Συγχαρητήρια στο πολιτικό προσωπικό της χώρας που κυβέρνησε και που κατάφερε να σκοτώσει κάθε όνειρο και ελπίδα από το νέο κόσμο!
Ξεδιαλέγουμε κάποια στοιχεία που είναι ενδεικτικά και μια καλή αφορμή για προβληματισμό και συζήτηση:
Το 81% των νέων θεωρεί ότι ζει σε μια ιδιαίτερα δύσκολη εποχή για τους νέους. Το 81% ιεραρχεί την ανεργία σαν το βασικό πρόβλημα.
Το 79% πιστεύει ότι οι κυβερνήσεις ασχολούνται λιγότερο από όσο πρέπει με τα προβλήματα της νεολαίας ενώ το 27% ότι δεν ασχολούνται καθόλου!
Το 38% δεν είναι καθόλου ικανοποιημένο με το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα.
Το 63% θεωρεί ότι οι νέοι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από ότι η προηγούμενες γενιές.
Το 63% εμπιστεύεται το δημόσιο Πανεπιστήμιο (από τα λίγα θετικά στοιχεία), ενώ περίπου οι μισοί δεν εμπιστεύονται θεσμούς όπως δικαιοσύνη, αστυνομία, εκκλησία.
Η εμπιστοσύνη πέφτει κατακόρυφα σε ζητήματα που αφορούν με την ευρύτερη έννοια την πολιτική. Έτσι, 75% μάλλον δεν εμπιστεύεται το κοινοβούλιο, 86% το κράτος, 68% τα συνδικάτα και 90% τα πολιτικά κόμματα!
Τέλος, το 81% θεωρεί μεγάλης ιστορικής σημασίας της εξέγερση του πολυτεχνείου.
Κλείνοντας, αντιγράφουμε ένα κομμάτι από άρθρο της εφημερίδας Αριστερά! που αφορά την φτώχεια και το πώς η αριστερά οφείλει να κινηθεί (βέβαια το μεγάλο πρόβλημα της αξιοπιστίας της αριστεράς που δεν λύνεται με ασκήσεις αξιοπιστίας προς το σύστημα αλλά με αγώνα αξιοπιστίας προς τον δοκιμαζόμενο λαό), το οποίο περιέχει πολλά στοιχεία διεξόδου και για τα ασφυκτικά προβλήματα της νεολαίας:
Να φέρει η Αριστερά τη φτώχεια στο κέντρο της πολιτικής σκηνής
Η φτώχεια και η ανασφάλεια, που με μαζικό τρόπο γεννά η κρίση, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται από την Αριστερά σαν ζητήματα της πολιτικής ατζέντας ή, ακόμα χειρότερα, να ανάγονται αφηρημένα στην ταξική πάλη. Οφείλουμε να αναζητήσουμε την πηγή της φτώχειας στη φύση του καπιταλισμού, που δεν μπορεί να αναπαραχθεί, αν δεν αναπαράγει τη φτώχεια και την ανισότητα. Αλλά η δουλειά της Αριστεράς δεν μπορεί να σταματά εκεί. Οφείλει να φέρει το ζήτημα στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, απαιτώντας άμεσα μέτρα ανακούφισης του λαού. Να μετατρέψει την απόγνωση σε διεκδίκηση. Να αναδείξει τη δύναμη της κοινωνικής αλληλεγγύης και της οργάνωσης. Να ξεσκεπάσει την υποκρισία της αστικής "φιλανθρωπίας", τη νεοφιλελεύθερη "ευαισθητοποίηση" για τη φτώχεια και την υποκρισία των εξαγγελλόμενων μέτρων-ημίμετρων, που αποσκοπούν στο στατιστικό και μόνο περιορισμό της φτώχειας.
Όταν η φτώχεια βιώνεται σαν προσωπική ανικανότητα, προκαλεί ενοχές και οδηγεί συχνά σε απονενοημένες καταστάσεις, όπως οι αυτοκτονίες για οικονομικά προβλήματα που αυξάνονται τον τελευταίο χρόνο. Όταν η απόγνωση πάψει να είναι εξατομικευμένη και γίνει συλλογική, όταν αποκτήσει μαζικά χαρακτηριστικά, μπορεί να οδηγήσει σε έκρυθμες κοινωνικές καταστάσεις, όπως αυτές που γέννησε το Δεκέμβρη η απόγνωση της νεολαίας ή αυτές που συναντάμε όλο και πιο συχνά σε άλλες χώρες (Αργεντινή 2001, Γαλλία 2006, Γουαδελούπη το καλοκαίρι). Γι’ αυτό ο αστισμός προβάλλει το κοινωνικό πρότυπο του ατομισμού και της παθητικοποίησης, καλλιεργεί διχαστικές πολιτικές ανάμεσα στα πληττόμενα στρώματα και αφήνει χώρο στον ακροδεξιό λαϊκισμό. Στόχος είναι να ξεχάσουμε πως μπορεί να υπάρξει μια άλλη αντιμετώπιση: η αγωνιστική στάση, η οργάνωση, η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη, που μπορεί να θωρακίσει το λαό μέσα από τη συνειδητοποίηση της δύναμης που έχει όταν είναι ενωμένος. Τότε μπορεί η απόγνωση να μετατραπεί σε ποτάμι οργής, που θα παρασύρει όλους αυτούς που ευθύνονται για τη φτώχεια. Τότε μπορεί να υπάρξει προοπτική και διέξοδος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου