Η Αριστερά ακούει;

Η ίδια η πραγματικότητα απαιτεί από την Αριστερά ανατροπές. Είναι τόσο μεγάλη η επίθεση, είναι τόσο κρίσιμες οι στιγμές που το επίδικο ξεφεύγει από το αν θα χαθούν κάποια δικαιώματα. Αφορά το αν θα υπάρχει ένα συνολικό πισωγύρισμα της κοινωνίας που θα επηρεάσει όλους τους τομείς.

Αυτό που αποκαλύπτεται (ειδικά στις σημερινές συνθήκες) είναι ότι η αριστερά είναι ανεπαρκής. Κανένα κόμμα ή οργάνωση δεν φαίνεται να μπορεί να τροφοδοτήσει αντιστάσεις ανάλογες της επίθεσης που δεχόμαστε. Μάλιστα, στις μεγάλες στιγμές (διαδήλωση 5 Μάη) η αριστερά ήταν στο περιθώριο (και από άποψη συγκέντρωσης κόσμου και όσον αφορά το πόσο κοντά στην ψυχολογία και τις ανάγκες του κόσμου βρέθηκε). Εξακολουθεί να υπάρχει μια αναξιοπιστία της Αριστεράς (σύμπτωμα που έχει να κάνει και με πολιτικές αντιφάσεις, ανεπάρκειες, κωλοτούμπες και με λανθασμένες τακτικές απέναντι στον λαό, το κίνημα, το συνδικαλισμό, την υπόλοιπη αριστερά).

Επομένως αυτό που είναι στην ημερήσια διάταξη, και από νωρίς έθεσαν οι δυνάμεις του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, είναι η υπέρβαση της υπάρχουσας κατάστασης της Αριστεράς με την κοινή δράση και δημιουργία ενός μετώπου που θα οργανώσει την αντίσταση και θα προετοιμάσει ή θα συμβάλλει σε έναν ξεσηκωμό που θα σαρώσει μέτρα- μνημόνιο (ΔΝΤ-ΕΕ) - κυβέρνηση. Το ζήτημα τέθηκε με έναν λίγο διαφορετικό τρόπο, με τη συνάντηση στην "Πρωτοβουλία οικονομολόγων και πανεπιστημιακών" ανθρώπων που στο παρελθόν δεν είχαν συνυπάρξει σε κοινές πρωτοβουλίες. Επίσης μια πρώτη συνάντηση πολλών οργανώσεων και κομμάτων της αριστεράς έγινε πριν λίγες μέρες ύστερα από πρωτοβουλία και κάλεσμα της ΚΟΕ.

Σε αυτή την πορεία δεν μπορεί να μη δει κανείς τροποποιήσεις στην στάση πολλών οργανώσεων της αριστεράς. Έτσι, δεν προχωρά μεν η συγκρότηση του μετώπου αλλά όλοι παραδέχονται ότι το θέμα της κοινής δράσης είναι αναγκαίο και λειαίνουν διαχωριστικές αιχμές του λόγου τους, είτε ακόμα -παρόλες τις κεντρικές τοποθετήσεις των περισσότερων κομμάτων και οργανώσεων που δεν κάνουν το βήμα για τη δημιουργία του- στο εσωτερικό τους υπάρχει μεγάλος αναβρασμός, συγκρούσεις και ενωτικές τοποθετήσεις στελεχών.

Ειδικά για τα δυο μεγάλα κόμμαα της κοινοβουλευτικής αριστεράς είναι σαφές πως εδώ και μέρες η βασική ενασχόληση των οργανώσεών τους είναι οι εκλογές στην αυτοδιοίκηση. Και αυτό δεν θα ήταν τόσο κακό αν προσπαθούσαν τουλάχιστον να τις χρησιμοποιήσουν για ευρύτερες συσπειρώσεις όσων εναντιώνονται σε μνημόνιο και κυβέρνηση. Η εικόνα που έχουμε είναι βεβιασμένων κινήσεων και κλειστών διαδικασιών με στόχο να υπάρξουν στενά κομματικές καταγραφές (ειδικά σε περιφεριακό επίπεδο) και λίγη γαρνιτούρα από πλατυά απεύθυνση σε όλες τις δυνάμεις που συμφωνούν...

Σε αυτή την ρευστή και πρωτότυπη κατάσταση θετική έκπληξη αποτελεί η πρωτοβουλία ανθρώπων των γραμμάτων, των τεχνών και της αυτοδιοίκησης (όχι τόσο εύστοχη περιγραφή) από όλο το φάσμα της αριστεράς να καλέσουν τις δυνάμεις της Αριστεράς "να συναντηθούν στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων στην προσπάθεια εξόδου απ’ αυτήν."

Το πρώτο κείμενό τους με τις πρώτες υπογραφές παρουσιάζεται παρακάτω, όπως και ένα πρώτο βίντεο με απάντηση του Π. Παπακωνσταντίνου σε ερώτηση που έγινε κατά την παρουσίαση της πρωτοβουλίας. Πληρέστερη ενημέρωση και βίντεο στην ΕΟΣ και εδώ.

Έκκληση για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει σαρωτικές επιπτώσεις σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Στην οικονομία, στην πολιτική, στον πολιτισμό, στη συνείδηση. Η βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων η κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων και η ματαίωση των ονείρων και των προοπτικών της νεολαίας δεν είναι συγκυριακές επιλογές, όπως υποστηρίζει η κηδεμονευόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά οργανωμένοι τρόποι μόνιμης υποβάθμισης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.


Σ’ αυτό το συνεχώς αυξανόμενο κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας η Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, οφείλει να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθεί στις ανάγκες των εργαζομένων. Ανάμεσα στους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς υπάρχουν αναμφισβήτητες διαφορές, όπως, για παράδειγμα αυτές που αφορούν τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και οι σχετικές με τον τρόπο μετάβασης στο σοσιαλισμό, το περιεχόμενο και τη μορφή που αυτός θα έχει τον 21ο αιώνα –ζήτημα που οπωσδήποτε πρέπει να διερευνηθεί και να συζητηθεί με συντροφικό τρόπο, σε μια περίοδο μάλιστα που η δομική κρίση του καπιταλισμού θέτει ‘επί τάπητος’ το στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής εναλλακτικής. Σήμερα όμως αυτές οι υπαρκτές διαφορές γίνονται συχνά τροχοπέδη, στην πραγματική ανάγκη οργανωμένης αντίστασης του εργαζόμενου λαού απέναντι στην πιο αντιδραστική, αντιλαϊκή, ταξική πολιτική που γνώρισε η χώρα μας, τουλάχιστον στην εποχή της λεγόμενης «μεταπολίτευσης». Είναι ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, ανεξαρτήτως του ειδικού τους βάρους, να βρουν εκείνα τα ζητήματα –και είναι πολλά- που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης, ανταποκρινόμενα στις διαθέσεις των εργαζόμενων στρωμάτων, των ανέργων και της νεολαίας για συσπείρωση των δυνάμεων του κινήματος.


Με όρους συλλογικού ηγεμόνα και οργανωτή, να διευκολύνουν έτσι τις κοινωνικές διεργασίες, τις αυθόρμητες και συνειδητές συμμαχίες των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Να απομονώσουν πρακτικές τυφλής βίας και αδιέξοδων δήθεν αντιεξουσιαστικών ξεσπασμάτων αλλά και κάθε δεξιόστροφη «αριστερή» φρασεολογία που διευκολύνει τελικά τις κυβερνητικές επιλογές. Να δώσουν πολιτική προοπτική στους κοινωνικούς αγώνες συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους. Να βοηθήσουν εργαζόμενες μάζες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε άλλες πολιτικές επιλογές, να αγωνιστούν για τα πραγματικά δικά τους συμφέροντα. Να αναπτύξουν πρωτοβουλίες θεωρητικού διαλόγου ανάμεσα σ’ όλους τους φορείς της Αριστεράς, με άξονα την υπέρβαση του καπιταλισμού.


Χωρίς να εγκαταλείπουν τους στρατηγικούς στόχους τους, ούτε τις συζητήσεις, τις διαφορές, τις διαφωνίες γι’ αυτούς, οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, εντός και εκτός του κοινοβουλίου, μπορούν και πρέπει να συναντηθούν στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων στην προσπάθεια εξόδου απ’ αυτήν. Ζητήματα όπως η αντιμετώπιση θεσμικών μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης (ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ), η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, το αίτημα εθνικοποίησης τραπεζών, η ρήξη με τις πρακτικές του τραπεζικού και του επιχειρηματικού κατεστημένου, καθώς και η αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης του κεφαλαίου με ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, αλλά και η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση τέτοιων διεργασιών.

Αθήνα, 6 Ιουλίου 2010

Αγγελόπουλος Θόδωρος, σκηνοθέτης
Αθανασιάδου Μυρσίνη, διδάκτωρ Ιστορίας
Αλαβάνου Αριάδνη, μεταφράστρια
Ανδρεάδης Γιάγκος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Αντωνοπούλου Μαρία, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Βαλαβάνη Νάντια, συγγραφέας
Βαμβακάς Κώστας, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Βασιλειάδου Τέα, δημοσιογράφος
Βατικιώτης Λεωνίδας, διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών
Βενετσάνου Νένα, τραγουδίστρια
Γαλάνης Γιώργος, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Γέρου Κάτια, ηθοποιός
Γεωργακάκη Ρόδη, αντιδήμαρχος Ελληνικού
Γεωργίου Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Πάτρας
Δημητρίου Αλίντα, σκηνοθέτης
Δημητρίου Σωτήρης, ανθρωπολόγος
Δουζίνας Κώστας, πανεπιστημιακός, πανεπιστήμιο Λονδίνου
Ευσταθίου Κώστας, συνδικαλιστής τραπεζοϋπάλληλος
Ήσυχος Κώστας, συνδικαλιστής Ολυμπιακής
Κακαράς Αντώνης, απόστρατος αρχιπλοίαρχος
Κακναβάτος Έκτωρ, ποιητής
Καλομοίρης Γρηγόρης, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Καρτερός Θανάσης, δημοσιογράφος
Κιμπουρόπουλος Γιάννης, δημοσιογράφος
Κοκκίνου Μαρία, ζωγράφος
Κουβελάκης Στάθης, πανεπιστημιακός, King’s College (Λονδίνο)
Κουζής Γιάννης, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Κορτζίδης Χρήστος, δήμαρχος Ελληνικού
Κοτσυφάκης Θέμης, συνδικαλιστής, ΔΣ ΟΛΜΕ
Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης, δημοσιογράφος
Λαπαβίτσας Κώστας, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Λονδίνου
Λεοντής Χρήστος, συνθέτης
Μαίστρος Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Μανιάτης Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Μιχελής Κώστας, συνδικαλιστής λογιστής
Μπελαντής Δημήτρης, διδάκτωρ Νομικής
Μπιτσάκης Ευτύχης, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Ντούμας Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Παναγιωτόπουλος Χρήστος, συνδικαλιστής ΟΤΑ
Παπαδημητρίου Ζήσης, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός
Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος
Πεππές Ζώης, συνδικαλιστής ΟΤΟΕ
Πορτάλιου Ελένη, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Πρωτονοτάριος Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Ρηγοπούλου Πέππη, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Ριζόπουλος Τάσος, συνδικαλιστής στη φαρμακοβιομηχανία
Ρούσης Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Ρούσσος Σίμος, τ. δημοτικός σύμβουλος Χαλανδρίου
Σακελαρόπουλος Σπύρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος
Σπαθής Μάκης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Σπανού Δέσποινα, συνδικαλίστρια ΑΔΕΔΥ
Στάθης (Σταυρόπουλος), σκιτσογράφος
Σταμάτης Κώστας, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Σωτήρης Παναγιώτης, διδάκτωρ Φιλοσοφίας
Τσακνής Διονύσης, μουσικός
Φράγκου Λία, συνδικαλίστρια, ιδιωτική υπάλληλος
Χατζηστεφάνου Άρης, δημοσιογράφος
Χατζόπουλος Στάθης, δικηγόρος
Χουρμουζιάδης Γιώργος, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Χρύσης Αλέξανδρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο