Από το Δρόμο του Σαββάτου 6/10:
Η ανατροπή του πολιτικού συστήματος προϋπόθεση οποιασδήποτε ουσιαστικής αλλαγής. Του Ρούντι Ρινάλντι
Τις τελευταίες μέρες έγινε λόγος για
«πολιτική λύση» στις σχέσεις Ελλάδας με την τρόικα και υπονοήθηκε σαφώς,
από την πλευρά Σαμαρά, ότι αυτά που ζητούνται δεν είναι δυνατόν να
εφαρμοστούν.
Έτσι το μνημονιακό υπηρετικό πολιτικό προσωπικό, βρισκόμενο στα πρόθυρα της κατάρρευσης, εκλιπαρεί μια «πολιτική λύση» για να μπορέσει να σταθεί. Ίσως όμως να έχει τελειώσει οριστικά ο χρόνος και αυτού του σχήματος και το βάθος της κρίσης, της ολόπλευρης κρίσης (οικονομίας, πολιτικής, κοινωνίας, θεσμών, ιδεολογίας, ηγεμονίας κλπ), να έχει συμπαρασύρει το μνημονιακό μπλοκ εσωτερικού σε μια απέλπιδα προσπάθεια που η κατάληξή της είναι φανερή: η πτώση.
Το ερώτημα είναι με ποιους όρους αυτή θα επέλθει, σε ποιες συνθήκες και με ποιο κόστος για όλες τις πλευρές.
Εδώ έχουν τη θέση τους και τρεις παρατηρήσεις για τις γενικότερες συνθήκες:
α) Το στρατόπεδο της τρόικας εξωτερικού είναι διχασμένο, σε αναμονή εξελίξεων, και σε μεγάλο βαθμό μπλεγμένο σε πολλές «εστίες» (ευρωπαϊκή κρίση, αμερικάνικες εκλογές, πόλεμος στην Συρία, συνέχιση της ύφεσης, συγκρούσεις ανάμεσα σε ΔΝΤ και ΕΕ κλπ) με αποτέλεσμα τα σημάδια κατάρρευσης της Ελλάδας να «παρακολουθούνται» με μια ορισμένη ιεράρχηση, ή ακόμα με την ενεργοποίηση από πλευράς τους λογιών – λογιών μηχανισμών για τις νέες συνθήκες που δημιουργούνται.
β) Στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, μέσα σε μια βδομάδα, ήρθαν στην επιφάνεια ορισμένα μεγάλα ζητήματα: η υπόθεση Μεϊμαράκη, οι «αποκαλύψεις» του Συγκροτήματος για τις κινήσεις στο στρατό, το στικάκι του Βενιζέλου, η παρέμβαση Σαμαρά και το αιφνιδιαστικό ταξίδι της Μέρκελ για να στηρίξει τους ετοιμόρροπους εκλεκτούς της. Παράλληλα η κυκλοφορία διαφόρων λιστών που κάποιοι βγάζουν στην κυκλοφορία για δημιουργία κλίματος, είναι απόδειξη ασίγαστων διενέξεων και αντιθέσεων στο εσωτερικό του αστισμού και των πολιτικών κορυφών.
γ) οι συνθήκες διαβίωσης εργασίας, ανεργίας, απόγνωσης κλπ έχουν οδηγήσει πλέον στις παρυφές της εξέγερσης και αυτό το διαισθάνονται όλοι. Ο πολιτικός και κοινωνικός έλεγχος της χώρας δεν είναι εύκολος όπως πριν από δύο χρόνια…
Έτσι το μνημονιακό υπηρετικό πολιτικό προσωπικό, βρισκόμενο στα πρόθυρα της κατάρρευσης, εκλιπαρεί μια «πολιτική λύση» για να μπορέσει να σταθεί. Ίσως όμως να έχει τελειώσει οριστικά ο χρόνος και αυτού του σχήματος και το βάθος της κρίσης, της ολόπλευρης κρίσης (οικονομίας, πολιτικής, κοινωνίας, θεσμών, ιδεολογίας, ηγεμονίας κλπ), να έχει συμπαρασύρει το μνημονιακό μπλοκ εσωτερικού σε μια απέλπιδα προσπάθεια που η κατάληξή της είναι φανερή: η πτώση.
Το ερώτημα είναι με ποιους όρους αυτή θα επέλθει, σε ποιες συνθήκες και με ποιο κόστος για όλες τις πλευρές.
Εδώ έχουν τη θέση τους και τρεις παρατηρήσεις για τις γενικότερες συνθήκες:
α) Το στρατόπεδο της τρόικας εξωτερικού είναι διχασμένο, σε αναμονή εξελίξεων, και σε μεγάλο βαθμό μπλεγμένο σε πολλές «εστίες» (ευρωπαϊκή κρίση, αμερικάνικες εκλογές, πόλεμος στην Συρία, συνέχιση της ύφεσης, συγκρούσεις ανάμεσα σε ΔΝΤ και ΕΕ κλπ) με αποτέλεσμα τα σημάδια κατάρρευσης της Ελλάδας να «παρακολουθούνται» με μια ορισμένη ιεράρχηση, ή ακόμα με την ενεργοποίηση από πλευράς τους λογιών – λογιών μηχανισμών για τις νέες συνθήκες που δημιουργούνται.
β) Στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, μέσα σε μια βδομάδα, ήρθαν στην επιφάνεια ορισμένα μεγάλα ζητήματα: η υπόθεση Μεϊμαράκη, οι «αποκαλύψεις» του Συγκροτήματος για τις κινήσεις στο στρατό, το στικάκι του Βενιζέλου, η παρέμβαση Σαμαρά και το αιφνιδιαστικό ταξίδι της Μέρκελ για να στηρίξει τους ετοιμόρροπους εκλεκτούς της. Παράλληλα η κυκλοφορία διαφόρων λιστών που κάποιοι βγάζουν στην κυκλοφορία για δημιουργία κλίματος, είναι απόδειξη ασίγαστων διενέξεων και αντιθέσεων στο εσωτερικό του αστισμού και των πολιτικών κορυφών.
γ) οι συνθήκες διαβίωσης εργασίας, ανεργίας, απόγνωσης κλπ έχουν οδηγήσει πλέον στις παρυφές της εξέγερσης και αυτό το διαισθάνονται όλοι. Ο πολιτικός και κοινωνικός έλεγχος της χώρας δεν είναι εύκολος όπως πριν από δύο χρόνια…
Η πολιτική και ο πολιτικός αγώνας στο προσκήνιο
Είναι επομένως ολοφάνερο ότι η πολιτική ξαναέρχεται στο επίκεντρο με πιο επίμονο τρόπο, με πιο ριζικό τρόπο από ότι μέχρι τώρα. Ξανά και ξανά με ολοένα και πιο καθαρό τρόπο αναδεικνύεται η συμμετοχή του πολιτικού συστήματος στο «πάρτυ» λεηλασίας και διάλυσης της χώρας. Και όχι απλά η συμμετοχή, αλλά η βαθιά αξεπέραστη συνενοχή του πολιτικού κόσμου, των δυνάμεων που υπηρέτησαν και υπηρετούν το Μνημόνιο.
Με πάταγο έρχεται ξανά το πολιτικό ζήτημα, η ανάγκη ανατροπής του πολιτικού συστήματος του ειδικού καθεστώτος, ως προϋπόθεση οποιασδήποτε ουσιαστικής αλλαγής. Ο αγώνας ενάντια σε αυτό το πολιτικό σύστημα, ο αγώνας για να τους διώξουμε, είναι η βασική «πολιτική λύση» στο πρόβλημα Ελλάδα. Αυτός ο πολιτικός αγώνας, είναι μάχη καθολική, έχει χαρακτηριστικά ξεσηκωμού του λαού, ανατροπής.
Οφείλουμε να κάνουμε μια βασική παραδοχή. Το πολιτικό στοιχείο είναι αυτό που συγκροτεί και συνέχει την κοινωνία, δεν είναι ξεκομμένο και αυθαίρετο, παρά τους βαθμούς αυτονομίας που έχει, ακριβώς για να επιτελεί αυτό το ρόλο. Η αποσάθρωση και κατάρρευση της μνημονιακής πολιτικής εδράζεται σε μια τεράστια οικονομική, κοινωνική καταστροφή και στη διάλυση κάθε στοιχείου κοινωνικού συμβολαίου που είχε συναφθεί στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ας δεχτούμε ότι η κατάρρευση είναι αναπότρεπτη. Τι μπορεί να μπει στη θέση της, τι πρέπει να οικοδομηθεί από σήμερα;
Η απάντηση είναι σαφής: Ο πολιτικός αγώνας και ένα πολιτικό όραμα που να εκφράζει το λαό, τους εργαζόμενους, την νεολαία, που θα δίνει διέξοδο πολιτική, οικονομική, κοινωνική στη χώρα. Ο πολιτικός αγώνας και το πολιτικό όραμα πρέπει να συγκροτούν και να προωθούν μια Μετάβαση σε μια άλλη Ελλάδα καλύτερη και δικαιότερη δια μέσου της κοινωνικής – πολιτικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Και μάλιστα σε πιο δύσκολες συνθήκες και πιέσεις.
Η Αριστερά οφείλει να δώσει και μια ακόμα απάντηση. Τι κάνουμε μετά από αυτούς; Πώς ανασυγκροτείται το πολιτικό σύστημα συνολικά για την κοινωνία και το λαό και πώς ανασυγκροτείται για να υπηρετήσει την μετάβαση και την συμμετοχή του λαού σε αυτό.
Το πρόβλημα είναι ευρύτερο και δεν έχει να κάνει με έναν νέο δικομματισμό, ούτε με μια εναλλαγή, ούτε απλά με αλλαγή συσχετισμών μέσα από την εκλογική διαδικασία. Πρόκειται για το γκρέμισμα ενός σάπιου πολιτικού συστήματος και οικοδόμησης ενός νέου, με θεσμούς, με ιδέες και τρόπους για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή του λαού και ο έλεγχος του λαού σε αυτό.
Είναι επομένως ολοφάνερο ότι η πολιτική ξαναέρχεται στο επίκεντρο με πιο επίμονο τρόπο, με πιο ριζικό τρόπο από ότι μέχρι τώρα. Ξανά και ξανά με ολοένα και πιο καθαρό τρόπο αναδεικνύεται η συμμετοχή του πολιτικού συστήματος στο «πάρτυ» λεηλασίας και διάλυσης της χώρας. Και όχι απλά η συμμετοχή, αλλά η βαθιά αξεπέραστη συνενοχή του πολιτικού κόσμου, των δυνάμεων που υπηρέτησαν και υπηρετούν το Μνημόνιο.
Με πάταγο έρχεται ξανά το πολιτικό ζήτημα, η ανάγκη ανατροπής του πολιτικού συστήματος του ειδικού καθεστώτος, ως προϋπόθεση οποιασδήποτε ουσιαστικής αλλαγής. Ο αγώνας ενάντια σε αυτό το πολιτικό σύστημα, ο αγώνας για να τους διώξουμε, είναι η βασική «πολιτική λύση» στο πρόβλημα Ελλάδα. Αυτός ο πολιτικός αγώνας, είναι μάχη καθολική, έχει χαρακτηριστικά ξεσηκωμού του λαού, ανατροπής.
Οφείλουμε να κάνουμε μια βασική παραδοχή. Το πολιτικό στοιχείο είναι αυτό που συγκροτεί και συνέχει την κοινωνία, δεν είναι ξεκομμένο και αυθαίρετο, παρά τους βαθμούς αυτονομίας που έχει, ακριβώς για να επιτελεί αυτό το ρόλο. Η αποσάθρωση και κατάρρευση της μνημονιακής πολιτικής εδράζεται σε μια τεράστια οικονομική, κοινωνική καταστροφή και στη διάλυση κάθε στοιχείου κοινωνικού συμβολαίου που είχε συναφθεί στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ας δεχτούμε ότι η κατάρρευση είναι αναπότρεπτη. Τι μπορεί να μπει στη θέση της, τι πρέπει να οικοδομηθεί από σήμερα;
Η απάντηση είναι σαφής: Ο πολιτικός αγώνας και ένα πολιτικό όραμα που να εκφράζει το λαό, τους εργαζόμενους, την νεολαία, που θα δίνει διέξοδο πολιτική, οικονομική, κοινωνική στη χώρα. Ο πολιτικός αγώνας και το πολιτικό όραμα πρέπει να συγκροτούν και να προωθούν μια Μετάβαση σε μια άλλη Ελλάδα καλύτερη και δικαιότερη δια μέσου της κοινωνικής – πολιτικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Και μάλιστα σε πιο δύσκολες συνθήκες και πιέσεις.
Η Αριστερά οφείλει να δώσει και μια ακόμα απάντηση. Τι κάνουμε μετά από αυτούς; Πώς ανασυγκροτείται το πολιτικό σύστημα συνολικά για την κοινωνία και το λαό και πώς ανασυγκροτείται για να υπηρετήσει την μετάβαση και την συμμετοχή του λαού σε αυτό.
Το πρόβλημα είναι ευρύτερο και δεν έχει να κάνει με έναν νέο δικομματισμό, ούτε με μια εναλλαγή, ούτε απλά με αλλαγή συσχετισμών μέσα από την εκλογική διαδικασία. Πρόκειται για το γκρέμισμα ενός σάπιου πολιτικού συστήματος και οικοδόμησης ενός νέου, με θεσμούς, με ιδέες και τρόπους για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή του λαού και ο έλεγχος του λαού σε αυτό.
Υπάρχει πολιτική λύση!
Στην χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια έχουν γίνει πολλοί και σημαντικοί αγώνες, έχουν γίνει αλλαγές στην συνείδηση και τις διαθέσεις του λαού. Έχουν παραχθεί πολλά στοιχεία κοινωνικού υποκειμένου όπως έχουν προχωρήσει και διαδικασίες συγκρότησης στοιχείων πολιτικού υποκειμένου. Μέσα από τους αγώνες του λαού έχουν τεθεί με έμφαση ζητήματα υποκειμένου με δύο τρόπους: Με την μορφή των στοχεύσεων (για τι πράγμα αγωνιζόμαστε) και με την μορφή «ποιος» (ποιος μπορεί να τα πραγματοποιήσει). Μερικές φορές τα στοιχεία κοινωνικού υποκειμένου δεν συναντώνται με αυτά του πολιτικού ή υπάρχει μεγάλη ανισομετρία στην εκδήλωσή τους. Μερικές φορές τα στοιχεία του πολιτικού υποκειμένου παίρνουν το χαρακτήρα πολιτικού ρεύματος, όπως αυτό εκφράστηκε στις εκλογές με την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, σαν υποκείμενο στην Ελλάδα δεν έχουμε ένα Μέτωπο (όπως κι αν το χαρακτηρίσει κανείς) αλλά μια πιο διάχυτη κατάσταση. Είναι ο ριζοσπαστισμός με όλες του τις διακυμάνσεις συν ο πολιτικός φορέας που είναι πιο κοντά και τον εκφράζει (μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ).
Όσον αφορά την πολιτική σκηνή μέχρι τώρα υπήρχε η μνημονιακή πολιτική και τα μορφώματά της, από την αντίπαλη πλευρά ξεχώρισε ο ΣΥΡΙΖΑ, και ξεχωρίζει ακόμα σαν μια εναλλακτική αντιμνημονιακή πρόταση. Παράλληλα εμφανίζεται και ένας άλλος «παίκτης», η Χρυσή Αυγή.
Κυοφορείται μπροστά στα μάτια μας μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Αυτήν την αλλαγή προσπαθούν να ματαιώσουν ή να καταστήσουν πιο ανώδυνη για το σύστημα, ώστε να κερδίσουν χρόνο οι δυνάμεις του συστήματος και να ανασυγκροτηθούν.
Είναι η ώρα μεγάλων πρωτοβουλιών, πλατιάς λαϊκής ενεργοποίησης και δράσης. Είναι η ώρα για κάλεσμα σε αγώνα για να τελειώνουμε με το μνημονιακό πολιτικό κόσμο, για να γκρεμίσουμε τα Μνημόνια, για να σπάσουμε τις χειροπέδες που μας έχουν περάσει οι δανειστές.
- Να τους διώξουμε. Να δημιουργήσουμε τους όρους μια μεγάλης Μεταπολίτευσης του Λαού που θα βάλει τις βάσης ώστε να μπορούμε να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα, σε άλλες ράγες από τον εκσυγχρονισμένο μεταπρατισμό.
- Να τους διώξουμε για να σώσουμε τη χώρα από την καταστροφή και να την βγάλουμε από την πανεθνική κρίση στη οποία μας βυθίζουν.
- Να τους διώξουμε για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για όλους όσοι ζούνε από την δουλειά τους, για να υπάρξει προκοπή και ελπίδα, για μια νέα θέση της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο.
- Να τους διώξουμε για να πάρει ορμή και δύναμη η διαδικασία μετάβασης με πρωταγωνιστή τον λαό.
- Μετάβαση με πρωταγωνιστή το λαό, και τον ΣΥΡΙΖΑ φορέα της μετάβασης κι όχι απλό διαχειριστή μιας άθλιας κατάστασης.
- Μετάβαση, για να ξελασπώσουμε το μέλλον.
Στην χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια έχουν γίνει πολλοί και σημαντικοί αγώνες, έχουν γίνει αλλαγές στην συνείδηση και τις διαθέσεις του λαού. Έχουν παραχθεί πολλά στοιχεία κοινωνικού υποκειμένου όπως έχουν προχωρήσει και διαδικασίες συγκρότησης στοιχείων πολιτικού υποκειμένου. Μέσα από τους αγώνες του λαού έχουν τεθεί με έμφαση ζητήματα υποκειμένου με δύο τρόπους: Με την μορφή των στοχεύσεων (για τι πράγμα αγωνιζόμαστε) και με την μορφή «ποιος» (ποιος μπορεί να τα πραγματοποιήσει). Μερικές φορές τα στοιχεία κοινωνικού υποκειμένου δεν συναντώνται με αυτά του πολιτικού ή υπάρχει μεγάλη ανισομετρία στην εκδήλωσή τους. Μερικές φορές τα στοιχεία του πολιτικού υποκειμένου παίρνουν το χαρακτήρα πολιτικού ρεύματος, όπως αυτό εκφράστηκε στις εκλογές με την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, σαν υποκείμενο στην Ελλάδα δεν έχουμε ένα Μέτωπο (όπως κι αν το χαρακτηρίσει κανείς) αλλά μια πιο διάχυτη κατάσταση. Είναι ο ριζοσπαστισμός με όλες του τις διακυμάνσεις συν ο πολιτικός φορέας που είναι πιο κοντά και τον εκφράζει (μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ).
Όσον αφορά την πολιτική σκηνή μέχρι τώρα υπήρχε η μνημονιακή πολιτική και τα μορφώματά της, από την αντίπαλη πλευρά ξεχώρισε ο ΣΥΡΙΖΑ, και ξεχωρίζει ακόμα σαν μια εναλλακτική αντιμνημονιακή πρόταση. Παράλληλα εμφανίζεται και ένας άλλος «παίκτης», η Χρυσή Αυγή.
Κυοφορείται μπροστά στα μάτια μας μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Αυτήν την αλλαγή προσπαθούν να ματαιώσουν ή να καταστήσουν πιο ανώδυνη για το σύστημα, ώστε να κερδίσουν χρόνο οι δυνάμεις του συστήματος και να ανασυγκροτηθούν.
Είναι η ώρα μεγάλων πρωτοβουλιών, πλατιάς λαϊκής ενεργοποίησης και δράσης. Είναι η ώρα για κάλεσμα σε αγώνα για να τελειώνουμε με το μνημονιακό πολιτικό κόσμο, για να γκρεμίσουμε τα Μνημόνια, για να σπάσουμε τις χειροπέδες που μας έχουν περάσει οι δανειστές.
- Να τους διώξουμε. Να δημιουργήσουμε τους όρους μια μεγάλης Μεταπολίτευσης του Λαού που θα βάλει τις βάσης ώστε να μπορούμε να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα, σε άλλες ράγες από τον εκσυγχρονισμένο μεταπρατισμό.
- Να τους διώξουμε για να σώσουμε τη χώρα από την καταστροφή και να την βγάλουμε από την πανεθνική κρίση στη οποία μας βυθίζουν.
- Να τους διώξουμε για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για όλους όσοι ζούνε από την δουλειά τους, για να υπάρξει προκοπή και ελπίδα, για μια νέα θέση της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο.
- Να τους διώξουμε για να πάρει ορμή και δύναμη η διαδικασία μετάβασης με πρωταγωνιστή τον λαό.
- Μετάβαση με πρωταγωνιστή το λαό, και τον ΣΥΡΙΖΑ φορέα της μετάβασης κι όχι απλό διαχειριστή μιας άθλιας κατάστασης.
- Μετάβαση, για να ξελασπώσουμε το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου