Η ΚΟΕ στην εκδήλωση για το Σύμφωνο Σταθερότητας

Η τοποθέτηση του Χρίστου Κατσούλα, εκ μέρους της ΚΟΕ, στην εκδήλωση για το Σύμφωνο Στάθερότητας. Ο Χ. Κατσούλας αναφέρεται στη σημασία του αγώνα ενέντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στη στάση της αριστεράς:


Οι τοποθετήσεις των υπόλοιπων συνδιοργανωτών της κδήλωσης εδώ.

Διαβάστε επίσης ένα πολύ χρήσιμο κείμενο της ΚΟΕ που αναφέρεται στα ζητήματα της κρίσης και της "χρεωκοπίας", στα μέτρα της κυβέρνησης και στις ευθύνες των Βρυξελλών:

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ
Κυβέρνηση του λαού ή των Βρυξελλών:

Οι 100 πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης απέδειξαν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι στην κυβέρνηση αλλά οι Βρυξέλλες ήρθαν στην εξουσία. Απέδειξαν επίσης ότι πάση θυσία πρέπει να βομβαρδιστούμε με κλίμα εθνικής συναίνεσης και ομοψυχίας στη νέα οικονομική και κοινωνική επιδρομή.
Η οικονομική και δημοσιονομική τρομοκρατία, η ζύμωση επί ένα τρίμηνο της ανάγκης κι άλλων θυσιών για να βγούμε από την κρίση, το ολοκληρωτικό οικονομικό αδιέξοδο του νεοφιλευθερισμού και η απειλή χρεοκοπίας της χώρας, οδήγησαν σε ένα νέο, σκληρότερο γύρο επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα.
Σε αυτές τις 100 μέρες η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έβγαλε πολλή βρώμικη δουλειά σε όφελος του κεφαλαίου, των τραπεζιτών, των διεθνών οίκων. Είχε συμπαραστάτη στο έργο της την αμέριστη στήριξη των ελληνικών και διεθνών κέντρων εξουσίας, προβλήθηκε μάλιστα ως …φιλολαϊκή. Απόδειξη όμως για μια φιλολαϊκή ή αντιλαϊκή πολιτική δεν είναι οι δηλώσεις στα μέγαρα, αλλά οι πράξεις: Μεγαλύτερη φορολογική αφαίμαξη, αύξηση έμμεσων φόρων, καμιά αύξηση φόρων στα επιχειρηματικά κέρδη, απόλυτη μείωση μισθών, προετοιμασία για τσάκισμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, πρόγραμμα κι άλλων ιδιωτικοποιήσεων ύψους 2,5 δις €.

«Δεν υπάρχει σάλιο» για την κοινωνία. «Υπάρχουν 28 δις» για τις τράπεζες.

Ενώ η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός σε όλους τους τόνους μας καλεί να γίνουμε και πάλι θύματα για την οικονομία (τους), κάνουν ότι δεν άκουσαν την κερδοφορία των ελληνικών τραπεζών, τη φορολογική ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου, τη συστηματική φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή των πλούσιων, τα 28 δις που πριν λίγους μήνες χαρίστηκαν στις τράπεζες. Η κρίση για κάποιους είναι καταστροφή και για άλλους είναι ευκαιρία νέας κερδοφορίας.
Αυτή την περίοδο είδαμε μια τεράστια αναδιανομή πλούτου: Τις διεθνείς αγορές να κερδοσκοπούν ξεπουλώντας ελληνικά ομόλογα για να αγοράσουν τα καινούρια με ακόμη υψηλότερο τόκο. Το spread των ελληνικών ομολόγων να εκτοξεύεται σε επίπεδα ρεκόρ δεκαετίας, κάνοντας το ελληνικό χρέος πεδίο παγκόσμιας κερδοσκοπίας. Τις εγχώριες τράπεζες να δανείζονται με την εγγύηση του δημοσίου φτηνό χρήμα για να το μεταδανείσουν ακριβά στον «εγγυητή» τους, το ελληνικό δημόσιο. Τον υπουργό Οικονομικών «να απειλεί» τους έχοντες με δηλώσεις, αλλά να φτωχαίνει συνεχώς τους μη έχοντες με νόμους, μέτρα και αποφάσεις.
Είδαμε δηλαδή μια τεράστια μεταφορά πλούτου από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, από το εθνικό στο υπερεθνικό κεφάλαιο, από τους πολλούς στους λίγους. Την ίδια στιγμή που βλέπουμε μια τρομακτική επιχείρηση διαμόρφωσης μιας κοινωνίας υποτακτικής, αμίλητης κι συναινετικής. Ποτέ άλλοτε τα μέτρα δεν ήταν τόσο αντιλαϊκά και ποτέ άλλοτε η στήριξη της κυβέρνησης και των πολιτικών της δεν ήταν τόσο κραυγαλέα.

Όχι στην επιτήρηση και το πρόγραμμα σταθερότητας

Οι Βρυξέλλες και η γραφειοκρατία της ΕΕ από την πρώτη στιγμή της νέας κυβέρνησης πήραν την πραγματική εξουσία στα χέρια τους. Επέβαλλαν ένα σκληρό προϋπολογισμό, την ώρα που ετοιμάζουν την αναθεώρησή του προς το χειρότερο. Πίεσαν για την επιβολή σκληρών μέτρων σε μια κοινωνία που δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει. Απείλησαν με χρεοκοπίες και πτωχεύσεις, και καταλύοντας κάθε έννοια ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, στέλνουν τους υπαλλήλους τους να εγκρίνουν μέτρα και νομοσχέδια.
Οι Βρυξέλλες έχουν αποφασίσει ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει παράδειγμα προς μίμηση, συμμόρφωση και υποταγή. Το μένος και η απαξίωση των διεθνών οίκων υπαγορεύτηκε από την απαίτηση των ισχυρών της ΟΝΕ να στηριχτεί πάση θυσία η Ευρωζώνη και το ευρώ.
Δημιουργήθηκε έτσι ο φαύλος κύκλος: Η Ελλάδα ως χώρα με υψηλό έλλειμμα και χρέος, υποβαθμίστηκε από τους οίκους αξιολόγησης (καθ’ υπαγόρευση της ΕΕ) ώστε να πιεστεί και να «διορθωθεί». Όμως αυτή η υποβάθμιση χειροτέρευσε τους όρους του δανεισμού. Μεγαλύτερο χρέος σημαίνει μεγαλύτερο έλλειμμα για την εξυπηρέτησή του. Μεγαλύτερο έλλειμμα προκαλεί νέο, μεγαλύτερο και δυσμενέστερο δανεισμό. Και επειδή το Σύμφωνο Σταθερότητας απαγορεύει έστω και βραχυπρόθεσμα μεγάλο έλλειμμα, τα ελλειμματικά ταμεία πρέπει να γεμίσουν από το ξεζούμισμα της κοινωνίας.
Η Ελλάδα καταδικάζεται από την κυβέρνηση στο ζυγό του αναποτελεσματικού και παράλογου Συμφώνου Σταθερότητας. Η συμμετοχή στην ΟΝΕ ακόμη κι αν συγκράτησε το δημοσιονομικό έλλειμμα τίναξε στον αέρα το πραγματικό έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας, το ισοζύγιο πληρωμών, αποδιάρθρωσε την παραγωγική βάση, αποσυγκρότησε τον κοινωνικό ιστό, διέλυσε την πραγματική οικονομία.
Σήμερα η κυβέρνηση των Βρυξελλών οδηγεί την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας στη φτώχεια, παραδέχεται ότι η ανάκαμψη θα συνοδευτεί από τρομακτικό κοινωνικό κόστος (ανεργία, ευέλικτες και χωρίς δικαιώματα μορφές εργασίας, χαμηλοί μισθοί). Η κυβέρνηση των Βρυξελλών με την εμμονή της στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στην ελλαδική του έκδοση – το Πρόγραμμα Σταθερότητας- προτείνει φάρμακα που επιδεινώνουν αντί να διευκολύνουν την κατάσταση.

Ποιος ευθύνεται για την κρίση, τα ελλείμματα, τα χρέη;

Η κυβέρνηση κοινωνικοποιεί τις ευθύνες: Ο υδραυλικός που δεν δίνει απόδειξη, ο γιατρός με το φακελάκι και η τάδε υποπερίπτωση εργαζόμενου με το μεγάλο επίδομα ευθύνονται για τα χρέη και τα ελλείμματα της ελληνικής οικονομίας...
Υπάρχουν κομμάτια πραγματικότητας στην παραπάνω εικόνα, αλλοιώνουν όμως την αλήθεια: Εμείς οι αφελείς μπορούμε πλέον να ξεχάσουμε τον εφοπλιστή που δεν φορολογείται, το επιχειρηματικά κέρδη που υποφορολογούνται, τα δανεικά κι αγύριστα που οι μεγαλοκεφαλαιούχοι ξεκοκαλίζουν, τα 28 δις που χαρίστηκαν από το κράτος στις τράπεζες. Η κρίση θα ξεπεραστεί αν ζητάμε απόδειξη, ή μήπως το κυνήγι αποδείξεων καλύπτει την παρακράτηση ακόμη μεγαλύτερου φόρου από το ήδη μειωμένο εισόδημα;
Οι αγρότες που έκλεισαν τρεις μέρες την Εθνικό Οδό είναι «εγκληματίες και δίνουν το τελειωτικό χτύπημα στην οικονομία». Ο Μπόμπολας και η Hochtief που έκλεισαν ακριβώς την ίδια Εθνικό Οδό για τρεις μήνες (με ομερτά των ΜΜΕ) λόγω των κακοτεχνιών της υπερκερδοφόρας κοινοπραξίας τους τι είναι;
Ο εργαζόμενος του ΟΛΠ ή της Ολυμπιακής που βγαίνει με εθελουσία (ακριβώς λόγω της ιδιωτικοποίησης) είναι «σκάνδαλο». Η απαλλαγή της COSCO ή της Marfin από τις ασφαλιστικές και εργοδοτικές υποχρεώσεις τους τι είναι;
Ο ηλεκτρολόγος που δεν κόβει απόδειξη για να γλυτώσει τη φορολόγηση με 25% είναι η «αιτία της φοροδιαφυγής». Η Eurobank που φορολογήθηκε με 14,3% για τα κέρδη του α’ εξαμήνου του 2009 τι είναι;
Ο εκπαιδευτικός των 1100€ που κάνει ιδιαίτερο για να συμπληρώσει το εισόδημά του είναι ο «μοχλός της παραοικονομίας». Το εφοπλιστικό κεφάλαιο, οι off shore εταιρείες, οι μεγάλοι λαθρέμποροι του πετρελαίου, οι βιομήχανοι που δήλωσαν για το 2008 μέσο μηνιαίο εισόδημα 870€ τι είναι;

Δεν χρεοκοπήσαμε εμείς – Χρεοκόπησε η πολιτική τους

Τα χρέη και τα ελλείμματα οφείλονται σε ένα σπάταλο -για τους πλούσιους- κράτος, που δηλώνει συνεχώς ότι δεν έχει φράγκο για την κοινωνία.
Τα χρέη και τα ελλείμματα οφείλονται στην πλήρη υποταγή στις πολιτικές των Βρυξελλών που έφεραν όλεθρο και καταστροφή στην ελληνική οικονομία. Η σημερινή κρίση δεν είναι απλά μια δημοσιονομική κρίση. Δεν είναι απλά κρίση χρέους και ελλείμματος. Είναι κατάρρευση του μοντέλου που χρόνια και χρόνια «χτιζόταν» στην Ελλάδα: Χώρα με διαλυμένη την παραγωγική βάση, που δεν παράγει και δεν εξάγει τίποτα. Η «ισχυρή Ελλάδα στην ΟΝΕ» ήταν κάλπικο σύνθημα του Σημίτη. Μύθοι δεκαετιών που έχτισαν από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σήμερα καταρρέουν.
Τα χρέη και τα ελλείμματα οφείλονται στις διεθνείς αγορές που κερδοσκοπούσαν τζογάροντας τους τόκους πάνω στους τόκους των ελληνικών χρεών, έχοντας απέναντί τους μια εξυπηρετική -σε βαθμό δουλικότητας- κυβέρνηση.
Τα ελλείμματα οφείλονται στις χωρίς φραγμό ιδιωτικοποιήσεις, στο «ξεπούλημα των ασημικών» και άρα στη μείωση των δημοσίων εσόδων, στην παράδοση της χώρας στο διεθνές κεφάλαιο, στις αποικιακές συμβάσεις, στην ασυλία που απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες οι πλούσιοι και ισχυροί.
Η «ελληνική χρεοκοπία» έχει και παγκόσμια και ευρωπαϊκή διάσταση: Επιδεινώνεται το πρόβλημα από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που εκτινάσσει το κόστος εξυπηρέτησης του δανεισμού. Και γίνεται πολύ χειρότερη η εξυπηρέτηση του χρέους για μια χώρα που υφίσταται τη θηλιά του Συμφώνου Σταθερότητας. Το «ελληνικό πρόβλημα» δεν είναι σκέτα ελληνικό. Μια κυβέρνηση με ελάχιστη αξιοπρέπεια θα μπορούσε να το διαχειριστεί διαφορετικά και να διεκδικήσει άλλες λύσεις από τη καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος.
Σήμερα η κυβέρνηση «τζογάρει» πολιτικά πάνω στην χρεοκοπία. Υπολογίζει στον μαζικό φόβο και στην τρομοκρατία για να επιβάλει νέες θυσίες. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν χρεοκοπήσαμε όλοι μαζί. Δεν κάναμε ντόλτσε βίτα με δανεικά όπως ξελαρυγγιάζονται οι τηλεπαρουσιαστές. Τον μήνα προσπαθούσαμε να βγάλουμε. Δεν πήραμε δανεικά και αγύριστα από τις τράπεζες για να μεταφέρουμε τα εργοστάσιά μας στα Βαλκάνια όπως έκαναν οι βιομήχανοι. Δεν μας εγγυήθηκε το δημόσιο φτηνά δάνεια για τα στεγαστικά και τα καταναλωτικά μας, όπως έκανε για τους τραπεζίτες. Η «οικονομία μας» είναι τελείως διαφορετική από την «οικονομία τους».
Και φυσικά η χρεοκοπία δεν είναι οικονομικό ζήτημα αλλά πολιτικό. Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει δημοσίως, διότι το ευρώ θα κατρακυλήσει. Χρεοκοπεί όμως η ελληνική κοινωνία σιωπηλά και καθημερινά, ώστε να κερδοφορεί το ξένο και ελληνικό κεφάλαιο.

Μπορεί να υπάρξει μια άλλη πορεία;

Το ατιμωτικό καθεστώς επιτήρησης αποτελεί προαναγγελθείσα πορεία θανάτου για την κοινωνία. Το πρόγραμμα σταθερότητας που κατέθεσε η κυβέρνηση για να το εγκρίνει το Eurogroup (καλώντας ταυτόχρονα σε σκληρότερη αναθεώρησή του), είναι κλείδωμα ενός νέου τούνελ λιτότητας, που θα είναι χειρότερο από κάθε άλλη φορά.
Αν η κυβέρνηση ήθελε να διαπραγματευτεί σε όφελος του λαού και της χώρας, θα έκανε τον τρόμο των Βρυξελλών για το ευρώ διαπραγματευτικό χαρτί. Αν η κυβέρνηση ήθελε να μην πληρώσουν κι άλλο οι αδύναμοι θα επεδίωκε την έξοδο από το Σύμφωνο Σταθερότητας που επιβάλει υποταγή της οικονομικής πολιτικής στα πλάνα του τραπεζικού κεφαλαίου. Αν η κυβέρνηση εννοούσε έστω και το 10% από όσα συγκινητικά δηλώνει ο πρωθυπουργός θα έβαζε χέρι στις τράπεζες, στους βιομήχανους, στους εφοπλιστές.
Το ένα εκατομμύριο ανέργων, οι άλλοι τόσοι μερικά και ελαστικά εργαζόμενοι είναι το κόστος που πληρώνει η κοινωνία από αυτή την κυβέρνηση. Η αφωνία και η απραξία των συνδικάτων και της αριστεράς οφείλει να σταματήσει. Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, παρά την πρωτοφανή στήριξη των κέντρων εξουσίας δεν απολαμβάνει τη συναίνεση του λαού. Η απελπισία και τα αδιέξοδα μπορούν να γίνουν δύναμη αλλαγής σε μια πορεία ενότητας, οργάνωσης, αλληλεγγύης του λαού.

Ας κοιτάξουμε περισσότερο γύρω μας και λιγότερο την τηλεόραση

Να μην τσιμπάμε πια στην τρομοκρατία που εξαπολύουν οι τηλεδημοσιογράφοι με τα μηνιάτικα των 10.000€. Να μην τσιμπάμε στην προπαγάνδα και στη συκοφάντηση των χρυσοπληρωμένων κηφήνων των σαλονιών. Να δούμε την πραγματικότητα γύρω μας.
Το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» του Παπανδρέου, μεταφράζετε σε: «βουλιάξτε εσείς για να γλυτώσουμε εμείς». Να μην τους αφήσουμε λοιπόν να μας βουλιάξουν. Να βάλουμε στόχο:
• Το Σύμφωνο Σταθερότητας, τη στρατηγική επιλογή των τραπεζιτών και του κεφαλαίου πανευρωπαϊκά που δένει χειροπόδαρα κάθε οικονομία, οδηγεί τους εργαζόμενους στην χρεοκοπία και το κεφάλαιο στην κερδοφορία.
• Την επιτήρηση από τους Αλμούνια, Τρισέ, Γιούνκερ, Μέρκελ κλπ, που πέρα από την νομισματική πολιτική, άρπαξαν και την οικονομική πολιτική, κάνοντας στην πραγματικότητα περιττή και άχρηστη την λαϊκή εκλογή των κοινοβουλίων και των εθνικών κυβερνήσεων.
• Την κυβέρνηση που με αλλεπάλληλους λαγούς, κόλπα, τακτικές, ζυμώνει την κοινωνία και τους εργαζόμενους για νέο τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων, και παίρνει συνέχεια αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα του «κοινού σκοπού».
• Όλα εκείνα τα μέσα «ενημέρωσης» που εκτελούν συμβόλαια με το κεφάλαιο (υπό την ιδιοκτησία του είναι άλλωστε), συκοφαντώντας, τρομοκρατώντας, παγώνοντας, σοκάροντας, σαστίζοντας, πιπιλίζοντας το μυαλό του εργαζόμενου κόσμου.
Όχι στην €υρωθηλιά του Συμφώνου Σταθερότητας - Όχι στο Πρόγραμμα Σταθερότητας
Καμιά συναίνεση στην κυβέρνηση της επιτήρησης, της εξάρτησης, των Βρυξελλών
Να δουλέψουμε για έναν κοινωνικό ξεσηκωμό που θα αποτρέψει την καταστροφή