Πρόσωπο της χρονιάς για το πασίγνωστο σε όλη την υφήλιο περιοδικό είναι ο διαδηλωτής. Από την αραβική άνοιξη ως την Αθήνα, από το κίνημα Occupy Wall Street που σαρώνει ολόκληρη την Αμερική ως τη Μόσχα.
Βέβαια, ήδη από το εξώφυλλο με την αναφορά στη Μόσχα γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια μιας λεπτής και μελετημένης πίεσης στη Ρωσία του Πούτιν. Πέρα από κάθε αμφιβολία η Ρωσία υπό τη μπαγκέτα του Πούτιν έπαψε να είναι σάκος του μποξ για την Αμερική και αυτό δεν είναι αποδεκτό. Τα χούγια, φυσικά, δεν κόβονται... Άλλωστε πριν 10 μέρες περίπου το πανεθνικό τηλεοπτικό δίκτυο Fox της Αμερικής παρουσίασε Έλληνες διαδηλωτές της Αθήνας ως Ρώσους πολίτες αντιπολιτευόμενους τον Πούτιν... Χωρίς να μειώνουμε τα ρεύματα αντίθεσης στον Πούτιν στη Ρωσία θεωρούμε ότι η αναφορά αυτή είναι προβοκατόρικη.
Αν όμως μείνουμε στην ουσία θα διαπιστώσουμε ότι για πρώτη φορά ίσως στην ανθρώπινη ιστορία οι λαοί (και μέσω μιας παγκόσμιας, οριζόντιας, καθολικής, ταχύτατης δικτύωσης και αλληλοτροφοδότησης) αποκτούν τόσο κοινή αντίληψη απέναντι σε κομβικά για την ανθρώπινη κοινωνία ζητήματα. Ήδη δεκαετίες τώρα επωάζεται σε όλο τον κόσμο το αντιπολεμικό κίνημα, από την εποχή του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου αλλά και του Βιετνάμ ως τις μέρες μας με την 1η παγκόσμια αντιπολεμική διαδήλωση στις 15 Φλεβάρη 2003. Ταυτόχρονα, για πρώτη φορά το οικολογικό κίνημα είναι τόσο αποδεκτό από εκατομμύρια ανθρώπους, ειδικά μετά τις ανυπολόγιστες “φυσικές” καταστροφές των τελευταίων ετών και τα πυρηνικά “ατυχήματα” τύπου Φουκουσίμα. Έπειτα, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, οι μεγάλες ανατροπές στην αποδοχή της ανεξιθρησκείας, της διαφορετικότητας και των ομοφυλόφιλων, τα κινήματα τέχνης του δρόμου, οι καταλήψεις κτιρίων και επανάκτησης εδαφών και πολλά ακόμα μικρότερα ή παρόμοια συμβάντα έχουν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για μια διεθνή, πολυεπίπεδη, καθοριστική και ολοκληρωτική αναμέτρηση των δύο δυνάμεων του πλανήτη, των λαών και της ζωντανής εργασίας από τη μία και του γερασμένου κόσμου της καπιταλιστικής εξουσίας από την άλλη. [Παρένθεση, αν το 19ο αιώνα η Αμερική έδωσε το Σικάγο και το εργατικό οχτάωρο (γεγονός που σήμανε συναγερμό στις Η.Π.Α. και αντιμετωπίστηκε από την ηγεσία του αστικού κόσμου με δολάρια στην καλύτερη και αίμα στη χειρότερη περίπτωση) τότε η Ε.Σ.Σ.Δ. ήταν η πρώτη έφοδος στον ουρανό. Η ανταπόκριση και στήριξη της Ε.Σ.Σ.Δ. από τις μάζες στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και στη Γηραιά ήπειρο ήταν από θετική, ουδέτερη ως και αρνητική αλλά σίγουρα (για διάφορους λόγους που ξεφεύγουν της ανάλυσης του παρόντος σημειώματος) δεν ήταν καταλυτική στην υπέρβαση γιγάντιων θεωρητικών και πρακτικών προβλημάτων.]
Προχωρώντας, λοιπόν, ένα βήμα πιο μπροστά σήμερα, με την αραβική άνοιξη, τους αγανακτισμένους σε Ελλάδα και Ισπανία και με το κίνημα Occupy Wall Street τίθενται με εμφατικό τρόπο ζητήματα άκρως σημαντικά και μάλιστα βρίσκουν μια τεράστια, σχεδόν καθολική αποδοχή. Πρώτον, το κίνημα Occupy Wall Street, όπως υποστηρίζει, δεν έχει άλλα αιτήματα παρά μόνο ένα: ζητά μια επανάσταση του αυτονόητου, το 1% να αφήσει το 99% του κόσμου να φτιάξει μόνο του τη ζωή του. Η απήχηση του κινήματος είναι απίστευτη και οι μορφές δράσης τόσο απρόβλεπτες που πραγματικά το μέλλον μοιάζει να βρίσκεται εδώ. Οι εξεγέρσεις στη βόρεια Αφρική από την άλλη, βγαλμένες από τα πιο αγωνιστικά όνειρα του 21ου αιώνα, δείχνουν με σαφήνεια το όραμα: Δημοκρατία και Χειραφέτηση. Κανένας δικτάτορας δεν μπορεί να είναι πάνω από την οργή του λαού και η αραβική άνοιξη ακόμα γκρεμίζει ιδεολογικά τείχη και χτίζει παγκόσμια οράματα. Τέλος, οι αγανακτισμένοι του ευρωπαϊκού νότου περικυκλώνουν, πέραν των άλλων, και τους περικυκλωτές τους: ποια μεταφυσική δύναμη μπορεί να αποφασίζει ότι θα υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι σε όλη την Ευρώπη; Ποια καταστροφική δύναμη μπορεί να υπόσχεται δεκαετίες λιτότητας; Όλοι οι μηχανισμοί δυστυχίας, από το Δ.Ν.Τ. και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα ως τη λέσχη Μπίλντερμπεργκ και το δίδυμο Μερκοζί μπαίνουν στο στόχαστρο και οι λαοί ζητούν κι εδώ διαδηλώνοντας: όχι άλλη χρεοκρατία, όχι άλλη λιτότητα, όχι άλλη συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου, όχι άλλη καταστολή για τα κέρδη των επιχειρήσεων, όχι άλλη υποδούλωση σε πολυεθνικές εταιρίες, σε μεγάλες χώρες ή σε πιστωτικά ιδρύματα. Όλα τα παραπάνω βρίσκουν ευήκοα ώτα από την παγωμένη Αλάσκα ως τις παραγκουπόλεις της Ασίας και από τους flexicurity εργαζόμενους ως τη νεολαία του iphone και του Twitter .
Εν ολίγοις, ένα νήμα (κόκκινο;) αρχίζει να ξετυλίγεται που οδηγεί στην έξοδο από το λαβύρινθο της καταστροφής. Ας μη γελιόμαστε όμως, ο Μινώταυρος είναι ακόμα ζωντανός και διψάει για αίμα, έστω και με λυγισμένο το ένα πόδι σαν τον ταύρο έξω από το χρηματιστήριο της ανθρώπινης δυστυχίας, στη Wall Street…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου