Γενική απεργία την Πέμπτη

Από το Δρόμο του Σαββάτου

 

Θα αποτελέσει η απεργία της Πέμπτης ένα βήμα στον αγώνα για να φύγουν η κυβέρνηση, η τρόικα και τα μνημόνια;

Το ερώτημα έχει τη σημασία του. Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι είναι μια ακόμα απεργία, ότι αρκεί να κινητοποιηθούν κάποια συνδικαλισμένα τμήματα των εργαζομένων, να διατρανωθεί το δίκιο γενικά των εργατικών αιτημάτων και τα πράγματα να κυλήσουν σαν να μιλάμε για μια απεργία το 2001, το 2004, το 2006…
Δυστυχώς επιβιώνουν τέτοιες αντιλήψεις και σήμερα. Η τελευταία απεργία, παρά το ότι είχε μαζικότητα, καθορίστηκε εμφανώς από έλλειψη παλμού και κεντρικής στόχευσης. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος έχουν γιγαντωθεί, στον ιδιωτικό τομέα οι δυσκολίες είναι μεγάλες, ενώ και στον δημόσιο πλέον το οικονομικό κόστος υπολογίζεται. Εκτός κι αν κλείσουμε τα μάτια και πούμε «τι είναι ένα μεροκάματο όταν οι ζωές μας καταστρέφονται;». Σωστό, αλλά με μία ένσταση: πρέπει να πειστεί ο κόσμος ότι αυτή η απεργία κάτι θα προσθέσει στον αγώνα να μην καταστρέφονται, αλλιώς το δίλημμα αυτό δεν έχει κανένα νόημα.
Κάθε οργανωμένη δύναμη θα πρέπει να ενισχύσει τη συμμετοχή στην απεργία, την επιτυχία της σε κάθε χώρο. Χρειάζεται όμως να ενισχυθεί η πολιτική της σημασία. Σε κάθε χώρο και κεντρικά να περάσει το μήνυμα της ενότητας, της συστράτευσης πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, της ενεργοποίησης του λαϊκού παράγοντα, της ανάπτυξης πολιτικού κινήματος για την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος και τη διέξοδο της χώρας.
Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πρωταγωνιστήσει σε αυτή τη λογική και να μη θεωρήσει την απεργία αυτή, απλά μια υπόθεση των συνδικάτων την οποία πρέπει να ενισχύσει, με ό,τι αυτό σημαίνει.