Το πρωτοσέλιδο του Δρόμου

Αναλυτικά η ύλη στο http://e-dromos.gr/

Τι είδους αίτημα είναι η πραγματική δημοκρατία;

Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση για το ζήτημα της δημοκρατίας και όχι μόνο:

[πηγή: www.koel.gr]

Καθοριστικός παράγοντας η εξέλιξη της λαϊκής συνείδησης

του Χρίστου Καραμάνου

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ενώ εκτεταμένα αποσπάσματά του δημοσιεύθηκαν και στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς.

Μια γενικευμένη υποτίμηση του ζητήματος της Δημοκρατίας επικρατεί στο σύνολο σχεδόν της Αριστεράς. Η πραγματική Δημοκρατία αντί για βασική κατεύθυνση του πάλης του μαζικού λαϊκού κινήματος για την ανατροπή του τωρινού συστήματος, θεωρείται περίπου σαν ένα «πακέτο θεσμικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική οδό». Σε αυτήν την αφυδατωμένη θεώρηση της Δημοκρατίας που κατά βάση προέρχεται από το χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, έχουν προσχωρήσει όλες οι υπόλοιπες πτέρυγες της Αριστεράς, η ταξικιστική, η αντικαπιταλιστική, η περισσότερη ή λιγότερο ριζοσπαστική. Το ότι αυτό το «πακέτο θεσμικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική οδό» από ορισμένους θεωρείται σα σημαντική διεκδίκηση ενώ για τους υπόλοιπους μια τέτοια διεκδίκηση είναι ανούσια ή ακόμη και αποπροσανατολιστική, είναι μάλλον μια δευτερεύουσα μεταξύ τους διαφορά, πάνω στο θεμελιώδες κοινό υπόβαθρο της αφυδάτωσης της έννοιας της πραγματικής Δημοκρατίας.

Αντίθετα με την παραπάνω αντίληψη, αυτό που δείχνει η Ιστορία αλλά και αυτό που με την εμπειρία του καταλαβαίνει κάθε αγωνιζόμενος άνθρωπος είναι ότι η κατάκτηση της πραγματικής Δημοκρατίας συνδέεται αναπόσπαστα με μια θεμελιώδη πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανατροπή. Προϋποθέτει μεγάλα κύματα λαϊκών αγώνων, ξεσηκωμών, εξεγέρσεων, επαναστάσεων. Επίσης, η κατάκτηση της Δημοκρατίας σε όλη της την έκταση και σε όλο της το βάθος δεν μπορεί να γίνει μονομιάς. Κάθε ριζική πολιτική αλλαγή, κάθε πολιτική ανατροπή, σηματοδοτείται από συγκεκριμένες κεντρικές αιχμές, που θέτει το λαϊκό κίνημα, που συνέχουν και κινητοποιούν πλατιές λαϊκές μάζες. Οι κεντρικές αιχμές, με την επίτευξη τους, δημιουργούν νέους συσχετισμούς υπέρ του λαού και σε βάρος του κατεστημένου, ανοίγουν δρόμους για το λαϊκό κίνημα, δεν λύνουν όμως τελειωτικά το πρόβλημα. Ανάλογα με τον πολιτικό συσχετισμό που διαμορφώνεται στις επόμενες φάσεις, μετά τη «στιγμή» της αλλαγής, το πολιτικό περιεχόμενο των κεντρικών κατευθύνσεων, εν προκειμένω της Δημοκρατίας αλλά και όποιων άλλων, μπορεί να βαθύνει, μπορεί ενδεχομένως ακόμη και να εξατμιστεί. Εγγυήσεις δεν υπάρχουν, πολύ δε περισσότερο δεν μπορούν να δοθούν προκαταβολικά. Μόνη δύναμη διασφάλισης και βαθέματος των κατακτήσεων είναι ο ίδιος ο λαός, η συνεχής κινητοποίηση, η χειραφετημένη, μαχητική, δημιουργική παρουσία του.

Η λαϊκή συνείδηση απέναντι στο ειδικό καθεστώς

Σήμερα στην Ελλάδα ο λαός μέσα από μεγάλες κινητοποιήσεις εδώ και πολλούς μήνες στοχοποιεί το ειδικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα, το καθεστώς της Τρόικας και των Μνημονίων, το καθεστώς της χούντας, της νέας κατοχής και της κοινωνικής εξόντωσης. Οι μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις δονούνται από συνθήματα όπως «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία,-η Χούντα δεν τελείωσε το '73» ή «όχι νέα κατοχή–έξω οι τροϊκανοί». Καταλαβαίνει ο λαός ότι ουσιαστικά μας κυβερνά μια χούντα, ότι αποφάσεις για το μέλλον μας λαμβάνονται στις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, ότι έχει καταλυθεί κάθε έννοια Δημοκρατίας και Ανεξαρτησίας, ότι για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι δανειστές θα πρέπει να οδηγηθούμε εμείς και κυρίως οι επόμενες γενιές στον κοινωνικό Καιάδα. Παράλληλα ο λαός στοχοποιεί το σάπιο πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, της διαπλοκής με την κάθε Siemens και της τυφλής υποταγής στα τελεσίγραφα των διεθνών τοκογλύφων και των ιμπεριαλιστών. Κυριαρχούν στις μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις τα συνθήματα «κλέφτες, κλέφτες», «οι προδότες στο Γουδί», οι μούντζες απέναντι στη Βουλή –αλλά βέβαια και οι ελληνικές σημαίες, σα σύμβολο αντίστασης στην ταπείνωση, σα σύμβολο διεκδίκησης της εθνικής αξιοπρέπειας.

Όλα αυτά, ενώ απηχούν τη λαϊκή συνείδηση, ενώ είναι σε κάθετη ρήξη με το σχέδιο του ιμπεριαλισμού για την Ελλάδα, που υποτακτικότατα υλοποιεί ο ντόπιος μεγαλοαστισμός, δυστυχώς, είναι ξένα στη μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς. Ένας λαός σε πορεία προς τον ξεσηκωμό μπορεί να φέρει μια μεγάλη, ριζική –και εφικτή- αλλαγή, μια Μεταπολίτευση του Λαού. Μια μεγάλη ανατροπή, με προμετωπίδα τη Δημοκρατία, την Ανεξαρτησία, την Επιβίωση και την απαλλαγή από τη θηλειά του χρέους.

Η Μεταπολίτευση του Λαού, είναι μια κατεύθυνση ρήξης με το σύστημα, μια κατεύθυνση λαϊκής αντίστασης και ανατροπής, που παράλληλα έχει έντονο και καθοριστικό το στοιχείο της μετάβασης: μετάβαση σε μια επαναστατική διαδικασία ή αν θέλετε, άνοιγμα, πρώτη φάση μιας επαναστατικής διαδικασίας.

Ο αδύναμος κρίκος

Ο αδύναμος κρίκος του συστήματος στην Ελλάδα σήμερα είναι αυτό το ειδικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα, το καθεστώς των Μνημονίων και της Τρόικας, της χούντας, της νέας κατοχής και της κοινωνικής εξόντωσης. Το σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς αυτό το «ειδικό καθεστώς». Ο λαός πάλι δεν μπορεί να επιβιώσει με αυτό το «ειδικό καθεστώς». Εδώ λοιπόν, η αντίθεση γίνεται οριακή και εκρηκτική. Εδώ εκφράζεται με τον πιο καθοριστικό τρόπο ο κάθετος διαχωρισμός ανάμεσα στις βασικές κοινωνικές δυνάμεις, το κεφάλαιο και την εργασία.

Στην Αριστερά όμως τι συμβαίνει; Άλλοι, λόγω συστημισμού, δεν θέλουν την ανατροπή, θέλουν ομαλές εξελίξεις, επικεντρώνουν όχι στον παλλαϊκό ξεσηκωμό αλλά πάση θυσία στις εκλογές αποδεχόμενοι να γίνουν ακόμη και με τους όρους τους συστήματος –π.χ. με καλπονοθευτικό σύστημα και με τα ΜΜΕ να συνεχίζουν λειτουργούν υπό τον έλεγχο των επιχειρηματικών ομίλων- πράγμα που προδικάζει σε μεγάλο βαθμό την ουσία του αποτελέσματος. Άλλοι πάλι, λόγω υποκειμενισμού, δεν θέλουν αυτήν την ανατροπή, μια ανατροπή με δημοκρατικό, ανεξαρτησιακό περιεχόμενο. Τους ξενίζει. Θέλουν μια ανατροπή όπως την είχαν εδώ και δεκαετίες στο μυαλό τους, «με μιας» του συνόλου του καπιταλιστικού οικοδομήματος, πράγμα το οποίο ούτε έγινε ποτέ στην ιστορία ούτε μπορεί να γίνει.

Το πολιτικό περιεχόμενο της Μεταπολίτευσης του Λαού

Το σχέδιο της Αριστεράς σήμερα οφείλει να καθοριστεί από την εξέλιξη της λαϊκής συνείδησης, όπου έχει πλέον κατοχυρωθεί η στοχοποίηση και του ειδικού καθεστώτος της χούντας, της νέας κατοχής και της κοινωνικής εξόντωσης καθώς και του σάπιου πολιτικού συστήματος. Αυτή η εξέλιξη, που δεν υπήρχε παλιότερα, είναι ένα νέο καθοριστικής σημασίας δεδομένο, καλεί στο να εντοπίσουμε πιο συγκεκριμένα ποιες είναι οι κεντρικές αιχμές –όχι βέβαια η ολοκληρωτική εκπλήρωση- του δημοκρατικού ανεξαρτησιακού προτάγματος σήμερα. Παρακάτω μια πρώτη προσέγγιση.

1. Το γκρέμισμα του καθεστώτος της Τρόικας και των Μνημονίων και των ντόπιων στηριγμάτων του με πρώτο το σάπιο πολιτικό σύστημα. Η πλήρης ακύρωση όλων των Συμβάσεων, όλων ρυθμίσεων, όλου του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, όλης της επίθεσης στη ζωντανή εργασία.
2. Η πολιτική καταδίκη, ακόμη όμως και η παραδειγματική δικαστική τιμωρία όλων όσων υπηρέτησαν από θέσεις ευθύνης αυτό το καθεστώς, αλλά και γενικότερα όλων όσων οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Ριζικό χτύπημα στην καθεστωτική σαπίλα, διαφθορά και διαπλοκή πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου. Κάθαρση του δημόσιου χώρου από τη διαφθορά, άμεση θεσμοθέτηση πρώτων βημάτων κοινωνικού ελέγχου (π.χ. όλες οι λειτουργίες, οι αποφάσεις, τα οικονομικά αποτελέσματα στο διαδίκτυο), παραπέρα διαμόρφωση δομών και λειτουργιών στην κατεύθυνση ενός «νέου δημόσιου» με κοινωνικό και περιβαλλοντικό σχεδιασμό και κοινωνικό έλεγχο.
3. Άμεση αποκατάσταση πολιτικών ελευθεριών του λαού, ελευθερία οργάνωσης του λαού και αποφασιστικά δικαιώματα στις μορφές που παίρνει αυτή. Μέτρα ώστε να μπορεί ο λαός να ασχολείται με τα κοινά, να «σηκωθεί από τον καναπέ», δημοψηφίσματα για όλα τα σημαντικά θέματα με αίτημα των πολιτών. Ελεύθερες διαδηλώσεις, σπάσιμο της κρατικής τρομοκρατίας, κατάργηση κατασταλτικών μονάδων, κατάργηση μυστικών υπηρεσιών και χαφιεδισμού. Ελεύθερος συνδικαλισμός, σπάσιμο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας, απαγόρευση και διάλυση φασιστικών και παρακρατικών μηχανισμών.
4. Ελεύθερη πληροφόρηση και ενημέρωση, απαγόρευση στο μεγάλο κεφάλαιο να έχει ΜΜΕ, κοινωνικοποίηση των ΜΜΕ, άνοιγμα τους σε συνδικάτα, κοινωνικές οργανώσεις, λαϊκές δυνάμεις.
5. Δήλωση μη αναγνώρισης του Δημόσιου χρέους που βρίσκεται στα χέρια τραπεζών, αγορών, ΕΚΤ, ΔΝΤ, μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών, ξένων και ντόπιων πλουτοκρατών, γιατί ακριβώς αυτοί είναι που ευθύνονται για το χρέος. Άμεση παύση πληρωμών στους τοκογλύφους δανειστές. Διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και επιστροφή του κατοχικού δανείου. Διεκδίκηση επιστροφής πληρωμών από πανωτόκια της χρεομηχανής αλλά και από αποικιοκρατικές συμβάσεις σε βάρος του Δημοσίου.
6. Ελεύθερες και τίμιες εκλογές. Ανάδειξη Συντακτικής Συνέλευσης, που θα αποφασίσει το νέο Σύνταγμα, μέσα από μια παλλαϊκή δημοκρατική διαβούλευση.
7. Οργάνωση και κινητοποίηση του λαού, μέσα από πρωτότυπες μορφές δικτύωσης και αλληλεγγύης, για να δοθεί άμεση και πρακτική λύση στο ζήτημα της επιβίωσης. Άμεση αντιμετώπιση της φτώχειας, της πείνας, των επιδημιών και των αρρωστιών και του πολύπλευρου κοινωνικού αποκλεισμού. Να μη στερηθεί τα βασικά ούτε ένας άνθρωπος ούτε ένα παιδί ούτε ένας νέος εργαζόμενος ούτε ένας συνταξιούχος. Απαγόρευση των πλειστηριασμών για τα μικρά και μεσαία εισοδήματα. Πρώτα βήματα αποκατάστασης της ζωντανής εργασίας: Για όλους εργασία. Αξιοπρέπεια. Ασφάλιση και Πρόνοια.
8. Πέρασμα των τραπεζών σε δημόσιο έλεγχο –καθώς ήδη με τον πακτωλό των δις που σκανδαλωδώς τους έχουν δοθεί θα μπορούσαν να έχουν εξαγοραστεί από το δημόσιο (και μάλιστα … πολλές φορές). Ακόμη, δήμευση της περιουσίας όλων όσων λήστεψαν το δημόσιο πλούτο, είτε απολαμβάνοντας σκανδαλώδεις υπερτιμολογημένες κρατικές προμήθειες είτε παίρνοντας μίζες είτε μη πληρώνοντας φόρους κεφαλαίου (ακόμη και αυτούς τους ελάχιστους που προβλέπονται). Αναγκαστικά μέτρα (έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίων, αναδρομική φορολόγηση μεγάλου κεφαλαίου, ακόμη και συλλήψεις κ.λπ.) προκειμένου να «γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα» (ή όσο περισσότερα γίνεται από αυτά). Σε άμεση συσχέτιση: ανακούφιση των μικρών και μεσαίων νοικοκυριών από το βραχνά των ιδιωτικών χρεών.
9. Δρομολόγηση των πρώτων βημάτων της παραγωγικής ανασυγκρότησης, με στόχο την κάλυψη της εσωτερικής αγοράς, πρώτ’ απ’ όλα στον τομέα της διατροφής, της ενέργειας, του φάρμακου κ.λπ. Συγκράτηση όλου του επιστημονικού δυναμικού στη χώρα, όχι στη μετανάστευση του, αξιοποίηση του στην ανασυγκρότηση των παραγωγικών τομέων, των κοινωνικών τομέων και του τομέα της Έρευνας. Δασμολόγηση όλων των προϊόντων που προέρχονται από χώρες με εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας.
10. Διεκδίκηση ισότιμης διεθνούς θέσης, αλληλεγγύη με όλους τους λαούς του κόσμου, περιφερειακές συνεργασίες ειδικά σε Μεσόγειο και Βαλκάνια, περιφρούρηση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, άρνηση να χρησιμοποιείται η χώρα σαν ορμητήριο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με τις ξένες βάσεις και τις στρατιωτικές διευκολύνσεις.

Αμφίπλευρη αφυδάτωση της Δημοκρατίας

Όλο αυτό πλέγμα διεκδικήσεων και κατευθύνσεων, δεν αποτελεί ένα πακέτο «θεσμικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική οδό». Η κοινωνική αντιπαράθεση για την κατοχύρωση του, απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τον αστισμό, θα είναι οξύτατη. Δεν μπορεί παρά να επιβληθεί μέσα από έναν παλλαϊκό ξεσηκωμό, μέσα από μεγάλους αγώνες και μεγάλες θυσίες.

Από την άλλη μεριά, μπροστά σε αυτήν τη δυνατότητα (ναι, πια μιλάμε για δυνατότητα!) είναι πραγματικά μεμψιμοιρία, να κριτακάρει κανείς ότι δεν στοχοποιείται συνολικά και «με μιας» το γκρέμισμα του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα. Ναι, έτσι είναι. Αλλά τι απαντάμε; Πρώτον, είναι τεράστιο λάθος να εστιάζει κανείς π.χ. στη διαγραφή του χρέους, στην έξοδο από την ευρωζώνη, στις εθνικοποιήσεις και στην αναδιανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, και να «ξεχνά» (!) τις πολιτικές προϋποθέσεις. Να αγνοεί δηλαδή το γκρέμισμα του ειδικού καθεστώτος και του σάπιου πολιτικού συστήματος. Και επιπλέον να το θεωρεί σαν κάτι απλό, ανούσιο, ίσως και ενσωματώσιμο. Πρόκειται για οικονομισμό, σωστότερα για οικονομισμό στο τετράγωνο! Δεύτερο, είναι άκρατος υποκειμενισμός να θεωρεί κανείς σα μικρής σημασίας αυτό το τεράστιο βήμα στη λαϊκή συνείδηση, τη στοχοποίηση του ειδικού καθεστώτος και του σάπιου πολιτικού συστήματος. Και να ζητά να δικαιωθεί η υποκειμενική του υπερ-επαναστατική φρασεολογία για συνολική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος «με μιας», αδιαφορώντας αν αυτό μπορεί να κατοχυρωθεί στη λαϊκή συνείδηση. Και για ποια δικαίωση μιλάμε όταν, με αδιαφορία για τα ίδια τα δεδομένα της πραγματικότητας, μιλούσαν (όχι πλέον) για ιμπεριαλιστική Ελλάδα! Μια αντίληψη που δεν επέτρεπε –είκοσι και πλέον χρόνια- να δουν το ρόλο του χρέους και της χρεομηχανής, να δουν την παραγωγική αποδιάρθρωση που έφερνε η ευρωποποίηση της χώρας, να δουν ότι η εξάρτηση από την Ε.Ε. οδηγούσε στο να ληστεύεται η χώρα από το ιμπεριαλιστικό διευθυντήριο με μια μεγάλη αφαίμαξη πόρων, να δουν την ορμητική διείσδυση στη χώρα ξένου κεφαλαίου σε όλους τους στρατηγικούς τομείς, να δουν ότι η Δημοκρατία διαρκώς αφυδατωνόταν και η πολιτική εξουσία συγκεντρωνόταν όλο και περισσότερο στα πλανηταρχικά και υπερεθνικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, να συγχέουν τον πατριωτισμό με τον (ακριβώς αντίθετο του) εθνικισμό και να μιλάνε για εθνικοπατριωτισμό. Τρίτο, είναι στενόμυαλη ιδεοληψία να μην αντιλαμβάνεται κανείς ότι ένας λαός, εξεγερμένος και πεισμωμένος, ανοίγοντας το δρόμο για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας, πετυχαίνοντας αυτό που σήμερα θέλει και ποθεί, τη Μεταπολίτευση του Λαού, στη συνέχεια θα μπορεί να ανοίξει ακόμη βαθύτερες προοπτικές και δεν θα είναι καθόλου εύκολο να τον σταματήσουν οι συστημικές δυνάμεις.

Σύνθημα ζύμωσης η απόσχιση από την Ε.Ε.

Να απαντήσουμε σε μια ακόμη ένσταση. Είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματική Δημοκρατία παραμένοντας η Ελλάδα μέσα στην Ε.Ε., ρωτάνε ρητορικά ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς. Άρα ως προϋπόθεση για την κατάκτηση της πραγματικής Δημοκρατίας θα έπρεπε να μπαίνει η απόσχιση από την Ε.Ε. Αυτό θα ήταν σωστό, μόνο που το ζήτημα που μας απασχολεί τίθεται λίγο διαφορετικά. Δεν συζητάμε για τις προϋποθέσεις και το περιεχόμενο της πλήρους κατάκτησης της πραγματικής Δημοκρατίας. Κάτι τέτοιο αφορά όχι τη φάση στην οποία βρισκόμαστε –για την ακρίβεια μάλιστα ούτε καν βρισκόμαστε αλλά επιδιώκουμε μέσα από πολλούς αγώνες να βρεθεί το λαϊκό κίνημα- αλλά μια πολύ πιο προωθημένη κατάσταση. Μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι η πλήρης κατάκτηση της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας θα έρθει μέσα στην περίοδο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και μάλιστα όχι στις αρχικές αλλά στις ώριμες φάσεις αυτής της διαδικασίας. Πριν τη διαμόρφωση και την εμπέδωση κοινωνικών συνθηκών που χαρακτηρίζονται από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, από την πολιτική εξουσία των εργαζομένων του χεριού και του μυαλού, από την ύπαρξη αυτοδύναμης παραγωγικής βάσης της οικονομίας, από την ολοκληρωτική επίλυση της αντίθεσης εργασιών διεύθυνσης και εργασιών εκτέλεσης, από την ολοκληρωτική εξάλειψη της εμπορευματικής παραγωγής και του νόμου της αξίας, από ένα νέο τύπο εργαζομένου και πολίτη μέλους της κοινωνίας, πριν από τη διαμόρφωση και εμπέδωση όλων αυτών των κοινωνικών συνθηκών, μπορούμε άραγε να μιλάμε για ολοκληρωτική κατάκτηση της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας; Προφανώς όχι. Συνεπώς δεν είναι λογικό να θέτουμε ερωτήματα, ενστάσεις, αντιρρήσεις, στη σημερινή τακτική που μπορεί να ακολουθηθεί, με βάση κριτήρια που αφορούν επόμενες και πολύ πιο προωθημένες φάσεις της κοινωνικής εξέλιξης, όπως π.χ. θέτοντας σήμερα το κριτήριο της ολοκληρωτικής κατάκτησης της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας. Κάνοντας λοιπόν κάποιος κριτική ότι με βάση αυτό το κριτήριο θα έπρεπε σήμερα στους βασικούς στόχους του λαϊκού κινήματος να περιλαμβάνεται η απόσχιση από την Ε.Ε. κάνει απλά λάθος. Μπερδεύει διαφορετικές φάσεις. Αντιμετωπίζει το σήμερα με κριτήρια του αύριο.

Για να επανέλθουμε στο σήμερα, αυτό που ισχυριζόμαστε είναι ότι οι κεντρικές αιχμές –όχι η ολοκληρωτική εκπλήρωση- του δημοκρατικού και ανεξαρτησιακού προτάγματος, όπως αυτές που προαναφέρθηκαν, είναι αφενός «κοντινές» στη λαϊκή συνείδηση αφετέρου σε ρήξη με την πολιτική του ιμπεριαλισμού και του αστισμού. Και τα δύο αυτά κριτήρια πρέπει να τα λαμβάνουμε υπόψη, όχι μόνο το ένα επιλεκτικά, γιατί είναι ο συνδυασμός τους που ορίζει μια κατεύθυνση αποφασιστικής δράσης του μαζικού λαϊκού κινήματος. Αυτό που προηγουμένως ονομάσαμε Μεταπολίτευση του Λαού. Στις τωρινές συνθήκες και στο δοσμένο επίπεδο λαϊκής συνείδησης, η απόσχιση από την Ε.Ε. δεν είναι ανάμεσα στους άμεσους στόχους του μαζικού λαϊκού κινήματος, στην κατεύθυνση για τη Μεταπολίτευση του Λαού. Γιατί; Γιατί πολύ απλά ακόμη δεν έχει κατοχυρωθεί στη λαϊκή συνείδηση, γιατί ακόμη ο λαός δεν είναι πεισμένος.

Σίγουρα έχει υποστεί σημαντική φθορά στη λαϊκή συνείδηση ο ευρωπαϊσμός η κυρίαρχη ιδεολογία του αστισμού. Σίγουρα ένα σημαντικό τμήμα του λαού έχει καταλάβει ότι του έχουν πει χοντρά ψέματα για την Ενωμένη Ευρώπη, την ΟΝΕ, το ευρώ. Σίγουρα αγανακτεί με την στάση της κυρίαρχης δύναμης στην Ε.Ε., της Γερμανίας. Όμως ακόμη, η ευρω-τρομοκρατία περνάει. Παραμένει το πιο ισχυρό οχυρό του αστισμού. Και δεν είναι απόλυτη προϋπόθεση να «πέσει» αυτό το οχυρό για υπάρξει η ανατροπή του ειδικού καθεστώτος. Μπορεί να «πέσει» και μετά. Αυτό διδάσκουν οι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις στις 28 Οκτώβρη και στις 12 Φλεβάρη. Εκτός του ότι η ίδια η Ε.Ε. μπορεί «πριν» να διώξει την Ελλάδα.

Ας το δούμε και με αριθμούς. Υπάρχει σήμερα ένα περίπου 40% του πληθυσμού που κρίνει αρνητικά την Ε.Ε., πολύ περισσότερο από το αντίστοιχο ποσοστό πριν 3 χρόνια. Το ποσοστό αυτό συρρικνώνεται αρκετά, γύρω στο μισό, όταν τίθεται ζήτημα εθνικού νομίσματος. Συνεπώς στο ζήτημα της Ε.Ε. υπάρχει μια θετική μεταβολή σε σχέση με παλιότερα αλλά παραμένει αρκετά μειοψηφική μια αντι-ΕΕ αντίληψη. Αντίθετα, στο ζήτημα της έγκρισης της Δανειακή Σύμβασης, πάνω από 75% του λαού είναι ισχυρά αντίθετος. Πλημμύρισαν οι δρόμοι και οι πλατείες από ένα πρωτοφανές σε όγκο και αποφασιστικότητα λαϊκό ποτάμι στις 12 Φλεβάρη που ζητάει την ανατροπή του ειδικού καθεστώτος της χούντας, της νέας κατοχής, της κοινωνικής εξόντωσης καθώς και του σάπιου πολιτικού συστήματος. Θέλει αυτήν την ανατροπή. Που αν την πετύχει, αλλάζει συνολικά την ροή των πολιτικών πραγμάτων, έρχεται μια νέα μεταβατική κατάσταση, η Μεταπολίτευση του Λαού, ένας νέος πολιτικός συσχετισμός με πρωταγωνιστή έναν ξεσηκωμένο λαό. Στο πλαίσιο αυτής της νέας κατάστασης, θα κατοχυρωθούν πολλά από τα λαϊκά αιτήματα, παράλληλα η αστική τάξη θα χάσει την απόλυτη εξουσία της, ο λαός θα προσπαθεί να κατοχυρώσει την πραγματική Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία, η αστική τάξη θα αντισταθεί σε αυτό, οι ιμπεριαλιστές θα εκβιάζουν, όλοι μαζί οι αντιδραστικοί θα προσπαθούν να περισώσουν το σύστημα. Προφανώς θα τεθούν νέα, πιο προωθημένα, ζητήματα, θα προκύψουν νέα, πιο «πυρηνικά» πεδία αντιπαράθεσης ανάμεσα στις βασικές κοινωνικές δυνάμεις. Μόνο που πλέον ο λαός θα μπορεί από καλύτερους όρους να δίνει τη μάχη, έχοντας γκρεμίσει βασικούς πυλώνες του συστήματος (πολιτικό προσωπικό, ιδιωτικά κανάλια, κρατική καταστολή, εργοδοτική αυθαιρεσία κ.λπ.).

Είναι λοιπόν περισσότερο από φανερό ότι σήμερα ο αδύναμος κρίκος του συστήματος στην Ελλάδα είναι το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων και της Τρόικας, της χούντας, της νέας κατοχής και της κοινωνικής εξόντωσης. Η Μεταπολίτευση του Λαού είναι ακριβώς ο κριός για να σπάσει αυτός ο αδύναμος κρίκος. Απέναντι λοιπόν σε έναν λαό που διψά για μια μεγάλη ανατροπή με δημοκρατικό και ανεξαρτησιακό περιεχόμενο, τι θα πει η Αριστερά; Ότι καλή η ανατροπή αλλά είσαι λαέ ακόμη ανώριμος, πρέπει να ωριμάσεις και να καταλάβεις ότι πρέπει να θέσεις ζήτημα εξόδου από την Ε.Ε. και μετά να δικαιούσαι να ξεσηκωθείς; Αυτό θα πει; Προφανώς όχι. Ουδείς τολμά καν να ψελλίσει αυτή τη σκέψη, άσχετα με το γεγονός ότι ενδεχομένως ενυπάρχει σε κάποιες αντιλήψεις. Και σε αυτό ενδεχομένως οφείλεται το ότι η Αριστερά δεν δούλεψε για την ανατροπή της νέας Δανειακής Σύμβασης πλατιά μέσα στο λαό, ενωτικά και κυρίως έγκαιρα, καθώς τα δεδομένα ήταν γνωστά ήδη από τις 26 (για το σύστημα) και τις 28 Οκτωβρίου (για το λαό).

Για να ξαναγυρίσουμε στο ζήτημα της απόσχισης από την Ε.Ε. Όλα τα προηγούμενα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Αριστερά οφείλει να κάνει δουλειά υποδομής, να κάνει κατά βάση δουλειά ζύμωσης, ειδικά μέσα στο πιο αγωνιστικό τμήμα του λαού, απέναντι στην Ε.Ε. και τον ευρωπαϊσμό. Αλλά δεν σημαίνουν ότι πρέπει η Αριστερά να θέτει την απόσχιση από την Ε.Ε. ως προϋπόθεση για τη συγκρότηση ενός παλλαϊκού Μετώπου για τον παλλαϊκό ξεσηκωμό. Στην περίοδο που βρισκόμαστε το σύνθημα της απόσχισης από την Ε.Ε. είναι σύνθημα ζύμωσης και όχι κεντρικό σύνθημα δράσης για το λαϊκό κίνημα. Ας σημειώσουμε εδώ ότι «τα συνθήματα δράσης αφορούν στόχους που έχουν κερδίσει, έχουν πείσει, τις μάζες και ζητούν να τις κινητοποιήσουν για την «άμεση» κατάχτηση αυτών των στόχων, ενώ τα συνθήματα ζύμωσης εκφράζουν στόχους ικανούς να κερδίσουν μάζες (και όχι μόνο τα πιο συνειδητά στοιχεία) εργαζομένων, στις συγκεκριμένες κάθε φορά συνθήκες. Μπορούν να κερδίσουν, αλλά δεν έχουν ακόμα κερδίσει, γι’ αυτό και χρειάζεται να 'δουλευτούν' για να πείσουν». Για παράδειγμα, οργανώνοντας τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 12 Φλεβάρη και μέσα στην ίδια τη συγκέντρωση δεν μπορεί το κεντρικό σύνθημα να είναι «εμπρός λαέ, έξω απ’ την Ε.Ε.» ή «Ευρώπη σοσιαλιστική», όπως μονότονα φώναζαν ορισμένες ντουντούκες, ακόμη και την ώρα που έπεφταν δακρυγόνα.

Χρειάζεται ακόμη να επισημάνουμε την αντίφαση ότι το ζήτημα της απόσχισης από την Ε.Ε. σα κεντρικό σύνθημα δράσης του λαϊκού κινήματος, τίθεται χωρίς όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά και σήμερα, να έχει γίνει ουσιαστική δουλειά για να «πειστεί» ο λαός, να αποκαλυφθεί η προπαγάνδα του ευρωπαϊσμού και να αναδειχθούν οι δυνατότητες μιας άλλης πορείας έξω από τις ράγες της ευρωποποίησης. Ούτε το ζήτημα της ροής των πόρων από την Ελλάδα προς την Ε.Ε. ούτε η παραγωγική αποδιάρθρωση, η εισβολή ξένου κεφαλαίου και η χρεομηχανή ως συνέπειες της Ε.Ε. αναδείχθηκε ούτε η ΟΝΕ και το Σύμφωνο Σταθερότητας στοχοποιήθηκαν ούτε η ακύρωση της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας αναδείχθηκε. Αυτή η δουλειά θα έπρεπε να γίνει και πρέπει να γίνει. Και μάλιστα να μην περιορισθεί «στεγνά» σε συνθήματα, όπως γίνεται σήμερα, καθώς έτσι ελάχιστοι πείθονται. Αλλά πρέπει να στηριχτεί με τεκμηρίωση, με επιχειρήματα, με πειστικό λόγο. Αν είχε γίνει με αυτούς τους όρους μια μαζική δουλειά τα προηγούμενα χρόνια, τότε ίσως σήμερα το ζήτημα της απόσχισης από την Ε.Ε. να είχε πολύ ευρύτερη απήχηση. Δυστυχώς όμως μια διαδεδομένη παράδοση στην Αριστερά είναι να αρκούμαστε στα συνθήματα, να αδιαφορούμε για τα επιχειρήματα, και πάνω απ’ όλα να φροντίζουμε πρωταρχικά για το πώς να διαχωριζόμαστε και να αδιαφορούμε για το πως να έχουμε κοινή δράση με πραγματικά μαζική επιρροή στη συνείδηση του λαού.

Συμπέρασμα

Συμπερασματικά το αίτημα για πραγματική Δημοκρατία δεν είναι ένα «πακέτο θεσμικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική οδό» αλλά ένα πολύ προωθητικό, αντισυστημικό αίτημα, «κοντινό» στη λαϊκή συνείδηση. Πετυχαίνοντας αυτό που είναι σήμερα το πιο προχωρημένο σημείο του ορατού ορίζοντα, τη Μεταπολίτευση του Λαού και κάνοντας όλη την αναγκαία δουλειά ζύμωσης και υποδομής μέσα έναν λαό που βρίσκεται σε αναβρασμό (π.χ. συνολική ρήξη με ιμπεριαλισμό, ΝΑΤΟ, Ε.Ε., ευρώ, δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης και αυτοδύναμης ανάπτυξης, νέα κοινωνική υπευθυνοποίηση, νέα σχέση ατομικού-συλλογικού, νέου τύπου οργάνωση της παραγωγής όχι με βάση το κέρδος κ.λπ.), τότε και μόνον τότε, ανοίγονται σε επόμενη φάση νέες μεγάλες δυνατότητες βαθύτερης αντιπαράθεσης με το σύστημα της εξάρτησης, της εκμετάλλευσης και του πολέμου.
Πρόκειται για μια εφικτή πορεία. Θα συνεχίσει άραγε η Αριστερά να την υποτιμά;

Με αφορμή τη συμμετοχή του Μανώλη και του Μίκη στη συγκέντρωση του ο Συντάγματος

Η συμμετοχή των Μίκη Θεοδωράκη και Μανώλη Γλέζου στο χθεσινό συλαλητήριο στο Σύνταγμα ήταν α μη τι άλλο μια από τις σημαντικές στιγμές. Ειδικά η προσπάθειά τους να μπουν στη Βουλή περνώντας από τον κόσμο μέχρι να ψεκαστούν από τις ορδές των ΜΑΤ διακινδυνεύοντας τη ζωή τους. Για τον Μανώλη Γλέζο τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σταθερή πορεία κοντά στο λαό, στάση που πολλές φορές βγάζει ασπροπρόσωπη την αριστερά (βλέπε τοποθέτηση για τις διαδηλώσεις της 28ης Οκτώβρη). 

Από την άλλη ο Μίκης Θεοδωράκης καταφέρνει να δει τα βασικά ζητήματα της περιόδου και να επιλέξει στο τελευταίο μέρος της ζωής του να πρωταγωνιστήσει σε μια προσπάθεια για ένα μέτωπο για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία, το γκρέμισμα του πολιτικού συστήματος. Φαίνεται να είναι αυτή τη στιγμή από τις πιο προωθημένες και ταυτόχρονα προσγειωμένες δημόσιες φωνές γι'αυτό και ασκεί ισχυρές επιρροές σε πολλές χιλιάδες ανθρώπους. Η προσπάθειά του να περπατήσει (όσοι τον βλέπατε μπορούσατε να καταλάβετε την προσπάθεια που κατέβαλε) μέχρι την πρώτη αλυσίδα των αστυνομικών ήταν συγκλονιστική. Συμβόλιζε ίσως αυτό τον αργό, βασανιστικό αλλά σταθερό βηματισμό του λαού μας προς τον ξεσηκωμό. Ένα βηματισμό περηφάνειας και αξιοπρέπειας. 
Ο Μίκης στην πορεία του αυτή βρέθηκε μόνος. Οι βουλευτές της αριστεράς ήταν αφοσιωμένοι στην κοινοβουλευτική(!) αντιπολίτευση. Δεν ήταν εκεί μπροστά, εκεί που πήγε ο Μίκης με τον Μανώλη, δεν ήταν πιασμένοι χέρι χέρι στη πρώτη αλυσίδα και δίπλα τον λαό. Καθώς ο Μίκης διέσχιζε τα οργανωμένα μπλοκ δεν ήταν λίγοι αυτοί που «ξίνιζαν». Για κάποιους δεν είναι επαρκούντως αντικαπιταλιστής, για άλλους δεν είναι επαρκούντως κομμουνιστής, για άλλους δε που απουσίαζαν από την πρώτη γραμμή  δεν είναι επαρκούντως αντιευρωπαϊστής (βέβαια ο ίδιος σε άρθρο του στις 12/2 γράφει: «Μας απειλούν ότι θα μας εκδιώξουν από την Ευρώπη. Εάν η Ευρώπη δεν μας θέλει μια φορά, εμείς αυτή την Ευρώπη των Μέρκελ – Σαρκοζί δεν την θέλουμε δέκα φορές.»). Ήταν δίπλα του όμως οι απλοί άνθρωποι που τον παρακολουθούσαν. "Μπράβο Μίκη", "Συνέχισε" και άλλα επιφωνήματα από απλούς καθημερινούς ανθρώπους που βλέπουν τα πράγματα ίσως πιο πραγματικά από μια αριστερά που είναι κλεισμένη σε συζητήσεις με οικονομολόγους και με ιδεολογικά ευαγγέλια που κοντεύουν να σαπίσουν από την έλλειψη δοκιμασίας στον φρέσκο αέρα της πραγματικότητας και από την μη γονιμοποίησή τους στις …τιμημένες «συγκεκριμένες συνθήκες». Οι μόνοι που καταλάβαιναν ότι είναι σημαντικό που μια προσωπικότητα της εμβέλειας του Θεοδωράκη είναι με το μέρος μας. Είναι πολλές άραγε οι προσωπικότητες, άνθρωποι του πνεύματος κλπ που μιλούν ανοιχτά και θαρραλέα για κατοχή, για προδότες, για ξεσηκωμό;

Είναι από τα παράδοξα της εποχής οι αυτοχαρακτηριζόμενες πρωτοπορίες να βρίσκονται τόσο πίσω από το λαό και από προσωπικότητες που παρόλα τα πολλά ζιγκ - ζαγκ στη ζωή τους διατηρούν ένα ένστικτο, μια διαίσθηση και τελικά μια διαύγεια σε αυτές τις δύσκολες ώρες για το λαό και την χώρα.

Όλα αυτά δεν τα γράφουμε για να φτιάξουμε το φωτοστέφανο κάποιου. Τα γράφουμε γιατί  το αναγκαίο παλλαϊκό, πολιτικό και κοινωνικό, μέτωπο που θα οργανώσει-συγκροτήσει-εκφράσει το κυριακάτικο πανεθνικό λαϊκό ποτάμι παραμένει ζητούμενο και ο καθένας θα κριθεί από την πραγματική συμβολή του σε αυτό και όχι από τις διακηρύξεις του.  Και δεν θα ΄ρθει με κατά φαντασία μέτωπα καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του εαυτού μας. 

Ο Μίκης την έκανε την υπέρβασή του (εντυπωσιακή για τα μέτρα του), η αριστερά θα την κάνει; Ο Μίκης δηλώνει: «Σήμερα είμαι 87 ετών και είναι πολύ πιθανόν να μη ζήσω τη σωτηρία της αγαπημένης μου πατρίδας. Όμως θα πεθάνω με τη συνείδησή μου ήσυχη, γιατί εξακολουθώ να κάνω το Χρέος μου απέναντι στα ιδανικά της Ελευθερίας και του Δικαίου ως το τέλος.» η αριστερά της εκλογολογίας, του σεχταρισμού, των ιδεοληψιών, του κοινοβουλευτισμού, του ευρωπαϊσμού, του αντιευρωπαϊκού βολονταρισμού – υπερφιαλισμού, του οικονομισμού,  (θα) έχει τη συνείδησή της ήσυχη; 

Εδώ και μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Θεοδωράκη στο Δρόμο της Αριστεράς.

16/2/2012

Το παρελθόν τελείωσε, το μέλλον όχι!

Ο αγώνας ενάντια στη χούντα και το καθεστώς κατοχής συνεχίζεται

Δελτίο Τύπου ΚΟΕ - 13/02/2012

• Ο αγώνας ενάντια στη χούντα

και το καθεστώς κατοχής συνεχίζεται

• Κάτω το πραξικόπημα της Δανειακής Σύμβασης

και η παράνομη κυβέρνηση Παπαδήμου

• Να φύγουν όλοι - Δημοκρατία, Ανεξαρτησία,

παραγωγική ανασυγκρότηση, χειραφέτηση

Η ΚΟΕ χαιρετίζει τις εκατοντάδες χιλιάδες λαού που χτες βούλιαξαν την Αθήνα και διαδήλωσαν σε όλη την Ελλάδα, διατρανώνοντας την αντίθεσή τους στα νέα δεσμά που επιβάλλει η τρόικα, επιδεικνύοντας μαχητικότητα, αντοχή και κουράγιο απέναντι στις ανελέητες επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Παρά την τρομοκρατία και τους εκβιασμούς, φουντώνει το αγωνιστικό φρόνημα του λαού ενάντια στην κατοχή, την τυραννία και τη χούντα.

Η Δανειακή Σύμβαση επιβάλλεται πλέον εντελώς πραξικοπηματικά από μια παράνομη κυβέρνηση. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, η Βουλή, τα μνημονιακά κόμματα και οι πολιτικοί που ψήφισαν και στήριξαν το νέο έκτρωμα της Δανειακής Σύμβασης, ολόκληρο το πολιτικό τους σύστημα, είναι πλέον εντελώς απονομιμοποιημένοι. Έχουν πάρει οριστικά διαζύγιο από το λαό, και πρέπει άμεσα να φύγουν.

Ο δοτός πρωθυπουργός-τραπεζίτης και οι συν αυτώ, αφού δεν κατάφεραν να τρομοκρατήσουν το λαό με την απειλή της χρεοκοπίας, στην οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια η Δανειακή Σύμβαση, βρήκαν ως μοναδικό καταφύγιό τους την ανελέητη αστυνομική βία και τον τρόμο. Έπνιξαν απροκάλυπτα την Αθήνα στα χημικά, μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσουν τα «όπλα» τους με τον πιο άγριο τρόπο ακόμα και εναντίον δύο εμβληματικών αγωνιστών, όπως ο Μανώλης Γλέζος και ο Μίκης Θεοδωράκης.

Η παράνομη και πλήρως απονομιμοποιημένη κυβέρνηση, με την αμέριστη συμπαράσταση των περισσότερων μεγάλων ΜΜΕ, κατέφυγε στη βία και επένδυσε στον τρόμο. Τα παπαγαλάκια του συστήματος και οι απολογητές του Μνημονίου μιλούσαν συστηματικά μόνο για τις καταστροφές, εξαφανίζοντας προκλητικά τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που παρά τα χημικά παρέμενε στο Σύνταγμα και όλο το κέντρο της Αθήνας. Για όσα συνέβησαν χτες και για όσα θα ακολουθήσουν αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η παράνομη κυβέρνηση, που σε πλέρια αντίθεση με τη λαϊκή θέληση και με αλλεπάλληλα πραξικοπήματα παραδίδει τη χώρα, τη ζωή και το μέλλον του λαού στους πάτρωνές της.

Το πολιτικό σύστημα που κατάκλεψε και κατέστρεψε την Ελλάδα, που τη χρεοκόπησε και την παραδίδει τώρα σαν αποικία σε ξένους επίτροπους και ξένα δικαστήρια, καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Δεν μπορούν πια να πείσουν ούτε τους εαυτούς τους: 45 διαγραφές βουλευτών, λιγότερες από 200 ψήφοι σε μια απόφαση που έχει τη στήριξη των δυο μεγάλων κομμάτων, είναι πρωτοφανές γεγονός για την περίοδο της μεταπολίτευσης.

Η εντεινόμενη κρίση του πολιτικού συστήματος είναι μια ευκαιρία για την ανάδειξη ενός άλλου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που μπορεί να πρωταγωνιστήσει, να θέσει τέρμα στο μνημονιακό κατοχικό καθεστώς και να βάλει τη χώρα σε μια άλλη πορεία, υλοποιώντας αυτά που θέλει και διεκδικεί ο λαός, αυτά που θα ανοίξουν το δρόμο για τη σωτηρία του λαού και της χώρας: Πραγματική Δημοκρατία. Ανεξαρτησία. Παραγωγική ανασυγκρότηση. Άμεσα, στάση πληρωμών προς τους δανειστές – Ούτε ένα ευρώ στους τοκογλύφους. Μπορούμε να σπάσουμε τις αλυσίδες, ο αγώνας συνεχίζεται

Εμπρός, για τη Μεταπολίτευση του Λαού!

Κυριακή κοντή γιορτή!

Όλοι στους δρόμους! Να φύγουν όλοι!

Ανακοίνωση της ΚΟΕ - 6/2/2012

Όλοι στους δρόμους! Να φύγουν τώρα τρόικα και κυβέρνηση των νεοραγιάδων! Να μην υπογραφεί η νέα «δανειακή σύμβαση»!

1. Ζούμε εδώ και δυο χρόνια μια διαρκή επιχείρηση ωμών, κυνικών, πρωτόγνωρων εκβιασμών ενός ολόκληρου λαού. Σήμερα πια ξεπερνούν κάθε όριο. Οι Γιούνκερ και Μέρκελ, οι Νταλάρα και Μπαρόζο, πρωταγωνιστές του θιάσου της τρόικας και των τραπεζιτών-ληστών, εμφανίζονται ως κοινοί νταβατζήδες που πουλάνε προστασία σε σκυλάδικο της παραλιακής. Άφησαν τα προσχήματα. Πέταξαν στην άκρη το όποιο καρότο και μας απειλούν όλους με το μαστίγιο, διατάσσοντας την πλήρη παράδοση της χώρας. Κυριολεκτικά τσαλαπατούν την αξιοπρέπεια του λαού, κουρελιάζουν ακόμα και τους απαξιωμένους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, και επιχειρούν να μετατρέψουν τη χώρα στην πρώτη αποικία-μέλος της Ε.Ε. Με φιρμάνια που παραπέμπουν ευθέως σε σουλτάνους, με διαταγές που θυμίζουν ανακοινωθέντα της Κομαντατούρ, σαν αυτές που διάβαζαν οι κάθε λογής δωσίλογοι στις πλατείες των χωριών, αποφασίζουν και διατάζουν: «Τέρμα η Ελλάδα. Δεν δικαιούστε να ζείτε. Δεν θα ’χετε δουλειά, δεν θα ’χετε μισθούς, δεν θα ’χετε γιατρούς, δεν θα ’χετε σχολειά, δεν θα ’χετε σύνταξη, δεν θα ’χετε μέλλον. Σας καταργούμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως υπόσταση…».

2. Το πολιτικό σύστημα της χώρας απογυμνώνεται και αποκαλύπτεται. Στις κλειστές αίθουσες του Μαξίμου και στις τηλεδιασκέψεις με τα αφεντικά ο Παπαδήμος, ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης μυξοκλαίνε και εκλιπαρούν. Σκύβουν το κεφάλι στον πασά ως σύγχρονοι ραγιάδες και ελπίζουν στο έλεος και το ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης των ίδιων των αφεντάδων. Τέτοια είναι η πρόκληση, τόσο κραυγαλέα υποτιμούν τη χώρα και το λαό με όσα συμβαίνουν, που ακόμα και η Τρέμη με τον Πρετεντέρη «εξεγέρθηκαν» – και αυτό λέει πολλά. Όσα ζούμε τις τελευταίες μέρες αποτελούν χοντρή προσβολή για τη χώρα. Αποτελούν και προσωπική προσβολή για κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Σε ζωντανή σύνδεση παζαρεύουν τη μετατροπή, και επίσημα πια, της Ελλάδας σε προτεκτοράτο. Ο λαός είναι θυμωμένος, αισθάνεται βαθιά πληγωμένος και προδομένος. Δεν είναι μόνο η φτώχεια που τον εξοργίζει, ούτε μόνο το κατάμαυρο μέλλον που ετοιμάζουν. Ο λαός είναι βαθιά πληγωμένος και προδομένος ακριβώς επειδή τόσο προκλητικά τον υποτιμούν, τον απαξιώνουν, και παραδίδουν τη χώρα ενέχυρο στα κοράκια του ιμπεριαλισμού και των διεθνών ληστών.

3. Και η Αριστερά; Πού είναι; Ζούμε ιστορικές στιγμές και η Αριστερά –έστω και τώρα– έχει ιστορικό ρόλο. Μέχρι στιγμής πεισματικά τον αρνείται. Μελετά τις δημοσκοπήσεις, βγάζει πολλές ανακοινώσεις και ικανοποιείται με τα δημοσκοπικά ποσοστά. Περιγράφει την κρίση, την επίθεση, τη φτωχοποίηση σαν αναλυτής σε δελτίο των 8. Πολιτεύεται με τον τρόπο που το έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σαν να μην άλλαξε τίποτα, σαν να διανύουμε μια «ομαλή» περίοδο. Αλλά τα ψέματα τέλειωσαν. Το χτένι πύκνωσε πολύ και οι κόμποι μεγάλωσαν… Ή το χτένι θα σπάσει ή οι κόμποι θα λυθούν. Δεν χωράνε πια υπεκφυγές και χειρισμοί. Όταν η χώρα απειλείται ευθέως ακόμα και ως κρατική οντότητα, όταν ο λαός μετατρέπεται σε νεόφτωχο ενοικιαστή του τόπου του, δεν χρειάζονται πολλές και «βαθυστόχαστες» αναλύσεις και σχέδια. Το «όλοι στους δρόμους, να φύγουν τώρα η τρόικα και η κυβέρνηση των νεοραγιάδων» δεν χρειάζεται κανέναν παραπανίσιο προσδιορισμό. Το καθήκον σήμερα είναι ένα: Να τους διώξουμε!

Όλοι στους δρόμους, όλοι στη Γενική Απεργία. Ο λαός να πάρει στα χέρια του το μέλλον της Ελλάδας.

Πίστη στη δύναμη του λαϊκού παράγοντα

Όλα θα κριθούν στους αγώνες και στο δρόμο. Του Γιάννη Χριστόπουλου

Δημοσιεύτηκε στο Δρόμο.

Ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία, από τη μεταπολιτευτική τουλάχιστον περίοδο μέχρι σήμερα, το μπλοκ των δυνάμεων του κεφαλαίου-ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛAOΣ-Ε.Ε., δεν βρέθηκε τόσο απονομιμοποιημένο, αλλά και ταυτόχρονα τόσο συνασπισμένο, απέναντι στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Ποτέ άλλοτε η λαϊκή αγανάκτηση δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα απέναντι στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η ανάγκη για εδώ και τώρα μέτωπο ανατροπής, μέτωπο ικανό να ανατρέψει αυτή τη βάρβαρη πολιτική και επίθεση, προβάλλει επιτακτικά. Η έντονη κινητικότητα που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα στο χώρο της Αριστεράς, για τη συγκρότηση ενός τέτοιου ανατρεπτικού μετώπου, δεν μπορεί να μην καταγραφεί ως ένα θετικό στοιχείο.

Η γενική διαπίστωση, όμως, είναι ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν καταγράφουν τα θετικά βήματα στη συγκρότηση του ανατρεπτικού μετώπου, ούτε μετράνε με τον πήχη της υπομονής τους το μέγεθος της συμβολής του καθενός μας στην ανάγκη των καιρών. Καταγράφουν και χρεώνουν συνολικά στην Αριστερά αδράνεια και αναποτελεσματικότητα, με κίνδυνο να καταγραφούν στη συνείδηση των εργαζομένων και του λαού και αυτές σαν συστημικές δυνάμεις.

Στο κεντρικό ζήτημα που προβάλλει σήμερα, της ανάγκης για εδώ και τώρα μέτωπο ανατροπής, αρκετές από τις δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τηρούν είτε στάση αναμονής είτε απαξιώνουν τούτη την ανάγκη, προβάλλοντας επιχειρήματα και απόψεις, ως προαπαιτούμενα, που κάνουν αδύνατη τη συμμετοχή τους στις διαδικασίες συγκρότησής του. Έτσι, τα προαπαιτούμενα και οι διαφωνίες στη σύγκληση προγραμμάτων γίνονται άλλοθι αδράνειας και συμβιβασμού, βολέματος του καθενός στο ρόλο του, μικρότερο ή μεγαλύτερο, που έχει κατοχυρώσει ή και του έχουν αποδώσει, στην κοινωνία.
Οι απόψεις που εκφράζονται, αλλά και συνολικά η στενότητα της θέσης τους για τα μέτωπα, αγνοεί τη δυναμική του λαϊκού παράγοντα, απαξιώνει την τακτική ως απαραίτητο στοιχείο στην πάλη για τη επίτευξη του στρατηγικού στόχου. Αρνείται, δηλαδή, τις διεργασίες και την ωρίμανση του επαναστατικού υποκείμενου μέσα από το καμίνι της ταξικής πάλης. Τούτο, πέρα από την έλλειψη εμπιστοσύνης στη δυναμική της εργατικής τάξης και του λαϊκού παράγοντα, ότι μπορούν να παρέμβουν και να καθορίσουν την εξέλιξη των πραγμάτων με ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, είναι και έλλειψη εμπιστοσύνης στο στρατηγικό στόχο, στην ορθότητα της σοσιαλιστικής αλλαγής και της εργατικής δημοκρατίας.
Ο λαϊκός παράγοντας είναι εκείνος που θα καθορίσει μέσα από τη δική του κάθοδο στο προσκήνιο την όποια εξέλιξη των πραγμάτων. Και το στοιχείο αυτό, της ανάγκης να πάρει έκφραση η λαϊκή αγανάκτηση και να έρθει ο λαός στο προσκήνιο, δεν έχει πολλά προαπαιτούμενα και δεν μπορεί να καθορίζει τη στάση της αριστεράς και κομματιών της σε ενιομετωπικές δράσεις.
Κάποιοι άλλοι εναποθέτουν το μέλλον των εργαζομένων και του λαού στις εκλογικές αυταπάτες και κάποιοι από αυτούς είναι αλήθεια ότι προβάρουν βουλευτικά κουστούμια και γραβάτες, μετρώντας τα απελπιστικά μειοψηφικά για τις συνθήκες εκλογικά ποσοστά και έδρες στο αστικό Kοινοβούλιο. Το Κοινοβούλιο που κατά εκατοντάδες χιλιάδες οι εργαζόμενοι και συνολικά ο λαός μούντζωνε, όχι παλιά, αλλά πολύ πρόσφατα. Μια τέτοια αντίληψη εκφράζει την πολιτική της ομαλής εξέλιξης, μακριά από την έμπνευση και δύναμη του λαϊκού παράγοντα, την πολιτική που δεν θέλει στην πράξη το λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, μια πολιτική που εν τέλει φοβάται το λαό.
Αυτές οι απόψεις που εκφράζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τις διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς, οδηγούν στην Αριστερά του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας, στην Αριστερά όχι του πρωταγωνιστή, μπροστάρη και καθοδηγητή των νικηφόρων αγώνων, αλλά σε μια αριστερά θλιβερό κομπάρσο της Ιστορίας.
Η Αριστερά της νίκης θα είναι η αριστερά που δεν θα υποτάσσει το μερικό στο γενικό, το κοντοπρόθεσμο στο μακρινό, το τώρα στο μέλλον, αλλά ούτε παράλληλα θα ξεχνάει τον απώτερο στόχο της που είναι η αλλαγή της κοινωνίας και η κατάργηση του απάνθρωπου σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Η δύναμη και η πίστη στο λαϊκό παράγοντα, η ενωτική της δύναμη και ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στη μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων και του λαού, η συπειρωσιακή της δράση που θα ενώνει το λαό στα προβλήματα που αντιμετωπίζει και η συγκρουσιακή της πρακτική που θα σπάει τις κόκκινες γραμμές που βάζει το σύστημα, θα την κάνουν την Αριστερά της νίκης. Μέσα από το καμίνι της ταξικής πάλης και μόνο μέσα από αυτό, θα ωριμάσει το επαναστατικό υποκείμενο και θα γίνει πράγματι ο νεκροθάφτης του καπιταλιστικού συστήματος. Όλα, δηλαδή, θα κριθούν στους αγώνες και στο δρόμο.
Η τακτική και η στρατηγική του επαναστατικού κινήματος δεν είναι δύο πράγματα ξένα μεταξύ τους, αλλά το ένα είναι στενά συνδεδεμένο με το άλλο. Κάποιοι ξεχνούν το ένα και κάποιοι το άλλο. Οι μεγάλες νίκες και οι επαναστατικές αλλαγές του αιώνα κατάφεραν νίκες όχι μόνο γιατί είχαν στρατηγικούς στόχους αλλά και γιατί χρησιμοποίησαν σωστά την τακτική. Χωρίς τον Φλεβάρη δεν θα έρχονταν η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση που συγκλόνισε την ανθρωπότητα. Η δύναμη των κομμουνιστών ήταν πάντα στη δυνατότητά τους να μάχονται το μερικό, να συσπειρώνουν και ενώνουν τους εργαζόμενους και το λαό πάνω σε αυτό και να συνδέουν το μερικό με το όλο.
Είναι απαίτηση των καιρών, είναι χρωστούμενο στους εργαζόμενους και το λαό από τις πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις της κατακερματισμένης Αριστεράς, να σταματήσει αυτή η αθλιότητα με τις εκλογικές αυταπάτες και το παιχνίδι με τα προαπαιτούμενα στη συγκρότηση μετώπου ανατροπής.
Ενός μετώπου που θα συσπειρώνει το λαό και θα αγωνίζεται με το λαό ενάντια στο μαύρο μέτωπο του κεφαλαίου και των εκφραστών του, ντόπιων και ξένων, ενός μετώπου που θα έχει εμπιστοσύνη στο πρωταγωνιστικό ρόλο της εργατικής τάξης, ενός μετώπου που μέσα σε αυτό οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και επαναστατικής Αριστεράς θα παρεμβαίνουν και διαδραματίζουν ιδιαίτερο ρόλο. Αυτό το μέτωπο που θα φέρνει το λαό στο προσκήνιο, δεν θα είναι μέτωπο αποπροσανατολισμού, συμβιβασμού και ήττας, θα είναι μέτωπο ανατροπής και νίκης.
Εδώ και τώρα λοιπόν, μέτωπο ανατροπής. Μέτωπο που θα σαλπίσει κάλεσμα για ανυπακοή-αντίσταση-ανατροπή, που θα γίνει το ποτάμι της οργής και θα γκρεμίσει στο διάβα του τις πολιτικές που ορθώνονται απέναντι στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για μια άλλη κοινωνία, μια κοινωνία της δουλειάς για όλους τους εργαζόμενους, της προκοπής και της αξιοπρέπειας για όλο το λαό, χωρίς ανέργους και φτώχεια, μιας άλλης κοινωνίας με άλλη ηθική και πολιτισμό, μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς τα δεινά του καπιταλισμού και των κρίσεων που παράγει.
Μέτωπο ανατροπής και πίστης στη δύναμη του λαϊκού παράγοντα που μόνο αυτός μπορεί και θα καθορίσει την εξέλιξη των πραγμάτων. Ο Γιάννης Χριστόπουλος
είναι μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ