Οι Δ. Κοδέλας και Σ. Γεωργόπουλος σχολιάζουν το εκλογικό αποτέλεσμα εστιάζοντας στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ανάγκες και οι προσδοκίες παραμένουν μεγάλες!
Να τους κάνουμε να ανησυχήσουν, γράφαμε σε ένα προηγούμενο σημείωμα λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές. Τελικά, δεν τα καταφέραμε. Δεν ανησυχήσαμε την εξουσία και αυτό έχει σαν συνέπεια η επόμενη μέρα των εκλογών να μας βρίσκει με τη δικομματική αναζήτηση εξιλαστήριου θύματος στους μετανάστες, με μέτρα φασιστικοποίησης της κοινωνίας και σαφώς με την μετακύλιση της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων μέσα από τη νέα φορολογική καταιγίδα.
Το αποτέλεσμα για την Αριστερά δεν ήταν ικανοποιητικό. Είχε μικρή μείωση στα ποσοστά και μεγάλη μείωση στον αριθμό των ψήφων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να εκλέξει δεύτερο ευρωβουλευτή και το ΚΚΕ έχασε έναν.
Οι λόγοι για το εκλογικό αποτέλεσμα είναι πολλοί και δεν αφορούν μόνο το πώς πολιτεύτηκε η αριστερά την προεκλογική περίοδο (είναι προφανές ότι ούτε το πολιτικά φτωχό «Τιμώρησε αυτούς που ψήφισαν το Μάαστριχτ» ούτε το γενικό «Για τις ανάγκες των πολλών» δεν δημιούργησαν ένα σοβαρό διακύβευμα ώστε ο κόσμος να επιλέξει την κάλπη από την παραλία ή τον καναπέ του) . Το παράδοξο είναι ότι ενώ όλα τα κόμματα (πλην ΛΑΟΣ, Οικολόγων) υπέστησαν μείωση ποσοστών και αριθμού ψήφων, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει μια συζήτηση για το τι έφταιξε και τι αλλαγές πρέπει να υπάρξουν.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ πιο ειδικά, είναι θετικό που έστω και καθυστερημένα (ξεπερνώντας αντιλήψεις που ουσιαστικά πρότειναν το «εντάξει δεν πήγαμε και άσχημα, πάμε παρακάτω») ανοίγει μια συζήτηση για το αποτέλεσμα και για αναγκαίες ανατροπές που πρέπει να υπάρξουν. Η παραμονή του Α. Αλαβάνου στην προεδρεία της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντική και αντιθέσεις του τελευταίου διαστήματος μπορεί να μετατραπούν σε θετικό παράγοντα αν αποτέλεσαν ένα «ΣΟΚ» ώστε να δούμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ συνιστά, κατά τη γνώμη μας, μια προσωρινή ήττα. Ήττα προσδοκιών, δυναμικής και στόχων. Είναι ένα αποτέλεσμα (προφανώς όχι καταστροφικό) το οποίο όμως δε μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε άμεσα ένα άλμα προς τα μπρος. Αυτό αν δεν το κρύψουμε μπορούμε να ανοίξουμε μια ουσιαστική συζήτηση για το τι έφταιξε. Όμως, ας ξεκινήσουμε λέγοντας τι δεν έφταιξε, σχολιάζοντας κάποιες απόψεις που εκφέρονται.
Δεν φταίει η οικονομική κρίση η οποία υποτίθεται αντικειμενικά συντηρητικοποιεί την κοινωνία. Η κρίση είναι μια επικίνδυνη ευκαιρία για την αριστερά. Ευκαιρία γιατί την περίοδο της κρίσης αναδεικνύονται με τον πιο εμφατικό τρόπο τα αδιέξοδα του σημερινού συστήματος. Επικίνδυνη γιατί αν δεν την εκμεταλλευτεί η αριστερά θα την εκμεταλλευτεί ο αντίπαλος. Κάτι τέτοιο βιώνουμε με την κυριαρχία της ατζέντας Καρατζαφέρη το τελευταίο διάστημα. Πάντως κρίσεις σε πολλές χώρες (χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της Λ. Αμερικής) οδήγησαν σε εξεγέρσεις και προοδευτικές ανατροπές.
Δεν φταίει η γενική στασιμότητα ή και συρρίκνωση της ευρωπαϊκής Αριστεράς που με κάποιο τρόπο έπρεπε να επιβεβαιωθεί και στην χώρα μας, μια σκέψη που οδηγεί με ευκολία και ανακούφιση στο συμπέρασμα ότι «ευτυχώς αντέξαμε». Η ιταλική Επανίδρυση υπέστη συντριβή και χάθηκαν 7 βουλευτές από την ευρωομάδα της Αριστεράς, όχι λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά ακριβώς επειδή η ίδια έκανε εγκληματικά λάθη την προηγούμενη περίοδο. Επίσης δεν λείπουν παραδείγματα όπως το Μπλόκο της Πορτογαλίας, ακόμα και η Αριστερά στη Γερμανία, που δείχνουν άλλες τάσεις.
Δεν φταίει η υποψηφιότητα της Ε. Σωτηρίου, που κατείχε τη δεύτερη θέση του ευρωψηφοδελτίου, η οποία πολεμήθηκε από σύσσωμο τον Τύπο και από κάποια στελέχη του ΣΥΝ σαν «αντιευρωπαϊστρια». Nα θυμίσουμε ότι η Ε. Σωτηρίου ήταν από τις ελάχιστες παρουσίες του ΣΥΡΙΖΑ που σε όλες τις ομιλίες της κυμάνθηκε αυστηρά εντός του συμφωνημένου πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ και δεν εξέφρασε τις προσωπικές της απόψεις ή τις απόψεις της πολιτικής οργάνωσης στην οποία συμμετέχει. Επίσης, ας καταλάβουν όσοι μιλούν πολύ για ενότητα, πλουραλισμό, δημοκρατία ότι δεν είναι ενωτικό, πλουραλιστικό και δημοκρατικό να επιτίθενται με τέτοιο τρόπο σε όσους διαφωνούν μαζί τους. Αλλιώς η επικαλούμενη ενότητα μπορεί να γίνει μόνο με τον εαυτό τους. Και φυσικά το μη ικανοποιητικό εκλογικό αποτέλεσμα δε μπορεί να χρεωθεί ούτε στο ελάχιστο στην ίδια.
Κάποια από τα παρακάτω ερωτήματα θεωρούμε ότι αναδεικνύουν το «τι φταίει;» και ο τρόπος που θα απαντηθούν θα καθορίσει τη φυσιογνωμία και την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα στραφεί στην οργάνωση, κινητοποίηση, αλληλεγγύη και εκπροσώπηση όσων χτυπιούνται από την κρίση; Θα θέσει σαφείς αιχμές- στόχους που να γίνουν κτήμα όσων πλήττονται; Θα προβάλει τον ενωτικό και δημοκρατικό χαρακτήρα του εγχειρήματος ή θα παραμείνει ταυτισμένος με τον ΣΥΝ και με πολλές αποφάσεις να λαμβάνονται εκτός διαδικασιών ΣΥΡΙΖΑ; Θα καταφέρει να δημιουργήσει πανελλαδικές δομές ώστε να αποκτούν φωνή οι πολλοί και αξιόλογοι άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα που αγωνίζονται μαζί μας; Θα υλοποιηθούν επιτέλους οι αποφάσεις που έχουν παρθεί στις Πανελλαδικές Συνδιασκέψεις; Θα ξεπεραστούν λογικές που προνομοποιούν την εικόνα από την πολιτική, τη θεσμική παρέμβαση από την πολιτική - κινηματική δράση; Θα υπάρχει ενιαίος συλλογικός διαμορφωτής της πολιτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ ή θα παραμείνουμε σε ιδέες-φαεινές όσων τον εκπροσωπούν που θα τις μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ; Τελικά θα φτιάξουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα φαίνεται και θα είναι η μόνη υπαρκτή διαφορετική, διακριτή και αντιθετική με το σύστημα δύναμη ή έναν ΣΥΡΙΖΑ εντός, εκτός κι επί τα αυτά;
Θέτουμε τα παραπάνω ζητήματα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα πείραμα εξαιρετικά πρωτότυπο (ίσως και πανευρωπαϊκά) και ταυτόχρονα το πιο ελπιδοφόρο εγχείρημα στην Αριστερά της χώρας μας εδώ και δεκαετίες. Οι ανάγκες και οι προσδοκίες είναι μεγάλες και θα συμβάλλουμε στο μέτρο των δυνάμεών μας να μην σπαταληθούν.
Δημήτρης Κοδέλας
Σωτήρης Γεωργόπουλος
(μέλη της ΚΟΕ και του ΣΥΡΙΖΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου