Ποίημα για τα Βαλκάνια

Στο διαδίκτυο αλιεύσαμε το παρακάτω ποίημα ενός ανώνυμου:

Χθες ξύπνησα στη νύχτα ιδρωμένος

Λίγο θυμάμαι πως είδα τα αδέρφια μου να λείπουν

Σαν ήρθε το πρωί τους βρήκα έξω

Φοράγαν στολές και είχαν όπλα

Πηγαίνοντας στη λαϊκή για να ψωνίσω

Κάποιοι δεν καταλάβαιναν τη γλώσσα

Άγρια με κοιτούσαν

Οι ίδιοι άνθρωποι, οι άλλοι άνθρωποι

Ένας στρατιώτης, παλιός φίλος πλησιάζει

Με όπλο σηκωμένο στη καρδιά μου

Η γη αυτή είναι δικιά του λέει

Η κάνη καπνίζει, σαν τελευταίο τσιγάρο

Η μάνα δίπλα ψάχνει το παιδί της

Η γειτονιά δεν είναι πια η ίδια

Τα λουλούδια δεν ανθίζουν πια

Η γη αυτή είναι δίκη του και δική του

Είδα τον Πέτρο τυλιγμένο σε σημαία

Σημαία που δε μοιάζει στις δικές μας

Είχαν αστέρια πολλά σαν ουρανό καθαρό

Μα κρύβαν τόση βρώμα και θάνατο

Η γειτονιά δεν είναι πια η ίδια

Καπνίζει πια η πλούσια η γη μας

Όλοι μιλούν εδώ μια ξένη γλώσσα

Η γη αυτή είναι δικιά του και δικιά του και δικιά μου και δικιά του

Που πήγε η γη μας;

Αλέξανδρε, Στέφανε, Μιχάλη, Σλόμπονταν, Μίρκο

Αφήστε τα όπλα

Εδώ παίρνουν τη γη μας

Αλέξανδρε, Στέφανε, Μιχάλη, Σλόμπονταν, Μίρκο

Με ακούτε; Παίρνουν τη γη μας.

Αλέξανδρε μίλα μου, με ακούς;;

Στέφανε, πως έγινες έτσι διάολε;

Μιχάλη, η κόρη σου θα ψάχνει για πατέρα

Σλόμπονταν, πες μου κάτι, τι έγινε;

Μίρκο, κόκκινο θα φτιάξω το κουστούμι σου…

Θα σας τυλίξω όλους μαζί αδέρφια

Τη σημαία που σας σκότωσε

Και θα αφήσω το αίμα σας να τρέχει

Ποτίζοντας τη γη σου, τη γη σου, τη γη του, τη γη μου

Που πήγε η γη μας;

"ανώνυμος Βαλκάνιος"