Οι κάτοικοι αντιστέκονται με κάθε μέσο. Κυβέρνηση και εργολάβοι αντεπιτίθενται. Η μάχη κλιμακώνεται. Ο Πάγκαλος και η δημοσιογραφική χορωδία ακόμα απορούν για τα γιαουρτώματα στα Καλύβια...
Η νύχτα θα είναι μεγάλη. Καλή δύναμη Κερατιώτες.
Τρίτη 29 Μαρτίου 2011
Σάββατο 26 Μαρτίου 2011
Τα ΜΑΤ και τα γιαούρτια
Άλλοι έχουν τα ΜΑΤ, μαζεύουν και τρομοκρατούν όποιον διαμαρτύρεται (τα θύματα δηλαδή) και άλλοι παλεύουν με γιαουρτάκια (ενάντια στους θύτες δηλαδή)...
Το φοβερό; Οι γιαουρτωμένοι (οι θύτες δηλαδή, οι οποίοι πέραν των άλλων, συλλαμβανουν όποιον διαμαρτύρεται) βγαίνουν και από πάνω!
Αλλά επειδή τα πράγματα είναι πιο σοβαρά... διαβάστε το άρθρο του Χ. Κατσούλα από το Δρόμο που κυκλοφορεί
Άρθρο του Χ. Κατσούλα, στελέχους της ΚΟΕ στον Δρόμο  Η στοχοποίηση πολιτικών χώρων ανοίγει το δρόμο για αντιδραστικές εξελίξεις.Είναι τόσο ανόητος, εμπαθής, φαιδρός, ψεύτης και λασπολόγος, ο αντιπρόεδρος; Λέει κατ' εξακολούθηση εξωφρενικές ανακρίβειες και συκοφαντίες για τη Μαρφίν, τον Παναγόπουλο, το Παρίσι και την Κερατέα; Έχει το ακαταλόγιστο και του ευχόμαστε περαστικά; Προειδοποιούμε τον πρωθυπουργό;Έχει τόση πλάκα η διαδικτυακή καζούρα για το γιαούρτι παρά πόδας; Για τους γάτουλες τους Αλβανούς που πληρώνονται, ενώ τα κορόιδα οι Έλληνες γιουχάρουν αμισθί; Για το γαλακτοκομικό κεράτωμα του έρωτα ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ; Για τους βιονικούς αριστεριστές που έχουν πάρει σβάρνα το Βερολίνο, τη Σύρο, τα Παρίσια και τα Καλύβια; Για την καημένη την κυβέρνηση που της έχει απαγορέψει ο Σύριζα να επικοινωνήσει με το λαό της; Συγνώμη, αλλά στο κρεσέντο Πάγκαλου κρύβονται πολλά περισσότερα. Δεν έχει απλά την κάλυψη της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά, αλλά ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού της χρεοκοπίας, που παλεύει ιδρωμένο να επιβιώσει. Ανάμεσα στο να σηκώνεις το χεράκι σου και να καταδικάζεις το λαό σε πτώχευση και στο να σε πάρει αυτός ο λαός με τις πέτρες (καταπώς κάποιος κάποτε προειδοποιούσε) δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ζήτησε προληπτική καταδίκη των σημερινών διαμαρτυριών στις παρελάσεις. Πώς να καταδικάσεις τη διαδήλωση των μαθητών στο Περιστέρι που ζητούν να μην κλείσουν τα σχολεία τους; Πώς να καταδικάσεις τους απλήρωτους επί μήνες αναπληρωτές εκπαιδευτικούς στο Σύνταγμα; Πώς να καταδικάσεις άνεργους οικογενειάρχες, προοριζόμενους για πολύχρονη φτώχεια; Πώς να καταδικάσεις μια ολόκληρη κοινωνία που πρέπει να πνιγεί στα σκουπίδια, λόγω της τσέπης ενός εργολάβου; Η αριστερά μακάρι να μπορούσε να συντονίσει, να ενώσει, να εκφράσει πολιτικά όλους τους παραπάνω. Αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε πράγματι οφείλει να ζητήσει συγνώμη. Αν αντίθετα οι παραπάνω γιουχάρουν κάποιον υπουργό, αυτός που πρέπει να ζητήσει συγνώμη είναι ο υπουργός. Διότι η κακή πρόθεση της αριστεράς απέναντι στην εξουσία υπάρχει από καταβολής αριστεράς. Όμως το πανταχόθεν και μαζικό γιουχάισμα στην εξουσία υπάρχει από καταβολής μνημονίου. Αν η εξουσία είχε φιλότιμο θα είχε ήδη προβληματιστεί. Ο Πάγκαλος προέβλεψε απόπειρα δολοφονίας του και τη χρέωσε προκαταβολικά και προσωπικά στον Α. Τσίπρα. Θα έσπερνε υποψία προβοκάτσιας, αν οι πολιτικοί μας είχαν μια στάλα αυτοθυσίας: Να λέγαν δηλαδή “αποθανέτω η ψυχή μου υπέρ του μνημονίου”. Πράγμα δύσκολο. Την αληθινή ερμηνεία της προφητείας Πάγκαλου την έδωσε ο γνωστός τηλεπαρουσιαστής Πρετεντέρης. Συνέδεσε ταχυδακτυλουργικά το κίνημα “Δεν πληρώνω” με τις ιταλικές Ερυθρές Ταξιαρχίες. Ο αντιπρόεδρος βαφτίζει το γιουχάισμα τρομοκρατική πράξη. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βαφτίζει φασισμό την κοινωνική διαμαρτυρία και δημοκρατία το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Και ο Πρετεντέρης προσπαθεί να συνδέσει την άρνηση χαρατσώματος με τον Μάριο Μορέτι. Πράγμα επίσης δύσκολο, αλλά άμα έχεις όλα τα κανάλια στο “πες πες κάτι θα μείνει”, μπορείς να το παλέψεις. Η ομόθυμη γραμμή πλεύσης του υπηρετικού προσωπικού του μνημονίου δείχνει την απόπειρα να ερμηνευτεί η λαϊκή οργή σαν οργανωμένο σχέδιο ενός μηχανισμού. Από τη λίμνη της Βουλιαγμένης μέχρι το συνέδριο των Αρχιτεκτόνων, το “κομματάκι της αριστεράς” που λέγεται Σύριζα είναι παντού. Για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει απόγνωση και οργή. Δεν υπάρχει η σοσιαλιστική βαρβαρότητα που ρίχνει την κοινωνία τη μια μέρα στην κατάθλιψη και την άλλη στην τάση αυτοδικίας. Υπάρχει μόνο ο Σύριζα και οι ενοικιαζόμενοι Αλβανοί του. Την κυβέρνηση τη φτύνουν, αλλά προσπαθεί να μας πείσει ότι βρέχει. Οι αχώνευτες τερατολογίες του Πάγκαλου δείχνουν κάτι χειρότερο: Τη στοχοποίηση της αριστεράς. Όχι επειδή η αριστερά αλώνει τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Αλλά επειδή οι εντολοδόχοι της τρόικας και των χρηματαγορών θωρακίζονται. Και επομένως ετοιμάζουν μια ισχυρή αντιδημοκρατική εκτροπή. Το τσαλάκωμα του Συντάγματος και ο εξευτελισμός της Βουλής δεν είναι αρκετός. Οι αντοχές της κοινωνίας τέλειωσαν, αλλά πρέπει να βγει κι άλλη βρώμικη δουλειά. Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αυτό ακριβώς κάνει η κυβέρνηση, με οργιώδεις ρυθμούς και θαυμαστή ενότητα. Η στοχοποίηση πολιτικών χώρων ανοίγει το έδαφος για αντιδραστικές εξελίξεις. Άλλωστε το χειρότερο κουβάρι που ξετυλίχτηκε στον 20ο αιώνα, ξεκίνησε από έναν προβοκατόρικο εμπρησμό. Μπορούμε λοιπόν να γελάσουμε ή να θυμώσουμε με τον αναιδή αντιπρόεδρο και την κυβερνητική κουστωδία. Να ξεσκάσουμε ή να εκνευριστούμε με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και το ντοκτορά στην αρλουμπολογία. Να σκαρώσουμε ανέκδοτα και γραφικά για το διαδίκτυο και να βγάλουμε καταγγελίες και διαμαρτυρίες. Αλλά πάνω από όλα πρέπει να ετοιμαστούμε για αγώνα αντοχής. Οι αντισυγκεντρώσεις των οπαδών της τρόικας που απεργάζεται η κυβέρνηση, μπορούν να γεννήσουν Γκοτζαμάνηδες. Και οι φαιδρότητες μπορούν να γεννήσουν εκτρώματα. |
Επίσης, υπάρχει και σχετικό με τα γεγονότα στο Σύνταγμα Δελτίο Τύπου της ΚΟΕ.
Τρίτη 22 Μαρτίου 2011
Και ο Παναγόπουλος απολύει...
Η απομάκρυνση Ρωμανιά και η απόλυση Καψάλη δείχνουν πως η ΓΣΕΕ δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα απομακρύνοντας όλες τις ενοχλητικές φωνές. Η ΓΣΕΕ του ΔΝΤ είναι εδώ...
Σε μια περίοδο γενικευμένης επίθεσης των οικονομικών και πολιτικών ελίτ στα εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα, μια μόλις εβδομάδα πριν από την σύνοδο κορυφής της ΕΕ για το Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας , η ηγεσία της ΓΣΕΕ ευθυγραμμίζεται πλήρως με την μνημονιακή πολιτική. Αντί να οργανώνει την εργατική αντίσταση απέναντι στην επέλαση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας προβαίνει σε στοχευμένες απολύσεις με στόχο την ολοκλήρωση της υποβάθμισης και της απαξίωσης του ερευνητικού της φορέα (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ).
Στον καταθλιπτικό ορίζοντα που διαμορφώνεται για την εργατική τάξη της χώρας μας, αντιλήψεις και λογικές που μπορούν να σταθούν στον αντίποδα αυτής της εξέλιξης πρέπει να σιγήσουν. Δυστυχώς το έργο αυτό ανέλαβε στο μέτρο που της αναλογεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Αμέσως μετά την απομάκρυνση του επιστημονικού συμβούλου Γιώργου Ρωμανιά ανακοινώθηκε η εκδικητική και αντι-συνδικαλιστική απόλυση του Απόστολου Καψάλη.
Ο συγκεκριμένος εργαζόμενος, ερευνητής εργασιακών σχέσεων και μέλος της διοίκησης του σωματείου εργαζομένων στο ΙΝΕ, προφανώς προκαλεί επειδή προσπαθεί να κάνει καλά την δουλειά για την οποία πληρώνεται με χρήματα των εργαζομένων αυτής της χώρας.
Μαζί με άλλους συναδέλφους του στο ΙΝΕ συνδράμουν επί σειρά ετών στην τεκμηρίωση και στην επεξεργασία των θέσεων και των διεκδικήσεων του εργατικού και του συνδικαλιστικού κινήματος με γνώμονα την υπεράσπιση και την αναβάθμιση της μισθωτής εργασίας. Φαίνεται ότι οι αναλύσεις και οι εισηγήσεις του συναδέλφου Καψάλη σχετικά με τις πρόσφατες αντεργατικές ανατροπές και τις προτάσεις αντιμετώπισής τους ενόχλησαν την ηγεσία της ΓΣΕΕ η οποία μετατρέπεται για άλλη μια φορά σε στυγνό εργοδότη. Δεν φτάνει που μέσα στους χώρους της ανέχεται την ελαστική εργασία και τις εργολαβίες προβαίνει τώρα και στην απροκάλυπτη απόλυση του συναδέλφου Καψάλης και μάλιστα για πρώτη φορά στην ιστορία του ΙΝΕ σε συνέχεια των εντεινόμενων σε βάρος του πιέσεων και αποκλεισμών.
Θεωρούμε ότι σε συνθήκες ραγδαίας επιδείνωσης των συνθηκών απασχόλησης και διαβίωσης του κόσμου της εργασίας εργαλεία όπως το ΙΝΕ πρέπει όχι μόνον να διατηρηθούν αλλά και να ενισχυθούν. Το όχι και τόσο πρωτότυπο πρόσχημα των δεινών οικονομικών της ΓΣΕΕ αφενός, δεν μπορεί να καλύψει τις πολιτικές μεθοδεύσεις και αφετέρου, γεννά ένα τεράστιο ζήτημα σχετικά με την αξιοποίηση εργατικού και δημόσιου χρήματος την διοίκηση της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Απαιτούμε:
- Την άμεση ανάκληση της απόφασης για την απόλυση του συναδέλφου Απόστολου Καψάλη και την παύση κάθε σε βάρος του δίωξης
- Την συνέχιση της απρόσκοπτης και ανεξάρτητης λειτουργίας του ερευνητικού έργου του ΙΝΕ
- Την άμεση κατάργησης κάθε ευέλικτης μορφής εργασίας σε όλες τις δομές της ΓΣΕΕ
- Πλήρη διαφάνεια και έλεγχο των οικονομικών της ΓΣΕΕ
Αθήνα, 19 Μαρτίου 2011
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Σε απεργία πείνας ζευγάρι ανέργων στην Καβάλα
Δελτίο Τύπου της Πρωτοβουλίας «ΔΙΚΑΙΩΜΑ» για την απεργία πείνας συμπολιτών μας
Δύο συμπολίτες μας βρίσκονται από την Παρασκευή 11/03 σε απεργία πείνας ζητώντας δουλειά, στην κεντρική πλατεία της πόλης. Σπρωγμένοι από την ανεργία και τα μεγάλα οικονομικά αδιέξοδα που εξαιτίας της δημιουργήθηκαν προχώρησαν στην απεγνωσμένη αυτή πράξη, μην έχοντας κάτι άλλο να περιμένουν. Το μεσημέρι αστυνομικοί, επικαλούμενοι «εντολές άνωθεν» και το αδίκημα της «καταπάτησης δημόσιας περιουσίας» τους οδήγησαν στο τμήμα όπου τους ανάγκασαν να δώσουν δακτυλικά αποτυπώματα και να φωτογραφηθούν σαν κοινοί εγκληματίες! Την ώρα εκείνη η δημοτική αστυνομία τους πήρε στα κλεφτά το αντίσκηνο που είχαν προκειμένου να προφυλαχθούν από το κρύο ακόμη και τα μπουκάλια με το νερό που πίνανε. Μετά από ώρα οι δύο συμπολίτες άνεργοι επέστρεψαν στην πλατεία όπου συνεχίζουν μέχρι και αυτή την ώρα την απεργία πείνας.
Η απεγνωσμένη αυτή πράξη προέρχεται από δύο ανέργους (από τους 800.000 «επίσημα» καταγεγραμμένους ανέργους της χώρας και τους 14.000 στην Καβάλα) που βιώνουν στο πετσί τους την απόσυρση του κράτους από την συνταγματικά κατοχυρωμένη υποχρέωση του να εξασφαλίζει εργασία για όλους τους πολίτες. Που βιώνουν την απάνθρωπη πολιτική της Κυβέρνησης του Μνημονίου, που υπό τις οδηγίες των ξένων αφεντικών της, πετάει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία, τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ίδια στιγμή που χαρίζει ζεστό χρήμα και φόρους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σε τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες. Που πετσοκόβει μισθούς, συντάξεις ακόμη και το πενιχρό επίδομα ανεργίας, προκειμένου να μην κόψει ούτε ένα ευρώ από τους πλούσιους που, μόνο στις ελβετικές τράπεζες, έχουν φυλαγμένα πάνω από 300 δις ευρώ. Που επιλέγει να πετάξει στον οικονομικό και κοινωνικό καιάδα μια ολόκληρη κοινωνία και μία ολόκληρη χώρα για να μην στενοχωρήσει τα αιμοσταγή γεράκια των χρηματαγορών και των ξένων κερδοσκόπων-γενοκτόνων. Που, μαζί με τους ντόπιους εκφραστές της πολιτικής της, υπόσχεται –προεκλογικά- 36μηνα πλήρης απασχόλησης στο Δήμο και μετά το ξεχνάει και τάζει «ασπιρίνες» 5μηνης κοινωνικής εργασίας των 625 ευρώ το μήνα. Που ξεπουλάει ό,τι δημόσιο πλούτο έχει απομείνει ρημάζοντας το κράτος, προκειμένου οι κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι πολυεθνικές να μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν χρυσές μπίζνες πάνω στα συντρίμμια του.
Οι πράξεις απόγνωσης, σαν και αυτή των δύο συμπολιτών μας, θα πολλαπλασιαστούν στο άμεσο μέλλον, αν δεν ηττηθεί αυτή η πολιτική. Πριν μας φτάσουν εκεί, χρειάζεται να ενωθούμε και να αντισταθούμε. Οι πολύμηνοι αγώνες και τα ενωτικά συλλαλητήρια των ανέργων στην Καβάλα δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί. Το δρόμο της οργάνωσης και του αγώνα όλων των ανέργων και των εργαζομένων για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά με δικαιώματα για όλους.
Χρειάζεται άμεσα:
* Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας! Να τους παρασχεθεί ο απαραίτητος εξοπλισμός που να ανακουφίζει τη συνέχιση του αγώνα τους. Να υπάρχει μόνιμη ιατρική παρακολούθηση και νομική βοήθεια. Καλούμε τους συμπολίτες να περάσουν από την πλατεία και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς πείνας. Να συσταθεί άμεσα ανοιχτή μαζική επιτροπή αλληλεγγύης
* Να καταγγελθεί η στάση της ΕΛΑΣ και της δημοτικής αστυνομίας που φέρθηκε στους ανέργους σαν κοινούς εγκληματίες! Και που όλες οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας (δημοτικές, περιφερειακές) είναι άφαντες. Φαίνεται ότι μόνο με την καταστολή κυβέρνηση και Δήμος μπορούν να λύσουν τα τεράστια προβλήματα που γεννούν οι πολιτικές επιλογές τους.
* Να συνταχθούν ψηφίσματα συμπαράστασης από εργατικά σωματεία, συλλόγους, φορείς, οργανώσεις, πολιτικά κόμματα.
* Ενότητα και οργάνωση όλων των ανέργων και των εργαζομένων. Για ένα μεγάλο μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, ένα παλλαϊκό ξεσηκωμό που θα διώξει Κυβέρνηση, Μνημόνιο και τρόικα και θα επιβάλλει την πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας.
Πρωτοβουλία ανέργων-εργαζομένων «ΔΙΚΑΙΩΜΑ»
Η ασύγκριτη δουλικότητα του Παπανδρέου...
Ο καθηγητής κοινωνιολογίας J. Petras σε μια ανάλυση της υπέρμετρα δουλικής, όπως επαναλαμβάνει συνεχώς, συμπεριφοράς του Γ.Παπανδρέου απέναντι στο Ισραήλ και το ΔΝΤ. Από το Δρόμο της Αριστεράς, 12/3/2011.Ο Γ. Παπανδρέου τελευταίος καλός φίλος του Σιωνισμού και του ΔΝΤ
Του James Petras.
Εν μέσω της αραβικής εξέγερσης σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, και την ώρα που ακόμα και η Ε.Ε. έχει δημόσια καταδικάσει τον ισραηλινό αποκλεισμό στη Γάζα και τις παράνομες κατασχέσεις εδαφών από το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, ο Έλληνας πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, υποσχέθηκε σε αντιπροσωπεία Αμερικανοεβραίων ηγετών που τον επισκέφθηκε, πως θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εξασθενίσει την αντίθεση της Ε.Ε. και να προωθήσει τα Ισραηλινά οικονομικά, διπλωματικά και πολιτικά συμφέροντα στην Ευρώπη. Αμερικανοί Σιωνιστές που πρόσφατα επέστρεψαν από επίσκεψή τους στην Αθήνα, περιέγραψαν τον Παπανδρέου ως τον πιο επιδεκτικό («δουλοπρεπή») Ευρωπαίο ηγέτη που θυμούνται να έχουν συναντήσει το τελευταίο διάστημα. Η δουλική υποταγή του Παπανδρέου στα Ισραηλινά συμφέροντα περιλαμβάνει την υπόσχεσή του, στην αντιπροσωπεία των διαπρεπών Aμερικανών Σιωνιστών, πως θα χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να πιέσει τη νέα στρατιωτική χούντα στην Αίγυπτο να συνεχίσει να τηρεί τις συμφωνίες που είχε συνάψει ο Μουμπάρακ με το Ισραήλ (European Jewish Press 2/11/11), συμφωνίες που περιλαμβάνουν τον αποκλεισμό της Γάζας και την υποστήριξη των ισραηλινών στρατιωτικών επιθέσεων στο Λίβανο, τη Συρία και τους Παλαιστίνιους. Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου στηρίζει ανοιχτά την έως πριν λίγο καιρό συνεργασία της Αιγύπτου με το Ισραήλ στις μυστικές δολοφονίες και τις απαγωγές Αράβων μαχητών.
Ο Παπανδρέου επιδεικνύει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την προώθηση των εξαγωγών του Ισραήλ στην Ευρωπαϊκή αγορά, απ' ό,τι για την προώθηση των εξαγωγών της χώρας που φαινομενικά εκπροσωπεί. Υποσχέθηκε στην αντιπροσωπεία της Διάσκεψης των Προέδρων των Μεγαλύτερων Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων πως «θα ενσωματώσει το Ισραήλ στην Ευρωπαϊκή αγορά» (European Jewish Press 2/11/11) την ίδια ώρα που συρρικνώνει την ελληνική οικονομία κατά 10% στο διάστημα 2009-11 και διπλασιάζει την ανεργία στη χώρα από το 8% στο 16%. Η κατάφωρη δουλικότητα του Παπανδρέου στο Ισραήλ και τις αμερικανικές σιωνιστικές δομές ισχύος είναι εμφανής στην εγκάρδια υποδοχή και τις πρόσφατες συμφωνίες του με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου και τον υπουργό Εξωτερικών, τον διαβόητο σιωνιστή φασίστα Άβιγκντορ Λίμπερμαν, τον ίδιο Λίμπερμαν που υπερασπίζεται την ολοκληρωτική εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Δυτική Όχθη. Κανένας Έλληνας πρωθυπουργός από την εποχή που ιδρύθηκε το σιωνιστικό κράτος, δεν έχει στο ενεργητικό του μια τέτοια παράξενη επίδειξη ενεργής συνεργασίας με τις Ισραηλινές αποικιακές αξιώσεις στη Μέση Ανατολή. Κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν έχει τόσο ανυπόμονα και με τέτοιο ζήλο προωθήσει τα αιτήματα των Αμερικανικών Σιωνιστικών Οργανώσεων.
Το πιο εντυπωσιακό, όσον αφορά τη δουλικότητα του Παπανδρέου στα ισραηλινά και αμερικανοσιωνιστικά συμφέροντα, είναι πως κρατά αυτή τη στάση την ίδια στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου, από την Ευρώπη, την Τουρκία, τον Λίβανο και τη Λατινική Αμερική, ως τη Βόρεια Αφρική (Αίγυπτος, Τυνησία) και τη μεγάλη πλειοψηφία των Αράβων απομονώνουν το Ισραήλ. Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου υιοθετεί μια φιλο-ισραηλινή πολιτική που απομακρύνει την Ευρώπη, απομονώνει την Ελλάδα από τουλάχιστον εκατό εκατομμύρια Άραβες και υπονομεύει τις ελληνικές γεωργικές εξαγωγές (εσπεριδοειδών) στην αγορά της Ε.Ε.
Η πεισματική και ιδιαίτερα επιβλαβής εξωτερική πολιτική του Παπανδρέου ταιριάζει αρμονικά με την εξαιρετική εμμονή του για επιβολή πολιτικών αποπληρωμής του χρέους που υπαγορεύονται από το ΔΝΤ και τους τραπεζίτες της Ε.Ε. και των ΗΠΑ. Η συμπεριφορά του είναι ιδιαίτερα κυνική, την ώρα που η νέα κυβέρνηση της Ιρλανδίας απειλεί να κηρύξει παύση πληρωμών, εάν δεν μειωθεί το χρέος της χώρας. Στη σφοδρή του επιθυμία να αποκτήσει την εύνοια των υπερατλαντικών τραπεζιτών, ο Παπανδρέου έχει συστηματικά αντλήσει δισεκατομμύρια ευρώ μέσω της περικοπής μισθών και συντάξεων κατά 20% και τα έχει μεταφέρει στα χρηματοκιβώτια των τραπεζιτών. Στην εξέλιξή τους οι πολιτικές του Παπανδρέου έχουν διπλασιάσει τα ποσοστά ανεργίας, έχουν συρρικνώσει την οικονομία και υπονομεύουν κάθε μελλοντική ανάπτυξη στον ορίζοντα της επόμενης δεκαετίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός απέρριψε τη φόρμουλα της Αργεντινής, που αντιμέτωπη με μια παρόμοια κρίση το 2001-02 αθέτησε την υποχρέωσή της έναντι του χρέους, αντί να βαθύνει τη φτώχεια. Με πρόεδρο τον Κίρσνερ, η Αργεντινή επαναδιαπραγματεύτηκε το χρέος της, «κουρεύοντας» τις πληρωμές κατά 75% και επιβάλλοντας μορατόριουμ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ανάκαμψη της Αργεντινής από την κρίση και διατήρησε ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 7% για περισσότερο από μια δεκαετία, ενώ ταυτόχρονα περιόρισε την ανεργία από το 22% σε λιγότερο από 6%.
Εάν ο Παπανδρέου ενεργεί σαν πειθήνιος αγγελιοφόρος του Ισραήλ και της σιωνιστικής πέμπτης φάλαγγας στην Αμερική, χαρακτηρίζεται και ως πρόθυμος και επιθετικός «εισπράκτορας» των υπερπόντιων τραπεζών. Θα περάσει στην ιστορία με δημόσιο όνειδος ως πρόθυμος συνεργάτης στα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου, βαστάζος των άνισων συμφωνιών με την Αίγυπτο στην εξωτερική του πολιτική και ως αυτός που επέβαλε τις αρπακτικές οικονομικές πολιτικές που οδήγησαν στη φτώχεια εκατομμύρια Έλληνες.
Έχοντας αποδεκατίσει την ελληνική οικονομία με τη μεταφορά δισεκατομμυρίων στο εξωτερικό και υπονομεύοντας τις οικονομικές σχέσεις με τις αραβικές χώρες, ο Παπανδρέου προσφέρει προς πώληση σε Κινέζους, Ισραηλινούς και στους επενδυτές και κερδοσκόπους της Γουόλ Στριτ τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, μεταφορές, λιμάνια, ενέργεια και τηλεπικοινωνίες. Η ειρωνεία είναι πως ο Γιώργος Παπανδρέου, γιος του πρώην πρωθυπουργού της χώρας Ανδρέα Παπανδρέου, θα αντιστρέψει κάθε μία και όλες τις πολιτικές του πατέρα του, ειδικά εκείνες που αφορούσαν τη Μέση Ανατολή.
Το 1981, μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία της Ελλάδας, ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε στην Αθήνα για να συζητήσουμε τις πολιτικές και το πρόγραμμα της μελλοντικής του κυβέρνησης. Το πρώτο που μου τόνισε ήταν η σημασία την υποστήριξης του παλαιστινιακού αγώνα και το πόσο επιτυχής ήταν η συνάντησή του με τον Γιάσερ Αραφάτ, που τον επιβράβευσε με ένα περίστροφο το οποίο και μου έδειξε. Ένα χρόνο αργότερα, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα για να διευθύνω και να αναπτύξω ένα ερευνητικό κέντρο, ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε να κολυμπήσουμε μαζί. Μας συνόδευαν μια δεκάδα μέλη των υποβρυχίων δυνάμεων ασφαλείας, που επιτηρούσαν τα παράλια φοβούμενοι μια πιθανή συνομωσία δολοφονίας από τη Μοσάντ, σύμφωνα με αυτά που μου είπε, ως αντίποινα για την αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους και το Λίβανο.
Μερικές ημέρες αργότερα περισσότεροι από 50.000 Έλληνες με επικεφαλής την υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, συμμετείχαν σε διαδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και καταδίκης του ρόλου του Ισραήλ στην αιματηρή σφαγή 2.000 γυναικών και παιδιών στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. Η αντίθεση αυτή ανάμεσα στις δύο γενιές Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να είναι πιο απόλυτη. Ενώ ο Ανδρέας έβλεπε την Ελλάδα σαν μια γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και τον ανατολικό αραβικό κόσμο, ο Γιώργος την βλέπει σαν νταβατζή των ισραηλινών επιχειρηματικών συμφερόντων στην Ευρώπη και μεσάζοντα για την κυριαρχία τους στη Μέση Ανατολή. Οι Σιωνιστές έχασαν έναν παλιό πελάτη στο πρόσωπο του Μουμπάρακ και κέρδισαν ένα νέο στο πρόσωπο του Παπανδρέου.
Όπως ο Μουμπάρακ, έτσι και ο Γιώργος Παπανδρέου, συνδυάζει τη δουλικότητα απέναντι στους ιμπεριαλιστές μέντορές του με την υπεροψία και τη βαρβαρότητα απέναντι στους Έλληνες υπηκόους του. Όπως φάνηκε στην περίπτωση της Αιγύπτου, θα χρειαστεί από τον ελληνικό λαό κάτι παραπάνω από διαδηλώσεις και περιστασιακές απεργίες για να αποκαθηλώσουν έναν πιστό υπάλληλο της αυτοκρατορίας. Αλλά, όπως πολύ καλά έδειξε το Κάιρο, είναι εφικτό!
* Ο James Petras είναι ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης.
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
Θα επιτρέψουμε να γίνει η κοινωνία σανατόριο;
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την απαγόρευση καπνίσματος, και όχι μόνο, του Φώτη Τερζάκη, από το Δρόμο της Αριστεράς της 5ης Μαρτίου.Θα επιτρέψουμε να γίνει η κοινωνία σανατόριο; Του Φώτη Τερζάκη.
«Ακούστε, της είπα, ξέρετε και μόνη σας ότι όποιος δηλητηριάζει τον εαυτό του με νικοτίνη, και ιδιαίτερα με αλκοόλ, δεν πρέπει να περιμένει έλεος από το Μονοκράτος...»
Υevgeny Zamyatin, Εμείς
Με κάποια καθυστέρηση έπεσε στο μάτι μου ένα σχετικά εκτενές άρθρο από τον Δαίμονα της Οικολογίας, το οικολογικό ένθετο της Αυγής, της Κυριακής 6 Φεβρουαρίου, που λοιδωρούσε σαρκαστικά όσους αντιτίθενται στις απαγορεύσεις του καπνίσματος. Δεν ήταν το χειρότερο του είδους του, ούτε το επιχειρηματολογικά δραματικότερο (τόνοι επιστημονικής παραφιλολογίας του είδους αυτού μας βομβαρδίζουν), ήταν όμως εντυπωσιακό το γεγονός ότι δημοσιευόταν σε μια εφημερίδα που, αν δεν κάνω λάθος, συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό της αριστερή. Και ρωτώ: από πότε είναι αριστερή θέση, με ή χωρίς εισαγωγικά, η συνηγορία και η ενεργή στήριξη του πολλαπλασιασμού περιοριστικών νόμων και απαγορεύσεων μέσα στην κοινωνία;
Δεν χρειάζεται ξαναθυμίσω εδώ (ούτως ή άλλως, η μνήμη δεν είναι το δυνατότερο σημείο των σημερινών κοινωνιών) ποιος και πότε επέβαλε για πρώτη φορά αυστηρές απαγορεύσεις καπνίσματος στην Ευρώπη, ούτε τι ρόλο έχει παίξει στην πρόσφατη αντικαπνιστική εκστρατεία το εμπόριο της κοινωνικής ασφάλισης (είτε γίνεται από ιδιωτικές εταιρίες είτε από το ίδιο το κράτος-επιχείρηση)... Θέλω μόνο να πω εδώ ένα αυτονόητο, για όσους τουλάχιστον θέλουν να τοποθετούν το εαυτό τους στη ριζοσπαστική πλευρά του πολιτικού φάσματος. Περιοριστικοί νόμοι και απαγορεύσεις, στα χέρια του νεωτερικού κράτους και των ελίτ που το διαχειρίζονται, ήταν και είναι ένα όπλο στον πόλεμο κατά των φτωχών τάξεων, ένα ισχυρό εργαλείο χειραγώγησης του πλήθους που αξιοποιήθηκε στο μέγιστο των δυνατοτήτων του από τον ολοκληρωτισμό.
Πολλαπλασιάζοντας τους νόμους σε βαθμό που είναι αδύνατο να εφαρμοστούν, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τρομοκρατούσαν τον πληθυσμό παγιδεύοντάς τον στη θέση του διαρκώς οιονεί-παρανόμου·με τη δαμόκλειο σπάθη της τιμωρίας επικρεμάμενη. Έτσι, κατόρθωναν όχι μόνο να τον παραλύουν αλλά και να εξασφαλίζουν διαδικασίες κατάδοσης, μηχανισμούς πατρωνείας και ιεραρχικής επίβλεψης και αναπαραγωγή της αστυνόμευσης σε όλες τις πτυχές του κοινωνικού σώματος.
Κληρονόμοι του ναζιστικού ολοκληρωτισμού οι μεταπολεμικές δυτικές κοινωνίες, με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής επικεφαλής, αξιοποίησαν μεταξύ άλλων και αυτό το στρατηγικό εργαλείο, χαρακτηριστικά στις απαγορεύσεις των λεγόμενων «ναρκωτικών». Το μέτρο απέδωσε (το ένα τέταρτο των εγκλείστων σήμερα στις αμερικανικές φυλακές είναι φτωχοί μαύροι που έχουν συλληφθεί μ’ ένα τσιγάρο μαριχουάνας), και το φάσμα διευρύνεται: σήμερα έρχεται η σειρά του καπνού... Αύριο τι;
Ωστόσο, ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το φαινόμενο να επιστρατεύεται ένα «επιστημονικό» επιχείρημα στη θέση του πολιτικού, γιατί αυτό ακριβώς είναι η ουσία της ολοκληρωτικής ιδεολογίας. Δεν πρόκειται μόνο για το ότι τα «επιστημονικά» data, εξ υπαρχής, υπηρετούν σκοπιμότητες κυριαρχίας - ότι, εν προκειμένω, χαλκεύεται μια κατευθυνόμενη ρητορική περί «κινδύνων του παθητικού καπνίσματος», αξιοποιώντας με πανουργία τα ψυχαναγκαστικά άγχη «υγείας» και «μακροζωίας» που πλήττουν τις ναρκισσιστικά ομφαλοσκοπούσες μικροαστικές μάζες του πρώτου κόσμου, ως υποκατάστατο της ευτυχίας και του αυτοκαθορισμού που τους έχουν κλαπεί...
Διακυβεύεται η ίδια η έννοια της οικολογίας και πρέπει να γίνει σαφές ότι, για την αριστερή οπτική τουλάχιστον, η οικολογία δεν είναι υγιεινισμός: είναι διαρκής και ανυποχώρητος αγώνας κατά του καπιταλισμού, για την απο-εμπορευματοποίηση της φύσης και τη λύτρωσή της από την αρπάγη τής κεφαλαιοκρατικής «αξιοποίησης». Η ίδια η έννοια της «υγείας», με τις αυταρχικά κανονιστικές συνδηλώσεις της και με το πολιτικά ύποπτο παρελθόν της, θα πρέπει ίσως να εγκαταλειφθεί, να εκχωρηθεί εκεί που κατά βάσιν ανήκει, στη δεξιά, και στη θέση της να μιλάμε μάλλον για ικανότητα απόλαυσης.
Στις απαγορεύσεις καπνίσματος ένας μόνος τρόπος υπάρχει να απαντήσουμε: όπως και σε όλα τα άλλα πεδία, με αποφασιστική, ανυποχώρητη, πολιτική ανυπακοή. Ν’ αντεπιτεθούμε ξαναθέτοντας, σε ημερήσια διάταξη, την αποποινικοποίηση όλων των ουσιών, να αχρηστέψουμε τα διατάγματα του ολοκληρωτικού κράτους κάνοντάς τα παντού ανεφάρμοστα, να δημιουργήσουμε μη ελεγχόμενες ζώνες στην καρδιά τής κυβερνητικά στηριζόμενης δικτατορίας των αγορών - και το λιγότερο βέβαια, δεν χρειάζεται να το πω, ούτε ένα ευρώ σε μέρη που απαγορεύουν το κάπνισμα!
* O Φώτης Τερζάκης είναι συγγραφέας - συντονιστής του Κέντρου Διαπολιτισμικών Σπουδών
Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011
Αχρείοι και αριστεριστές του Ουισκόνσιν
Πέρα από τα ΜΜΕ που φαίνεται πως ανησύχησαν από τη συγκεκριμένη πρόταση (γι'αυτό και σειρά άρθρων παραμονές της απεργίας για επικείμενες προβοκάτσιες ...) μάλλον αρκετά άβολα ένισωσαν και οι ηγεσίες της επίσημης αριστεράς. Ο ΣΥΝ πέρασε στα γρήγορα από την πλατεία Συτάγματος και το ΚΚΕ έκανε επίσης τροχάδην την πορεία του αφού την πρηγούμενη ημέρα μέσα από το πρωτοσέλιδό του είχε συμμετάσχει στην κινδυνολογία των ΜΜΕ αναμένοντας προβοκάτσιες...).
Πάντως χιλιάδες πολίτες που παρέμειναν για ώρες στην πλ. Συντάγματος κατοχύρωσαν μια νέα πρακτική.
Σχετικά μπορείτε να διαβάστε κάποια πολύ ενδιαφέροντα κείμενα:
“Αχρείοι και αριστεριστές του Ουισκόνσιν” του Γ. Παπαϊωάννου από το Δρόμο
Αυτοί που μείναν,κι αυτοί που φύγαν [αιδώς,[Τ]ΑΧΡΕΊΟΙ ! από το μπλογκ Πεντανόστιμη
και να ακούσετε από πρώτο χέρι εκπομπή του Ν. Φίλη (διευθυντή της Αυγής) όπου χαρακτηρίζει "ταχρείους" όσους έκαναν τον παραλληλισμό της γνωστής πλατείας στην Αίγυπτο με την πλ. Συντάγματος:
[πηγή: ΠΑΣΑ]
Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011
Τρίτη 1 Μαρτίου 2011
Στ.Κουβελάκης: «Η Αριστερά είναι εντελώς απροετοίμαστη»
Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Στάθη Κουβελάκη για το χρέος, την Αριστερά και την Ε.Ε. [πηγή: tvxs]:
Στ.Κουβελάκης: «Η Αριστερά είναι εντελώς απροετοίμαστη»
ΕΡ: Θεωρητικά θα έλεγε κανείς ότι συνθήκες λιτότητας και απουσίας προοπτικής ενισχύουν την Αριστερά, και κατ’ επέκταση τη θέση της στο πολιτικό σύστημα, με την έννοια των εναλλακτικών της προτάσεων. Σε ποιο βαθμό βλέπετε να συμβαίνει αυτό σήμερα, αφενός σε ελληνικό, αφετέρου σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Καταρχήν, αυτό δεν ισχύει γενικά. Δεν ίσχυσε και στο παρελθόν. Συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής κρίσης ασφαλώς αποσταθεροποιούν το πολιτικό σύστημα και τις πολιτικές σχέσεις εκπροσώπησης έτσι όπως υπήρχαν πριν. Ωστόσο, δεν μπορούμε να καθορίσουμε από πριν το πού θα στραφεί το δυναμικό το οποίο απελευθερώνεται από αυτή την αποσταθεροποίηση. Αυτό μπορεί να στραφεί, και το έχουμε δει στο παρελθόν, δεξιά. Προσωπικά βλέπω ότι και στην Ελλάδα αναπτύσσονται τάσεις. Όταν λέω δεξιά, εννοώ ριζοσπαστική δεξιά, άκρα δεξιά. Φασιστικές και φασίζουσες τάσεις για τις οποίες μέχρι τώρα ίσως το ΛΑΟΣ, με την πολιτική του, λειτουργεί ως ανάχωμα προκειμένου να αναπτυχθούν πραγματικά, αλλά βλέπω να ριζώνουν και να πιάνουν βάση από τα κάτω.
ΕΡ: Αυτό βεβαίως κυρίως έχει να κάνει περισσότερο με τις κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης παρά με την οικονομική προσέγγιση των πραγμάτων.
Σωστό είναι αυτό, αλλά η οικονομική προσέγγιση δεν υπάρχει ποτέ μόνη της. Η οικονομική προσέγγιση υπάρχει πάντοτε μέσα σε ένα πλέγμα άλλων πραγμάτων που τη χρωματίζουν και την καθορίζουν. Αν θέλετε, η άποψη σύμφωνα με την οποία για να λυθεί το θέμα της ανεργίας πρέπει να διώξουμε εκατοντάδες χιλιάδες ξένους και μετανάστες είναι και αυτό ένα είδος οικονομικής πρότασης. Δεν είναι απλώς μία έκφραση ενός ιδεολογικού ρατσισμού, που ασφαλώς υπάρχει και αυτός. Βεβαίως, επίσης, όταν αποσταθεροποιείται το υπάρχον σύστημα και απελευθερώνονται μια σειρά από κοινωνικές δυναμικές, θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι αυτό δημιουργεί ευνοϊκότερες συνθήκες για την παρέμβαση της Αριστεράς. Δεν νομίζω όμως ότι έχουμε μέχρι τώρα επαρκείς ενδείξεις για κάτι τέτοιο. Καταρχήν, σε ένα γενικότερο ευρωπαϊκό επίπεδο, στις ανεπτυγμένες χώρες αν θέλετε, δεν βλέπω να υπάρχει πουθενά κάποια δυναμική προς όφελος της Αριστεράς, όχι μόνο με όρους εκλογικούς αλλά ακόμα και με όρους κοινωνικής κινητικότητας, παρέμβασης, κλπ.
ΕΡ: Πού θεωρείτε ότι οφείλεται αυτό;
Νομίζω ότι στην ουσία η Αριστερά είναι εντελώς απροετοίμαστη για να αντιμετωπίσει αυτή την κρίση. Σε πολλές περιπτώσεις δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς γίνεται ή δεν θέλει να βλέπει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Στην Ελλάδα για παράδειγμα νομίζω ότι ένα κομμάτι της Αριστεράς, το πιο κρίσιμο ίσως, αρνήθηκε να δει τη σοβαρότητα της κρίσης μέχρι σχεδόν την τελευταία στιγμή, θεωρώντας ότι πρόκειται απλώς για ένα ιδεολόγημα το οποίο προωθούν, ας πούμε, κυρίαρχοι κύκλοι προκειμένου να «περάσουν» κάποια αντιλαϊκά μέτρα. Δηλαδή, δεν υπήρχε συναίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης. Επιπλέον, η Αριστερά δεν φαίνεται να διαθέτει ούτε πολιτική πρόταση για την αντιμετώπιση, ούτε όμως φαίνεται να είναι διατεθειμένη να αναθεωρήσει τον τρόπο με τον οποίο παρεμβαίνει κοινωνικά, ο οποίος δεν μπορεί να είναι ο ίδιος σε συνθήκες «ομαλότητας» και σε συνθήκες εκρηκτικής κοινωνικής κρίσης. Άρα, είναι διπλό το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου.
ΕΡ: Στο πλαίσιο που μόλις θέσατε, πώς κρίνετε τη στάση του ΚΚΕ το οποίο ουσιαστικά κλείνει κάθε «πόρτα» συνεννόησης με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς;
Aυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα. Ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας βλέπει το ΚΚΕ σαν μια δύναμη που λέει «όχι» σε μια σειρά από βασικά πράγματα και το οποίο μπορεί και να δικαιώνεται αυτή τη στιγμή σε κάποιες κεντρικές θέσεις, όπως η ιστορική αντίθεσή του με την ΕΕ. Όμως, το μεγάλο πρόβλημα του ΚΚΕ είναι ότι πραγματικά κινείται με όρους αυστηρής περιχαράκωσης και μένει πιστό σε μια παράδοση την οποία γνωρίζουμε και από το παρελθόν, πως ο κύριος εχθρός βρίσκεται στα αριστερά και όχι απέναντι, δηλαδή στον ταξικό αντίπαλο. Άρα, πραγματικά λειτουργεί με έναν τρόπο -θα έλεγα- εξόχως διασπαστικό στους κοινωνικούς αγώνες και στις κινητοποιήσεις. Παράλληλα, αποφεύγει να πει κάτι συγκεκριμένο για τη συγκυρία. Αυτό είναι ίσως πάρα πολύ ενδεικτικό της γενικότερης κρίσης της Αριστεράς. Θα μπορούσε να περιμένει κανείς ότι το ΚΚΕ, που είναι ένα κόμμα ιστορικά αντίθετο στην ΕΕ, να αδράξει τώρα την ευκαιρία και να πει: «εμπρός, τώρα, έξω από την ΕΕ, έξω από την Ευρωζώνη», κλπ. Κι όμως, δεν λέει απολύτως τίποτε.
Για το χώρο της Αριστεράς που καλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύω ότι εκεί ακριβώς τίθεται με την οξύτερη δυνατή μορφή του το πρόβλημα στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως. Δηλαδή, ο βαθμός στον οποίο αυτή τη στιγμή η Αριστερά παραλύει από μία αδυναμία άρθρωσης λόγου και στρατηγικής απέναντι στην ΕΕ. Κατά τη γνώμη μου, εδώ είναι πραγματικά το τεστ αλήθειας αυτής της θέσης. Τη στιγμή που πραγματικά βλέπουμε να εφαρμόζονται όλα αυτά τα φοβερά πράγματα, που καταρρακώνεται η αξιοπιστία αυτών των θεσμών κλπ, έχουμε μία Αριστερά η οποία θεωρεί ότι καθήκον της είναι παρόλα αυτά να σώσει ακριβώς αυτή την Ευρωζώνη, το Ευρώ, τους ευρωπαϊκούς θεσμούς κ.ο.κ. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι εντελώς αυτοκαταστροφικό και το οποίο εντείνει τις αποσταθεροποιητικές τάσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό της Αριστεράς, τις εσωτερικές της αντιθέσεις που προϋπήρχαν, αλλά έχουν φτάσει σε ένα απολύτως εκρηκτικό σημείο.
Από την άλλη πλευρά, δεν θεωρώ τυχαίο ότι, για πρώτη φορά στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά, βλέπουμε μία μεγαλύτερη απήχηση στην κοινωνία των θέσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι γενικώς υπάρχει μία κοινωνική κρίση και ότι ένας αριστερός κόσμος είναι πιο δεκτικός απέναντι σε κάτι άλλο από τις συνηθισμένες σχέσεις εκπροσώπησης. Οφείλεται στο γεγονός ότι αυτός ο χώρος, απέναντι σε αυτά τα ζητήματα, εμφανίζεται με μία σαφήνεια στις θέσεις του. Όπως, κατά μία έννοια, εμφανίζεται με μία σαφήνεια στις θέσεις του και το ΚΚΕ. Γι’ αυτό βλέπουμε ότι στο βαθμό, εν πάση περιπτώσει, που υπάρχει μία εκλογική και μία ευρύτερη αποτύπωση αυτών των τάσεων στην κοινωνία, είναι τελικά αυτοί οι δύο χώροι οι οποίοι ενισχύονται στην παρούσα συγκυρία. Χωρίς αυτό, βέβαια, να λύνει το γενικότερο πρόβλημα.
ΕΡ: Σε άλλες χώρες της Ευρώπης ποιο ρόλο παίζει σήμερα η Αριστερά; Σε ποιο βαθμό επηρεάζει τις εξελίξεις;
Με την έννοια του πολιτικού χώρου που βρίσκεται αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, θα έλεγα ότι αυτός ο χώρος είναι ένας χώρος κοινωνικά υπολογίσιμος σε μία σειρά από ευρωπαϊκές χώρες, και μάλιστα βασικές, όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Nομίζω όμως ότι αυτή η κατάσταση αμηχανίας και ανημπόριας που περιέγραψα πριν είναι λίγο πολύ γενικευμένη, ακόμα και σε χώρες στις οποίες το ειδικό βάρος αυτή της Αριστεράς είναι πάρα πολύ αυξημένη μέσα στην πολιτική εκπροσώπηση (βλ. Πορτογαλία). Βεβαίως, αυτή η αμηχανία δεν αρχίζει τώρα με την κρίση. Προφανώς προϋπήρχε, τουλάχιστον σε ένα βαθμό. Αλλά νομίζω ότι έχει ενταθεί πάρα πολύ από την αδυναμία άρθρωσης αριστερής στρατηγικής απέναντι στην ΕΕ.
ΕΡ: Γίνονται ολοένα και περισσότερες συζητήσεις για το λογιστικό έλεγχο του χρέους, με στόχο τη διαγραφή του «απεχθούς» μέρους του. Σε ποιο βαθμό, κατά τη γνώμη σας, ωριμάζουν οι συνθήκες, σε Ελλάδα και Ευρώπη, για την αποδοχή ανάλογων θέσεων;
Νομίζω ότι στην Ελλάδα έχουμε προχωρήσει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι αλλού, αφενός γιατί έχουμε το έντονο πρόβλημα το οποίο ήδη μας πιέζει σε αφόρητο βαθμό εδώ και 10 μήνες, αφετέρου γιατί -ενώ πιέζει αντίστοιχα για παράδειγμα και την Ιρλανδία- έχουμε πιο ευνοϊκές υποκειμενικές συνθήκες για μία τέτοιου τύπου παρέμβαση. Όπως ίσως θα ξέρετε, στην αρχή του Μαρτίου θα ανακοινωθεί και δημόσια η πρωτοβουλία – κάλεσμα για τη συγκρότηση μίας τέτοιας επιτροπής, η οποία θέλω να τονίσω ότι δεν αφορά μόνο το ονομαζόμενο απεχθές χρέος, δηλαδή ένα χρέος του οποίου η νομιμότητα ως τέτοια είναι αμφισβητούμενη. Αφορά συνολικά το ζήτημα του χρέους και από μία συνολικότερη πολιτική, κοινωνική και οικονομική του νομιμοποίηση. Για παράδειγμα, το «απεχθές» χρέος αφορά νομικά προβλήματα σε συμβάσεις, τρόπους με τους οποίους έχουν καλυφθεί ορισμένα αμυντικά κονδύλια ή έχουν συναφθεί δάνεια για τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό είναι ένα σχετικά μικρό μέρος του ελληνικού χρέους, το οποίο είναι κυρίως ομολογιακό χρέος. Το ερώτημα είναι το εξής: Θεωρείται νομιμοποιημένη μία κατάσταση κατά την οποία το ελληνικό κράτος, ενώ είχε ήδη περάσει ένα βαθμό χρέους, οι πιστωτές του συνέχισαν να το δανείζουν; Και μάλιστα πολύ πάνω από τα κριτήρια του Μάαστριχτ (60% κλπ). Ήταν γνωστό δηλαδή ότι στην ουσία ο οφειλέτης δεν θα ήταν σε θέση να το ξεπληρώσει. Δεν υπάρχει ευθύνη και από την πλευρά του δανειστή; Η σύγχρονη συζήτηση δέχεται αυτό το σημείο. Υπάρχουν ευθύνες και από την πλευρά των δανειστών. Όλα αυτά τα θέματα, αν θέλετε, θα συζητηθούν από την ΕΛΕ.
ΕΡ: Θεωρείτε, τουλάχιστον επί του παρόντος, δεδομένη την εδραίωση της γερμανικής λογικής στην οικονομία; Ή υπάρχουν ενδείξεις αντίστασης, τόσο σε επίπεδο κινημάτων, όσο και σε επίπεδο ηγεσιών της Ευρώπης;
Έχουμε μπει προφανώς σε μία λογική γενικότερης αποσταθεροποίησης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δηλαδή, είναι σαφές ότι η γερμανική στρατηγική προσπαθεί μεν να ενσωματώσει και να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τα συμφέροντα των άλλων εθνικών κυρίαρχων τάξεων της Ευρώπης, παρόλα αυτά όμως πρέπει προνομιακά να προστατέψει αυτά της ίδιας της γερμανικής κυρίαρχης τάξης. Αυτές οι εσωτερικές αντιθέσεις εντός των κυρίαρχων κύκλων οπωσδήποτε οξύνονται σε μέρες κρίσης, και οξύνονται ακόμα περισσότερο από τον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ έχει διαμορφωθεί, με αυτό το συνεχές παζάρι που γίνεται από τα πάνω. Τώρα, οι κοινωνικές κινητοποιήσεις από τα κάτω είναι υπαρκτές. Νομίζω ότι είδαμε το τελευταίο διάστημα να ξεπηδούν κοινωνικές αντιστάσεις σε διάφορα μέτωπα, σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες (στη Γαλλία με τις παρατεταμένες απεργιακές και κοινωνικές κινητοποιήσεις, στην Ελλάδα βεβαίως, στην Ιταλία και στη Βρετανία με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις), είναι σαφές όμως ότι αυτές έχουν έως τώρα ένα αποσπασματικό χαρακτήρα και πουθενά δεν έχουν καταφέρει να επιτύχουν ένα κεντρικό στόχο, να επιφέρουν ένα υπολογίσιμο πλήγμα στη στρατηγική που εφαρμόζεται αυτή τη στιγμή.
ΕΡ: Λίγο κυνικό το τελευταίο ερώτημα: Μπορεί να αλλάξει δρόμο αυτή η ΕΕ ή πρέπει κανείς να τη διαλύσει;
Η απάντησή μου είναι πάρα πολύ καθαρή: Όχι. Αυτή η ΕΕ είναι κτισμένη πάνω στην ολοκληρωτική άρνηση της δημοκρατίας ακριβώς γιατί θέλει να θωρακίσει μία σειρά από στρατηγικές πολιτικές επιλογές νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα και να τις προφυλάξει από κάθε τύπου λαϊκό έλεγχο, ακόμα και από αυτό τον περιορισμένο που υπάρχει στο πλαίσιο μιας κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αστικού τύπου. Και γι’ αυτό το λόγο πιστεύω ότι δεν είναι «μεταρρυθμίσιμη». Χρειάζεται μία στρατηγική η οποία πρέπει βεβαίως να συζητηθεί και να περιλαμβάνει -εννοείται- ενδιάμεσα στάδια και ενδιάμεσους στόχους. Δεν μπορεί να υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, μία αριστερή πολιτική, απλώς προοδευτική, ακόμη και για σχετικά μετριοπαθείς κοινωνικούς στόχους, που να μην έχει ενσωματώσει το στόχο της αντιπαράθεσης με την ΕΕ στην προοπτική της διάλυσής της.
ΕΡ: Πού θεωρείτε ότι οφείλεται αυτό;
Νομίζω ότι στην ουσία η Αριστερά είναι εντελώς απροετοίμαστη για να αντιμετωπίσει αυτή την κρίση. Σε πολλές περιπτώσεις δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς γίνεται ή δεν θέλει να βλέπει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Στην Ελλάδα για παράδειγμα νομίζω ότι ένα κομμάτι της Αριστεράς, το πιο κρίσιμο ίσως, αρνήθηκε να δει τη σοβαρότητα της κρίσης μέχρι σχεδόν την τελευταία στιγμή, θεωρώντας ότι πρόκειται απλώς για ένα ιδεολόγημα το οποίο προωθούν, ας πούμε, κυρίαρχοι κύκλοι προκειμένου να «περάσουν» κάποια αντιλαϊκά μέτρα. Δηλαδή, δεν υπήρχε συναίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης. Επιπλέον, η Αριστερά δεν φαίνεται να διαθέτει ούτε πολιτική πρόταση για την αντιμετώπιση, ούτε όμως φαίνεται να είναι διατεθειμένη να αναθεωρήσει τον τρόπο με τον οποίο παρεμβαίνει κοινωνικά, ο οποίος δεν μπορεί να είναι ο ίδιος σε συνθήκες «ομαλότητας» και σε συνθήκες εκρηκτικής κοινωνικής κρίσης. Άρα, είναι διπλό το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου.
ΕΡ: Στο πλαίσιο που μόλις θέσατε, πώς κρίνετε τη στάση του ΚΚΕ το οποίο ουσιαστικά κλείνει κάθε «πόρτα» συνεννόησης με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς;
Aυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα. Ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας βλέπει το ΚΚΕ σαν μια δύναμη που λέει «όχι» σε μια σειρά από βασικά πράγματα και το οποίο μπορεί και να δικαιώνεται αυτή τη στιγμή σε κάποιες κεντρικές θέσεις, όπως η ιστορική αντίθεσή του με την ΕΕ. Όμως, το μεγάλο πρόβλημα του ΚΚΕ είναι ότι πραγματικά κινείται με όρους αυστηρής περιχαράκωσης και μένει πιστό σε μια παράδοση την οποία γνωρίζουμε και από το παρελθόν, πως ο κύριος εχθρός βρίσκεται στα αριστερά και όχι απέναντι, δηλαδή στον ταξικό αντίπαλο. Άρα, πραγματικά λειτουργεί με έναν τρόπο -θα έλεγα- εξόχως διασπαστικό στους κοινωνικούς αγώνες και στις κινητοποιήσεις. Παράλληλα, αποφεύγει να πει κάτι συγκεκριμένο για τη συγκυρία. Αυτό είναι ίσως πάρα πολύ ενδεικτικό της γενικότερης κρίσης της Αριστεράς. Θα μπορούσε να περιμένει κανείς ότι το ΚΚΕ, που είναι ένα κόμμα ιστορικά αντίθετο στην ΕΕ, να αδράξει τώρα την ευκαιρία και να πει: «εμπρός, τώρα, έξω από την ΕΕ, έξω από την Ευρωζώνη», κλπ. Κι όμως, δεν λέει απολύτως τίποτε.
Για το χώρο της Αριστεράς που καλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύω ότι εκεί ακριβώς τίθεται με την οξύτερη δυνατή μορφή του το πρόβλημα στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως. Δηλαδή, ο βαθμός στον οποίο αυτή τη στιγμή η Αριστερά παραλύει από μία αδυναμία άρθρωσης λόγου και στρατηγικής απέναντι στην ΕΕ. Κατά τη γνώμη μου, εδώ είναι πραγματικά το τεστ αλήθειας αυτής της θέσης. Τη στιγμή που πραγματικά βλέπουμε να εφαρμόζονται όλα αυτά τα φοβερά πράγματα, που καταρρακώνεται η αξιοπιστία αυτών των θεσμών κλπ, έχουμε μία Αριστερά η οποία θεωρεί ότι καθήκον της είναι παρόλα αυτά να σώσει ακριβώς αυτή την Ευρωζώνη, το Ευρώ, τους ευρωπαϊκούς θεσμούς κ.ο.κ. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι εντελώς αυτοκαταστροφικό και το οποίο εντείνει τις αποσταθεροποιητικές τάσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό της Αριστεράς, τις εσωτερικές της αντιθέσεις που προϋπήρχαν, αλλά έχουν φτάσει σε ένα απολύτως εκρηκτικό σημείο.
Από την άλλη πλευρά, δεν θεωρώ τυχαίο ότι, για πρώτη φορά στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά, βλέπουμε μία μεγαλύτερη απήχηση στην κοινωνία των θέσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι γενικώς υπάρχει μία κοινωνική κρίση και ότι ένας αριστερός κόσμος είναι πιο δεκτικός απέναντι σε κάτι άλλο από τις συνηθισμένες σχέσεις εκπροσώπησης. Οφείλεται στο γεγονός ότι αυτός ο χώρος, απέναντι σε αυτά τα ζητήματα, εμφανίζεται με μία σαφήνεια στις θέσεις του. Όπως, κατά μία έννοια, εμφανίζεται με μία σαφήνεια στις θέσεις του και το ΚΚΕ. Γι’ αυτό βλέπουμε ότι στο βαθμό, εν πάση περιπτώσει, που υπάρχει μία εκλογική και μία ευρύτερη αποτύπωση αυτών των τάσεων στην κοινωνία, είναι τελικά αυτοί οι δύο χώροι οι οποίοι ενισχύονται στην παρούσα συγκυρία. Χωρίς αυτό, βέβαια, να λύνει το γενικότερο πρόβλημα.
ΕΡ: Σε άλλες χώρες της Ευρώπης ποιο ρόλο παίζει σήμερα η Αριστερά; Σε ποιο βαθμό επηρεάζει τις εξελίξεις;
Με την έννοια του πολιτικού χώρου που βρίσκεται αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, θα έλεγα ότι αυτός ο χώρος είναι ένας χώρος κοινωνικά υπολογίσιμος σε μία σειρά από ευρωπαϊκές χώρες, και μάλιστα βασικές, όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Nομίζω όμως ότι αυτή η κατάσταση αμηχανίας και ανημπόριας που περιέγραψα πριν είναι λίγο πολύ γενικευμένη, ακόμα και σε χώρες στις οποίες το ειδικό βάρος αυτή της Αριστεράς είναι πάρα πολύ αυξημένη μέσα στην πολιτική εκπροσώπηση (βλ. Πορτογαλία). Βεβαίως, αυτή η αμηχανία δεν αρχίζει τώρα με την κρίση. Προφανώς προϋπήρχε, τουλάχιστον σε ένα βαθμό. Αλλά νομίζω ότι έχει ενταθεί πάρα πολύ από την αδυναμία άρθρωσης αριστερής στρατηγικής απέναντι στην ΕΕ.
ΕΡ: Γίνονται ολοένα και περισσότερες συζητήσεις για το λογιστικό έλεγχο του χρέους, με στόχο τη διαγραφή του «απεχθούς» μέρους του. Σε ποιο βαθμό, κατά τη γνώμη σας, ωριμάζουν οι συνθήκες, σε Ελλάδα και Ευρώπη, για την αποδοχή ανάλογων θέσεων;
Νομίζω ότι στην Ελλάδα έχουμε προχωρήσει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι αλλού, αφενός γιατί έχουμε το έντονο πρόβλημα το οποίο ήδη μας πιέζει σε αφόρητο βαθμό εδώ και 10 μήνες, αφετέρου γιατί -ενώ πιέζει αντίστοιχα για παράδειγμα και την Ιρλανδία- έχουμε πιο ευνοϊκές υποκειμενικές συνθήκες για μία τέτοιου τύπου παρέμβαση. Όπως ίσως θα ξέρετε, στην αρχή του Μαρτίου θα ανακοινωθεί και δημόσια η πρωτοβουλία – κάλεσμα για τη συγκρότηση μίας τέτοιας επιτροπής, η οποία θέλω να τονίσω ότι δεν αφορά μόνο το ονομαζόμενο απεχθές χρέος, δηλαδή ένα χρέος του οποίου η νομιμότητα ως τέτοια είναι αμφισβητούμενη. Αφορά συνολικά το ζήτημα του χρέους και από μία συνολικότερη πολιτική, κοινωνική και οικονομική του νομιμοποίηση. Για παράδειγμα, το «απεχθές» χρέος αφορά νομικά προβλήματα σε συμβάσεις, τρόπους με τους οποίους έχουν καλυφθεί ορισμένα αμυντικά κονδύλια ή έχουν συναφθεί δάνεια για τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό είναι ένα σχετικά μικρό μέρος του ελληνικού χρέους, το οποίο είναι κυρίως ομολογιακό χρέος. Το ερώτημα είναι το εξής: Θεωρείται νομιμοποιημένη μία κατάσταση κατά την οποία το ελληνικό κράτος, ενώ είχε ήδη περάσει ένα βαθμό χρέους, οι πιστωτές του συνέχισαν να το δανείζουν; Και μάλιστα πολύ πάνω από τα κριτήρια του Μάαστριχτ (60% κλπ). Ήταν γνωστό δηλαδή ότι στην ουσία ο οφειλέτης δεν θα ήταν σε θέση να το ξεπληρώσει. Δεν υπάρχει ευθύνη και από την πλευρά του δανειστή; Η σύγχρονη συζήτηση δέχεται αυτό το σημείο. Υπάρχουν ευθύνες και από την πλευρά των δανειστών. Όλα αυτά τα θέματα, αν θέλετε, θα συζητηθούν από την ΕΛΕ.
ΕΡ: Θεωρείτε, τουλάχιστον επί του παρόντος, δεδομένη την εδραίωση της γερμανικής λογικής στην οικονομία; Ή υπάρχουν ενδείξεις αντίστασης, τόσο σε επίπεδο κινημάτων, όσο και σε επίπεδο ηγεσιών της Ευρώπης;
Έχουμε μπει προφανώς σε μία λογική γενικότερης αποσταθεροποίησης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δηλαδή, είναι σαφές ότι η γερμανική στρατηγική προσπαθεί μεν να ενσωματώσει και να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τα συμφέροντα των άλλων εθνικών κυρίαρχων τάξεων της Ευρώπης, παρόλα αυτά όμως πρέπει προνομιακά να προστατέψει αυτά της ίδιας της γερμανικής κυρίαρχης τάξης. Αυτές οι εσωτερικές αντιθέσεις εντός των κυρίαρχων κύκλων οπωσδήποτε οξύνονται σε μέρες κρίσης, και οξύνονται ακόμα περισσότερο από τον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ έχει διαμορφωθεί, με αυτό το συνεχές παζάρι που γίνεται από τα πάνω. Τώρα, οι κοινωνικές κινητοποιήσεις από τα κάτω είναι υπαρκτές. Νομίζω ότι είδαμε το τελευταίο διάστημα να ξεπηδούν κοινωνικές αντιστάσεις σε διάφορα μέτωπα, σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες (στη Γαλλία με τις παρατεταμένες απεργιακές και κοινωνικές κινητοποιήσεις, στην Ελλάδα βεβαίως, στην Ιταλία και στη Βρετανία με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις), είναι σαφές όμως ότι αυτές έχουν έως τώρα ένα αποσπασματικό χαρακτήρα και πουθενά δεν έχουν καταφέρει να επιτύχουν ένα κεντρικό στόχο, να επιφέρουν ένα υπολογίσιμο πλήγμα στη στρατηγική που εφαρμόζεται αυτή τη στιγμή.
ΕΡ: Λίγο κυνικό το τελευταίο ερώτημα: Μπορεί να αλλάξει δρόμο αυτή η ΕΕ ή πρέπει κανείς να τη διαλύσει;
Η απάντησή μου είναι πάρα πολύ καθαρή: Όχι. Αυτή η ΕΕ είναι κτισμένη πάνω στην ολοκληρωτική άρνηση της δημοκρατίας ακριβώς γιατί θέλει να θωρακίσει μία σειρά από στρατηγικές πολιτικές επιλογές νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα και να τις προφυλάξει από κάθε τύπου λαϊκό έλεγχο, ακόμα και από αυτό τον περιορισμένο που υπάρχει στο πλαίσιο μιας κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αστικού τύπου. Και γι’ αυτό το λόγο πιστεύω ότι δεν είναι «μεταρρυθμίσιμη». Χρειάζεται μία στρατηγική η οποία πρέπει βεβαίως να συζητηθεί και να περιλαμβάνει -εννοείται- ενδιάμεσα στάδια και ενδιάμεσους στόχους. Δεν μπορεί να υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, μία αριστερή πολιτική, απλώς προοδευτική, ακόμη και για σχετικά μετριοπαθείς κοινωνικούς στόχους, που να μην έχει ενσωματώσει το στόχο της αντιπαράθεσης με την ΕΕ στην προοπτική της διάλυσής της.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
linkwithin
