Ένα πεσμένο παιδί είναι μόνο...

Ένα τραγούδι του Γιώργου Σαρρή (που είχε δημιουργηθεί με αφορμή τα Δεκεμβριανά) και δυο ποιήματα που μας στάλθηκαν στο μέιλ σχετικά με τα τελευταία γεγονότα (άγριος ξυλοδαρμός διαδηλωτή, πογκρόμ σε μετανάστες):

Η νύχτα είναι μεγάλη

Το έμαθες;

Του μάτωσαν τον εγκέφαλο,

διόλου τυχαία.

Ήταν στο κόκκινο ποτάμι.

Άτυχος είπαν πως είναι

και το έγκλημα ονόμασαν συμβάν.

Έλα κοντά.

Έχω κι άλλα.

Θυμάσαι τον φόνο;

Έκαναν κι άλλο.

Για εκδίκηση.

Ξένος ήταν

και η μάνα του δεν το έμαθε ακόμα

Ίσως και να μην το μάθει ποτέ.

Ίσως και να μην πρέπει να το μάθει.

Ίσως και να μην μπορεί. Στις γειτονιές της έχει πόλεμο.

Αυτοί που πήραν εκδίκηση κι εκεί δολοφονούν.

Σταματώ εδώ.

Βλέπω το πρόσωπο σου δεν χωρά άλλη θλίψη.
Μα δεν είναι μόνο θλίψη είναι και θυμός μαζί.
Το χειρότερο, είναι και ανημποριά να το αλλάξουμε.

Βράδυασε.
Ρίξε την κουβέρτα πάνω σου να κρύψει τον πόνο.

Θα ξημερώσει άραγε;
Θυμάσαι τη νύχτα των κρυστάλλων;
Τότε που δεν ξημέρωσε ποτέ.
Έτσι νιώθω, να νυχτώνει, μόνο να νυχτώνει.

Τι είναι οι ξένοι;
Πάντως δεν είναι ο Ρουαν.
Αυτός είναι Αλβανός δεν είναι ξένος.
Ξένη είναι η κυρά Μαρία.
Γυρνούσε από την εκκλησία και σαν με είδε
δεν μίλησε.
Ξένη είναι η εξουσία.
Ποτέ δε νιάστηκε για μένα.
Έξω οι ξένοι.
Έξω η κυρα Μαρία. Έξω η εξουσία της.
Ίσως να συμφωνώ τελικά.

Μη σβήνεις το φως.
Φοβαμαι μήπως δεν ξαναανάψει.
Και οι άνθρωποι; μου λες.
Πού είναι οι άνθρωποι;
Πού πήγαν;
Δεν θα έρθουν πάλι;

Ο καπνός στο δωμάτιο
κάνει περίεργα σχήματα μέχρι να εξαφανιστεί
σα να μην υπήρξε ποτέ.
Όμως ένα παιδί δεν έχει πατέρα.
Ένας πατέρας δεν έχει παιδί.
Σα να μην υπήρξαν ποτέ.

Και η τηλεόραση συνεχίζει να παίζει
σε ανάλυση υψηλή
για να μην χαθεί σταγόνα από το ψέμα
σε ένταση δυνατή
να μην ακούγονται οι κραυγές
παρά μόνο το νανούρισμα.

Αυτή η άνοιξη μυρίζει θάνατο
και η ανθισμένη τριανταφυλλιά
πιο πολλά από ποτέ
αγκάθια έχει
να καρφώνουν
κορμιά και μυαλά.

Το παιδί του στο σχολείο ρώτησε ο μπαμπάς του πού είναι
απάντηση δεν πήρε
ένα δάκρυ έσκισε το βιβλίο μπροστά του
και δεν το ξαναείδαμε από τότε.

Πήγε αργά. Κλείσε το φως.
Σκέπασε το παιδί.
Η νύχτα είναι μεγάλη.

red spirit
spiritred2010@gmail.com

"Μόνο ένα σπασμένο κεφάλι".......γιατί η πρώτη μορφή βίας είναι πολιτική!
Σπασμένα κεφάλια από ΜΑΤ
Σπασμένα κεφάλια από αυτοκτονίες
Σπασμένα κεφάλια μιας "ξαφνικής" δυστυχίας
Σπασμένα κεφάλια ανασφάλιστων
Σπασμένα κεφάλια ανέργων
Σπασμένα κεφάλια υπαλλήλων
Σπασμένα κεφάλια άστεγων
Σπασμένα κεφάλια διαδηλωτών
Σπασμένα κεφάλια εργαζομένων
Σπασμένα κεφάλια αγροτών
Σπασμένα κεφάλια νεόπτωχων
Σπασμένα κεφάλια απεργών
Σπασμένα κεφάλια χρεοκοπημένων
Σπασμένα κεφάλια ασθενών
Σπασμένα κεφάλια φορτηγατζήδων
Σπασμένα κεφάλια εμπόρων
Σπασμένα κεφάλια μεταναστών
Σπασμένα κεφάλια συμβασιούχων
Σπασμένα κεφάλια λιμενεργατών
Σπασμένα κεφάλια συνταξιούχων
Σπασμένα κεφάλια κατοίκων
Σπασμένα κεφάλια νέων
Σπασμένα κεφάλια φοιτητών
Σπασμένα κεφάλια συζύγων
Σπασμένα κεφάλια παιδιών...

Σπασμένα κεφάλια λαών.

Σπασμένα κεφάλια "καθυστέρησης"
Σπασμένα κεφάλια "εθνικής σωτηρίας"…
Σπασμένα κεφάλια προπάντων μιας "απαραίτητης (δημοσιονομικης) πειθαρχίας".

Σπασμένα κεφάλια υποκριτών!

...που "καταδικάζουν τη βία" που οι ίδιοι εξαπέλυσαν στο σώμα της κοινωνίας
και ξεχνάνε ότι στη σειρά των "σπασμένων κεφαλιών"
κάθε κεφάλι, δεν είναι τίποτα περισσότερο….
Μόνο ένα σπασμένο κεφάλι!- Νικολόπουλος Βασίλης
http://itaksi.blogspot.com/2011/05/blog-post_8026.html