ΑΛ. ΑΛΑΒΑΝΟΣ "Ο Παπανδρέου είναι ο Πινοσέτ της Ευρώπης"

Ο Αλέκος Αλαβάνος συνεχίζει τις αιχμηρές τοποθετήσεις του για την κυβέρνηση Παπανδρέου και όσο αποκαλύπτεται η κυβέρνηση σαν αντιλαϊκή, δικαιώνεται στα μάτια του αριστερού κόσμου αλλά και μεγάλου μέρους των πολίτων. Για την επίθεση που του κάνουν τα αστικά ΜΜΕ είχαμε αναφερθεί και σε προηγούμενη ανάρτηση. Εκείνο που μας εντυπωσιάζει είναι ο πόλεμος που δέχεται και από Μέσα της αριστεράς. Διαβάστε στην ΕΟΣ πώς η Ευγενία Λουπάκη τα άκουσε από τον Διευθυντή του 105,5 και παραπέμφθηκε στο Δ.Σ. του ομίλου που ελέγχει τον σταθμό, επειδή ήθελε να πάρει συνέντευξη από τον Α. Αλαβάνο... Αυτός κι αν είναι σοσιαλισμός με Δημοκρατία και Ελευθερία...
Διαβάστε τη συνέντευξη του Α. Αλαβάνου στην εφημερίδα της Μακεδονίας "Θ":

ΑΛ. ΑΛΑΒΑΝΟΣ "Ο Παπανδρέου είναι ο Πινοσέτ της Ευρώπης"

Ημερομηνία: 02/05/2010

Σε μία χωρίς προηγούμενο επίθεση κατά του Γιώργου Παπανδρέου προχωρά ο Αλέκος Αλαβάνος μέσα από τη συνέντευξη που παραχώρησε στη «Θ» λίγο μετά την ανακοίνωση των μέτρων της κυβέρνησης για τους μισθούς, τις συντάξεις και τους έμμεσους φόρους. Ο τέως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει τον πρωθυπουργό Πινοσέτ της Ευρώπης και υποστηρίζει πως υπάρχουν πολίτες που σκέφτονται πως ούτε η χούντα του Παπαδόπουλου δεν έκανε τόσο κοινωνικό κακό όσο σήμερα η κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο Αλέκος Αλαβάνος εμμέσως πλην σαφώς αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μετατροπής του Μετώπου για την Αλληλεγγύη και Ανατροπή σε πολιτικό κόμμα, ενώ για το δήμο Θεσσαλονίκης λέει «ναι» στο να μπει τέρμα στη δεξιά διοίκηση, «όχι» όμως στη συνεργασία της Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ, εκτιμώντας πως στις εκλογές του Νοεμβρίου μπορεί να υπάρξουν εκπλήξεις.

Συνέντευξη στον Θεόφιλο Σιχλετίδη

Είναι πιθανός ένας εργατικός Μάιος, ένα πολιτικό συμβάν στην Ελλάδα, που θα μπορούσε να αλλάξει ή να επηρεάσει το σκηνικό -απολύσεις, λιτότητα, λιγότερο κοινωνικό κράτος- σε όλη την Ευρώπη;

Εγώ κατανοώ ότι οι Ελληνίδες και οι Έλληνες είναι σαστισμένοι. Εδώ είναι σαστισμένοι η Μέρκελ και ο Μπαρόζο και ο Σαρκοζί και κάθε μέρα αλλάζουν θέση. Eίναι φοβισμένοι. Βλέπουν την Ελλάδα να είναι κάθε μέρα στο κέντρο της παγκόσμιας επικαιρότητας, πρώτη είδηση σε όλα τα δελτία από άκρη σε άκρη στον πλανήτη. Επηρεάζονται από κεντρικά μέσα μαζικής ενημέρωσης -κυρίως από την τηλεόραση- ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Όμως εγώ είμαι αισιόδοξος τελικά. Σκέφτονται. Μπορεί η μεγάλη πλειοψηφία να απέχει από τις διαδηλώσεις, να σιωπά, αλλά σκέφτεται. Σκέφτεται ότι ούτε η χούντα του Παπαδόπουλου δεν έκανε τόσο κοινωνικό κακό όσο σήμερα η κυβέρνηση Παπανδρέου. Σκέφτεται ότι δεν μπορούν να αφαιρούν δύο μισθούς από τους εργαζόμενους και την ίδια στιγμή να αγοράζουν υποβρύχια που γέρνουν. Σκέφτεται. Ντρέπεται. Θυμώνει. Από το φθινόπωρο έχω μιλήσει για «εργατικό Δεκέμβρη». Θα έρθει. Μέχρι να πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Κι αν φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου κι αν απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών, τι πρόκειται να αλλάξει, ποιες δυνάμεις μπορούν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση;

Για σκεφτείτε την Ελλάδα του 1908. Αν έμπαινε τότε σε μία βαθύτατη κρίση, στο ερώτημα «ποιες δυνάμεις» κανείς δεν θα μπορούσε να απαντήσει «οι Φιλελεύθεροι», γιατί ούτε το κόμμα αυτό υπήρχε ούτε ο Βενιζέλος ήταν στην Ελλάδα. Αν στην Ελλάδα της χούντας μετά το Πολυτεχνείο, τέλη 1973, έμπαινε το ίδιο ερώτημα, κανείς δεν θα μπορούσε να απαντήσει η ΝΔ και μετά το ΠΑΣΟΚ, γιατί κανένα από τα δύο κόμματα δεν είχε ιδρυθεί ακόμη. Σήμερα ζούμε ιστορικές στιγμές. Είμαστε σε σημείο καμπής. Το πολιτικό σκηνικό έχει εξαντληθεί. Ανήκει στο παρελθόν. Πρώτα απʼ όλα ο δικομματισμός. Μαζί του όμως και η αντίληψη μιας αριστεράς των μηχανισμών. Κι αν δεν υπήρχε εναλλακτική λύση, θα έπρεπε να τη βρούμε.

Αν η κρίση του χρέους στην Ελλάδα σήμερα (αύριο σε άλλες χώρες) είναι ένα σχέδιο κερδοσκόπων, που έχουν στοιχηματίσει στη διάλυση της Ευρωζώνης, μπορεί να υπάρξει εναλλακτικό σχέδιο για την έξοδο από αυτήν; Τι θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου και δεν το έκανε;
Λυπάμαι που το λέω αυτό. Ο Γ. Παπανδρέου συνδέεται πια με μία από τις πιο μελανές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ο Γ. Παπανδρέου είναι ο Πινοσέτ της Ευρώπης. Εφαρμόζει σε μία χώρα της Ευρώπης πολιτική επίθεση εναντίον του κοινωνικού κράτους σαν αυτές που εφαρμόστηκαν 30-40 χρόνια πριν στις χούντες της Λατινικής Αμερικής. Κι όχι μόνο αυτό. Τόσο η κυβέρνηση Καραμανλή, που επιδείνωσε ασύλληπτα το πρόβλημα του ελλείμματος και του χρέους, όσο και η κυβέρνηση Παπανδρέου, που χειρίστηκε την κρίση με ακραία δουλοπρέπεια, είναι από τις πιο ανίκανες της σύγχρονης Ελλάδας. Μου λέτε για το χρέος. Υπάρχει εναλλακτική πρόταση. Σαφέστατη. Αναδιαπραγμάτευση του χρέους -ιδιαίτερα αυτού που προέρχεται από τοκογλυφία και τη διεθνή κρίση, για την οποία συνυπεύθυνη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του υπολοίπου. Χαμηλότερα επιτόκια. Εδώ αυτή τη λύση την προτείνουν κορυφαία στελέχη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, υποστηρίζοντας ότι και την ελληνική κρίση πρέπει να την πληρώσουν και οι τράπεζες, και Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου είτε δεν έχουν κατανοήσει απολύτως τίποτε είτε εν ψυχρώ και εν γνώσει τους προωθούν σχέδια των διεθνών καπιταλιστικών κέντρων σε βάρος της πατρίδας μας.

Έχετε πει πως το θέμα δεν είναι ποιος κάνει μία πρόταση, αλλά αν είναι καλή. Πώς κρίνετε την πρόταση της ηγεσίας του ΣΥΝ για την άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία για την απεμπλοκή από το μηχανισμό ΔΝΤ-Ε.Ε.;

Θεωρώ θετική εξέλιξη που ο ΣΥΝ, ο οποίος μέχρι πριν από μόνο λίγες ημέρες διαφοροποιούταν δημόσια από την πρόταση του Μετώπου «να φύγει η κυβέρνηση» και να πάμε σε εκλογές ή να γίνει δημοψήφισμα, μετά τις εξελίξεις με το ΔΝΤ το κατανόησε. Όντως δεν έχει σημασία από πού προέρχεται μία πρόταση, αλλά τι σημασία έχει. Υπάρχει το «αντιγραφή-επικόλληση» πάντα στην πολιτική. Μερικές φορές μπορεί να είναι χρήσιμο.

Υποστηρίζετε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανταποκρίνεται στις προκλήσεις της εποχής. Τι πρέπει να αλλάξει; Είναι εφικτός ένας ελπιδοφόρος «ΣΥΡΙΖΑ 2» ή πρέπει να αναζητηθεί μία άλλη σύνθεση στο χώρο της Αριστεράς;

Έχουμε πάρει πρωτοβουλία για το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Μου έχει κάνει εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο η κοινωνία αρχίζει να δέχεται το ενωτικό και αγωνιστικό μήνυμά μας. Είδατε και τη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη (σ.σ. αναφέρεται στην εκδήλωση της εφημερίδας «Δρόμος» την περασμένη Κυριακή στον κινηματογράφο «Μακεδονικόν»). Θέλω να υπογραμμίσω τη βαθιά εκτίμηση που έχω στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, πυρήνα κάθε προσπάθειας να σταθεί στις κρίσιμες στιγμές πάλι στα πόδια της η Αριστερά.
Είναι στοίχημα για την Αριστερά οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου και πώς θα μπορέσει να κερδηθεί;

Δεν πρέπει να τις κερδίσει η Αριστερά μόνη της. Η Αριστερά πρέπει να τις κερδίσει μαζί με άλλους. Μαζί με τον κόσμο εκείνου του ΠΑΣΟΚ που δεν ξεχνά το «Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Εθνική Απελευθέρωση» του Ανδρέα Παπανδρέου της πρώτης εποχής. Μαζί με τη νεολαία που δυστυχώς έχει γυρίσει την πλάτη της σήμερα στους μηχανισμούς και την ξύλινη γλώσσα όλου του πολιτικού συστήματος. Μαζί με τις αριστερές εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποκτούν ευρύτερη πολιτική διάσταση. Είναι ψήφος εναντίον των μέτρων κατεδάφισης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Για τη σωτηρία της πατρίδας μας. Για μία περήφανη Ελλάδα. Για την αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους.

Στο δήμο Θεσσαλονίκης το αίτημα για αλλαγή, για να μπει τέλος στη δεξιά διοίκηση των τελευταίων 24 χρόνων, μοιάζει να είναι πιο έντονο από ποτέ. Οφείλει η Αριστερά να ανοίξει το δρόμο για αυτήν την αλλαγή; Μπορεί από μόνη της;

Να μπει τέλος στη δεξιά στη Θεσσαλονίκη, ναι. Με το ΠΑΣΟΚ των 12 μισθών, της σύνταξης στα 67, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων; Όχι. Δεν νομίζω ότι αγωνίζεται γιʼ αυτό η Αριστερά. Βλέπω την αγωνιστική παρουσία της Λίτσας Αμμανατίδου στη Βουλή εναντίον των κυβερνητικών μέτρων. Τι θα πει μετά η Αριστερά; Να πάμε με το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου; Δεν γίνεται. Δέστε τον «Καλλικράτη». Ο κύριος λόγος είναι να απολυθούν δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχοι από το δημόσιο. Τι θα πει η Αριστερά; Δεν τρέχει τίποτε; Με τον αγωνιστικό κόσμο του ΠΑΣΟΚ, που διαχωρίζεται πλήρως από την αντικοινωνική πολιτική της ηγεσίας του, ναι. Και μπορεί να υπάρξουν πολλές εκπλήξεις.