Άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς που επεξηγεί με νηφάλιο τρόπο τη σημερινή κατάσταση πνευμάτων σε σχέση με την απεργία των εκπαιδευτικών.
Η τοπική ΕΛΜΕ πάντως μας καλεί σήμερα στις 7.00 μμ στην Πλατεία Δημαρχείου, στο Ναύπλιο. Να είμαστε ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ εκεί.
Η νέα επίδειξη αυταρχισμού από την κυβέρνηση και τα δεδομένα μιας απεργίας που απαιτούσε άλλους όρους και προϋποθέσεις
Ο κύβος ερρίφθη στην Παιδεία
ένθεν-κακείθεν, μετά τη χθεσινή απόφαση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ ναπροτείνει απεργία των καθηγητών στη διάρκεια των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Με την αντίθεση μόνο της ΕΣΑΚ ΔΕΕ, αποφασίστηκε οι καθηγητές να πάνε σε απεργία την πρώτη ημέρα των εξετάσεων (17/5) και σε πενθήμερη απεργία από τις 20 μέχρι τις 24/5. Η απόφαση θα τεθεί υπό την έγκριση των τοπικών ΕΛΜΕ που θα κάνουν γενικές συνελεύσεις την Τρίτη και αναλόγως των αποτελεσμάτων και της συμμετοχής στις συνελεύσεις θα οριστικοποιηθεί σε Γ.Σ. των προέδρων των ΕΛΜΕ την Τετάρτη.
Ταυτόχρονα με την απόφαση του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας των καθηγητών, ο υπουργός Παιδείας, που προετοίμαζε όλες τις προηγούμενες ημέρες το κλίμα, έσπευσε να συναντήσει τον πρωθυπουργό, σε μια προσπάθεια να δείξει την αποφασιστικότητα της συγκυβέρνησης να μην κάνει πίσω. Στις δηλώσεις του αμέσως μετά διαμήνυσε ότι οι εξετάσεις θα γίνουν κανονικά, ενώ όλες πληροφορίες κάνουν λόγο και για επιστράτευση των καθηγητών, από την πρώτη στιγμή που θα προκηρύξουν την απεργία τους. Στο ίδιο μήκος κύματος και τα δύο μικρότερα κόμματα της συγκυβέρνησης. Αδιανόητη χαρακτήρισε την απόφαση της ΟΛΜΕ το ΠΑΣΟΚ, για ακραίες και εκβιαστικές ενέργειες μίλησε η ΔΗΜΑΡ.
Στην προκειμένη περίπτωση το μέτωπο της
κυβέρνησης εμφανίζεται αρραγές. Τι γίνεται όμως στην απέναντι πλευρά; Η
συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών αποφάσισε καθυστερημένα να
«αντισταθεί» και να καταφύγει σε ηρωικές δηλώσεις του τύπου «αν μας
επιστρατεύσουν θα γυρίσουμε στα σχολεία με το κεφάλι ψηλά»
(προδιαγράφοντας έτσι ενδεχομένως και τις σκέψεις που υπάρχουν σε μερικά
συνδικαλιστικά επιτελεία). Είναι προφανές επίσης ότι η προετοιμασία
στον κλάδο είναι ελλιπής, με αποτέλεσμα να υπάρχει προβληματισμός στους
καθηγητές για μια απεργία εν μέσω Πανελλαδικών, αν και η οργή στον κλάδο
είναι έντονη και φανερή. Το κυριότερο όμως, και το πιο αποφασιστικό
σημείο είναι το πόσο έτοιμη είναι η κοινωνία, κυρίως οι μαθητές και οι
γονείς τους να σταθούν δίπλα στους δραματικά πληττόμενους
εκπαιδευτικούς.
Όποιος νομίζει ότι ήρθε η ώρα της αναμέτρησης και αυτό που μένει είναι να βγουν τα όπλα για να δοθεί η μάχη, είναι πιθανό να γελαστεί. Όχι γιατί η δουλειά (του κοινωνικού αυτοματισμού) που γίνεται από την κυβέρνηση και τα Δελτία των 8 έχει ξεκινήσει εδώ και μέρες, αλλά κυρίως γιατί οι εκπαιδευτικοί φαίνονται να πηγαίνουν προς μια παλαιού τύπου συνδικαλιστική μάχη, ανάλογη με αυτές που έδωσαν και άλλοι κλάδοι εδώ και πολλούς μήνες – και ηττήθηκαν. Τρία χρόνια μνημονιακής εμπειρίας έδειξαν ότι οι τροϊκανές κυβερνήσεις το έχουν προεξοφλήσει: κανένας κλάδος δεν θα νικήσει.
Και αυτό θα γίνεται τόσο πιο πιθανό όσο οι επιμέρους αγώνες παραμένουν επιμέρους και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αδιαφορούν (ή δεν θέλουν) να τους εντάξουν σε ένα μεγάλο ρεύμα ανατροπής, αλλά και οράματος για συνολική ανασυγκρότηση της χώρας. Οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών επί μήνες μιλούσαν για την αξιολόγηση, τα μισθολογικά, τις συγχωνεύσεις, τις συνθήκες εργασίας και πρόσφατα για το ωράριο. Τέτοια ζητήματα όμως, όσο κι αν εκφράζουν το δίκιο, δεν αρκούν, από όσο φάνηκε και στον αγώνα του μετρό, των ναυτεργατών κλπ., για να χτίσουν την αναγκαία κοινωνική συμμαχία που θα δώσει τον αγώνα με όρους νίκης.
Οι καθηγητές θα μιλούσαν με άλλους όρους αν επί μήνες, αντί να «ετοιμάζουν» τη μάχη ενάντια στην αξιολόγηση, έδιναν όλες τις δυνάμεις τους για να οικοδομήσουν ένα μέτωπο με σημαία «να σώσουμε τη δημόσια εκπαίδευση από την κυβέρνηση, τα μνημόνια και την τρόικα». Κι αυτό να σήμαινε πολύμηνο συναγερμό σε όλα τα επίπεδα και σε όλη την κοινωνία: εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, μαθητές, σπουδαστές, γονείς, εργαζόμενοι, άνεργοι, είναι το υλικό που μπορούσε να συναποτελέσει αυτό το μέτωπο. Αυτό θα άνοιγε διάπλατα τους ορίζοντες για μια μεγάλη πορεία αλλαγής. Και θα μπορούσε να εντάξει τον παλλαϊκό αγώνα για την παιδεία σε μια συνολική προσπάθεια για μια πορεία διεξόδου της χώρας. Μπροστά σε αυτό, κάθε επιστράτευση θα ήταν πολύ, μα πάρα πολύ αδύναμη.
Επί του παρόντος και ελλείψει όλων αυτών, το επόμενο τετραήμερο αναμένεται να είναι πυκνό, με το πρώτο μήνυμα να δίνεται την Τρίτη από τις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ. Οι καθηγητές μπορούν να στείλουν θετικό μήνυμα αγώνα με τη μαζική παρουσία τους. Αν όμως το μήνυμα εξακολουθήσει να είναι στην ίδια ρότα της χαμηλής συμμετοχής σε συνελεύσεις και απεργίες των τελευταίων μηνών, η κυβέρνηση θα ξέρει ότι πήρε άλλη μία νίκη. Από την άλλη πλευρά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θα μπορούν να λένε ότι έκαναν τη δουλειά τους αλλά ο κόσμος δεν ακολούθησε, η συνδικαλιστική Αριστερά θα έχει πραγματώσει το μεγάλο όνειρο των τελευταίων ετών να περάσει σε ένα Δ.Σ. μια απόφαση για απεργία διαρκείας και όλοι μαζί πλέον να βαδίσουν με αγωνιστικές περγαμηνές προς το Συνέδριο της ΟΛΜΕ που θα γίνει τον Ιούνιο…
Όποιος νομίζει ότι ήρθε η ώρα της αναμέτρησης και αυτό που μένει είναι να βγουν τα όπλα για να δοθεί η μάχη, είναι πιθανό να γελαστεί. Όχι γιατί η δουλειά (του κοινωνικού αυτοματισμού) που γίνεται από την κυβέρνηση και τα Δελτία των 8 έχει ξεκινήσει εδώ και μέρες, αλλά κυρίως γιατί οι εκπαιδευτικοί φαίνονται να πηγαίνουν προς μια παλαιού τύπου συνδικαλιστική μάχη, ανάλογη με αυτές που έδωσαν και άλλοι κλάδοι εδώ και πολλούς μήνες – και ηττήθηκαν. Τρία χρόνια μνημονιακής εμπειρίας έδειξαν ότι οι τροϊκανές κυβερνήσεις το έχουν προεξοφλήσει: κανένας κλάδος δεν θα νικήσει.
Και αυτό θα γίνεται τόσο πιο πιθανό όσο οι επιμέρους αγώνες παραμένουν επιμέρους και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αδιαφορούν (ή δεν θέλουν) να τους εντάξουν σε ένα μεγάλο ρεύμα ανατροπής, αλλά και οράματος για συνολική ανασυγκρότηση της χώρας. Οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών επί μήνες μιλούσαν για την αξιολόγηση, τα μισθολογικά, τις συγχωνεύσεις, τις συνθήκες εργασίας και πρόσφατα για το ωράριο. Τέτοια ζητήματα όμως, όσο κι αν εκφράζουν το δίκιο, δεν αρκούν, από όσο φάνηκε και στον αγώνα του μετρό, των ναυτεργατών κλπ., για να χτίσουν την αναγκαία κοινωνική συμμαχία που θα δώσει τον αγώνα με όρους νίκης.
Οι καθηγητές θα μιλούσαν με άλλους όρους αν επί μήνες, αντί να «ετοιμάζουν» τη μάχη ενάντια στην αξιολόγηση, έδιναν όλες τις δυνάμεις τους για να οικοδομήσουν ένα μέτωπο με σημαία «να σώσουμε τη δημόσια εκπαίδευση από την κυβέρνηση, τα μνημόνια και την τρόικα». Κι αυτό να σήμαινε πολύμηνο συναγερμό σε όλα τα επίπεδα και σε όλη την κοινωνία: εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, μαθητές, σπουδαστές, γονείς, εργαζόμενοι, άνεργοι, είναι το υλικό που μπορούσε να συναποτελέσει αυτό το μέτωπο. Αυτό θα άνοιγε διάπλατα τους ορίζοντες για μια μεγάλη πορεία αλλαγής. Και θα μπορούσε να εντάξει τον παλλαϊκό αγώνα για την παιδεία σε μια συνολική προσπάθεια για μια πορεία διεξόδου της χώρας. Μπροστά σε αυτό, κάθε επιστράτευση θα ήταν πολύ, μα πάρα πολύ αδύναμη.
Επί του παρόντος και ελλείψει όλων αυτών, το επόμενο τετραήμερο αναμένεται να είναι πυκνό, με το πρώτο μήνυμα να δίνεται την Τρίτη από τις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ. Οι καθηγητές μπορούν να στείλουν θετικό μήνυμα αγώνα με τη μαζική παρουσία τους. Αν όμως το μήνυμα εξακολουθήσει να είναι στην ίδια ρότα της χαμηλής συμμετοχής σε συνελεύσεις και απεργίες των τελευταίων μηνών, η κυβέρνηση θα ξέρει ότι πήρε άλλη μία νίκη. Από την άλλη πλευρά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θα μπορούν να λένε ότι έκαναν τη δουλειά τους αλλά ο κόσμος δεν ακολούθησε, η συνδικαλιστική Αριστερά θα έχει πραγματώσει το μεγάλο όνειρο των τελευταίων ετών να περάσει σε ένα Δ.Σ. μια απόφαση για απεργία διαρκείας και όλοι μαζί πλέον να βαδίσουν με αγωνιστικές περγαμηνές προς το Συνέδριο της ΟΛΜΕ που θα γίνει τον Ιούνιο…
Χρήστος Πραμαντιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου