Ερχομαι από εκεί και έχω αναμνήσεις

Τη στιγμή που η ελληνική εξωτερική πολιτική ταλαντεύεται ανάμεσα στον μικρομεγαλισμό (πρωτοβουλίες να βάλουμε στην ΕΕ τα Βαλκάνια κ.α.) και στο ραγιαδισμό (η μάχη που θα δινόταν στις Βρυξέλλες έγινε η "μάχη της βρεγμένης γάτας" ενώ προβλέπονται δυσσοίωνες εξελίξεις σε Κύπρο, Αιγαίο), εκεί στη Μ. Ανατολή οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν και βρίσκονται υπό κατοχή ακόμα και όταν για μήνες απουσιάζουν από τα δελτία ειδήσεων.
Το r-freepalestine.blogspot κάνει εξαιρετική δουλειά παρέχοντας συνεχή ενημέρωση και σπάζοντας τη σιωπή. Αντιγράφουμε ποιήματα του Mahmoud Darwish:

Έρχομαι από εκεί

Έρχομαι από εκεί και έχω αναμνήσεις
Γεννήθηκα όπως όλοι οι θνητοί
Έχω μάνα
και έχω σπίτι με πολλά παράθυρα
Έχω αδέρφια και φίλους
και ένα κελί φυλακής με ένα κρύο παράθυρο
Δικό μου είναι το κύμα που το αρπάζουν οι γλάροι
Έχω τη δικιά μου θέα στρωμένη με γρασίδι
Δικό μου είναι το φεγγάρι στην άκρη των λέξεων
και τα σμήνη των πουλιών
και οι αθάνατες ελιές
Περπάτησα σε αυτή τη γη πριν τα σπαθιά
Μετέτρεψα το ζωντανό σώμα της σε φορτωμένο τραπέζι
Έρχομαι από εκεί
Έδωσα τον ουρανό στη μητέρα του
Όταν ο ουρανός κλαίει για τη μητέρα του
εγώ κλαίω για να με γνωρίσουν
Σαν ένα σύννεφο που επιστρέφει
Έμαθα όλα τα λόγια που αξίζουν στην δίκη του αίματος
για να μπορώ να σπάσω τους κανόνες
Έμαθα όλες τις λέξεις και τις έσπασα
για να φτιάξω μόνο μία
ΠΑΤΡΙΔΑ

Υπό κατοχή

Εδώ, στις πλαγιές των λόφων, βλέποντας το σούρουπο και τα όπλα του χρόνου
Δίπλα στους κήπους των σπασμένων σκιών
Κάνουμε αυτό που κάνουν οι φυλακισμένοι
Και αυτό που κάνουν οι άνεργοι:
Μαζεύουμε ελπίδες
Μια χώρα ετοιμάζεται για το ξημέρωμα.
Γίναμε λιγότερο έξυπνοι
Γιατί παρακολουθούμε την ώρα της νίκης μας
Δεν υπάρχει σκοτάδι στις νύχτες μας από τους βομβαρδισμούς
Οι εχθροί μας, μας προσέχουν και ανάβουν το φως για μας
Στο σκοτάδι των κελιών
Εδώ δεν υπάρχει «εγώ»
Εδώ ο Αδάμ θυμάται το χώμα του
Στο χείλος του θανάτου λέει:
Δεν μου έχει μείνει τίποτα να χάσω
Ελεύθερος είμαι, τόσο κοντά στην ελευθερία μου
Το μέλλον μου είναι στα χέρια μου
Θα γεννηθώ ελεύθερος, χωρίς γονείς
Και για τ’ όνομα μου θα διαλέξω μπλε γράμματα
Μην στέκεσαι στην πόρτα, πέρασε μέσα
Πιες αραβικό καφέ μαζί μας
και θα καταλάβεις ότι είσαι άνθρωπος, σαν εμάς
Εσύ που στέκεσαι στις πόρτες των σπιτιών μας
Έλα έξω στο πρωινό
και θα διαπιστώσουμε ότι
είμαστε άνθρωποι σαν εσένα!
Όταν χάνονται οι λόφοι, τα λευκά, λευκά περιστέρια
πετούν και σκουπίζουν το πρόσωπο του ουρανού.
Ακτινοβολούν με φτερά χωρίς δεσμά,
παίρνουν τον αιθέρα και παίζουν.
Ψηλά, ακόμα πιο ψηλά τα λευκά, λευκά περιστέρια.
Πετάξτε!
Αχ, να ήταν πραγματικός ο ουρανός!
..........................
Μια γυναίκα λέει στο σύννεφο «σκέπασε τον αγαπημένο μου,
Γιατί τα ρούχα μου είναι καλυμμένα με το αίμα του»
Αν δεν είσαι βροχή, αγάπη μου
γίνε δέντρο
χορτασμένο από γονιμότητα, γίνε δέντρο
Αν δεν είσαι δέντρο, αγάπη μου
γίνε πέτρα
γεμάτη υγρασία, γίνε πέτρα
Αν δεν είσαι πέτρα ,αγάπη μου
γίνε φεγγάρι
στο όνειρο της αγαπημένης γυναίκας, γίνε φεγγάρι
(είπε η μητέρα στο νεκρό παιδί της).
............................
Στο κράτος της κατοχής, ο χρόνος γίνεται χώρος
Μεταμορφώνεται στην αιωνιότητα
Στο κράτος της κατοχής, ο χώρος γίνεται χρόνος
Και αυτό που χάνεται είναι το χθες και το αύριο.
............................
Και στο ξημέρωμα που απομένει, βγαίνω έξω από μένα
Και στο σούρουπο που απομένει, ακούω βήματα μέσα μου
Χαιρετώ αυτόν που μοιράζεται μαζί μου
την μέθη του φωτός, το φως μιας πεταλούδας
στην μαυρίλα αυτού του τούνελ!
Χαιρετώ αυτόν που μοιράζεται μαζί μου
την μέθη της νύχτας
Χαιρετώ εμένα!
Οι φίλοι μου ετοιμάζουν αποχαιρετιστήρια γιορτή για μένα.
Ένας ήρεμος τάφος στην σκιά της βελανιδιάς
Ένας μαρμάρινος επιτάφιος στον χρόνο
Και κάθε φορά στην κηδεία περιμένουν:
Ποιος πέθανε;..ποιός;

Δείτε και προηγούμενη ανάρτησή μας σχετικά με την στάση της ελληνικής κυβέρνησης στον ΟΗΕ.