Αντίο Μαριάννα

Η Μαριάννα Μπρεκάση έχασε πριν λίγες μέρες τη μάχη με τον καρκίνο. Εκατοντάδες άνθρωποι την χαιρέτισαν και δεκάδες ήταν οι χαιρετισμοί που αναφέρονταν στο ήθος, την εντιμότητα, τη σεμνότητα και την αγωνιστικότητά της. Η Μ Μπρεκάση ήταν μια αγωνίστρια που το αποδείκνυε καθημερινά στη γειτονιά της, στην εργασία της, στα κινήματα, στην οργάνωσή της. Την αγωνιστικότητά της απέδειξε και στη μάχη με την αρρώστια αφού ούτε στιγμή δεν το έβαλε κάτω και μέχρι το τέλος έδινε το παρόν σε συλλογικούς αγώνες και διαδικασίες.
Ότι και να πούμε είναι λίγο.
Στην εποχή των τόσων δυσκολιών που αντιμετωπίζει ο λαός μας και στην εποχή των παραγοντισμών και καριερισμών εντός της αριστεράς, οι εργαζόμενοι και η αριστερά έχασαν μια ακούραστη μαχήτρια.

Για όσους δεν είχατε την τύχη να την γνωρίσετε, δείτε το βιογραφικό της εδώ.

Δείτε ένα βίντεο από το http://argos.wordpress.com/2010/01/13/mprekasi/ όπου η Μ. Μπρεκάση συζητά με εργαζομένους στη siemens.


Επειδή σε κάποια σημεία δεν ακούγεται καλά διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

"...Στις 19 του Σεπτέμβρη για μένα ήταν μια κρίσιμη μέρα. Εκείνη τη μέρα εγχειριζόμουνα. Γι αυτό δεν ήμουν στο πλευρό σας. Δεν έχω χάσει αγώνα και απεργιακή κινητοποίηση από το 1996 που σας περιέγραψα που να μην είμαι δίπλα στους εργαζόμενους που είναι σε κινητοποίηση. Όταν ξύπνησα και άκουσα ότι η Siemens βρίσκεται σε κατάληψη και σε απεργιακό αγώνα, εμένα προσωπικά όχι μόνο με συγκίνησε αλλά μου έδωσε πολύ μεγάλο κουράγιο και για τον προσωπικό μου αγώνα σε σχέση με την υγεία μου. Όταν ερχόμουν την άνοιξη δεν το περίμενα ότι θα βρεθείτε στους δρόμους και αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ και μούδωσε και μένα κουράγιο. Άρα η νίκη μας είναι αυτή: Η συμμετοχή μας σε αυτό τον αγώνα. Είναι βασικό και πρέπει να το κρατήσουμε. Και για τα παιδιά μας ακριβώς για αυτή την αξιοπρέπεια τη ρημάδα, την οποία μας την έχουν στερήσει…"

Αναδημοσιεύουμε από το tvxs γράμμα από ένα φίλο της:

Φίλη Μαριάννα
Σ΄ ευχαριστώ που για τελευταία φορά μου επιτρέπεις να σε προσφωνήσω «φίλη», αν και θα ‘θελα να συνεχίσω να σου το λέω διά ζώσης, όπως γινόταν τόσα χρόνια. Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο από αυτά που ειπώθηκαν πάνω από τη σορό σου, στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, στην Καλαμαριά, κοντά στο πατρικό σου σπίτι, εκεί όπου θα συντηρεί τη μνήμη σου η μητέρα σου. Ευτυχώς, όπως φάνηκε και όπως ακούστηκε από τα λόγια των συντρόφων σου, που σε ξεπροβόδισαν, θα υπάρξουν κι άλλοι πολλοί που θα τραγουδήσουν για την «οργή του λαού», όπως στο «Φουέντε Οβεχούνα» και όπως το έκανε η ραγισμένη φωνή ενός συναγωνιστή σου. Θα συντηρηθεί έτσι όχι μόνον η μνήμη σου, αλλά και το παράδειγμά σου, η αγωνία των αγώνων σου, το ρίγος της έννοιας σου για τον διπλανό. Θα παραμείνεις «παράδειγμα», όπως πολύ σωστά σε ονόμασε η Αγγελική Γκόνη, συνοδοιπόρος στις διεκδικήσεις της παράταξης «Ριζοσπαστική Συνεργασία Οδοντιάτρων», σκληρή στις θέσεις σου, που γινόσουν ο πιο έντιμος και αλληλέγγυος συνεργάτης, όταν επρόκειτο για κοινούς αγώνες, όπως μαρτύρησαν οι υπόλοιποι ομιλητές και κυρίως ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος, που τόσο φρόντισε τα τόσο δύσκολα πρακτικά ζητήματα των τελευταίων ημερών της ζωής σου. Τότε, που σύσσωμη η ΚΟΕ άλλαζε βάρδιες με θρησκευτική ευλάβεια και στρατιωτική πειθαρχία στο προσκέφαλό σου, τόσο που οι γύρω να αναρωτηθούν : «Πρόκειται για άτομα κάποιας θρησκευτικής αίρεσης;». Μόνον όσοι σε γνώρισαν καλά, όπως ο Θοδωρής Φέστας, που μίλησε εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ (πέρα από τις επιστολές που έστειλαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Αλέκος Αλαβάνος) και αναφέρθηκε στο «όμορφο κορίτσι των φοιτητικών χρόνων, που ήταν μπροστά σε κάθε αγώνα και δίπλα σε κάθε συμφοιτητή της, να το βλέπει να κατεβαίνει τα σκαλιά της ταβέρνας κάνοντας το τελευταίο του τσιγάρο», μπορούν να καταλάβουν το χρέος που υπαγόρευσε αυτήν τη θρησκευτική ευλάβεια.
Ένα τέτοιο χρέος είχα κι εγώ απέναντί σου, που δυστυχώς δεν πρόλαβα να το ξεπληρώσω εν ζωή. Έναν καφέ με τη φίλη μας τη Δώρα, όπου θα σου λέγαμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ», γιατί πράγματι αποτελούσες «παράδειγμα». Για μένα, που σε ήξερα από λίγο πιο παλιά, από τα φοιτητικά χρόνια, ένα ακόμη ευχαριστώ γιατί φώτιζες καθημερινά τη λέξη «συνέπεια». Η μόνη ίσως από τους φίλους και τους συμφοιτητές μου εκείνων των ετών…
Βασίλης

Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στο τελευταίο τεύχος της Αριστερά!, που όμως δεν έχει ακόμα ανέβει στο διαδίκτυο.