Δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο που μας έστειλε ο Κ.Σκαρπίδης και αφορά το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα του Δ.Άργους.
IO21net@yahoo.gr
Εξανθρωπίζουμε αυτό που γίνεται στον κόσμο και στον εαυτό μας, με το να μιλάμε γι αυτά που συμβαίνουν και κατά τη διάρκεια του λόγου μας, μαθαίνουμε να είμαστε άνθρωποι. (Hanna Arendt,»’’Οι άνθρωποι στις σκοτεινές εποχές’’)
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ένα μικρό φόρο τιμής στο Μάη του 68 και στους ανθρώπους του. Απευθύνεται κυρίως στους νεώτερους ανθρώπους αυτής της μικρής πατρίδας και από αυτούς αναμένουμε να πάρουν το λόγο και να μας μιλήσουν για την πόλη που θα ήθελαν να ζουν. Τα κείμενα σας πάντα ευπρόσδεκτα. IO21net@yahoo.gr
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
’’Ενός ανθρώπου η διαφάνεια, είναι του άλλου ο εξευτελισμός.’’
Jerry Adams. (Ιρλανδός πολιτικός)
Ας υποθέσουμε ότι παράγεις μικρο-πολιτική στα καφενεία της παλαιάς Ελλάδας την ώρα που συγχρωτίζεσαι με τα παλαιοκομματικά απολιθώματα. Ξαφνικά, σου έρχεται μια ντιρεκτίβα από το Yπουργείο, το οποίο εφαρμόζει μια κοινοτική οδηγία, η οποία σε υποχρεώνει να επεξεργαστείς – αφού υποχρεωτικά θέσεις σε δημόσιο διάλογο [(για μήνες…ίσως, (??)] - τους όρους και το λεξιλόγιο μιας πολιτικής ατζέντας για το μέλλον της πόλης σου, στον 21ο αιώνα. Ο πειρασμός να θολωθούν τα νερά, ασύλληπτος. Ο τρόπος του ορνιθόρυγχου.
Ασυνείδητα γνωρίζουμε, πως τα κείμενα έχουν συνέπειες. Ειδικά όταν πρόκειται για θεσμικά κείμενα, τα οποία είναι δεσμευτικά. Βαθιά μέσα σου θέλεις να δραπετεύσεις από τον κίνδυνο που απορρέει εξαιτίας της συμβολικής τάξης της γραφής, των κειμένων. Έχεις δύο επιλογές για να γίνει η δουλειά: να καλέσεις τον ναύτη που είναι νομάδας ή τον καντηλοναύτη που κινείται ανάμεσα στο ναό και στο νεκροταφείο. Κρύπτες, τέρατα και απολιθώματα.
Τα ΚΤΕΛ δεν είναι χορτοφάγα. Γι αυτό δεν επαρκεί να τα μεταφέρεις να βοσκήσουν διακόσια μέτρα παρακάτω. Αγαπημένη μου πόλη.. , τα ΚΤΕΛ είναι το προφανέστερο σύμπτωμα σου.
Δημόσιος διάλογος, άμεση δημοκρατία, συμβόλαιο των γενεών, βιωσιμότητα; Τι είναι όλα αυτά; Έτσι, ενώπιον αυτών των κινδύνων (να αποκαλυφθεί κυρίως πως το καφενείο είναι ένα μαυσωλείο γεμάτο νεκρούς χωρίς καμία υστεροφημία) – επιλέγει τη σιγουριά του νεκρού κειμένου. Τα οποία κείμενα, όμορφα ανασταίνονται.
Ειδικά αυτά που κοστίζουν 38000 Ευρώ. Οι πολίτες του Άργους ξεκινούν τον διάλογο για το μέλλον τους βάζοντας το χέρι βαθιά στην τσέπη. Για μια εταιρεία συμβουλευτικής τεχνικής υποστήριξης που μέχρι τώρα παραμένει ένα φάντασμα. Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές Δευτέρα 7 Ιουλίου δεν υπήρξε καμία δημοσιοποίηση του ονόματος και των στοιχείων αυτής της εταιρίας. Μελέτησα, το πώς φτιάχτηκε το κείμενο. Κατά την εκτίμηση μου και με την μεγαλύτερη δυνατή γενναιοδωρία προς τον ιδιωτικό τομέα, αυτό το κείμενο δεν θα έπρεπε να πληρωθεί καν. Όμως διόλου απίθανο να την έχει την πιστοποίηση της. Η εταιρία. Αλλά αφού έτσι διέταξε ο υπουργός…τι να κάνουμε κι εμείς οι πτωχοί ραγιάδες.
Ωστόσο ζητούμε για ιστορικούς λόγους από τον κύριο Αναγνώστου να μας γνωστοποιήσει με λεπτομέρειες την διαδικασία αποτίμησης του συνολικού ποσού. Το Σκεπτικό με το οποίο επέλεξε αυτήν την εταιρία. Αν έγινε με διαγωνισμό ή με κατευθείαν ανάθεση. Γραπτώς. Για να μπορέσει να θεωρείται αξιόπιστος, ο δημόσιος διάλογος για τον οποίο μεριμνά…
Να μας δείξει το πώς ξεκίνησαν να μιλάνε με τους ευρωπαίους (λέμε τώρα) - στα ελληνικά, μέσω του αυτόματου μεταφραστή της Περιφέρειας. Στο δρόμο προς Αθήνα, για τις τελικές υπογραφές. Η απευθείας επικοινωνία με την Ε.Ε παρακωλύεται… Η Ευρώπη είναι για τα ταξίδια αναψυχής, το Γουνανιστάν για τις δουλειές..
[Είναι αυτό που λέμε στην μυθολογία, πως στον τυμβωρύχο δεν αρκεί να κατακτήσει τον θησαυρό. Θέλει να τον οικειοποιηθεί ολάκερο. Όχι φυσικά για να τον προστατέψει ή να τον απολαύσει - αλλά για να μπορέσει να τον καταστρέψει με την ησυχία του. Τι απολαμβάνει ο τυμβωρύχος; Τις σπηλιές και τα λαγούμια.. γεμάτα πλούτους υπέροχων πτωμάτων. Νεφερτίτη, νεκρή πριγκίπισσα…]
Επιστρέφω:
Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να δούμε τους τίτλους σπουδών των συντακτών του, τις πληροφορίες που ανακύπτουν από τα κείμενα επικοινωνίας του Δήμου με την εταιρία και την διαδικασία αποτίμησης και αξιολόγησης του ποσού βήμα προς βήμα. Τα κείμενα δηλαδή που παρουσιάζουν τον τρόπο σκέψης που στήριξε την απόφαση του Δήμου να επιλέξει αυτή την εταιρία και όχι κάποια άλλη – χρεώνοντας τους πολίτες με αυτό το υπέρογκο ποσό.
Για να τους πει, ο “Σύμβουλος”, (σελ 4-5) - πως θα είναι η πόλη τους στο μέλλον.
Η Δημοτική αρχή θα μπορούσε να αναθέσει τμηματικά το έργο σε ιδιώτες, ή να απευθυνθεί σε εθελοντικές –επιστημονικές συνεισφορές από τους πολίτες του Άργους. Ως προς αυτό υπάρχει προηγούμενο. Θα μπορούσε… Όμως, ο manager επί του Πολιτισμού πλήρωσε τον Σύμβουλο για να τον συμβουλέψει κάτω από την καθοδήγηση του. Του manager (ειδήσεις, max tv). Ο τρόπος που πορεύτηκε η δημοτική αρχή ως προς αυτήν την διαδικασία αντικατροπτίζει απόλυτα το ηθελημένο έλλειμμα σε διαφάνεια και σεβασμό στους συμπολίτες. Πράγμα που καταδεικνύει το πραγματικό πρόσωπο της Κλεπτοκρατίας και Ανομίας (βλ. Περιοδικό ΙΟ21, Λεξιλόγιο πολιτικών όρων, σελ. 59-60) όπως αυτό εκφράζεται και μας παρουσιάζεται με τον πιο γυάλινο τρόπο.
Κάθε μέρα όσο κι αν θέλουμε να το ξεχνάμε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κατάλυση του δημόσιου χώρου στο κέντρο της πόλης. Μια εκμηδένιση των δικαιωμάτων των ανθρώπων που περπατούν στο κέντρο του Άργους, ως απόρροια του μύθου της Καλοσύνης του Δημάρχου. Ο μύθος αυτός, είναι άκρως παραπλανητικός και αποπροσανατολιστικός και σε ανθρώπινο επίπεδο, επικίνδυνος για τον ίδιο τον άνθρωπο – πρώτο Πολίτη. Οι συνέπειες του για την πολιτική ζωή της πόλης είναι τεράστιες. Αυτοί που τον διακινούν, θέλουν να συνδέσουν την ενδεχόμενη έλλειψη πολιτικής αποφασιστικότητας (πράγμα που δεν το πιστεύω) με ένα ψυχολογικό χαρακτηριστικό, το οποίο είναι η καλοσύνη. Γιατί η «καλοσύνη» είναι σαφώς μια αρετή αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει το διαρκές αίτημα των ανθρώπων για δικαιοσύνη και αξιοκρατία ή τουλάχιστον, για χειρονομίες δικαιοσύνης. Αν υποθέσουμε πως δεν υπάρχει πια αίτημα δικαιοσύνης – τότε έχουν τελειώσει όλα. Όσοι κρύβονται πίσω από αυτόν τον παιδικό μύθο, ας ξεβολευφτούν. Κι ας αναρωτηθούν καλύτερα, τι σημαίνει να είσαι πολιτικά αγνοούμενος.
Στο σημείο αυτό διατυπώνω ρητά μια παράκληση. Θα ήθελα από έναν νομικό επιστήμονα να μας δώσει τα φώτα του ως προς την θεμελιακή και μυστηριώδη έννοια της «παράβασης καθήκοντος» Όχι μόνον ως προς τα ζητήματα του αξιόποινου, αλλά κυρίως σε σχέση με την ευρύτερη κουλτούρα του Δικαίου. Με άλλα λόγια να μας εξηγήσει τις κατακτήσεις του νομικού πολιτισμού μας από τον Επιτάφιο του Περικλή ως σήμερα. Τι μπορεί να σημαίνει για εμάς σήμερα η διατύπωση, πως κάποιος κινείται «στα όρια της παράβασης καθήκοντος»
Αυτό που στη συνέχεια θα δοκιμάσω να αναδείξω, είναι μερικές συνέπειες της ιδεοληπτικής νευρώσεως στην πολιτική. Ο Γιωργάκης αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Πρόσφατα έβγαλε αφίσες με τον πεθαμένο πατέρα Του, να κοσμούν το όραμα του για την Ελλάδα του μέλλοντος. Λείψανα αγίων μας δείχνουν το δρόμο για τη ζωή. Αλήθεια Γιώργο, τους ειδικούς συμβούλους τους πληρώνεις σε ευρώ, ή σε δολάρια; Ελπίδα και δόξα. Προσδοκείς ανάσταση νεκρών και ζωή στους μέλλοντες αιώνες; Αμήν…
Α. ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ : Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΤΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΚΡΥΠΤΗΣ.
Γιατί θέλουν να ολοκληρώσουν το διάλογο σε δεκαπέντε μέρες;
Το πρώτο πράγμα που αρχικά πράγματι με ξάφνιασε μόλις πήρα στα χέρια μου το κείμενο, ήταν μια όχι τόσο ασήμαντη λεπτομέρεια. Η δημόσια συζήτηση όφειλε να ολοκληρωθεί μέσα σε διάστημα δεκαπέντε ημερών. Μια σειρά ανθρώπων εργάστηκαν, πιθανότατα για εβδομάδες, πάνω σε αυτό το προγραμματικό έργο και ταυτόχρονα - εμείς οι πολίτες - καλούμαστε να ολοκληρώσουμε τον πολιτικό διάλογο μελετώντας ένα κείμενο 193 σελίδων σε θερμοκρασίες καύσωνα. Επειδή κάποιος πανικοβλήθηκε. Ήρεμα… Θα τον βρούμε το λόγο που όλα πρέπει να γίνουν τόσο γρήγορα με το επιχειρησιακό σχέδιο ανάπτυξης. Των υπανάπτυκτων… Ημών.
Φυλλομετρώντας το, ανακάλυψα μια αιτία αυτής της βιασύνης. Το εν λόγω κείμενο δεν μπορεί να σταθεί ως προς αυτό που αξιώνει ότι είναι και κατά την εκτίμηση μου τελεί υπό κατάρρευση. Υπό καθεστώς επιτήρησης λίγο πριν τον πλειστηριασμό. Ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα. Μη αναστρέψιμο. Είμαστε ήδη online.
To lie or not to be online?
Στο θέμα μας:
Καλύτερα να μην επιθυμείς τίποτα, παρά να θέλεις το Τίποτα.
1. Δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στα ονόματα των συντακτών του, τις ειδικότητες τους και τα κεφάλαια που επιμελήθηκε ο καθένας, ως μεταφραστής, αντιγραφέας, συγγραφέας ή ως συλλογική ομάδα εργασίας.
2. Δεν υπάρχουν ενδείξεις για τις προδιαγραφές και την μεθοδολογία που ακολουθήθηκε. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν ακριβώς ούτε προδιαγραφές, ούτε συνάφεια μεταξύ επιδιώξεων και μέσων πραγματοποίησης τους.
Όπως δεν υπάρχει αναφορά στις πηγές που χρησιμοποιήθηκαν και στην βιβλιογραφία που στηρίχθηκαν. Σαν τα πλαστά πτυχία από τη Ρουμανία και παλαιότερα και από άλλες γειτονικές χώρες. Φέρνει λίγο και σε Απογραφή τύπου Αλογοσκούφη, η αλήθεια να ..λέγεται.
3. Επί της μορφής και του περιεχομένου:Το συνολικό έργο είναι ένα συνοθύλευμα, ένα κολλάζ, αποτελούμενο από στοιχεία πατριδογνωσίας, γεωγραφίας και στατιστικής. Χαρακτηρίζεται σε κρίσιμα σημεία από αοριστολογία και γενικότητες. Οι δεσμεύσεις που δόθηκαν πριν από 2 χρόνια πάνω στα πρωταρχικότερα και κρισιμότερα πολιτικά θέματα της πόλης, απωθούνται επιμελώς από την δομή των κειμένων. Διότι δεν υπήρχαν τότε. Άλλοι έγραφαν τότε. Έχω ένα κείμενο στο συρτάρι από το Μάιο του 2006 και δεν τολμώ να το ξαναδιαβάσω..
4. Η δημιουργία θεωρητικού λόγου περί ανάπτυξης, εάν υπάρχει, είναι κατακερματισμένη και χωρίς ίχνη απαρτίωσης της επιχειρηματολογίας. Δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει πως στη συγγραφή του κειμένου χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από τις αρχές και τις κατευθύνσεις της κοινωνιολογίας της πόλης, της θεωρίας της αρχιτεκτονικής, της πολεοδομικής σκέψης και πολύ σημαντικότερο, της θεωρίας για την οικολογική πόλη και το περιβάλλον. (Δεν μπορείς να σχεδιάσεις την πόλη που ονειρεύεσαι μέσα από εμπειρισμούς και μεσαιωνικού τύπου εναντιώσεις στην καινοτομία).
{Οι Έλληνες επιδιώκουν με πάθος να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να τα στείλουν στο Πανεπιστήμιο να γίνουν άνθρωποι. Να αυτονομηθούν, να αναλάβουν τις τύχες, τις δικές τους και της πατρίδας. Το συνολικό κείμενο θυμίζει έκθεση ιδεών που απευθύνεται σε εξεταστές πανελληνίων εξετάσεων, ενώ δεν υπάρχει θέληση για σχεδιασμό και συνεργασίες, απευθυνόμενο σε συμπολίτες. Το έργο αυτό είναι ένα ερείπιο, ένα ναυάγιο, ένα κενοτάφιο. Αν για κάποιους αποτελεί έναν ρεαλιστικό συμβιβασμό, για μένα προσωπικά συμβολίζει το απόλυτο μίσος για την πανεπιστημιακή γνώση και μια μακάβρια περιφρόνηση των ελληνικών και ευρωπαϊκών παραδόσεων επιστημονικής σκέψης}.
Τα κείμενα που η Ευρώπη μας προτρέπει να συντάξουμε, είναι κείμενα ανοιχτά στις διορθώσεις και τις συμπληρώσεις. Με ιδέες και σκέψεις που αρχικά δεν προβλέπονταν. Άνοιγμα, καινοτομία, δίκτύωση. Υπερ-κείμενα ( hypertext). Οι ανοιχτές πόλεις επιτρέπουν ανοιχτά κείμενα. Τα επιδιώκουν. Work in progress. Στοχασμός, επιμέλεια, παιγνίδι, ζωή.
Πρακτικά αυτό σημαίνει λόγου χάρη ότι τα κείμενα που στέλνουμε στις ιστοσελίδες των άλλων ως μέρος της δημόσιας διαβούλευσης - είναι προσβάσιμα…στο κοινό… Οι κριτικές φιλοξενούνται υποχρεωτικά από τους θεσμούς τουλάχιστο κατά την περίοδο της δημόσιας διαβούλευσης. Αυτό σημαίνει ηλεκτρονική δημοκρατία…
Τέλος Α μέρους. Συνεχίζεται
---------------------------------------------------------------------------------------
Β. ΑΕΙΦΟΡΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ - ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ – ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ
Από την έκθεση απουσιάζει πλήρως η παρουσίαση και επεξεργασία των δύο καθοδηγητικών εννοιών της Ε.Ε, της βιώσιμης ανάπτυξης και της αστικότητας. Ταυτόχρονα, εξαιρετικά κείμενα επί του θέματος, βρίσκονται στο Διαδύκτιο.
Η έννοια της αστικότητας (Urbanity) που στα ελληνικά σημαίνει αβρότητα, ευγένεια και φιλοξενία. Ό,τι δηλαδή χαρακτηρίζει την πόλη. Απουσιάζει και αυτή.
Αυτό όμως που αποτελεί το τεράστιο έλλειμμα, είναι η πλήρης περιθωριοποίηση της έννοιας της αειφορίας – βιωσιμότητας – σε ένα κείμενο που μιλάει συνεχώς για ανάπτυξη. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν πηγές στην «κοινωνία της γνώσης» που «πρέπει» να μένουν ανεξερεύνητες.
Η λέξη «κλειδί», είναι η βιώσιμη ανάπτυξη. Η σκέψη πάνω στη βιωσιμότητα εκτείνεται πλέον σε τομείς των επιστημών του ανθρώπου αλλά και στην αρχιτεκτονική και τις συναφείς επιστήμες. Δεσμεύομαι να επανέλθω εν καιρώ σε αυτήν την έννοια γιατί θεωρώ πως είναι σημαντική για όλους μας. Αλλά πως μπορείς να μιλήσεις για την ζωή, για αυτό που είναι βιώσιμο ή θανατηφόρο, όταν λατρεύεις λείψανα; Πως μπορείς πια να μιλήσεις για συμβόλαιο των γενεών σε αυτή τη χώρα, όταν αυτό που κυριαρχεί είναι το πολιτικό γραμμάτιο και η ακάλυπτη επιταγή.
Η Άτις και η Νέμεσις. Μέσα από το σώμα έρχεται, όχι από τη θεία δίκη. Και όχι φυσικά από τα ποινικά δικαστήρια. (Αυτά είναι καταδικασμένα να ασχολούνται – ή να μην ασχολούνται - με το πόσο κοστίζουν τα σουβλάκια του υποδεκανέα).
------------------------------------------------------------------------------------------------
{Με την ευκαιρία θα ήθελα να συγχαρώ τις Αρχές για το άνοιγμα της Δαναού, ένα εγχείρημα που θα παραμείνει μετέωρο αν δεν απελευθερωθεί η Καποδιστρίου και το κέντρο της πόλης από την άνιση παρουσία τεράστιων λεωφορείων. Ένα ή περισσότερα μικρά και κομψά λεωφορεία θα μπορούσαν να εξυπηρετούν τους επιβάτες που μετακινούνται προς αστικούς ή υπεραστικούς προορισμούς - φέρνοντας τους η απομακρύνοντας τους από τον χώρο επιβίβασης ή αποβίβασης. Θα ήθελα τέλος να σας αναφέρω κάτι που έχει να κάνει με κίνδυνο. Παρατήρησα πως πολλοί οδηγοί αναπτύσσουν μεγάλες επιταχύνσεις στην οδό Δαναού}.
Γ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ: ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ
Τι αντί τινός.
Και όμως, πριν δεκαπέντε μήνες είχαν υπάρξει σε τοπικό επίπεδο οι προϋποθέσεις για την συλλογική επεξεργασία των καταστατικών κειμένων που χάραξαν οι ευρωπαίοι συγγραφείς και επεξεργάστηκαν με επαγγελματισμό αλλά κυρίως με μεγάλο ενδιαφέρον κι ενθουσιασμό επτά (7) συμπολίτες μας. Το δεύτερο τεύχος του περιοδικού ΙΟ21 περιείχε επτά κείμενα υψηλής ποιότητας από ευρωπαίους και Έλληνες - γνώστες του αντικείμένου.
Ως αρχισυντάκτης του περιοδικού κατέληξα στα επτά αυτά κείμενα μετά από επίμονη διαδικασία επιλογής και αφού αναζητούσα επί μακρόν στο Internet την πεμπτουσία του ευρωπαϊκού κοινωνικοπολιτικού στοχασμού πάνω στην πόλη και το αστικό τοπίο. Η εκτύπωση του περιοδικού υλοποιήθηκε ως ιδιωτική χορηγία της «Ανοιχτής πόλης» σε 3000 αντίτυπα και το συνολικό του κόστος δεν ξεπέρασε το ποσό των 3500 Ευρώ, όσα δηλαδή τα έξοδα του τυπογραφείου. Βρήκε το δρόμο του αρχικά φυσικά «εκτός Άργους», αλλά νομίζω πως στην πράξη αποσιωπήθηκε από τους χορηγούς του – με διάφορα προσχήματα. Την περίοδο εκείνη δυσκολεύτηκα να κατανοήσω τη στάση κάποιων έναντι αυτής της εκδοτικής προσπάθειας και - εντελώς επιφανειακά - συμβιβάστηκα με την ιδέα πως ίσως να υπήρξε αυτή η δυσθυμία, αυτή η άρνηση στην πρόσληψη των αξιών και καθοδηγητικών μοτίβων του περιοδικού εξαιτίας της υποτιθέμενης δυσκολίας του.
Πίσω από αυτούς του είδους τις επιφυλάξεις βέβαια δεν κρύβεται παρά η αγοραία ιδέα πως ο γενικότερος πληθυσμός είναι τόσο εξαθλιωμένος πολιτισμικά, ώστε να μην μπορεί να ανεχθεί το υψηλό επίπεδο αφαίρεσης «δύσκολων κειμένων» ή «ακατανόητων έργων ΄Τέχνης».
Κοντολογίς, μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να σε κάνουν να συμπεράνεις πως ο λαός διψάει για υποβαθμισμένα προϊόντα, για να μην συναντηθεί ποτέ με τις όποιες ανεπάρκειες του. Προσφέροντας του κάτι που θα ήθελες και συ να στο δωρίσουν – τον προσβάλλεις.
Αυτός βέβαια είναι ένας συστατικός μύθος των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών ελίτ της χώρας μας. Ο μύθος της αυτοκατανόησης τους έναντι των απλών ανθρώπων. Ξεχνούν ευχαρίστως την ανθρωπολογική σταθερά πως ο φθόνος μας αφορά όλους, όσο ψηλά κι αν βρισκόμαστε. Όπως ο φελλός που θεωρεί πως βρίσκεται σε ασφαλή θέση κοιτώντας τον απειλητικό βυθό ξεχνώντας πως απλά επιπλέει. Ξέχωρα πού κοιτάζοντας συνεχώς προς τα κάτω - δεν στρέφει το βλέμμα προς τον ουρανό.
Γιατί στην πραγματικότητα, το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας συνίσταται στο ότι οι υποτιθέμενες ελίτ είναι οι πιο εξαθλιωμένοι προλετάριοι. Είναι τόσο προλεταρικοποιημένοι - μέσα στην ολιγαρχική ύβρη τους - που με ένα λογότυπο, αυτό της Siemens – με ένα πλυντήριο λόγου χάρη, μπορείς να εξαγοράσεις έναν πολιτικό με τεράστια οικονομική επιφάνεια. Ωραίο μου πλυντήριο…ο φιλελεύθερος καπιταλισμός μας μετατρέπει όλους σε προλετάριους. SIEMENS –NEMESIS.
Προσέξτε: δεν πρόκειται για το πολιτικό κόστος που προκύπτει όταν ένας απροετοίμαστος πληθυσμός έρχεται αντιμέτωπος με ιδέες και σκέψεις που τον «ξενίζουν». Πρόκειται για το πολιτικό, και κατά δεύτερο λόγο, ψυχολογικό κόστος του «ηγεμόνα», όταν η αρχή της πραγματικότητας, δηλαδή το νόημα της δυνατότητας, της δυνητικότητας – προσβάλλει τις φαντασιώσεις Παντοδυναμίας της αυλής του. Της οποίας πρέπει να πετάει ξεροκόμματα για να μην εξαγριώνεται. Αποτελεί απλά και μόνον εύνοια της θεάς Τύχης, το ότι ο αρχιστράτηγος δεν έδωσε λίγα ψίχουλα αγάπης στο ξάδελφο - πράγμα που αν συνέβαινε - πιθανότατα σήμερα δεν θα είχαμε «Ανοιχτή Πόλη», αλλά μάλλον θα φορούσαμε όλοι χλαμύδες. Η Ιστορία μας έδωσε την ευκαιρία να τελειώνουμε μια για πάντα με το φαντασιακό της χούντας, να χειραφετηθούμε από αυτήν την παράξενη δεκαετία του 70 κι εσείς την πετάτε.
Φανταστείτε όλες τις ομάδες με ηγέτη, σκεφτείτε το μέσα από τις προσωπικές σας εμπειρίες σε ομάδα. Περιμένοντας από το Πατερούλη να μας δικαιώσει μέσα από τις χειρονομίες και προτιμήσεις του - ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλο για μια περίοπτη θέση δίπλα Του. Αυτό το ξέρει ο ηγεμόνας και το εκμεταλλεύεται ,ανάλογα με τις περιστάσεις και τα μύχια εγωιστικά του συμφέροντα – απότοκα και αυτά της ναρκισσιστικής του ψυχοπαθολογίας.
Ο άξονας αυτής της θεματικής μας οδηγεί στον πυρήνα του ζητήματος της αναξιοκρατίας και της φαυλοκρατίας, πράγματα θεσμοποιημένα στη πατρίδα μας. Ο ηγεμόνας, για να επιπλεύσει, χειρίζεται με μαεστρία το φθόνο και την μνησικακία ανάμεσα στους δελφίνους - οπαδούς του, που αγωνιούν να έχουν μια προνομιούχο θέση την ώρα της διαδοχής. Τους αφήνει να πιστεύουν τεχνηέντως, ότι είναι κάποιοι που δεν είναι, ή δεν είναι ακόμη. Τους χρήζει αρμόδιους για πράγματα που δεν είχαν ούτε στον ύπνο τους ονειρευτεί – εκλογικεύοντας το πασιφανές πρόβλημα της αναρμοδιότητας τους μέσα από υπόγειες επικλήσεις στην αμεσότητα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας. (Δεν περισσεύει κανείς – πριν τις εκλογές). Φυσικά και είχαν όλοι οι πολίτες τα ίδια δικαιώματα μπροστά στην εκκλησία του Δήμου. Όμως θέλω να σας θυμίσω πως στα συμπόσια, μόνον οι αυθεντίες στο είδος τους - είχαν το δικαίωμα να τρώνε ανακεκλιμένοι.
Από τις πρώτες μέρες μιας υποτυπώδους -υποτιθέμενης συνεργασίας, με διακατείχε η ακατανίκητη επιθυμία να υπενθυμίζω πως: “άλλη η δουλειά του ναύτη κι άλλη του καντηλανάφτη”. Πως ένας συλλογικό εγχείρημα κρίνεται στις συνεργασίες. Αναμφίβολα ο οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς εννοούσα. Όμως η συνενοχή (παιδί της διαπλοκής και της διαφθοράς) και αυτά που μόλις προανέφερα, τον οδήγησαν μοιραία στην αστοχία βασικών επιλογών. Γιατί, η κατάληξη της ασυνείδητης ταύτισης με την μορφή του Ενός (βλ. περιοδικό ΙΟ21 σελ. 31-35, «Ο Μονοθεϊσμός και η γλώσσα της Βίας») και της συνεπακόλουθης αντιδημοκρατικότητας είναι να γίνεται κανείς «ακριβός στα πίτουρα και φτηνός στο αλεύρι…».
Στην πολιτική - μας λέει ο Μακιαβέλι - ο ηγέτης είναι ή αλεπού ή λιοντάρι.
Δ. ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ: ΧΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Στις σελίδες 120-128 παρουσιάζονται σε ταμπέλες, στοιχισμένα δίπολα, τα οποία είναι ενδεικτικά για τον τρόπο σκέψης των συντακτών του.
Πρόκειται αναμφίβολα για τον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνεται, τρόπον τινά αποτιμάται ή ακόμη και κατασκευάζεται, η πραγματικότητα του Δήμου Άργους από τους συντάκτες του κειμένου. Σκέφτονται σε 2 άξονες: ο πρώτος άξονας αυτού του τετραγώνου (σκεπτόμενοι τα κουτιά ως κενά) αναφέρεται στα ισχυρά σημεία και ο δεύτερος στα αδύνατα σημεία. Στο δεύτερο άξονα υπάρχουν οι ευκαιρίες απέναντι από τις απειλές. Δεν θα ασχοληθώ και με τους τέσσερις ακρογωνιαίους λίθους της τετραγωνισμένης σκέψης γιατί δεν θέλω να κουράσω τον αναγνώστη.
{Με την ευκαιρία θα τον παραπέμψω στις εργασίες που βρίσκονται στις σελίδες 44-47, 50-53, 54-57 του περιοδικού ΙΟ21. («Ευρωπαϊκή Χάρτα για μια μελλοντική Πόλη», «Η σημασία της Ευρώπης για τις κοινότητες», Ευρωπαϊκές πόλεις ικανές για το μέλλον τους»). Ως μια πηγή του δημόσιου διαλόγου, στον οποίο μας προσκάλεσαν, σας προτείνω τις έντεκα αυτές σελίδες. Όχι.., δεν θα σας τις χρεώσω 38000 ευρώ. {Τεύχη του περιοδικού θα διατίθενται δωρεάν στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ενηλίκων και στο κατάστημα Τυποφωτ}.
Θα ασχοληθώ όμως με το τετράγωνο που μνημονεύει επιγραμματικά τις απειλές.
Σχετικά με την καινοτομία και την δικτύωση:
Γράφουν (σελ. 127): “καθυστέρηση της ανάπτυξης εξαιτίας της αδυναμίας απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων”. Με την ευκαιρία θα ήθελα να σχολιάσω πως ένας από τους λόγους που δεν εγκρίνονται τα κονδύλια είναι πως, αρχικά, δεν εγκρίνονται αυτοί οι επιστήμονες που θα τεκμηρίωναν έναντι των αρμόδιων οργάνων της Ε.Ε. Για την διαδικασία της τεκμηρίωσης δεν επαρκούν ούτε τα ολίγα αγγλικούλια του καθενός, ούτε οι εικονικές αρμοδιότητες των εμβαπτισμένων στις παλαιοκομματικές κολυμπήθρες. Η Ε.Ε σου απευθύνεται: ανάλυσε το, απόδειξε το, ζήτα το μου – μην απαιτείς να σου έρθει ουρανοκατέβατο. Φθόνησε λιγότερο τους συνεργάτες σου. Κάντο...
Στη συνέχεια, στο κείμενο μας (σελ.122), αυτό το προς δημόσια συζήτηση, αναφέρουν τους κινδύνους που απορρέουν από την περιβαλλοντική κρίση.
Εκεί κατατάσσουν τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα στο κουτί με τα αδύνατα σημεία και όχι στο κουτί με τις απειλές. Σε ότι αφορά το κουτί που μνημονεύει τους περιβαλλοντικούς κινδύνους (σελ.122), θα πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι δεν πρόκειται για κινδύνους αλλά για συντελεσμένες καταστροφές (Το φαινόμενο της Αργολίδας, οι πρωτιές στους καρκίνους, εξαφάνιση ειδών κλπ). Μάλλον ο κίνδυνος είναι αλλού. Στην «Άρνηση». Πως το είχε πει ο υπουργός αγροτικής ανάπτυξης το ανέκδοτο πέρυσι που μας επισκέφτηκε; «Η Αργολίδα είναι μια ευλογημένη Γη»… Από τον άγιο Πέτρο. Του Βατικανού.
Ανατρέχοντας το κείμενο στα σημεία που αφορούν τις κοινωνικές υπηρεσίες (σελ. 90) βρίσκουμε κατά γράμμα την εξής διατύπωση:
{«Κοινωνική προσέγγιση μοναχικών ανθρώπων – προσφύγων ψυχασθενών σε συνεργασία με το συμβουλευτικό κέντρο του Δήμου Άργους». Αμάν, το μάτι μου.
Αγαπητή μου, κατά πρώτον, οι μοναχικοί άνθρωποι δεν χρήζουν αναγκαστικά βοηθείας. Κατά δεύτερον δεν είναι ούτε όλοι οι πρόσφυγες ψυχασθενείς, ούτε όλοι οι ψυχασθενείς πρόσφυγες. Επιχειρησιακό σχέδιο ανάπτυξης συντάσσουμε, όχι να κινδυνέψουμε να μας παραπέμψουν στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων - για κοινωνικό ρατσισμό και λεξιλόγιο που περιφρονεί τις μειονότητες και συνεισφέρει στον κοινωνικό αποκλεισμό. Γλώσσα που λανθάνει λέει την αλήθεια, Σύμβουλε..
Με το συμπάθιο, αλλά θα πρέπει να σας υπενθυμίσω ότι η λέξη ψυχασθενής έχει εξαφανιστεί από τα εγχειρίδια της ψυχιατρικής εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια. Και από τα συνταγολόγια υποθέτω.
Ο πλούτος όμως και η μαγεία της γλωσσικής δημιουργικότητας των ανθρώπων, αντικατέστησε τη λέξη ψυχασθενής στην καθομιλουμένη με ένα δάνειο από την αγγλική γλώσσα. Οι νεότεροι άνθρωποι δεν λένε πια για κάποιον πως είναι ψυχασθενής, παρά αν αντιλαμβάνονται πως πιθανότατα έχει μεγαλώσει σε πολύ βίαιο και τραυματικό περιβάλλον, κι έτσι νοιώθουν την αντικοινωνικότητα, το φόβο, και τα σκοτάδια του - ως εν δυνάμει επικίνδυνα, ή τον συγκεκριμένο άνθρωπο ως παντελώς αναξιόπιστο. Χρησιμοποιούν μια άλλη λέξη που κρύβει μέσα της πολύ περισσότερο ανθρωπιά και συμπόνια από τον όρο ψυχασθενής. Λένε, αυτός… είναι τζαζ (jazz)
Δεν περισσεύει κανείς.
Κηρυγμένοι σε αφάνεια.
Για επίλογο ένα από τα αυτό-λογοκριμένα ποιήματα από τον Οκτώβριο του 2006.
Μέσα στο πηγάδι - μπροστά απ το Δημαρχείο - φτιάξτε ένα γραφείο - να μπει ο Στρατηγός - να γελάει ο λαός.) Χωρίς απαραίτητα αντικαταθλιπτικά. Που είναι placebo πολύ περισσότερο από όσο νόμιζαν. Αντίθετα, το βάλσαμο, το υπερικό, το βότανο το Αγίου Ιωάννη καλύπτει πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που μελαγχολούν. (Πολλές πληροφορίες στο Δίκτυο). Δύο πράγματα αξίζει να προσέξει κανείς. Ξεγελάει μερικές φορές τα αντισυλληπτικά. Κα δεν μπορεί να πατενταριστεί.
Υ.Γ. Κύριε Γιάννη…, ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση περί ‘’επιστημονικότητας’’ του επιχειρησιακού αλλά δεν την κάνω για να μην σας φέρω σε δύσκολη θέση. Θα σας ρωτήσω όμως κάτι άλλο. Το παλτό αυτό, σκοπεύετε να το φοράτε όλο το καλοκαίρι;
Goodnight and good luck.
-------------------------------------------------------------------
1. Τυμβωρύχος: αυτός που συλεί τάφους, ο ιερόσυλος. Διαρρήκτης τάφου.
Πηγές:
Νικολό Μακιαβέλι:’’ο Ηγεμόνας’’», Εκδ. Πατάκη
Μαξ Βέμπερ: ‘’ Η πολιτική ως επάγγελμα’’, Εκδ. Παπαζήση.
Περιοδικό ΙΟ 21: χορηγία «Ανοιχτή Πόλη», Άργος, Μάιος 2007, δωρεάν διάθεση ΤΥΠΟΦΩΤ, Καποδιστρίου 18, Κέντρο Εκπαίδευσης Ενηλίκων, Τσώκρη 63.
Κορνήλιος Καστοριάδης:’’Η άνοδος της ασημαντότητας’’, Εκδ. Ύψιλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου