Κανένας άλλος για υπουργός;

Θα θυμάστε ότι τους τελευταίους μήνες διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ πολλοί χαρακτήριζαν την χώρα ακυβέρνητο καράβι. Ε, λοιπόν το πρόβλημα λύθηκε! Υπάρχουν πολλοί που ενδιαφέρονται, ειδικά το τελευταίο διάστημα να αναλάβουν τον δύσκολο ρόλο της διακυβέρνησης.
Ήδη οι κκ Αλμούνια, Μπαρόζο και Τρισέ ομιλούν ωσάν Έλληνες υπουργοί Οικονομικών ζητώντας πάγωμα των αυξήσεων στους μισθούς. Φαίνεται δεν κατάλαβαν ότι ο προηγούμενος πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος (μεταξύ άλλων) είχε μιλήσει για μηδενικές αυξήσεις, καταποντίστηκε στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές.
Σήμερα, διαθέσιμος να αναλάβει το υπουργείο Εργασίας φάνηκε ο αμερικανός πρέσβης Σπέκχαρντ, ο οποίος ζήτησε(;) ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας και κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο. Δεν έχουν τον Θεό τους. Εδώ η οικονομική κρίση έχει ταρακουνήσει και τους πιο ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους οδηγώντας στην χρεωκοπία την ιδεολογία της αγοράς και αυτοί μιλάνε λες και είμαστε τίποτα ιθαγενείς.
Για κοίτα αέρα που πήρανε κάποιοι. Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί, φταίει κυρίως το πολιτικό προσωπικό που κυβερνά και έχει μετατραπεί σε εντολοδόχο των Βρυξελλών και των υπερατλαντικών "συμμάχων". Τι είπατε λαϊκή κυριαρχία; Καλό ανέκδοτο...

Εκλογές στη ΝΔ: Μηχανισμοί vs Ιδέες;

από το Ποντίκι της Πέμπτης...

3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ

Πραγματοποιήθηκε χθες και σήμερα η 3η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Η μαζικότητα ξεπέρασε τις προσδοκίες και τις προσπάθειες απαξίωσής της. Ζωντανές τοποθετήσεις που έδειχναν την αγωνία για το αύριο του εγχειρήματος θέτοντας ο καθένας με τον δικό του τρόπο τα ζητήματα του πολιτικού στίγματος και της δημοκρατίας. Ξεχώρισε η τοποθέτηση του Αλ. Αλαβάνου που έγινε αποδεχτή με παρατεταμένα χειροκροτήματα και ενθουσιασμό (παραφωνία 10-15 μέλη νεολαίας συνιστώσας, που μέχρι πριν την Π.Σ. μιλούσαν για την ανάγκη ενός άλλου συντροφικού πολιτισμού, τα οποία γιούχαραν, μάταια όμως, αφού έγιναν αντιληπτοί σε πολύ λίγους μέσα στον χαμό που γινόταν...).
Σίγουρα η Π.Σ. ήταν ένα μάλλον μη αναμενόμενο σοκ για όσους ήθελαν να συνεχίσουν αγνοώντας τις διαθέσεις της βάσης. Η συνέχεια θα δείξει αν η 3η Π.Σ. θα έχει την άδοξη τύχη των δυο προηγούμενων Π.Σ. ή αν θα αποτελέσει μια τομή που θα αντιστρέψει την φθίνουσα και διαλυτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Τοποθετήσεις και βίντεο από την Συνδιάσκεψη μπορείτε να δείτε στα μπλογκ της ΕΟΣ και της ΠΑΣΑ.
Αναδημοσιεύουμε (από την ΕΟΣ) την τοποθέτηση της ΚΟΕ (βίντεο),
την τοποθέτηση από την ΠΑΣΑ(βίντεο)

και την τοποθέτηση του Α. Αλαβάνου:

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πρώτο : Το ενωτικό μας εγχείρημα, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι σε δύσκολη κατάσταση. Μπορεί όμως να απογειωθεί.
Υπήρξε, σύμφωνα με διάφορες τοποθετήσεις, ένα εκλογικό αποτέλεσμα θετικό. Σε αυτό δεν είχα καμία προσωπική συμμετοχή.
Όμως :

Οι τρεις βασικοί μας στόχοι στη φάση διακυβέρνησης της ΝΔ δεν πραγματοποιήθηκαν τελικά : Η ακύρωση του δικομματισμού. Η αλλαγή συσχετισμών μέσα στη ιστορική αριστερά, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Το πλατύ άνοιγμα στη νεολαία και τα πρωτοποριακά της στοιχεία.
Και οι τρεις αυτοί στόχοι, αδιανόητοι κάποτε, αποδείχθηκαν ρεαλιστικοί. Κατακτήθηκαν στη διάρκεια της κούρσας. Και χάθηκαν και οι τρεις πριν τον τερματισμό.

Για τελευταία φορά: Γνωρίζω ότι κανείς άλλος μέσα στην αίθουσα δεν έχει τόση ευθύνη όσο εγώ. Για πρωτοβουλίες μετά τις εκλογές του 2007. Για την υποτίμηση των μηχανισμών.

Η αποτυχία είχε συντελεστεί ήδη πριν τις εκλογές.

Κι όμως : Εκείνοι οι μήνες και τα χρόνια αναδεικνύουν την ασύλληπτη μετασχηματιστική δύναμη που διαθέτει η ριζοσπαστική αριστερά.
Μη ξεχνάμε.
Εδώ μέσα γεννήθηκε και άνθισε για δυο χρόνια μια αριστερά με αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Από εδώ μέσα πυροδοτήθηκαν και εκφράσθηκαν κινήματα που μένουν πια στην ιστορία, όπως με το άρθρο 16.
Εδώ μέσα αναδείχθηκε η αντιπολίτευση.
Εδώ μέσα αποφασίσθηκαν οι πρωτοβουλίες που μας ανάδειξαν σε σημείο αναφοράς για όλο τον δημοκρατικό χώρο.
Εδώ μέσα ξεκίνησε κι έσπασε το φράγμα από το 1989 ανάμεσα στον λαϊκό κόσμο και την αριστερά.
Εδώ μέσα το όνειρο για «αλλαγή του τοπίου» άρχισε να ξεδιπλώνεται και να σχηματοποιεί την πολιτική πραγματικότητα.
Οι δυνατότητες μας, λοιπόν, ήταν και παραμένουν μεγάλες.
Ας χαρεί το οικονομικό και εκδοτικό κατεστημένο λίγο ακόμη. Ας έχει την ψευδαίσθηση ότι κατάφερε να έχει μια αριστερά με τις μικρές προγραμματικές της διορθώσεις, με«διαγωγή κοσμιωτάτη».
Για λίγο όμως. Ας χαρεί για λίγες βδομάδες, για λίγους μήνες.
Παρά τη σημερινή παρένθεση, έχουμε την τεχνογνωσία. Να σπέρνουμε τον φόβο στο σύστημα. Αυτό είναι το πιο αξιόπιστο κριτήριο της δύναμής μας
Φόβο που προκαλείται όχι από την βία, αλλά από την ακαταμάχητη δύναμη της μαζικής λαϊκής δράσης.
Φόβο που απορρέει από την ικανότητά μας να συγκρουστούμε και να ακυρώσουμε την πολιτική λειτουργία της εναλλαγής και να εγκαινιάσουμε μια νέα διαδρομή για όλη τη χώρα.
Οφείλουμε να ξαναβρούμε το νήμα που χάσαμε.

Δεύτερο : Η πρώτη ευκαιρία με την διακυβέρνηση της ΝΔ χάθηκε. Είμαστε σε πολύ πιο δύσκολη θέση. Όμως η δεύτερη ευκαιρία με το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να χαθεί.
Δεν ταυτίζουμε το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ. Δεν αγνοούμε τις διαφοροποιήσεις του σε οικολογικά ή θεσμικά θέματα. Δεν κρίνουμε προθέσεις.
Βλέπουμε όμως πολύ καλά ότι κινείται μέσα στα ασφυκτικά όρια που έχει θέσει το εγχώριο και ευρωπαϊκό κατεστημένο.
Η πραγματική κυβέρνηση δεν είναι στην Αθήνα. Είναι στις Βρυξέλλες.
Τον Έλληνα Πρωθυπουργό παριστάνουν ο Ισπανός Αλμούνια, ο γάλλος Τρισέ, ο πορτογάλος Μπαρόζο.
Καμιά αλλαγή δεν μπορεί να προωθηθεί στη χώρα μας με τον ευρωπαϊσμό που οδηγεί στην υποταγή στις Βρυξέλλες.
Εδώ βρίσκεται ο γόρδιος δεσμός στην πολιτική της χώρας.
Σύγκρουση με όλα τα κοινωνικά μέσα, με τη λογική των spread, της κερδοσκοπίας στα ομόλογα, της επιτήρησης.
Αν επιμένει η κυβέρνηση, την περιμένει ένας εργατικός «Δεκέμβρης».
Εδώ θα κριθεί η αξιοπιστία κάθε πολιτικής δύναμης – και η δική μας.
Κι ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια.
Δεν είναι δυνατόν σήμερα, τις ώρες της «επιτήρησης», να μιλάμε σε εργάτες και αγρότες για ένα ΣΥΡΙΖΑ του «ευρωπαϊσμού».
Δεν είναι δυνατόν τα μέλη και οι φίλοι μας να είναι αιχμάλωτοι μια μικρής ομάδας επαγγελματικών στελεχών μιας συνιστώσας που ακόμη δεν έχουν συναισθανθεί την ευθύνη τους από την υπερψήφιση του Μάαστριχτ.
Όπως δεν είναι δυνατόν τη στιγμή που δίνουμε την πιο δύσκολη μάχη για τον Δεκέμβρη τα ίδια στελέχη να αναμασούν την επίθεση της Παπαρήγα και του Καρατζαφέρη ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και τη νεολαία.
Όπως δεν είναι δυνατόν για τον ίδιο λόγο η δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι κλειδωμένη έξω από την εξώπορτα.
Αυτή η ομηρεία πρέπει να λήξει. Σήμερα κιόλας.

Τρίτο : Η δική μας πολιτική για την Ευρώπη δεν έχει καμία σχέση με τον ευρωπαϊσμό.
Το είπε προχθές ο Αλέν Μπαντιού στο Γαλλικό Ινστιτούτο στην Αθήνα.
«Εδώ είχατε την εξέγερση του Δεκέμβρη που αποτέλεσε ένα μήνυμα ελευθερίας προς την Ευρώπη. Τα Δεκεμβριανά ανάδειξαν τις δυνατότητες για τη νεολαία σε όλο τον κόσμο.»
Οι «10 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα» συγκλόνισαν όλη την Ευρώπη.
Η Ελλάδα είναι σήμερα η πιο προβληματική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ο αδύναμος κρίκος της.
Με τα κινήματα των δύο προηγούμενων χρόνων αναδεικνύονταν και ως ο αδύναμος πολιτικός κρίκος για τις κυρίαρχες δυνάμεις του ευρωπαϊκού χώρου.
Εδώ. Σε αυτή τη χώρα. Με την επιτήρηση να οδηγεί την οικονομία σε πάγωμα, την κοινωνία σε διάλυση, τον ρατσισμό σε άνθιση , τους εργαζόμενους σε ουρές ανέργων, τους νέους και τις νέες στη ματαίωση και τις ουσίες – μπορούμε να κάνουμε αυτό που τελικά δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν οι σύντροφοί μας στη Γαλλία ή στην Ιρλανδία ή στη Δανία.
Ο κλήρος έχει πέσει στη χώρα μας. Και στην Αριστερά της.
Διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις εδώ, στη χώρα μας, να συντρίψουμε τη συνθήκη του Μάαστριχτ.
Μπορούμε να δώσουμε άλλη τροπή στις ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Μπορούμε να φέρουμε ένα μοναδικό απελευθερωτικό άνεμο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας.

Τέταρτο : Γι’ αυτό η αντιπολίτευση μας πρέπει να είναι δυναμική, προωθημένη, σκληρή.
Γι’ αυτό δεν μπορούμε να στοιχιζόμαστε πίσω από μια απλά «προγραμματική» αντιπολίτευση.
Η αντιπολίτευση πρέπει να είναι δομική, να αποδομεί τις κεντρικές επιλογές του κατεστημένου.
Πρέπει να είναι κινηματική, να ενεργοποιεί την κοινωνία.
Πρέπει να είναι συγκρουσιακή, να επιδιώκει να κερδίσει τη μάχη του δρόμου.
Πρέπει να είναι αντισυστημική, να οδηγεί σε ανατροπές.
Κυρίως πρέπει να ενσωματώνεται στους δύο θετικούς στόχους που είχαμε θέσει στις μεγάλες στιγμές του ΣΥΡΙΖΑ. :
- Αλλάζουμε το Τοπίο
- Νέα κοινωνική πλειοψηφία με επίκεντρο την αριστερά
Να μας αναδείξει πάλι στη θέση που είχαμε βάσιμα διεκδικήσει και δεν έχουμε σήμερα:
Τη θέση του πρωταγωνιστή των εξελίξεων.

Πέμπτο : Πολλοί θα πουν : Με τόσο μεγάλη κρίση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει τόσο μεγάλα πράγματα.
Ας σκεφθούν όμως :
Δεν μας πτόησε η ολοκληρωτική επίθεση του συστήματος.
Δεν μας πτόησε η συμμαχία από το ΛΑΟΣ μέχρι το ΚΚΕ.
Δεν μας πτόησαν τα Μέσα Ενημέρωσης που συνδέουν τον ΣΥΡΙΖΑ με εικόνες τρόμου και πυρκαγιές.
Δεν έχουμε ηττηθεί από τους αντιπάλους μας.
Αντίθετα από την επίθεση δυναμώνουμε. Αποκτούμε ταυτότητα. Γινόμαστε ο Άλλος απέναντι σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα.
Παγιδευόμαστε όμως εκ των έσω. Με την αφύπνιση των μηχανισμών, τις εξουσιαστικές λογικές, τις απολίτικες δράσεις.
Και η κύρια ζημιά τους, αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει η δεξιά: η αποδόμηση της ηθικής υπεροχής και του φορτίου αξιών που σε τόσο σύντομο διάστημα, σε ένα χώρο που παρήγαγε πριν υποψήφιους Προέδρους Δημοκρατίας, είχαμε κατακτήσει.
Με ρωτούν πολλοί: «Εξήγησέ μας».
Καμία άλλη εξήγηση. Για καμία σαπουνόπερα.
Θα είμαι όμως σαφής. Κανείς πια συμβιβασμός στο όνομα του κομματικού πατριωτισμού με τους μηχανισμούς. Ούτε σε προεκλογικές. Ούτε σε εκλογικές. Ούτε σε μετεκλογικές περιόδους.
Αλλιώς, στο όνομα της κομματικότητας, πολλοί θα ήμασταν ακόμα στον Περισσό.

Έκτο : η οργανωτική διάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ακολουθήσει το αυτόνομο πολιτικό του πνεύμα.
Πολιτικά, όλοι μαζί βαδίζαμε προς το μέλλον. Οργανωτικά ξυπνούσε το παρελθόν της Αριστεράς.
Η πολιτική ηγεμονία εκτός των τειχών, προσκρούει πια σε διοικητισμό και υπαγορεύσεις εντός των τειχών.
Ο πολιτικός σκοπός για δημοκρατία άρχισε να υποκύπτει σε ένα οργανωτικό μέσο με έλλειμμα δημοκρατίας.
Κι όμως υπάρχει ελπίδα.
Ήδη έχει αναδυθεί με δυναμισμό ακόμα και μέσα από τις εργασίες μιάς Συνδιάσκεψης που δεν ψηφίζει και κάνει «Επιτροπές Ανασύνθεσης».
Χαιρετίζω τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που με απλά λόγια λένε :
- Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ . Χωρίς διακρίσεις. Με τη θέλησή του.
- Τοπικές οργανώσεις με εξουσία
- Υλοποίηση των αποφάσεων της Πρώτης Συνδιάσκεψης
- Συνέδριο σε τακτό χρόνο

Χαιρετίζω όσους και όσες έχουν κατανοήσει ότι σε όλους αυτούς που πίστεψαν και εμπνεύσθηκαν από το μοναδικό εγχείρημά μας οφείλουμε να απαντήσουμε με ειλικρίνεια και απλότητα. Κι όχι με σχέδια Ανάν, με προσχήματα και ιδιοτέλειες.

Χαιρετίζω το «Δώσε Πάσα», την «Ένωση Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ», όλες τις διαδικτυακές προσπάθειες που έφεραν ήδη μια οριζόντια επαφή από τα κάτω.

Χαιρετίζω τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν ήδη ανοίξει Μητρώο Μελών.

Διαμορφώνεται πλέον ένα νέο πλαίσιο. Σε μια φάση διαιρέσεων, πολλαπλές δυνάμεις δεν διαιρούν. Ενώνονται και ενώνουν.
Δυνάμεις που δεν εμπνέονται με τις «έσωθεν» αναμετρήσεις, αλλά με τις «έξωθεν» μάχες.
Δυνάμεις που δεν εξαντλούνται σε ένα γραφειοκρατικό τέλμα, αλλά επιχειρούν να αποκαταστήσουν προς τα έξω πάλι ένα ΣΥΡΙΖΑ ως ένα χώρο αλληλεγγύης και αξιών.
Δυνάμεις που επιδιώκουν να διευρύνουν την κοινή δράση με τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της αμφισβήτησης.
Δυνάμεις που γνωρίζουν ότι : Με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μας χωρίζουν κάθε μέρα περισσότερα. Με την λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ μπορούν να μας ενώνουν κάθε μέρα περισσότερα.
Σε αυτό το πλαίσιο, σε αυτή τη σύγκλιση, σε αυτό το ρεύμα βρίσκεται η μεγάλη ελπίδα.

Έβδομο: Θα ήθελα κλείνοντας να απευθυνθώ στις δυνάμεις του συστήματος που επιχαίρουν για μας.
Κάνετε λάθος.
Κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οριστικά «συνεμορφώθη με τας υποδείξεις» των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, εγχώριας ή γερμανικής ιδιοκτησίας, και των δημοσκόπων.
Κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι στο μηνολόγιο της νεολαίας υπάρχει μόνο ένας Δεκέμβρης κι αυτός, ευτυχώς, πέρασε.
Κάνετε λάθος, αν νομίσατε ότι ξεμπερδέψατε με τη δική μου γενιά. Την τελευταία λέξη δεν την έχετε ακούσει ακόμη.
Μπορεί να πουν βέβαια ότι τόση σιγουριά σε μια εποχή κρίσης μόνο «ψυχοπαθείς» μπορεί να την έχουν. Και το έχετε ακούσει σίγουρα.
Ίσως έχουν δίκιο.

Αν δεν είμαστε τρελοί, ίσως να μην είμαστε στην αριστερά.

Τρελοί από πόνο σε ένα σύστημα όπου χιλιάδες νέοι και νέες χάνονται κάθε χρόνο από ναρκωτικά, αυτοκτονίες, εργατικά ατυχήματα, θάνατο στην άσφαλτο.
Τρελοί από παραισθήσεις , γιατί όταν βρίσκουμε φοιτητές και φοιτήτριες να διαδηλώνουν στους δρόμους βλέπουμε από πάνω τους να υπερίπτανται με φτερά οι παρέες των ΕΠΟΝιτών, των Λαμπράκηδων, των αντιδικτατορικών οργανώσεων.
Τρελοί από προσδοκία για μια νέα γενιά που σωστά γυρνά την πλάτη στον κομματισμό χωρίς ορίζοντες. Που πονάει, που κλαίει, που αποτυχαίνει, που αποκλείεται κι είναι έτοιμη για ένα ειρηνικό Αντάρτικο πόλεων, που θα αμφισβητήσει , θα αφυπνίσει, θα εμπνεύσει όλη την κοινωνία.
Τρελοί, για δέσιμο, από το όνειρο: Όπως μπόρεσε μια φούχτα αριστερών φοιτητών και φοιτητριών μέσα στη δικτατορία να εμπνεύσει όλη τη χώρα, μπορούμε και τώρα.
Όπως η ΕΔΑ, δύναμη συνεργασίας, μέσα στην αμερικανοκρατία, εξέφρασε όλο το δημοκρατικό ρεύμα, μπορούμε και τώρα.
Και κυρίως όπως το ΕΑΜ. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο έχει αφήσει μια αδυσώπητη και ανεξίτηλη ευχή και κατάρα στην ελληνική αριστερά. Να πετύχει αυτό που επέτυχε το ίδιο, να κερδίσει την ψυχή του ελληνικού λαού. Και να πετύχει εκεί που το ίδιο απέτυχε: τη νίκη μέχρι το τέρμα.
Ας ακούσουμε την ιστορία μας. Ας ανοίξουμε πάλι τους ορίζοντές μας.
Μπορούμε. Μέσα από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από σας, να αναδειχθεί αυτό το Μέτωπο Αλλαγής, για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αδελφοσύνης, για τον σοσιαλισμό, που θα κερδίσει πάλι την ψυχή της πατρίδας μας.
Ευχαριστώ.

Ερχομαι από εκεί και έχω αναμνήσεις

Τη στιγμή που η ελληνική εξωτερική πολιτική ταλαντεύεται ανάμεσα στον μικρομεγαλισμό (πρωτοβουλίες να βάλουμε στην ΕΕ τα Βαλκάνια κ.α.) και στο ραγιαδισμό (η μάχη που θα δινόταν στις Βρυξέλλες έγινε η "μάχη της βρεγμένης γάτας" ενώ προβλέπονται δυσσοίωνες εξελίξεις σε Κύπρο, Αιγαίο), εκεί στη Μ. Ανατολή οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν και βρίσκονται υπό κατοχή ακόμα και όταν για μήνες απουσιάζουν από τα δελτία ειδήσεων.
Το r-freepalestine.blogspot κάνει εξαιρετική δουλειά παρέχοντας συνεχή ενημέρωση και σπάζοντας τη σιωπή. Αντιγράφουμε ποιήματα του Mahmoud Darwish:

Έρχομαι από εκεί

Έρχομαι από εκεί και έχω αναμνήσεις
Γεννήθηκα όπως όλοι οι θνητοί
Έχω μάνα
και έχω σπίτι με πολλά παράθυρα
Έχω αδέρφια και φίλους
και ένα κελί φυλακής με ένα κρύο παράθυρο
Δικό μου είναι το κύμα που το αρπάζουν οι γλάροι
Έχω τη δικιά μου θέα στρωμένη με γρασίδι
Δικό μου είναι το φεγγάρι στην άκρη των λέξεων
και τα σμήνη των πουλιών
και οι αθάνατες ελιές
Περπάτησα σε αυτή τη γη πριν τα σπαθιά
Μετέτρεψα το ζωντανό σώμα της σε φορτωμένο τραπέζι
Έρχομαι από εκεί
Έδωσα τον ουρανό στη μητέρα του
Όταν ο ουρανός κλαίει για τη μητέρα του
εγώ κλαίω για να με γνωρίσουν
Σαν ένα σύννεφο που επιστρέφει
Έμαθα όλα τα λόγια που αξίζουν στην δίκη του αίματος
για να μπορώ να σπάσω τους κανόνες
Έμαθα όλες τις λέξεις και τις έσπασα
για να φτιάξω μόνο μία
ΠΑΤΡΙΔΑ

Υπό κατοχή

Εδώ, στις πλαγιές των λόφων, βλέποντας το σούρουπο και τα όπλα του χρόνου
Δίπλα στους κήπους των σπασμένων σκιών
Κάνουμε αυτό που κάνουν οι φυλακισμένοι
Και αυτό που κάνουν οι άνεργοι:
Μαζεύουμε ελπίδες
Μια χώρα ετοιμάζεται για το ξημέρωμα.
Γίναμε λιγότερο έξυπνοι
Γιατί παρακολουθούμε την ώρα της νίκης μας
Δεν υπάρχει σκοτάδι στις νύχτες μας από τους βομβαρδισμούς
Οι εχθροί μας, μας προσέχουν και ανάβουν το φως για μας
Στο σκοτάδι των κελιών
Εδώ δεν υπάρχει «εγώ»
Εδώ ο Αδάμ θυμάται το χώμα του
Στο χείλος του θανάτου λέει:
Δεν μου έχει μείνει τίποτα να χάσω
Ελεύθερος είμαι, τόσο κοντά στην ελευθερία μου
Το μέλλον μου είναι στα χέρια μου
Θα γεννηθώ ελεύθερος, χωρίς γονείς
Και για τ’ όνομα μου θα διαλέξω μπλε γράμματα
Μην στέκεσαι στην πόρτα, πέρασε μέσα
Πιες αραβικό καφέ μαζί μας
και θα καταλάβεις ότι είσαι άνθρωπος, σαν εμάς
Εσύ που στέκεσαι στις πόρτες των σπιτιών μας
Έλα έξω στο πρωινό
και θα διαπιστώσουμε ότι
είμαστε άνθρωποι σαν εσένα!
Όταν χάνονται οι λόφοι, τα λευκά, λευκά περιστέρια
πετούν και σκουπίζουν το πρόσωπο του ουρανού.
Ακτινοβολούν με φτερά χωρίς δεσμά,
παίρνουν τον αιθέρα και παίζουν.
Ψηλά, ακόμα πιο ψηλά τα λευκά, λευκά περιστέρια.
Πετάξτε!
Αχ, να ήταν πραγματικός ο ουρανός!
..........................
Μια γυναίκα λέει στο σύννεφο «σκέπασε τον αγαπημένο μου,
Γιατί τα ρούχα μου είναι καλυμμένα με το αίμα του»
Αν δεν είσαι βροχή, αγάπη μου
γίνε δέντρο
χορτασμένο από γονιμότητα, γίνε δέντρο
Αν δεν είσαι δέντρο, αγάπη μου
γίνε πέτρα
γεμάτη υγρασία, γίνε πέτρα
Αν δεν είσαι πέτρα ,αγάπη μου
γίνε φεγγάρι
στο όνειρο της αγαπημένης γυναίκας, γίνε φεγγάρι
(είπε η μητέρα στο νεκρό παιδί της).
............................
Στο κράτος της κατοχής, ο χρόνος γίνεται χώρος
Μεταμορφώνεται στην αιωνιότητα
Στο κράτος της κατοχής, ο χώρος γίνεται χρόνος
Και αυτό που χάνεται είναι το χθες και το αύριο.
............................
Και στο ξημέρωμα που απομένει, βγαίνω έξω από μένα
Και στο σούρουπο που απομένει, ακούω βήματα μέσα μου
Χαιρετώ αυτόν που μοιράζεται μαζί μου
την μέθη του φωτός, το φως μιας πεταλούδας
στην μαυρίλα αυτού του τούνελ!
Χαιρετώ αυτόν που μοιράζεται μαζί μου
την μέθη της νύχτας
Χαιρετώ εμένα!
Οι φίλοι μου ετοιμάζουν αποχαιρετιστήρια γιορτή για μένα.
Ένας ήρεμος τάφος στην σκιά της βελανιδιάς
Ένας μαρμάρινος επιτάφιος στον χρόνο
Και κάθε φορά στην κηδεία περιμένουν:
Ποιος πέθανε;..ποιός;

Δείτε και προηγούμενη ανάρτησή μας σχετικά με την στάση της ελληνικής κυβέρνησης στον ΟΗΕ.

Ευτύχης Μπιτσάκης: "Κινδυνεύουμε να χαθεί και η σημερινή ευκαιρία"

Ο Ευτύχης Μπιτσάκης μιλά στην Αριστερά! για τους "εορτασμούς" της πτώσης του τοίχους, την οικονομική κρίση, την αριστερά και τη σχέση της με την θεωρία και τον πολιτισμό, τον ΣΥΡΙΖΑ και τις χαμένες ευκαιρίες:

Να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας σχετικά με ένα ζήτημα επικαιρότητας. Γιορτάζουν την πτώση του τείχους και μαζί με αυτό την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Ποια η σημασία του ’89 για τους κομμουνιστές, 20 χρόνια μετά;

Σήμερα μπορούμε να δούμε καθαρότερα και τις δύο όψεις του προβλήματος: Η πτώση του τείχους δεν συνέπεσε απλώς με την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Ήταν ένα από τα επεισόδιά της. Η κατάρρευση και η πτώση "απέδειξαν" έμπρακτα ότι οι κοινωνίες σοβιετικού τύπου δεν ήταν βιώσιμες. Το γιατί είναι μια μεγάλη ιστορία, η οποία δεν έχει μελετηθεί και απαντηθεί. (Μια πρώτη προσέγγιση επεχείρησα με το βιβλίο μου Ένα φάντασμα πλανιέται, το 1992). Ως προς τη δεύτερη όψη: Οι πολίτες των "σοσιαλιστικών χωρών" και, ειδικά, της Ανατολικής Γερμανίας δεν υπερασπίστηκαν τα καθεστώτα των χωρών τους. Δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν μια επανάσταση μέσα από την εκφυλισμένη μορφή του "κρατικού σοσιαλισμού". Τώρα απολαμβάνουν τα αγαθά του καπιταλιστικού παραδείσου: Από τη μία, η νεόπλουτη μαφία, από την άλλη, η ανεργία, η φτώχεια, η ηθική και κοινωνική κρίση, η μετανάστευση. Αλλά και η κάποια νοσταλγία, που εκφράζεται με τη φράση "πρώτα ήταν καλύτερα". Για μας σήμερα: Η πρώτη απόπειρα για το "άλμα στον ουρανό" απέτυχε. Να ετοιμαζόμαστε για τη δεύτερη. Επειδή ο σοσιαλισμός δεν είναι απλώς εφικτός και αναγκαίος, είναι όρος για την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Έχετε τονίσει ότι μέχρι σήμερα η Αριστερά "δεν μπόρεσε να εμπνεύσει τα θύματα της αστικής πολιτικής" και ιδιαίτερα σε περίοδο βαθύτατης κρίσης. Μπορείτε να αναφερθείτε στο πρόβλημα αυτό;

Η κοινωνία μας βρίσκεται σε κρίση χωρίς, επί του παρόντος, να διαφαίνεται μια ορατή διέξοδος. Η Αριστερά δεν είναι σε θέση να προβάλει ένα πρόγραμμα διεξόδου, επειδή και η ίδια αποτελεί μέρος της κρίσης. Η Αριστερά, με τη θυσία χιλιάδων και χιλιάδων αγωνιστών, κατόρθωνε να κερδίζει μάχες. Θεωρητικά ανεπαρκής, κατόρθωνε να χάνει τους πολέμους: 1944, 1974, 2008. Η σημερινή ελληνική Αριστερά αποτελείται από θραύσματα που ανάγονται στην κατοχή, στον εμφύλιο και στη χούντα. Καμία από τις συνιστώσες της δεν μπόρεσε να υπερβεί, θεωρητικά και πρακτικά, τον εαυτό της. Βέβαια, δεν πρόκειται για εύκολη προσπάθεια. Μια ενότητα στρατηγικού χαρακτήρα είναι και σήμερα ανέφικτη. Όμως η κοινή δράση θα ήταν το λιγότερο που θα περίμενε κανείς. Και ως προς αυτό, η ευθύνη των καθοδηγητικών κέντρων είναι ιστορική. Όπως πάμε, κινδυνεύουμε να χαθεί και η σημερινή ευκαιρία.

Εσείς είχατε απευθύνει το 2007 ένα κείμενο στις εφημερίδες της Αριστεράς για κοινή δράση ("Αριστερά - Άλλη μια χαμένη ευκαιρία;"). Από τότε κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι χωρίς να υπάρξουν μεγάλες ανατροπές. Εντούτοις το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και, πιο πρόσφατα, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δείχνουν πως το αίτημα για ενότητα κερδίζει έδαφος στο "λαό της Αριστεράς". Ποιος ο απολογισμός της Αριστεράς στο δίχρονο 2007-2009 και ιδιαίτερα των ενωτικών εγχειρημάτων της;

Το κείμενο εκείνο στάλθηκε στις εφημερίδες της Αριστεράς σε προεκλογική περίοδο. Τότε ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να υπάρξει ενότητα με στρατηγικούς στόχους. Όμως ήταν αναγκαία και θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί μια μορφή συνεργασίας με βάση τρεις στόχους: τον αγώνα ενάντια στους πολέμους, ενάντια στη φτώχεια μέσα στον αυξανόμενο κοινωνικό πλούτο και ενάντια στο συστηματικά οικοδομούμενο κράτος καταστολής. Τι έγινε; Ο Ριζοσπάστης σιώπησε. Άλλες εφημερίδες δημοσίευσαν το κείμενο με τρόπο που φαίνεται να υιοθετούσαν μια τέτοια προοπτική. Αλλού γράφτηκαν απαξιωτικές κρίσεις ή ανόητοι συσχετισμοί. Φυσικά, στέλνοντας αυτό το κείμενο, δεν είχα αυταπάτες. Γιατί τότε το έστειλα; Επειδή, όπως σωστά σημείωσε η Εποχή, "κάποιος έπρεπε να τα πει". Τι έγινε έκτοτε; Ακινησία στο ΚΚΕ, στο χώρο του οποίου το πλέγμα σεχταρισμού-οπορτουνισμού αποτελεί μια τραγική τροχοπέδη. Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποδειχτεί θετικό, αν το μόρφωμα αυτό ξεπεράσει την κρίση του, ώστε να αποτελέσει ένα ριζοσπαστικό κόμμα ή χώρο συνεργασίας πολιτικών δυνάμεων που θα δρα ως ενιαίο κόμμα, με αριστερή, αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Αν αποτελέσει ένα χώρο αντίστασης στην καταστροφική πορεία της χώρας μας και ειδικά στο δικομματισμό.

Ποια είναι η εκτίμησή σας για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ;

Ουσιαστικά, έχω απαντήσει στο ερώτημά σας. Το μέλλον θα δείξει αν ο ΣΥΡΙΖΑ, αποστρεφόμενος τις σειρήνες της ιστορικά χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας, θα αποτελέσει ένα χώρο αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κομμουνιστικό κόμμα (δεν είναι καν κόμμα). Όμως στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει πλήθος κομμουνιστών, της γενιάς μου και νεότεροι. Και επειδή τίποτα δεν έχει τελεσίδικα κριθεί, η "ριζοσπαστική Αριστερά", αντί για να γίνεται Κασσάνδρα, ας δει πώς θα μπορούσε, μέσα από μια διαδικασία κοινής δράσης, να συμβάλει κι αυτή σε μια σαφέστερη αριστερή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως έχω κι αλλού τονίσει, οι άνθρωποι δεν είναι πέτρες. Μέσα από την κοινή δράση, οι "ρεφορμιστές" μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Σε θέματα στρατηγικής και τακτικής, καλό θα είναι να ξαναδιαβάσουμε (ή να διαβάσουμε) τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Τρότσκι, τον Μάο, τον Γκράμσι και όχι μόνο. Ως προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Αποτελεί ένα πρώτο, θετικό και ελπιδοφόρο βήμα για την ανασυγκρότηση της κατακερματισμένης ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μια ελπίδα.

Η πολυδιάσπαση και ο εμφύλιος που υπάρχει μέσα στην Αριστερά πώς μπορεί να ερμηνευτεί; Γιατί υπάρχει; Μπορεί να ξεπεραστεί και πώς;

Ο "εμφύλιος" στην Αριστερά είναι συνέπεια των λαθών στρατηγικού χαρακτήρα, στα οποία αναφέρθηκα, των διαδοχικών διασπάσεων και της αδυναμίας όλων, χωρίς εξαίρεση, των οργανώσεων της Αριστεράς να υπερβούν, θεωρητικά και πρακτικά, την προϊστορία τους. Όμως η κατάσταση της Αριστεράς δεν ήταν, και δεν είναι, ανεξάρτητη από την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα. Δηλαδή, από τις αλλοτριωτικές διεργασίες που λειτουργούν στα σπλάχνα της όψιμης και ιδιόμορφης καπιταλιστικής κοινωνίας μας, από τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών στρωμάτων, από τη θεωρητική ανεπάρκεια της Αριστεράς και, κατά συνέπεια, από την έλλειψη συγκεκριμένης στρατηγικής. Μαζί μ’ αυτά, αντιθέσεις, εχθρότητες, πικρίες από τις αλλεπάλληλες κρίσεις, όλα αυτά δυσκολεύουν την αναγκαία διαδικασία για να υπάρξει κοινή δράση, να υπάρξουν θεωρητικές και πολιτικές συγκλίσεις, με τελική προοπτική τη συγκρότηση μιας επαναστατικά δημοκρατικής και αποτελεσματικής Αριστεράς.

Έχετε επανειλημμένα μιλήσει για το "πλέγμα σεχταρισμού-οπορτουνισμού" που διαπερνά την ελληνική Αριστερά. Σήμερα αυτό πώς φανερώνεται στα διάφορα ρεύματά της;

Το "πλέγμα σεχταρισμού-οπορτουνισμού" δεν αποτελεί "προνόμιο" της δικής μας Αριστεράς. Χαρακτήριζε, λιγότερο ή περισσότερο, με ιδιομορφίες και διαφορετικούς βαθμούς, το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και, συγκεκριμένα, τα λεγόμενα "σταλινικά" κόμματα. Αυτό σε μας εκδηλώθηκε στην κατοχή, με την ορθή, πλατιά πολιτική του ΕΑΜ, που όμως κατέληξε στην "προδοσία" της εαμικής επανάστασης. Αργότερα, η ΕΔΑ, σωστή καταρχήν σύλληψη και πραγμάτωση, δεν ήταν απαλλαγμένη από αυτή την ενδογενή αντίφαση. Η πολιτική του ΚΚΕ στην περίοδο της χούντας ήταν, ως ένα βαθμό, δέσμια αυτού του πλέγματος κ.λπ. Σήμερα, η αντίθεση σεχταρισμού-οπορτουνισμού δρα κυρίως στον "ανανεωτικό χώρο" του ΣΥΝ (το βλέμμα προς τη σοσιαλδημοκρατία, ταυτόχρονα "σταλινικές" πρακτικές στην αντιμετώπιση διαφορετικών, αριστερών απόψεων), ενώ στο χώρο του ΚΚΕ έχει οξυνθεί η σεχταριστική αντίληψη και πράξη, η οποία συνυπάρχει με μια οπορτουνιστική αντιμετώπιση των λαϊκών αγώνων και με την έλλειψη επαναστατικής στρατηγικής. (Τι θα πει λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία;). Τέλος, ως προς το χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς: Συμμετοχή στους λαϊκούς αγώνες, συνέπεια και ταυτόχρονα αδυναμία πρακτικής και θεωρητικής υπέρβασης. Να ελπίσουμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορέσει να υπερβεί την προϊστορία των συνιστωσών της και ότι θα αποτελέσει το πρώτο μόρφωμα για τη συγκρότηση ενός πόλου μαρξιστικής και κομμουνιστικής φυσιογνωμίας. Και αν και όταν ο πόλος αυτός αποκτήσει πολιτικά υπολογίσιμο βάρος, τότε θα μπορέσει να παίξει θετικό ρόλο στη διαδικασία ανασυγκρότησης της πολυδιασπασμένης σημερινής Αριστεράς.

Σας απασχολεί η αδιαφορία για τη θεωρία και τον πολιτισμό που εκδηλώνεται στους χώρους της Αριστεράς και, μάλιστα, σε αυτούς που διατείνονται ότι είναι επαναστατικοί. Πόσο επιδρά αυτό στη συνολική πολιτική συμπεριφορά και προσανατολισμό της Αριστεράς;

Κάθε χώρος της Αριστεράς επεξεργάζεται μια ορισμένη πολιτική, η οποία προϋποθέτει μια θεωρητική θεμελίωση. Στην πολιτική ιδιαίτερα είναι αναγκαία η ενότητα θεωρίας και πράξης. Όμως σ’ εμάς οι θεωρητικές επεξεργασίες δεν αντιστοιχούν στις πραγματικότητες της νέας ιστορικής εποχής στην οποία έχει εισέλθει η ανθρωπότητα. Η Αριστερά παραμένει ακόμα δέσμια των θεωρητικών σχημάτων του 20ού αιώνα, του αιώνα των μεγάλων προσδοκιών, των μεγάλων επαναστάσεων και των μεγάλων διαψεύσεων. Ακόμα χειρότερα, οι διάφορες συνιστώσες της Αριστεράς δεν επικοινωνούν. Δεν κάνουν διάλογο. Καθεμιά καλλιεργεί τη δική της αλήθεια, και αυτό είναι τραγικό. Στην κατοχή, το ΚΚΕ εξόντωνε τους τροτσκιστές. Και όμως, θυμάμαι, το 1947 (ή το 1946;), το ΚΚΕ είχε διοργανώσει σε κεντρικό θέατρο της Αθήνας δημόσια θεωρητική συζήτηση με τους τροτσκιστές. Λοιπόν; Να ανακτήσουμε το επιστημονικό κεκτημένο του μαρξισμού και να επιχειρήσουμε να το αναπτύξουμε, ώστε να αντιστοιχεί στις πραγματικότητες της νέας ιστορικής εποχής.

Υποστηρίζετε ένα "άνοιγμα στην κοινωνία και Αριστερά". Πώς θα μπορούσε αυτό να γίνει; Η κοινή δράση της Αριστεράς θα μπορούσε να είναι ένας δρόμος σε αυτή την κατεύθυνση και υπό ποιες προϋποθέσεις;

Για να ανοίξει ο δρόμος για την ηγεμονία της Αριστεράς, χρειάζεται μια διαλεκτική υπέρβαση της ιστορίας της. Ούτε εύκολος μηδενισμός ούτε άκριτη προσκόλληση στο παρελθόν. Για να αρχίσει να γίνεται κάτι τέτοιο, απαιτείται ένα ξεκίνημα με κοινή δράση, θεωρητικός διάλογος, επεξεργασία κοινών στόχων, απαρχή θεωρητικών-πολιτικών συγκλίσεων. Προοπτικά: Επεξεργασία κοινών στρατηγικών στόχων με ορίζοντα το σοσιαλισμό. Να ελπίσουμε ότι το ΚΚΕ θα αρχίσει να συνομιλεί με άλλους, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σταθεροποιήσει μια αριστερή στροφή και ότι η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θα ξεπεράσει τον επαναστατικοφανή βερμπαλισμό και θα γίνει υπολογίσιμη δύναμη του κοινωνικού γίγνεσθαι. Τέλος, η πολιτική ηγεμονία προϋποθέτει ιδεολογική και πολιτισμική ηγεμονία και μια ηθική που θα αποτελεί την άρνηση της εγγενούς καπιταλιστικής ανηθικότητας.

Την συνέντευξη πήρε ο Νίκος Ταυρής

9 τρόποι να απαξιώσεις μια Συνδιάσεκψη

Την Παρασκευή και το Σάββατο θα διεξαχθεί η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Η διάρκειά της, η ελλιπής οργάνωση της προ της Συνδιάσκεψης συζήτησης, η μη δυνατότητα σύνθεσης απόψεων σε μια κατεύθυνση που θα δώσει μια νέα ώθηση στο εγχείρημα οδηγούν σε όχι και τόσο αισιόδοξες προβλέψεις και σε μια μεγάλη αναντιστοιχία με τις ζυμώσεις και τις διαθέσεις στη βάση του ενωτικού εγχειρήματος. Διαβάστε 9 τρόπους για να απαξιώσεις μια Συνδιάσκεψη:

1. Κάνεις πιο πριν άλλες δυο Συνδιασκέψεις και δεν υλοποιείς τις ομόφωνες αποφάσεις τους. Έτσι όλοι καταλαβαίνουν ότι οι όποιες αποφάσεις και αυτής της Συνδιάσκεψης μπορεί να μείνουν στα χαρτιά.
2. Αφήνεις την πολιτική και οργανωτική προετοιμασία της Συνδιάσκεψης στον αέρα, κάνεις τις εσωκομματικές διαδικασίες της συνιστώσας σου και επικυρώνεις την πραγματοποίησή της 10 μέρες πριν την αναγγελθείσα ημερομηνία πραγματοποίησης της Συνδιάσκεψης.
3. Καλείς μέσα σε 10 μέρες σε τοπικές συνελεύσεις που άρον άρον θα συζητήσουν πολύ σοβαρά ζητήματα. Αφίσα βγάζεις μάλλον μετά την Συνδιάσκεψη.
4. Ενώ στη Γραμματεία αναφέρεις ότι το να βρεθεί χώρος δεν είναι πρόβλημα (ακούστε ηχογραφημένες τοποθετήσεις στο μπλογκ της ΠΑΣΑ) καταλήγεις σε Συνδιάσκεψη-express που ξεκινά Παρασκευή απόγευμα και τελειώνει Σαββάτο βράδυ. Όποιος δηλαδή δεν είναι δημόσιος υπάλληλος, άνεργος, επαγγελματικό στέλεχος ή από μακρινή επαρχία αποκλείεται από μεγάλο μέρος της διαδικασίας.
5. Εκφωνείς ήδη πριν τη Συνδιάσκεψη αυτά που είναι να αποφασιστούν σε αυτή. Δηλαδή έχεις δημόσια εξαγγείλει την «αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση» (χωρίς απόφαση ούτε καν της Γραμματείας) τη στιγμή που θέμα της Συνδιάσκεψης είναι η αντιπολιτευτική πολιτική σου.
6. Παίρνεις δικιά σου θέση για διάφορα ζητήματα ("προγραμματική αντιπολίτευση", "η τρομοκρατία εχθρός της κοινωνίας και της δημοκρατίας", "debate για το ασφαλιστικό"), μετατρέποντας τη Γραμματεία σε γλάστρα, και δείχνοντας την υποτίμησή σου στην «στρατηγική επιλογή» του εγχειρήματος που συμμετέχεις…
7. Κάνεις ένα άλμα προς τα μπρος ή αλλιώς στο κενό, θέτοντας ένα μη υπαρκτό δίλημμα «ή δεν αλλάζει τίποτα ή γινόμαστε κόμμα». Θεωρείς τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτική συμμαχία και όχι σαν ένα πρωτότυπο εγχείρημα ενότητας της αριστεράς (που ήδη δεν λειτουργεί σαν κλασσική πολιτική συμμαχία αφού στην Κεντρική και τις τοπικές Γραμματείες συμμετέχουν και ανένταχτοι), αρνείσαι οποιαδήποτε δυνατότητα ενδιάμεσης ή μεταβατικής μορφής (υπάρχουν ήδη πολλές προτάσεις από πολλές συνιστώσες και ανένταχτους για μια δημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ με σεβασμό ανένταχτων και συνιστωσών) και θέτεις ότι το μόνο διαφορετικό μοντέλο που μπορεί να υπάρχει είναι ενιαίο κόμμα!
8. Παίρνεις απόφαση του Κεντρικού σου κομματικού οργάνου την οποία φυσικά δεν έχεις το «δικαίωμα» να τροποποιήσεις αφού είναι συλλογική τελεσίδικη απόφαση. Φανταστείτε 11 αμετάκλητες αποφάσεις των 11 συνιστωσών!
9. Ενώ ένα από τα θέματα της Συνδιάσκεψης (οργανωτική δομή) έχει προκύψει εδώ και πολλούς μήνες προτείνεις να φτιαχτεί μια επιτροπή που θα το δει…! Αυτή η επιτροπή θα "δει" ακόμα και ζητήματα που είναι αποφάσεις προηγούμενων δυο Συνδιασκέψεων (γραφείο τύπου, πλουραλιστική εκπροσώπηση...). Άρα μη δίνοντας λύση και μη δείχνοντας διάθεση να δώσεις λύση, βυθίζεις το εγχείρημα στην εσωστρέφεια, την οποία βέβαια καταγγέλλεις όταν αφορά κριτική απέναντι στην συνιστώσα σου!

Για τον ΣΥΡΙΖΑ: Οι προτάσεις και η συζήτηση που δεν έγινε

Αναδημοσιεύουμε από την Αριστερά! της Παρασκευής άρθρο του Μ. Σιάχου σχετικά με τις διαφορές εντός του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά τα πολιτικά και οργανωτικά ζητήματα:

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ

Τα κρίσιμα πολιτικά και οργανωτικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ

Δύο κείμενα (ένα που υπογράφεται από όλες τις συνιστώσες και ένα του ΣΥΝ) κατεβαίνουν τελικά ως εισήγηση της γραμματείας στις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ που θα γίνουν -όσες και όπως γίνουν στον περιορισμένο χρόνο- μέχρι την πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου δεν είναι να αναδειχτούν οι επιμέρους διαφορές των (πολλών είναι η αλήθεια) κειμένων – προτάσεων που έχουν κυκλοφορήσει το τελευταίο διάστημα από συνιστώσες, τάσεις και ανένταχτους, αλλά να αναδειχθούν οι καθοριστικές διαφορές στα πολιτικά και οργανωτικά ζητήματα που τέθηκαν (ή δεν τέθηκαν).

Το πολιτικό ζήτημα
Μια βασική διαφορά που αναδείχτηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, αφορά το πολιτικό ζήτημα και πιο συγκεκριμένα το να προσδιοριστεί τι σημαίνει στις νέες συνθήκες αγώνας ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τι σημαίνει αγώνας ενάντια στον δικομματισμό -τα δύο βασικά, δηλαδή, θέματα που δημιούργησαν τους όρους ενότητας στον ΣΥΡΙΖΑ. Το κρίσιμο δεν είναι απλά ο χαρακτήρας και το είδος της αντιπολίτευσης, αλλά ο ρόλος και ο χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ, οι στοχεύσεις του στη νέα περίοδο.

Σήμερα πρέπει να ληφθούν υπόψιν κάποια πολύ συγκεκριμένα δεδομένα:

• Πρώτον, υπάρχει διπλό έλλειμμα αντιπολίτευσης. Η μεγάλη κρίση στη ΝΔ δεν επιτρέπει δεξιά αντιπολίτευση και την ίδια ώρα παραμένει το έλλειμμα αντιπολίτευσης απ’ τα αριστερά.

• Το δεύτερο αφορά τη στρατηγική διαμόρφωσης της ταυτότητας και του χαρακτήρα που πρέπει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εδώ ακριβώς μπαίνει η έννοια της μεγάλης Αριστεράς, που παίρνει την πρωτοβουλία των κινήσεων, δημιουργώντας τους όρους κάλυψης ενός δυναμικού που θα βρεθεί έξω από τις ράγες του δικομματισμού. Αυτή είναι μία πρώτη στόχευση που θα έπρεπε να έχει η Αριστερά. Ακριβώς στη βάση των ζητημάτων και των προβλημάτων, δημιουργούνται οι όροι για μεγάλη κοινωνική διείσδυση του ΣΥΡΙΖΑ ή της ενωτικής Αριστεράς κυρίως στο χώρο της εργασίας, αλλά και όπου αναπτύσσονται κινήματα και δυνάμεις. Μια ταυτότητα που δεν θα περιγράφει απλά και γενικά τη γραμμή ενάντια στο δικομματισμό, αλλά θα την αποδεικνύει καθημερινά, χωρίς αμφισημίες, χωρίς κεντροαριστερά... φλερτ και που δεν θα ψάχνει στο όνομα μιας δήθεν «υπευθυνότητας» να βρει τα θετικά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ενισχύοντας συγχύσεις και ανύπαρκτα διλήμματα. Μια ταυτότητα που, στο πλαίσιο της πολιτικής γραμμής, θα οριοθετεί σαφέστατα και τις πιθανές συμμαχίες και διευρύνσεις, με στόχο πάντα τη μεγάλη ριζοσπαστική Αριστερά και όχι τη συγκυριακή αύξηση ψήφων και μιντιακών εντυπώσεων, όπως γίνεται το τελευταίο διάστημα με τους Οικολόγους Πράσινους.

Επιπλέον, αν ένα ζήτημα είναι ο χαρακτήρας της αντιπολίτευσης ή η ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, ένα δεύτερο είναι η τοποθέτησή του απέναντι στη θηλιά της ΕΕ στις σημερινές συνθήκες, όπου το Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας επιβάλλουν, με βάση το οικονομικό πρόβλημα, μέτρα και πολιτικές που δημιουργούν όρους πτώχευσης στην Ελλάδα. Αυτή η πραγματικότητα διαμορφώνει ένα περιβάλλον στο οποίο η αντινεοφιλελεύθερη πολιτική πρέπει να περιλαμβάνει την κριτική και αμφισβήτηση των ευρωπαϊκών δομών και θεσμών και βέβαια τη στοχευμένη αντίσταση στην ΕΕ του Μάαστριχτ, του Συμφώνου Σταθερότητας, της ΟΝΕ, της Λισσαβόνας.

• Το τρίτο έχει να κάνει με το πώς και με ποιες προτάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, τα ενδιαφέροντα και τα δικαιώματα των μικρομεσαίων, των μικροαστικών στρωμάτων κ.λπ. Και εδώ έρχεται η αναδιανομή του πλούτου -το μέγα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Έχουμε μια πολιτική από το ΠΑΣΟΚ που δεν ακυρώνει σε τίποτα αυτή της ΝΔ και η οποία ενισχύει το κοινωνικό πρόβλημα, την κοινωνική πόλωση, εντάσσοντας μεγάλα στρώματα του ελληνικού λαού στο απέραντο πτωχοκομείο που οικοδομείται.

Πρόκειται για πολιτικά ζητήματα που θα ‘πρεπε να συζητηθούν σε όλη τη διαδικασία προς και στη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, διαδικασία και συζήτηση που ποτέ δεν έγινε. Η απουσία της πολιτικής συζήτησης για την ουσία και το χαρακτήρα της αντιπολίτευσης, για τη λειτουργία και την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, στην κοινωνία, στα κινήματα κ.λπ. είναι, λοιπόν, η πρώτη κεντρική διαφορά της ΚΟΕ και άλλων συνιστωσών με την πολιτική του Συνασπισμού για τη Συνδιάσκεψη.

Οι διαφωνίες για τα οργανωτικά

Δεύτερο μεγάλο ζήτημα που αναδείχτηκε όλη αυτή την περίοδο είναι το οργανωτικό. Το οργανωτικό πρέπει να δημιουργεί τον κορμό στον οποίο θα στηρίζονται οι πολιτικές που θα πραγματώνουν το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να προωθεί την οικοδόμηση μιας διαφορετικής Αριστεράς.

Το ζήτημα αυτό δεν χωράει βιασύνη, αλλά πρέπει να προχωρήσει με βάση την ωριμότητα και την όσμωση που έχει προηγηθεί, με βάση τις απαιτήσεις και τη ζήτηση για έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα λειτουργεί με άλλους όρους και κανόνες.
Βασικό σημείο διαφοράς με το ΣΥΝ σε ό,τι αφορά το οργανωτικό είναι η έννοια του μέλους. Υπάρχει το «αυτοδικαίως μέλος» που βάζει ο ΣΥΝ και το «αυτοπροσώπως μέλος». Το «αυτοδικαίως μέλος» σημαίνει ότι όσα μέλη έχει ο Συνασπισμός αυτοδικαίως είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ή όσα μέλη έχει η ΚΟΕ αυτοδικαίως είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Το «αυτοπροσώπως» σημαίνει ότι κάθε μέλος συνιστώσας γράφεται και παίρνει την κάρτα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία εδώ ανοίγει το θέμα του ενεργού μέλους, ζήτημα που σχετίζεται με το αν θα δίνεται η δυνατότητα (όποτε και όπως...) «δημοσκοπικών» στρατών. Μπορεί, για παράδειγμα, στο μέλλον να προκύψουν δημοψηφισματικού τύπου διαδικασίες, όπου τα μη ενεργά μέλη, τα οποία μπορεί και να μην θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ –και υπάρχουν τέτοια στον ΣΥΝ, ίσως και σ’ άλλες συνιστώσες– να εμφανίζονται μόνο τότε και να διαμορφώνουν συσχετισμούς, οι οποίοι δεν είναι υπαρκτοί στην καθημερινή ζωή και στις ζωντανές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Το «αυτοδικαίως μέλος», λοιπόν, δεν προάγει την έννοια του ενεργού μέλους που θα ήθελε και θα έπρεπε να έχει η Αριστερά. Ενός μέλους, που μπορεί να μην είναι 100% στρατευμένο, αλλά είναι παρών, δρα, συμμετέχει, ανησυχεί, και προβληματίζεται στα πλαίσια των μαζικών χώρων, των γειτονιών, του χώρου εργασίας, του χώρου σπουδών κ.λπ.

Επόμενο ζήτημα διαφωνίας αφορά τα ενδιάμεσα όργανα, για τα οποία οι περισσότεροι εκτιμούν ότι πρέπει να υπάρχουν, να συσκέπτονται και να αποφασίζουν τακτικά και τα οποία να προκύπτουν από τις τοπικές και θεματικές οργανώσεις. Ο Συνασπισμός προτείνει ένα ενδιάμεσο όργανο που σε ειδικές μόνο περιπτώσεις και υπό προϋποθέσεις θα συνεδριάζει.

Το πιο καθοριστικό ζήτημα, όμως, το οποίο έρχεται και ξανέρχεται συνεχώς, είναι το από ποιον και πώς εκφωνείται η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε δει στο παρελθόν διάφορους τηλεοπτικούς αστέρες του ΣΥΡΙΖΑ –του ΣΥΝ καλύτερα– να μονοπωλούν την παρουσία στα ΜΜΕ και να εκφωνούν μια πολιτική γραμμή η οποία δεν είναι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της τάσης τους -ούτε καν της οργάνωσης ή του κόμματός τους. Πρόκειται για σημαντικό θέμα, αφού έτσι ακυρώνεται στην πράξη, ζωντανά και μαζικά η πολιτική γραμμή.

Η ΚΟΕ πρότεινε ένα όργανο καθημερινής χάραξης και επικοινωνίας της πολιτικής γραμμής, όπου θα συμμετέχουν μέλη της γραμματείας, μέλη της ΚΟ, μέλη της Επιτροπής Τύπου και ο (ή οι) εκπρόσωπος Τύπου.
Αντ’ αυτού, προτείνεται από τον ΣΥΝ μια επιτροπή, η οποία θα διερευνήσει εκτός από τις δυνατότητες διεύρυνσης και ανασύνθεσης της Αριστεράς και το ζήτημα του Γραφείου Τύπου, σαν να μην υπάρχουν αποφάσεις, σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Τέλος, το τελευταίο διάστημα τέθηκε -όχι από το σύνολο του ΣΥΝ- το ζήτημα του ενιαίου κόμματος. Όπως μπήκε το θέμα, πρόκειται για άλμα στο κενό, που μεθοδικά βάζει τη λογική «σας τα δίνουμε όλα, για να μην πάρετε τίποτα». Ωστόσο, η εν λόγω πολιτική πρόταση πρέπει να τύχει προσοχής, με την έννοια ότι στρατηγικά μπορεί να δημιουργήσει χώρους, αν συζητιέται σοβαρά, αν βρεθούν βηματισμοί και οσμώσεις που θα έδειχναν ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν συνισταμένες δυνάμεις, οι οποίες έχουν ιδεολογικές αναφορές, έχουν συγκεκριμένα πολιτικά στίγματα, έχουν και συγκεκριμένες οργανωτικές προτάσεις. Αυτό θα ήταν ένας ενιαίος πολιτικός οργανισμός με λειτουργία, συνισταμένες τάσεις -κάτι αντίστοιχο, δηλαδή, του «Μπλόκο».

Κάτι τέτοιο, όμως, χρειάζεται οικοδόμηση και το πρώτο βήμα είναι η κατοχύρωση του ενεργού μέλους, η κατοχύρωση του ενδιάμεσου οργάνου, η κατοχύρωση του οργάνου καθημερινής χάραξης πολιτικής γραμμής.
Με δεδομένα τα πιο πάνω, προβλέπεται να γίνει μια Συνδιάσκεψη – «σούπα», η οποία είναι, όμως αναγκαία, αφού πιθανή αναβολή της θα δημιουργούσε περισσότερη απογοήτευση. Στη Συνδιάσκεψη Θα ακουστούν πολλές απόψεις και επιβάλλεται να υπάρξουν στοιχίσεις σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Είναι θετικό ότι «κατεβαίνουν» δύο κείμενα από τη γραμματεία, ένα των συνιστωσών και ένα του ΣΥΝ, όχι γιατί υπάρχει αντιπαλότητα, αλλά γιατί ξεκαθαρίζονται όλο και περισσότερο ορισμένα ζητήματα και προωθούνται συνθέσεις, με στόχο να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην οικοδόμηση μιας μεγάλης Αριστεράς, η οποία θα μπορεί να αναχαιτίσει τη νεοφιλελεύθερη επίθεση.

Μιχάλης Σιάχος

Φοιτητές όλων των χωρών ενωθείτε!

Αυτές τις μέρες ξετυλίγεται σε πολλές πόλεις της Γερμανίας ένα κουβάρι αγώνων μέσα στα πανεπιστήμια. Στην πατρίδα του Μαρξ οι φοιτητές, ακολουθώντας και τα βήματα των γειτόνων φοιτητών της Αυστρίας, αμφισβητούν περισσότερο ή λιγότερο δυναμικά το μονόδρομο της Μπολόνια. Σε περίπου πενήντα πόλεις διεξάγονται καταλήψεις και η κατάσταση θυμίζει λίγο την ελληνική πραγματικότητα των μεγάλων κινητοποιήσεων του 2006-2007. Τελικά το μικρόβιο της εποχής μας που μεταδίδεται πιο εύκολα είναι μάλλον αυτό του αγώνα και των ανατροπών παρά του Η1Ν1!
Διαβάστε παρακάτω το άρθρο του Βήματος για την κατάσταση στη Γερμανία.

Οι φοιτητές της Γερμανίας, παραφράζοντας τη φράση του Μάρξ από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», εξεγείρονται και καλούν τους φοιτητές ανά την Ευρώπη να αντισταθούν στις μεταρρυθμίσεις στη παιδεία που προωθούνται μέσα από τη «διαδικασία της Μπολόνια».

Του Γ. Γαλιανου από το «Βήμα»

«Φοιτητές όλων των χωρών, ενωθείτε!». Το σύνθημα του ομιλητή δονεί την κεντρική αίθουσα Αuditorium Μaximum του Πανεπιστημίου Χούμπολντ στο Βερολίνο. Οι ακροατές, γύρω στους 450 φοιτητές, χειροκροτούν με θέρμη. Η προτροπή πάει «γάντι» στον στόχο τους για συντονισμό με τους άλλους εξεγερμένους φοιτητές στην Ομοσπονδιακή Γερμανία και αλλού εναντίον των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) οι οποίες συνοψίζονται στον όρο «διαδικασία της Μπολόνιας». Το γεγονός ότι η προτροπή αποτελεί παράφραση της πασίγνωστης ακροτελεύτιας φράσης του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» των Μαρξ και Ενγκελς («Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!») δεν φαίνεται να τους ενοχλεί. Το αντίθετο μάλιστα. «Μα, οι συγγραφείς της ήταν συμφοιτητές μας » υπενθυμίζει ένας από αυτούς. «Σπούδασαν στο ίδιο πανεπιστήμιο» .

Τέτοιο «νοσταλγικό» πάθος συνηθίζεται πολύ τελευταία στα πανεπιστήμια της Γερμανίας. Οι φοιτητές δανείζονται «τσιτάτα» από το παρελθόν για να βγάλουν το «άχτι» τους εναντίον όλων των κακώς κειμένων: Πρώτον, των χρόνιων (λίγοι καθηγητές, ανεπαρκής τεχνικός εξοπλισμός, αυξανόμενα δίδακτρα) και, δεύτερον, των τρεχόντων κακώς κειμένων, τα οποία προκύπτουν από τη «διαδικασία της Μπολόνιας» (εντατικοποίηση των σπουδών μέσω του συστήματος «Βachelor», ήτοι συντόμευση του χρόνου εκπαίδευσης με παράλληλη μεγάλη αύξηση της εξεταστέας ύλης).

Το σύνθημα «Χούμπολντ αντί για Μπολόνια» που κυριάρχησε στις φοιτητικές διαδηλώσεις της περασμένης Τρίτης (200.000 διαδηλωτές σε 35 γερμανικές πόλεις) είναι λοιπόν μια άλλη έκφραση για το αίτημα «Ανθρωπιστική εκπαίδευση αντί για επιχειρήσεις», έτσι όπως το είχε διατυπώσει τον 19ο αιώνα ο Αλεξάντερ φον Χούμπολντ. «Μας θέλουν μηχανάκια,νέου είδους εκπαιδευτικά προϊόντα, που θα είναι πιο αποδοτικά από τα σημερινά» λέει εκπρόσωπος των φοιτητών. «Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι!».

Η ριζοσπαστική φρασεολογία δεν μεταφράζεται βέβαια πάντα σε «ανατρεπτικά» αιτήματα. Πολλά περιορίζονται σε «τεχνικές» ρυθμίσεις, όπως περισσότερα λεφτά για την Παιδεία ή μεγαλύτερη συμμετοχή των φοιτητών στη διεύθυνση των ανώτατων σχολών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πλειονότητα των εξεγερμένων δεν επιδιώκει την κατάργηση του «Βachelor» αλλά την απλή βελτίωσή του.

«Πολύς θόρυβος για το τίποτε» συμπεραίνει η εφημερίδα «Sueddeutsche Ζeitung». Το περιεχόμενο των αιτημάτων, συνεχίζει, είναι τόσο ισχνό ώστε επιτρέπει στους πολιτικούς και στους μεγαλοεπιχειρηματίες να δείχνουν κατανόηση γι΄ αυτά. Ηδη η ομοσπονδιακή υπουργός Επιστημών Ανέτε Σαβάν ανακοίνωσε την αύξηση του ποσού για τις υποτροφίες από το 2011. Και ο τοπικός υπουργός Επιστημών της Κάτω Σαξονίας Λουτς Στράτμαν δήλωσε ότι κατόπιν συνεννόησης με τον Σύνδεσμο Επιχειρηματιών του κρατιδίου θα αναθεωρήσει το σύστημα «Βachelor» στη βάση των φοιτητικών προτάσεων.

Οι μικρές αυτές παραχωρήσεις δεν φθάνουν όμως για να «καλμάρουν» τους φοιτητές. Και αυτό προμηνύει συνέχιση των κινητοποιήσεων. Προς στιγμήν 50 πανεπιστημιακές σχολές τελούν υπό κατάληψη. Ο αριθμός τους αναμένεται να αυξηθεί εν όψει της νέας μεγάλης πανγερμανικής διαδήλωσης η οποία έχει προγραμματιστεί για τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου. «Το κύμα διαμαρτυρίας φουσκώνει συνεχώς» λένε εκπρόσωποι των φοιτητών.

Το «φούσκωμα» δεν είναι μόνο γερμανικό φαινόμενο. Η αρχή έγινε, προ μηνός περίπου, στη Βιέννη, και επεκτάθηκε κατόπιν στην υπόλοιπη Αυστρία, καθώς και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Και αυτό λόγω της ταυτότητας των προβλημάτων: το «Βachelor» είναι «κοινή μοίρα»- ευρωπαϊκό προϊόν made in Βologne. Γι΄ αυτό και οι πολιτικοί αναλυτές προβλέπουν την επέκταση των αναταραχών σε όλη την Ευρώπη- και δη πολύ σύντομα. «Αυτό που άρχισε στην Αυστρία,μια χώρα στην οποία η απεργία και οι καταλήψεις είναι σχεδόν άγνωστες λέξεις,θα μπορούσε άνετα να συμβεί και οπουδήποτε αλλού» προσθέτει. Οι Βιεννέζοι είναι πρωτοποριακοί και στο θέμα της οργάνωσης: δημοκρατία της βάσης, γενικές συνελεύσεις, έλλειψη ιεραρχιών. «Οι νεολαίες των αριστερών κομμάτων συμμετέχουν στο κίνημα, δεν τις αφήνουμε όμως να κάνουν κουμάντο» λέει ο Γκρέγκορ Βανμπόντεν , φοιτητής της Φυσικής. «Οι περισσότεροι από μας είναι αριστερά από το Κέντρο, όχι αριστεροί» προσθέτει.

Ταυτόχρονα δίνουν τον τόνο και στις μορφές των κινητοποιήσεων: καταλήψεις, ανοιχτές συναυλίες, συζητήσεις στους δρόμους με περαστικούς. «Δείχνουν όλοι ενδιαφέρον» λέει. Και ο μόνος που αρνείται να συζητήσει μαζί τους στο κατειλημμένο πανεπιστήμιο είναι ο υπουργός Επιστημών Γιοχάνες Χάαν. «Δεν πειράζει» προσθέτει. «Εχει καιρό. Εμείς σκοπεύουμε να μείνουμε εκεί για πολλούς μήνες ακόμη».

Γυμνοί όπως και το... 1968

Τ ο στριπτίζ δεν είναι μονοπώλιο των νυχτερινών κέντρων. Στη Γερμανία παρατηρείται και στις φοιτητικές διαδηλώσεις! Το τελευταίο παράδειγμα καταγράφηκε την περασμένη Τρίτη στο Μαρβούργο, όταν ένας φοιτητής βγήκε από τη διαδήλωση και πήδηξε, ολόγυμνος, σε παρακείμενο ποτάμι. «Δεν είμαι χειμερινός κολυμβητής» δήλωσε αργότερα. «Ηθελα να δείξω τη γύμνιαστην οποία μάς υποβάλλει το σημερινό πανεπιστημιακό σύστημα». Παρόμοιο φαινόμενο, αλλά πιο μαζικό, είχε καταγραφεί πριν από έξι χρόνια σε διαδήλωση στο Βερολίνο, όταν περίπου 30 φοιτητές άρχισαν ξαφνικά να τρέχουν «ολοτσίτσιδοι» ανάμεσα στο πλήθος. Η εξήγησή τους ήταν παρόμοια με την προηγούμενη- το «ξεγύμνωμα» από το κράτος.

Το ωραιότερο «στριπτίζ» του είδους συνέβη όμως τον Δεκέμβριο του «μυθικού» 1968, όταν εννέα φοιτήτριες- μία στο εδώλιο του κατηγορουμένου επειδή είχε χαρακτηρίσει τη Δικαιοσύνη «ταξική» και οκτώ στο ακροατήριο- έβγαλαν τις μπλούζες τους στο Εφετείο του Αμβούργου και άρχισαν να τραγουδούν το εξής σουξέ: «Αξιότιμοι κύριοι δικαστές/ Μας φέρεστε σαν να είμαστε ληστές/ Αυτά είναι ανήθικα ήθη/ Γι΄ αυτό και σας δείχνουμε τα στήθη».

Αν τα μάτια των δικαστών «θόλωσαν» μπροστά σε τέτοια κάλλη- «κορυφαία ποιότητα διεθνώς» είχε αποφανθεί τότε καθηγητής της Ανατομίας- είναι άγνωστο. Γνωστό είναι μόνο ότι αθώωσαν την κατηγορουμένη. Και αυτό έχει καταγραφεί ως μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του φοιτητικού κινήματος.

Με όπλο τις νέες τεχνολογίες

Ενα από τα ακαταμάχητα όπλα των εξεγερμένων φοιτητών είναι τα μοντέρνα μέσα επικοινωνίας: Ιnternet, κινητό τηλέφωνο, κάμερες κάθε είδους. «Ηδη στο πρώτο εξάμηνο των σπουδών κάνουμε καλύτερη χρήση από τους καθηγητές μας» λέει ο φοιτητής της Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου Ραλφ Μπάουμαν. Το σύστημα-πλαίσιο για το Ιnternet είναι το «Web 2.0- Εφαρμογές» που στηρίζεται στη διάδραση. Οι κύριες μορφές της είναι το Facebook και το Τwitter, που επιτρέπουν την άμεση ανταλλαγή πληροφοριών και απόψεων μεταξύ όλων των ενδιαφερομένων.

Η πιο πρωτοποριακή πόλη και σε αυτόν τον τομέα είναι σήμερα η Βιέννη. «Εχουμε στήσει μια Wikipedia των κινητοποιήσεων» λέει ο Καρλ Βέμπερ , φοιτητής της Πληροφορικής, αναφερόμενος στο πρότυπο της διάσημης δωρεάν εγκυκλοπαίδειας. «Ετσι μπορούμε να διαχειριζόμαστε κεντρικά τις πληροφορίες μας». Η εσωτερική επικοινωνία συμπληρώνεται μέσω της ιστοσελίδας unsereuni.at, στην οποία «αναρτώνται» σε 24ωρη βάση όλες οι δράσεις και οι πλατφόρμες των διαφόρων οργανώσεων και πρωτοβουλιών. «Εχουμε σταθερό προβάδισμα έναντι των αντιπάλων μας στον τομέα της επικοινωνίας» προσθέτει. «Και αυτό μεταφράζεται σε αντίστοιχο πολιτικό πλεονέκτημα» .

Α. Αλαβάνος: Επτά πολιτικές παραινέσεις προς την Αριστερά

Αναδημοσιεύουμε από την ΕΟΣ την ομιλία του Α. Αλαβάνου στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Ν. Βαλαβάνη στη Θεσσαλονίκη. Προσοχή, απυθύνεται σε όσους θέλουν να καταλάβουν. Για όσους δεν θέλουν, είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουν, αλλά τότε ίσως να είναι αργά...

ΕΠΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

20-11-2009
Α. ΑΛΑΒΑΝΟΣ

Ο Καρλ Μαρξ έγραψε τρεις τόμους, πάνω από 1500 σελίδες για το «Κεφάλαιο». Άλλες τόσες για τις « Θεωρίες για την υπεραξία». Πάνω από 40 τόμους είναι τα Άπαντα του ιδίου και του Ενγκελς. Και δεν θα βρει κανείς στα Άπαντα ένα ολοκληρωμένο βιβλίο- ανάλυση για τον Σοσιαλισμό.

Αυτή η προσέγγιση – να μιλάς για το αύριο μέσα από το σήμερα κι όχι κατευθείαν για το ίδιο το αύριο - έχει σφραγίσει σε μεγάλο βαθμό την πρόδρομη αριστερή σκέψη. Η κριτική στο καπιταλιστικό σήμερα είναι το σπέρμα για ιδέες, προτάσεις, στοχασμούς για το σοσιαλιστικό αύριο. Έτσι αφήνεται ένα μεγάλο πεδίο ελευθερίας, ευθύνης, ευρηματικότητας, έμπνευσης για τον σύγχρονο ή τον μεταγενέστερο αναγνώστη. Όταν η σύλληψη του καινούριου γίνεται εκ των προτέρων, εγχειριδιακά, εγκεφαλικά, στις λεπτομέρειες – κι αυτό το είδαμε στη Ρωσία – τότε αντί να υπάρξει ένα συγκροτημένο πλαίσιο αναδεικνύεται ένα πνιγηρός θεωρητικός εναγκαλισμός που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο.

Αν αυτή την ανάδυση της θέσης μέσα από την αντίθεση, της πρότασης μέσα από την κριτική, τη συναντάμε συχνά σε οικονομικές αναλύσεις ή σε πολιτικά κείμενα, είναι σχεδόν ο κανόνας στο χώρο της λογοτεχνίας με εξαίρεση τον «σοσιαλιστικό ρεαλισμό».

Σε αυτό τον κανόνα υπόκειται και η ποιητική συλλογή της Νάντιας Βαλαβάνη «Μεγάλη Εποχή». Ελεγεία γραμμένη για το τέλος εποχής του παγκόσμιου σοσιαλιστικού εγχειρήματος του 20ου αιώνα , τότε που βρέθηκε :

«Μέσα από την πιο πικρή
από όλες τις ήττες
παραδομένο στη χλεύη
νικητών και νικημένων
το απελευθερωτικό όνειρο
της ανθρωπότητας»

Υπάρχει μια αίσθηση όπως με τα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Μέσα από το μοιρολόγι το γαμήλιο τραγούδι. Μέσα από τον χειμώνα να ξεμυτίζει ντροπαλά η άνοιξη. Μέσα από το αδιέξοδο του σήμερα, ο δρόμος για το αύριο.

Σε ελάχιστη κλίμακα συγκριτικά με το μεγαλοπρεπές θέαμα της πλανητικής σχεδόν σοσιαλιστικής κατάρρευσης, υπαινικτικές προτάσεις και στοχασμοί αυτής της ποιητικής συλλογής συνηχούν με καταστάσεις της αριστεράς του σήμερα στην πατρίδα μας. Γιατί όπως είναι γνωστό στην ποίηση κανείς, ούτε ο ίδιος ο δημιουργός, δεν μπορεί να θέτει περιορισμούς μεγέθους, τόπου ή χρόνου. Η ποίηση είναι πάντα ακραία και εκτός ορίων.

Με αυτή την έννοια ξαναδιαβάζοντας και παρουσιάζοντας για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες τούτο το βιβλίο, εντόπισα επτά πολιτικές παραινέσεις προς την Αριστερά.

Πρώτο : Η αριστερά ως κομματικός σχηματισμός ή ακόμη κι ως πολιτική προσπάθεια δεν είναι παρά ένα μικρό κλάσμα ενός καθολικών διαστάσεων εγχειρήματος. Η πολιτική αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει από μόνη της ως σχηματισμός ή είναι ένα κακέκτυπο, ένα φτερό στον άνεμο, μια άγονη, εφήμερη και ανάξια λόγου παρουσία εφόσον δεν συνδέεται οργανικά με την επιστήμη, τη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες, τη φιλοσοφία, τον κόσμο των ιδεών. Με λίγα λόγια αν δεν είναι οργανικό στοιχείο μιας πολιτιστικής επανάστασης. Με ακόμη λιγότερα λόγια, με μια λέξη, αν δεν είναι ποίηση. Είναι λάθος αν νομίζει κανείς ότι η μεγάλη προειδοποίηση για την κατακρήμνιση του σοσιαλιστικού εγχειρήματος ήρθε από τον Τρότσκι. Ήρθε από τον Μαγιακόφσκι, με το έργο και την αυτοκτονία του. Η ποίηση , πάντα σχεδόν απούσα, επιμένει να υπενθυμίζει ενοχλητικά στην αριστερά την παρουσία της.

Αφού παραθέτει ένα δίστιχο του Λόρκα : «Το τραγούδι που ποτέ δεν θα πω/ κοιμήθηκε πάνω στα χείλη μου», γράφει η Νάντια Βαλαβάνη, στη «Μεγάλη Εποχή»:

«Λοιπόν, τότε που ξεκινούσαμε εμείς
ωραίοι και αθώοι
διαβάζαμε Λένιν και Μαρξ
αλλά καθόλου W.B. Yeats
« οι αθώοι κι οι όμορφοι
άλλο εχθρό δεν έχουν από το χρόνο»

Δεύτερο : Ο κίνδυνος για την αριστερά είναι κυρίως εντός των τειχών. Ο ζωγραφικός πίνακας που έχουμε από τις πρώτες μεγάλες στιγμές του παγκόσμιου σοσιαλιστικού εγχειρήματος είναι η έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα. Η αριστερά επιτίθεται να καταλάβει τα τείχη των ισχυρών της αντιπάλων. Αντίστοιχα μπορεί να φαντασθεί κανείς την αριστερά να υπερασπίζεται τα δικά της τείχη. Η μάχη δεν κρίνεται πάντα με το ποιος θα καταλάβει τα τείχη του άλλου , όπως στις ταινίες του Κουροσάβα. Και παγκόσμια και στην Ελλάδα, η αριστερά στάθηκε απέναντι σε πανίσχυρους αντιπάλους, έπεσε όμως γιατί απαξιώθηκε και αποδομήθηκε μέσα στο πύργο της. Εδώ κυριάρχησαν πολλές φορές ιδέες, αξίες, κώδικες του αντίπαλου κόσμου. Αυτό βιώθηκε άλλες φορές με επικό τρόπο, άλλες φορές με την ακύρωση αξιόλογων τοπικών πολιτικών εγχειρημάτων. Αυτό νομίζω ότι συνέβηκε και κατά τη φάση της τελευταίας διακυβέρνησης της δεξιάς στην Ελλάδα, όταν η ενωμένη ριζοσπαστική αριστερά δυνάμωνε αντί να τραυματίζεται από τον αμείλικτο ολοκληρωτικό πόλεμο του συστήματος, τελικά όμως για εσωτερικούς λόγους χάνει τους τρεις μεγάλους στόχους. Την ακύρωση του δικομματισμού. Την αλλαγή των συσχετισμών στην ιστορική αριστερά. Την προσέγγιση της νεανικής πρωτοπορίας που προσχωρεί στον αντιεξουσιαστικό χώρο

Γράφει :

« Χρόνια αργότερα μέσα από διαδικασίες πολυδαίδαλες
συνειδητοποιήσαμε ότι πλησιάζαμε σε κάτι
που θύμιζε επικίνδυνα στειρότητα
-γνωστή, ψεύτικη, καλλιεργημένη
από συνήθεια και στενούς ορίζοντες-
και προπαντός υπεκφυγή
οι καταπιεστές κυριαρχούσαν τελικά
και στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων»

Τρίτο : Η αριστερά δεν υποτάσσεται στην επίκληση της καθημερινότητας όπως οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η δύναμη των μεγάλων μετασχηματισμών δεν εκπίπτει σε εφήμερες συντεχνιακές δραστηριότητες. Δεν την εκφράζουν οι φευγαλέες ατάκες δευτερόλεπτων χωρίς ίχνη στα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών. Αντίθετα μέσα από το μικρό βλέπει το μέγα. Στο καθημερινό φόντο του Πακιστανού που φορτικά πουλάει ένα μπουκέτο με τριαντάφυλλα στο φανάρι διακρίνει τις βρετανικές και αμερικάνικες στρατιές κατοχής, τα χωριά της Νότιας Ασίας που καίγονται , την ακραία φτώχεια του Ισλαμαμπάντ, τα χιλιάδες παιδιά που κατασκευάζουν χαλιά. Και πιο πέρα βλέπει ένα κήπο έξω από τον Άγιο Παντελεήμονα με πολύχρωμες τριανταφυλλιές όπου μεταναστόπουλα και ελληνόπουλα παίζουν κρυφτό και χορεύουν.

Γράφει :

« Εμείς νεαροί γευτήκαμε μια δόση νίκης
καθόλου πλέρια
και κάθε άλλο παρά τελειωτική
Αυτό μας έκανε γενναιόδωρους
και λίγο αφελείς
Η καθημερινότητα απειλεί
να μας συντρίψει»

Τέταρτο : Η αριστερά είναι απλή. Όσο πιο βαθιές οι επεξεργασίες της κι όσο πιο σύνθετη και δύσκολη η πραγματικότητα τόσο πιο απλή οφείλει να είναι. Γιατί αυτή είναι η φύση της. Γιατί η πλατιά επαφή της με την κοινωνία είναι το οξυγόνο της. Γιατί αν είναι αριστερά, δεν της χρειάζονται τα ψέματα, τα προσχήματα, τα επινοήματα, τα σοφίσματα. Ο Λένιν έλεγε απλά : «Σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός». Οι Ισπανοί κομμουνιστές και αναρχικοί : “ No Passaran”. Οι αριστερές πρωτοπορίες στο Πολυτεχνείο : «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Σήμερα βλέπουμε αυτό το μοναδικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το απλό αίτημα «μέλη» κι ότι αυτό συνεπάγεται, να εμπλέκεται σε βυζαντινολογίες, σε περιπτώσεις και υποπεριπτώσεις, σε σχέδιο Ανάν, σε μια αργκό ακατανόητη από την κοινωνία, σε κόλπα. Όταν μπορείς απλά να πεις «μέλη» και μαγικά να ανοίξουν διάπλατα τα παράθυρα στον ήλιο.

Γράφει :

«Οι κούφιοι άνθρωποι είναι εδώ…
αποκλεισμένοι σε συσκέψεις, σε συνεργασίες…
δουλεύουνε εντατικά με ντιρεκτίβες
με κανονισμούς, με πλαίσια
να εξασφαλίσουν πλειοψηφίες
μειοψηφίες, συμβιβασμούς
συσχετισμούς δυνάμεων ικανούς
για αποφάσεις που μετά ένα χρόνο
ίσως στερούνται σημασίας»

Πέμπτο : Για την αριστερά η αντίσταση και η ανατροπή, η ρήξη δεν είναι απλοί κανόνες σε ένα στρατηγικό της σχέδιο για μια λαϊκή εξουσία. Είναι κυρίως κώδικες αξιών, κριτηρίων και νοηματοδοτήσεων. Είναι η ικανότητα της αριστεράς να αντιπαραθέτει σε ένα σύστημα ιεραρχήσεων που στηρίζεται στη λογική του εύκολου κέρδους και του ατομισμού τις δικές της προτεραιότητες στη βάση της αλληλεγγύης και της ισότητας. Το σύστημα θέλει τους νέους επιτυχημένους, life style, γιάπι, άνετους, επικοινωνιακούς, survivors. Η αριστερά βυθίζεται μέσα στο βούρκο της κοινωνίας , συναντά αυτούς που φοβούνται, αυτούς που σπάσανε, αυτούς που κλαίνε, αυτούς που είναι μοναχικοί, αυτούς που κάνουν άρνηση, αυτούς που είναι αυτοί και το διαδίκτυο, φτάνει σε χώρους ακραίους σα να βρίσκεται σε ταινίες Αλμοδοβάρ. Έχει τη δική της κοινωνική «Επί του Όρους ομιλία».

Γράφει :

«Εμπρός οι ανεκπαίδευτοι
αστικοί νομάδες
παιδιά των Ρομ
διεθνική πανσπερμία…
Εμπρός του κόσμου οι διχασμένοι
ανάμεσα σ’ αυτά που λαχταρούν
κι αυτό που κάνουν…
Εμπρός της γης οι άσκημοι
οι όχι ιδιαίτερα έξυπνοι και νέοι
οι φτωχοί
οι μετανάστες
οι άρρωστοι
οι ξένοι»

Έκτο : Για την αυτοσυντήρησή μας πρέπει να ζούμε στη γη κι όχι να ονειροπολούμε. Για την αριστερά ισχύει κάτι πολύ διαφορετικό. Η αριστερά για να ζήσει πρέπει να ονειρεύεται. Να σαρώσει τις συνταγές για ρεαλισμό, εκσυγχρονισμό, ευρωπαϊσμό που της επιβάλλουν το σαβουάρ βιβρ του συστήματος. Να συμπυκνώσει στη δράση της και να εκφράσει τα μεγάλα οράματα και τις ουτοπίες από την αρχαιότητα και την Αναγέννηση μέχρι τον Μαρξ και την εποχή μας για ένα πλανήτη φιλίας και ειρήνης. Επειδή μπορούσαν να ονειρεύονται ένα κόσμο χωρίς πόλεμο, βγήκαν στον δρόμο δισεκατομμύρια ενάντια στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. “Imagine all the people – Living life in peace”. Η ουτοπία δεν είναι φυγή από την πραγματικότητα αλλά όρκος ζωής για την αλλαγή της. Λέει ο Λιούις Μαμφορντ στην Ιστορία των Ουτοπιών : «Τα πράγματα που ονειρευόμαστε, τείνουν συνειδητά ή ασυνείδητα να εξελίσσονται στα πρότυπα της καθημερινής μας ζωής.»

Γράφει :

«Τις νύχτες βλέπω στα όνειρά μου
τους παλιούς συντρόφους μου
σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει
ποτέ δεν μου ζητούν τον λόγο για τη ζωή μου
αντίθετα κάνουμε όλα όσα
δεν μπορέσαμε ποτέ
οργανώνουμε εξεγέρσεις και επαναστάσεις
μας κυνηγούν σ’ έρημους δρόμους
και κτίρια φλεγόμενα»

Έβδομο : Αριστερά είναι η ιστορία σε εξέλιξη.. Οι σημερινοί κυρίαρχοι όταν μίλησαν μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης για το «τέλος της ιστορίας» δεν αναφέρονταν μόνο στο μέλλον. Αυτό γρήγορα το εγκατέλειψαν με το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την οικονομική κρίση. Αναφέρονται κύρια στο παρελθόν. Γι’ αυτούς κανείς , και ιδιαίτερα η αριστερά, δεν έχει δικαίωμα να έχει ιστορία. Οι σημερινοί ανηλεείς νόμοι τους έχουν τη σφραγίδα της αιωνιότητας και όλοι στο όνομα του ρεαλισμού πρέπει να κινηθούν στα πλαίσια τους. Η αριστερά όταν διαρρηγνύει με θράσος αυτό το ανιστορικό πλαίσιο, όταν ανοίγει τις πόρτες για να εισβάλει η ιστορία ανατρέποντας τις καπιταλιστικές βεβαιότητες ως χάρτινους πύργους, όταν έχει τη δύναμη να βιώνει το παρελθόν, από τον Σπάρτακο μέχρι τους Παλαιστίνιους, μπορεί να είναι υπερήφανη για την υπερηφάνια της και μπορεί να μη ντρέπεται για όσα πρέπει να την κάνουν να ντρέπεται. Σε κάθε εικόνα που βλέπουμε εμείς έχει θέση η ιστορία. Πάνω από τα αγόρια κορίτσια του Δεκέμβρη με φτερά στην πλάτη υπερίπτανται οι παρέες της ΕΠΟΝ, οι εκδρομείς των Λαμπράκηδων, οι φοιτητές στην πύλη του Πολυτεχνείου.

Γράφει :

«ο κήπος μικρός και χωριάτικος
καμμιά αίσθηση κηποτεχνικής
Τα δέντρα δεν είναι περήφανα
χαρακωμένα, χρήσιμα
φέρνουνε πάνω τα σημάδια
από την ιστορία του σπιτιού
Το σκίσιμο στον κορμό της μουριάς
είναι από το μουλάρι που τη δοκίμασε
ακόμα τότε νεαρή.
Οι χαρακιές στα πιο χοντρά κλαδιά
από το σύρμα
που χρόνια ολόκληρα κρατούσε
η μπουγάδα που έσταζε»

Άρθρο της Κωνσταντίνας Κούνεβα

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα συνεχίζει να μας εκπλήσσει με την ψυχική της δύναμη, το κουράγιο και την αγάπη για την ζωή. Τα συμπυκνώνει όλα. Γυναίκα, μάνα, μετανάστρια... Πολλά έχουν ήδη ειπωθεί. Ακόμα και ο τρόπος που μιλάει για αυτόν που της έκανε την επίθεση "σοκάρει" δείχνοντας έναν άνθρωπο φιλοσοφημένο που αναζητεί τις αιτίες που κρύβονται πίσω από τα φαινόμενα, αναζητώντας δικαιοσύνη και όχι εκδίκηση. Μας ξενίζει ακόμα και το ότι εμείς φαινόμαστε πιο θυμωμένοι από την ίδια. Η ίδια δεν δηλώνει ούτε καν αριστερή. Τη νιώθουμε όμως πιο κοντά μας από πολλούς που το δηλώνουν... Διαβάστε άρθρο της στην Athens Voice:

Της Κωνσταντίνας Κούνεβα - 18.11.2009

Στο δωμάτιό μου έρχεται συνέχεια κόσμος, δεν μου μένει ούτε λεπτό, είτε μιλάω στο τηλέφωνο είτε είμαι με ανθρώπους που με επισκέπτονται. Δεν κουράζομαι γιατί είμαστε άνθρωποι και χρειαζόμαστε συμπόνια και συντροφικότητα. Αυτό φέρνει χαρά και ευτυχία. Σε όλη μου τη ζωή έχω μάθει να είμαι με τον κόσμο.

Στην αρχή η ζωή μου σε αυτή την πόλη ήταν πολύ δύσκολη, εξαιτίας και της κατάστασης του παιδιού μου που ήταν πολύ άρρωστο. Οι άνθρωποι δεν με καταλάβαιναν, δεν μπορούσαν να δουν ότι είμαι καλός άνθρωπος μέσα μου και επειδή δεν ήξερα καλά ελληνικά δεν είχαν υπομονή να με ακούσουν. Ήμουνα σοκαρισμένη, αλλά καταλάβαινα γιατί τα πράγματα λειτουργούσαν έτσι.

Την πρώτη φορά που μια φίλη της μαμάς μου ήρθε στην πόλη ρώτησε το γιο μου τον Μανουέλ, που τότε ήταν τεσσάρων χρονών, «σου αρέσει η Αθήνα;», κι αυτός απάντησε «όχι, γιατί είναι πολύ βρόμικη και οι άνθρωποι πετάνε τα σκουπίδια κάτω». Κι εγώ όταν ήρθα δεν το πίστευα ότι μπορεί να είναι τόσο βρόμικη μια πόλη, μια πρωτεύουσα κιόλας. Στη χώρα μας αυτό δεν υπάρχει.

Πολλές φορές, όταν τελείωνε ο γιος μου το σχολείο αφήναμε την τσάντα στο σπίτι, είχα ήδη προετοιμάσει το φαγητό, το παίρναμε μαζί με τα βιβλία και τα τετράδιά του και πηγαίναμε στου Φιλοπάππου, σε εκείνο το σημείο απέναντι από την Ακρόπολη, για να φάμε και να κάνουμε τα μαθήματα. Μετά γυρνάγαμε πάλι με τα πόδια, δεν βαριόμασταν να περπατάμε, συζητάγαμε με αυτούς που έβγαζαν βόλτα τα σκυλιά τους και παίζαμε, άρχισα σιγά-σιγά να μιλάω ελληνικά, εκφραζόμουν πιο εύκολα. Ήμουν ευχαριστημένη και έβλεπα και το γιο μου που φαινόταν καλά. Ήταν σαν παραμύθι, πολύ ωραία ζωή.

Πρέπει να αγαπάς τον τόπο σου και την κουλτούρα που σου έχει δώσει, αλλά δεν είναι κακό να περνάς καλά και σε έναν άλλο τόπο, να τον αγαπάς και αυτόν. Αν αγαπάς τους ανθρώπους, αγαπάς κάθε τόπο.

Σήμερα αισθάνομαι μια χαρά στην Ελλάδα. Αυτό που μου συνέβη θα μπορούσε να είχε συμβεί οπουδήποτε αλλού.

Για τα ιατρικά μου έξοδα δεν πληρώνω. Οι ιδιώτες γιατροί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους χωρίς λεφτά, έρχονται εδώ από άλλα νοσοκομεία για να με εγχειρήσουν και δεν έχει ζητήσει κανείς τίποτα.
Στον Μανουέλ, γι' αυτό που συνέβη, εξηγώ ότι η έλλειψη γνώσης στους ανθρώπους τούς κάνει να συμπεριφέρονται με άλογο τρόπο, αλλά ότι εμείς πρέπει να τους καταλάβουμε. Δεν ξέρουμε πώς μεγάλωσε αυτός που μου το έκανε αυτό. Πώς του συμπεριφέρονταν η μαμά του και ο μπαμπάς του. Του λέω ότι αυτούς τους ανθρώπους η ίδια η κοινωνία τους αρρώστησε.

Για εμένα, πάνω από όλα, θέλω να γίνω καλά και να βλέπω, για να μπορώ να διαβάζω. Μου είπαν ότι αυτό θα γίνει, το ένα μου μάτι θα φτιάξει οπωσδήποτε. Στην κατάσταση που βρίσκομαι αυτό είναι μια μεγάλη χαρά. Θέλω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει, να μπορέσω να το προετοιμάσω για τη ζωή, να είμαι ήσυχη ότι έκανα όλα όσα έπρεπε να κάνω σαν μητέρα, σαν «γονείς», γιατί έχω και τις δυο ευθύνες, και της μαμάς και του μπαμπά.

Από μικρή διάβαζα λογοτεχνία, έτσι ώστε να είμαι καλύτερη στο σχολείο. Τώρα προτιμώ να διαβάζω φιλοσοφία, ψυχολογία και πολιτική. Μου αρέσει να μαθαίνω πώς εξελίχθηκαν οι κοινωνίες. Είμαι αυτή που είμαι γιατί ενδιαφέρθηκα για τη γνώση και τη σοφία.

Ο συνηθισμένος νους ποτέ δεν χορταίνει. Είσαι ευχαριστημένος, αλλά συνεχίζεις να ψάχνεις. Τρώμε οτιδήποτε βρίσκουμε στο δρόμο μας, έντονες μυρωδιές, έντονες γεύσεις. Αυτοπαγιδευόμαστε.

Κάποτε οι άνδρες είχαν πολύ πιο δυνατή σκέψη, ο τρόπος ζωής σήμερα δεν τους βοηθάει, είναι συνεχώς ανήσυχοι, έχουν φόβους, ψάχνουν συνεχώς τρόπους ευχαρίστησης. Εμείς είμαστε αλλιώς οργανωμένες. Νομίζω ότι έχουμε πάλι ανάγκη από μια πολυγαμική μητριαρχία, αλλά αν το πεις στους άντρες θα τρελαθούν.

Από την παρουσία του τόσου κόσμου που έχω τώρα δίπλα μου, βλέπω ότι είναι πολύ γλυκό για τους άλλους να λειτουργείς με σοφία και αγάπη.

Συνέλευση ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας τη Δευτέρα 23/11

Συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας την Δευτέρα ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο Σαββατοκύριακο:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ ΕΝΟΨΕΙ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ 28 & 29 ΝΟΕΜΒΡΗ
Την Δευτέρα 23 Νοέμβρη στις 20.00 στο Εργατικό Κέντρο Άργους θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας.
Η συνέλευση πραγματοποιείται με στόχο να γίνει μια ευρεία συζήτηση σχετικά με την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της πολιτικό-οργανωτικής Συνδιάσκεψης που θα λάβει χώρα στις 28 & 29 Νοέμβρη στην Αθήνα.
Τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί ενόψει της Συνδιάσκεψης θα μπορεί να τις προμηθευτεί όποιος το επιθυμεί από τις 19.30 στον χώρο του Εργατικού Κέντρου καθώς επίσης και στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας (http://syriza-argolidas.pblogs.gr/).

Από τη γραμματεία του
ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας
19/11/09

Διαβάστε τα βασικά κείμενα που έχουν κατατεθεί:
Σχέδιο πρότασης για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ
(Γ. Μπανιάς – Γ. Σαπουνάς)
Εισαγωγή

O ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα ενωτικό εγχείρημα της Αριστεράς στο οποίο μετέχουν ισότιμα κόμματα, οργανώσεις και αγωνιστές –στριες που δεν είναι ενταγμένες σε κάποιο πολιτικό φορέα.
Δεν είναι ενιαίο κόμμα, αλλά μια πρωτότυπη μορφή συνεργασίας δυνάμεων, που ξεκίνησε το 2001 με τη συγκρότηση του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς, εξελίχθηκε το 2003 στην Πρωτοβουλία για τη Συσπείρωση της Αριστεράς και διαμορφώθηκε στις αρχές του 2004 στον ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκει την κοινή δράση και πολιτική συνεργασία όλων των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Σταθερό στοιχείο του εγχειρήματος στα χρόνια της ύπαρξης του είναι η προσπάθεια συσπείρωσης των ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας που αντιστέκονται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στο δικομματισμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνδέεται με τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και συσπειρώνει στις γραμμές του δυνάμεις που είναι μέλη ή παρατηρητές στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στην Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά ή και στους δύο ευρωπαϊκούς σχηματισμούς.
Η προσπάθεια κοινής δράσης και πολιτικής συνεργασίας, οφείλει να συνεχιστεί δυναμικά και να είναι ανοιχτή όχι μόνο σε όλες ανεξαιρέτως τις δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και σε εκείνες της ριζοσπαστικής οικολογίας, του φεμινισμού και όλων των πολύμορφων κοινωνικών κινημάτων, χώροι που αν και σήμερα δεν διαθέτουν αυτόνομη πολιτική έκφραση συσπειρώνουν χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες σε κινηματικές συσπειρώσεις και δίκτυα, καθώς επίσης και στους αγωνιστές και αγωνίστριες της λαϊκής βάσης του ΠΑΣΟΚ, που αποδεσμεύονται απ’ αυτό, λόγω της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του.
Η κοινή δράση είναι όρος για να μπορέσει η Αριστερά να υπερασπιστεί τα άμεσα αιτήματα των εργαζομένων, να αντισταθεί σε αντεργατικές και αντιλαϊκές αυταρχικές πολιτικές, να δικαιώσει τελικά έναν από τους βασικούς λόγους ύπαρξής της.
Η πολιτική συνεργασία είναι το βήμα στην προσπάθεια για την αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού των δυνάμεων σε όφελος του λαού και του τόπου.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που θα γίνει στις 27,28 και 29 Νοεμβρίου φιλοδοξεί να δώσει μια νέα ώθηση σε αυτό το ενωτικό εγχείρημα.
Θα έχει δύο θέματα: Πολιτικό και Οργανωτικό.
Αυτά τα δύο ζητήματα είναι διαλεκτικά δεμένα και πρέπει να αντιμετωπιστούν με εξωστρεφή και όχι με εσωστρεφή τρόπο. Το πολιτικό σχέδιο και η οργανωτική ανασυγκρότηση πρέπει να απευθύνονται προς το πλατύ κοινωνικό ακροατήριο το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται σήμερα να διεκδικήσει με την εναλλακτική πολιτική πρότασή του και τις οργανωτικές ρυθμίσεις και δυνατότητες που θα προσφέρει.

Α. Πολιτικό ζήτημα

1. Είναι ανάγκη να υπάρξει παραπέρα επικαιροποίηση και εμπλουτισμός της υφιστάμενης πολιτικής μας συμφωνίας. Η προηγούμενη συμφωνία πολιτικής συνεργασίας βασίστηκε στην διακήρυξη του στρατηγικού στόχου του σοσιαλισμού και στην αντίθεση προς τον νεοφιλελευθερισμό, τον δικομματισμό, τον κυβερνητισμό και την κεντροαριστερά και αποτυπώνεται στις Διακηρύξεις του 2003 και του 2007, στο κείμενο «15 άμεσοι στόχοι πάλης», στο Σχέδιο Προγράμματος που ενέκρινε η Πανελλαδική του ΣΥΡΙΖΑ τον Απρίλιο του 2009, στις εκλογικές Διακηρύξεις του, στα εκλογικά προγράμματα και στις επεξεργασίες που παρουσιάστηκαν στις εκλογικές μάχες που προηγήθηκαν. Όλα αυτά είναι και πρέπει να θεωρούνται κεκτημένα.
2. Σήμερα χρειάζεται να εμπλουτιστεί με επίκαιρη διατύπωση το πολιτικό πλαίσιο, που θα ξεκαθαρίζει τι σημαίνουν όλα αυτά στις συγκεκριμένες νέες συνθήκες, στο νέο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο που προέκυψε από τις εκλογές του 2009. Και ιδιαίτερα στο ποια είναι η γραμμή της αντιπολίτευσης στο ΠΑΣΟΚ. Αυτή η πολιτική γραμμή πρέπει να αποβλέπει στη συγκρότηση μιας νέας αριστερής πολιτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης. Με εναλλακτικές προτάσεις για τα επίκαιρα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, προτάσεις που ταυτόχρονα είναι ενταγμένες σ’ ένα συνολικό πρόγραμμα διεξόδου από τη βαθιά και πολύπλευρη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, που στην προοπτική του έχει το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Μέσα από τους καθημερινούς αγώνες θα υπάρξουν τομές και ρήξεις, θα αλλάξουν οι σημερινοί συσχετισμοί και θα συγκροτηθεί μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που είναι αναγκαία για την επιτυχία του στρατηγικού στόχου.
3. Το ΠΑΣΟΚ παραμένει εντός των πλαισίων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής της.
Προσπαθεί να δημιουργήσει ελπίδες και προσδοκίες στον λαό εξαγγέλλοντας ρυθμίσεις στο «θεσμικό πεδίο». Παραμένει όμως στοχοπροσηλωμένο ως προς την καρδιά και την ουσία της οικονομικής πολιτικής, στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της Ε.Ε. και συγκεκριμένα στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Οι προγραμματικές δηλώσεις και ο προϋπολογισμός της νέας κυβέρνησης, η στάση της απέναντι στην ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού του Πειραιά, στους χιλιάδες συμβασιούχους και σε εργαζόμενους με διάφορες σχέσεις ελαστικής και επισφαλούς εργασίας (stage, ενοικιαζόμενοι κ.λ.π.) που απειλούνται σήμερα με απόλυση ενώ καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και άλλες επιλογές της σε κρίσιμα ζητήματα το επιβεβαιώνουν.
Η έμφαση της αντιπολιτευτικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να στραφεί στα ζητήματα της κρίσης με αιχμές στα ακόλουθα σημεία: μισθοί, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις, ανεργία, ιδιωτικοποιήσεις, αγροτική οικονομία, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ΕΒΕ, Υγεία, Παιδεία, ασφάλιση αλλά και δικαιώματα, οικολογία, περιβάλλον, κινήματα, πολιτισμός κλπ.
4. Η τακτική αυτή λαμβάνει υπόψη τις λαϊκές ελπίδες και προσδοκίες που δημιούργησε η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ και προσανατολίζεται ώστε να τις μετατρέψει όχι σε απογοήτευση, λόγω της κυβερνητικής πολιτικής που θα ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ, αλλά σε μαχητική διεκδίκηση. Κάτι τέτοιο απαιτεί επίκαιρο πλαίσιο αιχμών και αιτημάτων από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και μια απόλυτα αναβαθμισμένη οργανωτική σχέση με τα κοινωνικά μας ακροατήρια (κατά προτεραιότητα εργατική τάξη, παραδοσιακή και νέα, νεολαία, κάτοικοι λαϊκών συνοικιών, γυναίκες, αγροτιά, ΕΒΕ, μετανάστες και αποκλεισμένοι «χωρίς φωνή») ή αλλιώς ισχυρή «κοινωνική γείωση».
Αυτή η τακτική έχει συνέπειες και οδηγεί σε αλλαγές στην εργατική και συνδικαλιστική πολιτική, στην λειτουργία και δράση των τοπικών επιτροπών και στην πολιτική για την τοπική αυτοδιοίκηση.
5. Στην υπηρεσία αυτών των στόχων ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάρει τολμηρές πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Β. Οργανωτικό ζήτημα

1. Αποφασιστική ενίσχυση του πανελλαδικού δικτύου τοπικών και νομαρχιακών επιτροπών με συγκρότηση νέων όπου δεν υπάρχουν, ώστε να αποτελεί τον κυρίαρχο οργανωτικό ιστό του ενωτικού εγχειρήματος. Οι Τοπικές και Νομαρχιακές και Κλαδικές Επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ είναι τα βασικά κύτταρα του πολιτικού υποκειμένου ΣΥΡΙΖΑ.
2. Θέσπιση της έννοιας «μέλους ΣΥΡΙΖΑ» με άμεση σύνδεση με τις τοπικές και νομαρχιακές επιτροπές. Δημιουργία ενιαίου μητρώου μελών (με την συμμετοχή μελών των συνιστωσών και ανένταχτων μαζί) με την ευθύνη των τοπικών επιτροπών. Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι όποιος συμφωνεί με τις αρχές και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να είναι μέλος του και να συμμετέχει στις δραστηριότητές του. Το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ παίρνει την ενιαία κάρτα μέλους.
3. Τα όργανα και τα σώματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι: η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, οι Γραμματείες των Τοπικών, Νομαρχιακών και Κλαδικών Επιτροπών, η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή και η Κεντρική Γραμματεία.
Επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ, που συγκροτούνται με ευθύνη της Κεντρικής Γραμματείας είναι το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, το περιοδικό, η συντακτική επιτροπή για το site και το περιοδικό, η Οργανωτική Επιτροπή, η Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού και οι θεματικές επιτροπές. Αντίστοιχες θεματικές επιτροπές συγκροτούν και οι Νομαρχιακές και Τοπικές Επιτροπές. Τα όργανα και τα σώματα πρέπει να έχουν πλήρη δυνατότητα σχεδιασμού και άσκησης πολιτικής και ουσιαστικές σχέσεις με το δίκτυο «κυττάρων» του ΣΥΡΙΖΑ.
4. Τα μέλη της Τοπικής και Νομαρχιακής Επιτροπής ψηφίζουν την Γραμματεία της τ.ε. με θητεία ενός έτους, τους αντιπροσώπους για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη και αποφασίζουν για τα τοπικά ζητήματα.
5. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, έχει 2ετή θητεία, συγκαλείται μια φορά τον χρόνο και είναι το κυρίαρχο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ.
6. Η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή προκύπτει από εκλογή με ποσόστωση εκπροσώπων συνιστωσών και ανέντακτων ή με συναίνεση. Συνεδριάζει ανά 2μηνο και η θητεία της είναι 2ετής.
7. Η Κεντρική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ εκλέγεται από την ΠΣΕ με ποσόστωση εκπροσώπων συνιστωσών και ανέντακτων ή συγκροτείται συναινετικά. Θητεία Γραμματείας 2ετής.
8.Οι Επιτροπές, που βοηθούν την άσκηση της καθημερινής πολιτικής δουλειάς (η Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού, το Γραφείο Τύπου ΣΥΡΙΖΑ, η Οργανωτική Επιτροπή, το περιοδικό και η Συντακτική Επιτροπή για το site και το περιοδικό) στελεχώνονται με απόφαση της Γραμματείας.
9. Οι αποφάσεις των οργάνων επιδιώκεται να παίρνονται με συναίνεση. Όταν αυτό δεν είναι εφικτό προτείνεται η πλειοψηφία των 2/3.
10. Bασικές αρχές της συγκρότησης και λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν: η ισοτιμία ανδρών και γυναικών, ο πλουραλισμός (Κοινοβουλευτική Ομάδα, σύνθεση οργάνων, εκπροσώπηση στα ΜΜΕ κλπ.).
11. Αποφασιστική ενίσχυση του «ταμείου ΣΥΡΙΖΑ», με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να υπάρξει η δυνατότητα αυτόνομης πολιτικής και οργανωτικής λειτουργίας του, κεντρικά και τοπικά.
Το υπόλοιπο ποσό της κρατικής χρηματοδότησης θα κατανέμεται μεταξύ των συνιστωσών, ανάλογα με τη συμφωνία που θα υπάρξει.

Γ. Οργάνωση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης.

Η Πολιτική και Οργανωτική Συνδιάσκεψη της 27,28,29 Νοεμβρίου 2009, θα συγκροτηθεί με τη συμμετοχή της Κεντρικής Γραμματείας , των Συντονιστικών Επιτροπών ή Γραμματειών των Τοπικών και Νομαρχιακών Επιτροπών, της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, του Οργανωτικού Γραφείου, στελεχών των κλαδικών και θεματικών Επιτροπών, των μελών του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και από αντιπροσώπους που θα αποφασίσουν οι τοπικές επιτροπές, σε αριθμούς που θα συμφωνηθούν ανάλογα με τα μέλη που θα πάρουν μέρος στις διαδικασίες προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη.

Το κείμενο της ΠΑΣΑ:
Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, θεωρούμε τους εαυτούς μας μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Προτάσσουμε, το ότι η αριστερά εχει κοινωνικό όραμα τη χειραφέτηση του ανθρώπου από κάθε καταναγκασμό και δουλεία. Με βάση το δεδομένο αυτό οργανώνεται και δρα με τις αξίες που πρεσβεύει ως αυτοτελής πολιτική και ιδεολογική δύναμη. Δύναμη η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα κοινωνικά κινήματα.

Μια τέτοια σύγχρονη πολιτική εκφραση πρέπει να είναι οργανωμένη και να δρα με τις παρακάτω αρχές:

1. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι ενιαίος πολιτικός φορέας του οποίου τα μέλη έχουν δικαίωμα να είναι ενταγμένα και σε συνιστώσες και σε τάσεις.

2. Το βασικό πολιτικό κύτταρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι οι συνελεύσεις οι οποίες λαμβάνουν αποφάσεις και εκλέγουν όργανα στη βάση της ισότιμης συμμετοχής των μελών τους, με “οριζόντια” δικτύωση και επικοινωνία.

3. Μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι όσοι ζητούν προσωπικά να ενταχθούν στις οργανώσεις του και έτσι αποκτούν την κάρτα μέλους.

4. Τα μέλη των οργάνων είναι εκλεγμένα, άμεσα ανακλητά και με περιορισμένο αριθμό θητειών.

5. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έχει οικονομική αυτοτέλεια με διακριτούς πόρους και δημοσιεύει τα οικονομικά του στοιχεία.

6. Οι ρυθμίσεις που αφορούν τη συγκρότηση και το ρόλο των κεντρικών οργάνων έχουν μεταβατικό χρονικό διάστημα έως 2 έτη.

Βάλε την υπογραφή σου και διάδωσε την προσπάθεια με όποιον τρόπο μπορείς!

Ο ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια των μελών του

και η "εμπνευσμένη", "πρωτότυπη" και "ανατρεπτική" πρόταση του ΣΥΝ:

Η ΚΠΕ του ΣΥΝ προτείνει στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη την υιοθέτηση του κειμένου που ακολουθεί για τη δημοκρατική εμβάθυνση που έχει ανάγκη σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ σαν πολιτική συνεργασία κομμάτων, κινήσεων και μη ενταγμένων πολιτών.

Προτείνει επίσης τη διαμόρφωση μιας πλατιάς επιτροπής στην οποία να συμμετέχουν μέλη συνιστωσών και μη ενταγμένοι σύντροφοι και συντρόφισσες, αλλά και άλλοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ που ενδιαφέρονται για την ενότητα και τη συνεργασία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας, η οποία θα ανοίξει ένα πλατύ διάλογο για:


Α) Συγκεκριμένα βήματα, μέτρα και πρωτοβουλίες που θα συμβάλλουν στη περαιτέρω διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά και οργανωτικά με δυνάμεις:

1) του σοσιαλιστικού χώρου που αποδεσμεύονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ασκεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

2) με άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που δεν συμμετέχουν μέχρι σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ.

3) με δυνάμεις που κινούνται στον ευρύτερο οικολογικό χώρο.

Β) Την ανάγκη να υπάρξει και στην πράξη εκτός του πλουραλισμού των απόψεων και ο πλουραλισμός στην παρουσία στα ΜΜΕ και στις πολιτικές πρωτοβουλίες των δυνάμεων που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ ( Γραφείο Τύπου, περιοδικό κ.λπ.).

Γ) Τη σε βάθος διερεύνηση των προοπτικών και των δυνατοτήτων – χωρίς στενά χρονικά όρια – της ανασύνθεσης της Ριζοσπαστικής Ανανεωτικής Αριστεράς και της Οικολογίας.

Η Επιτροπή αυτή προτείνεται να είναι απαλλαγμένη από τις ευθύνες της καθημερινής δουλειάς της Γραμματείας έτσι ώστε να μην δημιουργεί εμπόδια στη σημερινή λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι κύριοι άξονες του κειμένου που εγκρίθηκε από την ΚΠΕ του ΣΥΝ είναι:

Η επιλογή της συνεργασίας των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας εντάσσεται στη στρατηγική μας, της ενότητας όλων των δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας, συγκροτείται δε ως μία πολιτική συνεργασία κομμάτων, κινήσεων και ανένταχτων πολιτών όπου ο καθένας, συλλογικότητα ή μέλος διατηρεί την αυτονομία του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να λειτουργεί με σεβασμό προς όλες τις συνιστώσες ανεξαρτήτως μεγέθους, αναγνωρίζοντας τα θετικά στοιχεία που φέρνει η κάθε μία στο κοινό μας εγχείρημα. Αυτή τη στάση θα πρέπει να τηρήσουν όλες οι συνιστώσες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι, η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη και ο σεβασμός στις διαφορετικές απόψεις είναι προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση σωστών σχέσεων, η δε πολεμική, η υπονόμευση και ο στείρος ανταγωνισμός οδηγεί σε αποδυνάμωση έως και παράλυση του εγχειρήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιμένει στην ανάπτυξη διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων όχι μόνο με όσους συμφωνεί αλλά και με εκείνους που διαφωνεί για θέματα που κάθε φορά απασχολούν τους ανθρώπους του μόχθου, γυναίκες και άνδρες.

Ο διάλογος και οι συζητήσεις είναι πολύ χρήσιμες με την προϋπόθεση ότι θα συνοδεύονται και από την ενεργό συμμετοχή στα τεκταινόμενα σε κάθε θεματικό πεδίο.

Το μετεκλογικό τοπίο – Ο ΣΥΡΙΖΑ στις νέες συνθήκες

Στις εκλογές της 4ης του Οκτώβρη απομακρύνθηκαν 1.000.000 περίπου ψηφοφόροι από τη Ν.Δ. προερχόμενοι κυρίως από τα χαμηλά και μεσαία οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Απομακρύνθηκαν διότι οι πολιτικές που εφάρμοζε η κυβέρνηση της Ν.Δ. είχαν τις ίδιες αρνητικές επιπτώσεις σʼ αυτό τον κόσμο όπως και σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Ως αριστερά οφείλουμε να αποδεχτούμε επί της ουσίας και όχι μόνο στους λόγους μας ότι όλος αυτός ο κόσμος μας ενδιαφέρει, γιατί η καθημερινότητά του είναι ίδια με τη δική μας, οι ανάγκες του ίδιες με τις με τις δικές μας, άρα πρέπει μαζί να συμπαραταχθούμε, μαζί να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή που δικαιούμαστε, μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Ταυτόχρονα πρέπει να λάβουμε υπ όψιν μας ότι τα εκατομμύρια που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ δεν φάνηκε να πείστηκαν ιδεολογικά και πολιτικά από αυτό, αλλά απελπισμένοι από την σκληρή πραγματικότητα που ζούσαν κρεμάστηκαν από αυτά που έταζε το ΠΑΣΟΚ ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο.

Η δική μας πεποίθηση ότι και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γρήγορα θα τους απογοητεύσει, γιατί δε θα ανταποκριθεί και δεν θα δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα είτε γιατί δεν μπορεί είτε γιατί δεν θέλει, επιβεβαιώνεται πολύ πριν εκπνεύσει η περίοδος χάριτος των πρώτων ημερών της νέας κυβέρνησης. Φαίνεται ότι οι προεκλογικές «προσδοκίες» για ανατροπή των νεοφιλελεύθερων επιλογών της κυβέρνησης Καραμανλή εξανεμίζονται μέρα με τη μέρα. Και από κει και πέρα τα κοινωνικά μέτωπα ανοίγουν το ένα μετά το άλλο. Η κοινωνική πολιτική, οι μισθοί, τα εισοδήματα, η μόνιμη και σταθερή εργασία, ειδικά το θέμα των stages και των συμβασιούχων, το ασφαλιστικό, η εκποίηση του λιμανιού, είναι σαφές ότι κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τις πολιτικές της προηγούμενης κυβέρνησης.

Τόσο η κρίση πολιτικής ταυτότητας και ιδεολογίας που διέρχεται η Νέα Δημοκρατία, όσο και η πολιτικές του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ αναδεικνύουν τον δικό μας αντιπολιτευτικό ρόλο, που γίνεται πιο υπεύθυνος, ώστε να συμβάλλει στον απεγκλωβισμό ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων από τον δικομματισμό.

Να εξηγούμε και να πείθουμε, να διεκδικούμε και να κερδίζουμε, δηλαδή να ανταποκριθούμε εμείς στα όνειρα και τις προσδοκίες που δεν μπόρεσε να καλύψει η Ν.Δ. αλλά όπως φαίνεται ούτε και το ΠΑΣΟΚ.

Στο νέο λοιπόν αυτό μετεκλογικό τοπίο η Ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να επεξεργαστεί τη πολιτική της με κυρίαρχο αυτό το κριτήριο, άρα με μια πολιτική σταθερά ανοιχτή στα αιτήματα του κόσμου, με προτάσεις που θα απαντούν και θα δίνουν λύσεις στα προβλήματα, ενταγμένες όμως σε ένα αριστερό, εναλλακτικό προγραμματικό σχέδιο το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα του νεοφιλελεύθερου σχεδίου. Μια τέτοια αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση μπορεί να συμβάλλει στην ανατροπή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών, με στόχο μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία με επίκεντρο την αριστερά.

Προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες, πρέπει με ειλικρίνεια να αναζητήσουμε την πολιτική, οργανωτική και κινηματική του φυσιογνωμία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει ριζικά να γίνει πιο δημοκρατικός, πιο συμμετοχικός, πιο ευέλικτος, πιο ανοιχτός, όπου όλοι οι συμμετέχοντες θα έχουν πληροφόρηση, γνώση και συμμετοχή στις αποφάσεις. Θα πρέπει όλοι όσοι συμμετέχουν να μην ασφυκτιούν να μπορούν πολιτικά να αναπνέουν, ιδεολογικά να διαφοροποιούνται, κοινωνικά όμως όλοι μαζί να διεκδικούμε, να αγωνιζόμαστε στο πλευρό της ξεχασμένης κοινωνίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να βγάλει από το στόχαστρό του παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν την ανάγκη για υπέρβαση της πολυδιάσπασης της αριστεράς η δε ενδυνάμωσή του θα συμβάλει καθοριστικά στην επιτυχία αυτού του στόχου.

Η υπέρβαση αυτή δεν επιτυγχάνεται μόνο με τη συνεργασία των διάφορων κομμάτων και κινήσεων της αριστεράς, αλλά κυρίως με την προσέλκυση χιλιάδων αριστερών που δεν εντάσσονται σε κάποιο κόμμα ή κίνηση παρότι αγωνίζονται καθημερινά στον χώρο της δουλειάς τους, στη γειτονιά, στα κοινωνικά κινήματα.

Δημοκρατική και πλουραλιστική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ

Αναγκαία προϋπόθεση για την περαιτέρω δημοκρατική εμβάθυνση αλλά και την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος είναι η ανασυγκρότηση και η ουσιαστική λειτουργία του.

Τοπικές Συνελεύσεις με Συντονιστικές Επιτροπές (Γραμματείες) σε επίπεδο νομών, πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών.

* Σε όλους τους κλάδους εργαζομένων και στους χώρους δουλειάς.

* Εκεί που δουλεύει, σπουδάζει και ζει η Νεολαία.

* Στον αγροτικό πληθυσμό.

Σε αυτές παίρνουν μέρος όλα τα μέλη των συνιστωσών με ειδική μέριμνα για τη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων ανένταχτων πολιτών. Είναι ανοιχτές, λειτουργούν δημοκρατικά επεξεργάζονται πολιτικές, παίρνουν αποφάσεις στο πλαίσιο των γενικών πολιτικών κατευθύνσεων του ΣΥΡΙΖΑ, παρεμβαίνουν στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, συμμετέχουν στις κινηματικές δράσεις και διαμορφώνουν όρους «ηγεμονίας» των επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συντονιστικές επιτροπές επιδιώκουμε να διαμορφώνονται δημοκρατικά, πλουραλιστικά και με διαφάνεια, μέσα από συζήτηση και συναίνεση αυτών που βρίσκονται στον αντίστοιχο χώρο. Εάν παρόλα αυτά δεν υπάρξει συναίνεση, τότε με τα ίδια κριτήρια που προαναφέραμε γίνεται εκλογή της επιτροπής.

Σε κάθε τοπική, κλαδική και θεματική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργείται ενιαίο μητρώο μελών του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούμενο από όλα ανεξαιρέτως τα μέλη των συνιστωσών και τους μη ενταγμένους σε συνιστώσες πολίτες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά μέλη

Όλα τα μέλη των συνιστωσών είναι αυτομάτως και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Η κάρτα μέλους κάθε συνιστώσας είναι ταυτόχρονα και του ΣΥΡΙΖΑ.

Πολίτες που με δική τους επιλογή δεν συμμετέχουν σε καμία συνιστώσα καταγράφονται σε μητρώα ανένταχτων και αποκτούν κάρτα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με όλους τους υπόλοιπους.

Το στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί στη νέα περίοδο είναι:

* Η διάρθρωση όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ με τον κοινωνικό εργασιακό και τοπικό χώρο που βρίσκονται.

* Η ενεργός συμμετοχή κάθε μέλους στις συλλογικότητες που υπάρχουν και αν όχι να συμβάλει στη δημιουργία τους.

* Στο συνδικαλιστικό κίνημα, στη νεολαία, στα νέα κινήματα διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις ενοποίησης των δυνάμεών μας σε μία παράταξη, σε ένα φορέα, σε μία δημοτική κίνηση κ.λπ.

Σώματα του ΣΥΡΙΖΑ

Τα σώματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι: η Πανελλαδική Σύσκεψη και η Γραμματεία.

Σε όλα τα σώματα συμμετέχουν αντιπρόσωποι, με την προϋπόθεση ότι έχουν επιλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες, ώστε η «νομιμοποίηση» να μην αμφισβητείται. Προς τούτο είτε οι αντιπρόσωποι προέρχονται από τα θεσμικά όργανα (π.χ. συντονιστής τοπικής επιτροπής, γραμματεία νομαρχιακής επιτροπής ή μέρος της γραμματείας), ούτως ώστε να εκπροσωπείται η πανελλαδική διάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπου δεν επιτυγχάνεται συναίνεση τότε οι αντιπρόσωποι εκλέγονται.

Η Πανελλαδική Σύσκεψη είναι το πιο ισχυρό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ, συνέρχεται σε τακτική συνεδρίαση μια φορά τον χρόνο και εκτάκτως με απόφαση της Γραμματείας, όταν προκύπτουν σοβαρά και κρίσιμα θέματα.

Η συζήτηση στην Πανελλαδική Σύσκεψη ξεκινά με εισήγηση της Γραμματείας, η οποία τίθεται στην κρίση των συνέδρων. Η σύνθεση της Πανελλαδικής Σύσκεψης πρέπει να είναι πλουραλιστική και να αντιστοιχείται με την πανελλαδική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να είναι αντιπροσωπευτική και να καθίσταται πιο ισχυρή και μη αμφισβητήσιμη. Στον βαθμό που δεν καλύπτεται η αντιπροσωπευτικότητα σε συνιστώσες, φύλο, ενταγμένους και ανένταχτους, τότε με ευθύνη της Γραμματείας θα πρέπει να υπάρχουν οι αναγκαίες διορθώσεις.

Το περιεχόμενο της Πανελλαδικής Σύσκεψης είναι η επεξεργασία των κατευθύνσεων που αφορούν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, την πολιτική των συμμαχιών, την ανάληψη πρωτοβουλιών σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, που θα φέρνουν τον κόσμο σε επαφή με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα θέματα, την εκλογική τακτική, ζητήματα της οργανωτικής συγκρότησης και λειτουργίας του.

Στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει υποχρεωτικά τουλάχιστον ένας ή μια εκπρόσωπος από κάθε συνιστώσα. Επίσης συμμετέχουν και ανένταχτοι-ες, οι οποίοι επιλέγονται από το μητρώο των ανένταχτων με όποιο τρόπο και μέθοδο αυτοί προκρίνουν.

Η θητεία της Γραμματείας διαρκεί το διάστημα μεταξύ των δυο Πανελλαδικών Συσκέψεων. Συντονίζεται από ένα συντονιστή με εξάμηνη διάρκεια. Η δραστηριότητα και τα πεπραγμένα της Γραμματείας είναι υπό διαρκή έλεγχο όλων των σωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και κρίνονται κάθε φορά στην Πανελλαδική Σύσκεψη.

Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συνεδριάζει μια φορά την εβδομάδα με κύρια ευθύνη την υλοποίηση των αποφάσεων της πανελλαδικής Σύσκεψης, την αντιμετώπιση της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Έχει στην ευθύνη της τη δημιουργία και στελέχωση του γραφείου τύπου, την έκδοση περιοδικού, την ομάδα πολιτικού σχεδιασμού και τεκμηρίωσης, καθώς και τη συγκρότηση θεματικών και βοηθητικών επιτροπών.

Σε έκτακτες περιπτώσεις μπορεί να συγκληθεί ευρύτερο σώμα με τη συμμετοχή της Γραμματείας, της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και των συντονιστών των τοπικών ή κλαδικών επιτροπών.

Στις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ισχύει ο κανόνας της ομοφωνίας ή της συναίνεσης. Στον βαθμό που αυτή κάποιες φορές δεν μπορεί να επιτευχθεί, τότε με τη σύμφωνη γνώμη όλων απευθυνόμαστε στα μέλη:

1. Είτε με κάλπη και καθολική ψηφοφορία για κρίσιμα θέματα (συνεργασίες, επικεφαλής ψηφοδελτίου, κατάρτιση ψηφοδελτίων, στήριξη ή συμμετοχή σε κυβέρνηση).

2. Είτε με έκτακτη σύγκλιση της Πανελλαδικής Σύσκεψης όπου η απόφαση λαμβάνεται με αυξημένη πλειοψηφία, π.χ. με το 75% των μελών.