Από το Δεκέμβριο του 2008 στο Δεκέμβριο του 2009

Κείμενο για τον Δεκέμβρη από μια νέα της περιοχής μας:

ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2008 ΣΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2009
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ…

Η θλιβερή δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου στο κέντρο της Αθήνας το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 από τις σφαίρες του αστυνομικού Κορκονέα οδήγησε σε μια αυθόρμητη και ορμητική έκρηξη γεγονότων με πρωταγωνιστές τους μαθητές και γενικότερα τους νέους, οι οποίοι άδραξαν την ευκαιρία να ξεσπάσουν και να διαμαρτυρηθούν απέναντι σε έναν νεοφιλελεύθερο κρατικό μηχανισμό και μια κοινωνία που δεν κατανοεί πάντοτε και σε βάθος τις πραγματικές τους ανάγκες. Πολλές συζητήσεις έγιναν στα πολιτικά γραφεία και στα ΜΜΕ. Ποικίλες ερμηνείες δόθηκαν για τη νεολαιΐστικη εξέγερση του Δεκέμβρη, τα κίνητρα και τα αίτιά της δείχνοντας άλλες συμπάθεια για το κίνημα, άλλες κατανόηση και άλλες αποστροφή. Πολύς ντόρος έγινε και για τις συνέπειες της εξέγερσης σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης με τον υπερτονισμό της έκτασης και της σημασίας των υλικών ζημιών, με αποτέλεσμα να «θρηνούνται» περισσότερο τα καμένα αυτοκίνητα ή τα κατεστραμμένα κτίσματα- ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονταν και τράπεζες, τι ανεπανόρθωτες καταστροφές!- από το νεκρό μαθητή!

Αλήθεια, τι επιζητούσαν να εκφράσουν τότε οι μαθητές και γιατί ο θάνατος του Αλέξη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι; Τι πέτυχαν; Μήπως συνεχίζουν να έχουν τα ίδια οράματα και τις ίδιες επιθυμίες ένα χρόνο μετά;

Οι νέοι αγαπούν τις παρέες με φίλους, τη μουσική, το χορό, τις εξόδους στα δικά τους στέκια και τη συνεννόηση στη δικά τους γλώσσα, μόνο που χρειάζονται για να τα απολαμβάνουν ένα ασφαλές περιβάλλον δημιουργικών ενασχολήσεων και δράσης απαλλαγμένο από την κρατική αστυνόμευση. Θέλουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα κομμένο και ραμμένο στις δικές τους ανάγκες, όπως πολλές φορές βροντοφώναξαν και στο κοντινό παρελθόν, και όχι ένα σύστημα που να υπηρετεί τα οικονομικά σχέδια επιχειρήσεων και παραγωγικών φορέων. Οραματίζονται να είναι οι ίδιοι παραγωγικοί και ανεξάρτητοι οικονομικά, να εργάζονται με αξιοπρέπεια και κέφι, να γίνονται σεβαστά τα εργασιακά τους δικαιώματα και όχι να αποτελούν τα απόπαιδα κάθε ιδιωτικού ή δημόσιου φορέα που παίρνει τους χυμούς για να πετάξει ύστερα τα φλούδια στα σκουπίδια.

Και αντί όλων αυτών τι παρέχει το κράτος στα νιάτα του, στο μέλλον αυτής της χώρας, όπως πολλοί αρέσκονται να ονομάζουν τους νέους, τα τελευταία χρόνια; Μια οικονομία σε ύφεση για την οποία δεν ευθύνεται μόνο η παγκόσμια οικονομική κρίση αλλά και εσωτερικές άστοχες πολιτικές, ασφαλιστικά ταμεία υπερχρεωμένα και νοικοκυριά καταχρεωμένα, ιδιωτικοποιήσεις και προκλητική στήριξη των τραπεζών, σκάνδαλα και χρηματισμούς. Το φάσμα της ανεργίας να ορθώνεται απειλητικό, τη διακοπή ή την οριστική λήξη των συμβάσεων χωρίς προοπτικές ανανέωσης, χωρίς αναγνώριση της προϋπηρεσίας, χωρίς ένσημα, την αύξηση των ορίων ηλικίας και συνταξιοδότησης. Και γενικά, ένα κλίμα αβεβαιότητας, ανασφάλειας και φόβου για το μέλλον, που οδηγεί σε επικίνδυνες αναδιπλώσεις με έμφαση στην εύρεση προσωπικής διεξόδου στα προβλήματα και στην πάταξη κάθε συλλογικής δράσης.

Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικοοικονομικό σύστημα που υπηρετεί το χρήμα και τους υποστηρικτές του, που δε σέβεται τον εργαζόμενο, που κοροϊδεύει τον ασφαλισμένο, που ωθεί το νέο στην ανεργία και στην ταπείνωση αναρωτιόμαστε γιατί οι νέοι ξέσπασαν με τον τρόπο που όλοι γνωρίσαμε πέρσι το Δεκέμβρη;

Η ιστορία δε σταματάει εδώ… Και μπορεί ναι μεν η ποινικοποίηση της κουκούλας να ψηφίστηκε ως νομοσχέδιο και στη συνέχεια να αποσύρθηκε μέσα στον ίδιο χρόνο, κανείς όμως δεν έχει δεσμευτεί ούτε έχει καταθέσει προτάσεις για αλλαγές στην εκπαίδευση και τις τακτικές της αστυνομίας, η οποία θα συνεχίζει το έργο της με τις γνωστές μεθόδους, όσο θα έχει τη συναίνεση να επιδεικνύει τη δύναμη και…τα όπλα της. Μπορεί η τέως νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση να έφυγε, η τωρινή όμως δεν παρέχει την αισιοδοξία των ριζικών αλλαγών που χρειάζονται για να βγουν οι νέοι από το αδιέξοδο. Τρανταχτό παράδειγμα η νέα υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων που κόπτεται να ανοίξει το δρόμο στους επιχειρηματίες που θα το «εκσυγχρονίσουν» εισάγοντας τα νέα μαθήματα της «επιχειρηματικότητας», γιατί αυτό έχουν ανάγκη προπάντων οι μαθητές! Γι’ αυτό μην απορήσουμε, αν σύντομα ζήσουμε ένα δεύτερο κύμα εξέγερσης. Σίγουρα θα είναι δικαιολογημένο και επιβεβλημένο.