Σοφία Σακοράφα: "Η εισβολή του λαού στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, προϋπόθεση για την ανατροπή"

Αναδημοσιεύουμε από το blog Συριζάκι (ενωτικό ενημερωτικό blog Λασιθίου) την πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία της Σοφίας Σακοράφα στο πρώτο φεστιβάλ νέων του ΣΥΡΙΖΑ στο Ρέθυμνο.


Συριζίτες από το Λασίθι παρευρεθήκαμε στο Ρέθυμνο τις προηγούμενες μέρες για να παρακολουθήσουμε και να βοηθήσουμε στο πρώτο φεστιβάλ των νέων του ΣΥΡΙΖΑ που διοργανώθηκε στην πόλη. Η κεντρική εκδήλωση είχε ομιλητές τη Σοφία Σακοράφα (βουλευτής Β' Αθηνών και πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ), τον Ανδρέα Ξανθό (βουλευτής Ρεθύμνου και επικεφαλής του Τομέα Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ) και τον Σπύρο Παναγιώτου (μέλος της οργανωτικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ)

Ακολουθεί η ομιλία της συντρόφισσας Σακοράφα, που μας παραχωρήθηκε για το blog μας. Την ευχαριστούμε θερμά και πιστεύουμε οτι είναι μία σημαντική παρέμβαση που δίνει βοήθεια σε όλους μας στο δρόμο προς την πρώτη συνδιάσκεψη του ενιαίου φορέα. 

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Ο Ευτύχης Μπιτσάκης έχει χαρακτηρίσει τούτες τις λέξεις, τη λέξη σύντροφος και συντρόφισσα, μεγάλες λέξεις και θα συμφωνήσω απολύτως μαζί του.

Θα υπερθεματίσω κιόλας, λέγοντας ότι σήμερα που βιώνουμε την πιο βάρβαρη, την πιο βίαιη επίθεση του συστήματος, τούτες οι λέξεις σημαίνουν πια, στάση ζωής.

Σήμερα, είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ, να θρέψει ο ένας τον άλλον και να τρεφόμαστε ο ένας από τον άλλον.

Να θρέψει ο ένας τον άλλον και τα τρεφόμαστε ο ένας από τον άλλον

στις απόψεις μας,

στις θέσεις μας,

στις αγωνίες μας,

στον προβληματισμό μας γύρω από το πιο αμείλικτο πολιτικό ερώτημα:

και τώρα τι κάνουμε ;

Και για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, έχει μεγάλη σημασία να αποκωδικοποιήσουμε αυτό το τώρα.

Τι συμβαίνει τώρα, ελάχιστους μόλις μήνες μετά τις εκλογές, κατά τις οποίες, παρά τις δικές μας αδυναμίες,

παρά τον στυγνό εκβιασμό που άσκησαν ντόπια και ευρωπαικά ιερατεία,

ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ πραγματοποίησε ένα σοβαρότατο πολιτικό άλμα.

Δεν πρόλαβε λοιπόν να καθαρογραφεί το εκλογικό αποτέλεσμα και η τρικομματική κυβέρνηση, η τρόικα εσωτερικού,

απολύτως συνεπής στα μεγάλα αφεντικά της, ξεκαθάρισε αμέσως τον απροκάλυπτο μνημονιακό της χαρακτήρα.

Τα νέα μέτρα, που κατασπαράζουν ό,τι έχει απομείνει στο λαό μας,

που ξεπουλούν κάθε οικονομική δυνατότητα και δυναμική της πατρίδας μας, έχουν δημιουργήσει στο λαό μας ένα κενό πολιτικής εκπροσώπησης.

Είναι πέρα για πέρα αλήθεια ότι αυτή τη στιγμή, ο πολίτης που ψήφισε κάποιο από τα τρία κόμματα, βλέπει να μετατρέπεται η περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση σε τυφλή υποταγή στις απαιτήσεις των αφεντικών τους και σε περαιτέρω εξόντωση και καταστροφή της ζωής του.

Οι πολίτες αυτοί, που αποτελούν και τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, αφενός είναι προδομένοι, αφετέρου αναζητούν,

με ένα πείσμα και μία αγωνία που δεν είναι αμιγώς πολιτικά,

αλλά κυρίως ζωτικά,

την οικοδόμηση ενός μεγάλου μετώπου λαικής αντίστασης και κοινωνικής ανασυγκρότησης.

Ενός μετώπου, που να αποτελεί την πιο στιβαρή, την πιο αξιόπιστη απάντηση στη βαθιά διάρρηξη της πολιτικής εκπροσώπησης που σφραγίζει βαθιά την σημερινή περίοδο.

Γιατί και ο λαός μας αντιλαμβάνεται ,

αλλά και αυτή είναι η αλήθεια ,

ότι μετά τις τελευταίες εκλογές έκλεισε ο ιστορικός κύκλος της αριστεράς, κατά τον οποίο η αντίσταση και η καταγγελία από μόνες τους, υπήρξαν ο κύριος άξονας της πολιτικής μας.

Έκλεισε ο πολιτικός κύκλος, κατά τον οποίο ο ρόλος της αριστεράς δικαιωνόταν από την διεκδίκηση και την απόσπαση κατακτήσεων στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού.

Έκλεισε ο πολιτικός κύκλος, κατά τον οποίο μας αφορούσαν μόνο και κυρίως

η διαμόρφωση όρων παραδοσιακής εκλογικής τακτικής και αριθμητικής μικροδιεύρυνσης,

μόνον η απλή βελτίωση των εγγενών αδυναμιών μας, μόνον η οικοδόμηση συνασπισμών με στενό εκλογικό ορίζοντα

Και τώρα ανοίγει ένας νέος κύκλος,

και σαν λαική απαίτηση,

και σαν πολιτική αναγκαιότητα,

αλλά και σαν ώριμη δυνατότητα .

Ένας νέος κύκλος, που θα πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά ενός ιστορικού μπλοκ.

Ιστορικό μπλοκ σημαίνει ζωντανή οργάνωση της ίδιας της κοινωνίας, όλων μας, για έναν πολιτικό αγώνα από όλους μας με στόχους :

την αποτροπή του ξεπουλήματος της χώρας και της καταδίκης των εργαζόμενων και του λαού στην φτώχεια.

την ανατροπή της κυβέρνησης του ειδικού καθεστώτος που έχει επιβληθεί στην χώρα,

την απαλλαγή από την Τρόικα και το σάπιο πολιτικό σύστημα,

την καταγγελία του μνημονίου.

Ιστορικό μπλοκ σημαίνει ζωντανή οργάνωση της κοινωνίας, όλων μας, που θα επιχειρήσουμε μαζί την ανατροπή και, κυρίως, θα στηρίξουμε τη μετάβαση.

Θα στηρίξουμε δηλαδή μια λαϊκή κυβέρνηση στον αγώνα για μια μεγάλη πολιτική αλλαγή που θα βάλει τις βάσεις για την πραγματική δημοκρατία,

την ανεξαρτησία,

την παραγωγική ανασυγκρότηση,

την νέα θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο,

τις αλλαγές στις κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις.

Για να συμβεί αυτό σύντροφοι και συντρόφισσες

χρειάζεται από όλους μας μια δουλειά η οποία θα σπάει λογικές του παρελθόντος.

Χρειάζεται να σπάσουμε αυτή τη νοητή, αλλά και σκληρή διαχωριστική γραμμή του “πάνω” με το “κάτω” και να αντιδράσουμε σε κάθε γραφειοκρατική διαδικασία.

Να γκρεμίσουμε τη λογική του “εμείς για εσάς”.

Να διαλύσουμε πρακτικές περιχαράκωσης και αποκλεισμών, όπως και κάθε ελιτίστικη συμπεριφορά παραγωγής πολιτικής γραμμής μέσα σε κλειστά γραφεία, μακριά και ερήμην της κοινωνίας.

Χρειάζεται να εμπιστευθούμε χωρίς φόβους και προκαταλήψεις τις συμμετοχικές διαδικασίες βάσης.

Και θα υπογραμμίσω ότι αυτές οι διαδικασίες και αποτελούν και πρέπει να αποτελούν διπλό ζητούμενο.

Καταρχήν εκτιμώ ότι είναι ζητούμενο από το λαό μας.

Αναδείχθηκαν ως αδήριτη πολιτική ανάγκη τα τελευταία χρόνια από τα κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση μέχρι τις πλατείες, από τις συνελεύσεις της γειτονιάς και το Σύνταγμα, μέχρι και το συνδικαλισμό.

Έφεραν και φέρνουν μαζί τους ένα πλούσιο υλικό που έχει πια εμπεδωθεί στη συνείδηση του κινήματος σαν το κρίσιμο ζητούμενο.

Κι εδώ φυσικά αναφέρομαι και στα αυθόρμητα κινήματα, που πολλές φορές παρήγαγαν αποτελέσματα σημαντικότερα, ίσως, από το περιώνυμο συνειδητό.

Εκτιμώ παράλληλα ότι οι συμμετοχικές διαδικασίες βάσης θα έπρεπε να αποτελούν και ένα πάγιο δικό μας ζητούμενο.

Αγαπητοί συναγωνιστές

κατά τις δύο εκλογικές διαδικασίες απευθυνθήκαμε στο λαό λέγοντας σε όλους τους τόνους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, μόνος του στην κυβέρνηση, χωρίς την ενεργό συμμετοχή και εμπλοκή του αγωνιζόμενου λαού, δε θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις προεκλογικές του δεσμεύσεις.

Και αυτό ίσως ήταν η πιο ριζοσπαστική πολιτική μας πρόταση.

Καλούσαμε το λαό σε έναν διαρκή αγώνα μετάβασης, όπου τον πρώτο λόγο θα είχε το κίνημα και όχι σε έναν αγώνα για την επίτευξη απλά μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Η προσέγγιση σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια.

Η ουσιαστική συμμετοχή του λαού μας στις πολιτικές μας διεργασίες και , στην κυριολεξία, η εισβολή του κόσμου στο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ είναι η προυπόθεση για τη συγκρότηση του μετώπου αυτού.

Και μιλάω για εισβολή, γιατί ταυτόχρονα εξυπακούεται ότι εμπιστεύομαι απόλυτα το κριτήριο του λαού μας,

εξυπακούεται ότι εμπιστεύομαι απόλυτα τη δύναμη των συμμετοχικών διαδικασιών,

και πιστεύω ότι με αυτά τα δυναμικά φίλτρα,

κάθε τυχοδιωκτική αντίληψη,

κάθε προσχηματική στοίχιση,

κάθε συμμετοχή που δεν απαντά στην ανατροπή,

κάθε βολική μεταστέγαση με προοπτική τον παράδεισο της εξουσίας,

κάθε καιροσκοπική συμπεριφορά,

απομονώνονται και ξεβράζονται αυτόματα.

Και αυτή ακριβώς είναι η αναμφισβήτητη δύναμη ενός ζωντανού κινήματος.

Και θαρρώ ότι όλοι εμπιστευόμαστε τη δύναμη του ζωντανού κινήματος.

Και είμαστε υποχρεωμένοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, να αγωνιούμε διαρκώς για το τι από όλα αυτά έχουν γίνει ή έστω βρίσκονται σε μια φάση θετικής εξέλιξης.

Θέλω να είμαι ειλικρινής.

Τα μηνύματα που λαμβάνω από τον κόσμο, από όλη την Ελλάδα, είναι μηνύματα προτροπής σε αυτή την κατεύθυνση.

Μηνύματα προτροπής και αγωνίας για κάτι, που ενώ το περιμένει, δεν έχει έρθει ακόμη.

Ή, τουλάχιστον, δεν έχει έρθει με την ένταση και το βάθος που επιβάλλεται από την πολιτική και οικονομική συγκυρία.

Περιμένει ο κόσμος δράσεις που να δίνουν χώρο στην αυτοοργάνωση,

για να διαλύσουμε στην πράξη κάθε λογής φασιστικό ακτιβισμό, που βλέπουμε σήμερα να αποκτά ερείσματα, διαχωρίζοντας τον εξοντωμένο λαό, σε Έλληνες και μη.

Περιμένει ο κόσμος δράσεις που να κατοχυρώνουν στην πράξη το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας,

για να είμαστε εμείς που θα κάνουμε, στην πράξη, παρελθόν τη φιλανθρωπία και να περάσουμε στο χώρο της συλλογικής κατάκτησης.

Περιμένει ο κόσμος δράσεις που να σπάνε τους μεσάζοντες και να διαμορφώνουν δίκτυα διανομής, όπως στη μάχη της σοδειάς στη Θεσσαλία το 1943,

ώστε το κοινωνικό να εμπλέκεται με σχέση επιβίωσης με το πολιτικό.

Περιμένει ο κόσμος να γίνουμε εμείς ένα πολιτικό εργαστήρι ανοικτό, με μορφές και πρακτικές οργάνωσης που να εγγυώνται αυτές οι ίδιες, το κοινωνικό μοντέλο που οραματιζόμαστε.

Περιμένει ο κόσμος, και αυτό αποτελεί και τη δική μου πολιτική πρόταση, την κήρυξη ενός ανένδοτου αγώνα.

Ανένδοτος αγώνας μέχρι να πέσει τούτη η κυβέρνηση.

Ανένδοτος αγώνας χωρίς στρογγυλέματα, συμβιβασμούς και υποχωρήσεις στην κόκκινη γραμμή μας

Ανένδοτος αγώνας όπου να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, όπως λέει και ο Ρίτσος, είτε το διακύβευμα είναι ο λαός μας και οι ευρωπαίοι γκαουλάιντερ, είτε είναι ο παλαιστινιακός λαός και η δολοφονική μηχανή του Ισραήλ.

Ανένδοτος αγώνας για να πέσει το σάπιο πολιτικό κατεστημένο μαζί με τα άθλια αριστερά του δεκανίκια.

Ανένδοτος αγώνας με το λαό μας στα πεζοδρόμια, για να του ξαναθυμίσουμε και να ξαναθυμηθούμε ότι αριστερή κυβέρνηση χωρίς κίνημα λαού στους δρόμους δεν μπορεί ούτε να υπάρξει, ούτε να σταθεί.

Να του ξαναθυμήσουμε κυρίως, ότι αυτά που έχει κατακτήσει δεν είναι το αποτέλεσμα μιας εκλογικής διαδικασίας, αλλά το αποτέλεσμα αγώνων και συγκρούσεων.

Και να ξαναθυμηθούμε κι εμείς, ότι το αποτέλεσμα μιας εκλογικής διαδικασίας, που θα δίνει τη νίκη σε ένα πλατύ λαικό μέτωπο με πυρήνα τις δυνάμεις της αριστεράς, δεν ακουμπάει ούτε στη λογική του ώριμου φρούτου

ούτε στηρίζεται σε λαό που τον αφήνουμε να ιδιωτεύει

Είναι πάντα το αποτέλεσμα ενός κινήματος, που ξέρει ταυτόχρονα να συγκρούεται και να αμφισβητεί,

όπως ξέρει και να αντιπαραθέτει τη δική του εναλλακτική πρόταση, το δικό του εναλλακτικό μοντέλο.

'Ενα μοντέλο όχι απλής διακυβέρνησης,

αλλά συγκυβέρνησης με το λαό μας.

Μια τέτοια αριστερά, η αριστερά της λαικής βάσης και των κινημάτων, δεν έχει τίποτε να φοβάται

ούτε τον εαυτό της,

ούτε τους παρασιτικούς οργανισμούς,

ούτε τα εκβιαστικά διλήμματα,

ούτε το ριζοσπαστισμό της,

ούτε ναζιστικά μορφώματα,

ούτε θεσμικούς ή υπαλλήλους των θεσμικών των Βρυξελλών.

Μια τέτοια αριστερά,

έχει ευρεία πολιτική βάση νομιμοποίησης,

έχει δύναμη πυρός,

έχει ισχυρή διαπραγματευτική και, γιατί όχι, και εκβιαστική δυνατότητα.

Μια τέτοια αριστερά είναι πράγματι αυτό που αποτυπώνετε και σαν οραματικό ζητούμενο στον τίτλο της συζήτησής μας

Δύο κόσμοι.

Εμείς και αυτοί.

Ο δρόμος της ελπίδας, όμως, είναι ένας.

Αυτός που θα ανοίξουμε, αλλά κυρίως και θα βαδίσουμε, μαζί με το λαό μας.

Η ιστορική συγκυρία μας βάζει επιτακτικά και αμείλικτα το ερώτημα :

Θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε ;

Σ' αυτή την πρόκληση και απαντήσαμε και απαντάμε καθημερινά :

Ή Εμείς ή αυτοί.