Η συμμετοχή των Μίκη Θεοδωράκη και Μανώλη Γλέζου στο χθεσινό συλαλητήριο στο Σύνταγμα ήταν α μη τι άλλο μια από τις σημαντικές στιγμές. Ειδικά η προσπάθειά τους να μπουν στη Βουλή περνώντας από τον κόσμο μέχρι να ψεκαστούν από τις ορδές των ΜΑΤ διακινδυνεύοντας τη ζωή τους. Για τον Μανώλη Γλέζο τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σταθερή πορεία κοντά στο λαό, στάση που πολλές φορές βγάζει ασπροπρόσωπη την αριστερά (βλέπε τοποθέτηση για τις διαδηλώσεις της 28ης Οκτώβρη).
Από την άλλη ο Μίκης Θεοδωράκης καταφέρνει να δει τα βασικά ζητήματα της περιόδου και να επιλέξει στο τελευταίο μέρος της ζωής του να πρωταγωνιστήσει σε μια προσπάθεια για ένα μέτωπο για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία, το γκρέμισμα του πολιτικού συστήματος. Φαίνεται να είναι αυτή τη στιγμή από τις πιο προωθημένες και ταυτόχρονα προσγειωμένες δημόσιες φωνές γι'αυτό και ασκεί ισχυρές επιρροές σε πολλές χιλιάδες ανθρώπους. Η προσπάθειά του να περπατήσει (όσοι τον βλέπατε μπορούσατε να καταλάβετε την προσπάθεια που κατέβαλε) μέχρι την πρώτη αλυσίδα των αστυνομικών ήταν συγκλονιστική. Συμβόλιζε ίσως αυτό τον αργό, βασανιστικό αλλά σταθερό βηματισμό του λαού μας προς τον ξεσηκωμό. Ένα βηματισμό περηφάνειας και αξιοπρέπειας.
Ο Μίκης στην πορεία του αυτή βρέθηκε μόνος. Οι βουλευτές της αριστεράς ήταν αφοσιωμένοι στην κοινοβουλευτική(!) αντιπολίτευση. Δεν ήταν εκεί μπροστά, εκεί που πήγε ο Μίκης με τον Μανώλη, δεν ήταν πιασμένοι χέρι χέρι στη πρώτη αλυσίδα και δίπλα τον λαό. Καθώς ο Μίκης διέσχιζε τα οργανωμένα μπλοκ δεν ήταν λίγοι αυτοί που «ξίνιζαν». Για κάποιους δεν είναι επαρκούντως αντικαπιταλιστής, για άλλους δεν είναι επαρκούντως κομμουνιστής, για άλλους δε που απουσίαζαν από την πρώτη γραμμή δεν είναι επαρκούντως αντιευρωπαϊστής (βέβαια ο ίδιος σε άρθρο του στις 12/2 γράφει: «Μας απειλούν ότι θα μας εκδιώξουν από την Ευρώπη. Εάν η Ευρώπη δεν μας θέλει μια φορά, εμείς αυτή την Ευρώπη των Μέρκελ – Σαρκοζί δεν την θέλουμε δέκα φορές.»). Ήταν δίπλα του όμως οι απλοί άνθρωποι που τον παρακολουθούσαν. "Μπράβο Μίκη", "Συνέχισε" και άλλα επιφωνήματα από απλούς καθημερινούς ανθρώπους που βλέπουν τα πράγματα ίσως πιο πραγματικά από μια αριστερά που είναι κλεισμένη σε συζητήσεις με οικονομολόγους και με ιδεολογικά ευαγγέλια που κοντεύουν να σαπίσουν από την έλλειψη δοκιμασίας στον φρέσκο αέρα της πραγματικότητας και από την μη γονιμοποίησή τους στις …τιμημένες «συγκεκριμένες συνθήκες». Οι μόνοι που καταλάβαιναν ότι είναι σημαντικό που μια προσωπικότητα της εμβέλειας του Θεοδωράκη είναι με το μέρος μας. Είναι πολλές άραγε οι προσωπικότητες, άνθρωποι του πνεύματος κλπ που μιλούν ανοιχτά και θαρραλέα για κατοχή, για προδότες, για ξεσηκωμό;
Ο Μίκης στην πορεία του αυτή βρέθηκε μόνος. Οι βουλευτές της αριστεράς ήταν αφοσιωμένοι στην κοινοβουλευτική(!) αντιπολίτευση. Δεν ήταν εκεί μπροστά, εκεί που πήγε ο Μίκης με τον Μανώλη, δεν ήταν πιασμένοι χέρι χέρι στη πρώτη αλυσίδα και δίπλα τον λαό. Καθώς ο Μίκης διέσχιζε τα οργανωμένα μπλοκ δεν ήταν λίγοι αυτοί που «ξίνιζαν». Για κάποιους δεν είναι επαρκούντως αντικαπιταλιστής, για άλλους δεν είναι επαρκούντως κομμουνιστής, για άλλους δε που απουσίαζαν από την πρώτη γραμμή δεν είναι επαρκούντως αντιευρωπαϊστής (βέβαια ο ίδιος σε άρθρο του στις 12/2 γράφει: «Μας απειλούν ότι θα μας εκδιώξουν από την Ευρώπη. Εάν η Ευρώπη δεν μας θέλει μια φορά, εμείς αυτή την Ευρώπη των Μέρκελ – Σαρκοζί δεν την θέλουμε δέκα φορές.»). Ήταν δίπλα του όμως οι απλοί άνθρωποι που τον παρακολουθούσαν. "Μπράβο Μίκη", "Συνέχισε" και άλλα επιφωνήματα από απλούς καθημερινούς ανθρώπους που βλέπουν τα πράγματα ίσως πιο πραγματικά από μια αριστερά που είναι κλεισμένη σε συζητήσεις με οικονομολόγους και με ιδεολογικά ευαγγέλια που κοντεύουν να σαπίσουν από την έλλειψη δοκιμασίας στον φρέσκο αέρα της πραγματικότητας και από την μη γονιμοποίησή τους στις …τιμημένες «συγκεκριμένες συνθήκες». Οι μόνοι που καταλάβαιναν ότι είναι σημαντικό που μια προσωπικότητα της εμβέλειας του Θεοδωράκη είναι με το μέρος μας. Είναι πολλές άραγε οι προσωπικότητες, άνθρωποι του πνεύματος κλπ που μιλούν ανοιχτά και θαρραλέα για κατοχή, για προδότες, για ξεσηκωμό;
Είναι από τα παράδοξα της εποχής οι αυτοχαρακτηριζόμενες πρωτοπορίες να βρίσκονται τόσο πίσω από το λαό και από προσωπικότητες που παρόλα τα πολλά ζιγκ - ζαγκ στη ζωή τους διατηρούν ένα ένστικτο, μια διαίσθηση και τελικά μια διαύγεια σε αυτές τις δύσκολες ώρες για το λαό και την χώρα.
Όλα αυτά δεν τα γράφουμε για να φτιάξουμε το φωτοστέφανο κάποιου. Τα γράφουμε γιατί το αναγκαίο παλλαϊκό, πολιτικό και κοινωνικό, μέτωπο που θα οργανώσει-συγκροτήσει-εκφράσει το κυριακάτικο πανεθνικό λαϊκό ποτάμι παραμένει ζητούμενο και ο καθένας θα κριθεί από την πραγματική συμβολή του σε αυτό και όχι από τις διακηρύξεις του. Και δεν θα ΄ρθει με κατά φαντασία μέτωπα καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του εαυτού μας.
Ο Μίκης την έκανε την υπέρβασή του (εντυπωσιακή για τα μέτρα του), η αριστερά θα την κάνει; Ο Μίκης δηλώνει: «Σήμερα είμαι 87 ετών και είναι πολύ πιθανόν να μη ζήσω τη σωτηρία της αγαπημένης μου πατρίδας. Όμως θα πεθάνω με τη συνείδησή μου ήσυχη, γιατί εξακολουθώ να κάνω το Χρέος μου απέναντι στα ιδανικά της Ελευθερίας και του Δικαίου ως το τέλος.» η αριστερά της εκλογολογίας, του σεχταρισμού, των ιδεοληψιών, του κοινοβουλευτισμού, του ευρωπαϊσμού, του αντιευρωπαϊκού βολονταρισμού – υπερφιαλισμού, του οικονομισμού, (θα) έχει τη συνείδησή της ήσυχη;
Εδώ και μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Θεοδωράκη στο Δρόμο της Αριστεράς.
16/2/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου