Εμείς κατά μόνας, αυτοί κατά ριπάς;

Άρθρο του Σωτήρη Γεωργόπουλου, δασκάλου στην Αργολίδα, σχετικά με τα μέτρα της κυβέρνησης που καταλήγει στο: " Κάθε μέρα πρέπει να μεγαλώνει ένα ορμητικό ποτάμι αμφισβήτησης και ανατροπής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που δολοφονεί την ελληνική κοινωνία και το μέλλον της μεγάλης πλειοψηφίας. Αυτοί στο απόσπασμα όχι εμείς.". Διαβάστε το:


Εμείς κατά μόνας, αυτοί κατά ριπάς;

Όπως ομολογείται ρητά πλέον από κάθε πόρο του συστήματος και της κυβέρνησης την Ελλάδα που ξέρουμε πρέπει να την ξεχάσουμε και μάλιστα άμεσα. Το ΔΝΤ είναι εδώ για να προσφέρει την τεχνογνωσία του στην εξόντωση της χώρας με ορίζοντα δεκαετίας και βάλε. Οι πρόθυμοι της κυβέρνησης χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ εκποιούν τη δημόσια περιουσία και ακρωτηριάζουν τη ζωή των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της νεολαίας. Μπροστά σε αυτή τη “θεραπεία- σοκ” να προσπαθήσουμε να αρθρώσουμε κάποιες σκέψεις.

Πρώτο, η όλη ιστορία σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό ξεκίνησε από το δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος των 300 δις ευρώ. Πάνω σε αυτό το δεδομένο στήθηκε μια τεράστια επιχείρηση πλύσης εγκεφάλων μέσω της τηλεοπτικής “Δημοκρατίας”. Ο στόχος ήταν και είναι εύκολος: για όλα φταίει ο δημόσιος τομέας και πιο συγκεκριμένα ο δημόσιος υπάλληλος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολλοί, είναι τεμπέληδες, είναι αργόμισθοι, είναι βαρίδι κλπ κλπ. Άρα; Άρα χρειάζεται μια γενναία απόφαση, να απαλλαχθούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από αυτούς και από τη δαπάνη βέβαια για αυτούς. Επιπλέον, πρέπει το κράτος να απαλλαχθεί και από οποιαδήποτε υπηρεσία δεν αφορά την ασφάλεια, την κρατική καταστολή, το μακρύ χέρι της «Δημοκρατίας». Ας δούμε τώρα τα πράγματα από την ανάποδη. Οι δημόσιοι υπάλληλοι κατέχουν το 23% του εργατικού δυναμικού ήτοι 1,1 εκατομμύρια άνθρωποι δουλεύουν στο δημόσιο, όταν στη Γαλλία είναι στο 30%, στη Σουηδία στο 34%, στη Φιλανδία και στην Ολλανδία στο 27%. Ακόμα, οι δημόσιες δαπάνες ανέρχονται στο 44% του ΑΕΠ δηλαδή λίγο πιο κάτω από το μέσο όρο της ΕΕ των 27. Οι πρωτογενείς δαπάνες του δημοσίου είναι 59 δις ενώ από αυτά τα 25,5 είναι για μισθούς και συντάξεις, δηλαδή πολύ λιγότερα από τα 40 δις που πληρώνουμε σε τοκοχρεολύσια. Έτσι δηλαδή τη δεκαετία 2000-2009 καταβάλαμε περίπου 300 δις για την αποπληρωμή των δανείων και των τόκων αυτών. Πού είναι λοιπόν ο υπερδιογκωμένος τομέας, πού βρίσκεται η πηγή του “κακού”, πού αρχίζει η αλήθεια και πού αρχίζει η μιντιακή πραγματικότητα; Τέλος, να θυμίσουμε ότι στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, το δημόσιο χρέος αγγίζει τα 11,4 τρισεκατομμύρια δολάρια πράγμα που σημαίνει ότι η αποθέωση του ιδιωτικού τομέα και η συρρίκνωση του δημοσίου τομέα δεν φέρνει σε καμία περίπτωση τον παράδεισο επί γης και επίσης ότι το δημόσιο χρέος είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου, του καπιταλισμού. Η χρεομηχανή δεν είναι ελληνική παθογένεια αλλά αποτελεί μια μοναδικά “ευφυή” και αιμοσταγή λύση του συστήματος για να διαιωνίζει τη σύγχρονη δουλεία των ανθρώπων.

Δεύτερο, στο στόχαστρο πλέον του παρασιτικού κατεστημένου μπαίνουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Σε πρώτη φάση το νούμερο που προβάρεται είναι το 10% για μείωση των απολαβών των εργαζομένων. Αυτών δηλαδή που ξεκινάνε σε μεγάλο βαθμό από τα 600 και 700 ευρώ, αυτών που εργάζονται κατά πλειοψηφία 50 και 60 ώρες την εβδομάδα, αυτών που απολαμβάνουν ευέλικτες σχέσεις εργασίας δηλαδή απολύσεις, ανασφάλιστη εργασία, καθυστέρηση πληρωμών, αυτών που δουλεύουν κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη του εργοδότη, αυτών που όντας ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ πρέπει να προσεύχονται να μην αρρωστήσουν και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Πώς άραγε θα μειωθεί το δημόσιο χρέος έτσι; Ποια άλλα άραγε επιχειρήματα χρειάζεται να προτάξουμε για το ότι είναι άδικη η μείωση των μισθών των ιδιωτικών υπαλλήλων;

Τρίτο, είναι δεδομένη η πρόθεση να πετσοκόψουν τις συντάξεις εως και 30% ενώ ήδη προτείνεται η πλήρης κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης. Ταυτόχρονα με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο η πραγματική μείωση θα είναι τρομακτική και θα οδηγήσει στον Καιάδα τις επόμενες γενιές συνταξιούχων αφού θα καθιερωθεί 360 ευρώ βασική σύνταξη για όλους συν από κει και πέρα ένα ποσό με βάση τα χρόνια εργασίας. Βέβαια ο υπολογισμός θα γίνεται με βάση τους μισθούς της τελευταίας 10ετίας ή και περισσότερο και βέβαια τα όρια θα αυξάνονται παράλληλα στα 67 έτη, στα 40 χρόνια δουλειά, με απαγορευτικά αντικίνητρα για τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Για να μην ασχοληθούμε και με τις μητέρες οι οποίες θα «εξισωθούν» βίαια με 15 χρόνια παραπάνω εργασίας.

Τέταρτο, το νομοσχέδιο που πολύ σύντομα θα ανατρέψει πολλά στην ελληνική πραγματικότητα είναι σχεδόν ολοκληρωμένο. Ο περίφημος Καλλικράτης πέρα από την απογύμνωση οποιασδήποτε δημοκρατικής επίφασης έχει απομείνει, ειδικά στην ελληνική περιφέρεια, θα οδηγήσει σε μια τεράστια συρρίκνωση υπηρεσιών, σε χιλιάδες μετατάξεις και πιθανότατα σε χιλιάδες απολύσεις διότι έτσι αποφασίζουν και διατάζουν. Η χρηματοδότηση σχολείων και νοσοκομείων θα περάσει από την σημερινή απαξίωση στην αυριανή διάλυση ή στην ιδιωτική πρωτοβουλία, με το αζημίωτο πάντα. Οι 200 χιλιάδες απολύσεις που οραματίζονται τα think tanks του παρασιτικού αυτού συστήματος, αν δεν μπλοκαριστούν, θα σφραγίσουν το τέλος του κοινωνικού ιστού με πρωτόγονα άγριο τρόπο.

Πέμπτο, οι διαχειριστές της κυβέρνησης ΓΑΠ ετοιμάζουν ένα-ένα νέα σχέδια και νομοσχέδια προκλητικά βάρβαρα. Ενδεικτικά να αναφέρουμε δυο-τρία στοιχεία από το σχολείο που ευαγγελίζεται το υπουργείο παιδείας. Το “πρώτα ο μαθητής” μεταφράζεται σε 30άρια τμήματα παντού, σε εξάντληση των υπερωριών, σε σχεδόν μηδενισμό των προσλήψεων, σε αξιολόγηση μαθητών, εκπαιδευτικών, σχολείων με βάση τα κριτήρια της αγοράς. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ακόμη τις επόμενες ιδιωτικοποιήσεις που ετοιμάζονται: ΔΕΗ, ΟΣΕ, λιμάνια, εκποίηση όλης της δημόσιας περιουσίας. Ενδεικτικά να αναφέρουμε το νέο φορολογικό σαφάρι που στοχοποιεί τους πάντες εκτός από τις off-shore και το μεγάλο κεφάλαιο. Ενδεικτικά να αναφέρουμε την αύξηση των πιο άδικων φόρων, των έμμεσων φόρων, με τη βενζίνη να σκαρφαλώνει στο 1,50 ευρώ.

Έκτο, μια απαραίτητη προϋπόθεση για το προχώρημα και το βάθαιμα όλων των παραπάνω ντιρεκτίβων είναι μια αντίστοιχη επίθεση στα δικαιώματα και τις όποιες δημοκρατικές ελευθερίες των εργαζομένων, της νεολαίας, όποιου αντιστέκεται εν ολίγοις στην καταιγίδα. Η καραμέλα της τρομοκρατίας δεν είναι καθόλου γλυκιά αφού με αυτή τη φτηνή δικαιολογία στήνεται ένας τεράστιος μηχανισμός ελέγχου και καταστολής, οι κάμερες ιεροποιούνται, το ξύλο και τα επικίνδυνα δακρυγόνα γίνονται σημαία της καταστολής και οι επιθέσεις προς παραδειγματισμό γίνονται όλο και πιο εντυπωσιακές: αναίτιος ψεκασμός Μανώλη Γλέζου, αναίτια προφυλάκιση Μάριου Ζ. , αναίτια δολοφονία Λάμπρου Φούντα κ.α.

Έβδομο και τελευταίο, πλανιέται ένα ερώτημα, τι να κάνουμε για να σταματήσουμε αυτό το τσουνάμι που έρχεται να εγκαθιδρύσει το μεσαίωνα στη χώρα και την κοινωνία. Η απουσία ενός αταλάντευτου, μαχητικού υποκειμένου είναι εκκωφαντική. Ο πόλεμος που έχει αρχίσει μπορεί να είναι ανοιχτός ωστόσο οι μάχες χάνονται πριν καν δοθούν αυτή τη στιγμή. Υπό αυτή την έννοια οποιαδήποτε καθυστέρηση στη δημιουργία ενός ανατρεπτικού μετώπου πάλης ενάντια στα νέα μέτρα που πέρασαν ή θα περάσουν είναι εγκληματική. Η ιστορία μπορεί να μας εφοδιάσει με πολύ χρήσιμα συμπεράσματα αλλά όχι μόνο θετικά. Αν προσπαθήσουμε να κωδικοποιήσουμε ένα σχέδιο πάλης αυτό αφορά: στο να φύγει η παράνομη κυβέρνηση Παπανδρέου μαζί με το ΔΝΤ, στο να φύγει η χώρα από την ευρωζώνη και στην επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους. Κάθε μέρα πρέπει να μεγαλώνει ένα ορμητικό ποτάμι αμφισβήτησης και ανατροπής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που δολοφονεί την ελληνική κοινωνία και το μέλλον της μεγάλης πλειοψηφίας. Αυτοί στο απόσπασμα όχι εμείς.