ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ: μη γκρινιάζεις, ξεσηκώσου!

Η διαφήμιση "Pressure" για την 3η Athens Biennale με θεματικό τίτλο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ συμπυκνώνει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όλο το φάσμα των αντιθέσεων που λαμβάνουν χώρα στην ελληνική κοινωνία στις μέρες μας.
Η πλοκή της διαφήμισης είναι η παράθεση σε αργή κίνηση 6 μικρών γεγονότων, περίπου καθημερινών σε μια πόλη όπως η πρωτεύουσα Αθήνα, αλλά εντυπωσιακών, ταυτόχρονα. Εντυπωσιακών ακριβώς γιατί είναι καθημερινές σκηνές που φυσιολογικά θα έπρεπε να σοκάρουν για/με την ωμότητά τους.
Στην πρώτη σκηνή ένας αστυνομικός (που μόνο από την εμφάνισή του είναι αποκρουστικός και διόλου φιλικός προς τον πολίτη, με τη στρατιωτική του εξάρτυση να τον κάνει απρόσιτο και “κλειστό” στα μηνύματα της πραγματικότητας) να δέχεται επίθεση με κόκκινο χρώμα, με φόντο ένα κατάστημα εξίσου απροσπέλαστο και γκρίζο. Το κόκκινο χρώμα της μπογιάς συμβολίζει αφενός το χρώμα της ζωής σε αντίθεση με το γκρίζο (μαύρο εν ολίγοις) χρώμα της επιβολής αφετέρου την αυθόρμητη κίνηση μιας οργισμένης νεολαίας που αντιδρά απρόβλεπτα και καταστροφικά (ή μήπως δημιουργικά;).
Στη δεύτερη σκηνή μια γυναίκα της πόλης, ντυμένη στους ρυθμούς της μόδας, κάνει εμετό μπροστά στις βιτρίνες ακριβών και σικάτων μαγαζιών. Άραγε η ζωή της γίνεται αβάσταχτη επειδή ξοδεύει, εκτός από χρήματα, την ίδια της τη ζωή στην αγορά του δήμου ή μήπως είναι εργαζόμενη-λάστιχο, δώδεκα ώρες ορθοστασία για ένα παιδικό γάλα, για ένα βράδυ μπροστά στην TV, για ένα αδειανό πουκάμισο;
Την ίδια στιγμή, στην επόμενη σεκάνς, δύο χέρια κρατούν ένα δοχείο για να δεχτούν την έσχατη βοήθεια, ένα πιάτο φαγητό, στο συσσίτιο όπως στην κατοχή πριν 70 χρόνια. Η αλληλεγγύη δείχνει το δρόμο και η ζωή τραβάει την ανηφόρα...
Σε μια συνοικία γεμάτη σκουπίδια εμφανίζεται από ψηλά ως άχρηστο εξίσου αντικείμενο μια τηλεόραση, ο υπέρτατος αγωγός της εικονικής πραγματικότητας, να πέφτει στο κενό, προκειμένου ο κρότος της να σπάσει ίσως τη σαστιμάρα της κοινωνίας ενδεχομένως. Ένα “φτάνει πια” στα σκουπίδια-ψέματα διαπερνά τη σκέψη.
Έπειτα, με φόντο το Πανεπιστήμιο Αθηνών (τη Μέκκα της γνώσης και του ορθολογισμού κατά κάποιο τρόπο αλλά ταυτόχρονα και κοιτίδα ελευθερίας), ένας νεαρός “ταραξίας” εκσφενδονίζει με ιδιαίτερη φυσικότητα μια βόμβα μολότωφ προς τον “εχθρό” εν μέσω μιας θολής ατμόσφαιρας κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η αγανάκτηση γίνεται το σύγχρονο μότο.
Παράλληλα, ένας άλλος νεαρός φτύνει την άσπρη σκόνη γιατί παλεύει να ζήσει σε μια κοινωνία που μονίμως βρίσκεται σε κατάσταση νάρκης, για να μην αντιδρά στα πειράματα που εξελίσσονται: πόσο αντέχει ένας άνθρωπος ή μια κοινωνία την καταπίεση;
Με λίγα λόγια η διαφήμιση "Pressure" περιγράφει ένα όριο στην πίεση αυτή, ένα όριο που εμφανώς παραβιάζεται παντοιοτρόπως αλλά η ζωή κυλάει ομαλά, επιφανειακά τουλάχιστον. Όλη αυτή η παρουσίαση της σκληρής καθημερινότητας σε slow motion δίνει όμως τον απαιτούμενο χρόνο για ένα στοχασμό πάνω σε αυτά τα προβλήματα και μια καταφατική ματιά: μη γκρινιάζεις, ξεσηκώσου!
ΑΤ & ΣΓ