Άρθρο της Τζίνας Πολίτη από την Αυγή της Πέμπτης.
Σκέφτομαι τα κατεστραμμένα σπίτια, τις ρημαγμένες πόλεις και τα χωριά, τα αίματα των αθώων στους δρόμους, τους προσφιλείς νεκρούς που άφησαν θαμμένους και άθαφτους οι 450.000 χιλιάδες πρόσφυγες, γυναίκες, άνδρες, γέροι και παιδιά από τη Συρία, που «συνωστίζονται» στα σύνορα της Τουρκίας. Σκέφτομαι και όλους τους άλλους, τους χιλιάδες πρόσφυγες από τη Λιβύη για τους οποίους τίποτα δεν ακούμε.
Στρέφω το βλέμμα μου προς την Αίγυπτο για να δω τ’ αποτελέσματα που έφερε η «αναίμακτη» επανάσταση της ένδοξης πλατείας Ταχρίρ και βλέπω ότι ο αιγυπτιακός λαός δεν πήρε τη μοίρα του στα χέρια του. Άλλοι τον ορίζουν πάλι όπως και πριν, άλλοι εκμεταλλεύονται τον πλούτο της χώρας τους και της εργασίας τους, το ΔΝΤ βρίσκεται πάντα ante portes για να βοηθήσει με έντοκα δάνεια και όρους σκληρούς για την «ανασυγκρότηση» και αυτών των χωρών.
Ναι, πράγματι, ευφυέστατη αυτή η στρατηγική που εμφανίστηκε αμέσως μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση! Τώρα, αντί η αυτοκρατορία να κάνει εντυπωσιακούς πολέμους χάριν της Δημοκρατίας (διότι ο ιερός σκοπός αγιάζει τα ανίερα μέσα), όπως στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, αντί να γίνεται μισητή στον ειρηνόφιλο κόσμο και ν’ ακούει την κραυγή «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», τώρα βγάζει την ουρά της και τα πολυδάπανα οπλικά της συστήματα από τη μέση και βάζει τους λαούς να πολεμάνε μεταξύ τους λυσσαλέα για να ελευθερωθούν από τους πρώην φίλους της, τώρα στυγνούς δικτάτορες, ώστε να κατακτήσουν και οι λαοί αυτοί το ιδεώδες της «δημοκρατίας», να φτάσουν επιτέλους στο δεύτερο στάδιο «εξέλιξης» μετά την απελευθέρωσή τους από την αποικιοκρατία!
«Εμφύλιοι πόλεμοι» λοιπόν ξεσπούν παντού, χάριν της Δημοκρατίας, που όπως φαίνεται εμψυχώνει από καιρό και τα πλήθη ενάντια στον δικτάτορα του Ιράν και πιο πρόσφατα ακόμα και τα πλήθη της «εκδημοκρατισμένης» Ρωσίας, που στενάζουν κάτω από την εξουσία του δεσποτικού Πούτιν.
Ναι, τα ακούμε, τα διαβάζουμε και μαθαίνουμε όλοι εμείς οι αφελείς ότι πίσω από αυτόν τον περί δημοκρατίας αγώνα των υπανάπτυκτων λαών, στον οποίο φιλάνθρωπα παραστέκονται οι ουμανιστικές δυνάμεις της Δύσης, κρύβεται μια αδυσώπητη «γεωπολιτική» στρατηγική που αφορά στα πετρέλαιά τους, στο φυσικό τους αέριο, στα συμφέροντα μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών και πολεμικών βιομηχανιών, στον πακτωλό μαύρου χρήματος που ρέει στις τράπεζες από το δουλεμπόριο απελπισμένων, ξεριζωμένων, ανθρώπινων σωμάτων και ψυχών.
Και άλλα πολλά κρυφά «σχέδια» φαίνεται πως έχουν καταστρώσει οι ισχυροί για τους ανίσχυρους λαούς, μα που εμείς δεν θα τα γνωρίσουμε ποτέ, μόνο ξάφνου βλέπουμε τα αποτελέσματά τους ως θέαμα στις τηλεοράσεις μας, ένα θέαμα η «ρητορική» του οποίου, βασιζόμενη στο γνωστό argumentum ad hominem, προκαταλαμβάνει την αντίδραση του «πολιτισμένου» τηλεθεατή. Κι όταν ξάφνου γίνεται και η δική μας χώρα, ο δικός μας λαός, παγκόσμιο θέαμα στην τηλεόραση καταλαβαίνουμε ότι έχει στηθεί και για μας η παγίδα. Αυτή η άλλη παγίδα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που στοχεύει στη φτωχοποίηση, την εξαθλίωση και τον «συνετισμό» των διεφθαρμένων λαών του ευρωπαϊκού Νότου.
Έτσι, μέσω μιας χρησιμοθηρικής εφαρμογής του ιδεώδους της «δημοκρατίας» πέραν του αδιαμφισβήτητου υλικού κέρδους οι ισχυροί απολαμβάνουν τώρα και το ηθικό κέρδος του ξεπλύματος από τον ψόγο ότι χάριν των συμφερόντων τους έστηναν και στήριζαν αιμοσταγείς δικτάτορες. Τώρα, είναι οι ίδιοι οι υπανάπτυκτοι λαοί που αποφασίζουν από μόνοι τους να διεκδικήσουν τη «δημοκρατία», αγνοώντας ότι στην πραγματικότητα υποτάσσονται και πάλι σε μια νέα, δολιότερης μορφής, αποικιοκρατία!
Με τον ίδιο τρόπο, μέσω μιας χρησιμοθηρικής εφαρμογής των ηθικών αξιών της εγκράτειας, της λιτότητας και της «σύνεσης», αξίες που ανακόπτουν την πορεία της παρακμής των λαών από την αλόγιστη σπατάλη και τη διαφθορά που τις χαρακτήριζαν, οι ισχυρές χώρες του Βορρά, με πόνο ψυχής, αναστέλλουν «προσωρινά» τις δημοκρατικές ελευθερίες, κουρελιάζουν τα Συντάγματα των χωρών αυτών και τα συνταγματικά κατοχυρωμένα εργατικά τους δικαιώματα, εξευτελίζουν τις κοινοβουλευτικές, δημοκρατικές διαδικασίες και επιβάλλουν μια «καλυμμένη» αλλά αναγκαία «αποικιοκρατία» προκειμένου οι «υπερχρεωμένες» χώρες του Νότου, κάτω από τη σιδερένια επιτήρηση των δανειστών τους, να αναμορφωθούν και να ακολουθήσουν τον «ίσιο δρόμο».
Από τον 16ο Αιώνα χρονολογείται αυτή η «ηθική» αντιπαλότητα Βορρά - Νότου (ας όψεται ο Μακιαβέλι) που υπέκρυπτε άλλης μορφής οικονομικούς και εδαφικούς ανταγωνισμούς και μόνο η λογοτεχνία και η τέχνη είχαν το θάρρος, στη διάρκεια των αιώνων, να αντιστρέφουν κατά καιρούς τους αντιθετικούς αυτούς όρους, να υμνούν τον ζωοποιό Νότο και να καταδικάζουν τον νεκρόφιλο Βορρά. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία στην οποία κάποτε θα επανέλθω.
Υπάρχει, ωστόσο, σε όλη αυτή την επιχείρηση «σωτηρίας», που από τη μια στηρίζει τους αγώνες για τη Δημοκρατία κι από την άλλη επιβάλλει την περιστολή της, μια ριζική αντίφαση που εκδηλώνεται στο επίπεδο της ιδεολογίας. Γιατί, ενώ το «εποικοδόμημα» της παγκοσμιοποίησης κατασκευάστηκε πάνω στα θεμέλια αυτού που στον 19ο Αιώνα ονομάστηκε από τον Auguste Comte «Η Θρησκεία της Ανθρωπότητας», μια «θρησκεία» που υπερέβαινε την «πάλη των τάξεων» και των «εθνών», που οδηγούσε τις ανθρώπινες συνειδήσεις προς μια σφαίρα ηθικών αξιών κατανόησης, συμφιλίωσης και αλληλεγγύης, αυτή η θεμελιώδης αρχή μοιάζει στις μέρες μας να έχει πλήρως καταρρεύσει.
Έτσι, ο σεβασμός στη διαφορά και στην παραδοχή του Άλλου, η καταπολέμηση των καταστροφικών εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών ανταγωνισμών, του φανατισμού και τα μισαλλόδοξων παθών που αυτοί συνεπάγονταν, αυτό το νέο πανανθρώπινο σύστημα αξιών που έδινε μια πρωτόγνωρη ελευθερία στα άτομα ως προς την επιλογή των ταυτοτήτων τους και προωθούσε τον συμφιλιωτικό «υβριδισμό» -έτσι ώστε και η Δύση να έχει το γιόγκα της και η Ανατολή το blue jean της- πάνω ή κάτω από την κελεμπία δεν έχει σημασία, όλα αυτά τα «υψηλά και ωραία» σκάσανε σαν φούσκες μαζί με την οικονομική κρίση και τα στερεότυπα του μίσους, της αγεφύρωτης διαφοράς του εθνικισμού, του ρατσισμού και του σεξισμού επανήλθαν δριμύτερα στο χρηματιστήριο των ηθικών αξιών!
Ο νεοφιλελευθερισμός έστησε ξανά στις πολυτελείς επαύλεις του το πορτρέτο του προπάππου του: αναστήθηκε η «πάλη των τάξεων», επανήλθε το χριστιανικό αίσθημα της φιλανθρωπίας και μαζί η αδήριτη πειθαρχία και τιμωρία όσων κρίνονται ανίκανοι να ακολουθήσουν το δόγμα της «αυτοβοήθειας» (self help) και να προκόψουν.
Έτσι, σύντομα, πλάι στους περίφρακτους χώρους επιτήρησης των λαθρομεταναστών, θα δούμε να αναγείρονται και τα «poorhouses», οι οίκοι εγκλεισμού και επιτήρησης των φτωχών ανέργων και των οικογενειών τους, που εγκαινίασε η βικτωριανή Αγγλία! Όπως τότε, το επικερδές σωματεμπόριο θα γεμίζει την Ευρώπη με πεινασμένες, άνεργες γυναίκες - πόρνες, το νοθευμένο όπιο θα κάνει θραύση στις φτωχογειτονιές, ενώ το δουλεμπόριο, χάρη στο επιχειρησιακό σχέδιο Δημοκρατία, θα θησαυρίζει από τις ορδές των απελπισμένων, απάτριδων λαθρομεταναστών.
Το ευγενές αίσθημα του αντιρατσισμού, που μεγαλόψυχα ευαγγελίζονταν οι ελίτ των προηγμένων χωρών, όταν άνοιγαν τα σύνορα τους για να εισρεύσουν φτηνά εργατικά χέρια και μαύρη εργασία, τώρα θα παταχθεί αμείλικτα και τη θέση του θα πάρει ένας ανελέητος ρατσισμός, ανεκτίμητο όπλο για να καλύπτει τα μεγάλα συμφέροντα και τα τερατώδη, επιχειρησιακά σχέδια του καζινοκαπιταλισμού!
Γιατί μπορεί τα στρατόπεδα εγκλεισμού μερικών εκατοντάδων λαθρομεταναστών να ικανοποιεί το εθνικό φρόνημα των πολιτών και να τους προσφέρει την ψευδαίσθηση της προστασίας, μπορεί η σαδιστική βία πάνω σε απελπισμένα, ανυπεράσπιστα σώματα μεταναστών να φουντώνει το ένστικτο της αιμοβορίας και να συσπειρώνει την αγέλη, όμως τα μέσα αυτά δεν είναι καν «ημίμετρα», δεν πρόκειται ποτέ να λύσουν το τεράστιο μεταναστευτικό πρόβλημα που διογκώνεται μέρα με τη μέρα.
Όπως δεν πρόκειται να το λύσουν ποτέ ούτε τα αντι-ρατσιστικά, ανθρωπιστικά, φιλεύσπλαχνα λόγια, λόγια, λόγια που εκφέρονται στα Συμβούλια της Ευρώπης, στο Ευρωκοινοβούλιο και στα κοινοβούλια των πολιτισμένων Ευρωπαϊκών χωρών.
Γιατί η ρίζα του κακού βρίσκεται αλλού! Και αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουν οι λαοί και ενάντια σε αυτό πρέπει να παλέψουν, αντί να παλεύουν και να εξοντώνονται μεταξύ τους. Ενάντια σε εκείνες της δυνάμεις που προσφέρουν τη Δημοκρατία α λα καρτ, ληστεύουν τον Πλούτο των Εθνών και εξαθλιώνουν τους λαούς, ενώ η μπίλια της ρουλέτας πάντα σταματά στο στημένο παιχνίδι των αμύθητων κερδών τους.
Σκέφτομαι τα κατεστραμμένα σπίτια, τις ρημαγμένες πόλεις και τα χωριά, τα αίματα των αθώων στους δρόμους, τους προσφιλείς νεκρούς που άφησαν θαμμένους και άθαφτους οι 450.000 χιλιάδες πρόσφυγες, γυναίκες, άνδρες, γέροι και παιδιά από τη Συρία, που «συνωστίζονται» στα σύνορα της Τουρκίας. Σκέφτομαι και όλους τους άλλους, τους χιλιάδες πρόσφυγες από τη Λιβύη για τους οποίους τίποτα δεν ακούμε.
Στρέφω το βλέμμα μου προς την Αίγυπτο για να δω τ’ αποτελέσματα που έφερε η «αναίμακτη» επανάσταση της ένδοξης πλατείας Ταχρίρ και βλέπω ότι ο αιγυπτιακός λαός δεν πήρε τη μοίρα του στα χέρια του. Άλλοι τον ορίζουν πάλι όπως και πριν, άλλοι εκμεταλλεύονται τον πλούτο της χώρας τους και της εργασίας τους, το ΔΝΤ βρίσκεται πάντα ante portes για να βοηθήσει με έντοκα δάνεια και όρους σκληρούς για την «ανασυγκρότηση» και αυτών των χωρών.
Ναι, πράγματι, ευφυέστατη αυτή η στρατηγική που εμφανίστηκε αμέσως μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση! Τώρα, αντί η αυτοκρατορία να κάνει εντυπωσιακούς πολέμους χάριν της Δημοκρατίας (διότι ο ιερός σκοπός αγιάζει τα ανίερα μέσα), όπως στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, αντί να γίνεται μισητή στον ειρηνόφιλο κόσμο και ν’ ακούει την κραυγή «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», τώρα βγάζει την ουρά της και τα πολυδάπανα οπλικά της συστήματα από τη μέση και βάζει τους λαούς να πολεμάνε μεταξύ τους λυσσαλέα για να ελευθερωθούν από τους πρώην φίλους της, τώρα στυγνούς δικτάτορες, ώστε να κατακτήσουν και οι λαοί αυτοί το ιδεώδες της «δημοκρατίας», να φτάσουν επιτέλους στο δεύτερο στάδιο «εξέλιξης» μετά την απελευθέρωσή τους από την αποικιοκρατία!
«Εμφύλιοι πόλεμοι» λοιπόν ξεσπούν παντού, χάριν της Δημοκρατίας, που όπως φαίνεται εμψυχώνει από καιρό και τα πλήθη ενάντια στον δικτάτορα του Ιράν και πιο πρόσφατα ακόμα και τα πλήθη της «εκδημοκρατισμένης» Ρωσίας, που στενάζουν κάτω από την εξουσία του δεσποτικού Πούτιν.
Ναι, τα ακούμε, τα διαβάζουμε και μαθαίνουμε όλοι εμείς οι αφελείς ότι πίσω από αυτόν τον περί δημοκρατίας αγώνα των υπανάπτυκτων λαών, στον οποίο φιλάνθρωπα παραστέκονται οι ουμανιστικές δυνάμεις της Δύσης, κρύβεται μια αδυσώπητη «γεωπολιτική» στρατηγική που αφορά στα πετρέλαιά τους, στο φυσικό τους αέριο, στα συμφέροντα μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών και πολεμικών βιομηχανιών, στον πακτωλό μαύρου χρήματος που ρέει στις τράπεζες από το δουλεμπόριο απελπισμένων, ξεριζωμένων, ανθρώπινων σωμάτων και ψυχών.
Και άλλα πολλά κρυφά «σχέδια» φαίνεται πως έχουν καταστρώσει οι ισχυροί για τους ανίσχυρους λαούς, μα που εμείς δεν θα τα γνωρίσουμε ποτέ, μόνο ξάφνου βλέπουμε τα αποτελέσματά τους ως θέαμα στις τηλεοράσεις μας, ένα θέαμα η «ρητορική» του οποίου, βασιζόμενη στο γνωστό argumentum ad hominem, προκαταλαμβάνει την αντίδραση του «πολιτισμένου» τηλεθεατή. Κι όταν ξάφνου γίνεται και η δική μας χώρα, ο δικός μας λαός, παγκόσμιο θέαμα στην τηλεόραση καταλαβαίνουμε ότι έχει στηθεί και για μας η παγίδα. Αυτή η άλλη παγίδα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που στοχεύει στη φτωχοποίηση, την εξαθλίωση και τον «συνετισμό» των διεφθαρμένων λαών του ευρωπαϊκού Νότου.
Έτσι, μέσω μιας χρησιμοθηρικής εφαρμογής του ιδεώδους της «δημοκρατίας» πέραν του αδιαμφισβήτητου υλικού κέρδους οι ισχυροί απολαμβάνουν τώρα και το ηθικό κέρδος του ξεπλύματος από τον ψόγο ότι χάριν των συμφερόντων τους έστηναν και στήριζαν αιμοσταγείς δικτάτορες. Τώρα, είναι οι ίδιοι οι υπανάπτυκτοι λαοί που αποφασίζουν από μόνοι τους να διεκδικήσουν τη «δημοκρατία», αγνοώντας ότι στην πραγματικότητα υποτάσσονται και πάλι σε μια νέα, δολιότερης μορφής, αποικιοκρατία!
Με τον ίδιο τρόπο, μέσω μιας χρησιμοθηρικής εφαρμογής των ηθικών αξιών της εγκράτειας, της λιτότητας και της «σύνεσης», αξίες που ανακόπτουν την πορεία της παρακμής των λαών από την αλόγιστη σπατάλη και τη διαφθορά που τις χαρακτήριζαν, οι ισχυρές χώρες του Βορρά, με πόνο ψυχής, αναστέλλουν «προσωρινά» τις δημοκρατικές ελευθερίες, κουρελιάζουν τα Συντάγματα των χωρών αυτών και τα συνταγματικά κατοχυρωμένα εργατικά τους δικαιώματα, εξευτελίζουν τις κοινοβουλευτικές, δημοκρατικές διαδικασίες και επιβάλλουν μια «καλυμμένη» αλλά αναγκαία «αποικιοκρατία» προκειμένου οι «υπερχρεωμένες» χώρες του Νότου, κάτω από τη σιδερένια επιτήρηση των δανειστών τους, να αναμορφωθούν και να ακολουθήσουν τον «ίσιο δρόμο».
Από τον 16ο Αιώνα χρονολογείται αυτή η «ηθική» αντιπαλότητα Βορρά - Νότου (ας όψεται ο Μακιαβέλι) που υπέκρυπτε άλλης μορφής οικονομικούς και εδαφικούς ανταγωνισμούς και μόνο η λογοτεχνία και η τέχνη είχαν το θάρρος, στη διάρκεια των αιώνων, να αντιστρέφουν κατά καιρούς τους αντιθετικούς αυτούς όρους, να υμνούν τον ζωοποιό Νότο και να καταδικάζουν τον νεκρόφιλο Βορρά. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία στην οποία κάποτε θα επανέλθω.
Υπάρχει, ωστόσο, σε όλη αυτή την επιχείρηση «σωτηρίας», που από τη μια στηρίζει τους αγώνες για τη Δημοκρατία κι από την άλλη επιβάλλει την περιστολή της, μια ριζική αντίφαση που εκδηλώνεται στο επίπεδο της ιδεολογίας. Γιατί, ενώ το «εποικοδόμημα» της παγκοσμιοποίησης κατασκευάστηκε πάνω στα θεμέλια αυτού που στον 19ο Αιώνα ονομάστηκε από τον Auguste Comte «Η Θρησκεία της Ανθρωπότητας», μια «θρησκεία» που υπερέβαινε την «πάλη των τάξεων» και των «εθνών», που οδηγούσε τις ανθρώπινες συνειδήσεις προς μια σφαίρα ηθικών αξιών κατανόησης, συμφιλίωσης και αλληλεγγύης, αυτή η θεμελιώδης αρχή μοιάζει στις μέρες μας να έχει πλήρως καταρρεύσει.
Έτσι, ο σεβασμός στη διαφορά και στην παραδοχή του Άλλου, η καταπολέμηση των καταστροφικών εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών ανταγωνισμών, του φανατισμού και τα μισαλλόδοξων παθών που αυτοί συνεπάγονταν, αυτό το νέο πανανθρώπινο σύστημα αξιών που έδινε μια πρωτόγνωρη ελευθερία στα άτομα ως προς την επιλογή των ταυτοτήτων τους και προωθούσε τον συμφιλιωτικό «υβριδισμό» -έτσι ώστε και η Δύση να έχει το γιόγκα της και η Ανατολή το blue jean της- πάνω ή κάτω από την κελεμπία δεν έχει σημασία, όλα αυτά τα «υψηλά και ωραία» σκάσανε σαν φούσκες μαζί με την οικονομική κρίση και τα στερεότυπα του μίσους, της αγεφύρωτης διαφοράς του εθνικισμού, του ρατσισμού και του σεξισμού επανήλθαν δριμύτερα στο χρηματιστήριο των ηθικών αξιών!
Ο νεοφιλελευθερισμός έστησε ξανά στις πολυτελείς επαύλεις του το πορτρέτο του προπάππου του: αναστήθηκε η «πάλη των τάξεων», επανήλθε το χριστιανικό αίσθημα της φιλανθρωπίας και μαζί η αδήριτη πειθαρχία και τιμωρία όσων κρίνονται ανίκανοι να ακολουθήσουν το δόγμα της «αυτοβοήθειας» (self help) και να προκόψουν.
Έτσι, σύντομα, πλάι στους περίφρακτους χώρους επιτήρησης των λαθρομεταναστών, θα δούμε να αναγείρονται και τα «poorhouses», οι οίκοι εγκλεισμού και επιτήρησης των φτωχών ανέργων και των οικογενειών τους, που εγκαινίασε η βικτωριανή Αγγλία! Όπως τότε, το επικερδές σωματεμπόριο θα γεμίζει την Ευρώπη με πεινασμένες, άνεργες γυναίκες - πόρνες, το νοθευμένο όπιο θα κάνει θραύση στις φτωχογειτονιές, ενώ το δουλεμπόριο, χάρη στο επιχειρησιακό σχέδιο Δημοκρατία, θα θησαυρίζει από τις ορδές των απελπισμένων, απάτριδων λαθρομεταναστών.
Το ευγενές αίσθημα του αντιρατσισμού, που μεγαλόψυχα ευαγγελίζονταν οι ελίτ των προηγμένων χωρών, όταν άνοιγαν τα σύνορα τους για να εισρεύσουν φτηνά εργατικά χέρια και μαύρη εργασία, τώρα θα παταχθεί αμείλικτα και τη θέση του θα πάρει ένας ανελέητος ρατσισμός, ανεκτίμητο όπλο για να καλύπτει τα μεγάλα συμφέροντα και τα τερατώδη, επιχειρησιακά σχέδια του καζινοκαπιταλισμού!
Γιατί μπορεί τα στρατόπεδα εγκλεισμού μερικών εκατοντάδων λαθρομεταναστών να ικανοποιεί το εθνικό φρόνημα των πολιτών και να τους προσφέρει την ψευδαίσθηση της προστασίας, μπορεί η σαδιστική βία πάνω σε απελπισμένα, ανυπεράσπιστα σώματα μεταναστών να φουντώνει το ένστικτο της αιμοβορίας και να συσπειρώνει την αγέλη, όμως τα μέσα αυτά δεν είναι καν «ημίμετρα», δεν πρόκειται ποτέ να λύσουν το τεράστιο μεταναστευτικό πρόβλημα που διογκώνεται μέρα με τη μέρα.
Όπως δεν πρόκειται να το λύσουν ποτέ ούτε τα αντι-ρατσιστικά, ανθρωπιστικά, φιλεύσπλαχνα λόγια, λόγια, λόγια που εκφέρονται στα Συμβούλια της Ευρώπης, στο Ευρωκοινοβούλιο και στα κοινοβούλια των πολιτισμένων Ευρωπαϊκών χωρών.
Γιατί η ρίζα του κακού βρίσκεται αλλού! Και αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουν οι λαοί και ενάντια σε αυτό πρέπει να παλέψουν, αντί να παλεύουν και να εξοντώνονται μεταξύ τους. Ενάντια σε εκείνες της δυνάμεις που προσφέρουν τη Δημοκρατία α λα καρτ, ληστεύουν τον Πλούτο των Εθνών και εξαθλιώνουν τους λαούς, ενώ η μπίλια της ρουλέτας πάντα σταματά στο στημένο παιχνίδι των αμύθητων κερδών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου