Δημοσιεύουμε κείμενο της παράταξης "Ένωση Εργαζομένων" η οποία συμμετέχει στις εκλογές στο σωματείο λογιστών Αθήνας. Χρήσιμο κείμενο για ένα σωματείο στο οποίο κυριαρχεί το ...ΠΑΜΕ.
Ας μιλήσουμε λίγο πιο πραγματικά…
Δεν θα τα πούμε «όλα» σε μια σελίδα χαρτί. Δεν θα αναλύσουμε πλήρως την πολιτική κατάσταση. Δεν θα αραδιάσουμε ένα πλήθος αιτημάτων που όλοι θα ξέρουν ότι είναι αδύνατον να παλευτούν και να κερδηθούν αν δεν αλλάξουν πολλά. Δεν θα συμμετέχουμε σε κανέναν διαγωνισμό αγωνιστικότητας και ταξικότητας. Θα διατυπώσουμε, λίγο πριν τις εκλογές της ΕΕΛΠ, έξι σκέψεις:
1. Εδώ και ένα χρόνο έχουμε μπει σε μια νέα φάση. Η τρόικα και το μνημόνιο έφεραν ένα νέο καθεστώς που βαθαίνει την εξάρτηση και την εκμετάλλευση, που προσπαθεί να αλλάξει όλους τους όρους ύπαρξης του λαού αλλά και τους όρους με τους οποίους το πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται την κατάσταση। Η ανάλυση που λέει «καπιταλισμός και σήμερα, καπιταλισμός και πέρσι, καπιταλισμός και πριν πενήντα χρόνια» δεν βοηθάει στη χάραξη ενός σωστού προσανατολισμού για τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό κίνημα.
2. Ας μη φοβηθούμε να το πούμε: Υπήρξε συνολική και τεράστια αδυναμία να απαντηθεί αυτή η πρωτοφανής επίθεση. Η 5η Μάη με εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους έδειξε ότι είναι πολύ μεγάλη η δύναμη της οργής του κόσμου της εργασίας. Συνδικάτα, κόμματα και ηγεσίες δεν είχαν τη δυνατότητα και τη θέληση να ανταποκριθούν στις διαθέσεις του κόσμου. Δεν υπήρξε ένα μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα ανατροπής. Έτσι επήλθε η απογοήτευση σε μεγάλα κομμάτια κόσμου, η αίσθηση της αδυναμίας να υπάρξει μια διαφορετική απάντηση και διέξοδος.
3. Δεν υπήρξε προετοιμασία όλα τα προηγούμενα χρόνια ώστε οι εργαζόμενοι και το κίνημά τους σήμερα να είναι σε καλύτερη κατάσταση. Η χρεοκοπία μέχρι και πρόσφατα θεωρούνταν «κόλπο» των καπιταλιστών, ενώ εδώ και χρόνια η πραγματικότητα έδειχνε ότι η πολιτική που ακολουθείται με την καθοδήγηση των πολυεθνικών μονοπωλίων και των ντόπιων μεταπρατών και καρχαριών και ειδικά με βάση την καταστροφική πορεία της χώρας μέσα στην αντιδραστική Ε.Ε. αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε μια μεγάλη κατάρρευση αυτού του οικονομικού και παραγωγικού μοντέλου. Αυτό θα έπρεπε να σημαίνει πλατιά και ενωτική οργάνωση του λαού για να αντιμετωπίσει πολύ δύσκολες καταστάσεις.
4. Ο σημερινός συνδικαλισμός έχει φτάσει στα όριά του και αυτό δεν αφορά μόνο τον, πουλημένο στην κυβέρνηση και το ΔΝΤ, Παναγόπουλο και τους ομοίους του. Όποιος σήμερα νιώθει επαρκής, όποιος είναι ευχαριστημένος με αυτά που έχει κάνει ως σήμερα, όποιος λέει «δεν τα κάναμε και όλα τέλεια αλλά γενικά καλά πάμε» μάλλον δεν καταλαβαίνει ή δεν θέλει να καταλάβει. Δεν θέλει να καταλάβει τον κατήφορο στον οποίο οδηγούνται οι εργαζόμενοι και την αδυναμία συνολικής και πειστικής απάντησης.
5. Τα μεγάλα λόγια και τα «προχωρημένα» αιτήματα δεν βοηθούν πουθενά αν δεν υπάρξουν οι όροι για μια πραγματική αλλαγή των συσχετισμών. Αυτό προϋποθέτει πάνω από όλα να αλλάξουν τα πράγματα μέσα στα σωματεία, στο συνδικαλισμό, σε κάθε φορέα που αναφέρεται στους εργαζόμενους και το λαό. Τι πετυχαίνουν σήμερα τα σωματεία, ακόμα και αυτά που θεωρητικά είναι πολύ ταξικά; Τι συμβάσεις υπογράφουν; Πόσο κόσμο κατεβάζουν στο δρόμο; Πόσες μικρές καθημερινές νίκες καταγράφουν; Και εκατό απεργίες το χρόνο να κάνουν, τι ποσοστό των συναδέλφων κάθε κλάδου συμμετέχουν σε αυτές; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν μπορούν να δοθούν με συνθήματα και μεγάλες κουβέντες.
6. Η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη καταλαβαίνουν ότι γα να νικήσουν πρέπει να φτιάξουν το δικό τους στρατόπεδο, το δικό τους μέτωπο. Οι κλυδωνισμοί στο πολιτικό σκηνικό, τα νέα κόμματα, οι συμμαχίες που ετοιμάζουν, η «εθνική συνεννόηση και συναίνεση», οι κραυγές των επιχειρηματικών ομίλων και των ΜΜΕ τι άλλο δείχνουν αν όχι ότι ξοδεύουν σκέψη και χρήμα, απεργάζονται στρατηγικές για να χτίσουν το όσο πιο μεγάλο γίνεται στρατόπεδο του μνημονίου. Από τη μεριά των εργαζομένων; Θα οικοδομήσουμε ένα μεγάλο μέτωπο ανατροπής; Θα φτιάξουμε το δικό μας στρατόπεδο στο οποίο να χωράνε όσες δυνάμεις θέλουν μια διαφορετική πορεία; Διαφορετικές μορφές οργάνωσης, διαφορετικά επίπεδα συνείδησης και πολιτικής συμφωνίας, σωματεία, κινήσεις, επιτροπές και πάνω από όλα τα εκατομμύρια των νέων αλλά και των παλιότερων εργαζόμενων και ανέργων που σήμερα δεν εκφράζονται από κανέναν, δεν φαίνονται πουθενά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου