Η Τέχνη εξημερώνει τον άνθρωπο, τα «ζώα» όμως;

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε συχνά πυκνά τους ανθρώπους της Τέχνης να διολισθαίνουν σε θέσεις που πολύ απέχουν από το στερεότυπο, εν πολλοίς, δίπολο που έχουμε στο μυαλό μας: καλλιτέχνης=προοδευτικός. Κάποτε ο άνθρωπος της κουλτούρας πράγματι είχε ταυτιστεί με τις υψηλότερες αξίες και τα ευγενέστερα ιδανικά και όχι τυχαία. Ωστόσο, σε αυτή την βαθιά καμπή της ιστορίας, οι αντιστάσεις πολλών καταρρέουν και βλέπουμε ξάφνου τις λαμπρές φωνές να μετασχηματίζονται σε σκοτεινά σκιάχτρα. Δύο τέτοια παραδείγματα έκαναν την εμφάνισή τους τις τελευταίες 2-3 μέρες. Από τη μια ο ρηξικέλευθος σκηνοθέτης που έθεσε με την κινηματογραφική του ματιά καίρια και καυστικά ερωτήματα σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο και την ατομική ηθική(βλ. Δαμάζοντας τα κύματα, Χορεύοντας στο σκοτάδι, Οι ηλίθιοι) Λαρς Φον Τρίερ δηλώνει ότι καταλαβαίνει τον Χίτλερ και ακροβατεί με το ναζισμό. Από την άλλη ο “δικός μας” Νιόνιος, ο τραγουδοποιός της Συννεφούλας, του Βρώμικου Ψωμιού και του Βιετνάμ Γιε Γιε Διονύσης Σαββόπουλος δηλώνει ότι πρέπει να στείλουμε τους μετανάστες στα μικρά νησιά να καλλιεργήσουν εκτάσεις. Να τους χαιρόμαστε...