορέας χρειάζεται <span style="color: red;"><b>πολιτική λειτουργία όλου
του κόμματος και ενοποίησή του γύρω από πολιτικές για όλα τα βασικά και
ουσιαστικά ζητήματα</b></span>.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Η δύναμη που μπορεί να φέρει αυτή την αναγκαία αλλαγή είναι κυρίως <span style="color: red;"><b>η
βάση και το μεγάλο δυναμικό που προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο
χρόνο. Πρέπει να παίξει το δικό του ρόλο και όχι να προσαρτηθεί στην
άσχημη εσωτερική κατάσταση και τις κληρονομημένες παθογένειες</b></span>.</span><br />
<br />
<br />
<b><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Συνέδριο ουσίας και κόμμα των μελών</span></b><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Η
ΚΟΕ είχε εκφράσει επιφυλάξεις για τον χρόνο και τον τρόπο προετοιμασίας
του συνεδρίου. Έχει επισημάνει ποια είναι, σύμφωνα με τη δική της
οπτική, τα ζητήματα που θα έπρεπε να ξεπεραστούν:</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•<b><span style="color: red;">
Η καθυστέρηση του ΣΥΡΙΖΑ να προωθήσει το πολιτικό ρεύμα διεξόδου</span></b> (ενώ
είχε πολύ καλές αφετηριακές προϋποθέσεις μετά τις εκλογές).</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">• <span style="color: red;"><b>Το υπέρμετρο βάρος που αντίθετα δίνεται σε ορισμένες πλευρές της προετοιμασίας για την ανάληψη της κυβέρνησης</b></span>.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
<b><span style="color: red;"> Η σπατάληση του ΣΥΡΙΖΑ σε εσωστρεφείς διαδικασίες και ανταγωνισμούς</span></b> με
αποτέλεσμα να καθιερωθεί, ειδικά από την πρόσφατη Συνδιάσκεψη και μετά,
ένα ιδιόμορφο στάτους «διφυούς κόμματος».</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;"><b><span style="color: red;">Αυτή
η πολιτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ κόστισε και κοστίζει στη σχέση του με
τους λαϊκούς ανθρώπους</span></b> που δικαιολογημένα περίμεναν αυτή τη χρονιά
περισσότερα από το ΣΥΡΙΖΑ.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Συνέδριο ουσίας θα σήμαινε:</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
<span style="color: red;"><b>Κατανόηση των παραμέτρων του νέου πολιτικού κύκλου που άνοιξε μετά τις
εκλογές</b></span> και που μέσα σε αυτόν βρισκόμαστε εδώ και ένα χρόνο.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">• <b><span style="color: red;">Ανάληψη της ευθύνης για τις καθυστερήσεις μας ανοικτά και ουσιαστικά</span></b>. Δέσμευση για μια πραγματική πορεία προς τον λαό.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•<span style="color: red;"><b> Κήρυξη ανένδοτου αγώνα ενάντια στα μνημόνια και την τρόικα</b></span>, για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">• <b><span style="color: red;">Προετοιμασία για ένα δύσκολο αγώνα μέσα σε περιβάλλον πολιτικής, οικονομικής και εθνικής κατεδάφισης</span></b>.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Κόμμα
των μελών σημαίνει <span style="color: red;"><b>έμφαση στη βάση του κόμματος</b></span> και ξεπέρασμα αρνητικών
καταστάσεων όπως είναι η πρακτική των «κομμάτων μέσα στο κόμμα», η
πολυφωνία και σύγχυση στην εκφώνηση της πολιτικής γραμμής, η κυριαρχία
των μηχανισμών, η εσωστρέφεια και ο παραγοντισμός.</span><br />
<br />
<b><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Το κλίμα μέσα στο κόμμα</span></b><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Είναι
αναγκαίο να αλλάξει, <span style="color: red;"><b>να γίνει καλύτερο το κλίμα</b></span> που διαμορφώνεται
εσωκομματικά. Ο βασικός παράγοντας για αυτή την αλλαγή δεν είναι κάποιες
οργανωτικές ρυθμίσεις μόνο αλλά κύρια η ανταπόκριση στα πολιτικά
καθήκοντα, η <span style="color: red;"><b>στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την κοινωνία</b></span> και τα προβλήματα που
αντιμετωπίζει, η συμβολή στον πολιτικό αγώνα για τη διέξοδο της χώρας.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Η
ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να προσδιορίζεται από τη μεγάλη
πολιτική και κοινωνική αλλαγή που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι, οι
άνεργοι, οι νέοι και οι νέες, η χώρα. Γύρω από αυτή την αλλαγή και την
προετοιμασία της θεωρούμε ότι θα πρέπει να προσανατολιστεί η συζήτηση
για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή τη συζήτηση θεωρούμε ότι συμβάλλει
και το <b><a href="http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4273:-30-&catid=195:2010-01-26-15-03-18&Itemid=166" target="_blank">κείμενο των 30 μελών της Κ.Ε.</a></b> που δόθηκε στον προσυνεδριακό διάλογο.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Θα
πρέπει να δοθεί <span style="color: red;"><b>έμφαση στις διαδικασίες των Οργανώσεων Μελών</b></span>, τις
μαζικές συνελεύσεις, το ουσιαστικό κέρδισμα του δυναμικού που έχει
προσεγγίσει το ΣΥΡΙΖΑ. Για να γίνουν αυτά, θα πρέπει η βάση να έχει
λόγο, η φωνή της να ακούγεται δυνατά και να καθορίζει την πορεία του
ΣΥΡΙΖΑ. Όχι να αντιμετωπίζεται απλά σαν ακροατήριο των στελεχών και των
διάφορων τάσεων.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Είναι
αναγκαία η <span style="color: red;"><b>σφυρηλάτηση μιας νέα ενότητας</b></span>, όχι μόνο των μελών αλλά όλου
του το λαού του ΣΥΡΙΖΑ, όλων όσων πασχίζουν για την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.<span style="color: red;"><b> Για
το άνοιγμα ενός δρόμου ανατροπών, μετάβασης, ρήξεων</b></span> με τη τρόικα, τα
μνημόνια, το πολιτικό σύστημα. <b><span style="color: red;">Για την μεταπολίτευση του λαού</span></b>.</span><br />
<br />
<b><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Η ΚΟΕ:</span></b><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Θεωρούμε
ότι μέχρι τώρα <b><span style="color: red;">αντιμετώπισε με υπευθυνότητα και στη βάση των αναγκών</span></b>
που θέτει η πολύπλοκη πολιτική συγκυρία, <span style="color: red;"><b>τα ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ</b></span> και της
Αριστεράς. Ότι κάναμε σταθερά βήματα σε μια κατεύθυνση <b><span style="color: red;">πέρα από λογικές
σεχταρισμού και αυτοαναφορικότητας</span></b>. Με το βλέμμα στην επαναθεμελίωση της
Αριστεράς, στην Αριστερά του 21ου αιώνα. Έτσι η ΚΟΕ θα σταθεί και τώρα,
από θέσεις ουσίας για την επιτυχία του εγχειρήματος. Θα πάρει <span style="color: red;"><b>δραστήρια
μέρος σε όλες τις διαδικασίες</b></span> και θα στηρίξει θέσεις και απόψεις που
προάγουν ένα συνέδριο ουσίας και ένα φορέα των μελών του.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Αμέσως
μετά τις διπλές εκλογές, από το καλοκαίρι του 2012 και μέχρι σήμερα, η
ΚΟΕ πρόβαλλε μια σειρά απόψεις και προτάσεις για το ΣΥΡΙΖΑ και πιο
συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων:</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Για την<b><span style="color: red;"> ενιαιοποίηση του φορέα, για ένα κόμμα – κίνημα</span></b> που να μην
θυμίζει τις, αποκρουστικές για τη λαϊκή πλειοψηφία, κομματικές
συγκροτήσεις του σημερινού πολιτικού συστήματος.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Για την <span style="color: red;"><b>εισβολή του λαϊκού στοιχείου στο ΣΥΡΙΖΑ</b></span>, το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ
σε όλο το νέο δυναμικό που τον στήριξε βλέποντας σε αυτόν μια δύναμη
διεξόδου από την καταστροφική μνημονιακή πορεία.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Για την <span style="color: red;"><b>υπέρβαση του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών</b></span> και για να μην μεταφερθούν
οι παθογένειες κύρια της μεγαλύτερης συνιστώσας μέσα στο νέο ΣΥΡΙΖΑ</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Για την<span style="color: red;"><b> κατάργηση κάθε «προνομίου»</b></span> ή ειδικού καθεστώτος στο νέο φορέα
και την ενιαία και δημοκρατική διαχείριση του συνόλου των ζητημάτων και
δομών του ΣΥΡΙΖΑ.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Για μια <span style="color: red;"><b>ποσόστωση 50% συμμετοχής σε όλα τα όργανα του νέου δυναμικού</b></span>
και της βάσης και την υιοθέτηση κάθε αναγκαίου μέτρου ώστε να
επικρατήσει ένα άλλο κλίμα σε όλα τα επίπεδα και τις διαδικασίες του
ΣΥΡΙΖΑ.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">• Για τη <span style="color: red;"><b>συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στην ανάπτυξη μέσα στην κοινωνία ενός μεγάλου πολιτικού ρεύματος ανατροπής και διεξόδου της χώρας</b></span>.</span><br />
<br />
<b><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Πιο ειδικά, η ΚΟΕ:</span></b><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Υποστηρίζει <span style="color: red;"><b>το πέρασμα από το ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών στον ενιαίο φορέα</b></span>.
Αυτό πρέπει να γίνει <span style="color: red;"><b>αναγνωρίζοντας την συνθετότητα μιας τέτοιας
μετάβασης</b></span> και ξεπερνώντας τις όποιες παθογένειες κάθε συνιστώσας. Αλλά
και<span style="color: red;"><b> με σεβασμό στις ιδιαιτερότητες </b></span>και το ξεχωριστό φορτίο που φέρει
κάθε μία από αυτές. Με άλλα λόγια, αντί για διλληματικού χαρακτήρα
επιλογές, ανάδειξη μιας πιο δημιουργικής και συνθετικής διαδικασίας. Και
αυτό γιατί δεν θα εμπνέει κανέναν ένα κόμμα φραξιών, μηχανισμών και
ατέρμονων εσωστρεφών νοσηρών διεργασιών. Μια τέτοια διαδικασία μπορεί να
υπάρξει.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Τάχθηκε <span style="color: red;"><b>υπέρ ενός μαζικού συνεδρίου</b></span> και υποστήριξε το μέτρο «1 προς
10», άποψη που τελικά επικράτησε και αποφασίστηκε στην τελευταία
συνεδρίαση της Κ.Ε. Είναι θετική αυτή η απόφαση, μιας και συμβάλλει σε
ένα συνέδριο που θα είναι λιγότερο κλειστή υπόθεση στελεχών και
περισσότερο μαζική διαδικασία. Για ένα συνέδριο <span style="color: red;"><b>πιο κοντά στη μέση
συνείδηση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ</b></span> που την θεωρούμε αυτή τη στιγμή <span style="color: red;"><b>ανώτερη
από αυτήν που πολλές φορές τείνει να επικρατεί στα «ηγετικά κλιμάκια»
του φορέα</b></span>.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Είναι <span style="color: red;"><b>θετική στην εκλογή του προέδρου από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ</b></span>. Οι
ενστάσεις σε αυτή την πρόταση δεν απαντούν πειστικά σε ορισμένα
ερωτήματα που σχετίζονται με τη μέχρι τώρα κατάσταση και την ποιότητα
της δημοκρατίας στο εσωτερικό του φορέα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βαδίσει με
τα δικά του χαρακτηριστικά ως μαζικό αριστερό κόμμα στις σύγχρονες
ελλαδικές συνθήκες και όχι κόμμα «ιδεολογικής ενότητας» όπου μια
ομογενοποιημένη Κ.Ε. εκλέγει και ένα γραμματέα. Άρα δεν βοηθάει απλά να
αναπαράγει κανείς κλασικά μοντέλα λειτουργίας απλά και μόνο επειδή
ανταποκρίνονται στη συνήθη εμπειρία άλλων αριστερών κομμάτων. Μοντέλα
λειτουργίας που η ιστορία δείχνει ότι όσο κι αν ήταν «τυπικά» συλλογικά,
πουθενά δεν διασφάλισαν από αρνητικές εξελίξεις και υποχωρήσεις. Αυτές
κυρίως είχαν να κάνουν με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές και το βαθμό
οικοδόμησης σχέσεων με το λαϊκό παράγοντα.</span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">•
Τάσσεται <span style="color: red;"><b>υπέρ μιας ενιαίας λίστας για την εκλογή των οργάνων του
ΣΥΡΙΖΑ</b></span>. Κάτι τέτοιο θα ήταν σήμερα θετικό βήμα και θα έδινε ένα σαφές
μήνυμα μιας διαφορετικής, πιο ενωτικής πορείας. Ας αναλογιστούμε αν η
εμπειρία των ξεχωριστών λιστών στη Συνδιάσκεψη βοήθησε κάπου τη
λειτουργία, το κλίμα στις οργανώσεις, ακόμα και τον πολιτικό
προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, λειτούργησε αρνητικά κύρια για την
ενότητα του φορέα στη βάση του. Δεν είναι λοιπόν «θέμα αρχής» ο τρόπος
εκλογής αλλά το σώμα του συνεδρίου έχει κάθε δικαίωμα να αποφασίσει για
αυτόν και στις σημερινές συνθήκες η ενιαία λίστα θα είχε σαφώς θετικό
αποτέλεσμα.</span><br />
<br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Όλα
τα παραπάνω είναι αναγκαίες αλλά όχι ικανές συνθήκες για ένα ΣΥΡΙΖΑ
πρωταγωνιστή σε μια πορεία μετάβασης μαζί με το λαό. Το καθοριστικό
στοιχείο είναι <span style="color: red;"><b>ο πολιτικός προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ</b></span> και όλων των μερών
του στην οργάνωση του αγώνα:</span><br />
<b><span style="color: red;"><i><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">• Για Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, κοινωνική χειραφέτηση</span></i><br /><i><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">• Για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και του μνημονιακού – τροϊκανού καθεστώτος</span></i><br /><i><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">• Για τη μεταπολίτευση του λαού</span></i><br /><i><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">• Για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη</span></i></span></b><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;">Οι
αγώνες, οι εξεγέρσεις, οι πλατείες, τα κινήματα, τα «ΟΧΙ» των
τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, τη Μεσόγειο, το Νότο, την Ευρώπη,
δείχνουν αυτό το δρόμο.</span><br />
<span style="color: red;"><b><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;"><span style="color: black;"><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: 10pt;"></span></span> </span></b></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-70156392698586144122013-05-30T15:13:00.002+03:002013-05-30T15:13:48.800+03:00Προβολές για τις Σκουριές Χαλκιδικής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span itemprop="description"><span class="fsl"><span style="color: red;"><b>Πολύ ενδιαφέρουσες προβολές αύριο στον κοινωνικό χώρο Δον Κιχώτης για τις Σκουριές Χαλκιδικής:</b></span> </span></span><br />
<span itemprop="description"><span class="fsl">Αύριο Παρασκευή 31/5,
μαζί με το τέλος της άνοιξης, κλείνει το δίμηνο πρόγραμμα προβολών
ντοκιμαντέρ από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης! Κλείνοντας αυτόν
τον πρώτο κύκλο συνεργασίας θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους εσάς με ένα
μικρό δώρο: θα κληρώσουμε το μεγάλο βιβλιοκατάλογο του Φεστιβάλ
Ντοκιμαντέρ!<br /> Τα δύο τελευταία ντοκιμαντέρ του DOC/ΚΙΧΩΤΗΣ festival
είναι αφιερωμένα σε μια από τις μαχητικές γωνιές αυτής της χώρας: της
Βόρειας Χαλκιδικής. Μπορεί κάποιοι να επιχαίρουν και ήδη να βάζουν τα
καλά του<span class="text_exposed_show">ς ρούχα για να γιορτάσουν την κάμψη ενός ολόκληρου λαού με μνημόνια και μαστίγιο αλλά... στις Σκουριές έχουν άλλη άποψη.<br />
Επίσης, μπορεί γεωγραφικά οι Σκουριές να είναι μακριά αλλά οι
δεκαπεντάχρονοι αγώνες των κατοίκων ενάντια στην καταστροφή μιας
ολόκληρης περιοχής, μας φέρνουν δίπλα, μας συγκινούν, μας πεισμώνουν...<br />
Καλεσμένος να μιλήσει (μέσω Skype) για το θέμα αυτό είναι ο εξαιρετικός
σκηνοθέτης του Εξάντα Γιώργος Αυγερόπουλος. Σας περιμένουμε όλους/ες ! !
! Ζήτω το Γαλατικό χωριό!</span></span></span><br />
<span itemprop="description"><span class="fsl"><span class="text_exposed_show">Περισσότερα εδώ:<a href="http://donquixoteargos.blogspot.gr/2013/05/doc-festival-800-930_30.html"> Δον Κιχώτης - donquixoteargos.blogspot.gr. </a></span></span></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-14390406228834894982013-05-30T12:23:00.002+03:002013-05-30T13:07:12.652+03:00Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου, για τ’ αξύπνητο χαϊβάνι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 class="title">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #990000;">Συνέντευξη του Λαοκράτη Βάσση στο TVXS.</span> </span></h1>
<h1 class="title">
<span style="font-size: large;">Λαοκράτης Βάσσης: Πρέπει να κρατηθούμε απ’ την ψυχή μας</span></h1>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: left;">
Δεν έχουμε φτάσει ακόμα στον πάτο της κρίσης. Κατρακυλάμε. Διαρκώς κατρακυλάμε […] Πρέπει, λοιπόν, να περιμαζέψουμε την ψυχή μας, να ανακτήσουμε όλα τα αξιακά μας στοιχεία, να κρατηθούμε απ’ την ψυχή μας και να κάνουμε τη μεγάλη έφοδο, συγκρουόμενοι και με τον πόλο του εθνικιστικού σκοταδισμού –που τώρα έχει αιχμή του τη Χρυσή Αυγή–, αλλά και με όλους αυτούς τους δήθεν προοδευτικούς της αποεθνοποιητικής αποδόμησης, που έκαναν «σουρωτήρι» την πολιτιστική και την εθνική συνείδησή μας» o φιλόλογος και συγγραφέας <b>Λαοκράτης Βάσσης</b>, μιλά στην <b>Κρυσταλία Πατούλη</b> για την σημερινή πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας, συμμετέχοντας στο <b>δημόσιο διάλογο </b>του <b>tvxs</b>. </div>
</blockquote>
<br />
<b>Έχω την εντύπωση πως αυτό που λέμε πολιτική τάξη</b>, ηγέτιδα τάξη, για πάρα πολλούς λόγους δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια της κρίσης που περνάει ο τόπος και, βεβαίως, αφού δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια, δεν έχει καταστρώσει και σωστή στρατηγική εξόδου από την κρίση.<br />
<br />
<b>Είμαστε σε διαρκή πτώση</b>, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε εις βάθος την κατάστασή μας. Συνήθως τις μεγάλες κρίσεις τις συνοδεύει ένα σύμπτωμα: Είναι σαν να κουβαλάνε ναρκωτικό, εξαιτίας του οποίου οι άνθρωποι που υφίστανται τις κρίσεις δεν καταλαβαίνουν τα βαθύτερα αίτιά τους. Ή, αλλιώς, σαν να τις συνοδεύει αυτό που θα λέγαμε «σύνδρομον Τιτανικού». Δεν έχουμε φτάσει όμως ακόμα στον πάτο της κρίσης. Κατρακυλάμε. Διαρκώς κατρακυλάμε.<br />
<br />
<b>Κρ.Π.: Θα είχατε κάτι να προτείνετε; </b><br />
<br />
<b>Τι εγώ προτείνω… Να προσθέσω, κατ’ αρχάς</b>, σε αυτή τη διαπίστωση που κάνατε. Η κυβέρνηση που προέκυψε είναι αυτό που λέμε –για να συνεννοούμαστε– μνημονιακής λογικής. Είναι μια κυβέρνηση μέσα στη λογική της κρίσης. Αλλά, όταν μια κυβέρνηση έχει τη λογική της κρίσης, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την κρίση. Η προσθήκη του Κουβέλη είναι προσθήκη φύλλου συκής. Είναι ένα άλλοθι, σε μια λογική μνημονιακής συνευθύνης –θα έλεγα– και μνημονιακής συνενοχής.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<b>Εγώ, που είμαι έξω από τα πράγματα</b>, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο από το να μιλήσω θεωρητικά και να πω πως, για να πατήσουμε φρένο στον κατήφορο, πρέπει να καταλάβουμε το βάθος της κρίσης και να υπάρξει ένας εθνικός συναγερμός, με στόχο, σε κάποια χρόνια, να βγούμε σε αυτό που θα λέγαμε «μετατροϊκανό ξέφωτο». Μας κατάντησαν χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας! Χώρα η οποία, εννιά χρόνια πριν από τα διακόσια της απελευθέρωσής μας από τους Τούρκους, έχει απωλέσει μεγάλο μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας. Άρα, εδώ που φτάσαμε, πρέπει να σκεφτούμε πώς θα βγάλουμε τον τόπο από τη βαθιά κρίση, πώς θα βγάλουμε τον χαλκά της Τρόικας από τη μύτη μας, πώς θα βγάλουμε (αυτό που λέμε στην πατρίδα μου, την Ήπειρο) τη χανάκα από το λαιμό μας!<br />
<br />
<b>Η χανάκα ήταν ένα ξύλινο τρίγωνο</b>, που έβαζαν παλιά στα οικόσιτα ζώα, κυρίως στα γουρούνια, για να μην μπαίνουν στους κήπους. Σαν λαός, λοιπόν, έχουμε τώρα τη χανάκα στο λαιμό! Υπάρχει κι ένας πολύ ωραίος στίχος του Βάρναλη: «Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου, για τ’ αξύπνητο χαϊβάνι». Πρέπει να βγάλουμε τη χανάκα από το λαιμό. Αν δεν λειτουργήσουμε έτσι και δεν πληρώσουμε όλοι μας το κόστος που οφείλουμε, για να ξαναγίνουμε πραγματικά ελεύθεροι, δεν θα μπορέσουμε να μπούμε σε αυτήν την κρίσιμη ανηφοριά.<br />
<br />
<b>Ανήκω στους πολύ ανήσυχους, γιατί δεν βλέπω</b> και αυτό που θα λέγαμε πνευματική πρωτοπορία του τόπου να επαναστατεί, να σηκώνει κεφάλι, να δείχνει τον δρόμο, να συλλαμβάνει τα αιτήματα των καιρών και να βοηθάει. Ειλικρινά, πολλές φορές, δεν ξέρω αν αυτή η πνευματική πρωτοπορία εκφράζει τις προσδοκίες του, αν κοιτάζει στο παρελθόν ή κοιτάζει στο μέλλον. Δεν ξέρω αν και το τελευταίο αποτέλεσμα των εκλογών είναι νοσταλγία παρελθόντος (δηλαδή, προνομίων της αμαρτωλής Μεταπολίτευσης) ή νοσταλγία μέλλοντος, που σημαίνει μια άλλη λογική, μια άλλη φιλοσοφία για τον τόπο.<br />
<br />
<b>Στο διά ταύτα, η Ελλάδα πρέπει να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων</b>. Χρειάζεται μία αναθεμελιωτική αντίληψη, μία πολιτική στρατηγική η οποία: θα βοηθήσει την κοινωνία να λειτουργήσει με θεσμικούς όρους· θα βοηθήσει την πολιτεία μας να γίνει ευνομούμενη πολιτεία· θα βοηθήσει τον καθένα μας να γίνει πραγματικός πολίτης και όχι πελάτης, όχι αυτό που ήμασταν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η οποία έκανε πάρα πολύ μεγάλη ζημιά – και τη μεγαλύτερη ζημιά την έκανε γιατί αυτή η κρίση άγγιξε το ίδιο το πολιτιστικό μας κύτταρο.<br />
<br />
<b>Θα έλεγα και μια βαριά κουβέντα: χαλάσαμε λίγο </b>και σαν λαός. Όλο το αξιακό μας οπλοστάσιο ή, αν όχι όλο, ένα μεγάλο μέρος της αξιακής μας περιουσίας πήγε περίπατο.<br />
<br />
<b>Κρ.Π.: Ως ένας εκπαιδευτικός με πολύχρονη πείρα, που έχετε «αφήσει ιστορία» στις γενιές μας, τι λέτε σήμερα στα νέα παιδιά;</b><br />
<br />
<b>Ξεκινώ από μια αποφθεγματική άποψη: Αν δεν βλέπει η παιδεία</b>, δεν βλέπει ο τόπος όλος! Η παιδεία μας αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν έβλεπε, και δεν βλέπει ακόμα! Την πήραν στα χέρια τους οι λεγόμενοι προοδευτικοί και της τα αποβγάλανε τα μάτια!<br />
<br />
<b>Διότι αυτό το οποίο εκόμισαν δεν ήταν προοδευτικότητα</b>. Δεν ήταν μια παιδεία που θα έπρεπε να πατάει στις αξίες του τόπου μας και στις οικουμενικές αξίες. Έτσι ώστε αυτόν τον τόπο να τον σηκώσει, να τον ανασυγκροτήσει, να τον βοηθήσει να πάει μπροστά.<br />
<br />
<b>Εδώ, θα σας κάνω μία παρέκβαση, σε ένα θέμα το οποίο καίει.</b><br />
<br />
<b>Όλοι βλέπουμε στο ελληνικό κοινοβούλιο τη Χρυσή Αυγή</b>. Είχαμε, δηλαδή, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, την τραγική εκκόλαψη του αυγού του φιδιού. Ακούω διάφορες αναλύσεις, κανείς όμως δεν αναφέρεται στα τεράστια κενά της παιδείας, τα οποία ήρθε με πολύ λαθραίο, τραγικό, ελληναράδικο τρόπο να καλύψει η Χρυσή Αυγή.<br />
Τι εννοώ: Δεν είναι οι ανοιχτές κερκόπορτες των νεοϊστορικών και των αποδομητών μία από τις μεγάλες αιτίες που δημιούργησαν κενά στις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων κι έτσι ήρθε, για ένα κομμάτι από αυτούς, να καλύψει αυτά τα κενά, με τραγικό –όπως είπα– τρόπο, η Χρυσή Αυγή;<br />
<br />
<b>Λείπει από την παιδεία μας η ποιοτική πατριωτική βάση</b> – και μιλώ για ποιοτική πατριωτική βάση (άλλοι θα μπορούσαν να την ονομάσουν πατριωτικά διεθνιστική ή διεθνιστικά πατριωτική, πάντως πατριωτική) η οποία, κατά Γκράμσι, είναι ένας από τους βασικούς όρους για να πάμε μπροστά. Γιατί, όπως έλεγε ο Γκράμσι: «η αφετηρία είναι εθνική και η προοπτική διεθνιστική».<br />
<br />
<b>Είχαμε εμείς τέτοια παιδεία, ώστε τα παιδιά μας να δικαιούνται</b> να καμαρώνουν με σωστό τρόπο για την ιστορία τους; Ή η αποδομητική λαίλαπα δεν επέτρεπε στα παιδιά να καμαρώνουν ούτε για τον Μάρκο Μπότσαρη ούτε για τον Κολοκοτρώνη ούτε για κανέναν; Οι λεγόμενοι προοδευτικοί, οι οποίοι σε μια προσπάθεια, τάχατες, να καθάρουν την ιστορία, διέλυσαν την αξιακή της βάση.<br />
<br />
<b>Τι λέω, λοιπόν, εγώ στα παιδιά;</b> Λέω στα παιδιά πως αξίζει να καμαρώνουν για έναν τόπο –ας μην μιλήσουμε και για τους αρχαίους Έλληνες– που έχει στη νεοελληνική αφετηρία του έναν Ρήγα Φεραίο, έναν Διονύσιο Σολωμό, έναν Ανδρέα Κάλβο, και που καταλήγει στη σύγχρονη δική μας περίοδο, σε μια τριαδική ποιητική θεότητα: Ρίτσο, Σεφέρη, Ελύτη.<br />
<br />
<b>Εκεί, μέσα σε αυτήν την πνευματική κληρονομιά</b>, υπάρχει μια τεράστια αξιακή περιουσία. Η οποία είναι περιουσία εθνική, αλλά με οικουμενική βάση και προοπτική. Πάνω εκεί πατώντας, με ένα καλώς εννοούμενο αίσθημα υπερηφάνειας, θα πρέπει να ξαναχτίσουμε τη συλλογικότητά μας, και να κάνουμε την προσπάθεια να βγάλουμε τον τόπο μας από αυτήν την τραγική κρίση.<br />
<br />
<b>Τα παιδιά μας έχουν μια τάση φυγής.</b> Γι’ αυτό, θα πρέπει να τους καλλιεργήσουμε μια μαχητική στάση ζωής. Θα έλεγα πως χρειαζόμαστε μια νέα Αντίσταση! Αντίσταση στον κατήφορο, αντίσταση στην παρακμή. Αλλά με ανοιχτά όλα τα παράθυρα και τις πόρτες προς τους άλλους λαούς και τις αξίες όλου του κόσμου.
Έτσι ώστε να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο σε αυτό που αποκαλείται αμυντικός πατριωτισμός, νοσηρός πατριωτισμός, νοσηρή πατριδολατρεία… Θα πρέπει, δηλαδή, πάντα να σεβόμαστε το αξιακό βάθος του τόπου μας, το οποίο –το ξαναλέω– είναι, μες στη βαθύτερη ουσία του, οικουμενικό!<br />
<br />
<b>Θα αναφερθώ και πάλι στους πνευματικούς ανθρώπους.</b> Αυτοί πρέπει να σηκώσουν τα λάβαρα αυτής της νέας Αντίστασης στην παρακμή, στον κατήφορο, και να υπάρξει μέσα από τον κόσμο τον πνευματικό, τον εκπαιδευτικό, η «ύφανση» της Ελλάδας του αύριο.<br />
<br />
<b>Δεν λέω ότι μέσα σε οκτώ χρόνια θα τα καταφέρουμε</b>, αλλά να έχουμε ανοίξει έναν τέτοιο δρόμο, ώστε, μετά από 8-9 χρόνια, που θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Απελευθέρωσή μας, να έχουμε, κατά το κοινώς λεγόμενο, μούτρα, πρόσωπο, να γιορτάσουμε την Εθνική Παλιγγενεσία!<br />
<br />
<b>Κρ.Π.: Οι αγωνιστές της Αντίστασης ανέσυραν από τη μνήμη τους,τούς αγωνιστές του 1821. Αυτό παρατηρείται ιστορικά να συμβαίνει σε περιόδους αγώνων, δηλ. να ανασύρονται παλαιότερες γενιές αγωνιστών, για να «πατήσουν» οι νέοι, πάνω στις αξίες τους, "να φορέσουν», όπως λέγεται, τις στολές τους"* Σήμερα, που χρειάζεται, όπως είπατε, μία νέα Αντίσταση, δεν θα πρέπει, να ανασύρουμε, αγωνιστές, της αμέσως προηγούμενης ιστορικά πιο μεγάλης Αντίστασης της ιστορίας μας; Όμως, ποιος μας δίδαξε την ιστορία της Αντίστασης, όταν, αντίθετα, ουσιαστικά αποσιωπήθηκαν, όπως αναφέρεται, τα συγκεκριμένα χρόνια της ιστορίας μας, λόγω του μετέπειτα Εμφυλίου; Δηλαδή, δεν συνέβη μία «λοβοτομή» στη συλλογική ιστορική μας μνήμη, με κορυφαίο σημείο, το κάψιμο των αρχείων της αστυνομίας; </b><br />
<br />
<b>Συμφωνώ. Πρώτα πρώτα, το έπος του ’40</b>, αν το διδάξει κανείς σωστά, εμπεριέχει όλα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να διαμορφώσουν αυτό που θα λέγαμε «πιτιά» στον εσωτερικό κόσμο κάθε νέου. Είναι τεράστιο το μήνυμα του έπους του ’40. Και μέσα απ’ αυτό ξεπήδησε και η Αντίσταση. Η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.<br />
Τώρα, το γιατί έγινε η «λοβοτομή» το ξέρουμε. Όταν, όμως, αυτός ο μαύρος κύκλος έκλεισε το 1974, σιγά σιγά στα πράγματα, ιδίως από πλευράς ιδεολογικής, πνευματικής, ηθικής, ήρθαν πολιτικές δυνάμεις που θα έπρεπε να δικαιώσουν την ουσία όλων όσων είχαν χαθεί.<br />
<br />
<b>Τότε, όμως, είχαμε πάλι ένα άλλο λάθος</b>. Στη θέση του πόλου που έκανε τη «λοβοτομή», ήρθε ένας άλλος πόλος, ούλτρα εκσυχρονιστικός, δήθεν προοδευτικός, βαθύτατα όμως αποδομητικός παντός του εθνικού και ελληνικού. Αυτός, λοιπόν, ο πόλος άλωσε εν πολλοίς πανεπιστήμια και μέσα ενημέρωσης, με απίθανους δημοσιολογούντες, μπροστά στους οποίους δεν μπορούσε κανείς να σταθεί και να μιλήσει για την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου, χωρίς να κατηγορηθεί για κρυπτοεθνικισμό ή εθνικισμό.<br />
<b>Έτσι περίπου, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης</b>, η Ελλάδα συνεθλίβη ανάμεσα στους επίγονους του εθνικιστικού πόλου, με όλα τα νέα του στοιχεία, και στους προοδευτικοφανείς, ενίοτε και αριστεροφανείς, του αποεθνοποιητικού και εθνομηδενιστικού πόλου.<br />
<br />
<b>Γι’ αυτό, τώρα, πρέπει να περιμαζέψουμε τα υπόλοιπα </b>της ψυχής μας. Γιατί, για να πάμε μπροστά, όπως γίνεται πάντα σε κρίσιμες ώρες, πρέπει να κρατηθούμε απ’ την ψυχή μας!
Πρέπει, λοιπόν, να περιμαζέψουμε την ψυχή μας, να ανακτήσουμε όλα τα αξιακά μας στοιχεία, να κρατηθούμε απ’ την ψυχή μας και να κάνουμε τη μεγάλη έφοδο, συγκρουόμενοι και με τον πόλο του εθνικιστικού σκοταδισμού –που τώρα έχει αιχμή του τη Χρυσή Αυγή–, αλλά και με όλους αυτούς τους δήθεν προοδευτικούς της αποεθνοποιητικής αποδόμησης, που έκαναν «σουρωτήρι» την πολιτιστική και την εθνική συνείδησή μας.<br />
<br />
<b>Γιατί είμαστε σε μια φοβερή ιστορική καμπή</b>, που πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτη, για να υπάρξει μια νέα επανεκκίνηση για τον τόπο μας.<br />
<br />
<b>Κρ.Π.: Ποιες είναι αυτές οι αξίες, οι οποίες, πιθανά απαξιώθηκαν, δεν τιμήθηκαν, ή διαστρεβλώθηκαν,που χρειάζεται να ανασύρουμε από την ψυχή μας, δηλαδή την ιστορία και τον πολιτισμό μας;
</b><br />
<br />
<b>Είμαστε ένας τυχερός λαός, που, όπως έλεγε ο Ελύτης</b>, «έχουμε τους αιώνες της ιστορίας στο πλάι μας». Πολύ τυχερός λαός! Να πιάσουμε την αρχαιότητα; Ξεκινώντας από τον Όμηρο και περνώντας στους τραγικούς; Είναι λίγο μακριά, αλλά και πολύ κοντά. Να πιάσουμε τη νεότερη εποχή, από τον Ρήγα και δώθε; Αν πάρει κανείς μονάχα την ποιητική δημιουργία, βγάζει τόση ποιότητα, έτσι που, αν τη στύψει, μπορεί με αυτό το μαγικό απόσταγμα να ράνει όλη την Ελλάδα. Άρα, εκεί πρέπει να πατήσουμε.<br />
<br />
<b>Ποιες είναι οι αξίες; Θα σταθώ, εντελώς ενδεικτικά</b>, σε δύο, που συνιστούν τη βαθύτερη ουσία του αξιακού μας κώδικα και ορίζουν τη στάση ζωής μας. Πρόκειται για το φιλότιμο και τη λεβεντιά. Το φιλότιμο, που είναι η πεμπτουσία της ευγένειας της ψυχής μας, του ήθους μας και της αξιοπρέπειάς μας, του ελληνικού ήθους και της ελληνικής αξιοπρέπειας. Τη λεβεντιά, που είναι η πεμπτουσία της αντρειοσύνης και του ανυπότακτου της φύσης μας, που σχετίζεται με το «εύψυχον» των αρχαίων Ελλήνων και με ό,τι ο Σβορώνος εννοούσε όταν έλεγε πως «έχουμε την αντίσταση στο κύτταρό μας». Ας μην θεωρηθεί υπερβολή αν πω πως αυτές οι θεμελιώδεις αρετές μας συνιστούν τη γονιδιακή (μεταφορικά μιλώ) σχέση μας με την ελευθερία.<br />
<br />
<b>Να ξαναβρούμε, λοιπόν, αυτά τα θεμέλια της ψυχικής</b> ιδιοσυστασίας μας, το φιλότιμό μας και τη λεβεντιά μας. Να ξαναβρούμε τις αγωνιστικές μας αρετές, για να αρχίσει η δυναμική επανεκκίνησή μας, που θα μας βγάλει απ’ το ζοφερό αδιέξοδο. Η εθνική αξιοπρέπεια έχει κόστος. Και πρέπει να το πληρώσουμε για να την ανακτήσουμε.<br />
<br />
---
*Στο βιβλίο του Λαοκράτη Βάσση «Η χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης – Πολιτιστικές αναγνώσεις» (Εκδόσεις Ταξιδευτής) κατατίθενται οι συνολικές απόψεις του για τα βαθύτερα αίτια και την έξοδο απ’ την κρίση.
<br />
<a class="colorbox colorbox-insert-image initColorbox-processed cboxElement" href="http://tvxs.gr/sites/default/files/article/2011/51/79899g-1.gif" rel="gallery-all" title=""><img alt="" class="imagecache imagecache-thumbnail_250_inside" src="http://tvxs.gr/sites/default/files/imagecache/thumbnail_250_inside/article/2011/51/79899g-1.gif" title="" /></a></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-35461533607621442382013-05-28T10:14:00.000+03:002013-05-28T10:15:06.775+03:00Ούτε στη θάλασσα; <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="itemIntroText">
<h2 class="itemTitle">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: red;">Άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς για τη μεταβίβαση της Καραθώνας στο ΤΑΙΠΕΔ </span></span></span></h2>
<h2 class="itemTitle">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a href="http://www.edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11993:%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1&Itemid=48">Ούτε στη θάλασσα;</a> </span></span></h2>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>Στο ΤΑΙΠΕΔ για αξιοποίηση και η Καραθώνα Ναυπλίου. </b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>Πάνδημες αντιδράσεις στην περιοχή και στο Δημοτικό Συμβούλιο</b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">
</span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Πριν από δύο εβδομάδες δημοσιεύθηκε στο
ΦΕΚ 1020β/13 μια λίστα με αρκετές εκατοντάδες ακίνητα και εκτάσεις σε
όλη την επικράτεια της χώρας. Αυτά τα ακίνητα-εκτάσεις θα ανήκουν πλέον
στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου - ΤΑΙΠΕΔ.
Καθένα από αυτά τα ακίνητα ή τις εκτάσεις είναι μοναδικό και ανεκτίμητης
αξίας, που όμως θα διατεθεί στους επίδοξους αγοραστές και το όποιο
αντίτιμο θα ρουφηχτεί από τη μαύρη τρύπα του ταμείου των “δανειστών”.<br />Η
Αργολίδα έχει τρεις εδαφικές εκτάσεις σε αυτή τη λίστα. Ο λόγος για την
Καραθώνα: μια πανέμορφη παραθαλάσσια εδαφική, αδόμητη έκταση κοντά στα
2.000 στρέμματα, που βρίσκεται μια ανάσα από την πόλη του Ναυπλίου, κάτω
από το σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο της πόλης, το περίφημο Παλαμήδι
και που συνδέεται με την πόλη με μια υπέροχη περιπατητική διαδρομή.<br />Παλιότερα,
η έκταση άνηκε στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, για να περάσει στη
συνέχεια –τη δεκαετία του '70– ένα τμήμα της στον ΕΟΤ και μετά το 2005
στα «αμαρτωλά» Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ Α.Ε.). Αυτά «στα
χαρτιά». Γιατί στην πραγματικότητα και στη συνείδηση του λαού της
Αργολίδας, η παραλία και η ευρύτερη περιοχή της Καραθώνας ανήκε και
ανήκει σε αυτόν και μόνο. <br />Ο λαός της Αργολίδας πάντα εκεί πήγαινε
και πηγαίνει για να κολυμπήσει, να περπατήσει, να αθληθεί, να πετάξει το
χαρταετό του την Καθαρή Δευτέρα, να γιορτάσει την Πρωτομαγιά, το Πάσχα,
τις 4 εκκλησίες του, να διασκεδάσει σε πάρτι, συναυλίες ή φεστιβάλ, να
βρει μια διέξοδο στα προβλήματα και το άγχος της καθημερινότητας. Αυτές
τις εικόνες τόλμησαν με δυο γραμμές κειμένου να τις εκχωρήσουν, για να
κλείσουν τα deal με τους «επενδυτές».<br />Και εφόσον μετέπειτα καταλήξει
στα χέρια των «επενδυτών», ποια θα είναι η «αξιοποίηση» που έχουν στο
μυαλό τους; Κανείς δεν ξέρει. Ούτε καν οι εμπνευστές αυτής της φάρσας.
Και αφού αποφασίσει ο υποψήφιος επενδυτής ανάλογα με το συμφέρον του τι
θα κάνει, στη συνέχεια θα κόψουν και θα ράψουν διατάγματα και αποφάσεις,
χωροταξικά και πολεοδομικά σχέδια κατά παραγγελία του και καταπώς τον
βολεύει και θα του το πουλήσουν έτοιμο. <br />Πόδι βέβαια προσπάθησαν να
βάλουν και στο παρελθόν στην παραλία της Καραθώνας, όμως βρήκαν το λαό
της Αργολίδας απέναντί τους. Τότε τα μάζεψαν και έφυγαν.</span></span></div>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">
</span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>Παρέμβαση του βουλευτή Δ. Κοδέλα</b><br />Για
το σημαντικό αυτό θέμα τοποθετήθηκε άμεσα με δήλωσή του ο βουλευτής
Αργολίδας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Δημήτρης Κοδέλας. Όπως αναφέρει
χαρακτηριστικά: «Η κυβέρνηση επέλεξε την ολομέτωπη επίθεση σε μια
ολόκληρη τοπική κοινωνία. Φαίνεται δεν έμαθε τίποτα από την Κερατέα και
τη Χαλκιδική. Αλήθεια, τι ακολουθεί στη συνέχεια; Το Παλαμήδι, το
Μπούρτζι, η Πλατεία Συντάγματος, το Θέατρο της Επιδαύρου;» Συνεχίζοντας
μάλιστα σημειώνει: «Τους προειδοποιούμε ότι: Οι Αργολιδείς δεν θα
δεχθούν ούτε θα αναγνωρίσουν κανένα τετελεσμένο. <br />Κανένας δεν έχει το
δικαίωμα σε αυτή τη χώρα, να παίρνει δημόσια γη, παραλίες, γη ζωτική
για τις ανάγκες της κοινωνίας και να την παραδίδει στο ΤΑΙΠΕΔ, δηλαδή σε
μια ανώνυμη εταιρία που χαρακτηρίζεται από αδιαφανή, σκανδαλώδη,
αντιδημοκρατική, ακόμα και εκτός κοινοβουλευτικού ελέγχου λειτουργία,
και του οποίου τα έσοδα προορίζονται να καλύψουν τις μαύρες τρύπες του
μη βιώσιμου δημόσιου χρέους, που αυτοί οι ίδιοι δημιούργησαν. Θα
επιδιώξουμε τη μέγιστη δυνατή κινητοποίηση και συσπείρωση πολιτών και
φορέων του νομού, ώστε με κάθε τρόπο να υπερασπιστούμε τη γη μας και τις
παραλίες μας».</span></span></div>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">
</span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>Δημοτικό Συμβούλιο</b><br />Άλλωστε
την Πέμπτη 23/5 συνεδρίασε το Δημοτικό Συμβούλιο Ναυπλιέων με πρώτο
θέμα το ζήτημα της Καραθώνας. Εκεί, ύστερα από αίτημα του επικεφαλής της
δημοτικής παράταξης Άλλη Πρόταση, Γιάννη Γκιόλα να συζητηθεί η υπαγωγή
της Καραθώνας στο ΤΑΙΠΕΔ, αποφασίστηκε σχεδόν ομόφωνα (με μία αρνητική
ψήφο) τόσο η καταδίκη της μεταβίβασης της Καραθώνας στο ΤΑΙΠΕΔ όσο και η
δημιουργία μιας ευρείας επιτροπής αγώνα, με επικεφαλής το δήμαρχο.
Σκοπός της επιτροπής θα είναι να συντονίσει τις διάφορες δράσεις, όπως
διενέργεια ημερίδας-σύσκεψης με συμμετοχή φορέων, διενέργεια
δημοψηφίσματος, συνάντηση με το Υπουργείο Ανάπτυξης, χρωματισμός των
εκδηλώσεων στην Καραθώνα με εναντίωση στην εκποίησή της. Μετά και από
αυτή την εξέλιξη, η υπεράσπιση της Καραθώνας επαφίεται στην ενεργοποίηση
των ανακλαστικών της τοπικής κοινωνίας και στη διεκδίκηση από κοινού με
τη συσταθείσα επιτροπή, μιας ελεύθερης Καραθώνας.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">
<i>Ε. Τ. – Σ. Γ.</i></span></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-77439654843330866312013-05-16T22:14:00.000+03:002013-05-16T22:14:18.517+03:00Κι ανοίξαμε πανιά και φύγαμε με πικραμένα σπλάχνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="itemIntroText">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><span style="font-size: small;"><b>Πολύ ενδιαφέρον στο δρόμο της Αριστεράς</b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><b><span style="font-size: large;"> </span> </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><b>Κι ανοίξαμε πανιά και φύγαμε με πικραμένα σπλάχνα* </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Από παντού τίθενται προτεραιότητες κατά βούληση, ενώ επείγει η ολοκληρωτική ανασύνθεση του σκηνικού. Του Γιάννη Τσούτσια</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="itemFullText">
<div style="text-align: justify;">
Η επικαιρότητα διαμορφώνεται αδιάφορη,
τετριμμένη, τελικά, εγκλωβιστική. Γεγονός που πιστοποιείται στα
πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τους αναλυτές που επιλέγουν θέματα
«δεύτερης γραμμής». Δεν είναι που στερέψαμε από σημαντικά γεγονότα.
Είναι που αυτά δεν συγκροτούν κατεύθυνση, νόημα, δεν αρθρώνονται σε μια
κατατεθειμένη πολιτική. Μέσα στη σύγχυση και τον κατακερματισμό, πουθενά
δεν διαφαίνεται ο εμβρυουλκός των εξελίξεων. Κι έτσι πρέπει να υποστεί
αλλαγές το ίδιο το σκηνικό, να αναλυθεί εξαρχής και διαφορετικά, να
ξαναδιαβαστούν οι εξελίξεις, να ανασυντεθεί σε άλλη βάση. Όμως αυτό δεν
αφορά κάποια δημοσιογραφική αναδιατύπωση, αλλά μια πολιτική διαδικασία.
Κι αυτό είναι το ζητούμενο…</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Το κομματικό-πολιτικό τοπίο</strong> <br />Τρία
χρόνια μετά το Mνημόνιο κι έχουν υποχωρήσει οι κριτικές και οι
στοχοποιήσεις περί της αρχιτεκτονικής του πολιτικού συστήματος. Ολοένα
και πιο συχνά το πολιτικό σκηνικό προσεγγίζεται με καταγραφικό τρόπο,
άκριτα. Η κυβερνητική τρόικα, μέσα στη δική της περιπλάνηση, απολαμβάνει
την αναπάντεχη ανάπαυλα οργής και την ανυπαρξία ουσιαστικής
αντιπολίτευσης. Μειδιά με τα επικοινωνιακά κολπάκια, τις ανακοινώσεις
και τις αλλεπάλληλες «πρωτοβουλίες» που δεν συγκροτούν κανένα σχέδιο. Ο
ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ακροβολισμένος, προσηλωμένος στην ιδέα πως όταν
επεκταθούν κι άλλο τα μέτρα, όταν φθάσει φθινόπωρο, γίνουν οι εκλογές
στη Γερμανία ή προκύψουν απρόσμενα διεθνή γεγονότα, τότε η στρατηγική
της είσπραξης, επιτέλους, θα αποδώσει. Η Χρυσή Αυγή όμως εισπράττει
πάραυτα. Ο ακτιβισμός της επανέρχεται. Ό,τι κι αν καταγράφουν οι
δημοσκοπήσεις, κάποιο δυναμικό της κοινωνίας, που δεν ακινητοποιείται,
την προσεγγίζει. Ανοίγει, έτσι, γι’ αυτήν σιγά-σιγά, ένας νέος κύκλος,
με περισσότερες ενισχυτικές κοίτες (και περισσότερες δυσκολίες
σύνθεσης), πέρα από το μεταναστευτικό και το αντισυστημικό της ρητορίας
της. Παράλληλα, στο σύνολό της η δημόσια πολιτική αποκτά και πάλι
παλαιοκομματικά χαρακτηριστικά. Τα αρχαϊκά συμβόλαια ξαναβγαίνουν στην
επιφάνεια: Μια κυβέρνηση που εγκαινιάζει έργα με φόντο μπουλντόζες, μια
αντιπολίτευση που ασκείται στα «θα». Πολιτική και μικροπολιτική γίνονται
ένα. Προσωπικές, παραγοντίστικες κινήσεις, αυτιστικές
μονοθεματικότητες, σωτηριολογικές επινοήσεις, πολυδιάσπαση και
υποκειμενισμοί, προσφέρονται, από κάθε κατεύθυνση, σε μια κοινωνία που
είναι αντιμέτωπη με τη συνθετότητα των προβλημάτων. Ένα κλίμα δηλαδή,
που θυμίζει την μεταπολιτευτική κακοδαιμονία του κινήματος και της
Αριστεράς.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<strong>Το αίνιγμα της λαϊκής διαθεσιμότητας</strong><br />Όσο
έτσι διαμορφώνεται το σκηνικό, οι εξελίξεις παραπέμπονται στη μεταβλητή
«λαϊκή διαθεσιμότητα». Αυτή θα ορίσει την κίνηση ή την ακινησία, την
τροπή των πραγμάτων. Το βιώνουν οι κονδυλοφόροι, το βιώνουν και οι
ιθύνοντες. Όλοι στρέφονται σ’ αυτήν, είτε για να την καταγγείλουν ως
ανεπαρκή των περιστάσεων -και βεβαίως ως άλλοθι για τη δική τους
συμπεριφορά- είτε για αντλήσουν δικαίωση ανοχής για την καθηλωτική
γραμμή τους. Σε κάθε περίπτωση, η λαϊκή αποστασιοποίηση είναι το
ποιοτικό χαρακτηριστικό της περιόδου. Η εκπροσώπηση καταρρέει. Ένα τμήμα
της κιόλας, αναπτύσσεται εκτρωματικά. Ο «Κανένας» εκτοξεύεται. Οι
κινητοποιήσεις πάγωσαν. Όχι από ιδεολογική υποστροφή και εναντίωση
(παρότι συμβαίνει κι αυτό), αλλά κατ’ οικονομίαν. Ο κόσμος δεν μένει
ατάραχος, δεν είναι του καναπέ. Δεξιά και αριστερά, τίθενται
προτεραιότητες κατά βούληση, ανακυκλώνοντας τη σύγχυση. Η διάθεση
προσφοράς (που υπό αυτές τις περιστάσεις, δεν είναι και ασήμαντη),
αναπτύσσεται βουβά, ανθρωπινά, έξω από τα κανάλια που επιχειρούν να την
καρπωθούν. Έχει επιλεγεί η υποχωρητικότητα και η διολίσθηση ως μέθοδος
αντίστασης. Και η καρτερία εμφανίζεται ως τακτική επιβίωσης. Αλλά η
κοινωνική μηχανική προχωράει. Στηριγμένη στην ψυχική αποδοχή του
γεγονότος ότι κομμάτια ολόκληρα της κοινωνίας πετάγονται στον Καιάδα.
Πνιγηρός ρεαλισμός επισημαίνουν κάποιοι, σκοτάδι εναλλακτικών, θα
υποστήριζαν άλλοι. Η κοινωνία βιώνει μια διάχυτη, απροσδιόριστη αίσθηση
κινδύνου. Αιωρείται ο φόβος για το ενδεχόμενο εθνικού διαμελισμού, για
τη μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό. Μέσα σ’ αυτό το αντιφατικό μάγμα
και τη σύγχυση, αυτά τα στοιχεία μέλει να αξιολογηθούν. Να
προσπελαστούν, να γίνουν κατανοητά, να προσεταιριστούν και να
περιληφθούν στη βάση μιας πολιτικής που θα ήθελε να αποβεί
αποτελεσματική. Οι βολονταρισμοί απέτυχαν οικτρά μέχρι τώρα. Οι
αποφασιστικού τύπου ρήξεις και συμπυκνώσεις δεν γίνονται δεκτές, πολύ
περισσότερο δε όταν εμφανίζουν άγνοια κινδύνου. Είναι ανώδυνη και
παρακαμπτική αυτή η κοινωνική συμπεριφορά; Ενδεχομένως, είναι και
τέτοια. Ωστόσο, οφείλει να αναταχθεί από μια πολιτική. Ο κόσμος βλέπει
τα ερείπια και κλονίζεται, καθηλώνεται. Τα βλέπει απαθής και η Αριστερά,
χωρίς να ντρέπεται για λογαριασμό της…</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Η άγνωστη γλώσσα της διεξόδου</strong> <br />Η
Αριστερά, προς το παρόν, δείχνει ανίκανη να ωθήσει τα πράγματα σε
μετάβαση, να μετατοπίσει τις πρακτικές της από το πεδίο των αντιστάσεων,
σε κατεύθυνση και λόγο διεξόδου. Πολύ, δε, περισσότερο δεν δείχνει
ικανή να προσανατολίσει την κοινωνική βάση, το μαζικό φορέα διεξόδου, να
καταστήσει δηλαδή, την κοινωνία σώμα. Όχι όπως άλλοτε, μέσω μιας μικρής
αριθμητικά πρωτοπόρας δύναμης, αλλά πλατύτερα, όπως το απαιτούν οι
καιροί. Να συγκροτήσει τον αναγκαίο κοινωνικοπολιτικό χώρο, όχι ως
άθροισμα επιμέρους αιτημάτων αλλά μέσω μιας μεγάλης ανασυνθετικής
διαδικασίας. Ενδεικτικά, στο πρόβλημα της παιδείας που προέκυψε, θα ήταν
αναγκαία μια «διδασκαλική» και συνάμα, πολιτική, στάση. Διδασκαλική
(ήτοι παιδαγωγική, εκπαιδευτική, απευθυνόμενη προς όλους και φωτοδοτική
για την παιδεία) και ταυτόχρονα πολιτική, το ένα μέσα στο άλλο. Όχι μόνο
διεκδικητισμούς και συντεχνιακές προβολές, όσο κι αν οι εκπαιδευτικοί
έχουν το δίκιο τους καθώς πλήττονται άγρια από τις απολύσεις. Το κρίσιμο
ερώτημα είναι πώς εξασφαλίζεται η κοινωνική υποστήριξη κάθε πολιτικής.
Άραγε αυτό ώς πότε θα παραμένει αδιάφορο να απαντηθεί για την Αριστερά;</div>
<div style="text-align: justify;">
<em>*Ομήρου Οδύσσεια: Αναχώρηση </em><em>από τη χώρα των Λωτοφάγων</em></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-72161793640618068262013-05-14T09:48:00.004+03:002013-05-14T09:48:48.042+03:00Γιατί η απαίτηση για Δημοκρατία χρωματίζει τους λαϊκούς αγώνες <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 class="itemTitle">
<span style="font-size: small;"><span style="color: red;">Μέρες που 'ναι, με τη<span style="font-size: small;"> συγκυβέρνηση να περνά από την προληπτική <span style="font-size: small;">απομάκρυνση από την εργασία (αυτοδίκαιη αργία) στην προληπτική επιστράτευση της σκέψης και μόνο γι<span style="font-size: small;">α απεργία</span>, το παρακάτω άρθρο του Δρόμου της Αριστεράς <span style="font-size: small;">φωτίζει έντονα το ζήτημα της Δημοκρατίας.</span></span></span></span> </span></h2>
<h2 class="itemTitle">
<span style="font-size: small;">Γιατί η απαίτηση για Δημοκρατία χρωματίζει τους λαϊκούς αγώνες
</span></h2>
<div class="itemIntroText">
<div style="text-align: justify;">
<b>Η συντριβή του πολιτικού συστήματος που καταστρέφει τη χώρα, αναγκαίος όρος για οποιαδήποτε θετική αλλαγή. Του Τάσου Βαρούνη</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="itemFullText">
<div style="text-align: justify;">
Η συζήτηση για το πολιτικό σύστημα και
τη Δημοκρατία είναι αναγκαία και επείγουσα, μα δυστυχώς σε αναντίστοιχα
χαμηλή ιεράρχηση στους χώρους της Αριστεράς. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τα
οικονομικά ζητήματα (νόμισμα, χρέος κ.λπ.), το θέμα του πολιτικού
συστήματος αλλά και πιο συνολικά της Δημοκρατίας, συχνά υποτιμάται. Παρ’
όλο που το λεγόμενο τέλος της Μεταπολίτευσης -και των κοινωνικών
συμβολαίων της- μάς εισάγει σε μια περίοδο συνεχούς πολιτικής
αναμόρφωσης, με αναζήτηση νέων ισορροπιών, με νέες σχέσεις όσον αφορά τα
κόμματα, το κράτος, την ίδια την πολιτική. <br />Ο αντίπαλος προχωρά σε
«κάψιμο» πολιτικών προσώπων, με άρωμα δήθεν κάθαρσης και η ατζέντα,
ακόμα και συνταγματικών αλλαγών, είναι ανοιχτή. Το πολιτικό σύστημα που
διαχειρίστηκε τη χώρα, την οδηγεί τώρα στην καταστροφή και η συντριβή
του είναι αναγκαίος όρος για οποιαδήποτε θετική αλλαγή. Αν, λοιπόν,
αγωνιζόμαστε για τη μετάβαση σε μια άλλη Ελλάδα που δεν θα εξαντλείται
σε μια κυβερνητική εναλλαγή -όσο σημαντική κι αν είναι αυτή- οφείλουμε
να διδαχτούμε και να ακολουθήσουμε το πραγματικό, λαϊκό κίνημα που εδώ
και τρία χρόνια φωνάζει χωρίς καμιά συστολή: «Κλέφτες», «Ουστ», «Στο
Γουδί». <br />Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τη ρητορεία μιας
αντικαπιταλιστικής ανατροπής που αδιαφορεί για την κλεπτοκρατία και το
σάπιο πολιτικό σύστημα επειδή είναι απλά... «ο καπιταλισμός και η νόμιμη
κλοπή» πρέπει να περιγράψουμε με θετικό τρόπο το τι θα μπορούσε να
αντικαταστήσει το σημερινό πολιτικό σύστημα στην πορεία και την
οικοδόμηση μιας μετατροϊκανής Ελλάδας. Άρα, δεν αναφερόμαστε μόνο σ’ ένα
πρόγραμμα κάποιων θεσμικών μέτρων μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης, αλλά
σ’ ένα βαθύ κίνημα πραγματικής δημοκρατίας που θα σφραγίζει παντού και
με κάθε τρόπο την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Η αποκατάσταση
της «κοινοβουλευτικής νομιμότητας» και της «συνταγματικής εκτροπής», θα
είναι απλά τα πρώτα βήματα. </div>
<a name='more'></a><br />Εξάλλου, δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι
το αίτημα της Δημοκρατίας χρωμάτισε με διάφορες μορφές όλα τα διεθνή
κινήματα των τελευταίων χρόνων, από την Αραβική Άνοιξη και τις πλατείες
της Μεσογείου, μέχρι τις φιλολαϊκές κυβερνήσεις της Λατ. Αμερικής. Η
ριζική και ολόπλευρη συμμετοχή των πολλών στο «πώς κυβερνιούνται οι
κοινωνίες» αλλά και οι κάθε είδους προϋποθέσεις ώστε αυτή να ασκείται
διαρκώς, δεν αποτελούν απλά συγκυριακό ζήτημα, μα κι ένα σύγχρονο
θεωρητικό και προγραμματικό πρόβλημα για το επαναστατικό κίνημα και την
Αριστερά. <br />Το «Παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας» της Πλατείας
Συντάγματος εξέφραζε ένα καθολικό αίτημα για ενεργό ρόλο. Και ειδικά για
τη νέα γενιά. Μια γενιά που διαρκώς «υφίσταται», μια γενιά αντικείμενο
και όχι υποκείμενο, με συνεχείς καταναγκασμούς και ποτέ επιλογές, με
ακύρωση κάθε δημιουργικότητας εξαιτίας της μαζικής ανεργίας, σε πλήρη
αναντιστοιχία με τις πραγματικές ικανότητες αλλά και τη μόρφωσή της. <br />Ένα
φορτίο, αλλά και μια ανάγκη χειραφέτησης, υπευθυνοποίησης,
συλλογικότητας, κοινωνικότητας, προσφοράς, συνοδεύει το στόχο της
πραγματικής δημοκρατίας και αναζητά πολιτικές για να εκφραστεί. Ένα
διαρκές κίνημα που θα οικοδομεί. Δεν θα αναθέτει απλά σε μια καλύτερη
διακυβέρνηση. Δεν θα είναι μόνο μοχλός πίεσης ή αντίβαρο για κάποιες
θετικές αλλαγές. Και άρα η αυτοοργάνωση, η λαϊκή αυτενέργεια, η άμεση
δημοκρατία, οι λαϊκοί θεσμοί, τα δημοψηφίσματα κ.λπ. θα αποτελούν μόνιμα
στοιχεία και απαίτηση της πολιτικής ζωής με θεσμίσεις και τρόπους που
δεν μπορούν πάντα να προβλεφθούν.<br />
<div style="text-align: justify;">
<strong>Σε ποιους πυλώνες στήριξης;</strong><br />Ποιοι θα ήταν, όμως, κάποιοι πυλώνες ενός μεταμνημονιακού πολιτικού συστήματος; <br />Πρώτον
και «εκ των ουκ άνευ». Ανεξαρτησία από το μερκελισμό. Κατάργηση όλων
των μνημονιακών τροϊκανών πολιτικών δεσμεύσεων και λειτουργιών. Έξω η
τρόικα από θεσμούς, υπουργεία και κράτος. Καμιά επιτροπεία. Δεν θα
λειτουργεί μια χώρα για την εξυπηρέτηση των δανειστών. <br />Δεύτερον,
ριζικό χτύπημα στην καθεστωτική σαπίλα και διαφθορά. Απεξάρτηση του
κράτους και των λειτουργιών του από τα πλοκάμια της. Όλα τα
χαρακτηριστικά της «ελληνικής περίπτωσης» πρέπει να ξηλωθούν. Η διαπλοκή
πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου με τις πολυεθνικές καθιέρωσαν ως
«λογικά» τα απίστευτα ποσοστά κέρδους, τις αποικιοκρατικές συμβάσεις, τα
σκάνδαλα, τη διάλυση του δημοσίου υπέρ του ιδιωτικού, το ξεπούλημα, τη
φορολογική ασυλία. Όλα αυτά έθρεψαν μια μικρή και μεσαία διαπλοκή και
δημιούργησαν -εξαγοράζοντας και δένοντας την κοινωνική συνείδηση- τις
πελατειακές σχέσεις, την κομματοκρατία, την αναξιοκρατία, το χυδαίο και
παγκάλειο «Μαζί τα φάγαμε». <br />Τρίτον, τιμωρία όσων οδήγησαν τη χώρα σε
αυτή την κατάσταση. Αποκλεισμός από δημόσιες και κρατικές θέσεις.
Πραγματική κάθαρση. Καμιά ασυλία και διαρκής απαίτηση για το πώς θα
σταματήσει το «ανεξέλεγκτο» του πολιτικού προσωπικού. <br />Τέταρτον,
πληροφόρηση-διαφάνεια-αλήθεια. Τίποτα στο σκοτάδι. Το Διαδίκτυο και οι
νέες τεχνολογίες μπορούν να υποστηρίξουν έναν ορισμένο κοινωνικό έλεγχο.
Ο περιορισμός των παράνομων ΜΜΕ, ο λόγος απευθείας στο λαό και όχι μόνο
στους εκπροσώπους του -πραγματικούς ή δήθεν-, η άμεση εκπροσώπηση των
κινημάτων, το σπάσιμο του μονοπώλιου αλλά και η κοινωνικοποίηση της
ενημέρωσης.<br />Πέμπτον, ένα νέο Σύνταγμα, ως προϊόν μιας μεγάλης λαϊκής διαβούλευσης, που θα κατοχυρώνει τη λαϊκή θέληση.</div>
<div style="text-align: right;">
<em>* Ο Τάσος Βαρούνης είναι μέλος </em><br /><em>της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας</em></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-74482067811836467012013-05-13T14:48:00.000+03:002013-05-13T15:09:30.989+03:00Και η Παιδεία στο χακί <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="itemIntroText">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><b>Άρθρο στο <span style="color: black;">Δρόμο της Αριστεράς</span> που επεξηγεί με νηφάλιο τρόπο τη σημερινή κατάσταση πνευμάτων σε σχέση με την απεργία των εκπαιδευτικών. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><b>Η τοπική ΕΛΜΕ πάντως μας καλεί σήμερα στις <span style="color: black;">7.00 μμ στην Πλατεία Δημαρχείου, στο Ναύπλιο</span>. <span style="font-size: large;">Να είμαστε <span style="color: black;">ΟΛΟΙ </span>και <span style="color: black;">ΟΛΕΣ </span>εκεί. </span></b></span><span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11828:%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CE%BA%CE%AF&Itemid=51"><b>Και η Παιδεία στο χακί</b></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Η νέα επίδειξη αυταρχισμού από την κυβέρνηση και τα δεδομένα μιας απεργίας που απαιτούσε άλλους όρους και προϋποθέσεις</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="itemFullText">
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-XoBMX8C6_Jk/UZDX6N7NwLI/AAAAAAAABM0/OTWvRcwUifw/s1600/back_school_h_633_451+copy.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="142" src="http://2.bp.blogspot.com/-XoBMX8C6_Jk/UZDX6N7NwLI/AAAAAAAABM0/OTWvRcwUifw/s200/back_school_h_633_451+copy.jpg" width="200" /></a>Ο κύβος ερρίφθη στην Παιδεία
ένθεν-κακείθεν, μετά τη χθεσινή απόφαση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ να<br />
προτείνει
απεργία των καθηγητών στη διάρκεια των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Με την
αντίθεση μόνο της ΕΣΑΚ ΔΕΕ, αποφασίστηκε οι καθηγητές να πάνε σε απεργία
την πρώτη ημέρα των εξετάσεων (17/5) και σε πενθήμερη απεργία από τις
20 μέχρι τις 24/5. Η απόφαση θα τεθεί υπό την έγκριση των τοπικών ΕΛΜΕ
που θα κάνουν γενικές συνελεύσεις την Τρίτη και αναλόγως των
αποτελεσμάτων και της συμμετοχής στις συνελεύσεις θα οριστικοποιηθεί σε
Γ.Σ. των προέδρων των ΕΛΜΕ την Τετάρτη. <br />
Ταυτόχρονα με την απόφαση
του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας των καθηγητών, ο υπουργός Παιδείας, που
προετοίμαζε όλες τις προηγούμενες ημέρες το κλίμα, έσπευσε να συναντήσει
τον πρωθυπουργό, σε μια προσπάθεια να δείξει την αποφασιστικότητα της
συγκυβέρνησης να μην κάνει πίσω. Στις δηλώσεις του αμέσως μετά διαμήνυσε
ότι οι εξετάσεις θα γίνουν κανονικά, ενώ όλες πληροφορίες κάνουν λόγο
και για επιστράτευση των καθηγητών, από την πρώτη στιγμή που θα
προκηρύξουν την απεργία τους. Στο ίδιο μήκος κύματος και τα δύο
μικρότερα κόμματα της συγκυβέρνησης. Αδιανόητη χαρακτήρισε την απόφαση
της ΟΛΜΕ το ΠΑΣΟΚ, για ακραίες και εκβιαστικές ενέργειες μίλησε η ΔΗΜΑΡ.<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην προκειμένη περίπτωση το μέτωπο της
κυβέρνησης εμφανίζεται αρραγές. Τι γίνεται όμως στην απέναντι πλευρά; Η
συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών αποφάσισε καθυστερημένα να
«αντισταθεί» και να καταφύγει σε ηρωικές δηλώσεις του τύπου «αν μας
επιστρατεύσουν θα γυρίσουμε στα σχολεία με το κεφάλι ψηλά»
(προδιαγράφοντας έτσι ενδεχομένως και τις σκέψεις που υπάρχουν σε μερικά
συνδικαλιστικά επιτελεία). Είναι προφανές επίσης ότι η προετοιμασία
στον κλάδο είναι ελλιπής, με αποτέλεσμα να υπάρχει προβληματισμός στους
καθηγητές για μια απεργία εν μέσω Πανελλαδικών, αν και η οργή στον κλάδο
είναι έντονη και φανερή. Το κυριότερο όμως, και το πιο αποφασιστικό
σημείο είναι το πόσο έτοιμη είναι η κοινωνία, κυρίως οι μαθητές και οι
γονείς τους να σταθούν δίπλα στους δραματικά πληττόμενους
εκπαιδευτικούς.<br />
Όποιος νομίζει ότι ήρθε η ώρα της αναμέτρησης και
αυτό που μένει είναι να βγουν τα όπλα για να δοθεί η μάχη, είναι πιθανό
να γελαστεί. Όχι γιατί η δουλειά (του κοινωνικού αυτοματισμού) που
γίνεται από την κυβέρνηση και τα Δελτία των 8 έχει ξεκινήσει εδώ και
μέρες, αλλά κυρίως γιατί οι εκπαιδευτικοί φαίνονται να πηγαίνουν προς
μια παλαιού τύπου συνδικαλιστική μάχη, ανάλογη με αυτές που έδωσαν και
άλλοι κλάδοι εδώ και πολλούς μήνες – και ηττήθηκαν. Τρία χρόνια
μνημονιακής εμπειρίας έδειξαν ότι οι τροϊκανές κυβερνήσεις το έχουν
προεξοφλήσει: κανένας κλάδος δεν θα νικήσει. <br />
Και αυτό θα γίνεται
τόσο πιο πιθανό όσο οι επιμέρους αγώνες παραμένουν επιμέρους και οι
συνδικαλιστικές ηγεσίες αδιαφορούν (ή δεν θέλουν) να τους εντάξουν σε
ένα μεγάλο ρεύμα ανατροπής, αλλά και οράματος για συνολική ανασυγκρότηση
της χώρας. Οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών επί μήνες μιλούσαν για την
αξιολόγηση, τα μισθολογικά, τις συγχωνεύσεις, τις συνθήκες εργασίας και
πρόσφατα για το ωράριο. Τέτοια ζητήματα όμως, όσο κι αν εκφράζουν το
δίκιο, δεν αρκούν, από όσο φάνηκε και στον αγώνα του μετρό, των
ναυτεργατών κλπ., για να χτίσουν την αναγκαία κοινωνική συμμαχία που θα
δώσει τον αγώνα με όρους νίκης. <br />
Οι καθηγητές θα μιλούσαν με άλλους
όρους αν επί μήνες, αντί να «ετοιμάζουν» τη μάχη ενάντια στην
αξιολόγηση, έδιναν όλες τις δυνάμεις τους για να οικοδομήσουν ένα μέτωπο
με σημαία «να σώσουμε τη δημόσια εκπαίδευση από την κυβέρνηση, τα
μνημόνια και την τρόικα». Κι αυτό να σήμαινε πολύμηνο συναγερμό σε όλα
τα επίπεδα και σε όλη την κοινωνία: εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων,
μαθητές, σπουδαστές, γονείς, εργαζόμενοι, άνεργοι, είναι το υλικό που
μπορούσε να συναποτελέσει αυτό το μέτωπο. Αυτό θα άνοιγε διάπλατα τους
ορίζοντες για μια μεγάλη πορεία αλλαγής. Και θα μπορούσε να εντάξει τον
παλλαϊκό αγώνα για την παιδεία σε μια συνολική προσπάθεια για μια πορεία
διεξόδου της χώρας. Μπροστά σε αυτό, κάθε επιστράτευση θα ήταν πολύ, μα
πάρα πολύ αδύναμη.<br />
Επί του παρόντος και ελλείψει όλων αυτών, το
επόμενο τετραήμερο αναμένεται να είναι πυκνό, με το πρώτο μήνυμα να
δίνεται την Τρίτη από τις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ. Οι καθηγητές
μπορούν να στείλουν θετικό μήνυμα αγώνα με τη μαζική παρουσία τους. Αν
όμως το μήνυμα εξακολουθήσει να είναι στην ίδια ρότα της χαμηλής
συμμετοχής σε συνελεύσεις και απεργίες των τελευταίων μηνών, η κυβέρνηση
θα ξέρει ότι πήρε άλλη μία νίκη. Από την άλλη πλευρά οι συνδικαλιστικές
ηγεσίες θα μπορούν να λένε ότι έκαναν τη δουλειά τους αλλά ο κόσμος δεν
ακολούθησε, η συνδικαλιστική Αριστερά θα έχει πραγματώσει το μεγάλο
όνειρο των τελευταίων ετών να περάσει σε ένα Δ.Σ. μια απόφαση για
απεργία διαρκείας και όλοι μαζί πλέον να βαδίσουν με αγωνιστικές
περγαμηνές προς το Συνέδριο της ΟΛΜΕ που θα γίνει τον Ιούνιο…</div>
<div style="text-align: right;">
<i>Χρήστος Πραμαντιώτης</i></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-21817866815048481272013-05-08T11:29:00.002+03:002013-05-08T11:29:23.022+03:00 Η Σιωπή του Λαού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="article-text">
<span style="line-height: 1.4;"><span style="color: #990000;"><b>Άρθρο του Δημήτρη Σεβαστάκη στην Αυγή, 05/05/2013</b></span></span><br />
<br />
<span style="line-height: 1.4;">Ο πολίτης, μέχρι και τη δεκαετία του '70, πήγαινε στον τοπικό δεξιό βουλευτή για να λύσει το πρόβλημά του. </span>Tο<span style="line-height: 1.4;"> ΠΑΣΟΚ, αποκέντρωσε το «μέσον» με τον γραμματέα της Τοπικής Οργάνωσης, τον κλαδικό </span>αρχισυνδικαλιστή<span style="line-height: 1.4;">
κ.λπ. Για να «γίνει η δουλειά», έπρεπε να βρει κανείς την «άκρη»,
δηλαδή την αμοιβαία ωφέλεια με κάποιο στέλεχος επιρροής. Αυτή υπήρξε,
για πολλές δεκαετίες ελληνικής ανάπτυξης και άνθησης, η μέγιστη εκδήλωση
λαϊκής </span>αυτοβουλίας<span style="line-height: 1.4;">, ευφυΐας και οικογενειακού προγραμματισμού. Η επινοητικότητα στην εύρεση «άκρης».</span><br />
Η επαγγελματική και οικονομική επιβεβαίωση των έξυπνων, των καπάτσων ή
των αδίστακτων, δίδασκε και τους υπόλοιπους, «τους απ' έξω». Εμπεδώθηκε
μια αγωγή μεσιτείας, αναζήτησης του ενδιάμεσου κόμβου, που λύνει
προβλήματα, που ξεμπλοκάρει τα πλείστα νομικά, διοικητικά και
λειτουργικά προβλήματα του κράτους. Ή, ακριβέστερα, διαμορφώθηκε από τη
μια η αγωγή της φωναχτής διεκδίκησης, της ρητορικής κλαδικότητας (για να
υπάρχουν τα αγωνιστικά άλλοθι) κι από την άλλη η επιμελής ύφανση του
ιστού με το στέλεχος ή τον «δικό μας» κρατικό παράγοντα, για να «γίνει η
δουλειά».<br />
<a name='more'></a><br />
Οικογένειες ολόκληρες μετακινούνταν από τη μια κυβερνητική παράταξη
στην επόμενη, πετυχαίνοντας τους ιδιοτελείς στόχους: διορισμούς
συγγενών, ανάληψη τοπικών έργων από τους «δικούς μας» μικρoεργολάβους,
δάνεια αγύριστα κ.λπ. Να μην παραλείψω ότι από τη νοσηρή λειτουργία
επωφελήθηκαν και αρκετοί, που με όχημα την Αριστερά (και την αδίστακτα
καιροσκοπική ένταξή τους σ' αυτήν) έπαιρναν «δουλίτσες» από το κράτος ή
άρπαζαν κόκκαλο από το πλούσιο ψαχνό. Ο λαός, θεωρούμενος ως αμέτοχος,
ως άβουλος και αναμάρτητος «τελευταίος τροχός», αθωωνόταν από την εν
γένει Αριστερά και φυσικά κολακευόταν από την ήδη εν εξουσία. Αυτή η
αγωγή του πολίτη διαμόρφωσε το διπλό φαινόμενο του προ-αθωωμένου
πονηρού.<br />
Νά μια κατηγορία που δε βρίσκει ποτέ θέση στην αριστερή ανάλυση. Η
λαϊκή ιδιοτέλεια, η οποία προκύπτει μεν από αδυναμία (ταξική, θεσμική
κ.λπ.), αλλά επίσης <strong>προκύπτει και από αναξιοπρέπεια.</strong> Η
ανάγκη οδηγεί συχνά στην ταπείνωση, στην ικεσία, στην αναπαραγωγή της
χαμηλής αυτοεκτίμησης, αλλά συχνά και στην επιθετική διαχείρισή τους:
θυμόμαστε όλοι τους κανίβαλους των κομμάτων που, στους εκλογικούς
καιρούς, τραμπούκιζαν (ιδιοτελώς και καθόλου από ιδεολογικό πάθος) στους
χώρους δουλειάς, τις γειτονιές και την επαρχία.<br />
Πολλοί αναλυτές (φαντάζομαι και κυβερνητικοί) απορούν με την κάμψη του
κόσμου, με τη σιωπή του κινήματος, με τον αλλόκοτο σκασμό. Γνωρίζουν
βέβαια οι δημοσκόποι ότι σημαντικό μέρος των μαζικών πεποιθήσεων
οργανώνονται γύρω από έναν αντίπαλο της κυβέρνησης πόλο, την
πολυσύντακτη Αριστερά, αλλά η σιωπή του πλήθους παραμένει κάτι
ανατριχιαστικό. Αν ανατρέξει κανείς ψύχραιμα, αυτή την αγωγική σύμπλεξη
θα τη βρει σφηνωμένη στο πρόβλημα της σημερινής λαϊκής παράλυσης. Ο
κόσμος, με αναπτυγμένη την κουλτούρα της ανάθεσης και της μεσιτείας,
περιμένει την έλευση του Σωτήρα, το μαγικό άγγιγμα, κάποιο επιλυτικό
χρησμό, κάτι χαριτωμένα κακοσυντεταγμένο, αλλά ελπιδοφόρο στη
σαξωνικότητά του, κάτι πιο μπρουτάλ, πιο θεσμικό, πιο εργατικό, πιο
κοινοβουλευτικό, πιο μπιτάτο κ.λπ. Ρόλους και ύφη. Αυτό διαμοιράζει ο
λαός. Αναθέτει στην Αριστερά την αλλαγή, όπως ένα άλλο μέρος του,
αναθέτει στην επίσης πολυσύνθετη Νεοδεξιά τη <strong>μη αλλαγή</strong>.<br />
Σιγά – σιγά, δηλαδή, φτάσαμε στον αναχρονισμό, σε ένα δίλημμα του 1980.
Με τη Δεξιά ή με την Αλλαγή, με τα μονοπώλια ή με τον λαό, με τον
ιμπεριαλισμό ή με την εθνική ανεξαρτησία κ.λπ. Μπορεί όμως η σημερινή
σύνθετη πολιτική αρχιτεκτονική να συμπυκνωθεί σε ένα μανιχαϊστικό
ερώτημα ή μήπως μαζί με την πολιτική αλλοτρίωση, μαζί με την παραγωγική
καταστροφή, καταστρέφεται και η ιστορική διερώτηση; Ή μήπως αυτή η
ευρύτατη σιωπή εκφράζει και μορφοποιεί και κυρώνει μια μέσα καταστροφή,
μια εσωτερική φθίση;<br />
Η έκπτωση που περιγράφω όχι μόνο δεν επιτρέπει τη διαμαρτυρία και τη
λαϊκή ενεργητικότητα, όχι μόνο πάει να αιχμαλωτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια
μεσσιανική αοριστολογία, όχι μόνο καθηλώνει και τη Νεοδεξιά σε έναν
ιντερνετικό τραμπουκισμό, σε μια ωραιολογία εκτός πραγματικότητος, σε
μια παθητική διαχείριση τροϊκανών εντολών, αλλά αναστρέφει το σύνολο,
κόμματα, χώρα και λαό στους όρους που τα συνέτριψαν. Η δομή και της νέας
πολιτικής σκηνής και της εξαντλημένης λαϊκής προσδοκίας έχει μέσα της,
εκτός από την ελπίδα, και τη δομή της καταστροφής της. Η κάμψη, η σιωπή
δεν είναι αποτέλεσμα της δεξιάς πολιτικής, αλλά είναι δεξιά κατάσταση
των πραγμάτων, δηλαδή είναι <strong>συναίτιο</strong> της δεξιάς πολιτικής.<br />
Η βαθύτερη απάντηση και στην οικονομικοπολιτική κρίση και στα αντίπαλα
δίκτυα και στην εκλογοθηρική αλλοτρίωση είναι η αυστηρή, συντεταγμένη
και με νέους όρους σύνοδος του κόσμου. Σε μια μεγάλη πολιτική, ηθική -
καθαρτική - ανασύνταξη. Αυτό, νομίζω, είναι Αριστερά.<br />
<em>* Ο <strong>Δημήτρης Α. Σεβαστάκης</strong> είναι ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ </em><br />
<strong>dsevastakis@arch.ntua.gr</strong><br />
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-34768158247719251772013-04-30T10:50:00.002+03:002013-04-30T10:51:12.420+03:00Η Ελλάδα σηκώνει τα μανίκια; <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="itemIntroText">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><b>Άρθρο από το Δρόμο της Αριστεράς</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Άπνοια, αδιαφορία και επιφυλακτικότητα εν αναμονή του σπινθήρα. Του Γιάννη Τσούτσια</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="itemFullText">
<div style="text-align: justify;">
«Η Ελλάδα σηκώνει τα μανίκια», δήλωσε ο
πρωθυπουργός με φόντο τα εργοτάξια των αυτοκινητοδρόμων στη σκανδαλώδη
Ολυμπία Oδό, προκαλώντας ειρωνικά μειδιάματα σε μια παράξενη, αλληγορική
και κατά σύμπτωση επετειακή υπενθύμιση των «επικαίρων» της Eπταετίας.
Αλλά, τώρα, ποιος τους πιστεύει; Ποιος δίνει σημασία στο σχέδιο
Βενιζέλου για τις δήθεν 700.000 θέσεις εργασίας; Ποιος παρακολουθεί τους
νεολογισμούς της ΔΗΜΑΡ ή τους κακόφωνους διαπληκτισμούς των νέων
αστέρων της τηλεόρασης;<br />
Ζούμε τη φάση της μηδενιστικής αποκάλυψης.
Της απόλυτης σαθρότητας, όχι μόνον του αποκαλυμμένου μνημονιακού
ρεαλισμού, αλλά και των εναλλακτικών του, την προχειρότητα και την
επιφανειακότητα των προτεινόμενων «λύσεων». Των παραπομπών στο πομπώδες
με τις πολλές σκιές, τις αποκρύψεις, των ελάχιστα στοιχειοθετημένων
απαντήσεων. Τελικά των αυταπατών. Η διαδικασία αυτή, που σωρεύτηκε
προοδευτικά μετά τις περυσινές εκλογές και την ήττα του κινήματος των
πλατειών, πήρε αποκαλυπτικές διαστάσεις μετά τα γεγονότα της Κύπρου. <br />
<a name='more'></a><br />
Όσα
έγιναν αιφνιδιαστικά στο νησί, δεν φόβισαν τον κόσμο, όπως εκ πρώτης
όψεως υποστηρίχτηκε. Αντίθετα, λειτούργησαν αφυπνιστικά και
απενεργοποίησαν τη μονότονη επανάληψη κάποιων υπό κατάρρευση παραδοχών.
Τώρα, ο πήχης των απαιτήσεων, ανέβηκε. Με αποτέλεσμα να μην αρκούν οι
επαναλήψεις, το «μια από τα ίδια», να εκτίθενται οι κόκκινες γραμμές, τα
plan b, έστω ενισχυμένα σε «αυθεντικότητα» και τραβηγμένα από τα μαλλιά
προς τις πιο πιεστικές εκδοχές τους. Μοιραία, εκδηλώνεται καθολική η
δυσπιστία απέναντι στους κομματικούς σχηματισμούς, στο ίδιο αυτό
πολιτικό σύστημα, που την ώρα που στοχοποιείται, μεταλλάσσεται και
διαφεύγει νεκροζώντανο. Κι ας μην εστιάζουν στο κενό εκπροσώπησης οι
δημοσκοπήσεις. Πουθενά δεν εντοπίζονται πολιτικές, άξιες υποστήριξης.
Και κανείς δεν δίνει βαρύτητα σε κανέναν. Σιγά-σιγά, ούτε και στην
Αριστερά και στις εξ αντανακλάσεως καθημερινές ανακοινώσεις της. Το
χάσμα με την κοινωνία διαρκώς διευρύνεται.<br />
Ο κόσμος πάλι, εύκολα
αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν προχωράνε με τον τρόπο που θα ήθελε ή
που θα μπορούσε, ότι όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και πως «έτσι»
δεν βγαίνει, την ώρα που ούτε οι εναλλακτικές εμφανίζονται πειστικές.
Και μπορεί οι ισορροπίες να μοιάζουν αναλλοίωτες, όπως περίπου πριν ένα
χρόνο και να παραχωρείται προσωρινά κάποια συναίνεση, όμως αυτή είναι
εύθραυστη και επιφανειακή και δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμη. Από την
άλλη, ελπιδοφόρο παραμένει το γεγονός πως η κοινωνία, πίσω από την
απάθεια, παραμένει ανοιχτή σε αυτοπροσδιορισμούς και μετατοπίσεις. <br />
Δεκτική, με τις κεραίες τεντωμένες. Έτοιμη να αναθεωρήσει. Να εμπνευστεί, αλλά όχι με παραμύθια. <br />
Το
ζήτημα, λοιπόν, μιας διαφορετικής πολιτικής στάσης, ιδίως από την
πλευρά της Αριστεράς, εκκρεμεί με τρόπο κραυγαλέο, υπερώριμο, όπως π.χ.
φαίνεται και από ορισμένες ειδικότερες απόπειρες, κάθε προέλευσης, να
καλυφθεί το «κενό» ή από τη συμπεριφορά μεμονωμένων παραγόντων, αναλόγως
της δεκτικότητάς τους. Ωστόσο, οι όροι για την πραγματοποίηση της
αναγκαίας στροφής, οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία -επιτέλους- ενός
πολιτικού ρεύματος διεξόδου, αγνοούνται επιδεικτικά και παρακάμπτονται
συστηματικά, ακόμη κι από εκείνους, που ενώ το διαπιστώνουν, αρκούνται
να πρωταγωνιστούν στην διαχείριση της ακινησίας. <br />
Πώς, όμως, γεννιέται μια άλλη πολιτική; Καταρχήν, αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες της. <br />
Την
επιδείνωση της κοινωνικοπολιτικής διάστασης, ώστε να αξιολογηθεί η
υποστροφή και να επιχειρηθούν οι αντίστοιχες παρεμβάσεις. Στη συνέχεια,
αποφεύγοντας τις κεντρικές λογικές, τη χειριστικότητα και την αυτιστική
αναπαραγωγή μηχανισμών ελέγχου (για τη συγκράτηση και την εγκόλπωση των
υπολειμμάτων του ριζοσπαστισμού), με σκοπό όλα να ενταχθούν σε μια
επικοινωνιακότητα που θα υπηρετεί την επικείμενη εκλογική μάχη. Θα
χρειαζόταν ακόμη να αποφευχθούν οι βολικές ερμηνείες, οι υποχωρήσεις
λόγω συγκυριακών αναγκών, να διαμορφωθεί ένα πολιτικό υποκείμενο
χειραφετημένο και όχι ευθυγραμμισμένο στην ευκολία. Και τέλος, το
κυριότερο, να τεθούν υπό αμφισβήτηση μια σειρά από ταυτοτικά κλισέ και
ερμηνείες που μεταθέτουν το πολυδιαπιστωμένο τέλος της μεταπολίτευσης.
Μάλιστα, σ’ έναν κόσμο, που ιδίως γεωπολιτικά, μεταβάλλεται με ρυθμούς
ταχύτατους, απειλητικούς και δυσερμήνευτους. <br />
Σήμερα, η προϊούσα
πορεία των πραγμάτων, υποχρεώνει την Αριστερά σε συνθετότερες και πιο
διασταλτικές προσεγγίσεις που θα περιλαμβάνουν φιλοσοφικές, θεωρητικές,
αξιακές και στρατηγικές αναθεωρήσεις, ώστε αντίστοιχα και το πεδίο της
σύγκρουσης να μετατεθεί και να υπερβεί το σημερινό ατελέσφορο πλαίσιο.
Πίσω από την εξαπλούμενη μαζική κατάθλιψη, την αδιαφορία, την υποστολή
της οργής και της λαϊκής διαθεσιμότητας, κρύβεται η αδυναμία και
ταυτόχρονα η διαπίστωση, πως πρέπει κανείς πρώτα να θέσει τα πραγματικά
επίδικα, να ξεφύγει από τις αντιθέσεις ενός σκηνικού εγκλωβιστικού και
να δώσει τη μάχη «αλλού» και «αλλιώς». Αυτό το «αλλού» οφείλει να
αναγνώσει και να περιγράψει η Αριστερά, χωρίς να διστάσει, δίνοντας
νόημα, περιεχόμενο, διέξοδο και υπόσταση στην πραγματικά αναγκαία
πολιτική σύγκρουση.</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-35488800863847358092013-04-25T14:35:00.001+03:002013-04-25T14:54:15.286+03:00Ας μιλήσουμε για δημοκρατία στην Αριστερά <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="itemIntroText">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000;"><b>Αναδημοσιεύουμε ενδιαφέρον άρθρο του Στέλιου Ελληνιάδη από το περίπτερο ιδεών του <a href="http://www.edromos.gr/">"Δρόμου της Αριστεράς</a>" του προηγούμενου Σαββάτου.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Με αφορμή το 19ο Συνέδριο, γίνεται
πολύς λόγος για τη δημοκρατία στο ΚΚΕ. Αλλά, ενώ καλώς γίνεται, γιατί
υπάρχει λόγος σοβαρός, κανέναν δεν απασχολεί το πώς γίνεται και από
ποιους γίνεται. Ούτε, βέβαια, τι γίνεται στα καθ’ ημάς...</b></div>
<b>
</b></div>
<b>
</b><br />
<div class="itemFullText">
<b>
</b><br />
<div style="text-align: justify;">
<br />
Κατ’ αρχήν, όσο και να ψάξεις, δεν
θα βρεις πουθενά αυτοκριτική από τους κρίνοντες το ΚΚΕ, για το πώς αυτοί
υπηρέτησαν και υπηρετούν τη δημοκρατία στην Αριστερά. Πολλοί, που
προέρχονται από το ΚΚΕ και διαγράφτηκαν ή αποχώρησαν απ’ αυτό,
υπηρέτησαν με ζήλο, επί έτη πολλά, τον συγκεντρωτισμό στο κόμμα που
επικρίνουν σήμερα. Χωρίς τη δημοκρατία. Και αρκετοί απ’ αυτούς, όχι μόνο
δεν έκαναν αυτοκριτική, εμπράκτως, αλλά προσάρμοσαν και την
αντιδημοκρατική τους νοοτροπία και συμπεριφορά στον μετέπειτα βίο και
χώρο τους. Άλλοι έγιναν διευθυντές σε εφημερίδες και κανάλια όπου
διακρίθηκαν για την ευκολία ενσωμάτωσής τους στις αυστηρές ιεραρχικές
δομές των επιχειρήσεων τις οποίες ενίσχυσαν με επαγγελματικό κυνισμό και
άλλοι ενσωμάτωσαν το συγκεντρωτισμό και τον αυταρχισμό τους στα κόμματα
και τις οργανώσεις τις οποίες δημιούργησαν ή στις οποίες μεταπήδησαν.
Εφάρμοσαν, άραγε, τα στελέχη του ΚΚΕ που έγιναν στελέχη του ΚΚΕεσ. και
της ανανεωτικής Αριστεράς, τη δημοκρατία ως απαράβατη δομική αρχή στους
νέους σχηματισμούς ή εφάρμοσαν με ελιγμούς και ωραιοποιήσεις μια πιο
ήπια εκδοχή της αστικής δημοκρατίας, ένα μείγμα επίφασης και ουσίας; <br />
Γιατί,
αν στο ΚΚΕ κάθε αντίθετη άποψη αντιμετωπιζόταν με καχυποψία και η
κυκλοφορία των ιδεών δεν ενθαρρυνόταν, εμποδίζοντας έτσι με διοικητικό
τρόπο την ανάπτυξη της δημοκρατίας, στην ανανεωτική Αριστερά
επιτυγχανόταν το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο.
Μπορεί να εκφραζόταν κανείς διαφορετικά χωρίς να κινδυνεύει να
διαγραφεί ή να κατηγορηθεί για πράκτορας του εχθρού, αλλά ό,τι κι αν
έλεγε έπεφτε μέσα σε μια απύθμενη τρύπα, χανόταν μέσα σε μια ακατάσχετη
πολιτικολογία και δεν λαμβανόταν σοβαρά υπόψιν εάν ξέφευγε από την
κεντρική πλατφόρμα που εκφραζόταν πάντα από μια μικρή ηγετική μειοψηφία.
Ο υπερδημοκρατισμός είχε το ίδιο θύμα με την κομματική πειθαρχία: τη
δημοκρατία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Ελαστικότητα και ανελαστικότητα</b></div>
<a name='more'></a><br />
Η
δογματική εμμονή τού ΚΚΕ στην ανελαστική εφαρμογή των καταστατικών
αρχών του κόμματος είχε το ίδιο αποτέλεσμα με την ελαστικότατη εφαρμογή
των καταστατικών όρων της ανανεωτικής Αριστεράς. Μ’ αυτό τον τρόπο,
τηρουμένων των αναλογιών, η Αριστερά στο σύνολό της στεγανοποιήθηκε και
έχασε το σφρίγος των νέων ιδεών, έστησε φραγμούς στην ανανέωσή της από
τα πιο δημιουργικά και ανιδιοτελή στοιχεία τής κοινωνίας και έγινε
δέσμια των δογματισμών και των μηχανισμών της. Της εξωκοινοβουλευτικής
συμπεριλαμβανομένης, που δεν μπόρεσε να αρθρώσει ένα συνεκτικό πολιτικό
λόγο χωρίς τα βάρη του παρελθόντος. <br />
Ουσιαστικά, η Αριστερά
λειτούργησε στα πλαίσια του συστήματος, έστω σαν απροσάρμοστη, χωρίς να
αποτελεί για τους εργαζόμενους τον πειστικό φορέα της εναλλακτικής
κοινωνικής αλλαγής, κάτι που τώρα αρχίζει να εκδηλώνεται κάτω από το
ασήκωτο βάρος της κρίσης. Εννοείται ότι η ελληνική Αριστερά δεν αποτελεί
τη μοναδική προβληματική περίπτωση παγκοσμίως και ίσως να είναι
καλύτερη, με τα όποια κουσούρια της, από τους περισσότερους ομόδοξους
φορείς στην Ευρώπη που απαξιώθηκαν και κατέρρευσαν.<br />
Σήμερα, η
προσκόλληση σε σαθρές βάσεις θέτει σε κίνδυνο τη συγκρότηση του νέου
ΣΥΡΙΖΑ. Η εμμονή στους παλιούς μηχανισμούς και τις παγιωμένες
ομαδοποιήσεις και, ταυτόχρονα, η πλήρης χαλαρότητα στην οργανωτική
συγκρότηση του νέου φορέα και η υστέρηση στη λειτουργία δημοκρατικών
θεσμών και δικλείδων, μπορεί να υπονομεύσουν όλο το εγχείρημα. Με
σοβαρές ευθύνες όχι μόνο των ηγετικών επιτελείων, αλλά και των μελών του
νέου ΣΥΡΙΖΑ που κρατώντας παθητική στάση ίσως οδηγήσουν το νέο φορέα σε
συνθήκες δημοκρατικά μη βιώσιμες. Να μην ξεχνάμε ότι χάρη στους
μηχανισμούς και το έλλειμμα δημοκρατίας διατηρούσαν τα ηγετικά τους
πόστα στην Αριστερά οι Λυκούδηδες και οι Μαργαρίτηδες επί δεκαετίες,
χωρίς έργο και χωρίς λογοδοσία! Μακάρι, αυτό το καθεστώς αναξιοκρατίας
να το έπαιρναν εξ ολοκλήρου μαζί τους στη ΔΗΜΑΡ, που άρχισε την
ανεξάρτητη πορεία της με διαγραφές διαφωνούντων. <br />
Μόνο με συνεχή ροή
ιδεών και προτάσεων και διαρκή ζύμωση σε όλο το φορέα, εκμαίευση,
επεξεργασία και μεταφορά των απόψεων, αναγκών και απαιτήσεων των
εργαζομένων οριζοντίως και καθέτως μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, εκλογές χωρίς
μεθοδεύσεις, ανάδειξη με αξιοκρατία, λειτουργία όλων των οργάνων και των
ατόμων με διαφάνεια, προσέλκυση νέων ικανών, ταλαντούχων και μαχητικών
πολιτών, κήρυξη πολέμου στη γραφειοκρατία (το τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας
στη Συνδιάσκεψη), κατάργηση των μηχανισμών και της επετηρίδας, μπορεί να
πάρει σάρκα η ελπίδα για ένα φορέα ικανό να σταματήσει την καταστροφή
της Ελλάδας. Γιατί, άραγε, 30 χιλιάδες μέλη του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν στην
πλειοψηφία τους ανενεργά; Τι εμποδίζει κι άλλους αξιόλογους ανθρώπους,
εργάτες, αγρότες, επιστήμονες, δασκάλους, φοιτητές... να ενταχθούν και
να παλέψουν μαζί μας οργανωμένα; Πώς θα εκφραστούν μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ
1.650.000 πολίτες που τον ψήφισαν; Πώς θα διευρυνθεί και πώς θα βαθύνει
αυτή η πρωτόγνωρη και εύθραυστη σχέση με την κοινωνία; Με ανοίγματα στον
Πρωτόπαπα και την Ξενογιαννακοπούλου ή με συνεργασία και αφοσίωση στον
εργαζόμενο και τον άνεργο;<br />
<div style="text-align: justify;">
<b>Οι ευκολίες και το καλό παράδειγμα</b><br />
Πολλοί
άνθρωποι αισθάνονται ότι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ παραμένει παλιός και πολλοί
περισσότεροι ότι είναι κλειστός, αφιλόξενος, προσωποπαγής. Δυσκολεύεται
να ενταχθεί ένας πολίτης που δεν είναι και δεν θέλει να είναι σε τάση ή
συνιστώσα, με το ένα ή το άλλο στέλεχος. Πώς, λοιπόν, θα φτιάξουμε ένα
ΣΥΡΙΖΑ της κοινωνίας και όχι ένα ΣΥΡΙΖΑ κλειστών ομάδων και εδραιωμένων
παραγόντων που επιβάλλονται στην κοινωνία; Πώς θα αποφύγουμε τις
ευκολίες; <br />
Και πώς θα δώσουμε το καλό παράδειγμα; Η Αριστερά πρέπει
να διδάσκεται από τους πολίτες, αλλά και να αποτελεί χειροπιαστό
υπόδειγμα του μελλοντικού κόσμου που εξαγγέλει. Για να σκέφτεται
δημοκρατικά η κοινωνία και να προχωρήσουμε στην αληθινή δημοκρατία
πρέπει να λειτουργεί δημοκρατικά η Αριστερά, προκαταβολικά. <br />
Αυτά τα
ζητήματα που αφορούν το χαρακτήρα και την οργάνωση του νέου ΣΥΡΙΖΑ ακόμα
δεν έχουν απασχολήσει την Κεντρική Επιτροπή. Κι ας είμαστε σε εμπόλεμη
κατάσταση...<br />
Δεν ζω σε άλλο πλανήτη, δεν κάνω συγκρίσεις με ιδανικές
πολιτείες. Δεν υποτιμώ ό,τι έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα, ούτε υπερτιμώ
μια κοινωνία που έχει υποστεί σοβαρή διάβρωση από μία κυρίαρχη
κουλτούρα διαφθοράς και αδιαφορίας. Η κοινωνία εθίστηκε μακροχρόνια στην
αντίληψη της ανάθεσης και αποδέχτηκε παθητικά τον εκφυλισμό της
δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα. Κι αυτό θα δυσκολέψει τα κινήματα, θα
καθυστερήσει την αλλαγή. Πιστεύω, εντούτοις, ότι στα όρια του εφικτού η
Αριστερά μπορεί και πρέπει να επιδιώκει συνειδητά τη δική της αναβάθμιση
συμβάλλοντας αποφασιστικά στον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας ολάκερης.<br />
Οι
συνθήκες είναι τραγικές, η Ελλάδα αποσυντίθεται, τα καθήκοντα τεράστια.
Με μπαλώματα και αναπαλαιώσεις κόμμα ανατροπής, αλλαγής και
ανοικοδόμησης δύσκολα φτιάχνεται. Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ έχει τις δυνατότητες να
γίνει ποιοτικά ανώτερος από τον προηγούμενο εαυτό του, για να μπορέσει
να ανταποκριθεί στο αίτημα να ανατραπεί το σάπιο για να εγκαθιδρυθεί το
νέο, το φρέσκο, το υγιές. Όντας δημοκρατικός, διαυγής και μαχητικός δεν
θα σπαταληθεί σαν άλλη μια χαμένη ευκαιρία.<br />
<i></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>Επιμένων,</i><br />
<i>Γκαούρ</i></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-33578425991622739222013-04-18T13:02:00.001+03:002013-04-18T13:03:30.387+03:00Υλικά από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="article-header">
<div class="module-title">
<div class="module-title2">
<div class="module-title3">
<h1 class="title">
<span style="font-size: large;"><a href="http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4265:2013-04-18-09-31-50&catid=25:2010-01-27-15-12-07&Itemid=114" style="visibility: visible;">Υλικά από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ</a></span> </h1>
</div>
</div>
</div>
</div>
<br />
<img alt="2012 07 06 syriza" height="133" src="http://www.koel.gr/images/stories/anak/2012/2012_07_06_syriza.jpg" style="float: left; margin: 10px;" width="200" /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 12pt;">Παρακάτω δημοσιεύουμε υλικά από την διαδικασία της τελευταίας Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 12pt;"><a href="http://left.gr/news/i-politiki-apofasi-kentrikis-epitropis-syriza-ekm-kai-ta-psifismata" target="_blank">Πολιτική Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής</a></span></span><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 12pt;"><a href="http://syrizahalandriou.wordpress.com/2013/04/15/%CE%B4%CE%B7%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BA-%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CE%BC-%CE%B3%CE%B9%CE%B1/" target="_blank">Δήλωση μελών της Κεντρικής Επιτροπής για το Συνέδριο</a></span></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-7700518925041922542013-04-17T10:42:00.000+03:002013-04-17T10:43:56.720+03:00Δύο άρθρα για την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="article-header">
<div class="module-title">
<div class="module-title2">
<div class="module-title3">
<h1 class="title">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a href="http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4263:2013-04-15-13-23-57&catid=206:2010-06-15-10-46-40&Itemid=178" style="visibility: visible;">Δύο άρθρα για την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ</a></span> </span></h1>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
</div>
</div>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><img alt="2012 09 19 syriza" height="132" src="http://www.koel.gr/images/stories/arthra/2012/2012_09_19_syriza.jpg" style="float: left; margin: 10px;" width="200" /></span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;"><span style="font-size: 12pt;">Παρακάτω
δημοσιεύουμε δύο άρθρα, του Σπύρου Παναγιώτου και του Γιώργου
Παπαϊωάννου, μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σχετικά με τα
πολιτικά ζητήματα που απασχόλησαν την πρόσφατη συνεδρίαση της Κ.Ε. Τα
άρθρα δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα <i><a href="http://www.edromos.gr/" target="_blank">Δρόμος της Αριστεράς</a></i> στις 13/4/2013.</span></span></span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span>
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;"><span style="font-size: 12pt;"><a href="http://www.edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11579:%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B5%CF%82&Itemid=51" target="_blank">Κύπρος δεν είναι μόνο οι τράπεζες</a>, του Σπύρου Παναγιώτου, Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ</span></span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;"><span style="font-size: 12pt;"><a href="http://www.edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11574:%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AC-%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82&Itemid=51">Ευρωπαϊκά σενάρια και εθνικές περιχαρακώσεις</a>, του Γιώργου Παπαϊωάννου, Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ</span></span></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-27546585526706101192013-04-15T12:26:00.002+03:002013-04-15T12:28:06.770+03:00Ο Δρόμος της Αριστεράς που κυκλοφόρησε προχθές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a class="moduleItemTitle" href="http://www.edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11563:%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85-13/4&Itemid=44">Διαβάστε στο Δρόμο του Σαββάτου 13/4</a>
<br />
<div class="moduleItemIntrotext">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<img alt="t 161" height="400" src="http://www.edromos.gr/images/stories/eksofylla/t%20161.jpg" style="float: left;" width="268" />Διαβάστε, μεταξύ πολλών άλλων, στο ΔΡΟΜΟ που κυκλοφορεί:</div>
<div style="text-align: justify;">
- «Εφτά ερωτήσεις και απαντήσεις για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών» (σελ. 2)</div>
<div style="text-align: justify;">
- «Για ποια κλειδιά μιλάτε;», του Γιάννη Τσούτσια (σελ. 5)</div>
<div style="text-align: justify;">
- «Ευρωπαϊκά σενάρια και εθνικές περιχαρακώσεις», του Γιώργου Παπαϊωάννου (σελ. 6)</div>
<div style="text-align: justify;">
- «Νέα πεδία “πολέμου” στην Ευρωζώνη», του Γιάννη Κιμπουρόπουλου (σελ. 7)</div>
<div style="text-align: justify;">
- «Κύπρος δεν είναι μόνο οι τράπεζες», του Σπύρου Παναγιώτου (σελ. 9)</div>
<div style="text-align: justify;">
- «Τα ανέφικτα της ψυχρής λογικής, εφικτά γι' αυτόν που αγωνίζεται», του Λουκά Αξελού (σελ. 10)</div>
<div style="text-align: justify;">
- «Από το Μάαστριχτ στο Μνημόνιο», του Αλέξη Μητρόπουλου (σελ. 12)</div>
<div style="text-align: justify;">
- Σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ «Ούτε πριν ήταν έτσι… ούτε τώρα είναι αλλιώς», του Γιώργου Τσίπρα (σελ. 14)</div>
<div style="text-align: justify;">
- «Αντιδρούν στην επέμβαση στο Μάλι τα αριστερά κόμματα της Αφρικής», του Πέτρου Αλ Αχμάρ (σελ. 15)</div>
<div style="text-align: justify;">
- «Η Θάτσερ πέθανε – ο θατσερισμός;», του Γιώργου Τσίπρα, και «Η ηγεμών…», του Γιάννη Σχίζα (σελ. 16-17)</div>
<div style="text-align: justify;">
- «Η χούντα ξαναχτύπησε στη Χαλκιδική», του Λευτέρη Αρβανίτη (σελ. 23)</div>
<div style="text-align: justify;">
- «Το μυθιστόρημά μου είναι η ιστορία του θανάτου», συνέντευξη με το συγγραφέα Eugen Ruge (σελ. 26)</div>
<div style="text-align: justify;">
- Και φυσικά το Περίπτερο Ιδεών του
πάντα αιχμηρού Στέλιου Ελληνιάδη: «Επενδύσεις και πολύχρωμα άλογα», «Ας
μιλήσουμε για δημοκρατία στην Αριστερά»! (σελ. 30-31)</div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-78967595521877923572013-04-06T12:11:00.002+03:002013-04-06T12:11:41.157+03:00Στον "Δρόμο της Αριστεράς", που κυκλοφορεί σήμερα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h5 class="uiStreamMessage userContentWrapper" data-ft="{"type":1,"tn":"K"}">
<span class="messageBody"><span class="userContent">Νέο φύλλο! Στον "Δρόμο της Αριστεράς", που κυκλοφορεί σήμερα, Σάββατο:<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-DVo3ZPv8Jnw/UV_msl9ka0I/AAAAAAAABJ4/MOj3y17QAWc/s1600/547961_460134684065804_242433706_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-DVo3ZPv8Jnw/UV_msl9ka0I/AAAAAAAABJ4/MOj3y17QAWc/s320/547961_460134684065804_242433706_n.jpg" width="221" /></a></div>
<br /> <br /> Το δώρο ύψους 280 εκατ. ευρώ του ελληνικού κράτους προς τους εργολάβους <br /> <br /> Κύπρος-Τράπεζες-Κρίση: Από το bail-out στο bail-in <br /><span class="text_exposed_show"> <br /> Η Κυπριακή κρίση και τα μηνύματά της <br /> <br /> Εργασία: Καταδίκη και στο βάθος απόλυση; <br /> <br /> Μνημόνιο εναντίον πολιτισμού <br /> <br /> Διεθνή: Σε αναζήτηση δρόμων συνεργασίας οι BRICS<br /> <br /> ...και όλες οι προεκτάσεις της Κορεάτικης κρίσης ...<br /> <br /> και πολλά άλλα θέματα. Στα περίπτερα αδελφές μου, στα περίπτερα!</span></span></span></h5>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-51662304060916859972013-03-31T11:41:00.001+03:002013-03-31T11:41:43.306+03:00Η κρίση και ορισμένα γεωπολιτικά συμφραζόμενά της, του Ρούντι Ρινάλντι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε σήμερα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό </span></span><em><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Τετράδια</span></span></em><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">
πριν ένα περίπου χρόνο, την άνοιξη του 2012. Σε μια περίοδο που η
Αριστερά στην πλειοψηφία της δεν ιεραρχούσε ως σημαντικά τα γεωπολιτικά
ζητήματα και την ανάγκη προσανατολισμού σε σχέση με αυτά. Θεωρούμε ότι
οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν το τελικό συμπέρασμα του άρθρου
αλλά και τα βασικά σημεία της ανάλυσης που προηγείται. Η προσπάθεια
προσανατολισμού σε αυτά τα ζητήματα είναι σήμερα επιβεβλημένη καθώς,
όπως σημειώνεται και στο άρθρο, "σήμερα το επίκεντρο από την οικονομία
περνά στην πολιτική και διαμέσου αυτής στο γεωστρατηγικό". Αυτό είναι
σήμερα φανερό και θα γίνεται περισσότερο φανερό αύριο στην Κύπρο, την
Ελλάδα, την Ευρώπη.</span></span></strong>
<br />
<strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">***</span></span></strong><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Στο
τρίχρονο 2008-2011 οι διεργασίες πύκνωσαν, καθολικεύτηκαν απόκτησαν
οικουμενική τροχιά. Στη χώρα μας ο σχολιασμός και η μελέτη στάθηκαν
πρωτίστως στα οικονομικά και δευτερευόντως στα πολιτικά ενώ αγνοήθηκαν
πολλά και σημαντικά που χωρούν στην σφαίρα της γεωπολιτικής. Έτσι όμως η
προσέγγιση του σύγχρονου νεοελληνικού προβλήματος εκτός από μονομερής
γίνεται παραμορφωτική.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Οι
τεκτονικές πλάκες μετακινούνται, το γεωπολιτικό-γεωστρατηγικό ζήτημα
παίρνει ολοένα και πιο δεσπόζουσα θέση στα πράγματα. Οι εξελίξεις στη
χώρα συντελέστηκαν, όχι σε δοκιμαστικό σωλήνα, αλλά σ' αυτό το
περιβάλλον.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Η
αλλαγή δύο κυβερνήσεων μία της ΝΔ και μία του ΠΑΣΟΚ, η εξέγερση της
νεολαίας τον Δεκέμβρη του 2008, η νέα καθεστωτική φάση που εγκαινίασε το
Μνημόνιο, η επιβαλλόμενη φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του
πληθυσμού, η έλευση της τρόικας, η μετατροπή της χώρας σε μεταμοντέρνα
αποικία της Ευρώπης, η εμφάνιση ενός γνήσιου λαϊκού μαζικού κινήματος
που σε δύο φάσεις (στις πλατείες και στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου)
αποδιοργάνωσε την κυβερνητική εξουσία, οδηγώντας στην κυβερνητική
μεταβολή υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο εκλεκτό των Μέρκελ και Σαρκοζί. Όλα
αυτά γίνονται σε ένα πλαίσιο που η διεθνική πλευρά βαραίνει και παίζει
αποφασιστικό ρόλο.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Η
κρίση χρονίζει, πολλαπλασιάζεται, εκδιπλώνεται σε άλλους τομείς. Πέρα
από τις οικονομικές συνέπειες, αγκαλιάζει τους εξωοικονομικούς τομείς.
Ιδωμένη από την παγκόσμια πλευρά μπορεί να περιγραφεί κυρίως μέσα από
τις γεωστρατηγικές μετατοπίσεις. Κεντρικό στοιχείο αυτών των
μετατοπίσεων είναι η κρίση που διαπερνά τον δυτικό πρωτίστως
καπιταλισμό. Τα παγκόσμια κέντρα του καπιταλισμού μετατοπίζονται ολοένα
και περισσότερο προς την Ανατολή. Η συσσώρευση, η επικαιρότητα, οι
ανερχόμενες δυνάμεις, οι πολιτικές αναβαθμίσεις και η δυναμική
παρουσιάζουν μια άνευ προηγουμένου ένταση στην Ανατολή (αλλά και στο
Νότο του σύγχρονου κόσμου). Έτσι λοιπόν το κυρίαρχο πρόβλημα του
παγκόσμιου συστήματος εστιάζεται στο πώς θα υπάρξει μια νέα συναρμογή
των ανερχόμενων κέντρων της περιφέρειας. Πώς η αναδιάρθρωση του
παγκόσμιου συστήματος θα συμπεριλάβει σε νέο ρόλο αναβαθμισμένο, την
περιφέρεια με το λιγότερο δυνατό κόστος για τη Δύση. Η Δύση, με τη σειρά
της, έχει επιπλέον εσωτερικά προβλήματα. Οι ΗΠΑ διατηρώντας πολιτική
στρατιωτική και εν γένει παγκόσμια ισχύ (το οικονομικό της στοιχείο
παραμένει ευάλωτο και για πολλούς αναλυτές σε μεγαλύτερη κρίση από ό,τι η
Ευρώπη), επιδιώκουν την αναγκαστική αναδιάρθρωση των παγκόσμιων
συσχετισμών σε βάρος της Ευρώπης.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Σήμερα
το επίκεντρο από την οικονομία περνά στην πολιτική και διαμέσου αυτής
στο γεωστρατηγικό. Όλες οι αντιθέσεις μοιάζουν να απολήγουν στο
γεωπολιτικό επίπεδο και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις να αντανακλούν
ολοένα και πιο καθαρά αυτές τις ασίγαστες και οξυνόμενες αντιθέσεις.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, παροξύνονται όλων των ειδών οι αντιθέσεις. Π.χ.
η αντίθεση Δύσης περιφέρειας, η αντίθεση στο εσωτερικό της Δύσης ενόσω
αυτή παραμένει σε αλληλεγγύη μεταξύ της απέναντι στην περιφέρεια,
αντιθέσεις μεταξύ των κρατών, αντιθέσεις μεταξύ των κρατών και των
αγορών, αντιθέσεις ανάμεσα στις τράπεζες και στα πιο επιθετικά πειρατικά
χρηματιστικά ιδρύματα, αντιθέσεις ανάμεσα στο βιομηχανικό κεφάλαιο και
τις αγορές, αντιθέσεις ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο μέσα στην Ευρώπη
και κάθε είδους άλλες αντιθέσεις. Αυτές ωστόσο, αποκτούν το νόημα μέσα
στο γενικό πλαίσιο υποχώρησης της Δύσης και ανάδειξης νέων περιφερειακών
δυνάμεων και της νέας συναρμογής τους στο διεθνές σύστημα.</span></span><br />
<br />
<a name='more'></a><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Πολλοί
διατείνονται ότι το σύστημα οδηγείται σε παγκόσμια έκρηξη δηλαδή, σε
ανυπολόγιστο ανεξέλεγκτο χάος, καθώς δεν αναδεικνύονται διαμορφώσιμα
σημεία ισορροπίας. Παρ' όλα αυτά τα παγκόσμια κέντρα ισχύος υποβαθμίζουν
το ενδεχόμενο θεωρώντας το ως λιγότερο πιθανό. Επεξεργάζονται και
επιθυμούν νέες ρυθμίσεις και τρόπους για την επιβολή τους.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Δεν
ελπίζουν στην οικονομική ανάκαμψη μέσω αυτών όπως παλαιότερα (πολεμικός
καπιταλισμός). Επιδιώκουν πολιτική αναστήλωση και κυριαρχία επί των
συμμάχων τους μέσα από τον έλεγχο των εξελίξεων σε κρίσιμες
γεωστρατηγικές περιοχές του πλανήτη. Η αριθμητική της στρατιωτικής
ισχύος μπορεί να είναι υπέρ των ΗΠΑ, πλην όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα
κερδίσουν τον πόλεμο. Ας θυμηθούμε ότι στους πρόσφατους πολέμους Ιράκ
και Αφγανιστάν, πέρα από τα πρώτα πρόσκαιρα θετικά γενικά αποτελέσματα,
βάλτωσαν. Τελικά, έχασαν αυτούς τους πολέμους, όχι ακριβώς στα πεδία των
μαχών. Το αποτέλεσμα ήταν, οι ΗΠΑ, να χάσουν τον παγκόσμιο εξουσιαστικό
τους ρόλο. Η εποχή του πλανηταρχισμού έληξε. Αν χάσουν και πάλι σε έναν
νέο πόλεμο (π.χ. εναντίον του Ιράν) θα πάψουν να είναι η πρώτη δύναμη
στον κόσμο, ενώ πιθανώς το αραβικο-μουσουλμανικό τόξο θα περάσει εκτός
επιρροής τους.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Μια
επιπλέον διάσταση των πραγμάτων που δεν πρέπει να διαφεύγει, είναι οι
γιγαντιαίες διαστάσεις που αποκτούν οι οικονομικές διεργασίες, που
αποκτά η ίδια οικονομική συσσώρευση. Ο ανταγωνισμός πλέον διεξάγεται σε
αγορές μεγέθους πάνω από 500 εκατ. ανθρώπους.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Παράλληλα,
διαμορφώνονται και τα γιγαντιαία κέντρα θεσμικής και εξωθεσμικής ισχύος
(παγκόσμια τράπεζα, ΔΝΤ, Γκόλντμαν Σακς, κερδοσκοπικά κεφάλαια, λέσχες,
λόμπυ και συνασπισμοί ειδικών συμφερόντων κ.λπ.). Όλα συντείνουν στην
διαμόρφωση ευρύτερων περιφερειακών, ηπειρωτικών συγκροτήσεων, οι οποίες
διεκδικούν να παίξουν ρόλο στο παγκόσμιο πεδίο. Αντιστοίχως και η
πολιτική διεξάγεται ολοένα και πιο αποφασιστικά στο διεθνικό πεδίο.
Ακόμα και η επικαιρότητα διαμορφώνεται αντιστοίχως. Η αραβική άνοιξη, οι
αγανακτισμένοι της Ευρώπης, οι προσπάθειες λατινοαμερικάνικης
ολοκλήρωσης κ.λπ. είναι μερικές από τις όψεις.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Ένας νέος διεθνισμός μεταξύ των λαών και των κινημάτων, που να είναι αντάξιος των απαιτήσεων, μπαίνει στην ημερήσια διάταξη.</span></span><br />
<strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Οι εξελίξεις στην Ευρώπη</span></span></strong><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Στις
μέρες μας βιώνουμε την οριστική ματαίωση του ευρωπαϊσμού. Του
ευρωπαϊσμού που αποτέλεσε ιδεολογία, ισορροπία, ρεύμα (ετερόκλητων)
ιδεών και στόχων και πάνω απ' όλα θεσμική – πολιτική διαδικασία που αν
και είχε επίκεντρο τις συντηρητικές δυνάμεις, διαπερνούσε την πλειοψηφία
της κοινωνίας και εκτεινόταν ως το εσωτερικό της Αριστεράς
περιλαμβάνοντας μεγάλο μέρος της. Ο ευρωπαϊσμός ως προοπτική ανέλιξης
μέσα από παντοτινή ειρήνη, διαρκή άνοδο του βιοτικού επιπέδου και
πολιτισμική συνδιαμόρφωση, δεν υποστηρίζεται πλέον από κανέναν.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Το πολύχρονο θεσμικό βάλτωμα ξεθώριασε την αίγλη της ... υπόσχεσης, για να μετατραπεί σήμερα σε κομμάτια και θρύψαλα.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Άλλωστε,
από καιρό ο ευρωπαϊσμός είχε εκπέσει σε ευρωρεαλισμό. Είχε συρρικνωθεί
σε απολογητική ενός εσχάτου πυρήνα κατακτήσεων που υποτίθεται ότι
διέσωζε η ΕΕ. Η δημοκρατία, η ευρωπαϊκή ταυτότητα και τα λοιπά
παραμερίστηκαν, η ΕΕ προπαγανδιζόταν σαν αναγκαία συνθήκη ύπαρξης στο
σύγχρονο υπερανταγωνιστικό, διεθνοποιημένο κόσμο.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Μάλιστα,
υπήρχε η άποψη ότι στα πλαίσια της διεθνοποιημένης άσκησης της
πολιτικής, υπάρχουν στην Ευρώπη εξασφαλίσεις, θετικοί όροι για την
είσοδο στα παιχνίδια της παγκόσμιας σκηνής. Αυτή η άποψη δεν ήταν
υποκριτική. Κάποιοι την πίστευαν. Προστασία περιβάλλοντος, έλεγχος στις
παγκόσμιες ροές κεφαλαίων (φόρος Τόμπιν), δημοκρατικό πολιτικό σύστημα,
αντιρρόπηση της ανισότητας, δικαιώματα, ήταν κάποιες κατακτήσεις που
θεωρούνταν εφαλτήριο για να ασκηθεί διεθνώς η πολιτική.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Οι
δραματικές εξελίξεις με την κρίση στην Ευρώπη ξεθεμελιώνουν αυτήν την
βάση πραγμάτων. Όσοι υποστήριζαν ακόμα και τον ευρω-ρεαλισμό νιώθουν το
έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Διότι στην Ευρώπη η σχέση Βορρά
– Νότου έχει ξεγυμνωθεί από το περικάλυμμά της και αποκαλύπτεται ως
σχέση αφαίμαξης και αποικιοκρατικής υποδούλωσης.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Στο
νέο περιβάλλον η Μέρκελ θα δέσει χειροπόδαρα την Ευρώπη. Ελευθερίες και
δημοκρατικές κατακτήσεις θα περισταλούν ως το όριο της πλήρους
αναίρεσης. Οποιαδήποτε στρατηγική δημοκρατικών κατακτήσεων και ρήξεων
μέσα στο ευρωπαϊκό σπίτι γίνονται σχεδόν ουτοπικά. Μέσα σε αυτό το
πλαίσιο δυσκολεύουν τα συνολικά δεδομένα για τα έθνη και τις χώρες. Ο
εθνικός δρόμος γίνεται και πάλι επιβεβλημένος: Η αναστροφή της
παγκοσμιοποίησης οφείλει να ξεκινήσει μέσα από την επανεθνικοποίηση
διαδικασιών, μηχανισμών, αρμοδιοτήτων. Το εθνικό κράτος πρέπει να
ξαναϋπάρξει, εν όσω η ιστορική πορεία και δυνατότητα τείνει προς την
υπέρβασή του. Αυτή είναι μια συγκεκριμένη αντίφαση που οφείλουμε να
δεχτούμε. Είναι αναγκαίο βήμα όταν διαψεύδονται οι τάσεις ευρωπαϊκής
πολιτικής. Εθνική πορεία δεν σημαίνει απομόνωση αλλά στήριξη ολοένα και
περισσότερο στις δικές μας δυνάμεις. Οι πιθανότητες στήριξης από τα έξω,
είτε από λαούς είτε από πολυεθνικά μορφώματα (καπιταλιστικών
ολοκληρώσεων) ελαχιστοποιούνται. Σε αυτά τα δεδομένα πρέπει να
τοποθετηθεί οποιαδήποτε στρατηγική και τακτική οποιοδήποτε προοδευτικό
μπλοκ δυνάμεων στην Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτό έχουμε και την
επανεθνικοποίηση της πολιτικής. Ο αναγκαίος διεθνισμός παραπέμπεται στην
υλοποίηση συνθετότερων προϋποθέσεων.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Απέναντι
στην Ευρώπη που πρέπει να αντιπαλέψουμε, δεν ξέρουμε ποια Ευρώπη πρέπει
να αντιτάξουμε. Αυτό δυσκολεύει τον προσδιορισμό των σημείων της ρήξης
χωρίς όμως να ματαιώνει την αναγκαιότητά της. Θα υπάρξουν τακτικές,
υποταγή υπό το βάρος των συσχετισμών, πλην όμως η κατεύθυνση οφείλει να
είναι δεδομένη.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Η
Ελλάδα είτε με συμμετοχή στην ΕΕ είτε με παραδειγματική «τιμωρία» και
αποβολή της από αυτήν, σενάρια που όπως είδαμε συνυπάρχουν στους πιο
ισχυρούς κύκλους της ΕΕ (Γερμανία), θα οδηγηθεί αναγκαστικά σε
αποκλίνουσες σχέσεις με το ιμπεριαλιστικό διευθυντήριο το οποίο,
βεβαίως, δεν πρόκειται να παραιτηθεί από τις αξιώσεις του (οι δανειστές
δεν θα μείνουν χωρίς να πάρουν στο πολλαπλάσιο όσα νομίζουν ότι τους
ανήκουν). Η εναλλακτική λαϊκή, αριστερή κατεύθυνση οφείλει να
προδιαγράψει μια ρεαλιστική πορεία ρήξεων, παραγωγικής αναγέννησης,
άλλων διεθνών σχέσεων και κατοχύρωσης της νέας θέσης της χώρας και
προπάντων ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ δυνάμεων που να
στηρίζουν αυτήν την προοπτική και διέξοδο. Μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη
Ευρώπη θέτει πολλές προϋποθέσεις. Μια άλλη Ελλάδα σημαίνει άλλο πολιτικό
και κοινωνικό συσχετισμό τέτοιο που να μπορεί να βάλει τις βάσεις μιας
διαφορετικής οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής πορείας. Μια Ελλάδα
που η επιρροή της αστικής τάξης (ελληνικής και ευρωπαϊκής) με τα
συνακόλουθα τρομοκρατικά τους διλήμματα θα έχουν εξασθενίσει. Εδώ δεν
πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες: ένα δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» έχει ακόμα
δύναμη πάνω σε λαϊκές μάζες, γιατί συνειδητοποιούν πως μια άμεση χωρίς
προϋποθέσεις επιστροφή στην δραχμή, εδώ και τώρα, σημαίνει βίαιη,
δραματική φτωχοποίησή τους. Η άλλη Ευρώπη, σημαίνει Ευρώπη χωρίς την
Ε.Ε., δηλαδή χωρίς τον νεοφιλελεύθερο, συγκεντρωτικό, αντεργατικό,
αντικομμουνιστικό, ιμπεριαλιστικό σημερινό οργανισμό, με νέες σχέσεις
ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης και φυσικά με απελευθερωμένες τις
δυνατότητες ανάπτυξης, άρα χωρίς τους βρόχους του χρέους, του σκληρού
νομίσματος και της εθνικής υποταγής των πλέον αδυνάτων. Αυτή η προοπτική
θέτει καθήκοντα συντονισμού και προώθησης πανευρωπαϊκών αγώνων, βάθεμα
στόχων, αναζήτηση στόχων και προοπτικής ακόμα και σε περιφερειακό
επίπεδο, αν είναι δυνατόν (π.χ. Ευρώπη του Νότου, χώρες χρεωμένες
κ.λπ.).</span></span><br />
<strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Η πορεία προτεκτορατοποίησης της Ελλάδας</span></span></strong><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Στις
κοινωνίες που κυριαρχεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, υπάρχουν
πολλά είδη καθεστώτων. Είναι άλλο πράγμα ένα φασιστικό καθεστώς, άλλο
μια τυπική αστική δημοκρατία, άλλο η κατάλυση της ανεξαρτησίας ή η
κατοχή μιας χώρας, άλλο η οικονομική και πολιτική εξάρτηση. Ακόμα,
γίνεται διάκριση και σε καθεστώτα τυπικής αστικής δημοκρατίας, π.χ.
δικομματικό καθεστώς και εναλλαγή του, όπως υπάρχουν και αρκετοί τύποι
καθεστώτων ειδικής έκτακτης ανάγκης. Αυτά δεν είναι χωρίς σημασία
ζητήματα, ιδιαίτερα όταν ζούμε σε μια χώρα που τα τελευταία δύο χρόνια
οι καθεστωτικές φάσεις διαδέχονται η μία την άλλη, χωρίς να δίνεται
(ειδικά από την Αριστερά) η ιδιαίτερη προσοχή που απαιτείται.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Με
τον ερχομό στην εξουσία του Γ. Παπανδρέου και την υπερψήφιση της πρώτης
δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου, ήδη είχαμε περάσει από το
καθεστώς μιας τυπικής αστικής διακυβέρνησης ενός εξαρτημένου
καπιταλισμού, σε μια νέα καθεστωτική φάση όπου πολλές από τις αρχές της
λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας είχαν ατονήσει ή και παραχωρηθεί προς τους
δανειστές και τους φορείς τους.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Η
λεηλασία ή και η κατακτητική πολιτική σε βάρος μιας χώρας μπορεί να
γίνει «συνεταιρικά», αλλά συνήθως επιβάλλονται τα συμφέροντα των
ισχυροτέρων. Συγκεκριμένα, των διεθνών ιμπεριαλιστών και των οργανισμών
τους και το περιθώριο που αφήνεται στους εγχώριους αστούς είναι να
συνδράμουν ενεργά και να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις αυτές. Ορισμένοι,
μάλιστα, μάλλον θα συνθλιβούν, αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για
το χρηματιστικό κεφάλαιο και τις περίφημες «αγορές». Με τις αποφάσεις
στις Συνόδους Κορυφής της Ε.Ε. η καθεστωτική φάση αρχίζει να παίρνει πιο
βαθιά χαρακτηριστικά άμεσης κυριαρχίας του γερμανικού ιμπεριαλισμού επί
της χώρας, με ιδιαίτερα αποικιοκρατικά, νεοαποικιοκρατικά
χαρακτηριστικά και όρους που μετατρέπουν τη χώρα σε προτεκτοράτο.
«Προτεκτοράτο (protectorate) σημαίνει κάποια εδαφική κατοικήσιμη περιοχή
που ελέγχεται (ή κυριαρχείται, κατά διάφορους βαθμούς) από μία ή
περισσότερες «προστατεύουσες» (προστάτιδες - protecting) Δυνάμεις». Το
Διεθνές Δίκαιο διακρίνει πολλές εκδοχές προτεκτοράτου, αλλά δεν είναι
αυτό που μας απασχολεί στο παρόν σημείωμα, αλλά η τάση μετατροπής της
Ελλάδας από κυρίαρχη (έστω καπιταλιστικά εξαρτημένη) χώρα σε ένα υβρίδιο
κράτους, που η ουσία του πλησιάζει το προτεκτοράτο και απομακρύνεται
πολύ από το πρότυπο της κυρίαρχης χώρας. Ας θυμηθεί ο καθένας δηλώσεις
και τοποθετήσεις Ελλήνων πολιτικών για τα θέματα κυριαρχίας, συνόρων (Γ.
Παπανδρέου τόσο ως υπουργός Εξωτερικών όσο και ως πρωθυπουργός, Άννα
Ψαρούδα Μπενάκη ως πρόεδρος της Βουλής) που ρητά λένε ότι μπορεί να
χρειαστεί να περιοριστεί η εθνική κυριαρχία ή να αλλάξουν τα σύνορα, για
να μπορούμε έτσι να μετέχουμε στις οικονομικές συμμαχίες ή να μη
βουλιάξουμε ως χώρα. Κοντά σε αυτά τα δείγματα ευλυγισίας υπάρχουν και
άλλα όσον αφορά το Κυπριακό (ναι στο σύμφωνο Ανάν που πρώτος φώναξε ο
Παπανδρέου μαζί με τον Δρούτσα, πρώην υπουργό Εξωτερικών που μετείχε στη
σύνταξη του σχεδίου Ανάν) και άλλα όσο αφορά τις ελληνοτουρκικές
σχέσεις με ουσιαστική αποδοχή καθαρά ενδοτικών θέσεων και υποχωρήσεων σε
θέματα κυριαρχίας της χώρας (Αιγαίο, ΑΟΖ κ.λπ.).</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Με
τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια η προτεκτορατοποίηση της χώρας
προχώρησε με άλματα σε όλα τα ζητήματα της οικονομικής πολιτικής και
εκχώρησης της δημόσιας περιουσίας, στη διάλυση καίριων τομέων του
κράτους και υποκατάσταση με μηχανισμούς της τρόικας που θα έχει πλέον
μόνιμη παρουσία στη χώρα κατόπιν «αιτήσεως της ελληνικής πλευράς»!
Επομένως, ο έλεγχος ή κυριαρχία κατά διάφορους βαθμούς από μία ή
περισσότερες «προστατεύουσες» (προστάτιδες) δυνάμεις γίνεται ασφυκτικός,
σχεδόν ολοκληρωτικός στην οικονομική σφαίρα, αγκαλιάζει την πολιτική
σφαίρα και φυσικά τον κρατικό μηχανισμό και συνοδεύει τα φαινόμενα της
χρεοκοπίας και «τιμωρίας» της Ελλάδας. Οικονομικά, σχεδόν όλη η Ευρώπη
υποτάσσεται στη Γερμανία και η Ελλάδα προτεκτορατοποιείται από τη
Γερμανία, η οποία θα έχει τον έλεγχο και την κυριαρχία όλης της
οικονομικής λειτουργίας (καταλήστευση) ή και τη δυνατότητα «πνιξίματος»
της χώρας αν το θελήσει ανά πάσα στιγμή. Ο κύριος Ράιχενμπαχ, νέος
γκαουλάιτερ είναι ήδη εδώ και έχει αναλάβει υπηρεσίες. Είναι μαζί του
και μια ολόκληρη ομάδα από τοποτηρητές, της «task force» (Ομάδα Δράσης)
της Κομισιόν, που θα «επιβλέπει» αν τηρούνται οι δεσμεύσεις που είχε
αναλάβει η κυβέρνηση Παπανδρέου και τώρα η τρικομματική κυβέρνηση υπό
τον τραπεζίτη Παπαδήμο απέναντι στην τρόικα. Μια νέα ποιότητα στην
υπόσταση της χώρας υπάρχει και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ο αγώνας
ενάντια στην τρόικα, στα μνημόνια, στις δανειακές συμβάσεις, είναι
αγώνας για ανεξαρτησία, δημοκρατία, χειραφέτηση, για έναν άλλο δρόμο
απαλλαγής από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας, από την
προτεκτορατοποίηση, το διαμελισμό της χώρας, οικονομικό πολιτικό
κοινωνικό.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Η
νέα δανειακή σύμβαση που θα διέπεται μάλιστα από το αγγλικό δίκαιο
(!!!) παραδίδει τη χώρα στους δανειστές, επιβάλλοντας συνθήκες ωμής
αποικιοκρατίας και χρεοκοπίας του λαού για πολλές γενιές. Η ανάγκη του
πολιτικού αγώνα, της ανατροπής του πολιτικού συστήματος, η δημοκρατική
πολιτική αναδιοργάνωση, η παραγωγική ανασυγκρότηση, σαν ενιαία και
αδιαίρετη θέση, αποτελούν σήμερα σημαντικό όπλο για την κατεύθυνση της
πάλης στις υπό διαμόρφωση συνθήκες. Μέσα σε αυτή την λογική και με
προϋπόθεση την τροποποίηση του πολιτικού συσχετισμού αποκτούν νόημα οι
θέσεις για έξοδο από την ευρωζώνη, για εθνικοποίηση του τραπεζικού
συστήματος, για επανέλεγχο της νομισματικής πολιτικής κ.λπ. Πρέπει να
δειχθεί με πειστικό τρόπο πως ένας λαός, μια χώρα, δεν μπορούν να
φυλακιστούν στο ευρώ (νεοφιλελεύθερο νόμισμα) και στο ληστρικό χρέος
(σύστημα επιβολής όρων των δανειστριών μεγάλων δυνάμεων). Είναι ανάγκη
να δειχθεί πως υπάρχει άλλος δρόμος ρεαλιστικός και αποτελεσματικός.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Επομένως:
εναντίωση στα μνημόνια και την τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ για να μην
ξεχνιόμαστε) – στάση πληρωμών στους δανειστές – ανακούφιση εργαζομένων –
παραγωγική ανασυγκρότηση (με ό,τι μέτρα είναι αναγκαία γι' αυτό –
τράπεζες, νομισματική – δημοσιονομική πολιτική κ.λπ.). Και προπάντων,
κορυφαία προϋπόθεση: λαϊκό κίνημα, συνειδητοποιημένο γύρω από όλα αυτά,
κοινωνικό μπλοκ δυνάμεων που να στηρίζουν αυτήν την αλλαγή, παλλαϊκό
(εθνικό-λαϊκό) μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για διέξοδο της
χώρας, βάθεμα του ριζοσπαστισμού και της κοινωνικής συνείδησης,
σφυρηλάτηση πνεύματος αγώνα αντίστασης και ρήξης με τα σύγχρονα δεσμά
του παγκόσμιου συστήματος. Αυτή είναι η συμβολή μας σε μια μεγάλη
ιστορική στροφή που επιβάλλεται και στην Ευρώπη και την περιοχή μας. Μια
εποχή εξεγέρσεων, δημοκρατικών κινημάτων και επαναστάσεων έχει ανοίξει.
Ας βρούμε τη θέση μας μέσα σε αυτήν.</span></span><br />
<strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Κριτική της Αριστεράς</span></span></strong><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Στις
δεκαετίες που πέρασαν δύο βασικές κατηγορίες της ανάλυσης της Αριστεράς
ξεχάστηκαν και σβήστηκαν από τον πολιτικό της λόγο. Η πρώτη είναι η
κατηγορία της «εξάρτησης» που θεωρήθηκε εντελώς ρετρό σχήμα και η
δεύτερη αφορά την εξαφάνιση της κατηγορίας «δυτικός ευρωπαϊκός
ιμπεριαλισμός». Αυτή η περίεργη θεωρητική λοβοτομή χρειαζόταν για να
γίνουν αποδεκτά διάφορα σχήματα της περιβόητης «αληλλεξάρτησης» και της
«Ευρώπης κοινό σπίτι από τα Ουράλια ως τον Ατλαντικό» της εποχής του
Γκορμπατσώφ.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Πιο
συγκεκριμένα, η Αριστερά για δεκαετίες τώρα έχει ναρκωθεί και αυτή στο
πλαίσιο της ψευδεπίγραφης ανάπτυξης. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες είχε
πιστέψει όσα έλεγε η αστική τάξη για την εξέλιξη της ελληνικής
οικονομίας. Έβλεπε (στην πλειοψηφία της) την Ελλάδα ως ιμπεριαλιστική ή
μικρο-ιμπεριαλιστική χώρα. Ξαφνικά, ανακάλυψε ότι η χώρα είναι υπό
κατοχή και κηδεμονία, με τεράστιο χρέος και σμπαραλιασμένη οικονομία.
Αποσιώπησε το ρόλο του ιμπεριαλισμού και των ανταγωνισμών. Έβαλε κάτω
από το χαλί όλα τα ανοιχτά ζητήματα των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας. Δεν
αξιολόγησε την καταιγίδα που έρχεται στα εθνικά ζητήματα. Ακόμα και τώρα
δεν θέλει να δει και να αντιδράσει, να οργανώσει, να ενδυναμώσει το
λαϊκό κίνημα σε μία κατεύθυνση διεξόδου της χώρας, παραγωγικής
ανασυγκρότησης, δημοκρατικής ανάτασης και λαϊκής και εθνικής επιβίωσης.
Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι το ταξικό στοιχείο διαπλέκεται με το εθνικό
και χρειάζεται ένας προσανατολισμός, μία κατεύθυνση, μία ρήξη και τομή
που να μην τα διαχωρίζει, αλλά να προωθεί και τα δύο σαν απαραίτητα
στοιχεία μιας παλλαϊκής συσπείρωσης, ενός παλλαϊκού μετώπου σωτηρίας. Το
κενό, επομένως, είναι μεγάλο και γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, ακόμα πιο
κρίσιμο.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Αυτή
η διαπίστωση παραπέμπει στην ανάγκη που βοά εδώ και καιρό για ωρίμανση
του κινήματος και γενικά των πολιτικών του προϋποθέσεων για να δώσει
διέξοδο. Η Αριστερά, που θεωρητικά θα μπορούσε να αποτελέσει μια
προοπτική, δεν φαίνεται να μπορεί να την δώσει, γιατί ασχολείται
περισσότερο για τα εντός του υπαρκτού καθεστώτος-συστήματος τεκταινόμενα
και όλα παραπέμπονται σε εκλογικά ποσοστά, παρά τους όρκους για
κινήματα και ταξικούς αγώνες. Απλά, δεν διεκδικεί την πτώση του ειδικού
τροϊκανού καθεστώτος και δεν επιδεικνύει με πειστικό τρόπο την αναγκαία
μετάβαση σε κάτι άλλο. Ούτε μπαίνει στον κόπο να το περιγράψει, να το
ονοματίσει, να συσπειρώσει τον κόσμο στη βάση του άλλου δρόμου, της
διεξόδου και να δώσει στο μαζικό λαϊκό κίνημα μια ευρύτερη προοπτική.
Δεν θα επεκταθούμε σε μια κριτική της πολιτικής συμπεριφοράς της
ευρωπαϊκής Αριστεράς, για την οποία πολλά μπορούν να ειπωθούν. Στα δικά
μας, όμως, πρέπει να τονιστούν μεγάλες ηχηρές σιωπές και παραλείψεις:</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Α)
Η Αριστερά συμπεριφέρεται σαν να μην έγινε κάποια ποιοτική μεταβολή στο
καθεστώς εδώ και δύο χρόνια. Σαν να συνεχίζουμε να πλέουμε στα νερά των
προδιαγραφών της μεταπολίτευσης. Η νέα καθεστωτική φάση που όσο περνά ο
καιρός βαθαίνουν, ποιοτικά, ορισμένα χαρακτηριστικά της μοιάζει να μην
υπάρχει. Τα απανωτά πραξικοπήματα Μέρκελ-Σαρκοζί που επέβαλαν τον
τραπεζίτη Παπαδήμο ως πρωθυπουργό, χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, δεν
πολυαπασχολούν την Αριστερά. Σε σχέση με αυτά – που ο λαός τα
αντιλαμβάνεται αμέσως – η Αριστερά (σχεδόν ολόκληρη με μικρές
εξαιρέσεις) δεν τα αποδέχεται και περίπου τα κατακρίνει. Δεν αποδέχεται
ότι υπάρχει συνολικό πρόβλημα πολιτικού συστήματος (ορισμένοι ακόμα
μιλάνε για δικομματισμό) γιατί φοβάται μήπως συμπεριληφθεί και η ίδια σε
αυτό. Δεν αποδέχεται ότι υπάρχει ένα ειδικό καθεστώς (που πρέπει να
ανατραπεί) αλλά η συνέχεια μιας συνηθισμένης κατάστασης. Δεν θέλει να
ακούσει τίποτα για «χούντα», για «κατοχή» κ.λπ. γιατί τα θεωρεί
υπερβολικά και ανυπόστατα. Έτσι, όμως, έρχεται σε ρήξη και με τις
πλατείες και με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στις παρελάσεις, έρχεται σε
αντίθεση με έναν επεκτεινόμενο λαϊκό ριζοσπαστισμό.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Η
Αριστερά δεν θέλει να καταλάβει αυτό που διαισθητικά καταλαβαίνει όλος ο
λαός: το καθεστώς που εμπεδώνεται και παίρνει ανοιχτά τα χαρακτηριστικά
μιας αρμοστείας και υποδουλώνει τη χώρα στους δανειστές, καταργεί κάθε
επίφαση δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας, κάνει κουρελόχαρτο το
Σύνταγμα, υπαγορεύει νόμους και δίκαιο από ξένα κέντρα και μετατρέπει
όλο τον πολιτικό κόσμο σε υπογράφουσες «γλάστρες», δεν θα μετακινηθεί,
δεν θα παραδώσει, δεν θα «εκδημοκρατιστεί». Όσο μεταβατικό και να είναι
μας οδηγεί σε μια μετάβαση προς μια ολοκληρωτική δικτατορία και εκτροπή.
Αυτό που θα τη διαδεχθεί ομαλά θα είναι ένα πλήρως υποταγμένο,
ουσιαστικά κατοχικό και δωσίλογο προσωπικό, δηλαδή η φυσιολογική
μετεξέλιξη αυτού που τώρα οικοδομείται με διατάγματα, πραξικοπήματα,
δυνάμεις κρούσης των τροϊκανών και γκαουλάιτερ. Αν και είναι απόλυτα
αναγκαίο να τεθεί το βαθύτατο αίτημα μιας δημοκρατίας πραγματικής δεν το
αντιλαμβάνεται η επίσημη Αριστερά.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Β)
Παραλείπεται συνολικά το ζήτημα της ανεξαρτησίας, της εθνικής
ανεξαρτησίας της χώρας και μάλιστα σε μια συγκυρία ευρύτατων αλλαγών σε
όλα τα μέτωπα. Το ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο και οι ανακατατάξεις που
συντελούνται, τα νέα «τόξα» που δημιουργούνται, λησμονούνται και ο λόγος
αφορά μόνο τις εξελίξεις στην Ευρώπη και δη στην ευρωζώνη. Όμως και
αυτές ακόμα (που είναι σοβαρότατες και κρισιμότατες) δεν παρατηρούνται
στο πλαίσιο των γενικότερων ανακατατάξεων και το τι σενάρια θα
τροφοδοτήσουν ή ήδη τροφοδοτούν στην νοτιο-ανατολική Μεσόγειο ή τα
Βαλκάνια, ούτε το πώς το αμερικανικό τόξο θα συμπεριφερθεί ειδικά στο
Νότο της Ευρώπης μετά τις δύο αλλαγές κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Ιταλία. Η
κρίση της Ευρωζώνης και του ευρώ, σύμπτωμα και αυτό της παγκόσμιας
οικονομικής κρίσης και το βάθεμά τους έχουν οδηγήσει σε αναδιατάξεις
όλων των μεγάλων δυνάμεων και όσα μέλλοντα να γίνουν, δείχνουν μια
όξυνση και ένταση όλων των αντιθέσεων.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Είναι τυχαίες αυτές οι «παραλείψεις»; Πώς μπορεί να εξηγηθούν;</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Οι
λόγοι είναι πολλοί. Ο κυριότερος είναι η συστημική λογική, το μη
ξεπέρασμα των ορίων του συστημισμού, η προσκόλληση στις προδιαγραφές
αυτού του υπαρκτού πολιτικού συστήματος και οι πολλαπλές εξαρτήσεις που
απορρέουν από την καθωσπρέπει συμμετοχή σε αυτό.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Δεύτερος
λόγος είναι η μη εμπιστοσύνη στο λαό, στις δυνάμεις του και τους αγώνες
του. Από δω και η αντίληψη πως η Αριστερά είναι κάτι υπεράνω του λαού, ο
οποίος δεν καταλαβαίνει την ορθή γραμμή, δεν ξέρει, δεν αντιλαμβάνεται,
ρέπει προς το αυθόρμητο και ανεξέλεγκτο και αυτό μπορεί να την θέσει σε
δοκιμασία.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Τρίτος
λόγος, είναι η αντίληψη πως η χώρα δεν είναι πολιτικά, οικονομικά,
στρατιωτικά εξαρτημένη, άρα είτε συμμετέχει στην ιμπεριαλιστική λεία
έστω από υποδεέστερη θέση (ΚΚΕ), είτε δεν μπορεί να γίνει οποιοδήποτε
βήμα χωρίς αλλαγή των συσχετισμών εντός της Ευρώπης (ΣΥΝ). Η αποσάθρωση
του πολιτικού συστήματος, όπως το γνωρίσαμε μέχρι τώρα, οφείλεται εν
μέρει στο ότι χρεοκοπούν τα πελατειακά αναχρονιστικά χαρακτηριστικά του
(στοιχεία που και οι σημιτικοί εκσυγχρονιστές ήθελαν να ξεπεράσουν), εν
μέρει στο ότι το πολιτικό σύστημα έφερε τη σφραγίδα κοινωνικών και
πολιτικών αγώνων. Κυρίως όμως αποσαθρώνεται γιατί το κοινωνικό συμβόλαιο
που το στήριζε δεν υπάρχει πλέον και οι διάφορες πλευρές που το
συγκροτούσαν, διαλύονται και γκρεμίζονται από τις επιβαλλόμενες
μνημονιακές πολιτικές. Αυτή η κατάρρευση του κοινωνικού συμβολαίου (που
μέρος του ήταν το ανώτερο πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό της
Αριστεράς), οδηγεί σε τεκτονικές αλλαγές του πολιτικού στοιχείου,
τέτοιες που η επίσημη Αριστερά αδυνατεί να διαβάσει, παράλληλα δε,
φέρνει στο φως νέες μορφές έκφρασης και συγκρότησης όπως έδειξαν οι
πλατείες, οι κινήσεις όπως η Σπίθα του Μ. Θεοδωράκη, οι διαδηλώσεις την
28η Οκτωβρίου και άλλες που θα δούμε στο προσεχές μέλλον.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Τέταρτος
λόγος είναι η προσκόλληση – μετά από όσα έχουν γίνει – στον
κεντροαριστερό άξονα και την λογική του. Σύμφωνα με αυτήν την οπτική
ό,τι μπορεί να γίνει σε μια προοδευτική κατεύθυνση στη χώρα μπορεί να
προέλθει από ένα μπλοκ δυνάμεων που έχει μια ιστορική αναφορά στο Κέντρο
και την Αριστερά. Μόνο που το «Κέντρο» έχει πάψει εδώ και δεκαετίες να
είναι τέτοιο, έχει μετατραπεί – συγχωνευτεί, αναδειχθεί σε νέα Δεξιά,
πιο πολυπρόσωπη, πιο οργανική, πιο αποτελεσματική από την παραδοσιακή.
Αυτός ο κεντροαριστερός άξονας είχε την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία
του εκσυγχρονισμού και της αναδιάρθρωσης, του ευρωπαϊσμού και της
δυνατής Ελλάδας. Τώρα, με όλες τις αλλαγές που συντελούνται παγκοσμίως
και στην περιοχή, η κατάρρευση αυτού του άξονα είναι γεγονός αλλά η
τακτική και η πολιτική των κομμάτων της μεταπολίτευσης δεν έχουν
αναπροσαρμοστεί. Επομένως, ακόμα και τώρα η Αριστερά ψηφίζει Καμίνη και
Μπουτάρη, προσβλέπει στην αντιμνημονιακή βάση του ΠΑΣΟΚ και μόνο και
αυτό με κλασικό τρόπο (άντε να βάλει κάποιον στα ψηφοδέλτιά της) και
υπολείπεται κραυγαλέα από το να οικοδομήσει ένα ευρύ, πλατύ, παλλαϊκό,
πανεθνικό Μέτωπο ανατροπής του ειδικού καθεστώτος και οικονομικής
ανασυγκρότησης για την ανακούφιση του λαού και την αντιμετώπιση της
χρεοκοπίας.</span></span><br />
<strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Η λαϊκή διαθεσιμότητα</span></span></strong><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Το
κλειδί για οποιαδήποτε θετική διέξοδο είναι η λαϊκή
διαθεσιμότητα-κίνηση και παρουσία. Με μια έννοια αυτή ήταν ο μεγάλος
πρωταγωνιστής που σφράγισε την πολιτική και κοινωνική ζωή το 2011. Δεν
ήταν η τρόικα, ο Παπανδρέου ή ο τρικομματικά στηριγμένος Παπαδήμος. Η
λαϊκή διαθεσιμότητα, έκφραση ενός αναπτυσσόμενου πολλαπλά αντιφατικού
ριζοσπαστισμού, σημάδεψε τις εξελίξεις. Το συγκροτούμενο, αναδυόμενο
λαϊκό μαζικό κίνημα, αγωνιστικός βραχίονας της λαϊκής διαθεσιμότητας με
την επίμονη και πεισματική παρουσία του σε γενικές απεργίες, σε
πλατείες, σε παρελάσεις, σε επιτροπές, σε λαϊκές συνελεύσεις, έδωσε
μεγάλες πολιτικές μάχες, στοχοποίησε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα
Μνημόνιο και τρόικα. Πέτυχε την απομάκρυνση της κυβέρνησης Παπανδρέου,
εξανάγκασε σε χειρισμούς και υποχωρήσεις στα θέματα με τα χαράτσια,
έδωσε ζωή σε νέες μορφές οργάνωσης και συλλογικής δράσης, έδειξε στους
«από πάνω» πως δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση η διακυβέρνηση της χώρας
υπό όρους κατοχής και χούντας. Οι «από πάνω», βεβαίως, περίμεναν πως θα
υπάρξει αντίδραση. Ήλπιζαν πως θα είναι χειραγωγήσιμη μέσα από την
αποσπασματικότητα και τους αποπροσανατολισμούς που επέβαλαν. Το ποτάμι
της οργής, όμως, έδειξε πως τόσο ο συστημισμός συνδικάτων και επίσημης
Αριστεράς όσο και η ανοικτή καταστολή δεν μπορούν να φρενάρουν την
ορμητική εισβολή του λαού, που με ειρηνικό και ακηδεμόνευτο τρόπο
μπόρεσε να δώσει τις δικές του απαντήσεις, να θέσει τα δικά του
ερωτήματα, να ψάξει για εναλλακτικές προτάσεις, να διευρύνει και βαθύνει
αιτήματα προοπτικές και αναζητήσεις. Η μετατόπιση των συνειδήσεων που
έγινε τη χρονιά αυτή, ήταν ίσως το εκπληκτικότερο γεγονός. Σημάδεψε
ολόκληρη την κοινωνία και συνεχίζεται ως διαδικασία με σημαντικές
απολήξεις-συμπεράσματα στη συμπεριφορά και τη στάση των πολιτών. Αυτή η
λαϊκή διαθεσιμότητα επέβαλε και ξανάφερε στην επιφάνεια ζητήματα που
είχαν περίπου ξεχαστεί: απαίτησε να ανατραπεί το πολιτικό σύστημα, να
τιμωρηθούν οι ένοχοι, πραγματική δημοκρατία, ανεξαρτησία, χειραφέτηση,
παραγωγική ανασυγκρότηση, νέα θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο.
Ζήτησε επαναηθικοποίηση όλων των σφαιρών της δημόσιας, κοινωνικής
πραγματικότητας, ιδιαίτερα της πολιτικής. Έγινε η ίδια φορέας νέων αξιών
και αρετών.</span></span><br /><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Η
λαϊκή διαθεσιμότητα παραμένει ένας κρίσιμος παράγοντας. Άλλωστε και σε
διεθνές επίπεδο αυτό αποδεικνύεται και στην αυγή της δεύτερης δεκαετίας
του 21ου αιώνα.</span></span><br />
<strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Συμπέρασμα</span></span></strong><br />
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Η
σύμπτωση της οικονομικής-κοινωνικής κρίσης με την εθνική, θα δώσει
διαστάσεις πανεθνικής κρίσης. Η διέξοδος, η διάσωση, η επιβίωση της
χώρας, της κοινωνίας, του λαού, γίνεται πλέον πιο σύνθετη. Παραπέμπει σε
διαδικασίες που ξεπερνούν κατά πολύ την απλή διατύπωση αιτημάτων ή την
επιδίωξη επιτυχημένων επιμέρους οικονομικών χειρισμών. Αναζητείται η
συνολική πολιτική οπτική που τόσο κραυγαλέα απουσιάζει, που πρέπει να
μπολιάσει την υπαρκτή και υπολογίσιμη λαϊκή διαθεσιμότητα – λαϊκό
ριζοσπαστισμό. Η συνάντηση μιας ορισμένης Αριστεράς, δηλαδή, ιδεολογικά
και πολιτικά εξοπλισμένης για την δημιουργία ενός μεγάλου εθνικού-λαϊκού
μπλοκ, με τον υπαρκτό ριζοσπαστισμό είναι ένα μεγάλο ζητούμενο, μια
μεγάλη πρόκληση, ένα ανοικτό στοίχημα.</span></span><br />
<div style="text-align: right;">
<strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Άνοιξη 2012, Περιοδικό </span></span></strong><em><strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Τετράδια</span></span></strong></em><strong><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">, αρ. 61</span></span></strong></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-54667958995561398032013-03-29T10:49:00.000+02:002013-03-29T10:49:29.842+02:00Ακούστε και το δεύτερο ηχητικό ρεπορτάζ για Κύπρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="yiv783234292MsoNormal" id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3739" style="text-align: justify;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-3S5-aq9eBKs/UVVUzdWTrrI/AAAAAAAABHw/5AjA5XlTZpQ/s1600/2013_03_20_cyprus_no.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="192" src="http://2.bp.blogspot.com/-3S5-aq9eBKs/UVVUzdWTrrI/AAAAAAAABHw/5AjA5XlTZpQ/s200/2013_03_20_cyprus_no.jpg" width="200" /></a><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3740">Τι έγινε σήμερα στην Κύπρο;</span></span></span></div>
<div class="yiv783234292MsoNormal" id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3744" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3743">Τι σκέφτονται και τι φοβούνται οι Κύπριοι;</span></span></span></div>
<div class="yiv783234292MsoNormal" id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3746" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3745">Τι λένε για την Ελλάδα και για την
κυβέρνηση;</span></span></span></div>
<div class="yiv783234292MsoNormal" id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3747" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Τι γνώμη έχουν για το ΣΥΡΙΖΑ;</span></span></div>
<div class="yiv783234292MsoNormal" id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3747" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3748"><span id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3762">Ακούστε </span>και τη δεύτερη ανταπόκριση από την
αποστολή του "Δρόμου" στην Κύπρο.</span></span></span></span></div>
<div class="yiv783234292MsoNormal" id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3747" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="yiv783234292MsoNormal" id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3747" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span id="yui_3_7_2_1_1364545971146_3748"> </span></span></span> </span></div>
</div>
<iframe frameborder="no" height="166" scrolling="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F85228484" width="100%"></iframe>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-63133695561854343072013-03-28T16:51:00.001+02:002013-03-28T16:51:06.372+02:00Το καταπληκτικό βίντεο-κάλεσμα για τη διαδήλωση στο Σύνταγμα στις 31 Μαρτίου<a href="http://left.gr/news/katapliktiko-vinteo-kalesma-gia-ti-diadilosi-sto-syntagma-stis-31-martioy">Το καταπληκτικό βίντεο-κάλεσμα για τη διαδήλωση στο Σύνταγμα στις 31 Μαρτίου</a>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-537074796475534389.post-50398707164396213842013-03-28T13:10:00.000+02:002013-03-28T13:10:31.756+02:00Ηχητικό ρεπορτάζ από Κύπρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe frameborder="no" height="166" scrolling="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F85228484" width="100%"></iframe></div>
Unknownnoreply@blogger.com0