Κάπου εδώ ξυπνάμε και αύριο θα μάθουμε τι πραγματικά θα γίνει. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες, η εξής μια (που θα έλεγε και πολύ καλός μας δάσκαλος ο Νοικοκυράκης), να υπερψηφιστεί η ΜΠΕ. Σχετικά με τους δεματοποιητές και τον χώρο απόθεσης των δεμάτων διαβάσαμε επίσης και το ενδιαφέρον ρεπορτάζ της εφημερίδας "Αργολικά".
Η συμφωνία είναι η εξής: Ο Δ. Άργους βάζει τον χώρο για τους δεματοποιητές και ο Δ. Ναυπλίου βάζει τον χώρο απόθεσης των δεμάτων. Και για να μην νοιώθουμε κομπάρσοι, εμείς κερνάμε τα σκουπίδια.
Φοβεροί οι δυο Δήμοι! Διέταξε ο Περιφεριάρχης δεματοποιητές και τρέχουν να υλοποιήσουν. Χωρίς να ξέρουν ή να έχουν δεσμεύσεις ούτε για το πόσο θα μείνουν τα δέματα (ακόμα και εργοστάσιο καύσης να αποφασιστεί θέλει τουλάχιστον 2 χρόνια για να φτιαχτεί) ούτε τι μέθοδος θα εφαρμοστεί (τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια). Γνωρίζοντας βέβαια ότι τα δέματα μόνο για καύση ή θάψιμο μπορούν να πάνε και γνωρίζοντας επίσης το παράδειγμα του Κουρουπητού, όπου τα δέματα έσκασαν και έφαγαν κι άλλα πρόστιμα από την ΕΕ λόγω της ρύπανσης που δημιουργήθηκε.
Σε όλα αυτά μπλέκεται και ο Δ. Ν.Κίου, αφού ο Δ. Ναυπλίου έχει βρει υποψήφιο οικόπεδο εκεί. Διαμαρτύρεται και ο Δ. Ν. Κίου. Ο οποίος στη διαμάχη πριν λίγες μέρες με το Δ. Άργους για την χωματερή η οποία άναψε και ο καπνός πήγαινε προς το χωριό, ζήτησε την καλύτερη λειτουργία της (!), και όχι φυσικά άλλου είδους διαχείριση των σκουπιδιών (ανακύκλωση...).
Η λογική έχει δραπετεύσει από το νομό μας και, δυστυχώς, όχι μόνο για το καλοκαίρι!
Διαβάστε σχετικά με την διαχείριση των απορριμάτων και την καύση δυο ενδιαφέροντα άρθρα: Το ένα είναι του Χρ. Καραμάνου (σε μορφή ξεχωριστών μικρών κειμένων, όπως βρίσκονται στην εφημερίδα) και δημοσιεύτηκε στην εφ. Αριστερά! και το άλλο του Γ. Τόλιου (αν και δεν μας τα είπε πολύ καλά στην Σύσκεψη...) και δημοσιεύτηκε στην Αυγή.
Η κυβέρνηση, πιστή στο δόγμα «νόμος και τάξη», στέλνει τα ΜΑΤ ενάντια στους κατοίκους του Γραμματικού για να αρχίσει η κατασκευή ΧΥΤΑ στην περιοχή τους. Το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει και στην Κερατέα. Όπως πριν ένα χρόνο στη Λευκίμμη, που υπήρξε μια νεκρή από τα ΜΑΤ. Όπως και στο Ελληνικό Ιωαννίνων. Ο δικομματισμός επιμένει στους ΧΥΤΑ, μια απαράδεκτη περιβαλλοντικά μέθοδο, εξαιρετικά επικίνδυνη για την υγεία. Την ίδια ώρα η Δυτική Αθήνα στενάζει από τις επεκτεινόμενες χωματερές στα Λιόσια, στη Φυλή. Στη Θεσσαλονίκη, νωπές οι μνήμες από τη χωματερή –τοξική βόμβα των Ταγαράδων, ο δε ΧΥΤΑ Μαυρορράχης λειτουργεί «προσωρινά» εδώ και ένα χρόνο. Ενώ στην πολύπαθη Βοιωτία του εξασθενούς χρωμίου, ο Μπόμπολας ετοιμάζει εργοστάσιο καύσης απορριμμάτων, εξίσου περιβαλλοντικά επικίνδυνο, το οποίο θα προβληθεί σαν η δήθεν σωτήρια λύση. Το μεγάλο κεφάλαιο και ο δικομματισμός αντιμετωπίζουν τα σκουπίδια σαν ένα νέο επιχειρηματικό ελντοράντο. Που θα το πληρώσουν οι πολίτες με πολλαπλασιασμό (όχι απλή αύξηση) των δημοτικών τελών. Λύση στο πρόβλημα υπάρχει: η ανακύκλωση - απλή, φθηνή, με άμεση εφαρμογή. Κι αν η ανακύκλωση δεν προχωρά, αυτό οφείλεται στο ότι είναι αντίθετη με τα συμφέροντα του αστισμού. Η αγωνιζόμενη κοινωνία μπορεί και πρέπει να την επιβάλλει.
ΧΥΤΥ, ΟΧΙ ΧΥΤΑ, ΟΧΙ ΚΑΥΣΗ
Ανακύκλωση εδώ και τώρα και «από τα κάτω»
Το κύριο χαρακτηριστικά μιας εναλλακτικής πρότασης για τη διαχείριση των αστικών απορριμμάτων είναι η ανάκτηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου όγκου από αυτά και η ταφή όσο το δυνατόν μικρότερου. Μπορούμε απλά και εύκολα να ανακτήσουμε το χαρτί, τα μέταλλα, το πλαστικό και το γυαλί, να παράγουμε λίπασμα από τα οργανικά απορρίμματα (τροφές κλπ).
Διαλογή στην πηγή. Είναι η βάση της ανακύκλωσης. Δηλαδή κάθε νοικοκυριό αποθηκεύει τα σκουπίδια σε διαφορετικές σακούλες και τα αποθέτει σε διαφορετικούς κάδους. Δεν είναι κάτι το δύσκολο. Σίγουρα είναι μια αλλαγή συνήθειας αλλά αν σκεφθεί κανείς το κόστος της διατήρησης των παλιών συνηθειών –και για το περιβάλλον αλλά ακόμη και για την τσέπη του – τότε συνειδητοποιεί την ανάγκη της αλλαγής. Σήμερα λειτουργεί στην Αττική (Ασπρόπυργος) ένα εργοστάσιο «μαϊμού ανακύκλωσης», το οποίο η κεντρική εξουσία και η τοπική αυτοδιοίκηση προβάλλουν σαν τάχα μεγάλο επίτευγμα. Εκεί γίνεται διαλογή των απορριμμάτων κυρίως με τα χέρια (… Πακιστανών) και ανακτώνται μόνον τα μεταλλικά κουτιά. Το ποσοστό ανάκτησης ανακυκλώσιμων υλικών είναι ελάχιστο, κάτω από 10%. Το υπόλοιπο τμήμα των σκουπιδιών γίνεται δέματα και οδεύει για ταφή. Αύριο, αν φτιάξουν εργοστάσιο καύσης θα πηγαίνει για καύση –προς κέρδη των επιχειρηματιών. Αν όμως είχαμε ανακύκλωση στην πηγή, τότε το ποσοστό ανάκτησης ανακυκλώσιμων υλικών υπερβαίνει το 50%. Μειώνεται δραστικά ο όγκος των απορριμμάτων προς ταφή. Γίνονται «υπολείμματα» και μάλιστα σχεδόν ακίνδυνα για το περιβάλλον Αντί για ΧΥΤΑ πάμε στο ΧΥΤΥ. Μια τεράστια διαφορά - δεν είναι μόνον ένα γράμμα.
Κομποστοποίηση. Πρόκειται για τη διαχείριση των οργανικών απορριμμάτων: καθάρισμα τροφών, υπόλοιπα τροφών. Αυτά μπορεί να συλλέγονται και να μετασχηματίζονται σε λίπασμα είτε οικιακά με μικρούς κάδους (οπότε χρησιμοποιείς το λίπασμα που παράγεται) είτε συλλογικά σε ξεχωριστούς κάδους που θα εγκαταστήσουν οι δήμοι. Το ποσοστό των ανακυκλώσιμων υλικών μπορεί έτσι να ανέβει στο 85%, οπότε το υπόλοιπο που θα πηγαίνει στους ΧΥΤΥ είναι πολύ μικρό. Θα έπρεπε δε να υπάρχει μια πολιτική επιδότησης της αγοράς τέτοιων κάδων, ενώ μέσα από διαδημοτική συνεργασία θα μπορούσε κάλλιστα να φτιαχτεί ένα εργοστάσιο κατασκευής στην Ελλάδα
4 κάδοι. Σε επίπεδο Δήμων η συγκέντρωση των απορριμμάτων μπορεί να οργανωθεί με 4 διαφορετικούς κάδους. Στον ένα πηγαίνει το χαρτί. Στον άλλον πηγαίνουν όλα τα υπόλοιπα ανακυκλώσιμα υλικά (πλαστικά, μέταλλα, γυαλί, ξύλο), τα οποία στη συνέχεια διαχωρίζονται εύκολα στα εργοστάσια διαλογής. Στον τρίτο πηγαίνουν τα οργανικά που μπορούν να γίνουν κομπόστ. Και στον τέταρτο πηγαίνουν τα υπολείμματα, που προορίζονται για ΧΥΤΥ. Έτσι κάθε νοικοκυριό, πρέπει να διαχωρίζει τα απορρίμματα του σε τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες.
Ανακύκλωση συσκευών και μηχανών. Εκτός από τα καθημερινά οικιακά απορρίμματα ιδιαίτερη σημασία έχει η ανακύκλωση πολλών πραγμάτων, που συνήθως μέχρι τώρα τα πετάγαμε μαζί με τα απορρίμματα. Από τις μπαταρίες, μέχρι τα λάστιχα και από τις ηλεκτρικές συσκευές μέχρι τα αυτοκίνητα. Συνυφασμένη με την ανακύκλωση είναι η στροφή σε προϊόντα με μεγάλο χρόνο ζωής –πράγμα που μειώνει την κερδοφορία του κεφαλαίου ενώ αποτελεί ανάσα για τον πλανήτη.
Απλή, οικολογική και φθηνή. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ανακύκλωσης που πρέπει ευρύτερα στην κοινωνία να συνειδητοποιηθεί. Είναι κάτι το εύκολο. Το κόστος της είναι μικρό, καθώς η περισσότερη δουλειά γίνεται από κάθε νοικοκυριό. Δεν χρειάζεται μεγάλες εισαγωγές. Ούτε τις μεγάλες επιχειρηματικές επενδύσεις και τις ΣΔΙΤ. Σαν κουλτούρα δεν ταιριάζει με τις «ιδιωτικοποιήσεις». Συνυφασμένη με την ανακύκλωση είναι η στροφή σε ένα αντισυγκεντρωποιητικό, αντιμονοπωλιακό και αποκεντρωμένο παραγωγικό πρότυπο, καθώς αυτό μόνον συνεπάγεται λιγότερες συσκευασίες, μεγαλύτερος χρόνος ζωής και επαναχρησιμοποίηση των προϊόντων.
Γλωσσάρι
ΧΥΤΑ: Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων. Μια μέθοδος που ήρθε στην Ελλάδα με καθυστέρηση στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Διαμορφώνεται μια εδαφική λεκάνη, η οποία υποτίθεται ότι στεγανοποιείται με τεχνικές μεθόδους (αυτή είναι η «υγεινομικότητα») και εκεί αποτίθενται όλα τα απορρίμματα που παράγει η κοινωνία. Τα προβλήματα τους είναι πολλά: Δεσμεύουν μεγάλες εκτάσεις. Η στεγανοποίηση τους συνήθως αστοχεί -κι αυτό σε μια σεισμογενή χώρα σαν την Ελλάδα δεν είναι παράξενο. Έτσι υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα. Στην περίπτωση του Γραμματικού, για παράδειγμα, αυτό θα σημάνει τη μόλυνση της Λίμνης του Μαραθώνα. Τόσο απλά. Στην Ελλάδα ο υπάρχον σχεδιασμός προβλέπει την κατασκευή ακόμη 120 ΧΥΤΑ, ενώ ακόμη και η ΕΕ έχει κόψει τις επιδοτήσεις.
ΧΑΔΑ: Χώρος Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων. Πιο απλά: Χωματερές. Εκατοντάδες υπάρχουν στην Ελλάδα. Σε τοπία μοναδικής ομορφιάς αλλά ακόμη και μέσα σε αστικό ιστό. Η χωματερή των Ταγαράδων στη Θεσσαλονίκη, μια περιβαλλοντική βόμβα με τοξικά απορρίμματα, πιάνει φωτιά κάθε λίγο, δηλητηριάζοντας με διοξίνες τους κατοίκους.
ΧΥΤΥ: Χώρος Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων. Αυτή είναι η σωστή μέθοδος και προϋποθέτει εκτεταμένη Ανακύκλωση με διαλογή στην πηγή. Αν συνδυαστεί με εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού και με σωστή συντήρηση του (φορτηγά, κάδοι) τότε η υπόθεση των σκουπιδιών «καθαρίζει».
Μπίζνες με τα σκουπίδια
Η κεντρική ευθύνη για το σημερινό χάλι στο ζήτημα των σκουπιδιών βρίσκεται στην αμαρτωλή συμμαχία κεντρικού κράτους-δικομματισμού –τοπικής αυτοδιοίκησης –επιχειρηματικών ομίλων. Αυτοί ευθύνονται για την τραγική κατάσταση με τις χωματερές. Οι χωματερές στη Δυτική Αθήνα έγιναν πεδίο παρασκηνιακών συμφωνιών, καθώς οι Δήμοι πληρώνουν ποσά δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ για τα σκουπίδια που θάβονται εκεί –ποσά που αδιαφανώς διαχειρίζεται το συντονιστικό τους όργανο. Τεράστια τα ποσά που πληρώνονται και για τη μεταφορά των σκουπιδιών. Μεγάλα συμφέροντα πιέζουν λοιπόν για τη διαιώνιση αυτής της τραγικής κατάστασης. Μέχρι και τη λυματολάσπη της Ψυτάλειας αποδέχθηκαν να μεταφερθεί εκεί, με το αζημίωτο βέβαια –γεγονός που ξεσήκωσε μεγάλες κινητοποιήσεις των κατοίκων, που πάλι με τα ΜΑΤ και τα καπνογόνα αποκρούστηκαν.
Η ίδια αμαρτωλή συμμαχία είναι που επί χρόνια μπλοκάρει την εφαρμογή της ανακύκλωσης (νόμος 2939/2001). Το κόλπο είναι απλό. Πρώτα θέλουν να βγάλουν λεφτά από τις εργολαβίες των ΧΥΤΑ. Μετά όταν οι ΧΥΤΑ γεμίσουν, θα λανσάρουν σα δήθεν σωτηρία τη λύση της καύσης. Μια λύση πανάκριβη, με εισαγόμενη τεχνολογία και περιβαλλοντικά ιδιαίτερα επικίνδυνη, καθώς παράγει τοξική στάχτη, που μπορεί να μολύνει εδάφη, λίμνες και υδροφόρους ορίζοντες. Ήδη οι Δήμαρχοι Αθήνας και Πειραιά, Ν. Κακλαμάνης και Π. Φασούλας έχουν υπογράψει μνημόνιο συνεργασίας, που πρακτικά θα οδηγήσει στη μεταφορά των σκουπιδιών στη Θήβα, όπου ετοιμάζεται το πρώτο εργοστάσιο καύσης, από την εταιρία ΕΛΑΚΤΩΡ του Μπόμπολα.
Η Δυτική Αθήνα δεν αντέχει
Μέχρι σήμερα τα μισά σκουπίδια της Ελλάδας συσσωρεύονται στη Δυτική Αθήνα, στο πιο φτωχό τμήμα της πρωτεύουσας. Η κατάσταση έφθασε προ πολλού στο μη περαιτέρω. Αυτό όμως δεν αντιμετωπίζεται φτιάχνοντας ΧΥΤΑ και καταστρέφοντας και άλλες περιοχές. Η λύση είναι η άμεση στροφή στην ανακύκλωση, που αν γίνει τότε δεν θα μιλάμε για σκουπίδια όπως τα γνωρίζουμε σήμερα –κι έτσι το ζήτημα της διαχείρισης και της ταφής μπαίνει σε διαφορετική βάση.
Πάντως είναι ιδιαίτερα προκλητικό, τα ΜΜΕ και τα κόμματα του πλούτου να συκοφαντούν τους κατοίκους που αντιστέκονται στους ΧΥΤΑ. Γι’ αυτό, αν όχι ο πρώτος ΧΥΤΥ της Αττικής αλλά έστω το πρώτο Κέντρο Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, θα προτείναμε να γίνει σε ένα από τα πλούσια προάστια της Αθήνας. Να δούμε τι θα έκαναν οι επώνυμοι …
Η εναλλακτική πολιτική διαχείρισης απορριμμάτων
του Γ. ΤΟΛΙΟΥ*
Τα τελευταία γεγονότα στο Γραμματικό της Αττικής και η βίαιη επίθεση των ΜΑΤ κατά των κατοίκων που διαμαρτύρονταν για την εγκατάσταση ΧΥΤΑ στην περιοχή, έφερε και πάλι στην επιφάνεια το μεγάλο πρόβλημα της πολιτικής διαχείρισης απορριμμάτων τόσο στην Αττική όσο και σε ολόκληρη τη χώρα. Υπενθυμίζουμε ότι με βάση τον νόμο 3164/2003, που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, προβλεπόταν στο πλαίσιο του «περιφερειακού σχεδιασμού διαχείρισης απορριμμάτων» η δημιουργία τριών «χώρων υγειονομικής ταφής απορριμμάτων» (ΧΥΤΑ) στην Αττική (Φυλή, Γραμματικό και Κερατέα).
Το 2006 η Ν.Δ. με απόφαση του ΥΠΕΧΩΔΕ (319/22-2-06) προέβη σε τροποίηση του «περιφερειακού σχεδιασμού» και εκτός από τη δημιουργία ΧΥΤΑ, προέβλεπε τη δυνατότητα αξιοποίησης και άλλων μεθόδων επεξεργασίας ή προεπεξεργασίας αποβλήτων (πριν τη λεγόμενη «υγειονομική ταφή» σε ΧΥΤΑ), όπως δημιουργία Κέντρων Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, Μονάδων Επεξεργασίας Σύμμεικτων Αστικών Στερεών Αποβλήτων, Εργοστάσια Οργανικών Απορριμμάτων (κομποστοποίησης, παραγωγής βιοερίου), κ.ά.
Αδιέξοδα της πολιτικής διαχείρισης
Ωστόσο, ο συγκεκριμένος σχεδιασμός, ακόμα κι αν προς στιγμήν αποδεχτούμε τη «λογική» του, έχει έλθει σε αδιέξοδο και έχει γίνει εμφανής η αποτυχία του, αν λάβουμε υπ' όψη ότι από το 2010 απαγορεύεται η ταφή απορριμμάτων χωρίς επεξεργασία (Οδηγία 1999/31/ΕΚ) και οι ΧΥΤΑ πρέπει ώς το 2013 να μετατραπούν σε ΧΥΤΥ (χώροι υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων). Ειδικότερα στην Αττική, εκτός από τον ΧΥΤΑ Φυλής (που συγκεντρώνει όλα τα απορρίμματα της Αττικής... ακόμα και της Κορίνθου, ξεπερνώντας κατά τρεις φορές τη δυναμικότητά του), υπάρχουν επίσης μόνο πέντε Κέντρα Διαλογής και Ανακύκλωσης Υλικών (Φυλή, Ελευσίνα, δύο στον Ασπρόπυργο και Μαρούσι), καθώς και Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης στα Άνω Λιόσια που δημιουργήθηκε πριν το 2004.
Επίσης από τους 148 ΧΥΤΑ που προβλέπονταν να δημιουργηθούν σε διάφορες περιοχές της χώρας, λειτουργούν σήμερα μόνο 45 και οι υπόλοιποι είτε βρίσκονται στο στάδιο της κατασκευής, είτε σε διαδικασίες δημοπράτησης, ενώ ορισμένοι έχουν «κολλήσει» εντελώς. Επίσης εξακολουθούν να λειτουργούν 411 παράνομες χωματερές ΧΑΔΑ (χώροι ανεξέλεγκτης διαχείρισης απορριμμάτων) οι οποίες θά 'πρεπε να είχαν κλείσει έως το τέλος Ιουνίου 2009, με αποτέλεσμα κοινοτικά πρόστιμα (34 εκατ. ευρώ ημερησίως για κάθε παράνομη χωματερή), πολλαπλές αρνητικές συνέπειες στη δημόσια υγεία και στο περιβάλλον (αποβολή διοξειδίου άνθρακα, μεθάνιο, διοξινών, μόλυνση υδροφόρου, εστία πυρκαγιών, απειλή εμφάνισης μεταδοτικών ασθενειών κ.ά.).
Από την άλλη, η «πολιτική διαχείρισης» αποκτά όλο και περισσότερο στοιχεία «μπίζνες» (εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης) με άμεση ανάμειξη ιδιωτικών επιχειρήσεων και μεγάλων πολυκλαδικών ομίλων, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα απορρίμματα ως νέο πεδίο κερδοσκοπίας, απόσπασης δωρεάν κρατικών ενισχύσεων, συμβάσεων ΣΔΙΤ, κ.λπ., καλυμμένες μάλιστα με τον μανδύα της «πράσινης οικονομίας». Δεν είναι τυχαίο που τελευταία, λόγω των αδιεξόδων της πολιτικής διαχείρισης, «ζεσταίνονται» σενάρια καύσης απορριμμάτων (θερμικής επεξεργασίας) με την είσοδο μεγαλο-επιχειρηματιών (Μπόμπολα, Κόκκαλη, Λάτση, Κοπελούζου, κ.ά.), σε μια αγορά που υπολογίζεται να φέρει στα ταμεία τους 400 εκατ. ευρώ ετησίως, από τα οποία 200 εκατ. ευρώ στην περιοχή Αττικής!
Εναλλακτική πολιτική διαχείρισης
Αφετηρία μιας σύγχρονης εναλλακτικής πολιτικής διαχείρισης απορριμμάτων με όρους προστασίας της δημόσιας υγείας, του περιβάλλοντος και της βιώσιμης ανάπτυξης, πρέπει να υπολογίζει τις τεχνολογικές εξελίξεις, τις θετικές εμπειρίες άλλων χωρών, τον ουσιαστικό διάλογο με κοινωνικούς φορείς και τη συναίνεση των τοπικών κοινωνιών, κατά τη χωροθέτηση των διαφόρων μονάδων επεξεργασίας. Συνοπτικά οι κυριότεροι άξονες μιας τέτοιας πολιτικής είναι οι εξής:
Α) Δραστική μείωση της «παραγωγής» πάσης φύσεως σκουπιδιών (ιδιαίτερα στερεών αστικών αποβλήτων που ξεπερνούν τα 6,5 εκατ. τόνους ημερησίως) από νοικοκυριά και επιχειρήσεις, με συστηματική ενημέρωση, σταδιακή αλλαγή του καταναλωτικού προτύπου, μείωση της χρήσης υλικών συσκευασίας και γενικά των απορριμμάτων από βιομηχανικές, εμπορικές κ.λπ. επιχειρήσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 35% του συνολικού βάρους των σκουπιδιών αποτελούνται σήμερα από υλικά συσκευασίας, ενώ στα τρόφιμα φθάνουν 10-12%!
Β) Πολιτική επαναχρησιμοποίησης υλικών (μπουκάλια, ρουχισμός, τσάντες για ψώνια αντί πλαστικές σακούλες μίας χρήσης, οικιακή κομποστοποίηση οργανικών, κ.ά.), καθώς και εφαρμογή ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή (ειδικοί κάδοι), επαναχρησιμοποίηση ανακυκλωμένων υλικών, δημιουργία δικτύου δημοτικών και διαδηματικών κέντρων ανακύκλωσης σε όλη τη χώρα κ.ά. Σήμερα, μόλις το 13% των σκουπιδιών ανακυκλώνονται σε σχέση με 35% στην Ε.Ε. (στη Γαλλία 70%), ενώ στους ΧΥΤΑ πηγαίνει το 87% σε σχέση με 49% στην Ε.Ε.
Γ) Εφαρμογή κομποστοποίησης στα βιοαποδομήσιμα για την παραγωγή βιοαερίου, ηλεκτροπαραγωγής, βιολιπασμάτων κ.ά. Στην Ελλάδα παράγονται κάθε χρόνο 17 εκατ. τόνοι οργανικά απόβλητα τα οποία μένουν αδιάθετα. Η μη κομποστοποίησή τους, εκτός από την απώλεια βιοαερίου, επιβαρύνει την ατμόσφαιρα με μεθάνιο εντείνοντας το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Επίσης αποφυγή της καύσης απορριμμάτων (θερμικής επεξεργασίας), απόρριψη της αρχής ο «ρυπαίνων πληρώνει», εφαρμογή μέτρων αποτροπής και απαγόρευσης. Δημιουργία δημόσιων, δημοτικών, διαδημοτικών κ.λπ., μη κερδοσκοπικών φορέων διαχείρισης απορριμάτων και όχι μετατροπή τους σε πεδίο κερδοσκοπικής δράσης των μεγάλων συμφερόντων.
Δ) Ελαχιστοποίηση των υπολειμμάτων σκουπιδιών και θάψιμό τους σε μεγάλες ΧΥΤΥ με εθνικό σχεδιασμό, μακριά από κατοικημένες περιοχές, με περιβαλλοντικά, κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια. Ουσιαστικός δημόσιος διάλογος με κοινωνικούς και αυτοδιοικητικούς φορείς και εξασφάλιση συναίνεσης των τοπικών κοινωνιών, αντί της χρήσης ΜΑΤ!
Με μια τέτοια μακροπρόθεσμη στρατηγική διαχείρισης, τα σκουπίδια από όνειδος για τους κατοίκους της Αττικής και των μεγάλων πόλεων, μπορούν να αποφέρουν πολλαπλά οφέλη ελαχιστοποιώντας τα όποια προβλήματα για τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Αυτήν την πολιτική διεκδικούν με διάφορους τρόπους οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες, ιδιαίτερα του Γραμματικού, Κερατέας και Φυλής στην περιοχή Αττικής.
www.ytolios.gr, e-mail:tolios@syn.gr
* Ο Γ. Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών και μέλος Ε.Γ. του Συνασπισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου