Δημοσιεύουμε ένα κείμενο που μας έστειλε ο Κώστας Σκαρπίδης και γράφτηκε με αφορμή τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ της Ελλάδας και ΠΓΔΜ ή Μακεδονίας (διαλέξτε και πάρτε).
ΜΠΛΑΝΚΟ – Δυο εκδοχές της πραγματικότητας
Όσοι παρακολούθησαν από την κρατική τηλεόραση το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας ήρθαν αντιμέτωποι με έναν, αρχικά, ακατανόητο γρίφο. Στο άκρο της οθόνης σε ένα μικρό πλαίσιο, η πολωνική τηλεόραση παρουσίαζε δίπλα από την ένδειξη με το σκόρ του αγώνα τα αρχικά των χωρών των ομάδων που βρέθηκαν ως αντίπαλες βάσει του προγράμματος της διοργάνωσης. Μέχρι εδώ καλά.Όμως - για κακή μας τύχη - στους αγώνες αυτούς συμμετείχε και η δική μας FYROM. Λέω η δική μας, γιατί η χώρα αυτή αναγνωρίστηκε de facto από την
πολωνική διοργανωτική αρχή και από την πολωνική τηλεόραση - με το όνομα Μακεδονία. Έτσι σε αυτό το μικρό πλαίσιο στην άκρη της οθόνης όπου αναγράφονταν τα αρχικά των αντιπάλων, η κατά το ελληνικά γούστα FYROM αποδόθηκε συντετμημένα ως MKD (MAKEDONIA).Μπορούμε εύλογα να υποθέσουμε πως οι ηγέτες της ελληνικής αποστολής εναντιώθηκαν στην απόφαση της κρατικής τηλεόρασης της Πολωνίας (μέλος της Ε.Ε) να αναγνωρίσει την γειτονική μας χώρα ως Μακεδονία. Και να την παρουσιάζει σε ζωντανή μετάδοση παγκοσμίως με το όνομα που αυτή διάλεξε για τον εαυτό της χωρίς να πάρει την δική μας έγκριση. Θα περίμενε κανείς πως για λόγους ευθιξίας η ελληνική ομάδα θα αποχωρούσε από τους αγώνες αφού δεν κατάφερε να επιβάλλει στους εταίρους μας την ορθότητα του αιτήματος μας.
Αντί αυτού οι εγκέφαλοι της ελληνικής τηλεόρασης επέλυσαν - ως άλλοι Μεγαλέξανδροι - το πρόβλημα, με τη χρήση διορθωτικού (μπλάνκο). Έτσι όταν αγωνίζονταν οι ακατανόμαστοι με τις άλλες ομάδες, στο μικρό τετραγωνάκι που αναγράφονταν τα αρχικά των χωρών εμφανιζόταν ένα άσπρο κενό κουτάκι. Σαν την εξωτερική μας πολιτική. Δηλαδή την πολιτική για εσωτερική κατανάλωση. Το κρυμμένο νόημα αυτής της ταχυδακτυλουργίας συνοψίζει την πεμπτουσία του πολιτικού στρουθοκαμηλισμού. Καμώνεται πως περιφρονεί την συνειδητή απόφαση της Πολωνίας να αναγνωρίζει τους γείτονες ως Μακεδονία, ενώ ταυτόχρονα όλος ο κόσμος διαβάζει στις οθόνες του MKD. Εκτός από εμάς. Οι Έλληνες τηλεθεατές στο μικρό τετραγωνάκι ατενίζουν το απέραντο λευκό. Κάτι σαν τις λευκές ψυχώσεις που περιγράφει η σύγχρονη ψυχοπαθολογία. Οι αρνήσεις της πραγματικότητας – τόσο εσωτερικής όσο κι εξωτερικής - δεν μπορούν όμως να πραγματοποιούνται χωρίς ένα ιδιαίτερα ακριβό αντίτιμο. Ο λογαριασμός βέβαια συνήθως πληρώνεται από την επόμενη γενιά, όπως το δημόσιο χρέος. Οι πολιτικοί τυχοδιώκτες του Γιουνανιστάν συντηρούν στην ατζέντα τους το θέμα των γειτόνων ως εφεδρεία, στην προσπάθεια τους να εκμεταλλευτούν τις όποιες ανασφάλειες μας. Όμως το συγκεκριμένο ζήτημα της αναγνώρισης των «Σκοπίων» ως Μακεδονία έχει τελειώσει και νομίζω πως μπορούμε να πενθήσουμε την απώλεια της δυνατότητας μας να επηρεάζουμε τα πράγματα προς την κατεύθυνση που επιθυμούμε διαμέσου φαντασιώσεων. Ως αρνητές μιας διαδικασίας αμοιβαίας αναγνώρισης – και αρχικά από τη θέση του ισχυρότερου – ηττηθήκαμε κατά κράτος στο διπλωματικό επίπεδο. Όταν η αναγνώριση δεν μπορεί ούτε προσχηματικά να τεθεί ως αμοιβαία – τότε πρόκειται απλά για επιδίωξη σχέσεων δουλικότητας - κυριαρχίας. Αυτή είναι άραγε η τελευταία πηγή αυτοεκτίμησης - που οι πολιτικοί μας θεωρούν πως μας απέμεινε; Οι «Σκοπιανοί» από κάτω; Όμως ούτε αυτό δεν είναι πλέον εφικτό.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο σε αυτήν την ιστορία αποτυχίας βρίσκεται στην χρήση της ελληνικής γλώσσας. Το ναυάγιο ήταν προδιαγεγραμμένο όχι εξαιτίας της αντισταθμιστικής φαντασίωσης μεγαλείου που στήριξε εξαρχής το ελληνικό αίτημα. Μιας και το αίτημα ήταν εξαρχής παράλογο δεν μπορούσε να βρει αποδέκτη στην διεθνή κοινότητα. Έτσι πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε απαίτηση προς τους εταίρους μας να συμμεριστούν την θέση μας ενάντια στην δική τους εκτίμηση του πράγματος. Κάποια στιγμή με σχεδόν μαγικό τρόπο αναδύθηκε η λέξη «Σκοπιανοί» και «τα Σκόπια» κλπ. Η λέξη αυτή έκανε καριέρα και καταξιώθηκε στην συνείδηση μας. Μιλούσαμε πλέον αργκό. Δεν θα χαρακτηρίσω αυτήν την γλωσσική χρήση ως απόλυτα ρατσιστική. Ως το κατεξοχήν παράδειγμα λεκτική βίας στην δεκαπενταετία που πέρασε. Αυτό όφειλε να είναι υποχρέωση του Ραδιοτηλεοπτικού, της ΕΣΗΕΑ και της Ακαδημίας Αθηνών.
Αυτό που μου φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον είναι η καταβαράθρωση των κανόνων της ελληνικής γλώσσας. Η διατύπωση: «οι Σκοπιανοί», είναι αδιαμφισβήτητα από γραμματικής άποψης ένα ατόπημα. Ένα απονενοημένο διάβημα. Πως όμως έφτασαν εγγράμματοι υποτίθεται άνθρωποι να λανθάνουν τόσο αβίαστα και τόσο μαζικά; Αναφέρομαι στον δημόσιο λόγο και όχι στις κατ ιδίαν γλωσσικές χρήσεις. Από τις πολιτικές και δημοσιογραφικές ελίτ θα περίμενε κανείς υπευθυνότητα και σοβαρότητα. Από την κρατική τηλεόραση προσδοκούμε να μην αποτελεί μόνον μετενσάρκωση της ΥΕΝΕΔ. Όχι μια Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, όπου οι λέξεις σημαίνουν κάθε φορά - αυτό που μας βολεύει. Από ότι θυμάμαι, στις χώρες του ανύπαρκτου σοσιαλισμού οι λογοκριτές χρησιμοποιούσαν μαύρο χρώμα για αυτά που θεωρούσαν ακατάλληλα δι ανηλίκους. Εδώ ο υπεύθυνος ροής προγράμματος της ΕΤ1 χρησιμοποιεί μπλάνκο. Ασπρόμαυρο, το χρώμα του ολοκληρωτισμού. Ποιος ξέρει; Όταν μια μέρα οι αρνήσεις της πραγματικότητας συνεπικουρούμενες από μαγικούς τρόπους σκέψης κυριαρχήσουν - οι οθόνες μας θα γίνουν ολόλευκες. Μπλάνκο ταπείνωση…στις γειτονιές των καταφρονεμένων. Ελίτ και προλετάριων. ΛΑΟΣ και Κολωνάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου